บทที่ 231 หลี่ต๋าคางโกรธ
เจ้าพานตกใจอย่างหนัก
หลังบุตรชายของเจ้าพานเกิดอุบัติเหตุจนเสียชีวิต หลิงหลิงหลานสาวคือญาติเพียงคนเดียวของเขา
“พี่หน้าบาก ได้โปรดปล่อยพวกเราไปเถอะ หลิงหลิงยังเล็ก เธอต้องเรียนหนังสือ ต้องกินข้าว เงินสามแสนนั้น ผมคิดเก็บไว้ให้เธอเรียนมหาวิทยาลัย”
“หากคุณแย่งมันไป คุณจะให้ผมกับหลิงหลิงใช้ชีวิตต่อไปเช่นไร?” เจ้าพานมองไอ้หน้าบากอย่างน่าสงสาร พร้อมเอ่ยอ้อนวอน
ไอ้หน้าบากหัวเราะเฮอะเฮอะ “เจ้าพาน ทำไมแกต้องให้หลานสาวของแกสอบเข้ามหาวิทยาลัยด้วย?”
“สังคมในสมัยนี้ นักศึกษามีมากมายราวขนวัว แม้จะสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ จะมีประโยชน์อะไร ไม่สู้ส่งตัวเธอไปที่นั่นของพี่ฮัว ให้พี่ฮัวอบรมสั่งสอน ฉันเชื่อว่าไม่เกินสองปี หลานสาวของแกต้องกลายเป็นสาวสังคมที่โด่งดังที่สุดของเมืองแน่”
เจ้าพานแม้ไม่รู้ว่าพี่ฮัวเป็นใคร แต่สาวสังคมมีความหมายเช่นไร เจ้าพานรู้เป็นอย่างดี
สีหน้าของเจ้าพานพลันซีดขาว “หลิงหลิงยังเด็ก จะไปสถานที่แบบนั้นได้อย่างไร!”
“หยุดพูดซ้ำซากได้แล้ว รีบเอาเงินชดเชยจากการรื้อถอนมาให้ฉัน!” ไอ้หน้าบากใช้เท้าข้างหนึ่ง เหยียบลงบนหน้าอกของเจ้าพาน
เจ้าพานอายุมากแล้ว จะทนต่อการทุบตีเช่นนี้ของไอ้หน้าบากได้อย่างไร? จึงพลันแทบหมดสติไป
“คุณปู่!” หลิงหลิงสะบัดมือหลินชิงชิงออก ก่อนพุ่งตรงเข้าไปกอดแขนเจ้าพานเอาไว้
“คุณปู่ รีบลุกขึ้นเร็ว!”
“แกมันคนเลว ทำไมต้องทำร้ายคุณปู่ฉันด้วย!” หลิงหลิงประคองเจ้าพานลุกขึ้นไม่ไหว จึงยืนขึ้นแล้วกระโจนเข้าใส่ไอ้หน้าบาก
หลิงหลิงตัวเตี้ยอย่างมาก เมื่อชกหมัดออกไป จู่โจมได้เพียงหน้าท้องของไอ้หน้าบากเท่านั้น
“เด็กน้อย ต่อยต่ำลงกว่านี้อีกสิ” ไอ้หน้าบากเอ่ยยิ้มๆ อย่างลามก
“แกมันสารเลว!”
หลินชิงชิงขมวดคิ้วแน่น กัดฟันมองไอ้หน้าบาก
“นังสำส่อน ประเดี๋ยวฉันจะทำให้แกรู้ว่าความเลวที่แท้จริงเป็นยังไง!”
