บทที่ 216 ในที่สุดก็ได้ชำระแค้นแล้ว
เมื่อมู่เสี่ยวไป๋ได้ยินประโยคนี้ ก็ราวกับได้หญ้าช่วยชีวิตอย่างนั้น เขาคว้าแขนหลี่ฝางไว้แน่น จากนั้นก็ถาม： “ทางเลือกอะไร?”
ก่อนหน้านี้ หลี่ฝางให้ทางเลือกมู่เสี่ยวไป๋สองทาง
ทางแรกคือกินขี้ ทางเลือกนี้ คนปกติก็ทำไม่ได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงมู่เสี่ยวไป๋? คุณชายตระกูลมู่
อีกหนึ่งทางเลือกคือกระโดดแม่น้ำ สำหรับมู่เสี่ยวไป๋ที่ว่ายน้ำไม่เป็น ก็ไม่ต่างอะไรกับฆ่าตัวตาย
เพราะงั้น ทางเลือกที่หลี่ฝางเคยให้สองทางเลือก คือทางสิ้นหวัง กับทางตาย
มู่เสี่ยวไป๋คิดในใจ หลี่ฝางจะให้โอกาสเขาอีกครั้งใช่มั้ย?
หลี่ฝางยิ้มนิ่งๆ แล้วพูด： “ง่ายมาก ยอมแพ้เรื่องพี่ชิงชิงซ่ะ ห้ามวอแวพี่ชิงชิงอีก”
“มู่เสี่ยวไป๋ หรือว่านายมองไม่ออกจริงๆ เหรอ? พี่ชิงชิงไม่ได้ชอบนายเลยสักนิด นายตื้อพี่ชิงชิงไม่ปล่อย ทำให้ชีวิตของพี่ชิงชิงมีแต่ปัญญา”
“การรักคนๆนึงด้วยใจจริง หากในสถานการณ์ที่อีกฝ่ายไม่รักนาย ต้องรู้จักปล่อยมือ ให้อีกฝ่ายไปตามหาความสุขของเขา”
“ไม่ใช่แบบนาย เกาะแน่นอย่างกับปลาสเตอร์หนังหมา” หลี่ฝางพูด
หลินชิงชิงที่นั่งอยู่ในรถ ได้ยินคำพูดพวกนี้ ก็สะเทือนใจเล็กน้อย
หลี่ฝางพูดโดนใจหลินชิงชิง ตอนนี้ปัญหาใหญ่ของหลินชิงชิง ก็คือมู่เสี่ยวไป๋นี่แหละ
ผู้ชายที่รักตนที่สุด ได้กลายเป็นแรงกดดันที่ใหญ่ที่สุดของเธอ
“นายปล่อยมือจากพี่ชิงชิง ฉันก็จะยกโทษให้ เป็นไง มู่เสี่ยวไป๋?” หลี่ฝางมองมู่เสี่ยวไป๋ พลางเอ่ยถาม
มู่เสี่ยวไป๋ส่ายหน้า แล้วพูดด้วยสีหน้าจริงจัง： “ปล่อยมือแม่นายสิ ต่อให้ฉันจะต้องโดดลงแม่น้ำ ฉันก็จะไม่ปล่อยชิงชิงไป”
ในขณะนั้น สีหน้าของมู่เสี่ยวไป๋ ก็เปลี่ยนเป็นดุดันขึ้นมาทันที
เขามองตาหลี่ฝาง ก็เริ่มดูเลวร้ายขึ้นเช่นกัน
ในตอนนั้น มู่เสี่ยวไป๋ก็เหมือนจะคิดได้แล้ว ว่าหลี่ฝางต้องชอบหลินชิงชิงแน่ๆ
“ได้สิ นายโดดลงแม่น้ำก็ได้ ถ้านายกระโดดฉันจะยกโทษให้” หลี่ฝางหัวเราะเหอะๆ แล้วทำหน้าตายียวนใส่มู่เสี่ยวไป๋
“นาย！” มู่เสี่ยวไป๋กัดฟันกรอด ตัวเองจะกระโดดลงไปจริงๆ ได้ไงล่ะ！
หลี่ฝางหัวเราะเหอๆ ส่ายหน้าพลางพูด： “ช่างเถอะ ฉันว่านายอย่าขอโทษเลย ไม่มีความจริงใจเลยสักนิด”
“พี่ชิงชิง พวกเราไปเถอะ” หลี่ฝางหันกลับ ไปพูดกับหลินชิงชิง
