บทที่ 240 ส้าวส้วยคือสับประหลาด
ส้าวส้วยดูเอ้อระเหยลอยชาย แต่ยามลงมือกลับแม่นยำอย่างมาก
เขายิ่งเอ้อระเหยลอยชาย ยิ่งทำให้คนรู้สึกคาดเดาไม่ถูก
อาจเพราะความเอ้อระเหยลอยชายของเขา คือการถูกเหยียดหยามประเภทหนึ่ง
หลี่ฝางเชื่อว่าเมื่อส้าวส้วยเจอคู่ปรับตัวจริง เขาต้องจริงจังอย่างแน่นอน
เมื่อกลับมาถึงด้านหน้าของส้าวส้วย หลี่ฝางตบไหล่เขา ก่อนเอ่ยเสียงเบาว่า “เฝ้าอยู่ทั้งคืนคงเหนื่อยสินะ ฉันจะพานายไปผ่อนคลาย”
“ผ่อนคลาย?” ส้าวส้วยเอ่ยถาม “เถ้าแก่ ผ่อนคลายอะไร?”
“พี่จะพาแกไปอาบอบนวด หาสาวงามสักคนมานวดให้แก จากนั้นนวดน้ำมันเป็นยังไง?” หลี่ฝางเลิกคิ้วเอ่ยถาม
“เถ้าแก่ คุณจะพาผมไปเที่ยวซ่องโสเภณี?” ส้าวส้วยส่ายหน้า ก่อนพูดเสียงดังว่า “ผมไม่ไป”
หลี่ฝางหน้าขรึมลง หลินชิงชิงยังอยู่ตรงนี้
“งั้นนายกลับมหาวิทยาลัยไปเถอะ” หลี่ฝางเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์
“เถ้าแก่ ผมไม่ได้อาบน้ำหลายวันแล้ว คุณพาผมไปอาบน้ำหน่อยเถอะ” เอ่ยจบ ส้าวส้วยยังเอ่ยเสริมว่า “ผมแค่อาบน้ำ ไม่เอาผู้หญิง”
“พวกเรารีบไปเถอะ หากให้เสือรู้ว่าเกิดเรื่องกับต้าเป่าและเสี่ยวเป่า เขาต้องส่งคนมาอีกแน่” ทันใดนั้น จางกงหมิงเอ่ยขึ้น
ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง พวกเขามาถึงอาบอบนวดสุ่ยหยุนเทียน
“ยินดีต้อนรับครับ”
หนุ่มหล่ออายุสิบกว่าคนหนึ่งหน้าประตู ตะโกนต้อนรับอย่างเป็นมิตร
หลี่ฝางจึงหัวเราะขึ้น “มีเด็กมารับที่หน้าประตูด้วย”
“ไม่เลว ไม่เลว”
หลังเข้ามาในลิฟต์ จางกงหมิงหัวเราะเสียงเย็น “ดูท่าการแต่งหญิงของฉัน จะได้ผลไม่เลว”
“เด็กน้อยหน้าประตูนั้น จำฉันไม่ได้เลย”
“พวกนายรู้จักกัน?” หลี่ฝางเอ่ยถาม
จางกงหมิงกลับไม่ตอบ
ไม่นาน หลี่ฝางมาถึงชั้นดาดฟ้า
“เถ้าแก่ คุณจะพาผมมาผ่อนคลายไม่ใช่เหรอ?” ส้าวส้วยถูกหลี่ฝางลากตัวมาที่มุมหนึ่ง เอ่ยถามเสียงเบา
“นายจะอาบน้ำไม่ใช่เหรอ แค่ไปอาบก็พอแล้ว” หลี่ฝางเอ่ย
“ส่วนผู้หญิง เมื่อมาแล้ว อาบบน้ำอย่างเดียวเหรอ?” ส้าวส้วยมองหลี่ฝางด้วยสีหน้าตะลึง “เถ้าแก่ คุณคงไม่ได้เข้าใจอะไรผิดนะ!”
