บทที่ 165 ผมรวย
จางกงหมิงยังเชื่อถือได้ไหม？
คำตอบคือเชื่อถือได้
อย่างแรก เขารู้เรื่องที่เจ้าหัวแบนกับหลินชิงชิงติดต่อส่วนตัว แต่ไม่ได้บอกมู่เสี่ยวไป๋
จากนั้น เขาจงใจเอาข่าวเปิดเผยให้เจ้าหัวแบน ให้หลินชิงชิงมาช่วยตัวเอง
หมายความว่า จางกงหมิงไม่ได้อยากจัดการตัวเอง ก็แค่ถูกบังคับจนไม่รู้จะทำอย่างไร
ขับรถมาที่หน้าประตูโรงอาบน้ำแห่งหนึ่ง เข้าไป หลี่ฝางก็มองเห็นใบหน้านั้นที่คุ้นเคย ฮวนฮวน
ต้องพูดว่า หุ่นของฮวนฮวน ดีแทบบ้า
ผู้ชายทั่วไปเห็น ก็ควบคุมไม่อยู่
หลี่ฝางรู้สึกเสียดายทำไมถึงไปเป็นโสเภณีได้？
จากหุ่นของเธอ ส่วนสูง เป็นนางแบบได้เลย？
มาเป็นพิธีกรในเน็ต ก็หาเงินไม่น้อยไปกว่าโสเภณี
หลี่ฝางคิดในใจ รอตัวเองเปิดบริษัทสื่อบันเทิง ก็จะเอาฮวนฮวนมาที่บริษัทตัวเอง ให้เธอเป็นศิลปินพาร์ทไทม์
“คุณมาได้ไง？”
ฮวนฮวนจำหลี่ฝางได้ ยังไงครั้งที่แล้วหลี่ฝางก็มาหาเธอ ให้ความประทับใจเธอไม่น้อย
“แล้วยังพาผู้หญิงมาด้วย？”
มุมปากฮวนฮวนยิ้ม เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นว่ามีผู้ชายมาที่โรงอาบน้ำ แล้วพาผู้หญิงมาด้วย
“ผมมาหาพี่เห้า”หลี่ฝางพูดอย่างตรงประเด็น
“พี่เห้า？”ฮวนฮวนมองหลี่ฝางกับหลินชิงชิงอย่างสงสัย：“พวกคุณมาหาพี่เห้าทำไม？”
“มีเรื่องนิดหน่อย”
ฮวนฮวนลังเลสักพัก พูด：“ฉันก็ไม่รู้ว่าพี่เห้าอยู่ไหน”
มองสายตาของฮวนฮวนก็รู้ เธอกำลังโกหก
แค่หลี่ฝางไม่เข้าใจ ทำไมฮวนฮวนต้องโกหกนะ？
เวลานี้หลินชิงชิงจึงพูด：“วางใจเถอะ พวกเราไม่ใช่คนเลว”
ฮวนฮวนคิด ก็ใช่ ผู้หญิงคนหนึ่ง เด็กคนหนึ่ง จะข่มขู่อะไรหวางเห้าได้？
ฮวนฮวนจึงพูด：“ไป ฉันพาพวกคุณไป”
ตามฮวนฮวนไป หลี่ฝางกับหลินชิงชิงมาที่ชั้นสี่ของโรงอาบน้ำ
“พี่เห้าอยู่ข้างใน”
ชี้ไปในห้องสมุด ฮวนฮวนพูด
หลี่ฝางยิ้มอย่างหยอกเล่น：“โรงอาบน้ำพวกคุณยังมีห้องสมุดด้วยนะเนี่ย”
ฮวนฮวนยิ้มไม่พูด เดินไปเอาหนังสือสองเล่มที่ชั้นหนังสือ ดึงออกมา
เวลานี้ ในชั้นหนังสือ ก็ปรากฏช่องใหญ่ๆ
“พี่เห้า”ฮวนฮวนตะโกนออกไป ที่ช่องนั้น
ไม่นานนัก ชั้นหนังสือก็เริ่มเคลื่อนไหว หวางเห้าปรากฏตรงหน้าหลี่ฝาง
หลี่ฝางพูดอย่างตกใจ：“คิดไม่ถึงว่าห้องสมุดเล็กๆนี้ ดันมีห้องซ่อนอยู่”
“ไม่ใช่ว่ากลัวตรวจสอบอย่างจู่โจมเหรอ ทุกห้องนวดของเรา เลยต้องมีห้องซ่อนอยู่ ถึงโดนจู่โจม พวกเราก็ไม่กลัว”
หวางเห้ายิ้มอย่างภูมิใจ：“แค่ซ่อนในห้องมืดๆก็พอแล้ว”
“พี่เห้า ฉันไปพักก่อนนะ”เวลานี้ ฮวนฮวนพูด
“โอเค คุณออกไปก่อนเถอะ”หวางเห้าพยักหน้า
พอฮวนฮวนไป หวางเห้าก็ถาม：“ทำไมจู่ๆก็มาหาผมที่นี่？มีธุระ？”
