บทที่ 239 ทำเรื่องเลวทรามลับหลังจางกงหมิง
“เสือ ทำไมถึงเป็นเขา เขาไม่ใช่อยู่กลุ่มเดียวกับนายเหรอ?” หลี่ฝางมองจางกงหมิงอย่างแปลกใจ พร้อมเอ่ยถาม
“เสือสองตัวอยู่เขาเดียวกันไม่ได้ หลักการนี้ นายไม่เข้าใจหรือ?”
จางกงหมิงหัวเราะเฮอะเฮอะ ก่อนเอ่ยว่า “ก่อนหน้านี้ฉันไม่มา ทรัพย์สินของมู่เสี่ยวไป๋ ทั้งหมดล้วนมอบให้เสือ ตอนนี้หลังฉันมา เสือจึงต้องแบ่งปันครึ่งหนึ่ง”
“สิ่งที่ทำกำไรมากที่สุดหลายแห่ง มู่เสี่ยวไป๋ให้ฉันจัดการ”
“เสืออยากให้ฉันตายตั้งนานแล้ว ตอนแรกที่ฉันไปจัดการห้าวหนาน เสือส่งข่าวไป เพื่อให้ ห้าวหนาน ซุ่มโจมตี”
“แต่ตอนนั้นฉันเดาเรื่องนี้ออก ดังนั้นจึงออกเดินทางเร็วครึ่งชั่วโมง เพื่อจัดการพวกห้าวหนาน” จางกงหมิงเอ่ยพลางหัวเราะเสียงเย็น
“แต่คิดไม่ถึง ครั้งนี้เขากลับสบคบคิดกับคนของห้าวหนาน ลงมือกับฉัน นี่เท่ากับว่าไม่เห็นมู่เสี่ยวไป๋อยู่ในสายตา”
หลี่ฝางเอ่ยว่า “มู่เสี่ยวไป๋ป่วยอยู่โรงพยาบาล ย่อมไม่เรื่องทั้งหมดนี้”
“รอเขาออกจากโรงพยาบาล นายก็ตายแล้ว แม้มู่เสี่ยวไป๋จะสงสัยเสือ แต่ไม่มีหลักฐาน เขาทำอะไรเสือไม่ได้?”
หลินชิงชิงพยักหน้า ก่อนเอ่ยว่า “นายตายแล้ว มู่เสี่ยวไป๋เหลือเพียงเสือคนเดียวเป็นผู้ช่วย แม้จะรู้ว่าเป็นฝีมือของเสือ หาหลักฐานพบ มู่เสี่ยวไป๋คงไม่คิดแก้แค้นให้นายแน่”
“เขาอาจแกล้งทำเป็นไม่รู้” หลินชิงชิงกล่าวยิ้มๆ
“เฮ้อ ที่ผ่านมาฉันกับเสือถือว่ามีความสัมพันธ์ที่ไม่เลว ฉันยังคิดว่าเขายอมรับฉันแล้ว” จางกงหมิงถอนหายใจ พร้อมเอ่ยขึ้น
“ก่อนมู่เสี่ยวไป๋ออกจากโรงพยาบาล ฉันยังกลับไปไม่ได้ ต้องหาที่หลบก่อน”
จางกงหมิงเอ่ย พลางมองหลี่ฝางแวบหนึ่ง “ฉันได้ยินว่านายคือสปอนเซอร์ของหวางเห้า เรื่องมันเป็นยังไงกันแน่?”
“ข้อมูลนายมีประสิทธิภาพมากทีเดียว” หลี่ฝางพยักหน้า
“ฮ่าๆ ฉันเคยประมือกับเขา” จางกงหมิงหัวเราะเฮอะเฮอะ ก่อนเอ่ยชื่นชม “เขาร้ายกาจมากทีเดียว”
“นายให้เขารับมือฉัน ถือว่าหาได้ถูกคน”
หลี่ฝางไม่พูดอะไร
หลินชิงชิงเข้าใจความหมายของจางกงหมิง “พี่ พี่คิดไปหลบที่หวางเห้านั่นเหรอ?”
