บทที่ 155 หลินชิงชิงถูกรังแกแล้ว
“เรื่องของฉัน?”
หลี่ฝางเอ่ยพร้อมยิ้มอย่างโง่งม “ฉันเพิ่งจะจบการศึกษามัธยมปลายมา จะไปมีเรื่องราวอะไรได้”
เจ้าหัวแบนส่ายหัว “ทำไม ยังคิดจะปิดบังพวกเราอีกหรือไง?”
“ถ้านายไม่ใช่หลานของหลี่เจียเฉิน ลุงเฉียนจะช่วยนายขนาดนี้ได้หรือ? เพื่อนายถึงกับไปทำให้ตระกูลมู่ขุ่นเคือง?” เจ้าหัวแบนถามด้วยความสงสัย
“ยังมีเรื่องตู้ต้าไห่อีก”
“ตู้ต้าไห่เป็นถึงนักธุรกิจกระดูกใหญ่ เขามีไหวพริบในโลกธุรกิจมาโดยตลอด แต่ไหนแต่ไรไม่เคยทำให้ใครขุ่นเคือง แต่บริษัทของเขากลับถูกคนทำให้ล้มละลาย ฉันคิดว่านี่ต้องเป็นเพราะลูกชายของเขาทำให้นายขุ่นเคือง”
เจ้าหัวแบนเอ่ย “ถ้านายไม่ยอมรับ อย่างนี้ก็ช่างน่าเบื่อ”
หลี่ฝางยิ้มๆ เขาดื่มเบียร์เข้าไปอึกใหญ่ “ในเมื่อนายเดาออกแล้ว ฉันก็ยอมรับแล้วกัน”
“อันที่จริงแล้วพ่อของฉันเป็นเศรษฐีลึกลับนั่น อีกทั้งRecalling the pastก็เป็นของฉันเอง” หลี่ฝางกล่าว
พูดจบ สายตาของหลินชิงชิงที่มองไปที่หลี่ฝาง ราวกับกำลังมองมนุษย์ต่างดาว
“เป็นอะไรไป พี่สาว?” หลี่ฝางกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“เสี่ยวฝาง….นายเป็นลูก…..เศรษฐีลึกลับ…นั่น…จริงๆ หรือ?” หลินชิงชิงรู้สึกตื่นเต้นจนพูดจาติดขัด
“ใช่”
หลี่ฝางพยักหน้า เขาพูดด้วยรอยยิ้ม “พี่สาว คุณยังจำได้ไหม ครั้งแรกที่พวกเราไปที่บาร์ ตอนที่พี่ไปส่งผมกลับโรงเรียน ผมบอกพี่ไปแล้ว”
“ผมบอกว่าเศรษฐีลึกลับคือพ่อของผม แต่พี่ไม่เชื่อ” หลี่ฝางกล่าวด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่น
“พระเจ้า” หลินชิงชิงทับอกของตน ใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้น
“พี่ ดื่มเบียร์ระงับความตกใจสักหน่อย” หลี่ฝางรินเบียร์ให้หลินชิงชิง
เมื่อเทียบกับหลินชิงชิงแล้ว เจ้าหัวแบนกลับสงบมากขึ้นแล้ว
ใบหน้าของเขา ดูเหมือนว่าแทบจะไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ
บางทีอาจเป็นเพราะเขาเดาได้ตั้งนานแล้วว่าจะต้องมีส่วนเกี่ยวข้อง
“เสี่ยวฝาง ทำไมนายต้องปกปิดตัวตนของนาย?” เจ้าหัวแบนมองไปที่หลี่ฝางและถาม
“อันที่จริงฉันก็ไม่ได้คิดจะปิดบังอะไร” หลี่ฝางยิ้ม “เป็นความเคยชินไปแล้วน่ะ”
“ถ้าหากมีวันหนึ่งปกปิดต่อไม่ได้แล้ว ฉันก็จะประกาศ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ยังไงเสียนี่ก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้าย” หลี่ฝางกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เจ้าหัวแบน นายฉลาดจริงๆ”
“คนที่ฉลาดกว่าฉันมีมากมาย อีกไม่นาน นับวันตัวตนของนายก็จะถูกคนเดาออกได้มากขึ้นเรื่อยๆ”
“กลุ่มคนในวิลล่าวันนี้ เห็นทีคงเริ่มสงสัยขึ้นมาแล้ว” เจ้าหัวแบนเอ่ย
หลี่ฝางไม่สนใจ ใครจะสงสัยก็สงสัยไป
หลังจากกินแกะย่างไป หลี่ฝางก็เอ่ย “มู่เสี่ยวไป๋จะรู้ไหม?”
