บทที่ 226 เจ้านายของพวกคุณ ชื่อหลี่ฝางหรือเปล่า
มาถึงตอนนี้ ใครยังจะเชื่อว่าพ่อของหลี่ฝางเป็นชาวไร่ธรรมดา
หากเป็นชาวไร่ชาวนาธรรมดา จะมีแบล็กการ์ดได้อย่างไร
ขอร้องล่ะ Citi Bankจะโง่เชื้อเชิญชาวไร่คนหนึ่ง ให้เขาครอบครองแบล็กการ์ดที่มีวงเงินไม่จำกัดได้ยังไง
แม้แต่คนที่รวยที่สุดในเมืองเอก ก็ไม่ได้สิทธิพิเศษนี้
เฉียนเป่าเอ๋อกลอกตาให้หลี่ฝาง จนตอนนี้แล้ว ยังจะเสแสร้งอะไรอีก
“คุณว่าพ่อคุณเป็นชาวไร่ธรรมดา แล้วพ่อคุณเอาแบล็กการ์ดมาจากไหน ”เฉียนเป่าเอ๋อถามหลี่ฝาง
หลี่ฝางยักไหล่แล้วพูดว่า “เรื่องนี้ผมจะไปรู้ได้ยังไง คุณน่าจะไปถามพ่อผมนะ”
“เป่าเอ๋อ ผมเดาว่าบัตรใบนี้พ่อเขาคงเก็บได้ ”จ้าวเสี่ยวตาวเดินเข้าไปพูด
เฉียนเป่าเอ๋อกลอกตาใส่จ้าวเสี่ยวตาว ยิ้มเย็น “จ้าวเสี่ยวตาว คุณโง่หรือเปล่า ถึงจะเก็บบัตรของคนอื่นได้ ไม่รู้รหัสแล้วจะมีประโยชน์อะไร หรือว่ารูดบัตรไม่ต้องใส่รหัส”
จ้าวเสี่ยวตาวเม้มปาก ไม่พูดอะไร
ที่จริง จ้าวเสี่ยวตาวรู้สึกรับไม่ได้กับเรื่องนี้
ยังไงเขาก็ไม่อยากเชื่อ ที่หลี่ฝางเอาแบล็กการ์ดออกมา อีกอย่างบัตรใบนี้ ยังเป็นของจริงด้วย
เพราะว่า ทั่วทั้งประเทศจีน ก็มีแบล็กการ์ดแค่ไม่กี่ใบ
แบล็กการ์ดของหลี่ฝาง มาจากไหนกันแน่
พ่อเขาให้มาจริงเหรอ
หากเป็นอย่างนั้นจริง แล้วพ่อของหลี่ฝาง เป็นใครกันแน่ มีตัวตนอยู่จริงหรือเปล่า
จ้าวเสี่ยวตาวไม่กล้าคิดต่อ เพราะคนที่ครอบครองแบล็กการ์ด อย่าว่าแต่ตัวเขาเองเลย แม้แต่ปู่ของเขา เกรงว่าจะไปแหย่ไม่ได้
“ในเมื่อบัตรเป็นของจริง ถ้างั้นเรื่องที่บอกว่าคุณมีบาร์มูลค่าสองพันล้านก็เป็นเรื่องจริงสินะ ”เฉียนเป่าเอ๋อถามขึ้นอย่างสนใจ
หลี่ฝางพยักหน้า พูดว่า “ใช่สิ ทำไมเหรอ”
“พาฉันไปเที่ยวหน่อยได้มั้ย”ปกติแล้วเฉียนเป่าเอ๋อชอบเที่ยวบาร์ที่สุด แต่บาร์มูลค่าสองพันล้าน ยังไม่เคยพบเห็นเลย
เธอเกิดอยากจะไปสัมผัสสักครั้ง
จ้าวเสี่ยวตาวอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว “เป๋าเอ๋อ เรื่องนี้คุณก็เชื่อเหรอ”
“บาร์มูลค่าสองพันล้าน นี่มันเป็นไปไม่ได้ นอกจากบาร์นี้ จะอยู่ที่โตเกียวหรือไม่ก็เซี่ยงไฮ้ ”จ้าวเสี่ยวตาวพูด
