บทที่ 217 หลี่ฝาง ทำไมนายดีกับฉันจัง?
“คิดไม่ถึงว่าท่านจวนหายหน้าหายตาไปหลายปี แต่ชื่อเสียงไม่ได้ลดน้อยลงเลย ยังไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ก็สามารถรวมผู้มีอิทธิพลในเมืองเอกได้เป็นร้อยๆ คน”
หลี่ต๋าคางหันไปมองท่านจวน แล้วพูดอย่างชื่นชมเล็กน้อย： “ไม่เสียแรงที่ในปีนั้นเป็นจักรพรรดิ！”
“จักรพรรดิอะไรกัน เสี่ยวหลี่ นายก็อย่ายอฉันมากไป นี่มันผ่านไปตั้งกี่ปีแล้ว ยังจะมีจักรพรรดิอะไรกัน”
“อายุฉันมากแล้ว พวกเขาแค่ให้เกียรติฉันเฉยๆ ”
“อีกอย่าง ฉันเรียกพวกเขามา แค่ให้พวกเขามาสนับสนุนฉันเท่านั้นเอง ไม่ได้ให้พวกเขาทำอะไรสักหน่อย พวกเขามีเหตุผลจะปฏิเสธที่ไหนเล่า?”
“คนพวกนี้ ล้วนแต่เคยได้รับความเมตตาจากฉัน ถ้าหากไม่มา ก็คงโดนด่า แต่ถ้ามา ก็สามารถทำให้ฉันรู้สึกดีด้วย”
“ทำไมพวกเขาจะไม่ทำล่ะ? นายว่าใช่มั้ย? เสี่ยวหลี่?” ท่านจวนหัวเราะเหอๆ
หลี่ต๋าคางหัวเราะตาม แล้วพูด： “หนี้ของคนเป็นร้อยๆ ใช้ไปแบบนี้เหรอ ท่านจวน ดีกับฉันมากไปหรือเปล่า?”
“ถ้าไม่ใช่เพราะนาย ฉันยังจะยืนอยู่ตรงนี้เหรอ?” ท่านจวนถอนหายใจ： “ถ้าหากไม่มีนายรับกระสุนแทนฉัน เมื่อห้าปีก่อน ฉันคงจะตายไปแล้ว”
“นายช่วยชีวิตฉัน หรือว่ามันเทียบไม่ได้กับหนี้ของคนเป็นร้อยแบบนี้?” ท่านจวนยิ้มอย่างซับซ้อน
หลี่ต๋าคางยิ้มแล้วไม่ได้พูดอะไร
“เรื่องของลูกชายนาย ก็เคลียร์เรียบร้อยแล้ว ขึ้นเขาไปกับฉัน ดื่มกันหน่อยมั้ย?” ท่านจวนเอ่ยถาม
หลี่ต๋าคางส่ายหน้า： “ที่ฉันมาครั้งนี้ เพื่อมาดูลูกชาย”
“เรื่องดื่มเหล้า ไว้คราวหน้าเถอะ” หลี่ต๋าคางปฏิเสธท่านจวน
ท่านจวนพูดอย่างไม่ค่อยแฮปปี้： “นายนี่นะ ให้คนอื่นช่วยแล้วก็เทเขา ฉันเพิ่งช่วยนายไปเมื่อกี้ แค่เหล้าอึกเดียว ยังไม่ยอมดื่มเป็นเพื่อนฉัน?”
