บทที่ 227 หลี่ต๋าคางมาแล้ว
หลี่ฝางเลิกคิ้ว มองถิงถิงด้วยสีหน้าได้ใจ
ถิงถิงมองหลี่ฝาง แล้วกลืนน้ำลาย
ตอนนี้ ในใจของถิงถิงได้ยินเสียงกลองปิดศาลดังขึ้น
หรือว่า หลี่ฝางจะเป็นเจ้าของ Recalling the past ตัวจริง
ถ้าเป็นอย่างนั้น เธอก็ทำผิดมหันต์กับคุณชายที่สูงส่งแล้วไม่ใช่เหรอ
“เธอเป็นใบ้ไปแล้วหรือไง รีบถามสิ”จ้าวเสี่ยวตาวอดไม่ได้ที่จะด่าถิงถิงออกไป
จ้าวเสี่ยวตาวในตอนนี้ ลืมตัวไปว่าว่าที่ภรรยาของตนเองก็อยู่ข้างๆ
ได้ยินเจ้าวเสี่ยวตาวด่าคน เฉียนเป่าเอ๋อก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว
ถิงถิงเพิ่งจะเอ่ยปากถาม “รบกวนสอบถามว่า เจ้าของบาร์ของพวกคุณชื่ออะไร ใช่หลี่ฝางหรือเปล่า ”
หลังจากนั้นหนึ่งนาที ถิงถิงก็วางสายโทรศัพท์
จ้าวเสี่ยวตาวถามถิงถิงทันที “อีกฝ่ายว่ายังไง”
“หลี่ฝางเป็นเจ้าของ Recalling the past จริง ”พูดจบ ถิงถิงก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ใบหน้าเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง
“ฮึ ชั้นนึกไว้แล้วเชียว หลี่ฝางต้องเตรียมกับถังหยู่ซวนไว้ก่อนแล้วแน่ๆ จงใจหลอกพวกเรา”จ้าวเสี่ยวตาวพูดเสียงเย็น
จ้าวเสี่ยวตาวยังคงสงสัย “หลี่ฝาง โทรศัพท์สายเมื่อกี้ นายโทรหาถังหยู่ซวนใช่หรือเปล่า”
“คุณชายจ้าว พวกเขาคงไม่ได้ร่วมมือเตรียมการหลอกเรา”ไม่รอให้หลี่ฝางตอบ
ถิงถิงพูดขึ้นเสียงเบา
“เธอรู้ได้ยังไง”จ้าวเสี่ยวตาวถลึงตาใส่ถิงถิง
ถิงถิงชะงักไปสักครู่ ก่อนจะพูดว่า “เพราะอีกฝ่ายบอกว่า พรุ่งนี้จะให้คนของบาร์ส่งเอกสารสิทธิ์ โฉนดของบาร์ ทั้งหมดมาที่คฤหาสน์บ้านซาน”
“ไม่ได้มีเพียงแต่บาร์เท่านั้นที่เป็นของหลี่ฝาง ยังรวมถิงสิทธิ์ในการครอบครองบาร์ก็เป็นของหลี่ฝาง”ถิงถิงพูด
เมื่อได้ยิน สมองของจ้าวเสี่ยวตาวก็เกิดเสียงอื้ออึงขึ้น
คำหลอกลวงสามารถสร้างขึ้นได้ แต่ใบอนุญาต สัญญาหุ้นส่วนต่างๆ ไม่สามารถปลอมได้
ในเมื่อพวกเขากล้าพูดว่าจะส่งมาให้ นั่นแสดงว่า นี่คือเรื่องจริง
“จ้าวเสี่ยวตาว จนถึงตอนนี้แล้วทำไมยังไม่เชื่อหลี่ฝางอีก ถ้าบาร์ไม่ได้เป็นของเขา เขาจะกล้ารูดบัตรทีเดียวสี่สิบหกล้านเลย เพื่อเป็นเงินดาวน์ได้ยังไง”เฉียนเป่าเอ๋อกลอกตาให้กับจ้าวเสี่ยวตาว
