บทที่ 244 หลี่ฝางถูกเยาะเย้ย
หินก้อนเล็กกระแทกเข้าที่ข้อมือของเสือ ทำให้ข้อมือของเขา กระแทกจนเป็นรอยเลือด
และหวางเห้า ได้ทิ่มเข็มพิษเข้าไปในคอของเสือ
เพียงครู่เดียว เส้นเลือดบนคอของเสือก็ปูดขึ้น และใบหน้าของเขาก็น่าเกลียดมาก
“สิ่งนี้ไม่ใช่ยาพิษ แต่ในเวลาอันสั้นสามารถทำให้คนชาทั้งตัว” ส้าวส้วยพูด
ดังนั้น ถ้านายต้องการฆ่าเขา ทางที่ดีคือใช้มีดฟันอีกที” ส้าวส้วยก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว และเตือนหวางเห้า
หลังจากที่หวางเห้าได้ยิน ก็เก็บมีดจากพื้นขึ้นมา ยิ้มอย่างเย็นชา
“ฆ่าเขาทำไม? แค่ทำให้เขาพิการก็พอ”
หวางเห้ายกมีดขึ้น แล้วลงมือทันที เส้นเอ็นแขนของเสือ เอ็นขา ตัดออกจนหมด
ขณะนี้ เสือกลายเป็นคนพิการอย่างสมบูรณ์
คนพิการคนหนึ่ง ไม่มีภัยคุกคามต่อหวางเห้า
แม้ว่าเสือจะสมควรตาย แต่หวางเห้าก็ไม่ต้องการที่จะเอาตัวเองเข้าไปข้องเกี่ยว
ในเวลานี้ คนของเสือ ต่างตกตะลึงกันหมด
ทุกคนต่างจ้องมองกันไปมา แต่ไม่มีใครกล้าที่จะก้าวไปข้างหน้า
ความแข็งแกร่งของส้าวส้วย ทำให้พวกหวาดกลัว
เสือพิการแล้ว ต้าเป่า เสี่ยวเป่าก็ตายหมดแล้ว… …
คนที่จะแบกภาระหนักก็ไม่มีแล้ว
ในวันนี้หวางเห้า สามารถยึดครองอาณาเขตของเสือได้สำเร็จ
สำหรับคนของห้าวหนาน หากปราศจากความช่วยเหลือของเสือ ก็ไม่กล้าที่จะหาเรื่องจางกงหมิงอีก
… …
เมื่อนำรถของตัวเองกลับมา หลี่ฝางก็ไปที่(วิลล่ากลางภูเขา)
ในเวลานี้(วิลล่ากลางภูเขา)นั้น มีนักศึกษาสาวสวยจำนวนมากมารวมตัวกัน
ในจำนวนนี้ คนที่หลี่ฝางรู้จัก มีหลี่เสี่ยวเสี่ยว หวางเหยา… …
เหตุใดเซี่ยลู่กับหลิวเฉียวเฉียวจึงมาที่นี่ด้วย?
มีสาวงามนับร้อย มาอยู่ตรงนี้
พวกเธอต่างก็มาสมัครเป็นวีเจ
หลี่ฝางใช้โอกาสที่คนเหล่านี้ไม่ทันสังเกต โดยใช้เส้นทางลับเดินเข้าไปวิลล่า
เมื่อพบโจวหยาง หลี่ฝางยิ้มและพูดว่า “ไม่เลวนี่ ในเวลาสั้นๆสามารถหาสาวงามได้มากมายขนาดนี้!”
“มันเป็นคุณงานความดีของคุณทั้งหมดไม่ใช่หรือ?”