“ช่างเถอะ ยังไม่ถึงเวลา”
หลี่ต๋าคางส่ายหน้าอีกครั้ง： “ถ้าหากแค่ดื่มเป็นเพื่อนนายเฉยๆ ฉันก็ยินดีดื่มเป็นเพื่อนนายไม่เมาไม่กลับ”
หลี่ต๋าคางรู้ได้เองว่า คำเชิญของท่านจวน ไม่ใช่แค่การดื่มเหล้า ธรรมดา
สามปีที่แล้วที่ไปโดยไม่ลา แน่นอนว่าท่านจวนต้องถาม
ว่าสามปีที่ผ่านมาเจอกับอะไรมาบ้าง ท่านจวนต้องถามจนหมดเปลือก
หลี่ต๋าคางยังไม่อยากพูดถึงเรื่องพวกนี้ เพราะงั้น ทำได้แค่ปฏิเสธท่านจวนไป
ท่านจวนผิดหวังเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้เชิญต่อ แต่พูดขึ้น： “เมื่อไหร่ที่นายเต็มใจที่จะไขข้อข้องใจให้ฉัน ก็มาหาฉันบนเขาแล้วกัน”
“ใช่แล้ว ครั้งนี้กลับมา คงจะไม่หนีอีกแล้วนะ?” ชั่วครู่ จู่ๆ ท่านจวนก็ถามขึ้น
“ไม่แล้ว” หลี่ต๋าคางส่ายหัว
“งั้นก็ดี” ท่านจวนพยักหน้าอย่างชื่นชม： “ใช่แล้ว ร่างกายฉันนับวันยิ่งแย่ จำไว้ล่ะรีบขึ้นเขามาหาฉันนะ”
ท่านจวนพูดจบ ก็ขึ้นรถของตนไป
เมี๋ยวชุ่ยถอนหายใจ แล้วพูด： “คุณไม่บอกเขา ที่จริงแล้วก็เพื่อตัวเขา”
หลี่ต๋าคางพูด： “ไปเถอะ พวกเราไปหาลูกชายกัน”
“เธอบอกว่าคิดถึงไอ้เด็กคนนี้ไม่ใช่เหรอ?”
“ทำไม คุณไม่คิดถึงเหรอ?” เมี๋ยวชุ่ยมองบนใส่หลี่ต๋าคาง แล้วเดินขึ้นรถไป
ในตอนนั้นหลี่ต๋าคาง ขมวดคิ้ว： “เอามาให้ฉันขับเถอะ นั่งรถที่เธอขับ ฉันล่ะกลัว”
“มีอะไรให้กลัวกัน? แม้แต่เครื่องบินคุณยังกล้านั่ง ทำไม รถที่ฉันขับปลอดภัยน้อยกว่าเครื่องบินเหรอ?” เมี๋ยวชุ่ยมองบนใส่หลี่ต๋าคาง
หลี่ต๋าคางไม่รู้จะพูดว่ายังไงดี ทำได้แค่นั่งลงตรงข้ามคนขับอย่างเงียบๆ แล้วคาดเข็มขัด
ในรถเบนซ์G-Class หลี่ฝางหันหน้า ไปหาหลินชิงชิงแล้วถาม： “พี่ พี่ว่าสรุปแล้วจางกงหมิงมีเรื่องลำบากอะไรปิดบังเอาไว้อยู่นะ?”
“ฉันคิดว่า ที่จางกงหมิงติดตามมู่เสี่ยวไป๋ เหมือนกับว่ามีเรื่องลำบาก” หลี่ฝางพูด
“จางกงหมิงจะมีเรื่องลำบากอะไรล่ะ เขากับพ่อเป็นคนประเภทเดียวกัน หลงใหลในอำนาจ อยากจะเป็นผู้มีอิทธิพล”
“เขาติดตามมู่เสี่ยวไป๋ เป็นเพราะมู่เสี่ยวไป๋สามารถทำให้เขานั่งในตำแหน่งผู้มีอิทธิพลได้” หลินชิงชิงหึไปหนึ่งที พลางพูด
หลี่ฝางส่ายหน้า แล้วพูด： “พี่ชิงชิง ผมไม่คิดแบบนั้นนะ”
“เมื่อกี้ ผมเอาแต่จ้องจางกงหมิง ตอนที่มู่เสี่ยวไป๋ให้เขาโยนผมลงแม่น้ำ ตอนแรกจางกงหมิงปฏิเสธนะ”
