บทที่260 ความฉลาดของหลี่ฝางลึกซึ้งมาก
“เกินไปเหรอ？”
“ผมได้ยินว่า เคยมีผู้หญิงคนหนึ่ง คุกเข่าต่อหน้าคุณที่ร้านกลางคืน คุกเข่าอยู่ครึ่งชั่วโมง สุดท้ายคุณก็ไม่สนใจเธอ ……”
“ผมยังได้ยินว่า มีผู้หญิงคนหนึ่งพอถูกคุณทิ้ง ก็กระโดดตึกฆ่าตัวตาย ……”
“ผมไม่ได้ปรักปรำคุณสินะ？”
“เทียบกับเรื่องพวกนั้นที่คุณทำแล้ว ผมว่าผมให้คุณคลานแบบหมา ถือว่าบุญไม่น้อยแล้ว”หลี่ฝางมองส้งเสียง พูดนิ่งๆ
ได้ยินคำนี้ สีหน้าของส้งเสียง ก็ดูแย่สุดๆ
หลายปีนี้ ส้งเสียงเล่นกับผู้หญิงมาจำนวนมาก ทั้งนักเรียนมอปลาย มหาวิทยาลัย ส่วนมากก็เป็นผู้หญิงวัยแรกแย้มทั้งนั้น
พอเล่นเสร็จ ส่วนมากส้งเสียงก็ทิ้งพวกเธออย่างไม่ไยดี
เนื่องจากตระกูลส้งเป็นตระกูลใหญ่และธุรกิจใหญ่ มีอำนาจอิทธิพล ถึงแม้ส้งเสียงทำเรื่องที่เกินไปแค่ไหน ก็ไม่มีใครกล้าสืบถึงที่……
รวมถึงผู้หญิงที่ตายคนนั้น ตำรวจแค่มั่นใจว่าฆ่าตัวตาย แต่ไม่ได้สร้างปัญหาใดๆให้ส้งเสียง
และหลี่ฝาง ที่จริงก็อยากสั่งสอนสัตว์เดรัจฉานตัวนี้มานานแล้ว
ก็แค่ ไม่เคยหาโอกาสที่เหมาะสมได้เท่านั้น
และตอนนี้ โอกาสมาแล้ว หลี่ฝางจะปล่อยเขาไปง่ายๆได้ไง？
หลี่ฝางพูด โบกมือไปที่โหจื่อ
โหจื่อเดินเข้ามา ยื่นเงินถุงหนึ่งให้หลี่ฝาง
หลี่ฝางหัวเราะ พูด：“แน่นอน ผมก็ไม่ให้คุณคลานฟรีๆ เงินพวกนี้เอาให้คุณ ถือว่าจ้างคุณมาแสดงที่ผับเรา”
หลี่ฝางเอาเงินยื่นไปที่ส้งเสียง
กระเป๋านี้ มีอยู่ห้าแสนกว่าเต็มๆ บางทีเงินนี้ สำหรับคนทั่วไปแล้ว ก็มากมายนับไม่ถ้วน
แต่สำหรับส้งเสียงแล้ว น่าจะเป็นเงินใช้จ่ายถึงสามเดือนได้
ใครจะไปคลานเหมือนหมา เพื่อเงินสองสามเดือนล่ะ？
อีกอย่างยังต่อหน้าคนตั้งมากมายด้วย！
ส้งเสียงไม่รับ สวมบิกินี่ไปรูดเสาเต้น ก็ถือว่าสุดๆของเขาแล้ว
จะคลานตามหมาอีก ส้งเสียงทำไม่ได้
ส้งเสียงส่ายหน้า พูดอย่างเย็นชา：“หลี่ฝาง ครอบครัวคุณรวย แต่ไม่ได้หมายความว่าครอบครัวคุณจะทำอะไรไม่สนกฎหมายได้”
“ที่ตู้ต้าไห่มีจุดจบต้องล้มละลาย เพราะว่าเชื่อคำพูดใส่ร้าย ถูกพ่อคุณหลอก”