โจวหยางยิ้มและพูดว่า “ผมไม่ได้ทำอะไร แค่โพสต์ในเน็ตเครือข่ายการรับสมัคร”
“วิลล่ากลางภูเขาหมายเลข1วิลล่าที่ดีขนาดนี้ ห้องพักและอาหารฟรี แค่ข้อเสนอนี้ ก็เพียงพอที่จะล่อใจแล้ว”
“บวกกับถู่โต้วยังเป็นแพลตฟอร์มการรับส่งข้อมูล ที่มีการดาวน์โหลดหลายสิบล้าน และผู้ใช้งานประจำวันก็มีมากถึงหลายล้าน วีเจที่เซ็นสัญญากับพวกเรา มันแตกต่างจากการเซ็นสัญญากับบริษัทสื่ออื่น”
“การเซ็นสัญญากับบริษัทสื่อธรรมดา เงินที่ได้มา แพลตฟอร์มจะแบ่งไปครึ่งหนึ่งของเงินที่ได้รับ ส่วนครึ่งหนึ่งที่เหลือ จะแบ่งเท่ากันระหว่างบริษัทสื่อกับวีเจ”
“สำหรับพวกเรา เป็นของแพลตฟอร์มโดยตรง แม้ว่าจะเป็นสามส่วนสิบ พวกเขาก็แบ่งได้ไม่น้อย”
หลังจากที่โจวหยางพูดจบ เขาก็เหลือบมองไปที่หลี่ฝาง และถามว่า “จริงสิ ที่คุณซื้อถู่โต้ว ใช้เงินเท่าไหร่?”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน” หลี่ฝางส่ายหัว
“พ่อฉันเป็นคนซื้อ” หลี่ฝางพูด
“ถ้าอย่างนั้นพ่อของคุณก็รักคุณมาก ผมถามพ่อของผม ท่านบอกว่า การประเมินค่าของถู่โต้ว อย่างน้อยก็หลายร้อยล้านผมบอกว่าถู่โต้วเชิญผมมาเป็นผู้จัดการ แต่ท่านก็ยังไม่เชื่อ” โจวหยางพูดด้วยรอยยิ้ม
“หลายร้อยล้าน” ใบหน้าของหลี่ฝางเปลี่ยนไปเล็กน้อย มันแพงไปหน่อย
แต่สำหรับตระกูลหลี่ ดูเหมือนจะไม่ใช่เรื่องใหญ่
“สักครู่ก็จะเริ่มรับสมัคร จะอยู่ด้วยกันหรือไม่?” โจวหยางถามหลี่ฝาง
หลี่ฝางส่ายหัว และพูดว่า “ช่างเถอะ เรื่องออกสังคม ปล่อยให้นายจัดการเอง”
หลี่ฝางหยิบตั๋วสถานตากอากาศกว่ายี่สิบใบออกจากอกเสื้อ วางไว้ตรงหน้าโจวหยาง
“นี่คืออะไร?” โจวหยางถาม
“ตั๋วสถานที่ตากอากาศ มีมากเกินไป ไม่รู้จะให้ใคร ฝากไว้กับนายดีกว่า ใครก็ตามที่สมัครผ่าน ก็มอบให้เธอหนึ่งใบ ถือเป็นสวัสดิการของบริษัท”
ทันทีที่หลี่ฝางพูดจบ เขาก็ถามโจวหยางว่า “พวกเรามอบตั๋วให้ รู้สึกขี้เหนียวไปไหม?”
โจวหยางหยิบมันขึ้น แล้วดู “ตั๋วสถานตากอากาศหลงเหมิง?”