“มัวตะลึงอะไรอยู่ รีบเก็บเสื้อผ้าของนังกะหรี่นี่ แล้วโยนไว้ในรถซะ” ไอ้หน้าบากมองหลินชิงชิง พร้อมเอ่ยยิ้มๆ
ครั้งก่อนหลังไอ้หน้าบากถูกหวางเห้ารีดไถ่เงินไปสามแสน เริ่มติดการพนัน
ไม่ถึงหนึ่งสัปดาห์ ไอ้หน้าบากเสียเงินไปกว่าหนึ่งล้าน และทั้งหมดล้วนมีดอกเบี้ยสูง
ไอ้หน้าบากรู้ว่าตนชดใช้เงินครั้งนี้ไม่ไหว ดังนั้นจึงคิดหลบหนีออกจากเมือง
ดังนั้น เวลานี้ไอ้หน้าบากจึงไม่ได้กลัวเกรงหลินชิงชิง และคิดข่มขืนเธอ
เมื่อเผชิญกับการห้อมล้อมของคนกว่าสิบคน หลินชิงชิงรู้ว่าตนไม่ใช่คู่ต่อสู้
หลี่ฝางหลังเห็นภาพนี้ ร้อนใจดุจไฟแผดเผา
ขอความช่วยเหลือจากหวางเห้าเห็นชัดว่าไม่ทันการณ์ บอกบิดาของตน บิดาตนไม่ใช่ยอดมนุษย์ จึงเป็นไปไม่ได้
ทันใดนั้น จู่ๆ ไอ้หน้าบากหรี่ตาลง มองกวาดมา
“มารดามันเถอะ วันนี้โชคดีจริงๆ คิดไม่ถึงว่าจะวิ่งหนี ยังมาเจอกับไอ้เด็กเวรนี้อีก!” เมื่อเห็นหลี่ฝาง ไอ้หน้าบากตาเป็นประกาย
หากไม่ใช่เพราะหลี่ฝาง ไอ้หน้าบากจะอับจนหนทางขนาดต้องหลบหนีอย่างไร?
พูดไปแล้ว ไม่ใช่เพราะถูกหวางเห้าและหลี่ฝางทำร้ายหรือ!
“ไปจับไอ้เด็กนั้นมาให้ฉัน!” ไอ้หน้าบากชี้นิ้วออกไป ลูกน้องสองคนวิ่งไปทางหลี่ฝาง
หลี่ฝางเห็นท่าไม่ดี วิ่งลงบันไดไปที่ชั้นสอง
หลี่ฝางก้มหน้าก้มตาวิ่งไป ก่อนชนเข้ากับหลี่ต๋าคางเข้าพอดี
“วิ่งรีบร้อนเช่นนี้ เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือลูก?” หลี่ต๋าคางมองหลี่ฝาง พลางเอ่ยถามอย่างสงบ
หลี่ฝางยังไม่ทันตอบกลับ ชายสองคนปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าหลี่ต๋าคาง
“พ่อ”
หลี่ฝางมองหลี่ต๋าคาง พลางเอ่ยขึ้น “ด้านล่างเกิดเรื่องแล้ว มีคนมาทุบห้องของเจ้าพาน และยังจะฆ่าผมด้วย!”
หลี่ต๋าคางขมวดคิ้วเล็กน้อย “พวกมันทำไมต้องฆ่าแก?”
“พูดแล้วเรื่องมันยาว” หลี่ฝางไม่มีเวลาอธิบาย
เพราะชายสองคนนี้พุ่งขึ้นมาที่ชั้นสองแล้ว และอยู่ด้านหน้าหลี่ต๋าคาง
ชายคนหนึ่งเห็นเมี๋ยวชุ่ย เผยสายตาหื่นกามออกมา “ผู้หญิงคนนั้นสวยจริงๆ!”
“ดูแล้วมีคลาสจริงๆ!”
