บทที่ 238 การขอร้องของจางกงหมิง
สถานะของจางกงหมิงตอนนี้ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย
เมื่อได้ยินข่าวนี้ ในใจหลี่ฝางหวาดกลัวอยู่หลายส่วน
“พี่ ผมจะรีบไป”
หลังวางสาย หลี่ฝางขับรถตรงไปที่บ้านของหลินชิงชิง
ระหว่างเดินทาง หลี่ฝางล้วงโทรศัพท์มือถือออกมา ก่อนต่อสายหาส้าวส้วย
“ทำอะไรอยู่?” เพิ่งโทรติด หลี่ฝางเอ่ยถามขึ้น
“กำลังจะนอน” ส้าวส้วยเอ่ยอย่างเอ้อระเหย “เถ้าแก่ โทรมาดึกขนาดนี้ มีธุระอะไรกับผมหรือเปล่า?”
“ฉันจะแชร์โลเคชั่นไปในวีแชท นายรีบมาหาฉัน” หลี่ฝางเอ่ยขึ้น
“เถ้าแก่ ดึกขนาดนี้แล้ว ได้ค่าล่วงเวลาหรือเปล่า” ส้าวส้วยเอ่ยถาม
“…” หลี่ฝางไม่พูดจาเพราะหมดคำพูด
“อย่างน้อยต้องเพิ่มแฮมเบอร์เกอร์อีกสองชิ้น” ส้าวส้วยเอ่ยอย่างจริงจัง
ส้าวส้วยคนนี้ รักการกินแฮมเบอร์เกอร์ขนาดนั้น?
“เพิ่มให้อีกสาม” หลี่ฝางเอ่ยขึ้น
“ขอบคุณมากครับเถ้าแก่”
ส้าวส้วยเอ่ยจบ วางสายไป
หลี่ฝางเปิดจีพีเอส แต่ส้าวส้วยไม่ตอบรับ
ส้าวส้วยตอบกลับมาประโยคหนึ่ง “เถ้าแก่ มือถือผมแบตหมด ส่งโลเคชั่นมาให้ผมตรงๆ เถอะ”
หลี่ฝางจนใจ เพียงส่งที่ตั้งบ้านของหลินชิงชิงให้แก่ส้าวส้วย
ส้าวส้วยเวลานี้ ความจริงอยู่ด้านหลังหลี่ฝาง
ส้าวส้วยจะกล้าเปิดจีพีเอสได้อย่างไร เช่นนั้นเผยตำแหน่งที่อยู่ของตนนะสิ?
เช่นนั้นต่อมา หลี่ฝางต้องรู้ว่าส้าวส้วยติดตามเขา
แน่นอนว่าที่ส้าวส้วยติดตามหลี่ฝาง เพื่อคุ้มครองเขา แต่การคุ้มครองเช่นนี้ เสี่ยงต่อการถูกหลี่ฝางไล่ออกอย่างมาก
เพราะทุกคนต่างมีเรื่องส่วนตัวของตนไม่ใช่เหรอ?
คล้ายเรื่องที่หลี่ฝางค้างคืนที่ห้องของหลินชิงชิง หลี่ฝางต้องไม่อยากให้คนอื่นรู้แน่
แต่ส้าวส้วยรู้ และรู้ทั้งสองครั้ง
เพียงหลี่ฝางไป ส้าวส้วยติดตามไปทันที
หลี่ฝางมักรู้สึกว่าจู่ๆ กงหมิงไปเที่ยวที่บ้านของหลินชิงชิง ต้องไม่เรื่องที่ดีแน่
ไม่นาน หลี่ฝางมาถึงบ้านของหลินชิงชิง
เวลานี้ดึกสงัดแล้ว
รอบด้านของบ้าน เงียบจนน่าหวาดกลัว
ไฟภายในบ้านของหลินชิงชิงปิดสนิท
นี้จึงทำให้ใจของหลี่ฝางรู้สึกไม่สบายใจบางส่วน
หลี่ฝางมองทางด้านหลังแวบหนึ่ง ส้าวส้วยเจ้าคนนี้ทำไมยังมาไม่ถึงอีก?