“และครอบครัวผม กับตระกูลหลี่ของคุณก็ไม่ได้เกี่ยวข้องทางด้านการเงินเลยสักนิด คุณอยากให้พวกเราตระกูลส้งล้มละลาย ก็ไม่มีทาง”
ส้งเสียงทำเสียงในลำคอ พูด：“ผมไม่เล่นแล้ว”
“ใครบอกว่าจะต้องมีการติดต่อทางการเงิน ถึงทำให้ตระกูลส้งของคุณล้มละลายได้”
หลี่ฝางหัวเราะ พูด：“ตระกูลส้งของพวกคุณ ช่วงนี้ลงคุณโครงการไปไม่น้อยนี่？”
“แน่นอน โครงการพวกนี้ ไม่ใช่ของพวกเราตระกูลหลี่ แต่ถ้าตระกูลหลี่ลงมือขัดขวาง โครงการพวกนี้ จะทำได้ต่อไปอย่างราบรื่นเหรอ？”
“ผมยังได้ยินว่าตระกูลส้งมีโรงพิมพ์ มลพิษแย่มาก เอางี้ไหม ผมโทรหาสวีจื่อโห้ให้ ให้เขาสืบดูดีๆ”หลี่ฝางพูดจบ ก็หัวเราะอย่างเยือกเย็น
หลี่ฝางพูดคำนี้ไป หน้าของส้งเสียง ก็เปลี่ยนทันที
เขาดูหวาดกลัวมาก โรงพิมพ์นั้น ถึงแม้กำไรต่อเดือนจะสูงถึงหลักล้าน แต่ขณะเดียวกันก็นำมลพิษมาให้ประชากรของเมืองตงไห่อย่างมากด้วย
ก็แค่ หลายๆแผนกถูกตระกูลส้งติดสินบนไปแล้ว
อีกอย่าง โรงพิมพ์ของตระกูลส้งก็ปกปิดสุดๆ ไม่ทำงานตอนกลางวัน จะทำตอนดึก
“คุณจับตาดูตระกูลส้งของเรานานแล้ว ใช่ไหม？”เวลานี้ ส้งเสียงก็มองสีหน้าหลี่ฝาง ดูน่ากลัวสุดๆ
หลี่ฝางได้แต่ยิ้มนิ่งๆ ไม่พูดอะไร
หลี่ฝางไม่ใช่ทายาทรุ่นสองที่เอาแต่นั่งกินนอนกินอย่างเดียว
ตอนที่หลี่ฝางเริ่มก่อตั้งธุรกิจ หลี่ฝางก็ไปหาลุงเฉียน ให้ลุงเฉียนจับตาดูการเคลื่อนไหวของตระกูลส้งกับตระกูลโจว
มีข่าวคราวใดๆ จะต้องรายงานทันที
และโรงพิมพ์นั้น หลี่ฝางในฐานะคนตงไห่ ก็ได้ยินเรื่องนี้มานานแล้ว ดังนั้นจึงให้ลุงเฉียนให้คนไปเป็นสายลับที่โรงพิมพ์ของตระกูลส้ง ถ่ายรูปที่จัดการน้ำเน่าเสียมาหลายใบ
ถ้ารูปอยู่ในมือตำรวจ งั้นตระกูลส้ง ก็จะเผชิญหน้ากับความรับผิดชอบทางอาญาแน่นอน
นอกจากนี้ ช่วงนี้ตระกูลโจว ก็ขายอสังหาริมทรัพย์ไปไม่น้อย น่าจะขายไปประมาณห้าสิบล้านกว่าหยวน
พ่อของโจวเจ๋ เตรียมเอาอุตสาหกรรมทั้งครอบครัวของตัวเอง ไปลงทุนที่บริษัทมีเดียของโจวเจ๋
หลี่ฝางก็ได้ยินข่าวมาก่อน จึงให้โจวหยางกลับไปที่บ้าน ให้นำหน้าไปก่อน โดยคว้าเงินสดห้าสิบล้านของพ่อตัวเองมา
