บทที่ 161 กระตุ้นความโกรธลู่หลุ่ย
เช้าวันถัดมา หลี่ฝางตื่นแล้ว
ทิ้งเงินสดไว้ให้หลินชิงชิงแสนหนึ่ง หลี่ฝางก็ขับรถกลับไปที่ตงไห่
นึกถึงสายเมื่อคืน หลี่ฝางก็โมโห จางกงหมิงผู้ชายคนนี้ ช่วยมู่เสี่ยวไป๋เอาคืนตัวเองจริงๆหรือไง？
พอถึงตงไห่ หลี่ฝางก็โทรหาหลี่เสี่ยวเสี่ยว นัดเธอออกมา
“ทำไมคุณนัดฉันออกมาเดินเล่นล่ะ？ไม่ใช่ว่าควรนัดลู่หลุ่ยเหรอ？”หลี่เสี่ยวเสี่ยวถามด้วยใบหน้าแปลกใจ
“ไม่ใช่ว่าคุณทั้งสองคนทะเลาะกันหรอกนะ？”
หลี่ฝางส่ายหน้า：“ไม่ได้ทะเลาะ ผมกะว่าจะซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้ลู่หลุ่ยสักสองสามตัว เลยให้คุณมาเปิดหูเปิดตาหน่อย”
หลี่เสี่ยวเสี่ยวส่ายหน้า：“ไม่เข้าใจจริงๆ คุณซื้อเสื้อผ้าให้ลู่หลุ่ย ก็ควรจะนัดลู่หลุ่ยสิ”
หลี่ฝางกลอกตาใส่หลี่เสี่ยวเสี่ยว：“คุณยังไม่เข้าใจลู่หลุ่ยอีกเหรอ？เธอมีทิฐิมากๆ ถ้าผมให้เธอออกมาเดินห้าง เธอไม่ยอมแน่นอน”
“คุณน่าจะรู้จักไซส์เธอใช่ไหม？”
หลี่เสี่ยวเสี่ยวส่ายหน้า：“นอกจากหน้าอก เราสองคนก็เท่าๆกัน”
“หลายปีมานี้ ลู่หลุ่ยมักจะเอาของที่ฉันไม่เอาแล้วมาใส่”
หลี่ฝางได้ยินคำนี้ ในใจก็อึดอัดหน่อยๆ
“ที่บ้านลู่หลุ่ยจนขนาดนั้นเลยเหรอ？”หลี่ฝางถาม
หลี่เสี่ยวเสี่ยวส่ายหน้า：“ตั้งแต่ที่คุณลุงลู่เริ่มป่วยแหละ พอคุณลุงลู่ป่วย แม่ของลู่หลุ่ยก็หนีไป แม่เธอร้ายมาก คุณจะว่าหนีก็หนีแหละ แล้วยังเอาเงินออมที่บ้านทั้งหมดไปด้วย เพื่อรักษาคุณลุงลู่ ลู่หลุ่ยเลยยืมเงินเพื่อนบ้านที่สนิทๆ”
พูดไป หลี่เสี่ยวเสี่ยวก็ถอนหายใจ
“บ้านเธอยังติดเงินอีกเยอะ？”หลี่ฝางถาม
“ใช่ อย่างน้อยก็น่าจะหลายแสนอยู่”
“แบบนี้นี่เอง งั้นเดี๋ยวซื้อเสื้อผ้าเสร็จ พวกเราก็ไปคืนเงินแทนลู่หลุ่ยละกัน”หลี่ฝางพูด
หลี่เสี่ยวเสี่ยวมองหลี่ฝาง หัวเราะ：“ลู่หลุ่ยลำบากมาทั้งชีวิต ได้เจอคุณ ก็ถือว่าต้นร้ายปลายดี”
“มองออกนะ ว่าคุณตกหลุมรักลู่หลุ่ยจริงๆ……”หลี่เสี่ยวเสี่ยวพูด
พูดตรงๆ หลี่ฝางก็ไม่รู้ว่านี่รักหรือไม่
สรุปคือ หลี่ฝางถูกตาลู่หลุ่ยเป็นพิเศษ อย่างแรก เธอใสซื่อบริสุทธิ์มาก ไม่มีความร้ายกาจ อย่างที่สอง เธอน่าสงสารมากๆ ทุกครั้งที่หลี่ฝางเจอเธอ ก็อยากปกป้องเธอขึ้นมาสุดๆ……