“ไม่สนใจแล้ว เข้าไปก่อนแล้วกัน”
หลี่ฝางรอไม่ไหว จึงเดินเข้าไป
ทันใดนั้น หลี่ฝางเป็นห่วงหลินชิงชิงเป็นพิเศษ
หัวใจของหลี่ฝางเต้นอย่างรุนแรงตลอดทาง
หลังรีบวิ่งขึ้นไป หลี่ฝางเคาะประตู
ไม่ถึงสามวินาที ประตูก็เปิดออก ทันใดนั้นหลี่ฝางยิ่งกังวลเพิ่มขึ้น
ตอนนี้จางกงหมิงกลายเป็นคนของมู่เสี่ยวไป๋แล้ว หลี่ฝางกลัวว่ามู่เสี่ยวไป๋อาจอยู่ด้านในด้วย
ตอนเพิ่งแทงมู่เสี่ยวไป๋ไปสองครั้ง นี้หากให้มู่เสี่ยวไป๋จับตนได้ ตนต้องตายเป็นแน่?
หลังประตูเปิด เงาร่างสีดำวิ่งออกมา ก่อนลากหลี่ฝางเข้าไป
หลี่ฝางตกใจจนแทบร้องตะโกนขึ้นมา แต่กลับถูกเงาสีดำนี้อุดปากไว้
“ฉันเอง จางกงหมิง” จางกงหมิงเอ่ยขึ้น
หลี่ฝางได้ยินเสียงที่คุ้นเคย จึงวางใจลง
ภายในห้อง ไม่มีคนอื่น
มีเพียงหลินชิงชิงและจางกงหมิงสองคน
“ทำไมพวกเธอสองคนไม่เปิดไฟ?” หลี่ฝางเอ่ยถามขึ้น
จางกงหมิงส่ายศีรษะ ก่อนเอ่ยว่า “ตอนนี้ฉันถูกคนตามฆ่าอยู่”
“ตามฆ่า ถูกใครตามฆ่า?” ได้ฟังคำนี้ หลี่ฝางตกใจอย่างหนัก
“เป็นคนของห้าวหนาน แต่เป็นใคร ตอนนี้ฉันยังไม่แน่ชัด” จางกงหมิงเอ่ยด้วยสีหน้าหนักใจ
หลี่ฝางมองจางกงหมิงอย่างไม่เชื่อสายตา “เกิดอะไรขึ้น มีมู่เสี่ยวไป๋ปกป้องนายอยู่ไม่ใช่เหรอ พวกเขาทำไมถึงกล้าขนาดนี้?”
“ยังมีกลุ่มพี่น้องของนายพวกนั้นล่ะ พวกเขาไม่ได้ตามมาจากตงไห่เหรอ?”
หลี่ฝางเอ่ยถามรัวเป็นชุด “พวกเขาล่ะ พวกเขาไปไหนแล้ว?”