“ส้าวส้วย นายต้องการผู้หญิง”
หลี่ฝางตั้งใจเอ่ยเสียงดังว่า “ตอนนี้ฉันจะพานายไป”
สีหน้าของส้าวส้วยพลันเคร่งขรึมขึ้นมา
“พี่ชิงชิง พวกพี่รอก่อนนะ ผมไปไม่นานเดี๋ยวกลับมา” หลี่ฝางเอ่ย ก่อนพาส้าวส้วยลงไปชั้นล่าง
ส้าวส้วยเอ่ยอย่างหดหู่ว่า “เถ้าแก่ ทำไมเจ้าคิดเจ้าแค้นขนาดนี้ เมื่อกี้ผมล้อคุณเล่นเท่านั้น?”
“ใช่ ฉันก็ล้อนายเล่นเช่นกัน” หลี่ฝางกล่าวยิ้มๆ
เพียงพริบตาเดียวลงมาถึงชั้นล่าง หลี่ฝางพบเข้ากับฮวนฮวนพอดี
“นายมาแล้วเหรอ?” ฮวนฮวนเห็นหลี่ฝาง ยิ้มแย้มอย่างดีใจ
“ใช่ นี่เธอกำลังเตรียมจะเลิกงานกลับบ้านเหรอ?” หลี่ฝางเอ่ยถาม
“ตอนกลางวันไม่มีลูกค้า เหลือเด็กไว้ทำงานที่นี่ไม่กี่คน คนอื่นกลับไปพักผ่อน” ฮวนฮวนเอ่ย
หลี่ฝางชี้ที่ฮวนฮวน ก่อนเอ่ยถามส้าวส้วย “ผู้หญิงคนนี้เป็นยังไง?”
“ไม่เลว”
หลี่ฝางจึงเอ่ยกับฮวนฮวนว่า “เลิกงานช้าหน่อยแล้วกัน รับแขกเพิ่มอีกคน จ่ายค่าแรงเป็นสองเท่า”
ฮวนฮวนยังไม่ตอบตกลง ส้าวส้วยกระซิบข้างหูหลี่ฝางว่า “เถ้าแก่ ผมอยากได้หน้าอกใหญ่กว่านี้หน่อย”
หลี่ฝางมองส้าวส้วยอย่างแปลกใจ “ดูไม่ออกเลยวะ นายมันเจ้าชู้ขนาดนี้”
“มีสาวหน้าอกโตคนหนึ่งทำงานอยู่พอดี ฉันจะพานายไป” ฮวนฮวนหูไวเป็นพิเศษ จึงฟังออก
“ช่วยดูแลด้วย” หลี่ฝางเอ่ยกับฮวนฮวน
“นายไม่ผ่อนคลายหน่อยเหรอ?” ฮวนฮวนเลิกคิ้ว “ฉันจะลดให้นาย…”
ไร้สาระ
หลินชิงชิงอยู่ที่นี่ หลี่ฝางจะกล้าเรียกผู้หญิง?
นั่นไม่รนหาที่ตายเหรอ?
หลังหลี่ฝางปฏิเสธ กลับขึ้นมาบนดาดฟ้า
เมื่อมาถึงห้องทำงานของหวางเห้า ทำให้หวางเห้าตกใจอย่างหนัก
หวางเห้ามองแวบเดียวรู้ว่าจางกงหมิงแต่งกายเป็นผู้หญิง จางกงหมิงถือเป็นศัตรูคนสำคัญของเขา หวางเห้าจะเลอะเลือนได้ยังไง?
“เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” เถ้าแก่ คุณลักพาตัวจางกงหมิงมาเหรอ แต่ก็เหมือนไม่ใช่” หวางเห้าเอ่ยถามยิ้มๆ
หลี่ฝางเอ่ยอย่างตรงไปตรงมาว่า “อย่าล้อเล่นอีกเลย จางกงหมิงมีปัญหา เขาจึงคิดหลบอยู่ที่นี่สักระยะ”
“ได้ข่าวมาเหมือนกัน หลายวันนี้พวกพี่น้องของห้าวหนานอาศัยช่วงที่มู่เสี่ยวไป๋อยู่โรงพยาบาล คิดฆ่าเขา” เมื่อมองจางกงหมิงแวบหนึ่ง หวางเห้าหัวเราะขึ้นมา
“แต่เขาเป็นคนของมู่เสี่ยวไป๋ ทำไมผมต้องช่วยเขา?”