“ปัญญาอ่อนจริงๆ ”เฉียนเป่าเอ๋อจนคำพูดแล้ว
จ้าวเสี่ยวตาวคนนี้ ทำไมถึงไม่มีสมองนะ
หลี่ฝางเดินไปตรงหน้าจ้าวเสี่ยวตาว พูดว่า “พรุ่งนี้ผมจะทำเรื่องเอกสารทุกอย่างให้เรียบร้อย ถึงตอนนั้น คุณก็เรียกพ่อแม่คุณมาได้เลย”
สมองของจ้าวเสี่ยวตาว อื้ออึงขึ้นอีกครั้ง
เขาเกือบจะลืมการพนันกันเมื่อครู่ไปแล้ว
ตัวเองแพ้แล้วเหรอ
และยังลากพ่อแม่ของตัวเองเข้ามาในเกมส์ด้วย
เวลานี้ จ้าวเสี่ยวตาวมองหลี่ฝางด้วยแววตาเย็นๆ ราวกับบื้อไปแล้ว“บาร์จะเป็นของนายได้ยังไง ”
“นายเป็นใครกันแน่”
“นายกับคุณท่านหลี่ เป็นอะไรกันแน่”
หลี่ฝางตบหน้าจ้าวเสี่ยวตาวเบาๆ พูดว่า “ทำไม เรื่องมาถึงตอนนี้ ยังคิดไม่ออกเหรอว่าผมเป็นใคร”
“เมื่อกี้ผมเตือนคุณแล้วนะ รถปอร์เช่918ของถังหยู่ซวน ผมให้เขาเอง”หลี่ฝางพูดเรียบๆ
จ้าวเสี่ยวตาวเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว มองหลี่ฝาง
ที่ทุกคนต่างก็เข้าใจไปว่าถังหยู่ซวนเป็นหลานชายของหลี่เจียเฉิน ก็เพราะรถปอร์เช่918คันนั้น
ถ้าหากว่ารถ918คันนั้นเดิมทีเป็นของหลี่ฝาง
นั่นก็แสดงว่า
หลี่ฝางต่างหากที่เป็นหลานของหลี่เจียเฉิน
จ้าวเสี่ยวตาวตกใจจนผงะถอยหลังไปหลายก้าว สะดุดล้มลงบนพื้น
หลี่ฝางหัวเราะ พูดว่า “จำไว้ อย่าบอกกับใครเด็ดขาดว่าผมเป็นใคร”
จ้าวเสี่ยวตาวใบหน้าขาวซีด ตกใจจนพูดอะไรไม่ออกแล้ว
เขาเพียงแต่พยักหน้าให้กับหลี่ฝาง
“อย่าลืมบอกกับพ่อแม่คุณด้วยนะ พรุ่งนี้บ่ายสาม มารายงานตัวให้ตรงเวลาด้วย”หลี่ฝางพูดเสียงเย็น
จ้าวเสี่ยวตาวมองหลี่ฝางราวกับร้องขอชีวิต “หลี่ฝาง ฉันผิดไปแล้ว”
“ขอร้องล่ะปล่อยพ่อแม่ฉันไปเถอะ พ่อกับแม่ฉัน ปกติก็ยุ่งแต่กับงานที่บริษัท พวกเขาจะเอาเวลาที่ไหนมาดูแลบ้าน ทำความสะอาดให้นาย”จ้าวเสี่ยวตาวร้องขอความเมตตากับหลี่ฝาง
“นายรู้จักคำว่ายอมเดิมพันรับความพ่ายแพ้หรือเปล่า”
หลี่ฝางส่ายหน้า พูดว่า “แพ้ก็คือแพ้ แพ้ก็ต้องจ่ายค่าตอบแทน”
“ตอนนี้มาขอร้องฉันจะมีประโยชน์อะไร” ”
“หากฉันแพ้ ขอร้องนายบ้าง นายจะปล่อยฉันหรือเปล่า ”หลี่ฝางถามกลับ