“ใช่ เสือรู้ว่าฉันกับหวางเห้าคือศัตรูกัน ดังนั้นที่พักของหวางเห้า สำหรับฉันถือว่าปลอดภัยที่สุด
จางกงหมิงเอ่ยกับหลี่ฝางว่า “หลี่ฝาง นายกล่อมหวางเห้าได้ไหม?”
“นี่ย่อมไม่ใช่ปัญหา เพราะเรื่องระหว่างนายกับหวางเห้า ฉันเป็นคนจัดฉากขึ้นมา”
หลี่ฝางพยักหน้า ก่อนพลันยิ้ม “แต่นายต้องบอกฉัน ทำไมนายถึงไปพึ่งมู่เสี่ยวไป๋?”
จางกงหมิงขมวดคิ้ว สีหน้าดูสับสน
“ฉันรู้ว่านายกับมู่เสี่ยวไป๋ ต้องมีเรื่องหนักใจแน่” หลี่ฝางมองจางกงหมิงอย่างเคร่งขรึม “ฉันเรียกนายว่าพี่ เห็นว่านายเป็นพี่ชาย นายมีเรื่องอะไรถึงบอกฉันไม่ได้?”
หลังเงียบงันไปหลายวินาที จางกงหมิงเอ่ยว่า “เพราะอู๋เฟย”
“พี่ตุ้มหู?” หลี่ฝางตะลึงงัน “ทำไมถึงเพราะเขา?”
“เขารับโทษฆ่าคนแทนฉัน จนถูกตัดสินโทษตาย แต่มู่เสี่ยวไป๋บอกฉันว่าเขารู้จักคนใหญ่โต สามารถไว้ชีวิตอู๋เฟยได้ แต่อันดับแรกฉันต้องถวายชีวิตให้เขา ช่วยเขาสกัดเสือ”
“หลายปีมานี้เสือไม่ซื่อสัตย์ ทำธุรกิจมืดใต้ดินไม่น้อย และเขาคิดว่ามู่เสี่ยวไป๋ไม่รู้”
“แต่เสือไม่มีใจคิดหักหลัง เพียงอยากแอบหาเงินเท่านั้น ไม่งั้นเสือคงถูกมู่เสี่ยวไป๋จัดการไปแล้ว”
“มู่เสี่ยวไป๋ ความจริงคือคนที่จิตใจโหดเหี้ยมคนหนึ่ง และคิดอ่านรอบคอบอย่างมาก”
“ต่อไปนาย ต้องระวังเขาให้ดี เสี่ยวฝาง” จางกงหมิงเอ่ยเตือนหลี่ฝาง
หลี่ฝางพยักหน้า แสดงถึงว่ารับทราบ
หลังเอ่ยจบ จางกงหมิงเอ่ยกับหลินชิงชิงว่า “ชิงชิง กลับห้องไปนอนเถอะ”
“ฉันกับเสี่ยวฝางจะนอนที่โซฟา”
จางกงหมิงยังไม่รู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างหลี่ฝางและหลินชิงชิง
แน่นอนว่าแม้จะรู้ หลี่ฝางก็ไม่กล้าไปนอนกับหลินชิงชิง
เพราะไม่ได้เป็นคู่รักกัน เพียงมีความสัมพันธ์กันเท่านั้น
ตอนนี้ความสัมพันธ์ระหว่างหลี่ฝางและหลินชิงชิง กลับดูคล้ายคู่ขาบางส่วน
หลังหลินชิงชิงกลับเข้าห้องนอน หลี่ฝางเอ่ยถามจางกงหมิงว่า “นายเชื่อว่ามู่เสี่ยวไป๋จะช่วยอู๋เฟยออกมาได้จริงเหรอ?”
