บทที่202 แววตาของส้าวส้วย
เหยโก่วชี้หาหลี่ฝาง พลางสั่งออกมา： “ขวางเขาเอาไว้！”
ในตอนนั้นเอง ชายร่างกำยำที่สักลายเสือลายมังกร รีบวิ่งเข้ามา เพื่อจะขวางหลี่ฝางที่กำลังจะหนีไป
“แม่งเอ้ย！”
หลี่ฝางกัดฟัน พลางพูดออกมาด้วยความโกรธ： “หมาที่ดีจะไม่ขวางทางกันนะ”
“คุณกล้ามาว่าพวกเราเป็นหมางั้นเหรอ？” ชายร่างกำยำโกรธขึ้นมาแล้ว
“พวกคุณไม่อยากจะเป็นหมา ก็รีบหลบไปสิ！” หลี่ฝางหัวเราะพลางพูดออกมา
ในตอนนั้นเอง ส้าวส้วยกลับมาแล้ว
ความมั่นใจของหลี่ฝาง ก็กลับมาแล้ว
“เจ้านาย คุณหาเรื่องอีกแล้วเหรอ” ส้าวส้วยถามอย่างไม่รู้จะพูดอะไร
ปัญหาของหลี่ฝาง มันเยอะเกิดไปแล้วล่ะ？
“พวกเขามาหาฉันเอง ฉันจะทำอย่างไรได้？” หลี่ฝางเองพูดอะไรไม่ออก
“ทำไมคุณถึงกลับมาตอนนี้ล่ะ？ถ้าเกิดไม่ใช่เพราะกำลังรอคุณ ฉันคงจะไปกับฉินจื่อยี่ตั้งนานแล้ว ถ้าเป็นแบบนั้น ฉันเองก็ไม่ถูกพวกเขาขวางเอาไว้ได้ พูดแล้ว ก็น่าโกรธจริงๆ เลย”
หลี่ฝางมองบนใส่ส้าวส้วย： “คุณบอกมาว่าคุณท้องผูกหรือเปล่า ทำไมไปเข้าห้องน้ำนานขนาดนั้น？”
“ที่นี่เป็นที่นอกสถานที่นะ ไม่ใช่ห้องน้ำที่ถูกต้องด้วย ฉันอยากจะเข้าห้องน้ำสบายๆ หน่อย เลยต้องไปไกลหน่อย ไม่อย่างนั้นถ้าถูกสาวสวยเห็นเข้า มันจะขายหน้าขนาดไหนกัน” ส้าวส้วยอธิบาย
“ผู้หญิงที่ไหนจะมามองคุณล่ะ” หลี่ฝางหัวเราะพลางพูดออกมา： “คุณไม่รู้ ว่าตอนที่คุณเข้าห้องน้ำ เขาหมาป่าชุลมุนขนาดไหน”
“คุณรู้ไหม？รถMustangคันหนึ่ง ขับชนะลัมโบกินิ่！”
หลี่ฝางเพิ่งพูดจบ จู่ๆ ก็รู้สึกไม่ชอบมาพากล
ในตอนนั้น ส้าวส้วยไปเข้าห้องน้ำจริงเหรอ？
หรือว่า ตอนที่ทุกคนจะไปหา ผู้วิ่งแข่ง ก็คือส้าวส้วยล่ะ！
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ หลี่ฝางมองสายตาของส้าวส้วย ก็รู้สึกแปลกใจ……
ส้าวส้วยชะงักไป： “เจ้านาย ทำไมคุณมองฉันแบบนั้นล่ะ？ทำไมฉันรู้สึกแปลกๆ นะ？ทำไมเหรอ หน้าของฉันมีอะไรติดเหรอ？”
หลี่ฝางสงสัยว่าส้าวส้วยเป็นกลุ่มแข่งรถมาตั้งนานแล้วหรือเปล่า
ส้าวส้วยไม่เพียงแค่มองออกว่ารถมันเคยดัดแปลงหรือเปล่า แถมยังลองรถของฉินจื่อยี่ด้วยคะแนนสูงลิ่วถึงสองครั้ง
มันชัดเจนเลยว่ามีเพียงนักแข่งรถเท่านั้น ที่ทำอย่างนั้นได้
