บทที่201 ผู้ช่วยที่ตู้เฟยหามา
ตู้เฟยรับสาย ก่อนจะวิ่งปรี่เข้าไปหาสวีเถิงเฟย： “พี่สวี พวกเหยโก่วมาถึงแล้ว”
สวีเถิงเฟยในตอนนั้นเอง เหมือนกับเจอเรื่องซวยซ้ำซ้อน แถมยังป่วย จะไปมีอารมณ์แก้แค้นหลี่ฝางที่ไหนกัน？
“ให้เขาไปเถอะ” สวีเถิงเฟยพูดออกมาอย่างไม่มีเรี่ยวแรง
“ห๊ะ？พี่สวี ฉันไม่ได้ฟังผิดใช่ไหม เหยโก่วมาถึงขนาดนี้แล้ว แต่จะให้พวกเขาไปเหรอ？” ตู้เฟยถามด้วยความลำบากใจ
สวีเถิงเฟยเงยหน้าขึ้น พลางมองตู้เฟยด้วยสายตาเย็นชา： “คุณโง่หรือเปล่าเนี่ย？”
“ข้าแพ้ไปสิบล้านแล้ว แต่ยืมมาได้ก็เพราะเหยโก่ว ถ้าเกิดให้เหยโก่วรู้ว่าฉันแพ้ไปจนหมดอีก เขาจะปล่อยฉันไปเหรอ？”
สวีเถิงเฟยขมวดคิ้วมาชนกัน พลางคิดในใจ เรื่องนี้จะให้เหยโก่วรู้ไม่ได้เด็ดขาด
ขนาดหลี่ฝาง สวีเถิงเฟยกับหลี่ฝางนั้นก็ไม่ได้สัมผัสกันมากเท่าไหร่
สวีเถิงเฟยมาหาหลิวเหล่าซานเพื่อแก้แค้นหลี่ฝาง โดยหมายถึงหยูเถิงนั้นเอง
“โอเค ฉันรู้แล้วล่ะ” ตู้เฟยพยักหน้า แววตามีความมืดมนอยู่
จากนั้นไม่นาน ตู้เฟยก็เดินมาที่อีกด้านหนึ่ง พลางเอาโทรศัพท์ออกมา แล้วโทรไปหาเหยโก่ว： “พี่โก่ว คุณมาแล้วใช่ไหม”
แต่ในตอนนั้นเอง ทุกๆ คนในหมาป่ากำลังตามหา ผู้วิ่งแข่งอยู่
ผู้วิ่งแข่งหนีไปไหนแล้ว？
ทำไมไม่เจอแล้วล่ะ？！
ขนาดกล้องวงจรปิดต่างๆ ยังถ่ายไม่ติดเขาเลย หรือว่า เขาเป็นผีเหรอไงนะ？
พยานที่เห็นเพียงคนเดียว ก็คือเซี่ยจือชิว
ตอนที่เซี่ยจือชิวไปถึง ก็เห็นเงาดำออกมาจากMustang ก่อนจะเข้าไปในป่าต้นไม้ใหญ่
ก็หมายความว่า ที่ว่ากันว่า ผู้วิ่งแข่ง ตอนนี้กำลังหลบตัวอยู่ในป่าต้นไม้นั้น
แต่ว่าป่าไม้มันใหญ่ขนาดนั้น อยากจะหาเขา มันยากมากเลย
เซี่ยจือชิวถอนหายใจ จากนั้นก็ออกไปจากเขาหมาป่า
“คิดไม่ถึงเลยว่าเขาหมาป่าตัวเล็กๆ อย่างนั้น จะเก่งกาจขนาดนี้” เมื่อลงมาจากภูเขา เซี่ยจือชิวก็อดไม่ได้ที่จะมองไปที่ยอดเขา
เซี่ยจือชิวไม่คิดมาก่อนเลยว่าจะแพ้ เกรงว่ามู่เหวินตงกับราชาหมาป่าจะมาร่วมงานแข่งรถ เซี่ยจือชิวเองก็คิดว่าจะเป็นผู้ชนะ
ถึงแม้ว่าคะแนนของราชาหมาป่าจะดีมาก แต่ก็ทำตามไม่ได้เลย
เกรงว่าราชาหมาป่าเอง ยังยากที่จะทำลายสถิติของตัวเองเลย
เขามีครอบครัวแล้ว มีลูกมีภรรยาแล้ว มีบริษัท แถมยังมีสิ่งที่ต้องดูแลอีกมาก……