มู่เสี่ยวไป๋รีบคว้าแขนหลี่ฝางเอาไว้ แล้วพูดขึ้น： “ไม่ได้ ไม่ว่ายังไง วันนี้ฉันต้องได้รับการให้อภัยจากนาย”
“ถ้าหากนายไม่ยกโทษให้ฉัน ฉันจะฆ่าจางกงหมิงซ่ะ”
มู่เสี่ยวไป๋ไม่กล้าทำอะไรหลี่ฝาง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่กล้าทำอะไรจางกงหมิง
จางกงหมิงเพิ่งจะแย่งพื้นที่ของห้าวหนานมา แล้วทำร้ายห้าวหนานจนกลายเป็นผัก
แค่คำพูดประโยคนี้ของมู่เสี่ยวไป๋ แค่ครู่เดียวก็สามารถทำให้จางกงหมิงเข้าไปอยู่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวัง
แค่เขาบอกทุกคนว่า จางกงหมิงไม่ใช่คนของมู่เสี่ยวไป๋
พวกพ้อง พี่น้องของห้าวหนาน ก็คงจะพร้อมมาแทงจางกงหมิงจนตาย
ดังนั้น ประโยคนี้ของมู่เสี่ยวไป๋ ไม่ได้ล้อเล่นเลย
มู่เสี่ยวไป๋มองหลี่ฝาง พลางพูด： “ฉันรู้ถึงความรู้สึกระหว่างนายกับจางกงหมิง ความรู้สึกระหว่างพวกนายสองคน นั้นลึกซึ้งมากๆ เขาก็เคยช่วยชีวิตนายไว้หลายครั้ง นายเป็นหนี้ชีวิตเขาอยู่หลายชีวิตเลย”
สีหน้าของหลี่ฝาง เคร่งขรึมลงไปในทันที
ถูกต้อง จางกงหมิงเคยช่วยชีวิตเขาไว้หลายครั้ง
ดังนั้น ไม่ว่ายังไง ตัวเขาก็ไม่สามารถมองดูจางกงหมิงตายไปต่อหน้าต่อตาได้
หลี่ฝางมองมู่เสี่ยวไป๋ กวักมือเรียก พลางพูด： “นายมานี่หน่อย”
“ทำไม?” มู่เสี่ยวไป๋ถาม
“นายอยากให้ฉันยกโทษให้ไม่ใช่เหรอ? นายเข้ามาใกล้ๆ หน่อย แล้วฉันจะยกโทษให้นาย” หลี่ฝางพูดต่อแล้วกวักมือเรียกมู่เสี่ยวไป๋
มู่เสี่ยวไป๋สงสัยอยู่ครู่ แต่ก็ยังเดินขึ้นหน้าเข้าประชิดตัวหลี่ฝาง
อย่างไรก็ตาม ถ้าสามารถได้รับการให้อภัยจากหลี่ฝาง เป็นเรื่องที่เร่งด่วนที่สุดของมู่เสี่ยวไป๋ในตอนนี้
เมื่อมู่เสี่ยวไป๋เข้าประชิดตัวหลี่ฝางแล้ว หลี่ฝางก็ยื่นมือออกไป หยิบมีดพกมาจากเบาะด้านหลัง
เมื่อมู่เสี่ยวไป๋รู้สึกตัว มันก็สายไปเสียแล้ว
หลี่ฝางคล้องคอมู่เสี่ยวไป๋ไว้ แล้วใช้มีดพกในมือ แทงเข้าไปกลางท้องน้อยของมู่เสี่ยวไป๋
มู่เสี่ยวไป๋เบิกตากว้าง พลางมองไปที่มีดเล่มนั้นกำลังแทงเข้าไปที่ท้องเขาอย่างช้าๆ เลือดแต่ละหยด ไหลย้อมเสื้อสีขาวของเขาจนเป็นสีแดง
หลี่ฝางยิ้มอย่างเย็นชา แล้วพูดกับมู่เสี่ยวไป๋： “เมื่อก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่มัธยมตงไห่ นายแทงฉันไปครั้งนึง ในตอนนั้นฉันสาบานกับตัวเองว่า ต้องมีสักวันนึง ฉันจะทำให้นายได้รับความเจ็บปวดทั้งหมด กลับคืนไปเป็นสองเท่า”
สองเท่า?