หลี่ฝางมองส้าวส้วยด้วยความสงสัย： “เมื่อครู่คุณไปเข้าห้องน้ำจริงเหรอ？”
“ไม่งั้นจะให้ไปไหน？” ส้าวส้วยถามกลับ
“งั้นผ้าพันแผลบนหัวคืออะไรน่ะ？” หลี่ฝางจ้องที่ห้องผากของส้าวส้วย ก็เห็นว่ามีผ้าพันอยู่
“ไม่ต้องพูดถึงแล้ว เมื่อกี้ฉันเข้าห้องน้ำเสร็จ พอกลับมาก็ได้ยินเสียงหมาป่าหอนดังขึ้น ให้ตายเถอะ เกือบทำให้ฉันตกใจแล้ว ฉันเลยรีบวิ่งหนี แล้วไม่ระวังจนล้ม ชนเข้ากับก้อนหิน”
ส้าวส้วยพูดไป พลางลูบแผลบนหัวตัวเอง： “ตอนนี้ยังเจ็บอยู่เลย”
“ทำไมฉันไม่ได้ยินเสียงหมาป่าหอน？” หลี่ฝางมองส้าวส้วยด้วยความไม่เชื่อ
เมื่อครู่ที่Mustangขับลอยลงมาจากเนิน แล้วคงจะเขกซ้ายขวาเข้า อาการบวมบนหัวของส้าวส้วย ต้องเป็นเพราะโดนชนตรงนั้นแน่นอน
ในตอนนั้นเอง สวีเถิงเฟยกับคนอื่นเดินเข้ามา
“ไอหนุ่มนี่ ใช่ไหม？” เหยโก่วชี้หาหลี่ฝาง พลางยืนยันกับสวีเถิงเฟยหน่อย
สวีเถิงเฟยพยักหน้า พลางพูดออกมา： “ใช่ เขานี่แหละ”
“เข้าใจแล้วล่ะ”
เหยโก่วมองหลี่ฝาง พลางยิ้มขึ้น： “ไอหนุ่ม ให้สองทางเลือกนะ อันแรกคือตัดขาตัวเอง แล้วรีบไสหัวลงจากเขาไป อย่างที่สองคือให้ฉันตัดขาให้ แล้วเตะคุณลงเขาไป”
“คุณเลือกสักอย่างเถอะ” เหยโก่วพูดออกมาเบาๆ
เหยโก่วพาคนมาสามคน สามคนนี้ แต่ละคนร่างกายกำยำ นอกจากนี้ยังสักลายอีก ใบหน้าก็มีแต่ความโหดร้าย
พูดตามความจริง หลี่ฝางมองสามคนนี้แล้ว ก็คิดว่าน่ากลัวอยู่
ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ขอแค่มีส้าวส้วยอยู่ หลี่ฝางมักจะรู้สึกปลอดภัย
หลี่ฝางมองส้าวส้วยสักหน่อย พลางใช้คางชี้มาทางทั้งสามคนด้านหน้า： “คุณสามารถชนะทั้งสามคนได้ไหม？”
“เจ้านาย งั้นต้องดูว่าคุณเตรียมเชิญฉันกินแฮมเบอร์เกอร์กี่อันแล้วล่ะ？” ส้าวส้วยมองทั้งคน ก่อนจะถามหลี่ฝาง
“คุณอยากจะกินกี่อันล่ะ？” หลี่ฝางถามต่อ
“อย่างน้อยก็สักสิบอัน” ส้าวส้วยคิดอยู่สักพัก ก่อนจะพูดออกมา
หลี่ฝางทำตัวไม่ถูก ส้าวส้วยคนนี้ ชาติที่แล้วไม่เคยกินแฮมเบอร์เกอร์ใช่ไหม
แฮมเบอร์เกอร์สิบอันราคาเท่าไหร่เอง？สองสามร้อย？
หลี่ฝางหัวเราะพลางพูดออกมา： “ได้ สิบชิ้นก็สิบชิ้น”
“ได้ ตกลง” ปากของส้าวส้วยยิ้มออกมา