หลี่ฝางจึงเอ่ยว่า “เขาคือพี่ชายฉัน”
“เถ้าแก่ อย่าลืมว่าหลายวันก่อนเขายังช่วยมู่เสี่ยวไป๋จัดการคุณนะ” หวางเห้าเอ่ยเตือน
จางกงหมิงหัวเราะ ก่อนเอ่ยว่า “ฉันมาหาแก ไม่ใช่แค่หลบภัย”
หวางเห้าหัวเราะ ก่อนถามว่า “นายมาหาฉัน ยังมีเหตุผลอื่นอะไรอีก?”
“ฉันรู้ว่านายอยากจัดการเสือ ฉันก็เหมือนกัน” จางกงหมิงเอ่ย
“นายกับเสือเป็นคนของมู่เสี่ยวไป๋ พวกนายมันพวกเดียวกัน นายบอกว่าอยากจัดการเขา ฉันเชื่อถือได้เหรอ?” หวางเห้าส่ายหน้า
“ครั้งนี้ฉันถูกคนของห้าวหนานโจมตี เพราะเสือบอกเบาะแสของฉันกับมัน เขาก็ต้องการฆ่าฉัน” จางกงหมิงเปิดบาดแผลของตนให้หวางเห้าดู
“กลเจ็บกาย?” หวางเห้าหัวเราะขึ้นมา เห็นชัดว่าไม่เชื่อ “รอยมีดตื้นเกินไป”
“ในรถข้างล่างยังมีพี่น้องเสืออีกสองคน ต้าเป่าและเสี่ยวเป่า ฉันมอบมันสองคนให้นาย” จางกงหมิงเอ่ย
เมื่อได้ยินคำนี้ สีหน้าของหวางเห้าพลันเคร่งขรึมขึ้นมา “จริงเหรอ?”
“รถจอดอยู่ใต้ตึกนาย นายลงไปดูได้ทุกเวลา” จางกงหมิงเอ่ย
หวางเห้าจึงขยับเท้า เตรียมลงไปดูว่าจริงหรือปลอม
ต้าเป่าและเสี่ยวเปล่า คือมือซ้ายกับมือขวาของเสือ หากจัดการพวกมันสองคน เท่ากับเป็นการตัดมือสองข้างของเสือ
“เดี๋ยวก่อน!”
จางกงหมิงเรียกหวางเห้า และเอ่ยขึ้นอีกครั้งว่า “จะบอกนายอีกเรื่อง เด็กหน้าประตูของนายนั้น คือคนของเสือ”
“อะไรนะ?” หวางเห้าเบิกตามองจางกงหมิง “เขาเพิ่งอายุสิบแปด!”
“นายคงเคยได้ยินนักฆ่าเดนตายสินะ เขาคือเด็กจากบ้านเด็กกำพร้าที่เสือรับมา เพื่อเลี้ยงดูเป็นนักฆ่าเดนตายหลายสิบปีแล้ว” จางกงหมิงเอ่ย
หวางเห้าขมวดคิ้ว ทันใดนั้นเกิดอยากฆ่าคน
“หากฉันเป็นนาย จะไม่ลงมือกับเขาเด็ดขาด ปล่อยเขาไว้ มีประโยชน์ยิ่งกว่าฆ่าเขา” จางกงหมิงหัวเราะเฮอะเฮอะ “ช่วงสำคัญให้ข่าวปลอมกับเขา นายคงเข้าใจความหมายของฉันสินะ?”