“ใช่”
“ตั๋วใบนี้อยู่ในเน็ตราคาพุ่งขึ้นมาใบละหกพันกว่าแล้ว อีกอย่าง แม้ว่าจะหกพันกว่า ก็ไม่มีใครอยากขาย” โจวหยางเหลือบมองหลี่ฝาง พูดด้วยรอยยิ้ม “ไม่เพียงแต่ไม่ขี้เหนียว แต่กลับดูมีค่ามาก”
“เพราะว่า ผู้สมัครในวันนี้ ล้วนเป็นแค่วีเจที่ไม่ค่อยมีชื่อเสียง
ในขณะที่พูด สีหน้าของโจวหยาง ก็ตกตะลึง
โจวหยางเงยหน้าขึ้นมองหลี่ฝาง และพูดว่า “ว้าว หลี่ฝาง คุณล้อเล่นกับผมหรือเปล่า”
“ล้อเล่นอะไร?” หลี่ฝางถาม
“ตั๋วพวกนี้ของคุณ ล้วนแต่เป็นตั๋ววีไอพีสถานตากอากาศ คุณรู้ไหมว่าตั๋ววีไอพีใบนี้ราคาเท่าไหร่?” โจวหยางจ้องไปที่หลี่ฝาง อย่างน้อยก็ต้องเริ่มต้นหนึ่งแสน”
อีกอย่างไม่มีใครยอมขายให้คนอื่นต่อ!”
ไม่มีใครยอมขายให้ใคร หลี่ฝางรู้มานานแล้ว
ตั๋ววีไอพีประเภทนี้ ออกมาจากสถานตากอากาศ มอบให้ตงไห่ เมืองเอก ตระกูลที่มีชื่อเสียง ผู้ประกอบการธุรกิจรายใหญ่
คนเช่นนี้ จะขาดแคลนเงินหรือไม่?
คำตอบคือไม่แน่นอน
อย่างไรก็ตามราคาใบละหนึ่งแสน หลี่ฝางคาดไม่ถึงเหมือนกัน
หลี่ฝางถาม “ทำไมมันแพงจัง ก็แค่ตั๋วใบเดียวเอง?”
“ตั๋ววีไอพีประเภทนี้ หลังจากที่เข้าไปแล้วไม่เพียงแต่ให้คุณกินดื่มเล่นฟรีแล้ว ยังสามารถเข้าไปในสนาม พบกับดาราๆดังซึ่งๆหน้า เข้าร่วมในงานเลี้ยงตอนเย็น ปาร์ตี้ งานประมูล”
“อย่าบอกว่าหนึ่งแสน สำหรับคนอย่างพวกเรา ถ้าราคาเพิ่มอีกห้าเท่า มันก็คุ้ม”
โจวหยางเม้มริมฝีปาก และพูดว่า “เช่นเดียวกับตระกูลโจวของเรา ได้รับหนึ่งใบ และมันก็ตกอยู่ในมือของโจวเจ๋
“จะเป็นไร สถานตากอากาศนี้ตระกูลหลี่ของเราเป็นคนเปิด แม้นายจะไม่มีตั๋ว ก็สามารถเข้าไปได้”
หลี่ฝางตบไหล่โจวหยาง และปลอบใจ “นายเป็นน้องชายของฉัน ต่อไปสถานตากอากาศนายเข้าได้ตามสบาย”
“จริงๆเหรอ?”
“ฉันจะไปโกหกนายทำไม?” หลี่ฝางพูดจบ ก็เดินออกไป
ถือตั๋ววีไอพีสถานตากอากาศยี่สิบใบไว้ในมือ โจวหยางส่ายหัวโดยไม่รู้ตัว
ตั๋ววีไอพียี่สิบกว่าใบ ซึ่งอาจมีมูลค่าหลายล้าน แจกได้ง่ายๆ… …
โจวหยางถอนหายใจ แม่งเอ้ยคนร่ำรวยช่างทำตามอำเภอใจจริงๆ
ในไม่ช้า หลี่ฝางก็เดินออกไป หวางเหยาก็เดินเข้ามา
เมื่อทั้งสองเผชิญหน้ากัน หวางเหยาก็เรียก “เจ้านาย คุณมาด้วยเหรอ?”
“ชู่ๆ พูดเบาๆ อยู่ที่นี่ อย่าเรียกผมว่าเจ้านาย”หลี่ฝางพูด
หวางเหยาตะลึงไปชั่วขณะ และหลี่ฝางพูดอีกครั้ง คุณปฏิบัติต่อผมเหมือนวีเจที่มาสมัครงาน ผมไม่ต้องการเปิดเผยตัวตนของผม เข้าใจไหม?”