พูดจบ หลี่ฝางก็ไม่รอให้จ้าวเสี่ยวตาวตอบ แต่ก้าวเท้าเดินออกไปทันที
เพราะในใจของหลี่ฝางมีคำตอบที่ชัดเจนแล้ว
หากตนแพ้ ขอความเมตตากับจ้าวเสี่ยวตาว จ้าวเสี่ยวตาวคงไม่ปล่อยเขาไปแน่
หลังจากหลี่ฝางไปแล้ว เฉียนเป่าเอ๋อรีบเดินมาตรงหน้าจ้าวเสี่ยวตาว เตะเขาหนึ่งที “รีบลุกขึ้นเดี๋ยวนี้”
“เป่าเอ๋อ ผมจะทำยังไงดี ถ้าพ่อแม่ผมรู้เรื่องนี้เข้า พวกเขาต้องตีผมตายแน่”จ้าวเสี่ยวตาวร้อนใจจนจะร้องไห้ออกมาอยู่แล้ว
จ้าวควนเป็นถึงประธานบริษัทของตระกูลจ้าว
ให้ประธานบริษัทมาเฝ้าบ้าน ล้อเล่นหรือไง
ส่วนแม่ของจ้าวเสี่ยวตาว นอกจากจะเป็นผู้จัดการใหญ่ของบริษัทแล้ว ก็ยังเป็นสุภาพสตรีที่มีชื่อเสียงในเมืองเอก
ให้เธอมาเป็นแม่บ้านให้หลี่ฝาง ยังไม่สู้ฆ่าเธอให้ตายเสียดีกว่า
แต่ถ้าหากบิดพลิ้ว จ้าวเสี่ยวตาวเองก็ไม่มีความกล้าขนาดนั้น
อย่าว่าแต่จ้าวเสี่ยวตาวไม่มีเลย แม้แต่ตระกูลจ้าวก็ไม่กล้า
ครั้งที่แล้วตอนที่อยู่ที่รีสอร์ต หลี่ฝางทำแจกันเครื่องลายครามตกแตกไปสี่ใบ แจกันพวกนั้นเห็นได้ชัดว่าเป็นของปลอม แต่รีสอร์ตก็แบล็กเมล์เอาเงินของตระกูลหยูไปได้ถึงสิบล้าน
ตอนนี้ จ้าวเสี่ยวตาวเข้าใจแล้ว ทำไม่วันนั้นที่รีสอร์ตถึงได้มีคนคอยปกป้องหลี่ฝาง
ที่แท้หลี่ฝางเป็นเจ้าของบ้านพักอากาศนั้นเอง
ขนาดตระกูลหยู่ยังไม่กล้าล่วงเกินตระกูลหลี่ แล้วตระกูลจ้าวของเขา แน่นอนว่าก็ทำไม่ได้เช่นกัน
หลี่ฝางเพิ่งจะเดินไปถึงตีนเขา ก็มองเห็นพ่อแม่ของตัวเอง หลี่ต๋าคางกับเมี๋ยวชุ่ย
หลี่ฝางขยี้ตาตัวเอง คิดว่าตนเองตาฝาดไป
“คุณพ่อ คุณแม่ ทำไมถึงมาที่นี่ได้”หลี่ฝางรีบวิ่งเข้าไปหาทันที เอ่ยถามอย่างตื่นเต้น
“ก็มาดูแกน่ะสิ”
“ฝึกทหารไปหลายวัน หน้าคล้ำไปเลย”เมี๋ยวชุ่ยจับใบหน้าหลี่ฝาง
พูดว่า “ทำไมไม่ทากันแดดซะบ้าง”
“แม่ ผมเป็นผู้ชายนะ ทากันแดดอะไรกัน คนอื่นจะได้หัวเราะเยาะเอา เดี๋ยวก็มีคนพูดว่าผมมันตุ๊ด”หลี่ฝางจนคำพูด
“ใช่แล้ว พ่อ ผมซื้อบ้านที่นี่หลังหนึ่ง”หลี่ฝางมองหลี่ต๋าคาง พูดอย่างลังเลอยู่บ้าง
ตอนที่พูด หลี่ฝางไม่กล้าสบตาหลี่ต๋าคาง ราวกับเป็นเด็กทำผิด
“พ่อ พ่อไม่โทษผมใช่มั้ย”หลี่ฝางถามขึ้น
