บทที่ 222 พนันกับจ้าวเสี่ยวตาว
อย่าว่าแต่เซล์สาวถิงถิงเลย แม้แต่จ้าวเสี่ยวตาว ก็ไม่เคยได้ยินว่ามีบาร์ไหนจะมีมูลค่ากว่าสองพันล้านมาก่อน
ตัวเมืองเอกไม่ใช่เมืองหลวงอย่างเซี่ยงไฮ้สักหน่อย ใครจะกล้าลงทุนสร้างบาร์มูลค่ากว่าสองพันล้านกัน
เฉียนเป่าเอ๋อเองก็ไม่อยากเชื่อ นางรู้สึกเพียงแต่ว่าหลี่ฝางคุยโม้เก่งเหลือเกิน
“นี่ ฉันถามคุณหน่อย คุณทำได้ยังไง”เฉียนเป่าเอ๋อหัวเราะ อดไม่ได้ที่จะถามหลี่ฝาง
“ทำอะไรเหรอ”หลี่ฝางไม่เข้าใจความหมายของเฉียนเป่าเอ๋อ จึงถามกลับไป
“คุยโม้ไง ตอนที่คุณโม้ สีหน้าดูเป็นปกติ ถ้าไม่ใช่ว่าสิ่งที่คุณพูดยิ่งพูดยิ่งเลยเถิด ฉันก็เกือบจะเชื่อคุณไปแล้ว”เฉียนเป่าเอ๋อหัวเราะและเอ่ยขึ้น
“เพราะว่าผมไม่ได้คุยโม้ไง ที่ผมพูดเป็นเรื่องจริงทั้งหมด ”หลี่ฝางพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
หลี่ฝางรู้ว่าสิ่งที่ตัวเองพูด ไม่มีใครเชื่อ
แต่แล้วยังไงล่ะ
สักวันหนึ่ง พวกเขาจะรู้สถานะตัวตนของเขา
พอถึงวันนั้น พวกเขาคงงงเป็นไก่ตาแตก
“คุณชายจ้าว คุณหนูเฉียน ฟ้ามืดแล้ว ฉันจะส่งพวกคุณลงเขานะคะ”ถิงถิงไม่ได้สนใจคำร้องขอของหลี่ฝาง พูดกับจ้าวเสี่ยวตาวกับเฉียนเป่าเอ๋อ
ตอนที่เดินผ่านหลี่ฝาง ถิงถิงพูดขึ้นเบาๆว่า “ประสาทจริงๆ”
ทำงานมาหลายปี นี่นับเป็นครั้งแรกที่ถิงถิงเจอกับคนอย่างหลี่ฝาง
ช่างเป็นอะไรที่ยอดเยี่ยมจริงๆ
เฉียนเป่าเอ๋อหัวเราะ พูดขึ้นว่า “ในเมื่อบ้านหมายเลขหนึ่งก็อยู่ไม่ไกล ไม่สู้พวกเราไปดูสักหน่อยดีกว่า”
“พูดตามจริง ฉันเองก็อยากจะเห็นบ้านหมายเลขหนึ่งของคฤหาสน์บ้านซานเหมือนกัน”
ขณะพูด เฉียนเป่าเอ๋อก็หันกลับมา มองไปยังถิงถิง ถามขึ้นว่า “ได้หรือเปล่า”
“ถ้าคุณหนูเฉียนอยากดู ก็ย่อมได้ พอดี ในมือฉันมีกุญแจของบ้านหมายเลขหนึ่งอยู่ ”ถิงถิงพูดขึ้นยิ้มๆ
แม้ถิงถิงจะรู้ว่า เฉียนเป่าเอ๋อก็แค่อยากจะชมดูบ้านหมายเลขหนึ่งเท่านั้น ไม่ได้ต้องการจะซื้อ
ไปครั้งนี้ ถือว่าเสียเที่ยวก็ว่าได้
แต่หากปฏิเสธละก็ อย่างนั้นคงทำเฉียนเป่าเอ๋อเคืองแน่ๆ
จะว่าไป เงินจองบ้านหมายเลขแปดก็ยังไม่ได้รับการชำระ หากทำให้เฉียนเป่าเอ๋อโกรธขึ้นมา จนไม่สามารถขายบ้านได้ ถ้าอย่างนั้นค่าคอมหลายแสนของตน ก็คงมลายหายไปหมด