“มู่เสี่ยวไป๋มีคนอยู่ด้านบน ฉันตรวจสอบมาแล้ว”
“และต้าเฉียงกับหลี่หลง ครอบครัวของพวกเขาสองคนต่างถูกมู่เสี่ยวไป๋ปลอบขวัญเอาไว้แล้ว แม้อู๋เฟยถูกปล่อยออกมา พวกเขาจะไม่ไปหาเรื่อง”
“เพียงพวกเขาไม่ซักไซ้ ไม่มีคนไถ่ถามความรับผิดชอบจากอู๋เฟย หลังออกมาส่งอู๋เฟยออกไปจากตงไห่พอแล้ว” จางกงหมิงเอ่ย
“กระทั่งฆาตกรฆ่าคนยังปล่อยออกมาได้” หลี่ฝางขมวดคิ้ว ดูแล้วความสามารถของมู่เสี่ยวไป๋ จะมีมากไม่น้อย
เมื่อนึกถึงความแข็งแกร่งของศัตรู หลี่ฝางอกกังวลใจไม่ได้
ตนและมู่เสี่ยวไป๋ ตอนนี้กลายเป็นศัตรูคู่แค้นกัน ดูแล้ววันหน้าชัยชนะตกอยู่ในมือใคร ไม่แน่นอนจริงๆ เสียแล้ว
“นอนเถอะ”
หลี่ฝางเอ่ยจบ เตรียมตัวเข้านอน
เพราะคิดมากไปก็ไร้ประโยชน์
ประมาณเที่ยงคืน หลี่ฝางถูกรบกวนจนตื่นขึ้น
เพราะจางกงหมิงกลับนอนกรน หลังหลี่ฝางถูกปลุกให้ตื่น ต่อมานอนไม่หลับ
ทันใดนั้น หลี่ฝางลุกจากโซฟาอย่างเงียบเชียบ ก่อนเดินไปที่ประตูห้องนอนของหลินชิงชิง
หลังผลักประตูเข้าไปอย่างเบามือ หลี่ฝางสอดตัวเข้าไปในผ้าห่มของหลินชิงชิง
“นายบ้าไปแล้วเหรอ?” หลินชิงชิงขมวดคิ้ว เอ่ยเสียงเบาด้วยความโมโห “พี่ชายฉันยังอยู่ข้างนอก”
“เธอยังไม่หลับเหรอ?”
“นอนไม่หลับ” หลินชิงชิงเอ่ย “ฉันกลัวว่าพี่ชายฉันจะเกิดเรื่อง”
“วางใจเถอะ” หลี่ฝางเอ่ยปลอบ “พรุ่งนี้ไปถึงที่ของหวางเห้า หวางเห้าจะปกป้องเขา”
“ที่หวางเห้านั่นก็ไม่ปลอดภัย” หลินชิงชิงเอ่ย
“งั้นที่ของใครปลอดภัย?”
“พ่อฉัน” หลินชิงชิงเอ่ยจบ ถอนหายใจออกมา “แต่เมื่อกี้ฉันบอกว่าจะโทรหาพ่อ จางกงหมิงไม่ยอม ไม่รู้เขาคิดอะไรอยู่”
หลี่ฝางคิดในใจเช่นเดียวกัน ทางลูกพี่หลินต้องปลอดภัยกว่าทางหวางเห้าแน่นอน
แม้เสือจะร้ายกาจ คงไม่กล้าไปฆ่าจางกงหมิงถึงตงไห่?