ถึงแม้ทางหลี่ฝาง ไม่ขาดเงินห้าสิบล้านนี้ แต่หลี่ฝางกับโจวหยางต่างไม่หวังให้ห้าสิบล้านนี้ ตกไปอยู่ในมือของโจวเจ๋
นอกจากส้งเสียง โจวเจ๋แล้ว หลี่ฝางยังแอบติดตามการเคลื่อนไหวของคนรวยตระกูลต่างๆของเมืองเอกไม่น้อย
รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง
หลี่ฝางรู้ คนอย่างส้งเสียง โจวเจ๋ มู่เสี่ยวไป๋ไม่นานก็ช้าก็จะกลายเป็นศัตรูของตัวเอง
ดังนั้น หลี่ฝางจึงให้ลุงเฉียนขุดหลักฐานอาชญากรรมของพวกเขาให้ได้มากที่สุด และถือไว้ในกำมือ เตรียมในกรณีที่ต้องการ
“คุณคิดว่าแค่คำพูดคุณไม่กี่คำนี้ ทำเอาผมตกใจได้เหรอ？”
ส้งเสียงพูดอย่างดูถูก：“อย่างมากตอนนี้ผมก็โทรหาพ่อ ให้เขาปิดโรงพิมพ์ซะ”
ส้งเสียงกับส้งกงหมิงต่างรู้ดี โรงพิมพ์ไม่ช้าก็เร็วก็จะวิบัติ และอยากปิดนานแล้ว
แต่กำไรเป็นล้านในทุกเดือน ……ทำให้พวกเขาทำใจไม่ได้ที่จะลงมือ
“แล้วแต่”
หลี่ฝางพูดนิ่งๆ：“ยังไงซะผมก็เตรียมรวบรวมหลักฐานไว้นานแล้ว ถ้าคุณไม่เชื่อ เดี๋ยวรูปจะส่งไปที่มือถือคุณ”
“ใช่สิ มีผู้ชายวัยรุ่นที่ชื่อหลี่หงเทาคนหนึ่ง เป็นช่างเทคนิคในโรงพิมพ์ของคุณใช่ไหม？”
มองส้งเสียง หลี่ฝางก็เลิกคิ้ว พูด：“เขาอยู่หมู่บ้านเดียวกับผม ลาออกไปเมื่อหลายวันก่อน”
“แน่นอน แค่คนตัวเล็กๆแบบนี้ คุณจำไม่ได้แน่”
“แต่เขาไม่ใช่แค่ช่วยผมถ่ายหลักฐานอาชญากรรมของคุณมาตั้งเยอะนะ แต่ยังเอาสัญญาว่าจ้างของตัวเองด้วย เมื่อตอนที่จำเป็น ก็เอามาเสริมเป็นพยานได้”
“ส้งเสียง คุณว่า ในมือของผมมีหลักฐาน และก็ยังมีพยาน ……ผมจะทำลายพวกคุณตระกูลส้งได้ไหม？”หลี่ฝางยิ้ม หรี่ตามองส้งเสียง
ส้งเสียงมองหลี่ฝาง ไม่ค่อยจะเชื่อนัก
หลี่ฝางเด็กกว่าส้งเสียงหลายปี
ส้งเสียงไม่อยากจะเชื่อ วิธีการของหลี่ฝางจะเด็ดดวงได้ขนาดนี้ แล้วก็วางแผนเขาเอาไว้แล้ว
“คุณ……อายุก็ไม่มาก คิดไม่ถึงว่าความฉลาดจะลึกซึ้งขนาดนี้”ส้งเสียงกัดฟันมองหลี่ฝาง พูดอย่างโมโห
หลี่ฝางจับเส้นชีวิตของส้งเสียงมานานแล้ว แต่ ไม่ได้ลงมือมาตลอด