“แฮมเบอร์เกอร์อะไร……พวกคุณกำลังพล่ามอะไรอยู่ ฉันถามคุณนะ คุณอยากให้ฉันลงมือ หรือจะทำเองอย่างเชื่อฟัง？” เหยโก่วถามเสียงเย็นชา
หลี่ฝางมองส้าวส้วย พลางถามอีกครั้ง： “คุณมั่นใจนะว่าจะชนะพวกเขา จริงๆ เหรอ？”
“แค่พวกนี้เอง มันไม่มีปัญหาหรอก” ส้าวส้วยพยักหน้าพลางพูด
หลี่ฝางวางใจลงได้
หลี่ฝางยิ้มขึ้น พลางมองเหยโก่วด้วยความยียวน： “งั้นฉันให้คุณเลือกสองทาง หนึ่ง คุกเข่าลงอย่างเชื่อฟังแล้วก็เรียกฉันว่าลูกพี่ซะ แล้วฉันจะปล่อยคุณไป”
“สอง ให้ลูกน้องของฉันเอาคุณโยนเข้าไปในเขาหมาป่าให้เป็นอาหารหมาป่า”
หลังจากที่เหยโก่วได้ยิน สีหน้าก็เปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก： “คุณพูดอะไรเหรอ？”
ตาของเหยโก่วทั้งสองข้างก็มองวนไป พลางมองหลี่ฝางอย่างเยือกเย็น หลี่ฝางเลยตกใจเล็กน้อย
“พี่เหยโก่ว เขาบอกให้คุณคุกเข่าลง เรียกเขาว่าลูกพี่ซะ ไม่อย่างนั้น เขาจะให้ลูกน้องของเขาโยนคุณเข้าไปเป็นอาหารหมาป่าในป่า” ตู้เฟยพูดย้ำอีกรอบ
“ไม่ได้หูตึงสักหน่อย ไม่ต้องให้คุณมาพูดซ้ำอีกรอบ” เหยโก่วหันมา พลางมองตู้เฟยอย่างโหดร้าย
ในตอนนั้น สีหน้าของเหยโก่ว ดูไม่ได้สุดๆ
“ไอหนุ่ม คุณนี่มันเลวจริงๆ เลย ฉันเหยโก่วโตขนาดนั้นแล้ว ยังไม่เคยมีใครกล้ามาพูดแบบนี้กับฉันเลย” เหยโก่วมีสีหน้านิ่งไป พลางพูดกับหลี่ฝาง
หลี่ฝางมองหน้าของเหยโก่ว ก็รู้สึกว่าตกใจขึ้นมา
หลี่ฝางกลืนน้ำลาย จากนั้นก็ถอยออก แล้วหลบอยู่ด้านหลังส้าวส้วย
“เจ้านาย ทำไมคุณขี้ขลาดขนาดนั้นล่ะ”
ส้าวส้วยมองเหยโก่ว ยิ้มอย่างไม่แยแส： “นอกจากหน้าตาที่น่าเกลียดไปสักหน่อย ก็ไม่มีอะไรน่ากลัวแล้ว”
ไม่ว่าจะเป็นแววตาของเหยโก่ว หรือว่าหน้าตา ก็ดูโหดร้ายเป็นอย่างมาก
เหยโก่วเปิดบริษัทการเงิน เพื่อให้กู้โดยเฉพาะ
เหยโก่วใช้ความโหดร้ายภายนอกองตัวเอง มาทำให้ลูกหนี้ต่างกลัวกัน
ส้าวส้วยเดินไปหาเหยโก่ว ก่อนจะเดินมาหาเหยโก่ว
“คุณรู้หรือเปล่า？คุณทำเป็นโหดไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก”
เมื่อมองเหยโก่ว ส้าวส้วยก็พูดออกมาเสียงเรียบ： “คนที่โหดจริงๆ เขาไม่ต้องแกล้งมาทำแบบนี้หรอก”
ส้าวส้วยพูดจบ สีหน้าก็ค่อยๆ เปลี่ยนไปเป็นจริงจังขึ้น จากนั้น เขาก็จ้องเหยโก่ว โดยไม่ขยับเลย
