“หลี่ฝาง นายคงไม่ได้กำลังล้อฉันเล่นอยู่ใช่ไหม?”
นาทีนี้ โจวหยางรู้สึกไม่อยากจะเชื่อแล้ว
โดยเฉพาะที่หลี่ฝางบอกว่าเงินสิบล้านเป็นค่าขนม นี่ก็ฟังดูเกินจริงไปหน่อย……
แต่ว่าโจวหยางกับหลี่ฝางรู้จักกันมาหลายปี เขารู้สึกว่าหลี่ฝางไม่เหมือนคนที่ชอบคุยโม้โอ้อวด วันนี้เป็นอะไรไป?
“ทำไม ไม่เชื่อฉัน?” หลี่ฝางหัวเราะเหอะๆ
“หลี่ฝาง ไม่ใช่ว่าฉันไม่เชื่อนาย แต่นายพูดเกินจริงไปหน่อย การเปิดบริษัทถือเป็นเรื่องใหญ่ ทำไมมาถึงปากนายแล้ว อย่างกับแค่เปิดร้านสะดวกซื้อ บอกจะเปิดก็เปิดเลย เหมือนเด็กเล่นขายของเกินไปแล้วมั้ง?”
“ยังมีอีก นายไปเอาเงินสิบล้านมาจากไหน?”
โจวหยางพูดด้วยความสงสัย
ตอนนี้โจวหยางรู้แล้ว หลี่ฝางไม่ได้ถูกลอตเตอรี่เลย เขาก็แค่ขายที่ดินไปผืนหนึ่ง ทำกำไรได้สามล้านกว่าในทันที
สามล้านกว่า หักรถเบนซ์ G-Class คันนั้นออก ก็เหลือแค่ล้านกว่าแล้ว
โจวหยางไม่เชื่อว่าหลี่ฝางมีเงินสิบล้าน
หลี่ฝางกดเสียงให้ต่ำลง แล้วยิ้มออกมา: “โจวหยาง นายน่าจะรู้เรื่องเกี่ยวกับมหาเศรษฐีลึกลับของตงไห่อยู่บ้างใช่ไหม?”
“ฉันเป็นคนตงไห่ จะไม่รู้ได้อย่างไร? ล่าสุดเขาเพิ่งลงทุนไปหลายหมื่นล้านในตงไห่ ข่าวดังมาถึงเมืองเอกแล้วด้วย” โจวหยางพูด
“ความจริงแล้ว ฉันเป็นลูกชายเขา” หลี่ฝางหัวเราะเหอะๆ
“นายพูดอะไรน่ะ?” โจวหยางอึ้งไปครู่หนึ่ง มองไปที่หลี่ฝางด้วยความประหลาดใจ: “นายว่านายเป็นลูกชายของมหาเศรษฐีลึกลับ?”
หลี่ฝางพยักหน้า
โจวหยางยิ้มเจื่อนๆแล้วพูดว่า: “หลี่ฝาง คำล้อเล่นนี้ของแกใหญ่ไปแล้วนะ”
โจวหยางรู้สึกไม่อยากจะเชื่อ ถึงอย่างไร มหาเศรษฐีลึกลับมีเงินมากเกินไป เฉพาะตงไห่เมืองเล็กๆแห่งนี้ ก็ลงทุนไปสองหมื่นกว่าล้านแล้ว
เงินจำนวนมหาศาลขนาดนั้น เศรษฐีทั่วไป ใครกล้าเล่น?
แม้แต่มหาเศรษฐีที่รวยที่สุดในเมืองจีนยังไม่กล้าทำอย่างนี้เลยมั้ง?
โจวหยางประมาณการ มูลค่าสินทรัพย์ของมหาเศรษฐีลึกลับคนนี้ เกรงว่าอย่างน้อยคงต้องมีหลายแสนล้าน
หลี่ฝางบอกว่าเขาเป็นลูกชายของมหาเศรษฐีท่านนี้ โจวหยางรู้สึกว่ามันเป็นภาพลวงตาในความฝันมากเกินไป ไม่มีความรู้สึกของความเป็นจริงเลยสักนิด
“นายไม่เชื่อ?” หลี่ฝางถาม
“ไม่เชื่อ” โจวหยางส่ายหน้า
หลี่ฝางหัวเราะเหอะๆ พูดว่า: “นายรู้ไหมว่าพ่อของตู้เฟย ตู้ต้าไห่ล้มละลายอย่างไร?”