“เป่าเอ๋อ ฟ้าก็มืดแล้ว ผมว่าเรารีบลงเขาดีกว่า ”จ้าวเสี่ยวตาวพูดขึ้น
อันที่จริง จ้าวเสี่ยวตาวก็อยากจะดูบ้านหมายเลขหนึ่งเหมือนกัน
บ้านที่มีมูลค่าการขายกว่าสองร้อยล้าน ข้างในของมันจะตกแต่งได้เลิศหรูอลังการแค่ไหนกันเชียว
แต่ที่เฉียนเป่าเอ๋อบอกว่าอยากดูบ้านหมายเลขหนึ่ง ดูแล้วเหมือนจะเปิดทางให้กับหลี่ฝางมากกว่า นี่ทำให้จ้าวเสี่ยวตาวรู้สึกรับไม่ได้
หลี่ฝางคนนี้อยากดู เธอก็อยากดู พวกคุณสองคนช่างใจตรงกันจริงๆ
“ทำไม คุณกลัวว่าจะมืดก่อนเหรอ”เฉียนเป่าเอ๋อหันกลับมา มองจ้าวเสี่ยวตาวอย่างดูแคลน
“ถ้าคุณกลัวมืดละก็ คุณก็ลงเขาไปก่อน”เฉียนเป่าเอ๋อพูดด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์
ได้ยินอย่างนี้ สีหน้าของจ้าวเสี่ยวตาว ก็ขรึมลงทันที
นี่ว่าที่ภรรยาของตัวเอง ทำไม่จ้องแต่จะตั้งป้อมกับตัวเอง
จ้าวเสี่ยวตาวถอนหายใจยาว อดกลั้นเอาไว้
จนถึงตอนนี้ แม้แต่มือของเฉียนเป่าเอ๋อก็ยังไม่เคยได้จับ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องขึ้นเตียงเลย
จ้าวเสี่ยวตาวคิดในใจ รอวันที่ได้แต่งงานกัน เข้าเรือนหอ มีลูกของตัวเองแล้ว
ดูสิว่าเธอยังจะกล้าโวยวายกับฉันอีกหรือเปล่า
จ้าวเสี่ยวตาวฝืนยิ้มอย่างแกนๆ พูดว่า“ผมเป็นผู้ชายอกสามศอก จะกลัวความมืดทำไม ล้อเล่นหรือเปล่า ”
“พวกเราเดินขึ้นไปกันเถอะ ไม่ต้องนั่งรถแล้ว ยังสามารถดูทิวทัศย์ระหว่างทางได้อีกด้วย”เฉียนเป่าเอ๋อพูด
ตอนที่เฉียนเป่าเอ๋อพูดคำนี้ ถิงถิงกับจ้าวเสี่ยวตาว ได้ขึ้นไปนั่งบนรถนำชมบ้านเรียบร้อยแล้ว
ใบหน้าของจ้าวเสี่ยวตาว ขรึมลงอีกครั้ง
ถิงถิงมองจ้าวเสี่ยวตาวแวบหนึ่ง สายตามีแววดูถูก แต่เพียงแค่ครู่เดียวเท่านั้น
อย่าว่าแต่ถิงถิงเลย แม้แต่หลี่ฝางกับหลินชิงชิงยังรู้สึกอยากจะขำอยู่บ้าง
ผู้ชายอกสามศอกคนหนึ่ง ถูกว่าที่ภรรยาตบหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า ช่างไม่มีเกียรติเอาซะเลย
หากเป็นหลี่ฝาง คงระเบิดอารมณ์ไปนานแล้ว
แต่ว่าจ้าวเสี่ยวตาว กลับไม่กล้าใส่อารมณ์เลยสักนิด
เฉียนเป่าเอ๋อก็แอบถอนหายใจเสียงเบา ที่เธอคอยแต่จะจิกกัดเป็นปรปักษ์กับจ้าวเสี่ยวตาวตลอด ที่จริงก็อยากจะทดสอบจ้าวเสี่ยวตาว ดูสิว่าจะมีอารมณ์ร้อนบ้างหรือเปล่า
ตอนนี้ดูแล้ว จ้าวเสี่ยวตาวคนนี้ ช่างไม่มีทัศนคติเหมือนผู้ชายเลยสักนิด