หลี่ฝางกำลังรอ รอส้งเสียงจ่อปากปืนมาที่ตัวเอง ……
จ่อมามาเมื่อไหร่ หลี่ฝางก็ยิงไปเมื่อนั้น
ส้งเสียงหยิบโทรศัพท์ของตัวเอง มาจากมือของเสี่ยวสาน รีบโทรหาพ่อแม่ของตัวเอง
สีหน้าของส้งเสียง ตกใจหมด
ยังไง เรื่องที่โรงพิมพ์เปิดเผยไป ก็ไม่ใช่เรื่องเล็ก
ผ่านไปห้านาที ส้งเสียงก็กลับมา
โรงพิมพ์ยืนยันมาแล้ว มีหลี่หงเทาจริงๆ และหลี่หงเทานี้ หลายวันก่อนลาออกไปแล้ว เงินเดือนก็ไม่เอา
โทรศัพท์ของหลี่หงเทาโทรไม่ติด แม้แต่คนในบ้านเขา ก็ไม่รู้ว่าเขาไปไหน
ส้งเสียงกลับมา มองหลี่ฝาง ถามอย่างเยือกเย็น：“หลี่หงเทาถูกคุณซ่อนไปใช่ไหม？”
หลี่ฝางส่ายหน้า พูดว่า：“ผมไม่ได้ซ่อนหลี่หงเทา”
“ทำไม คุณจะหาเขาเหรอ？”
หลี่ฝางหัวเราะ พูดกับโหจื่อ：“โหจื่อ เรียกหลี่หงเทามา”
ไม่นานนัก โหจื่อก็พาวัยรุ่นคนหนึ่งเข้ามา
“คุณคือหลี่หงเทา？”ส้งเสียงมองวัยรุ่นคนนี้ แล้วถาม
หลี่หงเทาพยักหน้า ยิ้มให้ส้งเสียง：“สวัสดีคุณชายส้ง”
“คุณชายส้ง ที่คุณสวมอยู่ที่ตัวนี้ เซ็กซี่จริงๆเลย！”หลี่หงเทาหัวเราะขึ้นมา
“แม่เอ๊ย คุณมันหมาที่เกลือเป็นหนอนจริงๆเลย！”
ส้งเสียงด่าไป แล้วยกหมัดขึ้นมา จะพุ่งไปที่หลี่หงเทา
ส่วนโหจื่อ กลับดึงหลี่หงเทาไปไว้ด้านหลังตัวเอง จากนั้นก็ยกเท้าขึ้น ไปที่ท้องส้งเสียง ถีบออกไป
ส้งเสียงถูกโหจื่อเตะ จนหมอบลงพื้น ยืนขึ้นมาไม่ได้อยู่นาน
ในปากของส้งเสียง เจ็บจนสูดลมเย็นเข้าไป
“คุณไปทำงานเถอะ”หลี่ฝางโบกมือ ให้หลี่หงเทาออกไป
“หลี่ฝาง พวกเราสองคนไม่มีความแค้นต่อกัน ทำไมคุณต้องเจตนาจัดการผมด้วย？”ส้งเสียงมองหลี่ฝาง ถามอย่างเยือกเย็น
“ใช่ พวกเราสองคนตอนนี้ไม่มีความแค้นอะไรกันแล้ว แต่ไม่ได้หมายความว่าต่อไปจะไม่มีความแค้นต่อกัน？ทั้งหมดที่ผมทำนี้ ก็แค่อยากป้องกันไว้ก่อนที่มันจะเกิดก็แค่นั้น”
“ผมเตรียมการล่วงหน้าที่จะรับมือกับดาบคมๆของคุณ รอเมื่อไหรที่คุณทำอะไรผม ผมก็จะสะท้อนดาบใส่”
“แบบนี้ ผมก็จะมีวิธีแก้กับคุณแล้ว”
หลี่ฝางมองส้งเสียง หัวเราะออกมา：“เป็นไงบ้าง ตอนนี้คลานแบบหมาได้แล้วสินะ？”