“ฉันกับพวกพี่น้องล้วนถูกหักหลัง คนของห้าวหนาน รู้เบาะแสของพวกเราอยู่แล้ว จึงซุ่มโจมตีฉันระหว่างทาง”
“ตอนนั้นฉันและพวกพี่น้องต่างดื่มจนเมา รวมทั้งอีกฝ่ายมีคนมากกว่า เดิมทีพวกฉันไม่ใช่คู่ต่อสู้อยู่แล้ว พวกฉันจึงถูกโจมตีจนแตกแยกกัน ตอนไร้ทางเลือก ฉันทำได้เพียงหนีมาที่บ้านของหลินชิงชิง หลบอยู่ที่นี่สักระยะ”
“ฉันสงสัยว่าข้างกายฉันจะมีไส้ศึก ไม่งั้นคนของห้าวหนาน จะรู้เบาะแสของฉันแม่นยำขนาดนั้นได้ยังไง”
“ตอนนี้ฉันไม่กล้ากลับไปที่พักของตนเอง”
จางกงหมิงมองหลี่ฝางและหลินชิงชิง ก่อนเอ่ยว่า “ในเมืองเอก นอกจากพวกแกสองคน ไม่มีใครที่ฉันจะเชื่อใจได้”
หลี่ฝางกลอกตามองจางกงหมิง แล้วเอ่ยว่า “พอเถอะ หลายวันก่อนแกเกือบโยนฉันลงแม่น้ำเป็นอาหารปลา”
“ไอ้หนู ทำไมคิดแค้นขนาดนี้ ฉันบอกไม่ใช่เหรอ แกว่ายน้ำเป็น เพียงกลั้นหายใจไว้ ไม่ให้สำลัก ต้องไม่ตายแน่นอน”
จางกงหมิงเอ่ย “ฉันเคยโดดน้ำตก สูงกว่าสามร้อยเมตร มาตั้งหลายครั้ง”
“แม่X ถ้าหาก ถ้าหากฉันไม่ได้กลั้นลมหายใจล่ะ” หลี่ฝางรู้สึกจนใจ
“มู่เสี่ยวไป๋ให้นายโยนฉัน นายก็โยน นายกลับฟังคำสั่งเขา ตอนนี้เกิดเรื่อง ยังมีหน้ามาหาฉันให้ช่วย” หลี่ฝางเอ่ยอย่างโมโห
“งั้นนายจะช่วยไม่ช่วย?” จางกงหมิงเอ่ยถาม
เพราะจางกงหมิงเคยช่วยหลี่ฝางมาหลายครั้ง
จางกงหมิงมีอันตราย หลี่ฝางจึงไม่อาจเห็นคนใกล้ตายแล้วไม่ช่วยเหลือไม่ได้
หลี่ฝางเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “นายคือพี่ใหญ่ของฉัน นายเอ่ยปากแล้ว ฉันจะไม่ช่วยได้เหรอ?”
“อีกอย่าง มาก็มาแล้ว จะวิ่งมาให้เสียแรงเปล่าได้ยังไง” หลี่ฝางเอ่ยขึ้น
จางกงหมิงได้ยินจบ หัวเราะเฮอะเฮอะ “ไอ้หนู ฉันรู้ว่าในใจแกยังโกรธฉัน รอฉันจัดการเรื่องเสร็จ ฉันจะให้แกลงโทษฉันยกหนึ่ง นี้คงพอใจแล้วสินะ”
“นายต้องการทำอะไร?” หลี่ฝางซักถาม
“เรื่องนี้ค่อยคุยกัน พวกเราต้องคุยเรื่องคืนนี้ก่อน” จางกงหมิงดึงหลี่ฝางไปที่โซฟาด้านข้าง ก่อนนั่งลง
หลินชิงชิงวิ่งไปดึงผ้าม่าน จากนั้นเปิดโคมไฟให้แสงสว่างเพียงเล็กน้อยขึ้นอันหนึ่ง
ทันใดนั้น หลี่ฝางเห็นใบหน้าของจางกงหมิงชัดเจน
ใบหน้าของจางกงหมิงถูกมีดกรีดเป็นรอย และตอนนี้เลือดยังไหลอยู่
เสื้อผ้าของเขาถูกมีดเฉือนจนขาดวิ่น บนแขน ไหล่ และหน้าอกต่างมีรอยคมมีด
มีหลายแห่ง แทบเห็นถึงกระดูก
“พี่ พี่พันแผลให้พี่หมิงก่อนเถอะ” หลี่ฝางหลังเห็น เอ่ยขึ้นอย่างเป็นห่วง
สีหน้าจางกงหมิงซีดเซียว มองรู้ว่าเสียเลือดอย่างหนัก
หลินชิงเองก็ตกใจ ก่อนมองจางกงหมิงพร้อมตำหนิตนเอง “เมื่อกี้ไม่ได้เปิดไฟ จึงไม่ทันได้สังเกตบาดแผลของพี่ ทำไมพี่ไม่พูด!”