ที่จริงถึงแม้จะอยู่ที่โตเกียวหรือเซี่ยงไฮ้ บาร์ที่มีมูลค่ากว่าสองพันล้าน ก็มีไม่กี่ที่
หรือแม้กระทั่ง แทบจะไม่มีเลย
ก็คงพอๆกับ การมีอยู่ของแบล็กการ์ด
หลี่ฝางกลอกตาให้จ้าวเสี่ยวตาว “คุณไม่เคยเห็น ก็แสดงว่าไม่มีจริงงั้นเหรอ”
“คุณลองหาชื่อRecalling the pastในไป๋ตู้ดูสิ ข้างในมีมังกรตัวหนึ่งที่สร้างจากทองคำบริสุทธิ์ มูลค่าของมัน มากกว่าสองพันล้านแล้ว ”หลี่ฝางพูดเรียบๆ
“Recalling the past บาร์ที่ดังมากในเน็ตนั่นหน่ะเหรอ”เฉียนเป่าเอ๋อพูดขึ้น บาร์นี้ เฉียนเป่าเอ๋อได้ยินมานานแล้ว
เสียดายทีบาร์นี้ฮอตมาก แม้จะจองไว้ล่วงหน้า ก็ต้องรออย่างน้อยหนึ่งสัปดาห์
“ฉันได้ยินว่าเถ้าแก่หลังม่านของบาร์ คือหลี่เจียเฉิน คุณท่านหลี่”
เฉียนเป่าเอ่อมองหลี่ฝางอย่างประหลาดใจ
ไม่ว่าจะรีสอร์ต แล้วก็สวนสนุก ก็ใช้ชื่อหลี่เจียเฉิน ชื่อของคุณท่านหลี่
ทั้งหมดนี้ ก็เพียงแค่หลี่ต๋าคางไม่อยากจะเปิดเผยชื่อตัวเอง
ฉะนั้น จึงใช้ชื่อปู่ของหลี่ฝางแทน
ยังมีบ้านพักคนชราที่หลี่ต๋าคางสร้างให้กับตงไห่ โรงเรียนประถม ต่างก็ใช้ชื่อของหลี่เจียเฉิน
ทุกคนต่างก็คิดว่า เศรษฐีลึกลับก็คือหลี่เจียเฉิน
แน่นอนว่า มีเพียงหลี่ฝางที่รู้ เศรษฐีลึกลับคนนั้นคือพ่อของตนหลี่ต๋าคาง ส่วนปู่ของเขาหลี่เจียเฉิน ไม่เคยกลับมาที่ประเทศนี้เลย
“โทรศัพย์ไม่ถามดูก็รู้แล้ว ”หลี่ฝางพูดกลั้วหัวเราะ
ตอนนี้ หลี่ฝางที่อยู่ต่อหน้าจ้าวเสี่ยวตาวและเฉียนเป่าเอ๋อ ไม่อยากจะปิดบังสถานะของตัวเองอีกแล้ว
ตอนที่เอาแบล็กการ์ด ซื้อบ้านหมายเลขหนึ่ง หลี่ฝางก็รู้แล้วว่า สถานะของตัวเอง ก็เกือบจะถูกเปิดเผยแล้ว
แม้ว่าตอนนี้เฉียนเป่าเอ๋อกับจ้าวเสี่ยวตาวยังนึกไม่ออก รอกลับถึงบ้านแล้ว หรือว่าตรวจสอบ ก็จะรู้ได้เอง
“ใช่โทรยืนยันสักหน่อยสิ”
ถิงถิงเดินเข้าไป เธอก็เคยได้ยินชื่อ Recalling the pastมาบ้าง
ได้ยินว่า Recalling the past เป็นของเศรษฐีลึกลับคนหนึ่ง เครื่องดื่มในนั้น ไม่มีปลอมปนเลย
เพราะว่า เถ้าแก่หลังม่านเป็นเจ้าของทรัพย์สินมูลค่าหลายแสนล้าน เขาจะขายเหล้าปลอมทำไม
ล้อเล่นหรือเปล่า
จุดขายของ Recalling the past มีอยู่สองข้อ