“รู้”
โจวหยางพยักหน้า: “ได้ยินว่าตู้ต้าไห่ถูกมหาเศรษฐีลึกลับหลอกเอา การลงทุนทั้งหมดที่ทำ กลายเป็นฟองอากาศไปหมด……”
“แล้วทำไมมหาเศรษฐีลึกลับคนนั้นถึงต้องกลั่นแกล้งตู้ต้าไห่ล่ะ?” หลี่ฝางหัวเราะเหอะๆ
“ฉันสอบเอนทรานซ์ได้คะแนนแค่สี่ร้อยกว่า แต่กลับเข้าสุ่ยมู่ได้ นายไม่รู้สึกแปลกใจสักนิดเลยเหรอ?” หลี่ฝางถามต่อ
“เพราะอะไรฉันถึงกล้าผลาญเงินเหมือนผลาญดิน ซื้อรถหรูราคาสองล้านกว่า เลี้ยงข้าวพวกนายมื้อหนึ่งกล้าใช้จ่ายเงินเป็นแสนๆ หรือนายคิดจริงๆว่าฉันเป็นคนไม่รู้ฟ้าสูงแผ่นดินต่ำพอมีเงินนิดหน่อยก็ทำตัวโอ้อวด?”
หลี่ฝางหยิบกุญแจรถปอร์เช่ดอกนั้นขึ้นมา: “รู้ไหมว่านี่รถอะไร?”
“ปอร์เช่” โจวหยางตอบ
เขาเป็นถึงทายาทเศรษฐี เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่รู้จักปอร์เช่
“พูดเจาะจงหน่อย นี่คือปอร์เช่ 918 ราคาขายของมันอยู่ที่ประมาณสิบห้าล้าน แต่ซื้อขึ้นมาจริงๆ ราคามันเกือบจะถึงยี่สิบล้าน” หลี่ฝางพูด
“รถคันนี้ไม่ใช่ของถังหยู่ซวนเหรอ?” โจวหยางเหลือบมองไปที่ถังหยู่ซวน
ถังหยู่ซวนยิ้มอย่างอายๆ: “ความจริงรถคันนี้เป็นของหลี่ฝาง หลี่ฝางรู้สึกว่ารถคันนี้ดูเด่นเกินไป ก็เลยโอนเป็นชื่อฉันชั่วคราว”
“จากนั้นก็ซื้อรถเบนซ์ G-Class คันหนึ่ง”
ถังหยู่ซวนพูดจบ โจวหยางมองดูหลี่ฝางด้วยความประหลาดใจ: “กลัวว่าจะเด่นเกินไป ดังนั้นเลยซื้อรถเบนซ์ G-Class?”
แล้วรถเบนซ์ G-Class ไม่เด่นเหรอ?
เบนซ์ G-Class ก็ราคาสองล้านกว่านะ!
ทายาทเศรษฐีทั่วไป ยังไม่มีปัญญาซื้อเบนซ์ G-Class เลยไหม?
โจวหยางกลืนน้ำลาย มองดูหลี่ฝาง: “นายเป็นลูกชายของมหาเศรษฐีลึกลับจริงๆเหรอ?”
นาทีนี้ โจวหยางเริ่มรู้สึกเชื่อขึ้นมาเล็กน้อยแล้ว
หลี่ฝางพยักหน้า
“งั้นก็หมายความว่า สาเหตุที่ตู้ต้าไห่ล้มละลาย เป็นความคิดของนาย?” โจวหยางมองดูหลี่ฝางแล้วถาม
“ไม่ใช่ความคิดของฉัน แต่ก็เป็นเพราะฉัน เพราะตู้เฟยหาเรื่องฉันหลายครั้งหลายหน พ่อฉันทนดูไม่ได้ เลยจัดการทำลายตู้ต้าไห่”
หลี่ฝางพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “เพราะถึงอย่างไรสาเหตุที่ตู้เฟยคุยโม้โอ้อวดที่ตงไห่ได้ ก็เพราะอาศัยว่าตัวเองมีพ่อรวยไม่ใช่เหรอ?”
“เมื่อพ่อของเขาล้มละลาย เขายังนับเป็นตัวอะไร?”
หลังจากที่หลี่ฝางพูดจบ ก็มองไปที่โจวหยาง แล้วถามอีกรอบ: “ตอนนี้เชื่อแล้วใช่ไหม?”