แต่งให้ผู้ชายคนนี้ ก็เหมือนแต่งกับคนอ่อนแอไร้ประโยชน์ แล้วมันแตกต่างกันตรงไหน
อีกหน่อยหากมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ผู้ชายคนนี้ จะไปยืนอยู่ตรงหน้าของเธอ เพื่อบังลมฝนให้กับเธอหรือเปล่า
ในใจของเฉียนเป่าเอ๋อ เกิดรู้สึกอยากยกเลิกงานแต่งซะแล้ว
ทั้งหมดเดินไปด้วยกัน มุ่งไปทางยอดเขา
ตอนที่เดินอยู่ระหว่างทาง จ้าวเสี่ยวตาวอดไม่ได้ที่จะถามหลี่ฝางว่า“หลี่ฝาง พ่อแม่ของนายปีหนึ่งมีรายได้เท่าไหร่”
“คุณถามเรื่องนี้ทำไม”หลี่ฝางมองจ้าวเสี่ยวตาวอย่างไม่ชอบใจ
สำหรับเรื่องรายได้ของหลี่ต๋าคาง หลี่ฝางไม่รู้เลยสักนิดเดียว
แต่หลี่ฝางรู้ว่า พ่อของตัวเองหลี่ต๋าคาง ไม่เคยเดือดร้อนเรื่องเงิน
ใช้เงินกว่าสิบเจ็ดล้านเพื่อซื้อบทเรียนให้กับเขา เอาหยกมูลค่ากว่าห้าหกสิบล้าน มอบให้คนอื่นไปอย่างง่ายดาย
เจ้านายแบบนี้ อย่างน้อยปีหนึ่งก็คงจะมีรายได้หลายพันล้านละมั้ง
ถ้าเป็นอย่างนั้น ตัวเองจ่ายเงินซื้อบ้านสองร้อยล้าน คงไม่กระเทือนอะไร
“ฉันรู้สึกว่า ทุกคนรู้จักกินนั้นเพราะโชคชะตา พ่อแม่นายเป็นชาวไร่ในชนบท ไม่น่าจะมีรายได้มากเท่าไหร่”จ้าวเสี่ยวตาวหัวเราะขึ้นมา
“เมื่อกี้ ฉันโทรหาพ่อฉันแล้ว พวกเราได้จองบ้านหมายเลขแปดไว้แล้วด้วย แต่ปกติแล้ว ฉันกับเป่าเอ๋อก็ไม่ได้มีเวลาไปมามากนัก”
“เอาอย่างนี้ เรียกพ่อนายมาเป็นร.ป.ภ.ที่บ้านฉันสิ ช่วยฉันเฝ้าบ้าน ส่วนแม่นาย ก็มาเป็นแม่บ้าน ทำความสะอาด ดีมั้ย”
ใบหน้าจ้าวเสี่ยวตาวเต็มไปด้วยแววล้อเล่นกับหลี่ฝาง
ได้ยินคำพูดนี้ คิ้วของหลี่ฝาง ก็ขมวดขึ้นทันที
หลี่ฝางไม่ได้โง่ จ้าวเสี่ยวตาว กำลังดูถูกพ่อแม่ของเขาอยู่ชัดๆ
หลี่ฝางรู้ จ้าวเสี่ยวตาวก็หน่วยก้านดี ส้าวส้วยไม่ได้อยู่ด้วย หากลงไม้ลงมือกันขึ้นมา สุดท้ายคงต้องแบกรับความอับอายไว้เอง
หลินชิงชิงทนฟังไม่ไหวแล้ว เธอเหมือนจะลงมือกับจ้าวเสี่ยวตาว แต่ถูกหลี่ฝางขวางเอาไว้
“พี่ อย่าลงมือ เขาเป็นนักเทควันโดสายดำนะ”หลี่ฝางลดเสียงต่ำ พูดกับหลินชิงชิง
หลี่ฝางมองไปทางจ้าวเสี่ยวตาว แววตาของเขาอันตรายมาก
เห็นได้ชัดว่า คำพูดของเขาเมื่อกี้ จงใจแหย่หลี่ฝางให้โมโห
เขาคิดจะให้หลี่ฝางลงมือก่อน จากนั้นเขาค่อยตอบโต้ จะได้ตีหลี่ฝางให้หนักๆ