หนึ่งคือมังกรยักษ์ทองคำที่อยู่ในบาร์ นอกจากจะทำจากทองคำแล้ว ได้ยินว่าร่างของมังกรไม่ได้กลวงโบ๋แต่อันแน่นด้วยทอง
แค่มังกรตัวนี้ ก็เป็นจุดขายใหญ่แล้ว
มีวัยรุ่นชายหญิงมากมาย ต่างก็อยากจะมาสัมผัสสักครั้ง จากนั้นก็ถ่ายรูปเป็นที่ระลึก โพสต์ในกลุ่มเพื่อน
ข้อที่สองคือเจ้าของบาร์ เป็นถึงเศรษฐีแสนล้าน
ว่ากันว่า เขามีเงินมากกว่าเถ้าแก่ของหวังซือชงซะอีก
แต่เสียดายทรัพย์สินของเขาส่วนใหญ่อยู่ต่างประเทศ ไม่อย่างนั้นละก็ เขาคงเป็นเศรษฐีอันดับหนึ่งแน่ๆ
ตอนนี้เอง จ้าวเสี่ยวตาวนึกอะไรขึ้นได้อย่างกะทันหัน
จ้าวเสี่ยวตาวมองหลี่ฝาง ยิ้มเย็น “หลี่ฝาง ฉันจำได้นายมีน้องคนหนึ่ง ชื่อถังหยู่ซวนใช่มั้ย”
เฉียนเป่าเอ๋อได้ยินชื่อถังหยู่ซวน ก็รู้สึกคุ้นหูมาก
“จ้าวเสี่ยวตาว คุณหมายถึงถังหยู่ซวน ที่เป็นเจ้าของรถปอร์เช่ 918คนนั่นน่ะเหรอ”เฉียนเป่าเอ๋อถามจ้าวเสี่ยวตาว
“ใช่ ถูกต้อง เขานั่นแหละ”จ้าวเสี่ยวตาวยิ้ม
“ได้ยินมาว่า ถังหยู่ซวนก็คือหลานของคุณหลี่ และเป็นเจ้าของตัวจริงของ Recalling the past ”
จ้าวเสี่ยวตาวมองไปยังหลี่ฝาง ยิ้มอย่างชั่วร้าย “หลี่ฝาง ถ้าฉันเดาไม่ผิดละก็ แบล็กการ์ดใบนี้ น่าจะเป็นถังหยู่ซวนให้นายมาใช่มั้ย”
“ยังจะบอกว่าพ่อนายให้มา ถ้างั้น ถังหยู่ซวนก็เป็นพ่อนายสินะ”จ้าวเสี่ยวตาวเยาะเย้ย
“ทางที่ดีนายอย่าพูดมั่วซั่วดีกว่า ”หลี่ฝางขมวดคั้ว ไม่ชอบใจ
เขากำหมัดแน่น มองจ้าวเสี่ยวตาวด้วยสายตาโมโห “ทำฉันโมโห จะไม่เป็นผลดีกับนายเอง”
เวลานี้ จ้าวเสี่ยวตาว ก็ต้องมีความเกรงกลังหลี่ฝางอยู่บ้างไม่มากก็น้อย
ที่จิรง จ้าวเสี่ยวตาวไม่ได้รู้สึกกลัวหลี่ฝางสักทีเดียว แต่กลัวถิงหยู่ซวนมากกว่า
จ้าวเสี่ยวตาวคิดว่า แบล็กการ์ดนั้นเป็นของถิงหยู่ซวนแน่นอน เป็นถิงหยู่ซวนที่ให้หลี่ฝางเอาไว้ใช้
หลี่เสี่ยวตาวคิดในใจ แบล็กการ์ดเป็นของสำคัญมาก ถิงหยู่ซวนยังให้กับหลี่ฝางได้ นี่แสดงว่าความสัมพันธ์ของทั้งสองคนต้องไม่ธรรมดา
หากเขาทำผิดกับหลี่ฝาง แล้วถังหยู่ซวนต้องการเอาเรื่อง จ้าวเสี่ยวตาวคงรับมือไม่ไหว
“ที่แท้ถังหยู่ซวนก็เป็นพี่น้องคุณนี่เอง”มองหลี่ฝาง เฉียนเป่าเอ๋อรู้สึกตะลึงอยู่บ้าง
หลี่ฝางยิ้มอ่อนๆ “เขาเป็นน้องชายผมจริงๆ แต่ไม่ใช่เจ้าของบาร์ ผมต่างหากที่ใช่”