หลินชิงชิงพยักหน้า พูด：“อยากมาคุยอะไรกับคุณหน่อย”
ตั้งแต่การปิดบังของฮวนฮวนเมื่อกี๊ หลินชิงชิงก็เดาออก：“ดูเหมือนหลายวันก่อนเรื่องที่ร้านบาร์บีคิว จะสร้างปัญหาให้คุณไม่น้อย”
“ใช่ ตอนนี้คนของเสือ หาผมไปทุกที่ ผมแย่งมาจากมือพวกเขาสามแสนกว่า แม่เอ๊ย คนกลุ่มนี้ไม่ร้อนใจได้เหรอ？”หวางเห้าหัวเราะ
“คุณไม่มีเงินขนาดนั้นเลย？”หลินชิงชิงถามไปหนึ่งประโยค
“ไม่ปิดบังคุณละกัน เดิมทีโรงอาบน้ำนี้ เป็นร้านที่ผมกับเพื่อนๆเปิด แต่เพื่อนผมเกิดเรื่องกะทันหัน เลยต้องหนี”
“แย่งทองมาจากมือตู้ต้าไห่ ผมเอาให้เพื่อนผมหมด ตอนนี้โรงอาบน้ำของผม เกิดปัญหาเรื่องเงินทุน”
“เดิมทีผมอยากยืมพวกปล่อยเงินกู้นอกระบบ แต่ผมยังไม่ชินที่เมืองเอกนัก ไม่มีใครยอมให้ผมยืม……”
หวางเห้ายิ้มอย่างลำบากใจ：“ถ้าไม่ใช่ว่าขาดเงิน คืนนั้นผมจะแบล็กเมล์ไอ้หน้าบากไหม？”
“คุณต้องการเท่าไหร่？”เวลานี้ หลี่ฝางก็พูด
“ผมให้คุณได้”หลี่ฝางยิ้ม
เดิมทีหลี่ฝางคิดว่าโน้มน้าวหวางเห้าน่าจะยากหน่อย ตอนนี้ดูแล้ว กลายเป็นว่าน้ำมาคลองก็เกิด
หลี่ฝางแอบหัวเราะ คุณขาดเงิน ผมมีเงินพอดี บังเอิญ
หวางเห้ามองหลี่ฝางแวบหนึ่ง คิดว่าหลี่ฝางกำลังล้อตัวเองเล่น
“คุณแค่เด็กคนหนึ่ง จะมีเงินสักเท่าไหร่？”หวางเห้าพูดอย่างเหยียดหยาม
หลี่ฝางหัวเราะ：“งั้นคุณพูดมาสิ ต้องการเท่าไหร่？”
“สองล้าน คุณมีไหม？”หวางเห้าเหลือบมองหลี่ฝาง พูดอย่างไม่สนใจนัก
“สองล้าน ใช่ไหม？”หลี่ฝางหัวเราะ：“พี่เห้า เอาเลขบัตรพี่มา ผมโอนให้เลยตอนนี้”
“ล้อเล่นอะไรเนี่ย คุณมีสองล้านจริงๆ？”หวางเห้ามองหลี่ฝางอย่างแปลกใจ
“พี่เอาเลขบัตรมาให้ผม”หลี่ฝางพูดต่อ
หวางเห้ายังคงมีทาทีสงสัย เอาเลขบัตรตัวเองบอกหลี่ฝาง
หลี่ฝางหยิบโทรศัพท์ออกมา กดลงไป พูด：“โอนแล้ว พี่ลองเช็คดู”
เสียงเตือนดังขึ้นมา หวางเห้าอ่านข้อความที่ธนาคารส่งมา
จากนั้น หวางเห้าก็ตาโต มองหลี่ฝางอย่างเชื่อไม่ถึง：“คุณเอาเงินตั้งมากขนาดนั้นมาจากไหน？”
หลี่ฝางคิดในใจ ในเมื่อทำความตกลงกัน ก็ควรจะซื่อสัตย์
“เกี่ยวกับข่าวลือของเศรษฐีลึกลับในตงไห่ ผมว่าพี่ก็น่าจะเคยได้ยินนะ พี่เห้า”หลี่ฝางถาม
หวางเห้าพยักหน้า：“เคยได้ยินสิ ทำไม？”
“ไม่ปิดบังคุณละกัน เศรษฐีลึกลับนั่น ที่จริงพ่อผมเอง”หลี่ฝางหัวเราะ พูด
“อะไร？”
หวางเห้าได้ยินคำนี้ ก็นิ่งตะลึงไปทั้งตัว สายตาที่เขามองหลี่ฝาง เหมือนกับเห็นของประหลาด
“คุณบอกว่าพ่อคุณคือเศรษฐีลึกลับ？”
หวางเห้ากลืนน้ำลาย ดูไม่ค่อยเชื่อ
“ใช่”หลี่ฝางพยักหน้า
“รีสอร์ต สวนสนุก แล้วก็ยังมีRecalling the pastผับนั่น เป็นของบ้านคุณหมด？”หวางเห้าถาม