“และนายไม่ต้องลงไปด้านล่าง นี่คือภาพถ่ายของต้าเป่าและเสี่ยวเป่า พวกมันอยู่ในรถของเสี่ยวฝาง” จางกงหมิงล้วงโทรศัพท์มือถือออกมา
จางกงหมิงความจริงต้องการนำภาพถ่ายต้าเป่าเสี่ยวเป่าที่หมดสติให้หวางเห้าดู ผลสุดท้าย ขณะที่เขาเปิดโทรศัพท์มือถือนั้น สีหน้าพลันเคร่งขรึมลง
หลังจากนั้น จางกงหมิงกัดฟันแน่น สีหน้าเปลี่ยนไปดุร้ายอย่างรุนแรง
“พี่หมิง เป็นอะไรไป?” หลี่ฝางเห็นถึงความผิดปกติ จึงรีบเอ่ยถามขึ้น
จางกงหมิงหายใจติดขัด ร่างกายเปลี่ยนไปตื่นตระหนกขึ้นมา
“เย็Xแม่ง!” จางกงหมิงกัดฟัน อดด่าทอขึ้นไม่ได้
“พี่ เกิดอะไรขึ้นกันแน่?” หลินชิงชิงเดินเข้าไป ก่อนเอ่ยถามจางกงหมิง
จางกงหมิงหลับตาลวง เพื่อข่มอารมณ์ของตนให้เย็นลง
เพราะจางกงหมิงเข้าใจ ตัวคนเดียวยิ่งวู่วาม ยิ่งจะตกอยู่ในวงล้อมของศัตรู
เพียงใจเย็น จึงจะสามารถคิดหาวิธีได้!
หลินชิงชิงหยิบโทรศัพท์มือถือในมือจางกงหมิงมาดู
หลังจากนั้น สีหน้าของหลินชิงชิงก็เปลี่ยนไปอึดอัดอย่างมาก
“พี่ เกิดอะไรขึ้น?” หลี่ฝางเอ่ยถามอีกครั้ง
“เหล่าพี่น้องของพี่ฉัน ส่วนใหญ่ถูกคนของเสือและห้าวหนานจับไว้หมดแล้ว และ…นายดูเอาเองเถอะ” หลินชิงชิงส่งโทรศัพท์มือถือให้หลี่ฝาง
หลี่ฝางรับโทรศัพท์มือถือมาดู
เหล่าพี่น้องของจางกงหมิงกลุ่มนี้ ทุกคนต่างถูกแขวนคอขึ้น คนของเสือหยิบแส้เฆี่ยนพวกเขาไม่หยุด
คนพวกนี้ ตอนหลี่ฝางอยู่ที่ตงไห่ พบหน้ากันเป็นประจำ จนกระทั่งยังดื่มเหล้าด้วยกัน
“พวกเราแทบไม่เหลือลมหายใจแล้ว” หลินชิงชิงเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ
ในที่สุดหลี่ฝางก็เข้าใจว่าทำไมจางกงหมิงจึงโมโห หากเรื่องนี้เกิดขึ้นกับเขา หลี่ฝางกลัวตนอาจเสียสติ
คนพวกนี้ ล้วนเป็นพี่น้องร่วมเป็นร่วมตายกับจางกงหมิง
เมื่อเห็นพี่น้องถูกคนแขวนคอ ใช้แส้เฆี่ยนตี จางกงหมองจะไม่เสียสติอย่างไร?
จางกงหมิงลืมตาขึ้น ก่อนแย่งโทรศัพท์มือถือจากมือหลี่ฝาง ต่อสายหาเสือ
“จางกงหมิง ในที่สุดรับโทรศัพท์ฉันสักที!”