“เชื่อแล้ว” โจวหยางพยักหน้า
จากนั้น โจวหยางก็หัวเราะเหอะๆ: “พี่ชายฉันคิดมาตลอดว่าลูกชายของมหาเศรษฐีลึกลับคือถังหยู่ซวน ดูท่า พี่ชายฉันถูกพวกนายหลอกซะแล้ว”
“ใช่ เราจงใจหลอกเขาเอง” หลี่ฝางพูด
“ตอนนี้ เราจะร่วมมือกันเปิดบริษัทได้แล้วใช่ไหม?” หลี่ฝางถามใหม่อีกครั้ง
โจวหยางพยักหน้า
ในตอนนี้ โจวหยางรู้สึกว่าคำพูดของหลี่ฝางไม่เกินจริง
แล้ว
สิบล้านสำหรับหลี่ฝางแล้ว อาจจะเป็นแค่ค่าขนมจริงๆ
เอาเงินค่าขนมของหลี่ฝางมาเปิดบริษัท ความรู้สึกกดดันในใจของโจวหยางลดลงไปมากในทันที
ถึงแม้จะขาดทุนแล้วอย่างไร อย่างไรหลี่ฝางก็มีเงินอยู่แล้ว
แน่นอนว่า โจวหยางจะไม่ถือว่าการเปิดบริษัทเป็นเรื่องการละเล่นของเด็กเพราะสาเหตุนี้ เขาจะบริหารจัดการด้วยความตั้งใจอย่างมาก
โจวหยางรู้ว่า หลี่ฝางทำแบบนี้ ทั้งหมดเพื่อช่วยตัวเองทั้งนั้น
“งั้นเราทำแบบนี้ ในเมื่อฉันเป็นคนออกเงิน เรื่องหุ้น ฉันจะเป็นคนถือหุ้นห้าสิบเอ็ดเปอร์เซ็นต์ โจวหยาง นายถือหุ้นยี่สิบห้าเปอร์เซ็นต์ ที่เหลืออีกยี่สิบสี่เปอร์เซ็นต์ ก็ให้ถังหยู่ซวนเป็นคนถือ” หลี่ฝางพูด
“พวกนายมีความเห็นอะไรไหม?”
หลังจากที่หลี่ฝางพูดจบ ก็มองโจวหยางกับถังหยู่ซวน
“ฉันไม่มีความคิดเห็น” ถังหยู่ซวนแบมือและพูด
“โจวหยาง นายล่ะ?” หลี่ฝางหันกลับไปมองโจวหยาง
โจวหยางส่ายหน้า พูดว่า: “เยอะเกินไปแล้ว หลี่ฝาง ฉันรู้ว่านายอยากตอบแทนฉัน แต่นายไม่คิดว่าการตอบแทนนี้มันมากเกินไปเหรอ?”
“นี่เป็นยี่สิบสามเปอร์เซ็นต์ของหุ้นเชียวนะ นายรู้ไหมว่ามันหมายถึงอะไร? ในระยะแรกบริษัทลงทุนไปสิบล้าน ซึ่งก็หมายความว่า นายให้เงินฉันสองล้านสามแสนแล้วทันที”
“นี่ก็เท่ากับว่านายให้รถเบนซ์ G-Class ฉันคันหนึ่งเลย”
“ยังมีอีก อนาคตถ้าหากบริษัทรุ่งเรืองขึ้นมา แม้ว่ามันจะพัฒนาไปถึงระดับพี่ชายฉัน มูลค่าของหุ้นนี้ ก็จะสูงขึ้นเป็นห้าเท่า ถึงเวลานั้น ก็จะไม่ใช่แค่สิบล้านแล้ว”
โจวหยางพูด: “นายให้ฉันน้อยลงหน่อยเถอะ ให้ฉันแค่สิบเปอร์เซ็นต์ก็พอแล้ว”
หลี่ฝางหัวเราะเหอะๆ พูดว่า: “พอแล้ว มัธยมปลายสามปี นายไม่ได้ช่วยฉันแค่เล็กน้อยนะ”
ในเวลานี้ อาหารก็ถูกเสิร์ฟเข้ามาแล้ว
“คุณชายหลี่ นี่คือสิ่งที่เจ้านายเรามอบให้คุณโดยเฉพาะ……”
ผู้จัดการล็อบบี้นำไวน์แดงสองขวดมาให้ด้วยตัวเอง มันคือLafite(ลาฟีต)
“ไม่ถูกนะ โรงแรมของพวกคุณมีLafite(ลาฟีต)เหลือแค่เก้าขวดไม่ใช่เหรอ แล้วเมื่อวานก็ถูกเราดื่มไปจนหมด แล้วนี่ไปเอามาจากไหนอีก?” หลี่ฝางถามด้วยความสงสัย
เมื่อคำพูดนี้ออกมา หวางเหยาก็เงยหน้าขึ้นมา
อะไรนะ?