หลี่ฝางกำลังพูด หลินชิงชิงก็พูดแทรกเขา： “สุดท้ายแล้วจางกงหมิงก็ตอบรับแล้วไม่ใช่เหรอ? แถมอีกนิดก็จะโยนนายลงแม่น้ำแล้วนะ นายลืมไปแล้วเหรอ！”
“ผมไม่ได้ลืม แต่แค่ผมสังเกตได้ถึงบางคำพูด”
“มู่เสี่ยวไป๋พูดกับจางกงหมิงว่า ‘ถ้าหากไม่โยนผมลงแม่น้ำ งั้นเรื่องที่มู่เสี่ยวไป๋ตกลงไว้กับจางกงหมิง ทั้งหมดถือว่าเป็นโมฆะ’ ”
“หมายความว่าไง? มู่เสี่ยวไป๋ตกลงอะไรกับจางกงหมิง? ฉันคิดว่า นี่คงเป็นเหตุผลที่แท้จริงที่จางกงหมิงติดตามมู่เสี่ยวไป๋”
“ตอนที่มู่เสี่ยวไป๋พูดประโยคนี้จบ จางกงหมิงถึงตัดสินใจ ที่จะโยนผมลงแม่น้ำ”
หลี่ฝางรู้สึกได้ว่าประโยคนี้ของมู่เสี่ยวไป๋ เห็นได้ชัดว่ามีความหมายลึกซึ้ง
“นายหมายความว่า ในมือของมู่เสี่ยวไป๋ มีสิ่งที่จางกงหมิงต้องการ?” หลินชิงชิงถามหลี่ฝาง
“ใช่ ผมหมายความแบบนั้น”
“อีกอย่าง ตอนที่จางกงหมิงกำลังจะโยนผมลงแม่น้ำ เขาคอยเตือนผม ให้ผมกลั้นหายใจ เขาบอกผม ขอแค่กลั้นหายใจไว้ ตัวก็จะลอยขึ้นมาจากน้ำ ไม่จมน้ำตาย”
“ตอนที่พี่โดนเสือจับตัวขึ้นรถไป ยังบอกผมว่าไม่ต้องเป็นห่วงพี่ เขาบอกว่า เขารับประกันความปลอดภัยของพี่ จะไม่ให้ใครมาทำร้ายพี่”
“พี่ชิงชิง ผมมั่นใจแล้ว จางกงหมิงไม่ได้หักหลังพวกเรา ที่เขาไปเพิ่งมู่เสี่ยวไป๋ คงต้องมีเรื่องลำบากซ่อนอยู่แน่ๆ ”
“ถ้าหากจางกงหมิงโลภอำนาจและเงินจริงๆ แล้วไปเป็นลูกน้องมู่เสี่ยวไป๋ งั้นทำไมเขาถึงยังกังวลเรื่องผมกับพี่อยู่ล่ะ?”
“พี่ว่าจริงมั้ย?” หลี่ฝางถาม พลางมองไปที่หลินชิงชิง
หลินชิงชิงขมวดคิ้ว แล้วพูด： “เขามีเรื่องลำบากอะไรที่ปิดบังไว้ ทำไมถึงไม่บอกพวกเราล่ะ?”
หลี่ฝางก็กำลังคิดถึงปัญหานี้
“พี่ พี่ติดต่อเสี่ยวโจวได้มั้ย ให้เสี่ยวโจวแอบนัดจางกงหมิงออกมาหน่อย พวกเราไปเจอกันสักครั้ง ถามให้ชัดเจนต่อหน้า พี่ว่าเป็นยังไง?” หลี่ฝางเสนอคำแนะนำ
หลินชิงชิงส่ายหน้า ยิ้มแห้งแล้วพูด： “ฉันว่าลืมซะเถอะ ตั้งแต่เล็กจนโต ฉันก็โตมากับจางกงหมิง นายอย่าคิดว่าปกติแล้วเขายังไงก็ได้ สบายๆ แต่ที่จริงแล้วเขาคนนี้ กุมความลับเก่งมาก”
“ถ้าหากเขาไม่อยากพูด ถึงนายจะถามเขาต่อหน้าเป็นร้อยครั้ง เขาก็ไม่บอกนายหรอก”
“ถ้าหากเขาอยากจะพูด ก็ไม่ต้องรอให้นายนัดเขาออกไป เขารู้ว่าฉันแอบติดต่อกับเสี่ยวโจว ก็สามารถหาได้ว่าฉันอยู่ที่ไหน”
“อีกอย่าง เขายังจำเบอร์นายได้”