เสือกล่าวยิ้ม ๆ ในโทรศัพท์ด้วยสีหน้าร้ายกาจ “ฉันจะบอกนายว่า พี่น้องกลุ่มนี้ของนาย ทนอีกไม่ได้นานแล้ว”
“อย่างมากครึ่งชั่วโมง พวกเขาก็จะตาย”
“ปล่อยพวกเขาไป” จางกงหมิงเอ่ยเสียงเย็น
“ได้ แกหักคอตัวเองมา ฉันจะปล่อยพวกเขา” เสือเอ่ย
“นายคิดว่าตนเองมีไพ่ตายในมือคนเดียวหรือไง แขนขาของนาย ต้าเป่าและเสี่ยวเป่าอยู่ในมือฉัน” จางกงหมิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบ
“จางกงหมิง แกอย่ามาโม้หน่อเลย ฝีมือต้าเป่าและเสี่ยวเป่าเยี่ยมขนาดนั้น นายจับพวกเขาได้ หากนายพบพวกเขา คงตายไปแล้ว” เสือหัวเราะขึ้นอย่างมั่นใจ
“ไม่เชื่อใช่ไหม ฉันจะส่งภาพให้แกดู” จางกงหมิงวางสาย ก่อนกดส่งภาพไปให้เสือ
หลังจากนั้น เสือโทรกลับมา “จางกงหมิง แก”
“ไม่พูดพล่าม พาตัวพี่น้องของฉันมา ฉันจะส่งพี่น้องของแกทั้งหมดคืนไป” เสือเอ่ยอย่างตรงไปตรงมา
“สถานที่” จางกงหมิงไม่พูดพล่าม
“ตึกร้างเขตเกาซิน นายคงรู้จักสถานที่นี้” เสือเอ่ย
เสียงปังดังขึ้น จางกงหมิงวางสาย ก่อนวิ่งออกจากห้องไปด้านนอก
“แม่X เขาบ้าไปแล้ว ไปด้วยตนเอง?” หลี่ฝางเอ่ยอย่างหมดคำพูด
“คนที่ตกลงกับเขาคือเสือ เขาพาพวกเราไปด้วยไม่สะดวก หากพวกเราไปกับเขา หลังมู่เสี่ยวไป๋ทราบเรื่องนี้ ทำให้มู่เสี่ยวไป๋หมดความไว้ใจในตัวเขา” หวางเห้าเอ่ย
“มันเวลาไหนแล้ว ยังกังวลอะไรอีก เขาไปคนเดียว เท่ากับไปรนหาที่ตาย?” หลี่ฝางขมวดคิ้วเอ่ยขึ้น
“หวางเห้า นายเรียกรวมเหล่าพี่น้อง เตรียมตัวออกเดินทาง นายไม่อยากกำจัดเสือเหรอ จัดการวันนี้เลย” หลี่ฝางเอ่ย
“วันนี้” หวางเห้าขมวดคิ้ว เห็นชัดว่ายังไม่ได้เตรียมพร้อม
“ใช่ ปล่อยทุกอย่างเป็นไปตามธรรมชาติ วันนี้แล้วกัน” หลี่ฝางตบไหล่หวางเห้า ก่อนเอ่ยว่า “ไปเตรียมตัวเถอะ”
หลี่ฝางไม่ได้รีบร้อนไล่ตามไป เพราะจางกงหมิงไม่มีกุญแจรถเมอร์ซิเดสเบนซ์ จะพาต้าเป่าและเสี่ยวเป่าไปแลกเปลี่ยนได้ยังไง?
“พี่ ลงไปอยู่กับจางกงหมิงก่อนเถอะ ผมจะไปตามส้าวส้วย” หลี่ฝางคิดว่าเรื่องวันนี้จำต้องพาส้าวส้วยไปด้วย
แต่ไม่รู้ส้าวส้วยเสร็จเรื่องหรือยัง
หลังรีบร้อนวิ่งลงไปชั้นล่าง หลี่ฝางไม่มีเวลาเคาะประตู ปรี่ตรงเข้าไปในห้องวีไอพีของส้าวส้วย
เห็นเพียงส้าวส้วยนั่งอยู่บนเตียง เสื้อผ้าไม่ได้ปลดลง
หลี่ฝางตอนนั้นหมดคำพูด พี่ชายอุตส่าห์เสียเงินหาผู้หญิงให้ มันกลับให้ผู้หญิงเต้นรำให้ดู?
เด็กนี้โคตรโง่จริงๆ!
การมาถึงของหลี่ฝาง ทำสาวสายตกใจ เธอจึงรีบสวมเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ก่อนถอยไปอยู่ด้านข้าง
“ไม่ต้องกลัว อีกเดี๋ยวจะให้เงินเธอสองเท่า” หลี่ฝางรีบเอ่ยขึ้น
“เถ้าแก่ มาได้ยังไง?” ส้าวส้วยมองหลี่ฝางพลางถามขึ้น
“เกิดเรื่องแล้ว รีบไปกับฉัน” หลี่ฝางลากส้าวส้วย ออกจากอาบอบนวดไป