“แล้วทำไมไม่พูดซะเลยว่าปอร์เช่918ก็เป็นของนาย”จ้าวเสี่ยวตาวมองหลี่ฝางด้วยสายตาเย็น
“รถคันนั้นเดิมทีก็เป็นของผม แต่ว่า ผมรู้สึกว่ามันหรูเกินไป ก็เลยยหให้ถังหยู่ซวนเท่านั้นเอง”หลี่ฝางพูดเรียบเฉย
จ้าวเสี่ยวตาวไม่อยากจะพูดอะไรอีกแล้ว
ถิงถิงที่อยู่ข้างๆ โทรศัพท์ไปยังบาร์อย่างเอาเป็นเอาตาย
เบอร์โทรนี้ เป็นเบอร์ที่หาได้จากบนเว็บไซต์
แต่ว่า โทรเป็นสิบนาทีแล้ว ก็แสดงแต่สัญญาณสายไม่ว่าง
“เบอร์โทรของบาร์โทรไม่ติดเลย ”ถิงถิงขมวดคิ้ว พูดขึ้น
หลี่ฝางบอกว่า “ผมโทรเอง”
“หึหึ คุณคิดว่าคุณจะโทรติดเหรอ Recalling the pastฮอตขนาดไหนคุณรู้หรือเปล่า ฉันเคยได้ยินว่ามีคนโทรตั้งแต่เช้ายันค่ำ ก็คอยแต่จะแสดงสัญญาณว่าสายไม่ว่าง”ถิงถิงกลอกตาให้หลี่ฝาง หมายความว่าหลี่ฝางอย่าเสียเวลาดีกว่า
หลี่ฝางเดินไปอีกฝั่ง เอามือถือออกมา โทรเข้าเบอร์ส่วนตัวของลุงเฉียน
คุยกันไม่กี่คำ หลี่ฝางก็เดินกลับมา ถามกับถิงถิงว่า “มือถือของคุณเบอร์อะไร”
“คุณจะถามทำไม”ถิงถิงมองหลี่ฝางอย่างระแวง
“คุณอยากจะเช็คสถานะผมไม่ใช่เหรอ”หลี่ฝางยิ้มอย่างดูถูก “ผมจะให้ผู้จัดการบาร์โทรหาคุณโดยตรง”
เบอร์ที่หลี่ฝางโทรคือเบอร์ส่วนตัวของลุงเฉียนหลี่ฝางรู้ไม่ว่าลุงเฉียนจะเอาเบอร์ตนเองโทรหาถิงถิง เพื่ออธิบายอย่างไรถิงถิงก็คงไม่มีทางเชื่อ
ฉะนั้น จึงทำได้เพียงใช้โทรศัพท์ที่เคาน์เตอร์โทรหาเท่านั้น ถิงถิงจึงจะยอมเชื่อ
ถิงถิงบอกเบอร์ของตัวเองให้หลี่ฝาง หลี่ฝางบอกต่อกับลุงเฉียน
หลังจากหลี่ฝางวางสายไป ถิงถิงก็ถามอย่างดูถูกว่า “เมื่อกี้คุณโทรหาใคร”
“ฝ่ายการเงินของRecalling the past ผู้จัดการ……”หลี่ฝางพูด
ถิงถิงเหลือกตาให้กับหลี่ฝาง ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่เชื่อถือ
ตอนที่ถิงถิงเพิ่งจะหย่อนโทรศัพท์ลงกระเป๋า โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น
“นี่มัน เบอร์ของฝ่ายบริการลูกค้าของ Recalling the past จริงๆด้วย ”ถิงถิงเห็นหมายเลขหกตัวท้ายเป็นเลขแปด ก็อ้าปากค้างทันที
“รับสิ คุณถามพวกเขาดู เถ้าแก่ของบาร์ ใช่หลี่ฝางหรือเปล่า ”หลี่ฝางมองถิงถิง หัวเราะหึหึขึ้นมา