หวางเหยาพยักหน้า และเดินเข้าไป
ในความเป็นจริงหวางเหยาได้รับการคัดเลือกเรียบร้อย ที่เข้าไปก็ทำเป็นพิธีเท่านั้น
ไม่ถึงห้านาที หวางเหยาก็เดินออกมา
เมื่อตอนที่ออกมา หวางเหยาถือตั๋วสถานตากอากาศไว้ในอ้อมอก ราวกับอุ้มของรักของหวง
“หวางเหยา ในมือถือของรักอะไรไว้ ดูมีความสุขมาก? คงไม่ใช่เช็คใช่ไหม?” (มีผู้หญิงงามเหมือนในภาพมิติที่สองถาม)
“เธอไม่ใช่วีเจดังอะไร เป็นไปไม่ได้ที่พอเซ็นสัญญาก็มอบเช็คให้ทันที?”
หวางเหยากระโดดโลดเต้นออกมา พร้อมกับรอยยิ้มที่มีความสุขบนใบหน้า เห็นแล้ว ก็รู้ว่าได้เซ็นสัญญาสำเร็จ
“นี่ไม่ใช่เช็ค แต่เป็นตั๋วสถานตากอากาศหลงเหมิง” หวางเหยา
“ขอเพียงเซ็นสัญญาสำเร็จ จะได้รับหนึ่งใบ”
หลังจากที่หวางเหยาพูดจบ วีเจหลายคนก็ตื่นเต้น
เพราะว่า ถ้าได้รับตั๋ว ก็จะได้พบกับตัวจริงดาราดังมากมาย
“บริษัทสื่อแห่งนี้ มีการแจกอย่างใจกว้าง นี่เพิ่งเซ็นสัญญา ก็มอบของขวัญชิ้นใหญ่ให้”
“อันที่จริงมันก็ไม่ใช่ชิ้นใหญ่ขนาดนั้นหรอก มันแค่ไม่กี่พัน ถ้าพวกเราไลน์สดเป็นเวลาหนึ่งเดือน พวกเขาก็สามารถสร้างรายได้จากพวกเรากลับมาได้”
“มันก็จริง”
หลังจากหวางเหยาได้ฟัง ก็หัวเราะ “หนึ่งเดือนพวกเธอสามารถรับของขวัญเป็นเงินแสนเลยหรือ?”
หวางเหยา เธอหมายความว่าอย่างไร หัวเราะเยาะพวกเรา? หนึ่งเดือนเธอก็มีรายได้แค่ไม่กี่หมื่นไม่ใช่เหรอ? บางทีถ้าพวกเราเจอเศรษฐีท้องถิ่นนี้ มันต้องได้มากกว่าเธอแน่นอน”
“ฉันไม่ได้หัวเราะพวกเธอ” ขณะนี้หวางเหยาสะบัดตั๋วในมือของเธอ และพูดว่า “ดูให้ดีนะ นี่คือตั๋ววีไอพีที่มีรหัส”
“รวมถึงอาหารและที่อยู่อาศัยฟรี สามารถสื่อสารแบบเห็นหน้าจังๆกับดาราดัง พวกเธอคิดว่า สิ่งนี้มีค่าเพียงไม่กี่พันหรือ?”
“โอ้พระเจ้า นี่เป็นของจริงหรือเปล่า? เซ็นสัญญาก็ให้ตั๋ววีไอพีสถานตากอากาศ? ฉันได้ยินมาว่าตั๋ววีไอพีนี้ ราคาที่ซื้อทางเน็ต โดยเริ่มต้นที่หนึ่งแสน”
“ถ้าฉันสามารถเซ็นสัญญาได้ ฉันจะขายต่อ หากำไรสักหนึ่งแสน!”