“พรุ่งนี้ถามจางกงหมิง” หลี่ฝางเอ่ย พร้อมกอดหลินชิงชิง
“นายทำอะไร?” หลินชิงชิงหันหน้าถลึงตาให้หลี่ฝาง
“ฉันอยากทำอะไร เธอยังไม่รู้อีกเหรอ?” หลี่ฝางเอ่ย แล้วถอดเสื้อผ้าของตนเอง
“วันนี้ไม่ได้ พี่ชายฉันอยู่ด้วย วันอื่นเถอะ” หลินชิงชิงเอ่ย
“เพราะพี่ชายเธออยู่ ฉันถึงรู้สึกตื่นเต้นเป็นพิเศษ วางใจเถอะ เจ้านั่นหลับเหมือนตาย แถมยังกรนอีก” หลี่ฝางเอ่ยจบ อดใจไม่ไหว
หลังจากนั้น หลินชิงชิงอดยินยอมไม่ได้
เพราะหลินชิงชิงไม่กล้าส่งเสียงดัง ทำได้เพียงปล่อยให้หลี่ฝางทำตามอำเภอใจ
หลังผ่านกิจกรรมอันเร่าร้อน หลี่ฝางสวมเสื้อผ้า กลับไปนอนที่โซฟา
นอนลงได้ไม่นาน ฟ้าสว่างพอดี
หลินชิงชิงตื่นขึ้นมา ถือชุดผู้หญิงมาให้จางกงหมิงหนึ่งชุด พร้อมวิกผม เพื่อให้เขาสวม
เมื่อเห็นจางกงหมิงแต่งกายเป็นผู้หญิง หลี่ฝางอดหัวเราะลั่นไม่ได้
“พี่ ทำไมมีวิกผมด้วยล่ะ?” หลี่ฝางถามอย่างแปลกใจ
“เพราะหลบมู่เสี่ยวไป๋ไง ตอนที่เพิ่งมาถึงเมืองเอก ฉันติดตามมู่เสี่ยวไป๋ตลอด แต่กลัวเธอรู้ตัว ดังนั้นจึงซื้อวิกผมมาชุดหนึ่ง ก่อนปลอมตัว”
หลินชิงชิงเอ่ยขึ้น พลางแต่งหน้าให้กับจางกงหมิง
ทันใดนั้น หลี่ฝางรู้สึกราวไม่รู้จักจางกงหมิง
“พี่หมิง หากหน้าอกมีใหญ่กว่านี้อีกนิด เป็นสาวดุ้นเปิดไลฟ์ได้เลยนะเนี่ย” หลี่ฝางเอ่ยแซว
“ถ้าฉันไม่บาดเจ็บ นายตายแน่” จางกงหมิงถลึงตาให้หลี่ฝาง
หลังจัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย
ทั้งสามคนเดินออกไปจากหมู่บ้าน ออกเดินทางไปที่พักของหวางเส้า
สุดท้ายเพิ่งถึงประตูของหมู่บ้าน หลี่ฝางเห็นส้าวส้วย
“ทำไมนายมาอยู่ที่นี่?” หลี่ฝางเอ่ยถามอย่างแปลกใจ
“เถ้าแก่ ยังมีหน้าถามผมอีก เมื่อคืนคุณเรียกผมมา สุดท้ายมือถือกลับติดต่อไม่ได้ ผมรอคุณอยู่ทั้งคืน!” ส้าวส้วยเอ่ยด้วยสีหน้าโกรธเคือง
“ปิดเครื่องนะ ขอโทษด้วย” หลี่ฝางลูบศีรษะอย่างเก้อเขิน
“ผมรอคุณทั้งคืน คุณว่าควรทำเช่นไร?” ส้าวส้วยมองหลี่ฝางอย่างไม่พอใจ
“ฉันเข้าใจ แฮมเบอร์เกอร์ใช่ไหม ฉันจะซื้อให้นายสิบอัน” หลี่ฝางรีบเอ่ยขึ้น
เมื่อได้ยิน ในที่สุดใบหน้าของส้าวส้วยเผยรอยยิ้มเล็กน้อยออกมา
“เถ้าแก่ ผมมีบางอย่างให้คุณดู” ส้าวส้วยเลิกคิ้ว ก่อนพาหลี่ฝางมาที่ด้านหน้ารถเก่าคันหนึ่ง
เมื่อเปิดประตู ภายในรถมีคนนอนอยู่สองคน
เขาสองคนสวมเสื้อผ้าสีดำ ปิดบังใบหน้า มองรู้ว่าไม่ใช่คนดี
จางกงหมิงแทรกตัวเข้าไปในรถ ดึงผ้าปิดหน้าของพวกเขาลง ก่อนสีหน้าพลันเคร่งเครียดขึ้น “พวกเขาเป็นคนของเสือ”
จางกงหมิงหันกลับไปมองส้าวส้วย “นายตีพวกเขาจนสลบเหรอ?”