เมื่อได้ยินประโยคนี้ ตาของมู่เสี่ยวไป๋ ก็เบิกกว้างกว่าเดิม
ทันทีที่หลี่ฝางพูดจบ เขาก็กระชากมีดพก ที่เสียบอยู่ที่ท้องของมู่เสี่ยวไป๋ออกมา จากนั้นก็แทงมันลงไปที่ท้องของมู่เสี่ยวไป๋อีกหนึ่งที
ในตอนนั้น หลี่ฝางจึงปล่อยคอของมู่เสี่ยวไป๋ออก แล้วพูด： “เอาล่ะ ฉันยกโทษให้นายแล้ว”
มู่เสี่ยวไป๋เซถอยหลังไปหลายก้าว ตรงท้องเขา มีเลือดไหลออกมาไม่หยุด
เสือที่ได้เห็นฉากนี้ ก็ช็อกไปในทันที
“เจ้านาย ไม่เป็นไรใช่มั้ย?” เสือกลั้นน้ำลาย แล้วพูดด้วยสีหน้าหวาดกลัว
เลือดไหลออกมาเร็วมาก ผ่านไปไม่กี่วินาที เลือดบนพื้น ก็ไหลเป็นกอง
“เร็ว รีบพาฉันไปโรงพยาบาล” มู่เสี่ยวไป๋ตกใจ สีหน้าของเขา ซีดมาก ราวกับไม่มีเลือดเลย
เสือพยุงมู่เสี่ยวไป๋ พาขึ้นรถ แล้วไปโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว
หลินชิงชิงมองไปที่หลี่ฝาง แล้วพูด： “นายยังอยากมีชีวิตอยู่มั้ยเหนี่ย?”
“นั่นคือมู่เสี่ยวไป๋นะ นายแทงมู่เสี่ยวไป๋ ตระกูลมู่จะปล่อยนายไปเหรอ?” หลินชิงชิงมองหลี่ฝางด้วยสีหน้ากังวล
หลี่ฝางมองหลินชิงชิงด้วยสีหน้าเรียบเฉย แล้วพูด： “พี่ ส่งทิชชูให้ผมหน่อย ผมจะเช็ดมือ”
“นี่มันเวลาไหนแล้ว นายยังอยากจะเช็ดเลือด……” หลินชิงชิงขมวดคิ้ว： “เห็นทีนายยังไม่ได้คิดถึงว่าจะทำยังไงกับผลที่จะตามมาสินะ！”
“อิทธิพลของตระกูลมู่ในเมืองเอก นั้นใหญ่มาก จนไม่มีใครกล้าต่อกรด้วย” หลินชิงชิงพูดขึ้น
แต่ว่า เมื่อพูดจบ เธอก็ส่งทิชชูให้หลี่ฝาง
ยังไงก็ตาม มือของหลี่ฝางเต็มไปด้วยเลือด เห็นแล้วน่ากลัว
หลี่ฝางเช็ดมือ แล้วพูดอย่างหยิ่งๆ เล็กน้อย： “พี่ พี่คิดว่าอิทธิพลของตระกูลมู่นั้นใหญ่จริงๆ เหรอ?”
“แน่นอนสิ ในปีนั้นพ่อของฉันก็เพิ่งพาตระกูลมู่ จึงมีฐานะอย่างทุกวันนี้ได้”
“ยังมีลูกพี่ลูกน้องฉันอีก เขาเพิ่งจะมาถึงเมืองเอกได้ไม่กี่วัน ก็มีพื้นที่ในเมืองเอกแล้ว นี่หรือว่าจะบ่งบอกถึงความยิ่งใหญ่ของตระกูลมู่ไม่ได้เหรอ?” หลินชิงชิงพูด
หลังจากหลี่ฝางฟังจบ ก็ทำให้หัวเราะอย่างเหยียดหยามมากขึ้นไปอีก
“นายขำอะไร? เพราะว่าได้แก้แค้น?” หลินชิงชิงมองหลี่ฝาง ขมวดคิ้วพลางถามขึ้น
“ไม่ใช่ ที่ได้แทงมู่เสี่ยวไป๋คืน ถึงแม้จะทำให้ผมหัวเราะได้ แต่ที่ผมหัวเราะ ทั้งหมดไม่ได้เป็นเพราะได้แก้แค้น”
หลี่ฝางส่ายหน้า พลางพูด： “พี่ พี่คิดดูนะ ทำไมมู่เสี่ยวไป๋ถึงต้องขอโทษผมด้วย?”