“ไม่ว่าเขาอยากจะติดต่อนาย หรืออยากติดต่อฉัน เขาก็สามารถทำมันได้อย่างง่ายดาย มู่เสี่ยวไป๋ไม่ได้จับตาดูเขาตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ที่เขาไม่ติดต่อพวกเรามา ก็หมายความว่าเขาไม่อยากบอกพวกเรา”
เห็นได้ชัด เมื่อเทียบกับหลี่ฝาง หลินชิงชิงเข้าใจในตัวจางกงหมิงมากกว่า
“ใช่แล้ว พวกเราจะไปไหนกัน?” หลังจากขับรถมาตั้งนาน จู่ๆ หลินชิงชิงก็ถามขึ้น
“กลับไปซื้อบ้านมั้ง”
หลี่ฝางนึกคิดอยู่ครู่ แล้วพูด： “มู่เสี่ยวไป๋คนนั้นก็เข้าโรงพยาบาลไปแล้ว คงจะช่วงนึงที่กลับไปไม่ได้แหละ”
“เมื่อกี้ผมมองผ่านๆ บ้านแนวเขาก็ดีอยู่ แต่ละหลัง เป็นบ้านเดี่ยว ถึงแม้พวกนักข่าวจะมาวุ่นวายอะไรอีก ก็จะไม่ส่งผลกระทบต่อบ้านหลังอื่นๆ แบบนี้ ก็จะไม่สร้างความรำคาญให้คนอื่น” หลี่ฝางพูด
บ้านแนวเขา ก็ตามชื่อเรียกเลย คือบ้านที่สร้างบนภูเขาลูกหนึ่ง
หลังจากขึ้นเขา ก็ไม่ได้มีถนนเยอะ ถนนทุกเส้น ล้วนแต่นำทางไปที่บ้านแต่ละหลัง
หลี่ฝางมองแค่แป๊บเดียว ก็ชอบที่นั่น
“ก็จริง ครั้งนี้มู่เสี่ยวไป๋โดนนายแทงไปสองที เกรงว่าอีกนาน กว่าจะออกจากโรงพยาบาลได้” หลินชิงชิงไม่รู้ว่าควรจะเป็นห่วง หรือว่าควรดีใจ
“มู่เสี่ยวไป๋เลือดออกเยอะมาก คงไม่เป็นอันตรายถึงชีวิตใช่มั้ย?” หลินชิงชิงถามขึ้น
“คงไม่มั้ง? คนๆ นึง ตายง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ อีกอย่างเสือก็พาเขาไปโรงพยาบาลทันที ผมเชื่อว่าคงไม่เป็นไร”
“ถึงแม้ว่าเขาจะตาย มันก็สมควรแล้ว ใครบอกให้เขาตามรังควานพี่ล่ะ” หลี่ฝางพูดแบบโมโห
เมื่อได้ยินประโยคนี้ ใจของหลินชิงชิงไม่รู้ว่าทำไม ถึงได้รู้สึกอบอุ่นแบบนี้
หลินชิงชิงมองหลี่ฝาง แล้วพูดอย่างซึ้งๆ ： “เสี่ยวฝาง ทำไมนายถึงได้ดีกับพี่จัง?
“เพราะว่าพี่ดีกับผมไง” หลี่ฝางตอบไปตามตรง
หลินชิงชิงหัวเราะเหอะๆ มองหลี่ฝาง แล้วถาม： “เสี่ยวฝาง นายคิดว่าช่วยฉัน จากเงื้อมมือของมู่เสี่ยวไป๋จริงๆ เหรอ?
“นั่นมันแน่อยู่แล้ว！” หลี่ฝางไม่ต้องคิด แล้วพูดขึ้นทันที： “ถ้าหากมู่เสี่ยวไป๋มารังควานพี่อีก ผมจะแทงมันอีกสักสองที”
หลินชิงชิงฟังจบ ก็หัวเราะขึ้นมา： “ฉันว่านายฆ่าเขาเลยเถอะ แทงทีละสองทีแบบนี้ ฉันว่าเขาคงรับไม่ไหว！”
หลินชิงชิงพูดพลาง เลี้ยวรถ ไปทางคฤหาสน์บ้านซาน
ด้านหลังรถเบนซ์G-Class ก็มีรถของเมี๋ยวชุ่ยกับหลี่ต๋าคางตามอยู่