เข้าไปในห้าง น่าจะใช้เวลาไปครึ่งชั่วโมง
หลี่ฝางกับหลี่เสี่ยวเสี่ยวก็ออกมา ในมือของทั้งสองถือถุงหลายสิบใบ
เสื้อผ้าทุกตัว หลี่ฝางซื้อมาสองชุด ชุดหนึ่งให้ลู่หลุ่ย อีกชุดให้หลี่เสี่ยวเสี่ยว
จะให้หลี่เสี่ยวเสี่ยวเหนื่อยฟรีๆไม่ได้หรอกใช่ไหมล่ะ？
ทั้งสองเพิ่งออกมา ก็เจอเซี่ยลู่กับหลิวเฉียวเฉียว
“บังเอิญขนาดนี้เชียว……”เซี่ยลู่มองหลี่เสี่ยวเสี่ยว สายตาดูไม่ค่อยดี
โดยเฉพาะอย่างยิ่งพอมองเห็นในมือหลี่เสี่ยวเสี่ยวถือเสื้อผ้าเต็มไปหมด ก็โกรธจนกัดปาก
หลิวเฉียวเฉียวกลับพูดด้วยน้ำเสียงแปลกๆตาลปัตร：“เสี่ยวเสี่ยว เสื้อผ้าในมือคุณใครซื้อให้？”
“ยี่ห้อดังทั้งนั้นเลย ไม่ใช่เธอเองที่จ่ายเงินแน่”เซี่ยลู่ทำเสียงฮึดฮัด
“เห้อ แฟนของเพื่อนสนิทตัวเองก็ยังแย่ง หน้าไม่อายจริงๆ”เซี่ยลู่มองหลี่เสี่ยวเสี่ยว ส่ายหน้า
ดูเหมือนเรื่องที่หลี่ฝางกับลู่หลุ่ยคบกัน จะไม่ใช่ความลับอีกต่อไปแล้ว
“พูดอะไรเหลวไหลน่ะ พวกเราแค่เดินเล่น ใครแย่งแฟนเพื่อนสนิท คุณคิดว่าเหมือนกับคุณสองคนเหรอ เพื่อนรักปลอมๆ”หลี่เสี่ยวเสี่ยวตอกทั้งสองกลับ
“ใช่แล้ว เสื้อผ้านั่นหลี่ฝางซื้อให้ฉัน ทำไม？อิจฉา？”หลี่เสี่ยวเสี่ยวหัวเราะอย่างเยือกเย็น
พูดจริงๆ เซี่ยลู่กับหลิวเฉียวเฉียวก็แค่อิจฉา
“หลี่ฝาง คุณมีเงินซื้อที่ใช่ไหม ทำไมไม่ซื้อเสื้อผ้าให้พวกเราหน่อยล่ะ”หลิวเฉียวเฉียวพูด
“ไม่ใช่ว่าคุณอ่อยส้งเสียงแล้วเหรอ？คุณให้เขาซื้อให้คุณได้นี่”หลี่ฝางหัวเราะเหอะๆ น้ำเสียงมีความเหยียดหยาม
“ไปเถอะ เสี่ยวเสี่ยว”
หลี่ฝางพูดจบ เดินไปที่รถของตัวเอง
“หลี่เสี่ยวเสี่ยวนี่ แพศยาจริงๆ หลี่ฝางคบกับลู่หลุ่ยแล้ว เธอยังจะอ่อยอีก”เซี่ยลู่พูดอย่างร้ายกาจ
“เซี่ยลู่ คุณว่าหลี่ฝางเอาเงินมาจากไหนกันแน่？เมื่อกี๊ยี่ห้อที่หลี่เสี่ยวเสี่ยวถือ แพงทั้งนั้น”
“รู้สึกเหมือนว่าเงินของเขา จะใช้ไม่หมดตลอดเลย”
ลูกกระเดือกเซี่ยลู่ขยับ เกือบจะพูดความจริงออกมา
“ฉันได้ยินว่าหลายวันก่อนเขาจัดงานเลี้ยงขึ้นที่หมูบ้านพวกคุณ ให้ทั้งรถทั้งเงิน แป๊บๆก็ใช้ไปละหลายล้าน”