หลี่ฝางคิดในใจ เจ้าหัวแบนมองออก คนอื่นสามารถสงสัยได้ แล้วมู่เสี่ยวไป๋ล่ะ?
“เขาคงไม่โง่ไปกว่าคนอื่นหรอกหรือ?” หลี่ฝางถามเจ้าหัวแบน
เจ้าหัวแบนยิ้ม เขาเอ่ย “อาศัยความฉลาดของเขา เขาคงเดาออกได้แล้ว”
“ความหมายของนายก็คือ เขาเองก็รู้ตัวตนของฉันล่ะ?” หลี่ฝางถามต่อ
เจ้าหัวแบนส่ายหัว “เสี่ยวฝาง นายเคยได้ยินคำนี้ไหม ใบไม้หนึ่งใบบังตา มองไม่เห็นภูเขาไท่ซาน”
“เคยได้ยิน” หลี่ฝางพยักหน้า
“อย่างนั้นก็ช่างเถอะ ต่อให้เขาเดาออกถึงฐานะนาย แต่ในใจลึกๆ ของเขา ก็คงไม่ยอมเชื่อแน่ว่านี่เป็นเรื่องจริง”
“แต่ว่า มู่เจิ้งถังยอมเชื่อ ในใจของมู่เจิ้งถังระมัดระวังอย่างยิ่ง อาศัยขอบเขตของเขา ไม่ยากเลยที่เขาจะรู้ตัวตนของนาย”
“แต่ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ มู่เสี่ยวไป๋ไม่ไปบอกมู่เจิ้งถังแน่ เพราะสุดท้ายแล้วนี่ไม่ใช่เรื่องน่ายินดีอะไร” เจ้าหัวแบนเอ่ย
“ทำไม นายไม่อยากให้เขารู้ล่ะ?” เจ้าหัวแบนมองไปที่หลี่ฝางด้วยความสนใจ
หลี่ฝางส่ายหัว “ไม่ต้องการ”
“ถ้ามู่เสี่ยวไป๋รู้จักตัวตนของนาย ก็คงจะไม่มาหาเรื่องนายแน่” เจ้าหัวแบนเอ่ย
“ฉันเข้าใจ”
หลี่ฝางเอ่ย “แต่ถ้าตัวตนของฉันถูกเปิดเผย ต่อไปหลังจากนี้คงหลีกเลี่ยงไม่พ้นปัญหามากมาย”
“ฉันแค่อยากใช้ชีวิตธรรมดาๆ ทั่วไป แต่ไม่ต้องกังวลเรื่องเงินนั่น นั่นเป็นเรื่องดีจะตาย” หลี่ฝางกล่าวด้วยใบหน้าที่พึงพอใจ
“คิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่านายจะเป็นถึงลูกชายของเศรษฐีลึกลับ”
ในเวลานี้หลินชิงชิงไม่ได้ตื่นเต้นมากขนาดนั้นแล้ว “อันที่จริงฉันควรจะคิดได้มาตั้งนานแล้ว”
“ในตอนแรกพี่สะใภ้ของฉัน ซึ่งก็คือภรรยาของจางกงหมิงถูกลักพาตัว นายขอให้ถังหยู่ซวนส่งการ์ดมาให้หนึ่งใบให้ฉัน ในนั้นมีเงินมากกว่า 6 ล้านหยวน”
“มาลองคิดดู พวกเรานี่มันโง่จริงๆ ลูกคนธรรมดาทั่วไป ไหนเลยมีเงินมากขนาดนั้นในบัตรได้?”