“ฉันคิดว่าเธอโง่หรือเปล่า ราคาซื้อเริ่มต้นที่หนึ่งแสน เธอรู้ไหมว่าตั๋ววีไอพีหายากแค่ไหน? แม้ว่าเธอจะขายสองแสนมันก็ขายออกทันที”
“ยังไงก็ตามถ้าฉันได้ตั๋ว ฉันจะไม่ขายแน่นอน จะไปงานมีตติ้งคนดัง นั่นเป็นประสบการณ์ที่หายากในชีวิต”
“บริษัทสื่อแห่งนี้ก็แข็งแกร่งเกินไป เซ็นสัญญาก็มอบของขวัญราคาหลายแสน”
“น่าอิจฉาเธอจริงๆ หวางเหยา”
หวางเหยาอยู่ภายใต้สายตาที่อิจฉา ออกจากวิลล่าหมายเลข 1
เมื่อเห็นฉากนี้ หลี่ฝางหัวเราะเบาๆ เดินไปตรงหน้าเซี่ยลู่และหลิวเฉียวเฉียว
เมื่อเห็นหลี่ฝาง เซี่ยลู่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “หลี่ฝาง ทำไมคุณมาที่นี่?”
“ก็เหมือนกับคุณนั่นแหละ มาสมัครวีเจ” หลี่ฝางพูดด้วยรอยยิ้ม
“นายเป็นผู้ชาย และไม่มีความสามารถอะไร มาสมัครเป็นวีเจ?” หลิวเฉียวเฉียวมองหลี่ฝางด้วยความดูถูก
หลิวเฉียวเฉียวในตอนนี้ สวมกระกระโปรงกุชชี่ และถือกระเป๋าแอร์เมส ดูเป็นคนละคน
“ทำไม เงินขายที่ดิน ผลาญหมดแล้วเหรอ?” หลิวเฉียวเฉียวยิ้มอย่างเหยียดหยาม “ฉันเตือนนายตั้งแต่แรกแล้ว ว่าให้ประหยัดใช้หน่อย แต่นายก็ไม่ฟัง”
“ใช่สิ ไม่เหมือนเธอ เจอแฟนรวย เปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลย”
หลี่ฝางหัวเราะ “ทำไม ส้งเสียงรวยขนาดนี้ ทำไมเธอยังจะมาสมัครเป็นวีเจอีก?”
“ใครบอกว่าฉันจะมาเป็นวีเจ ฉันมีแฟนเลี้ยงดู จำเป็นต้องมาเป็นวีเจเหรอ? ฉันมาเป็นเพื่อนกับเซี่ยลู่” หลิวเฉียวเฉียวพูดด้วยสีหน้าอวดเก่ง
เซี่ยลู่ยิ้ม และไม่พูดอะไร
หลี่ฝางส่ายหัว ไม่เจอกันแค่ไม่กี่วัน หลิวเฉียวเฉียวโดนเงินครอบงำไปแล้ว
ท่าทางเย่อหยิ่ง
“จริงๆแล้วเป็นวีเจก็ดี เลี้ยงดูตัวเองได้” หลี่ฝางประชดหลิวเฉียวเฉียว
หลิวเฉียวเฉียวไม่ได้โง่ ดังนั้นจึงฟังออกว่าหลี่ฝางเยาะเย้ยเธอที่ให้แฟนเลี้ยงดู
หลิวเฉียวเฉียวทำตาเหลือกให้หลี่ฝาง “ฉันไม่เป็นวีเจ ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันไม่สามารถเลี้ยงดูตัวเองได้”
“ฉันแค่ไม่ชอบอาชีพวีเจ ขอบอกพวกคุณ ฉันกำลังเตรียมตัวจะเข้าสู่วงการบันเทิง”
“ทางด้านส้งเสียง มีตั๋ววีไอพีสถานตากอากาศสองใบ และคราวนี้ ผู้กำกับชื่อดังหลายคนก็จะไปสถานตากอากาศ ในเวลานั้น ส้งเสียงจะแนะนำฉันให้รู้จักกับผู้กำกับ และอาศัยบารมีของตระกูลส้ง พวกเขาจะให้บทบาทฉันแสดง”
หลี่ฝางยินยิ้มอย่างเหยียดหยาม ตระกูลส้ง มีพลังงานอำนาจมากขนาดนี้เลยเหรอ?”
เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ สีหน้าของเซี่ยลู่ ก็รู้สึกอายเล็กน้อย
เซี่ยลู่มาสมัครเป็นวีเจ แต่หลิวเฉียวเฉียวบอกว่าเธอไม่ชอบอาชีพนี้
ความหมายนี้ ก็เหมือนการดูถูกเซี่ยลู่?
“ถึงคิวฉันแล้ว ฉันจะเข้าไปก่อน” สีหน้าเซี่ยลู่ดูแย่เล็กน้อย และเดินเข้าไปในวิลล่า
ในเวลานี้ เหลือเพียงหลี่ฝางและหลิวเฉียวเฉียวเท่านั้นที่อยู่ข้างนอก
ในขณะนี้หลิวเฉียวเฉียวได้ไอออกมาทีหนึ่ง “หลี่ฝาง ฉันอยากจะขอบคุณนายจริงๆ”
“ขอบคุณผมเรื่องอะไร?” หลี่ฝางถาม
“นายลืมไปแล้วเหรอ? ในวันเกิดของฉันตอนนั้น ฉันสารภาพรักกับนาย ยังดีที่นายไม่ตอบรับ ไม่อย่างนั้น ฉันกับส้งเสียง คงจะไม่มีโอกาสแล้ว?”
“เห็นนายเป็นแบบนี้ ฉันพึ่งรู้ว่า ฉันโชคดีแค่ไหน”
“ตอนนี้นาย ไม่สามารถเทียบกับส้งเสียงได้เลย”
“จริงเหรอ?” หลี่ฝางยิ้ม
ส้งเสียงเป็นผู้จัดการใหญ่ของบริษัทส้งซื่อ หลังจากนั้นไม่กี่ปี ส้งซื่อทั้งหมดจะตกอยู่ในมือของส้งเสียง เขามีหนทางที่ดีและมีอนาคตที่สดใส สำหรับนาย หลังจากผลาญเงินทั้งหมดจากการขายที่ดิน กลับสู่สภาพเดิม คนยาจกอนาถา”
“นายคิดว่า ฉันควรจะขอบคุณนายหรือเปล่า ขอบคุณที่นายไม่ตอบตกลงคบกับฉัน” หลิวเฉียวเฉียวพูดด้วยความเยาะเย้ย
หลี่ฝางพยักหน้า และพูดว่า “ใช่แล้ว”
“ถ้าอย่างนั้น เธอควรขอบคุณผม”
หลี่ฝางส่ายหัว แล้วเดินไปข้างๆ หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา แล้วโทรหาลุงเฉียน
หลังจากเชื่อมสายแล้ว หลี่ฝางก็ถามว่า “ลุงเฉียน ตั๋ววีไอพีจากสถานตากอากาศ ที่ส่งมอบออกไป ยังเอากลับมาได้ไหม?”
“เสี่ยวฝาง มีใครทำให้คุณขุ่นเคืองอีกแล้วหรือ?” ลุงเฉียนเข้าใจทันทีว่าหลี่ฝางหมายถึงอะไร “คุณบอกมาตรงๆ ถึงเวลานั้น ผมแค่ตัดสิทธิ์พวกเขา”
“ส้งเสียง” สีหน้าของหลี่ฝางเปลี่ยนเป็นเย็นชา “ผมไม่อยากเห็นเขาอยู่ในสถานตากอากาศ”