“ไม่ใช่ว่าขายที่ไปได้เหรอ？ใช้เยอะขนาดนี้เชียว？”
“รอเขาเอาเงินที่ขายที่ไปใช้หมด ฉันจะดูซิว่าเขาจะอวดดีได้อีกแค่ไหน！”
เดิมทีหลิวเฉียวเฉียวชอบหลี่ฝางมากๆ แต่ตั้งแต่ที่หลี่ฝางปฏิเสธเธอครั้งนั้น ในใจเธอก็ยิ่งไม่พอใจหลี่ฝาง
บวกกับหลิวเฉียวเฉียวคบกับส้งเสียง พอเข้าร่วมงานเลี้ยงพวกลูกเศรษฐีอยู่หลายครั้ง เธอก็ยิ่งรู้สึกว่าหลี่ฝางเหมือนกับจู่ๆก็เป็นเศรษฐีใหม่ น่ารำคาญสุดๆ
“ใช่สิ เซี่ยลู่ เมื่อวานฉันเห็นตู้เฟยที่รีสอร์ตด้วย”
หลิวเฉียวเฉียวโน้มน้าวเซี่ยลู่：“ฉันยังได้ยินส้งเสียงพูดว่า ครอบครัวของลุงตู้เฟยมีเงินมาก ธุรกิจเสื้อผ้าสามสิบเปอร์เซ็นต์ในเมืองเอก ต่างเป็นของครอบครัวลุงตู้เฟยทำ”
“ไม่งั้น คุณสองคนก็คืนดีกันสิ”
เซี่ยลู่ส่ายหน้า หลิวเฉียวเฉียวไม่รู้ แต่เซี่ยลู่รู้ รีสอร์ตนั้น เป็นของครอบครัวหลี่ฝาง
หลี่ฝางขับรถ มาที่บ้านน้ารองของลู่หลุ่ย
ลงจากรถ เคาะประตู หลี่ฝางก็ตะลึง：“ไม่อยู่บ้านเหรอ？”
“ไม่มั้ง ไม่ได้ล็อกประตู ที่บ้านต้องมีคนอยู่แน่”หลี่เสี่ยวเสี่ยวพูด เปิดประตูของบ้านน้ารองของลู่หลุ่ยออก
เวลานี้ หมาตัวใหญ่ๆก็กระโดดเข้ามา
โอ๊ย！
หลี่เสี่ยวเสี่ยวร้องออกมา พุ่งเข้าใส่อ้อมแขนหลี่ฝาง
หลี่ฝางหัวเราะอย่างอายๆ：“ผูกโซ่อยู่น่า”
“เห้อ！”หลี่เสี่ยวเสี่ยวถอนหายใจยาวๆ
ในห้องมีผู้หญิงคนหนึ่งออกมา เธอสวมชุดนอนโคร่งๆ มองหลี่ฝางกับหลี่เสี่ยวเสี่ยวอย่างระมัดระวัง：“พวกคุณเป็นใคร？”
“น้ารอง คุณจำฉันได้ไหม？ฉันคือเพื่อนบ้านของลู่หลุ่ย เสี่ยวเสี่ยวค่ะ”
“ตอนเด็กๆคุณไปหาญาติที่บ้านลู่หลุ่ย พวกเราเคยเจอกัน”
ผู้หญิงมองหลี่เสี่ยวเสี่ยวแวบหนึ่ง จากนั้นก็ยิ้ม：“โตขึ้นมากเลยนะ รีบเข้ามาในห้องสิ”
“ทำไมจู่ๆก็มาที่บ้านเราล่ะ？”ผู้หญิงเชิญไปด้วย พร้อมกับถามอย่างแปลกใจ
เวลานี้ ผู้ชายล่ำๆคนหนึ่งก็เดินออกมา：“คุณบอกว่าคุณคือใครนะ？”
“ฉันคือเพื่อนบ้านลู่หลุ่ยค่ะ”
“เพื่อนบ้านของลู่หลุ่ย？มายืมเงินอีกแล้วใช่ไหม？”สีหน้าผู้ชายล่ำๆคนนั้นก็หม่นลง
เห็นว่าอีกฝ่ายจะไล่ หลี่ฝางรีบพูด：“ลุง เข้าใจผิดแล้วครับ ผมมาคืนเงินแทนลู่หลุ่ย”
“ลู่หลุ่ยติดคุณเท่าไหร่？มีสัญญาไหม？”หลี่ฝางถาม