ฟังความหมายนี้ กินข้าวมื้อหนึ่งก็ดื่มLafite(ลาฟีต)ไปเก้าขวด
ถ้างั้นข้าวมื้อนี้ไม่ใช่ว่าต้องจ่ายหลายแสนอย่างนั้นเหรอ?
หวางเหยารู้สึกไม่อยากจะเชื่อ ชีวิตของคนรวยฟุ่มเฟือยขนาดนี้เลยเหรอ? กินข้าวมื้อเดียวก็ใช้จ่ายไปหลายแสนหยวน?
ช่างน่ากลัวมากจริงๆ
“คุณชายหลี่ พูดอย่างไม่ปิดบังคุณ ความจริงเจ้านายเราเป็นนักสะสมไวน์แดง ในห้องใต้ดินของเขา มีไวน์ดีๆเก็บสะสมไว้มากมาย Lafite(ลาฟีต)สองขวดนี้ มีอายุยาวนานมากกว่า ราคาตลาดก็แพงกว่ามาก ถ้าอย่างไร คุณลองชิมดูก่อนไหม?” ผู้จัดการล็อบบี้พูด
หลี่ฝางพยักหน้า: “ถ้าอย่างนั้นผมก็ยากที่จะปฏิเสธการเชื้อเชิญได้แล้ว”
หวางเหยาก็แบ่งได้หนึ่งแก้ว เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ถึงเอ่ยปากถามขึ้นมา: “Lafite(ลาฟีต)ขวดนี้ ราคาประมาณเท่าไหร่เหรอ?”
“ราคาขายอยู่ที่ประมาณห้าหมื่นหยวนต่อหนึ่งขวด แต่ว่ามีราคาไม่มีตลาด ในท้องตลาดหาซื้อได้ยากมากแล้ว” ผู้จัดการล็อบบี้ยิ้มแล้วก็พูดออกมา
“ขวดละห้าหมื่นกว่า ขวดหนึ่งรินได้แค่สามแก้ว งั้นก็หมายความว่า แก้วนี้ราคาหมื่นกว่าหยวนเลย?”
หวางเหยาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ
สำหรับคนที่เชี่ยวชาญการดื่มไวน์แดงโดยเฉพาะแล้ว ทุกครั้งจะรินแค่หนึ่งนิ้วเท่านั้น จะไม่รินจนเต็มแก้วเด็ดขาด
แต่หลี่ฝางและคนอื่นๆล้วนไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญ ดื่มเล่นกันล้วนๆ ดังนั้นเลยรินเต็มแก้วอย่างไม่สนใจอะไร
หวางเหยามองดูไวน์แดงในแก้ว ยังรู้สึกเสียดายที่จะดื่มเล็กน้อยแล้ว
หลังจากกินข้าวเสร็จ หลี่ฝางลงไปจ่ายเงินข้างล่าง
แต่เพิ่งจะเดินไปถึงแผนกต้อนรับ หลี่ฝางก็เห็นหวงว่างโก๋ยืนอยู่ตรงนั้น
หลี่ฝางเข้าไปทักทาย: “พี่หวง ขอบคุณมากที่คุณส่งไวน์แดงราคาแพงขนาดนี้ให้ผม”
“ที่ไหน ที่ไหน เมื่อคืนข้าวมื้อหนึ่งคุณใช้จ่ายไปหกแสนกว่า ผมให้ไวน์แดงคุณสองขวดจะเป็นไรไป?” หวงว่างโก๋หัวเราะเหอะๆขึ้นมา
ข้าวหนึ่งมื้อหกแสนกว่าหยวน?
ครั้งนี้ไม่ใช่แค่หวางเหยา แม้แต่โจวหยางกับถังหยู่ซวน ก็ตะลึงไป
“ใช่แล้ว วันหยุดสุดสัปดาห์มีเวลาไหม? ผมอยากเลี้ยงข้าวคุณมื้อหนึ่ง” หวงว่างโก๋พูดเชิญชวน
หลี่ฝางไม่ได้คิดอะไรมาก พยักหน้าก็ตอบตกลงเลย
พูดทักทายเสร็จ หลี่ฝางก็ออกจากโรงแรมว่างโก๋
ห่างออกไปไม่ไกลจากโรงแรมว่างโก๋ รถตู้สองสามคัน ก็เตรียมพร้อมที่จะเคลื่อนไหวในการก่อการร้ายในเวลานี้แล้ว