ชีวิตของเขามีโซ่ตรวนแล้ว คะแนนที่มากที่สุดเขาคือแปดนาทีสามสิบวินาที
แต่เซี่ยจือชิว เมื่อครู่ใช้เวลาเพียงแปดนาทียี่สิบห้าวินาที
……
เซี่ยลู่ในตอนนั้นเองพอจะมาอยู่ตรงหน้าหลี่ฝางอย่างช้าๆ พลางมองไปที่หลี่ฝางแล้วพูดออกมา： “หลี่ฝาง เดี๋ยวคุณรีบหน่อยนะ”
“ทำไมล่ะ？” หลี่ฝางถามด้วยความสงสัย
“สวีเถิงเฟยหาคนีแก้แค้นคุณ” เซี่ยลู่พูดเตือน
หลี่ฝางมองเซี่ยลู่ มีแววตาแห่งความกังวล： “จริงเหรอ？”
“จริงสิ เมื่อครู่ตอนที่พวกเขาโทรศัพท์ ฉันอยู่ตรงหน้าเนี่ย” เซี่ยลู่พูดออกมาด้วยความจริงจัง
“ให้ตายเถอะ คงไม่ใช่ไอหลิวเหล่าซานคนนั้นใช่ไหม？” หลี่ฝางขมวดคิ้วเป็นปมพลางพูดออกมา
เพิ่งพูดจบ หลี่ฝางก็ส่ายหัว
ไม่สิ หลิวเหล่าซานอยู่ใกล้ๆ สุ่ยมู่ แต่ระยะทางของสุ่ยมู่นั้นมันห่างจากเขาหมาป่า ก็ต้องใช้เวลาราวๆ หนึ่งชั่วโมง
ดังนั้น ความเป็นไปได้ของหลิวเหล่าซานนั้นไม่ได้มีมาก
“คนนั้นเหมือนจะชื่อเหยโก่วนะ พี่ชายเขาเหมือนจะชื่อเหยสง มีชื่อเสียงมากในเมือง”
“คุณระวังหน่อยนะ ฉันไปก่อนนะ”
“ถ้าให้ตู้เฟยมาเห็น ฉันต้องจบเห่แน่นอน” เซี่ยลู่พูดออกมาด้วยความกลัว
พูดจบ เซี่ยลู่ก็วิ่งไปที่ด้านหน้าของตู้เฟย
ตอนนี้ตู้เฟยวางสายของเหยโก่ว เขามองมาที่เซี่ยลู่： “เมื่อครู่คุณไปที่ไหนน่ะ ฉันหาคุณไม่เจอเลย？”
“เมื่อครู่ไปหาเฉียวเฉียวมาแล้ว แล้วคุยกับเธอสักพัก” เซี่ยลู่โกหก
ตู้เฟยพึมพำเสียงเย็นชาออกมา พลางพูดอย่างไม่แยแส： “มีอะไรให้คุยอะไรกับเธอล่ะ”
“เดี๋ยวส้งเสียงเล่นกับเธอจนพอแล้ว จะช้าเร็วก็ต้องทิ้งเธอ” ตู้เฟยพูดออกมาอย่างมั่นใจ
ตู้เฟยกับส้งเสียงนั้นรู้จักกันมานาน ส้งเสียงเป็นใครกันนั้น เขารู้ดีที่สุด
ส้งเสียงเชี่ยวชาญในการดูดเลือดของผู้หญิงมากที่สุดเลย เมื่อไหร่ที่ได้เลือกมาแล้ว เขาก็ไม่รู้สึกสนใจในตัวผู้หญิงคนนั้นแล้ว
แน่นอน ส้งเสียงไม่เหมือนกับลูกหลานเศรษฐีคนอื่นๆ เอามาซื้อของขวัญ ฟาดเงิน หรือเข้าไปกรอกเหล้าเข้าปากในบาร์……
ส้งเสียงนั้นโด่งดังในเรื่องความรักความสัมพันธ์มาก เขาเชี่ยวชาญในการเล่นกับความรู้สึก เขาจะค่อยๆ เล่น เพลิดเพลินกับระหว่างทาง
เมื่อผู้หญิงคนหนึ่งรักเขาแล้ว แล้วเต็มใจที่จะเอาครั้งแรกของตัวเองให้กับเขา เขาก็จะออกห่าง อย่างไร้วี่แวว