เมื่อกี้หลี่ฝางกับหลินชิงชิงเกือบจะทนไม่ไหวแล้ว เข้าทางของจ้าวเสี่ยวตาวพอดี
หลี่ฝางสงบสติอารมณ์ของตัวเอง ถามขึ้นเรียบๆ “ไม่รู้ว่าคุณชายจ้าวจะจ่ายเดินเงินพ่อแม่ผมเท่าไหร่”
“ฉันประมาณการว่า พ่อแม่นายทำไร่ปีหนึ่งก็คงจะได้สักสามหมื่น เอาอย่างนี้ ฉันให้พวกเขาปีละห้าหมื่น เป็นไง”จ้าวเสี่ยวตาวเลิกคิ้ว
ปีละห้าหมื่น สองคน เฉลี่ยแล้วคนหนึ่งได้เดือนละสองพันกว่า จ้าวเสี่ยวตาวคนนี้ ขี้เหนียวซะจริง
หลี่ฝางหัวเราะ “เอาอย่างนี้ดีกว่า รอให้ผมซื้อบ้านหมายเลขหนึ่งแล้ว คุณเรียกพ่อกับแม่คุณมาเป็นร.ป.ภ. กับแม่บ้าน ผมจะให้พวกเขาปีละหนึ่งล้าน เป็นไง”
“นาย นายกล้าดูถูกพ่อแม่ฉันเหรอ”จ้าวเสี่ยวตาวไม่มีความอดทนอดกลั้นเหมือนหลี่ฝาง จึงได้กำหมัดแน่น พุ่งเข้าไปทันที
“หยุดนะ”
เฉียนเป่าเอ๋อเดินฉับเข้ามา หยุดอยู่ข้างหน้าของหลี่ฝาง “จ้าวเสี่ยวตาว คุณทำอะไรน่ะ”
“คุณหาเรื่องก่อนเองชัดๆ คุณยังจะมีหน้าลงมืออีกเหรอ”เฉียนเป่าเอ๋อมองจ้าวเสี่ยวตาสายตาเย็น “ทีตัวเองทำได้ แต่คนอื่นกลับทำไม่ได้”
“อยู่ดีๆก็จะลงไม้ลงมือ คุณเสพติดความรุนแรงเหรอ อีกหน่อยเราสองคนแต่งงานกันแล้ว ฉันพูดอะไรผิดไป ทำให้คุณโมโห คุณก็จะตบตีฉันเหมือนกันใช่มั้ย“
เฉียนเป่าเอ๋อจ้องมองจ้าวเสี่ยวตาวด้วยสายตาดุดัน
“เป่าเอ๋อ ผมจะตีคุณลงได้ยังไง ”
จ้าวเสี่ยวตาวเห็นเฉียนเป่าเอ๋อโมโห ก็รีบเผยรอยยิ้มทันที “ผมก็แค่ล้อเล่นกับหลี่ฝางเท่านั้นเอง”
“ล้อเล่นเหรอ มีที่ไหนเขาเอาพ่อแม่คนอื่นมาล้อเล่นกัน คุณรู้จักมารยาทหรือเปล่า”เฉียนเป่าเอ๋อตำหนิจ้าวเสี่ยวตาว
“ขอโทษ ผมผิดไปแล้ว เป่าเอ๋อ”จ้าวเสี่ยวตาวพูด
“คุณมาขอโทษฉันจะมีประโยชน์อะไร คุณน่าจะขอโทษหลี่ฝางมากกว่า ”เฉียนเป่าเอ๋อพูด
“เขา ผมไม่ขอโทษเขาหรอก”จ้าวเสี่ยวตาวขมวดคิ้ว “อีกอย่าง เมื่อกี้เขาก็พูดถึงพ่อแม่ผม”
“จ้าวเสี่ยวตาว ทางที่ดีคุณอย่าเอาแต่ว่าคนอื่นเป็นชาวไร่เลย บรรพบุรุษของเรา ใครบ้างไม่ใช่ชาวไร่ชาวนา ”เฉียนเป่าเอ๋อพูด “ถ้าคุณยังดูถูกชาวไร่ชาวนาอีก ฉันจะไม่สนใจคุณอีก”
จ้าวเสี่ยวตาวพยักหน้า แสดงให้เห็นว่าจำได้แล้ว
ตอนนี้เอง หลี่ฝางเดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าว มองจ้าวเสี่ยวตาว พูดอย่างเรียบๆว่า“ไม่ต้องขอโทษแล้ว เอาอย่างนี้ พวกเรามาพนันกันเป็นไง