“มารดามันเถอะ ยังไงคืนนี้จะหนีไปแล้ว รีบจัดการเธอดีกว่า” ชายคนนี้จ้องเมี๋ยวชุ่ย พร้อมยิ้มมุมปากอย่างเย็นชา
“ได้ แกไปเถอะ พ่อลูกคู่นี้มอบให้ฉันจัดการ รอแกสนุกจนเสร็จสมแล้ว ข้าก็จะไปสนุกด้วย!” ชายอีกคนเอ่ยขึ้น
เมื่อได้ยินสองคนนี้ดูถูกเมี๋ยวชุ่ย สีหน้าหลี่ต๋าคางพลันมืดครึ้มลง
“เสี่ยวฝาง หลับตา!” หลี่ต๋าคางเอ่ยน้ำเสียงเยือกเย็น
“หลับตา?” หลี่ฝางมึนงงชั่วขณะ ไม่เข้าใจความหมายของบิดาตน
“เร็วเข้า!” หลี่ต๋าคางเอ่ยขึ้นอีกครั้ง
หลี่ฝางไม่เคยเห็นบิดาตนดุร้ายเช่นนี้มาก่อน จึงหลับตาลงทันที
ทันใดนั้น หลี่ต๋าคางลงมือ
ร่างของเขาราวกับปีศาจ
เวลาเพียงกะพริบตาเดียว หลี่ต๋าคางเข้ามาอยู่ตรงหน้าชายหนุ่ม ก่อนบีบลำคอเอาไว้
ชายคนนี้จึงมองหลี่ต๋าคางอย่างหวาดกลัว ยังไม่ทันได้กรีดร้อง ถูกหักคอเสียก่อน
หลี่ฝางได้ยินเสียงสิ่งของหักโค่น แต่ไม่กล้าลืมตา
ชายอีกคน เพิ่งเดินไปถึงด้านหน้าเมี๋ยวชุ่ย หันกลับมาตะลึงงัน
พี่น้องของตน ถูกคนจัดการล้มกองอยู่บนพื้นอย่างฉับพลัน
“ต้าจ้วน!” เขาตะโกนชื่อพี่น้องของตน แต่กลับไร้เสียงตอบรับ
“แกทำอะไรพี่น้องของฉัน?” ชายคนนี้มองหลี่ต๋าคางอย่างตกตะลึง
หลี่ต๋าคางไม่ตอบ โถมตรงเข้าหาชายคนนี้
ชายหนุ่มล้วงมีดออกมา ยกขึ้นต้อนรับ
เห็นเพียงหลี่ต๋าคางยื่นนิ้วสองนิ้วทิ่มออกไป ชายหนุ่มหลบหลีกไม่ทัน จึงถูกสองนิ้วนั้นทิ่มเข้าที่ดวงตาสองข้าง
เสียงร้องโหยหวน ดังออกมาจากปากของชายหนุ่ม
สองนิ้วของหลี่ต๋าคาง เปื้อนเต็มไปด้วยรอยเลือด “สายตาของแกไม่เลว แต่ผู้หญิงบางคน ไม่ใช่คนที่แกจะมาดูถูกได้”
ชายผู้นี้ราวกับเสียสติ เขาหยิบมีดกวาดไปมาสะเปะสะปะ
หลี่ต๋าคางยิ้มมุมปาก ก่อนกุมแขนข้างที่ถือมีดของเขาเอาไว้ พลิกมือผลักออกไป มีดแทงเข้าไปที่หัวใจของเขา
เสียงปังดังขึ้น ชายหนุ่มผู้นี้ก็ล้มลงบนพื้น ก่อนสิ้นลมหายใจ
หลี่ต๋าคางเช็ดนิ้วมือของตนบนเสื้อผ้าของเขา จากนั้นหมุนตัว มาที่ด้านหน้าของหลี่ฝาง
“ไปกันเถอะ เสี่ยวฝาง” หลี่ต๋าคางเอ่ยเสียงเบา
หลี่ฝางจึงลืมตาขึ้น
ขณะเตรียมจะหันไปมองว่าเกิดอะไรขึ้น หลี่ต๋าคางรีบเอ่ยขึ้น “ไม่ต้องดู ลงไปกันเถอะ”
หลี่ฝางแม้จะแปลกใจ แต่ก็ไม่กล้าหันกลับไป
หลังวิ่งลงมาชั้นล่าง ไอ้หน้าบากก็เดินขึ้นมาจากบันได
เห็นชัดว่าเสียงร้องเมื่อครู่ดึงดูดความสนใจของไอ้หน้าบาก
“ทำไมถึงเป็นพวกแก พี่น้องของฉันสองคนล่ะ!” ไอ้หน้าบากมองหลี่ต๋าคางและคนอื่นๆ ก่อนเอ่ยถามขึ้นอย่างเย็นชา
“พวกมันนอนอยู่ชั้นบน” หลี่ต๋าคางเอ่ยขึ้นเบาๆ
“พูดไร้สาระอะไร พี่น้องของฉันจะหลับได้ยังไง!”