“นั่นสิ ทำไมเขาต้องขอโทษนายด้วย?” หลินชิงชิงชะงักไปในทันที
หลี่ฝางพูด： “ยังไม่เข้าใจอีกเหรอ? ถึงแม่ตระกูลมู่จะยิ่งใหญ่ขนาดไหน ต่อหน้าตระกูลหลี่ เห็นทีจะใหญ่ไม่พอ”
“อย่างน้อย พวกเขาตระกูลมู่ ความยิ่งใหญ่คงห่างจากตระกูลหลี่ของพวกเราอีกไกล”
“ถ้าไม่อย่างนั้น คนที่ก้มหัวขอโทษ คงจะไม่ใช่มู่เสี่ยวไป๋ แต่เป็นผมหลี่ฝางแล้ว”
หลี่ฝางพูดแบบนี้ หลินชิงชิงก็เข้าใจได้ในทันที
“ตามที่นายพูด แบบนี้มู่เสี่ยวไป๋ก็รู้ฐานะของนายแล้วสิ?” หลินชิงชิงมองหลี่ฝางด้วยสีหน้างุนงงเล็กน้อย
“ถึงจะยังไม่รู้ แต่เดี๋ยวก็คงจะได้รู้แล้ว”
หลี่ฝางพูดขึ้นอย่างไม่สนใจ： “รู้ก็รู้สิ อย่างน้อยถ้าเขารู้แล้ว ก็คงจะไม่มาหาเรื่องผมแล้ว”
ตอนนั้น จู่ๆ หลินชิงชิงก็หันหน้า ไปมองรถหรูที่จอดเรียงกันอยู่บนสะพาน
หลังจากที่มู่เสี่ยวไป๋ถูกส่งไปโรงพยาบาลแล้ว รถหรูที่จอดเรียงกันอยู่นั้น ก็เริ่มทยอยสลายตัว
หลินชิงชิงชี้ไปที่รถหรูพวกนั้น แล้วถามหลี่ฝาง： “รถพวกนี้ คงจะไม่ใช่รถของตระกูลนายใช่มั้ย?”
“แน่นอนว่าไม่ใช่ของตระกูลผม ตระกูลผมไม่ได้ขายรถสักหน่อย”
หลี่ฝางหัวเราะพลางส่ายหน้า： “แต่ว่ารถหรูพวกนี้ น่าจะมาเพราะผม”
หลินชิงชิงหายใจเฮือก
“รถโรลส์รอยยสเยอะขนาดนี้ ฉันเพิ่งจะเห็นเป็นครั้งแรกเหนี่ย”
หลินชิงชิงมองไปที่รถเหล่านั้นอย่างละเอียด แล้วพูด： “คนที่นั่งอยู่ในรถ เป็นบุคคลที่มีอิทธิพลในเมืองเอกทั้งนั้นเลยใช่มั้ย?”
“น่าจะใช่นะ ถ้าหากเป็นพวกลูกกระจ๊อก จะไปทำให้ตระกูลมู่กลัวได้ยังไง? บีบบังคับจนไม่ว่ายังไงมู่เสี่ยวไป๋ต้องขอโทษผมให้ได้ พี่ว่าแบบนั้นมั้ย?”
หลี่ฝางหัวเราะเหอๆ นี่เป็นครั้งแรกที่หลี่ฝางได้เห็นสามารถของตระกูลหลี่
ไม่พูดก็ไม่ได้ หลี่ฝางในตอนนี้ ในใจมีความมั่นใจอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
และในขณะเดียวกัน ท่านจวนก็หัวเราะ ให้หลี่ต๋าคาง แล้วพูด： “ลูกชายนายก็พอจะมีความกล้าหาญอยู่บ้าง”
“ท่านจวนก็พูดไป ความกล้าของเด็กนั่น ไม่ใช่ท่านจวนให้หรอกเหรอ?” หลี่ต๋าคางพูดพลางหัวเราะ： “หากท่านไม่เรียกคนมาเยอะแบบนี้ เขาจะกล้าแบบนี้ได้ยังไง