มีผู้ชายมากมายที่กลายเป็นเศร้าลงเพราะว่าถูกส้งเสียงทิ้ง ยิ่งไปกว่านั้นมีผู้หญิงกรีดข้อมือฆ่าตัวตายเพราะเขาด้วย……
ตู้เฟยหัวเราะเสียงเยือกเย็นขึ้นในใจ ไม่รู้ว่าหลิวเฉียวเฉียวจะมีจุดจบอย่างไร……
แต่ผ่านไปไม่นาน ส้งเสียงยังไม่ทันจะได้หลิวเฉียวเฉียว ก็ทำให้ตู้เฟยรู้สึกแปลกใจ
การแข่งขันของเขาหมาป่าจบแล้ว ทุกคนก็ทยอยออกไป
ใบหน้าของฉินจื่อยี่นั้นไม่ค่อยพอใจมากเท่าไหร่ แต่ว่าเขาคิดว่า แพ้ให้คนแบบนี้ มันไม่น่าอายหรอก
ถึงแม้ว่ามู่เหวินตงจะอยู่ แต่ก็คงจะแพ้เช่นเดียวกัน
ขนาดสถิติที่เก็บมาได้เจ็ดปียังถูกชะล้างออกเลย การแพ้คนแบบนี้ ฉินจื่อยี่ไม่รู้สึกขายหน้าเลย
ในทางกลับกัน เขายังรู้สึกภูมิใจกับทักษะของรถที่ทำออกมาอย่างสวยงาม
“หลี่ฝาง พวกเราไปกันเถอะ”
หลังจากที่ฉินจื่อยี่กลับไปแล้ว ก็ถามหลี่ฝางออกไปประโยคหนึ่ง
หลี่ฝางส่ายหัว พลางปฏิเสธ： “คุณไปก่อนเถอะ ส้าวส้วยไปเข้าห้องน้ำ ถึงตอนนี้ยังไม่กลับมาเลย”
“……”
ฉินจื่อยี่พูดอะไรไม่ออก จากนั้นก็พูดออกมา： “งั้นก็ดี ฉันไปก่อนละกัน”
ฉินจื่อยี่ขับเฟอร์รารี่ของตัวเอง ก่อนจะออกจากเขาหมาป่า
ฉินจื่อยี่เพิ่งจะออกไป หลี่ฝางก็รู้สึกเสียดาย
หลี่ฝางตบขาฉาด พลางพูดออกมา： “ให้ตายเถอะ ทำไมปล่อยให้ฉินจื่อยี่ไปล่ะ！”
ฉินจื่อยี่เป็นเครื่องรางกันภัยของตัวเอง
ถ้าเกิดว่าเขาอยู่ ไม่ว่าจะเป็นเหยโก่วหรือว่าเหยสง ก็ไม่กล้าทำอะไรตัวเอง
หลี่ฝางสบถออกมา เพียงไม่กี่วินาที รถของฉินจื่อยี่กลับขับออกไปไกลหลายร้อยเมตร หลี่ฝางตะโกนไม่ออกด้วยซ้ำ
“ให้ตายเถอะ ไอสารเลวส้าวส้วย ทำไมยังไม่กลับมาอีก！” หลี่ฝางด่าออกมาด้วยความโกรธ
คนต่างออกไปกันหมด แต่มีกลุ่มคนหนึ่ง กลับมาหาเขาหมาป่า
เหยโก่วขับรถเอสยูวีออกไป ตามคำบอกของตู้เฟย เพื่อมาถึงที่ยอดของเขาหมาป่า
“พี่โก่ว คุณมาแล้วเหรอ” เมื่อตู้เฟยเห็นเหยโก่ว ก็รีบเรียกต้อนรับ
แต่เมื่อสวีเถิงเฟยมองเห็นเหยโก่ว กลับตกใจจนสะดุ้งโหยง
“คุณชายสวี” เหยโก่วไม่ได้สนใจตู้เฟย ก่อนจะเดินไปทางสวีเถิงเฟย
“คุณชายสวี ทำไมคุณไปนั่งอยู่ที่พื้นล่ะ？พื้นมันเย็นขนาดนั้นเชียวนะ” เหยโก่วแซวสวีเถิงเฟยเล็กน้อย