ทันใดนั้นหลินชิงชิงก็ตระหนักได้ขึ้นมา “ตอนนั้นรีบร้อนเกินไป ไม่ได้คิดดูให้ดี ตอนนี้มาคิดดูอีกที อันที่จริงนายหลุดตัวตนออกมาตั้งนานแล้ว”
“อ้อใช่ พี่หมิงไปไหนแล้ว?”
หลี่ฝางนึกไปถึงจางกงหมิงและถามขึ้น “พวกคุณรู้ไหมว่าเขาไปอยู่ไหนแล้ว?”
“เขาเองก็อยู่ในเมืองเอกของจังหวัดด้วย”
เจ้าหัวแบนเอ่ย “ตอนนี้เขากำลังร่วมมือกับมู่เสี่ยวไป๋ มู่เสี่ยวไป๋ให้เงินสนับสนุนเขา เป็นเบื้องหลังให้กับเขา ช่วยให้เขาขึ้นเป็นลูกพี่ของเมืองเอกของจังหวัดได้”
ใบหน้าของหลี่ฝางตกตะลึง สีหน้าเปลี่ยนเป็นแย่ลงอยู่บ้าง
ข่าวนี้ ยากที่หลี่ฝางจะยอมรับอยู่บ้าง
“พี่หมิงเขาไม่มีเรื่องอะไรจะทำแล้วหรือไง? ฉันได้ยินมาว่าเขาฆ่าทั้งต้าเฉียงและหลี่หลงไปแล้ว” หลี่ฝางคิดแล้วก็รู้สึกกลัว นี่เป็นเรื่องของสองชีวิตได้
“มีคนช่วยจัดการหนี้ชีวิตของสองคนนั้นแทนลูกพี่ลูกน้องของฉันแล้ว คดีของหลี่หลงและต้าเฉียงถูกปิดลงแล้ว” สีหน้าของหลินชิงชิงมีความซับซ้อนอยู่บ้าง เธอเอ่ย “อันที่จริงอู๋เฟยก็ไม่เลว แต่น่าเสียดาย”
“อู๋เฟย?”
“ชายตุ้มหู” หลินชิงชิงเอ่ย “เขาถูกตัดสินประหารชีวิต”
“เชื่อว่าอีกไม่นานคงถูกยิงแน่”
ในขณะที่คุยกัน จู่ๆ ก็มีเสียงดังขึ้นด้านนอก
เจ้าพานเดินเข้ามาและถาม “ชิงชิง เธอออกมาหน่อยได้ไหม”
หลินชิงชิงวางบาร์บีคิวในมือลง และเดินออกไป
ในเวลานี้เอง หลี่ฝางและเจ้าหัวแบนต่างก็เห็นบางอย่างผิดปกติ
สีหน้าของเจ้าพานผู้จัดการร้าน มีรอยฝ่ามือห้านิ้วอยู่อย่างชัดเจน เห็นได้ชัดว่าเพิ่งถูกคนตบมา
“ออกไปดูกันเถอะ” หลี่ฝางรีบลุกขึ้นจากที่นั่งและเดินออกไป
และจากนั้นเจ้าหัวแบนก็ตามออกมาด้วย
ในเวลานี้ ข้างนอกไม่มีเงาของเจ้าพานและหลินชิงชิงอีกต่อไป
“หลิงหลิง ปู่ล่ะ?” เจ้าหัวแบนกวักมือเรียกเด็กหญิงอายุเจ็ดหรือแปดขวบเข้ามา
เด็กหญิงที่ถูกเรียกว่าหลิงหลิง ผูกผมเปียอยู่สองข้าง มองดูแล้วน่ารักอย่างยิ่ง
แต่ว่า ดวงตาของหลิงหลิง ดูเหมือนว่าจะเพิ่งผ่านการร้องไห้มา
หลิงหลิงเดินมาตรงหน้าเจ้าหัวแบน ก่อนจะกอดต้นขาของเจ้าหัวแบนและร้องไห้ “คุณลุงเสี่ยวโจว พวกเขารังแกปู่ของหนู”
“พวกเขา? พวกเขาเป็นใคร?” เจ้าหัวแบนถามอย่างรวดเร็ว
“พวกเขาทุกคนเป็นคนเลว ไม่เพียงแค่ต้องการเงินของคุณปู่ พวกเขายังลงมือกับคุณปู่ด้วย” เด็กหญิงตัวเล็กๆ ที่มีชื่อว่า
หลิงหลิงร้องไห้ไปพูดไป
ไทุกครั้งที่มาพวกเขามา ก็มักจะรังแกคุณน้าชิงชิงด้วย ให้คุณน้าชิงชิงดื่มเป็นเพื่อนพวกเขา”
“พวกเขาอยู่ที่ไหน?”