“ใช่ รีสอร์ตกับสวนสนุก ของพ่อผมเปิดหมด ส่วน Recalling the pastผับนั่น เป็นชื่อของผมหลี่ฝาง ทุกเดือนจะมีกำไรหลายสิบล้านเข้าบัญชีผม”หลี่ฝางพูด
หวางเห้าอยู่ไม่นิ่งแล้ว เขาเทน้ำให้ตัวเอง ดื่มไปอึกหนึ่ง
“ไม่ว่าคุณพูดอะไรให้ผม ให้ผมใจเย็นก่อน”หวางเห้ามองหลี่ฝาง พูดไปประโยคหนึ่ง
ผ่านไปสองสามนาที อารมณ์ของหวางเห้าก็สงบลง
“ไม่อยากจะเชื่อจริงๆ เด็กอย่างคุณที่แท้ก็เป็นลูกชายของเศรษฐีหมื่นล้านไม่สิ ทรัพย์สมบัติของพ่อคุณ ไม่ใช่แค่กี่หมื่นล้านนี้แน่”
“แค่ลงทุนก็เกือบจะสองหมื่นล้านแล้ว มูลค่าของพ่อคุณ อย่างน้อยก็น่าจะอยู่ในระดับแสนล้าน”
“แสนล้านขึ้น ความรวยของพ่อคุณ สามารถติดโพลการจัดอันดับของ Forbesได้เลย”
หวางเห้าพูดอย่างตื่นเต้นสุดๆ
“พี่เห้า เรามาคุยธุระเถอะ”หลี่ฝางหัวเราะ พูด
“เทพแห่งความมั่งคั่ง คุณอยากคุยอะไรกับผม？”หวางเห้าตาเป็นประกาย มองหลี่ฝาง：“แบบนี้ละกัน ไม่ว่าคุณคุยอะไรกับผม ผมจะไม่ปฏิเสธเลย”
หวางเห้าคิดว่า นี่คือโอกาสของตัวเอง
คว้าไว้ จะมีความเป็นไปได้ที่จะบินขึ้นฟ้า
หลี่ฝางหัวเราะ：“ผมยังไม่พูดเลย พี่ก็รับปากแล้ว？”
“ก็คุณโอนให้ผมสองล้านเมื่อกี๊ เพื่อแก้ไขเรื่องเร่งด่วนของผมเมื่อกี๊ ผมมีเหตุผลอะไรต้องปฏิเสธคุณด้วย？”
หวางเห้าหัวเราะตาม：“ถ้าปฏิเสธ คงไม่เอาสองล้านคืนผมหรอกนะ？”
“ผมทำไม่ได้หรอก”หวางเห้าพูด
สีหน้าของหลี่ฝาง ดูเคร่งขรึมขึ้นมาทันที：“พี่เห้า ครั้งนี้ผมมาหาคุณ เพราะอยากให้คุณช่วยผมเอาคืนจางกงหมิง”
“เอาคืนจางกงหมิง？”มองหลี่ฝาง สีหน้าหวางเห้าก็ดูแปลก
หวางเห้าเงยหน้ามองหลินชิงชิง：“พี่ชิงชิง จางกงหมิงไม่ใช่ลูกพี่ลูกน้องฝ่ายพ่อพี่เหรอ？”
“ใช่ ถึงจางกงหมิงจะเป็นลูกพี่ลูกน้องฝั่งพ่อฉัน แต่ตอนนี้เขาอยู่กับมู่เสี่ยวไป๋ มู่เสี่ยวไป๋มีความแค้นกับฉัน จากนั้นมู่เสี่ยวไป๋ก็ให้จางกงหมิงมาจัดการฉัน”
หลี่ฝางพูด：“เรื่องง่ายขนาดนี้”
“ผมว่า มู่เสี่ยวไป๋อยากดึงจางกงหมิงขึ้นมา งั้นผมก็จะดึงคุณขึ้นมาได้ ยังไงถ้าพูดถึงเรื่องชาติตระกูลแล้ว ผมก็ไม่แย่ไปกว่ามู่เสี่ยวไป๋”
“ผมแย่กว่ามู่เสี่ยวไป๋ ก็เพียงผลกระทบของตระกูลมู่ที่เมืองเอกเท่านั้น แต่ผมว่า สังคมนี้ ไม่มีอะไรที่เงินซื้อไม่ได้ ไม่มีคอนเนคชั่น พวกเราก็เอาเงินไปซื้อ”
หลี่ฝางมองหวางเห้า พูด：“พี่เห้า เรามาตกลงกัน ผมจะเป็นผู้สนับสนุนหลักของคุณ จัดหาเงินทุนให้ ให้คุณเติบโตขึ้นที่เมืองเอก ต่อไปเงินที่คุณหาได้ เราแบ่งคนละครึ่ง ว่าไง？”
หวางเห้าพูดจบ ก็หัวเราะ：“คุณไม่กลัวผมเป็นคนเนรคุณ พอเติบโตขึ้นมาได้ ก็จะเตะคุณออกไปเหรอ？”