เหยโก่วกับส้าวส้วยจ้องหน้ากันอยู่ไม่กี่วินาที เหยโก่วก็ก้าวไปข้างหลัง ก่อนจะล้มลงกับพื้น
เหยโก่วที่ล้มอยู่ที่พื้น ถึงกับงุนงง
บนหน้าของเขา มีความกลัวกับความงุนงงอยู่ สีหน้า ซีดจนไม่มีเลือด
“เจอผีหรือไง？” ตู้เฟยที่อยู่อีกด้าน ก็พูดเสียงเบา
เหยโก่วกลืนน้ำลาย เหมือนจะขวัญหนีดีฝ่อ
เหยโก่วเมื่อครู่มองในตาของส้าวส้วย แล้วเห็นฉากของศพมากมาย
ในตอนนั้นเอง เหยโก่วขนลุกขึ้นมา
“พี่โก่ว คุณเป็นอะไรเหรอ？” ตู้เฟยรีบนั่งยองลง ก่อนจะพยุงเหยโก่วขึ้นมา
หลังจากที่เหยโก่วลุกขึ้นมา ก็ยังรู้สึกใจไม่อยู่กลับเนื้อกลับตัวเลย
ตาของเหยโก่วนั้น ไม่กล้ามองส้าวส้วยแล้ว
เขามักจะคิดว่า ส้าวส้วยน่ากลัวจังเลย
“พวกเราไปกันเถอะ”
หลังจากที่สติของเหยโก่วกลับมา ก็พูดกับลูกน้องของตัวเอง
ตู้เฟยได้ยินคำพูดนี้ ก็ร้อนรนใจ
ถ้าเกิดเหยโก่วไปแล้ว ใครจะมาทำร้ายหลี่ฝางล่ะ？
ตู้เฟยรีบดึงแขนของเหยโก่ว พลางพูดออกมา： “พี่โก่ว คุณลืมอะไรไปหรือเปล่า？”
“พี่สวีเรียกคุณมาที่เขาหมาป่า เพื่อให้คุณหักขาของหลี่ฝาง”
“อีกอย่าง เมื่อครู่หลี่ฝางดูถูกคุณแบบนั้น คุณจะยอมเหรอ？”
ตู้เฟยอึ้งไป เหยโก่วคนนี้ แค่ล้มลงไป ทำไมถึงสมองเบลอแบบนั้นล่ะ？
“ให้ตายเถอะ！”
เหยโก่วมองตู้เฟย ก่อนจะเตะไป
แรงของเหยโก่วนั้น รุนแรงมาก เขาเตะมา จนทำให้ตู้เฟยล้มลงบนพื้น จากนั้นจึงทำร้ายต่อ
“อยากจะมาก็มา อยากจะไปก็ไป ใครจะทำไม？” เหยโก่วมองตู้เฟย พลางพูดออกมาเสียงเย็นชา
ในตอนนั้นเอง สวีเถิงเฟยเองก็รู้สึกแปลกๆ
ถึงอย่างไรเหยโก่วก็เป็นคนใจแคบ หลี่ฝางดูถูกเขาไปเมื่อครู่ จะปล่อยไปงั้นเหรอ？
สวีเถิงเฟยตู้เฟยไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เหยโก่วรู้ ว่าส้าวส้วย ไม่ใช่คนที่เขาสามารถมีเรื่องด้วยได้
คนที่มีแววตาแบบนี้ ต้องเคยฆ่าคนมามากแน่นอน
วัยรุ่นที่อยู่ตรงหน้านั้น ไม่ใช่คนที่ตัวเองจะต่อกลอนด้วยได้
เกรงว่าเมื่อพี่ชายของตัวเองอย่างเหยสงมาแล้ว ถึงจะต่อกลอนต่อได้
ขณะที่เหยโก่วเตรียมจะขึ้นรถ แล้วจะออกจากเขาหมาป่า จู่ๆ ส้าวส้วยก็เปิดปากขึ้นมา
ส้าวส้วยตกโกนให้เหยโก่วฟัง： “หยุดนะ！