ไอ้หน้าบากมองหลี่ต๋าคางอย่างเย็นชา “แกฆ่าพี่น้องของฉันใช่ไหม?”
“เสี่ยวฝาง แกออกไปก่อน” หลี่ต๋าคางเอ่ยกับหลี่ฝาง “พาพี่สาวแก ไปรอฉันที่รถ!”
“พ่อ ผม…”
“ฉันให้แกออกไปก่อน” หลี่ต๋าคางเอ่ยด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก
หลี่ฝางมองภาพด้านหน้าแวบหนึ่ง ไอ้หน้าบากกลุ่มนี้ขวางอยู่ด้านหน้า ตนจะไปได้อย่างไร?
แต่คำพูดของหลี่ต๋าคาง หลี่ฝางไม่กล้าขัดคำสั่ง
หลี่ฝางลังเลอยู่หลายวินาที เพียงยืดอกเดินออกไป
น่าแปลกก็คือ ไอ้หน้าบากไม่สนใจหลี่ฝาง
ไอ้หน้าบากมองหลี่ต๋าคาง ยิ้มด้วยสีหน้าร้ายกาจ “แกคือพ่อของไอ้เด็กนั้น?”
“แกคงรวยมากสินะ?”
ไอ้หน้าบากสนใจหลี่ต๋าคางขึ้นมา
หลี่ฝางอายุน้อยขนาดนี้ ยังขับเมอร์เซเดสเบนซ์ G
ไอ้หน้าบากคิดในใจ หลี่ต๋าคางคนนี้ต้องเป็นเถ้าแก่ใหญ่แน่
หากจับตัวมันไว้ได้ อย่างน้อยสามารถเรียกเงินได้หลายล้าน!
หลี่ฝางเดินมาที่หน้าหลินชิงชิง ก่อนเอ่ยว่า “พี่สาว พ่อผมให้พวกเราไปรอที่รถ”
“ทิ้งพ่อกับแม่นายไว้ที่นี่?” หลินชิงชิงมองหลี่ฝางอย่างไม่เชื่อสายตา
หลินชิงชิงรู้ว่าหลี่ฝางเป็นเด็กกตัญญูและมีน้ำใจ แต่เหตุใดในช่วงคับขันกลับทิ้งบิดามารดาของตน?
“พวกเราไปรอที่รถก่อนเถอะ”
อารมณ์ของหลี่ฝางจริงจังอย่างมาก เขาดึงแขนของหลินชิงชิงออกไปจากร้านปิ้งย่าง
ขณะเดินไป ยังช่วยปิดประตูของร้านปิ้งย่าง
“เสี่ยวฝาง นายไม่สนใจพ่อแม่ของนายจริงเหรอ?” หลินชิงชิงมองหลี่ฝาง ก่อนเอ่ยถามอย่างสงสัย
“พี่สาว เมื่อครู่พี่ได้ยินเสียงร้องไหม?” หลี่ฝางถามเสียงเบาๆ ขึ้นประโยคหนึ่ง
“ได้ยิน” หลินชิงชิงพยักหน้า “จริงสิ สองคนที่ไล่ตามนายไปเมื่อครู่ ทำไมพวกเขาถึงไม่ลงมา?”
“พวกเขาอาจตายแล้ว” หลี่ฝางลังเลชั่วครู่ จึงเอ่ยปากขึ้น
เมื่อครู่ขณะลงบันได หลี่ฝางใช้สายตาเหลือบมองแวบหนึ่ง
หลี่ฝางเห็นชายคนหนึ่งนอนอยู่บนพื้น ภายในดวงตาไร้ความมีชีวิตชีวา
“หากสองคนนั้นยังมีชีวิต จะปล่อยให้ผมลงจากตึกยังไงกัน?” หลี่ฝางหัวเราะอย่างสับสน พร้อมเอ่ยขึ้น