“ใช่” ส้าวส้วยพยักหน้าเบาๆ
สีหน้าของจางกงหมิง พลันหนักแน่นขึ้นมา “นายทำได้ยังไง?”
“นี่เรื่องง่ายๆ ไม่ใช่เหรอ ฉันใช้โอกาสช่วงที่พวกเขาไม่ระวัง เข้าไปตีท้ายทอยของพวกเขาเบาๆ ทีหนึ่ง พวกเขาก็สลบไป”
“นายรู้จักพวกเขาเหรอ ฉันยังคิดว่าพวกเขาเป็นขโมย กำลังเตรียมจะส่งพวกเขาไปที่สถานีตำรวจ เพื่อรับรางวัลพลเมืองดี” ส้าวส้วยกล่าวยิ้มๆ
“ฉันให้นายแสนหนึ่ง เอาตัวพวกเขาส่งให้ฉัน รางวัลพลเมืองดีมีประโยชน์อะไร” จางกงหมิงเอ่ย
“ฉันไม่ต้องการเงิน” ส้าวส้วยส่ายหน้าเพื่อปฏิเสธ
“อีกเดี๋ยวฉันจะซื้อแฮมเบอร์เกอร์ให้นายเพิ่มอีกสองชิ้น” หลี่ฝางรีบเอ่ยขึ้น
“งั้นตกลง เถ้าแก่สองคนนี้เป็นของคุณแล้ว” ส้าวส้วยตอบรับอย่างดีใจ
จางกงหมิงชักใบหน้ากลับมา ก่อนโอบไหล่ของหลี่ฝาง แล้วเดินไปด้านข้าง “นี่คือใคร สมองมีปัญหาเหรอ แสนหนึ่งไม่เอา จะเอาแฮมเบอร์เกอร์สองชิ้น?”
หลี่ฝางยักไหล่ แล้วไม่พูดอะไร
“ฉันได้ยินเขาเรียกนายว่าเถ้าแก่ เป็นยังไงกันแน่?” จางกงหมิงซักถามต่อ
“ความจริง เขาเป็นเพื่อนร่วมชั้นของฉัน เรียกฉันว่าเถ้าแก่ แค่ล้อเล่นกับฉันเท่านั้น” หลี่ฝางอธิบาย
“เพื่อนร่วมชั้นนาย?” จางกงหมิงขมวดคิ้ว “งั้นเพื่อนนายคนนี้ ต้องร้ายกาจมากแน่”
“ทำไม?” หลี่ฝางเอ่ยถาม
“สองคนที่ถูกตีจนสลบด้านในรถ เป็นพี่น้องของเสือ ต้าเป่าและเสี่ยวเป่า เขาสองคนมาจากวัดเส้าหลิน ฝีมือของเขาสองคน กระทั่งเสือยังไม่ใช่คู่มือของเขา”
“มีเสี่ยวโจว สามารถสู้กับพวกเขาสองคนได้”
จางกงหมิงเอ่ยตัดบทด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “เพื่อนนายคนนี้ อาจร้ายกาจแบบเดียวกับเสี่ยวโจว”
หลี่ฝางฟังจบเพียงหัวเราะเฮอะเฮอะ นี่คงไม่ใช่คำพูดไร้สาระ?