หลังจากหลี่ฝางได้ยิน เขากำหมัดแน่นทันที ทุบตีคน ต้องการค่าคุ้มครองก็แล้วไป แต่ยังกล้ามารังแกหลินชิงชิง จุดนี้ หลี่ฝางทนไม่ได้
“พวกเขาขึ้นไปชั้นบนแล้ว” หลิงหลิงชี้ไปที่ชั้นสอง
“ไป” หลี่ฝางและเจ้าหัวแบนรีบขึ้นไปชั้นบนทันที
บนชั้นบันได ทั้งสองคนก็พบกับเจ้าพานกำลังเดินลงมาชั้นล่าง
เจ้าพานหยุดเจ้าหัวแบนเอาไว้และเอ่ย “เสี่ยวโจว ฉันรู้ว่านายจะทำอะไร แต่นายไม่สามารถทำแบบนี้ได้”
“ถ้านายตีพวกเขาไป ธุรกิจฉันก็ทำไม่ได้แล้ว” เจ้าพานเอ่ยอย่างขมขื่น
“เจ้าพาน นายยังจำที่ฉันบอกได้ไหม?”
เจ้าหัวแบนกล่าวอย่างเย็นชา “ฉันเคยบอกนายว่า ฉันฝากฝังชิงชิงให้นาย ให้นายดูแลเธอให้ดี”
“แต่นายดูแลเธอแบนนี้หรือ?” เจ้าหัวแบนเอ่ยถามเสียงเย็น
“เสี่ยวโจว ไม่ต้องกังวล ชิงชิงสามารถรับมือได้ ไม่ถูกเอาเปรียบแน่” เจ้าพานเอ่ย
“ถอยไป!” หลี่ฝางถลึงตาใส่เจ้าพาน “ร้านผุพังนี่มีมูลค่าเท่าไหร่กันเชียว? อย่างมากฉันก็แค่ชดค่าเสียหายให้ ฉันจ่ายเอง! “”
หลี่ฝางผลักเจ้าพานออกและพุ่งขึ้นไปชั้นบน
เจ้าพานรีบตามไป และหยุดเจ้าหัวแบนเอาไว้และกระซิบเอ่ย “เสี่ยวโจว พวกเขาเป็นคนของเสือ”
“ถ้านายตีเขา นายจะเอ่ยกับตระกูลมู่ยังไง”
เจ้าพานรู้เรื่องเจ้าหัวแบนมาไม่น้อย
“คนของเสือ?” เจ้าหัวแบนหยุดชะงักลง
“เป็นอะไรไป เจ้าหัวแบน”
“เสี่ยวฝาง เรื่องนี้ฉันไม่สามารถออกหน้าได้ คนของเสือ ล้วนเคยเจอฉัน ถ้าหากฉันลงมือ เรื่องนี้จะต้องทำให้มู่เสี่ยวไป๋ตื่นตัวได้”
“ถ้ามู่เสี่ยวไป๋เกิดตรวจสอบขึ้นมา และรู้ว่าชิงชิงอยู่ที่นี่ อย่างนั้นก็เป็นปัญหาใหญ่” เจ้าหัวแบนพูดพร้อมกับขมวดคิ้ว
ในเวลานั้นเอง หลี่ฝางก็นึกถึงคนคนหนึ่ง
“บางทีพวกเราสามารถขอความช่วยเหลือจากหวางเห้าได้” หลี่ฝางเอ่ย
“ใช่ ฉันลืมไปเสียสนิท” เจ้าหัวแบนหัวเราะขึ้นมา
หวางเห้า ก็คือลูกพี่ใหญ่ของย่านไฟแดง
ตอนที่หลี่ฝางถูกขังอยู่ในย่านไฟแดง ก็เป็นหวางเห้าที่ช่วยเอาไว้