“มาคืนเงินจริงๆเหรอ？”ผู้ชายล่ำๆสงสัยหน่อยๆ
หลี่ฝางพยักหน้าให้ลี่เสี่ยวเสี่ยว หลี่เสี่ยวเสี่ยวเปิดกระเป๋าในมือ เปิดให้เห็นเงินสดจำนวนหนึ่ง
เข้ามาในห้อง ชายล่ำๆคนนั้นก็เอาสัญญาติดเงินมา ทั้งหมดสามหมื่น
หลี่ฝางให้พวกเขาสามหมื่นห้า จากปากของพวกเขา ก็รู้จักเจ้าหนี้ของลู่หลุ่ยอีกสองสามคน
ใช้เวลาหนึ่งวันเต็มๆ หลี่ฝางช่วยลู่หลุ่ยจ่ายหนี้เป็นส่วนใหญ่
พอตกดึก หลี่ฝางเพิ่งกลับถึงบ้าน ก็ได้รับสายของหลี่เสี่ยวเสี่ยว
หลี่ฝางกดรับ แล้วถาม：“เอาเสื้อผ้าไปให้ยัง？”
หลี่เสี่ยวเสี่ยวพูด：“หลี่ฝาง เหมือนว่าพวกเราจะทำเรื่องผิดซะแล้ว”
“ลู่หลุ่ยไม่ใช่แค่ไม่ต้องการเสื้อผ้าที่คุณซื้อ แต่ยังทิ้งลงคูน้ำ”
“เกิดอะไรขึ้น？”จู่ๆหลี่ฝางก็ขมวดคิ้ว นี่เหมือนไม่ใช่นิสัยของลู่หลุ่ยเลย
จากนิสัยลู่หลุ่ยที่อ่อนโยน ถึงเธอไม่เอา ก็ไม่เอาเสื้อผ้าไปทิ้งลงคูน้ำ
“เรื่องที่ตอนกลางวันเราไปช่วยเธอคืนหนี้ เธอรู้แล้ว เมื่อกี๊ฉันไปบ้านเธอ เธอยังอารมณ์เสียใส่ฉันด้วย”หลี่เสี่ยวเสี่ยวพูด：“เห้อ พวกเราเล่นกันตั้งแต่เด็ก ลู่หลุ่ยดุฉันครั้งแรกด้วย”
“เธอดุอะไรคุณ？”หลี่ฝางถามต่อ
“เห้อ เธอว่าฉันไปยุ่งเรื่องคนอื่น แล้วก็คุณลุงลู่ สีหน้าของเขาดูแย่ด้วย”หลี่เสี่ยวเสี่ยวขมวดคิ้วพูด：“หลี่ฝาง คุณว่าพวกเราทำผิดหรือเปล่า？”
“พวกเราทำแบบนี้ ยิ่งไปกระตุ้นศักดิ์ศรีของลู่หลุ่ยกับคุณลุงลู่หรือเปล่า？”หลี่เสี่ยวเสี่ยวได้สติคืนมาก่อน
หลี่ฝางพูดด้วยใบหน้าหดหู่：“ตอนที่คืนเงินพวกเราไม่ได้กำชับไปแล้วเหรอ ให้พวกเขาอย่าเพิ่งบอกลู่หลุ่ยกับคุณลุงลู่น่ะ”
“แล้วพวกเขารู้ได้ไงอีก？”อารมณ์ของหลี่ฝางก็รู้สึกดิ่งลงทันที
ก่อนที่คืนเงินแทนลู่หลุ่ย หลี่ฝางก็คิดไว้แล้ว
ยิ่งคนเราจน ก็จะให้ศักดิ์ศรีตัวเองน้อยลง
ลู่หลุ่ยกับคุณลุงลู่สองคนนี้ ต่างมีนิสัยไม่ชอบพึ่งพาใครจนดูหมิ่นตัวเอง
“จะต้องมีคนโทรไปบอกพวกเธอแน่ๆ”หลี่เสี่ยวเสี่ยวพูดอย่างร้อนใจหน่อยๆ：“ตอนที่ฉันออกมาเมื่อกี๊ ได้ยินคุณลุงลู่พูด ถึงต้องขายบ้านขายไต ก็ต้องเอาเงินที่ติดคุณมาคืนคุณ”
ตอนนี้เอง สายของลู่หลุ่ยก็โทรเข้ามา