“พี่โก่ว คุณมาได้อย่างไรกัน？” สวีเถิงเฟยมองเห็นเหยโก่ว ก็ตกใจ
เหยโก่วมีสีหน้าเปลี่ยนไป พลางพูดออกมาด้วยความไม่ค่อยพอใจ： “ไม่ใช่ว่าคุณให้ฉันมาหรอกเหรอ？”
“คุณไม่ได้บอกเหรอว่ามีไอ้หนุ่มคนหนึ่งที่ชื่อหลี่ฝาง หาเรื่องคุณแล้วน่ะ คุณเจอเขาที่เขาหมาป่า เลยเรียกฉันมาเพื่อให้ตัดขาเขาทิ้งซะ” เหยโก่วขมวดคิ้วเป็นปม พลางพูดออกมา： “ทำไม ไม่แค้นแล้วเหรอ？”
เหยโก่วโบกมือ ก่อนจะเรียกให้ตู้เฟยมาหา： “ตู้เฟย ฉันถามคุณ คำนี้คุณชายสวีเป็นคนพูดใช่ไหม？”
สวีเถิงเฟยกัดฟันพลางมองตู้เฟย จากนั้นจึงพูดออกมาเสียงต่ำ： “บ้าเอ้ย คุณอยากจะฆ่าฉันเหรอ ฉันไม่ได้ให้คุณยกเลิกแล้วหรือไง？”
“พี่สวี พี่เหยโก่วมาแล้ว ทำไมจะต้องยกเลิกด้วยล่ะ”
ตู้เฟยยิ้มเจ้าเล่ห์ พลางตบไหล่ของสวีเถิงเฟย： “พี่เหยโก่วยังไม่รู้เรื่องที่คุณขโมยเงินนะ”
“คุณ……” สวีเถิงเฟยมองตู้เฟย ด้วยแววตาโหดร้าย
คำพูดคำนี้ของตู้เฟย กำลังขู่สวีเถิงเฟยอย่างเห็นได้ชัดเลย
ถ้าเกิดว่าสวีเถิงเฟยไม่เข้าข้างกับตู้เฟย แล้วตัดขาของหลี่ฝางทิ้ง งั้นเขาก็จะเอาเรื่องที่สวีเถิงเฟยขโมยเงิน ไปบอกเหยโก่ว
สวีเถิงเฟยมีใบหน้าแข็งทื่อ เขาคิดไม่ถึงเลย ว่าตู้เฟยจะกล้ามากขนาดนี้ ขนาดเขายังกล้ามาแทงข้างหลังเลย
“ฉันอะไร……”
ตู้เฟยชี้มาทางหลี่ฝาง พลางพูดกับสวีเถิงเฟย： “พี่สวี หลี่ฝางอยู่ที่นั่นไง”
“คุณอยากให้ฉันหุบปาก ก็ต้องให้พี่เหยโก่วไปตัดขาของหลี่ฝางซะ ฉันรู้ว่าพี่เหยโก่วสนิทสนมกับคุณดี คุณไปพูด พี่เหยโก่วจะต้องฟังแน่นอน” ตู้เฟยยิ้มขึ้น
สวีเถิงเฟยถอนหายใจออกมา
เหยโก่วเดินมาแล้ว พลางพูดออกมาด้วยความไม่สบอารมณ์： “คุณทั้งสองคุยอะไรกันอยู่น่ะ”
“คุณชายใหญ่สวี ไอหนุ่มนั่นมันอยู่ไหน？” เหยโก่วถามสวีเถิงเฟย
สวีเถิงเฟยมองไปทางตู้เฟย พลางกัดฟันแล้วพูดออกมา： “พี่เหยโก่ว เขาอยู่ที่นั่นไง”
สวีเถิงเฟยชี้มาทางที่หลี่ฝางอยู่
แต่หลี่ฝางเห็นว่าสวีเถิงเฟยกำลังชี้มาที่ตัวเอง ก็ดูแลส้าวส้วยต่อไปไม่ได้แล้ว เลยรีบวิ่งไปที่รถของตัวเอง
“ขวางเขาเอาไว้ อย่าให้เขาหนีไปได้！”
ตู้เฟยมองเห็นหลี่ฝางกำลังจะหนี เลยรีบตะโกนออกมา
แต่เหยโก่วนั้นยิ้มอย่างไม่แยแส： “อยากหนีเหรอ？มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก！