“แค่แผลภายนอกเท่านั้น จะพูดทำไมกัน”
จางกงหมิงฉีกยิ้มออกมา ก่อนเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ “วางใจเถอะ ไม่ถึงตายหรอก”
หลินชิงชิงหยิบกระเป๋าปฐมพยาบาลมา ก่อนเริ่มทำแผลให้กับจางกงหมิง
จางกงหมิงกัดฟัน และไม่กล้าส่งเสียงออกมา
“ทำไมต้องระวังตัวขนาดนี้?” หลี่ฝางขมวดคิ้วเอ่ยถาม “หรือที่นี่ไม่ปลอดภัย?”
“เมื่อกี้ตอนที่วิ่งมา ถูกพวกมันเห็นเข้า”
“ฉันคิดว่าพวกมันอยู่ใกล้ๆ แถวนี้ ดังนั้นฉันจึงไม่กล้าให้ชิงชิงเปิดไฟ และไม่กล้าเคลื่อนไหวมากเกินไป เพื่อเลี่ยงไม่ให้ถูกพวกมันพบเข้า”
“แต่ไม่ต้องกลัว บ้านแถวนี้กว้างขวาง มีเป็นสิบกว่าตึก พวกเขาไม่กล้าไล่เคาะประตูทีละหลังเพื่อตามหาหรอก” จางกงหมิงเอ่ย
หลี่ฝางขมวดคิ้ว “หรือจะให้บอกหวางเห้า เรียกเขามา?”
“ไม่จำเป็น” จางกงหมิงส่ายหน้า
“งั้นนายเล่ามา รายละเอียดเป็นยังไงกันแน่ นายคิดให้ฉันช่วยอะไร?” หลี่ฝางเอ่ยถาม
“เรื่องราว ยังต้องเริ่มจากวันที่นายแทงมู่เสี่ยวไป๋”
จางกงหมิงมองหลี่ฝาง พลันหัวเราะขึ้น “สองมีดของนายนั่น เกือบปลิดชีวิตของมู่เสี่ยวไป๋ ตอนที่ส่งมู่เสี่ยวไป๋ถึงโรงพยาบาล มู่เสี่ยวไป๋เกือบไม่รอดแล้ว”
“หมอบอกว่าหากช้าไปอีกสิบวิ ช่วยมู่เสี่ยวไป๋กลับมาไม่ได้แล้ว”
“เสี่ยวฝาง แทงคนไม่เป็น ต่อไปอย่าแทงมั่ว เพราะมันถึงแก่ชีวิตได้ บางแห่งอาจเป็นอวัยวะ บางแห่งเป็นหลอดเลือดใหญ่ หากนายไม่คิดฆ่าเขา ห้ามแทงบริเวณพวกนี้” จางกงหมิงสั่งสอนหลี่ฝางก่อนประโยคหนึ่ง
หลี่ฝางยิ้มอย่างเก้อเขิน “ฉันเกือบแทงมู่เสี่ยวไป๋ตาย?”
“ไม่ใช่หรือไง มู่เสี่ยวไป๋สลบไปสามวันเต็มๆ ตอนนี้เพิ่งฟื้นขึ้นมา แต่ยังอ่อนแรง ลงจากเตียงไม่ได้ด้วยซ้ำ”
จางกงหมิงเอ่ยว่า “ความจริงด้วยฝีมือของเสี่ยวโจว เขามาก็สามารถช่วยฉันได้ แต่เขาตอนนี้ต้องอยู่เฝ้ามู่เสี่ยวไป๋ก่อน ฉันไม่กล้าโทรหาเขา”
“จึงเรียกนายมา”
“หลังมู่เสี่ยวไป๋หมดสติ คนของห้าวหนาน เริ่มมีแผนการร้าย คิดแก้แค้นฉัน แต่ฉันระวังตัวมาตลอด ไม่เปิดโอกาสให้พวกมัน”
“แต่คิดไม่ถึง ทางฉันจะมีไส้ศึก”
จางกงหมิงเอ่ยว่า “ฉันรู้ว่ามันคือใครแล้ว”
“ใคร?”
“เสือ” จางกงหมิงขมวดคิ้วเอ่ยขึ้น