“ก็แค่ซื้อบ้าน ฉันจะโทษแกทำไม”หลี่ต๋าคางถามกลับ
“แต่บ้านหลังนี้ ราคาสองร้อยล้านนะพ่อ”หลี่ฝางกลืนน้ำลาย
ที่จริงที่ซื้อบ้านหมายเลขหนึ่ง เหตุผลส่วนใหญ่ ก็เพื่อประชดเท่านั้น
มาคิดดูอีกที หลี่ฝางก็รู้สึกว่าแพงเกินไป
หากเทียบกับราคาต่อหน่วยของที่อื่นๆแล้ว ก็คงจะแค่หกหมื่นกว่า หลี่ฝางรู้สึกว่ายังพอใช้ได้ แต่ราคาต่อหน่วยที่นี่หนึ่งแสนแปดหมื่นแปด มันแพงเกินไปจริงๆ
“สองร้อยล้านแพงมากไปจริงๆ แต่ว่า บ้านเราก็ไม่ได้ขาดสนเงินสองร้อยล้านซะหน่อย”หลี่ต๋าคางหัวเราะ พูดอย่างไม่แคร์ “ฉันสร้างรีสอร์ตที่หนึ่ง ยังจ่ายเป็นหมื่นล้าน ”
“ใช่แล้ว เทียบกับพ่อของลูก ลูกประหยัดเงินได้กว่าตั้งเยอะ”เมี๋ยวชุ่ยพูดขึ้น
ตอนนี้เอง ถิงถิงขับรถนำชมบ้านมา พาจ้าวเสี่ยวตาวกับเฉียนเป่าเอ๋อมาด้วย
“เสี่ยวฝาง เมื่อกี้พวกเขาดูถูกแกเหรอ”หลี่ต๋าคางมองคนพวกนั้น
สายตามีแววเย็นเหยียบฉายออกมา
“พ่อรู้ได้ไง”
“แม่กับพ่อเห็นแล้ว”เมี๋ยวชุ่ยพูด “ที่จริงเรามาถึงนานแล้ว ตอนที่ลูกอยู่ที่สำนักงานขาย พวกเราก็อยู่ที่ประตูแล้ว”
“แม่กับพ่อยังได้ยินลุงเฉียนพูดว่า ลูกจะจ่ายเงินดาวน์ซื้อบ้าน ทำไม ไม่มีเงินแล้วเหรอ”
เมี๋ยวชุ่ยกลอกตาให้กับหลี่ฝาง “ไม่มีเงินแล้วทำไมไม่โทรหาพ่อกับแม่หึ”
หลี่ต๋าคางก็พูดอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์ “ใช่ เห็นพวกฉันเป็นคนนอกสินะ ลูกชายซื้อบ้าน พ่อแม่ต้องเป็นคนออกเงินถึงจะถูก”
หลี่ฝางจับท้ายทอยอย่างอายๆ โล่งใจมาก
หลี่ฝางพูดว่า “ผมกลัวพ่อจะว่าผมไง เพราะบ้านหลังนี้ แพงมาก”
“เอาเถอะ เงินสดสองร้อยกว่าล้าน ฉันหาคนเอามาให้แล้ว ”หลี่ต๋าคางมองนาฬิกา พูดขึ้นว่า “น่าจะใกล้ถึงแล้ว”
“ยังจะกู้กับธนาคาร แกไม่อายเหรอ มีแต่ธนาคารยืมเงินกับตระกูลหลี่ของเรา ตระกูลหลี่ของเรา จะไปยืมเงินธนาคารทำไม ล้อเล่นหรือเปล่า ”หลี่ต๋าคางพูด ถลึงตาให้หลี่ฝาง
เพิ่งพูดจบ มีรถคันใหญ่ขับเข้ามา
และคนที่ขับรถ ก็คือส้าวส้วย
ส้าวส้วยลงจากรถ เดินไปตรงหน้าหลี่ต๋าคาง พูดว่า “ลูกพี่ใหญ่ เงินมาถึงแล้ว”
หลี่ต๋าคางพยักหน้า ถามกับหลี่ฝางว่า “เสี่ยวฝาง ไปเรียกพวกคนที่ดูถูกแกเมื่อกี้มาให้หมด”
