บทที่ 268 เป้าหมายของฉินวี่เฟย
พอปั่นจักรยานมาถึงหน้าประตูบ่อน้ำผุร้อน
ทุกคนก็ลงจากรถ กำลังจะเดินเข้าไป ก็โดนขวางเอาไว้
“พวกคุณ…มีชุดว่ายน้ำไหมคะ” พนักงานขายที่อยู่ตรงประตูถามขึ้นด้วยความสงสัย
“ลืมไปเลย…มาแช่น้ำร้อน แต่กลับลืมเอาชุดว่ายน้ำมาด้วย”
ทุกคนหัวเราะ หวางเสี่ยวโก๋เดินไปถามว่า “ชุดว่ายน้ำที่นี่ชุดละเท่าไหร่เหรอ”
“ให้ผม 6 ชุด” หวางเสี่ยวโก๋พูดจบก็ควักกระเป๋าเงินออกมา
“คุณผู้ชายถูกสุด 188 คุณผู้หญิงถูกสุด 288 รวมกับหมก 6 อัน…ฉันคำนวณให้ก่อนนะคะ ถูกสุดก็ 1608 หยวนค่ะ” พนักงานขายยิ้มตอบ
หวางเสี่ยวโก๋ยืนงงอยู่ตรงนั้น “ทำไมแพงจัง”
พนักงานขายได้แต่ยิ้มแต่ไม่พูดอะไรตอบ เพียงแต่สายตาที่มองหวางเสี่ยวโก๋เต็มไปด้วยความดูถูก
“ช่างเถอะ เอามาเลย”
หวางเสี่ยวโก๋กัดฟัน หยิบบัตรธนาคารของตัวเองออกมา
“ราคาถูกที่สุดใช่ไหมคะ” พนักงานขายถาม
หวางเสี่ยวโก๋สีหน้าเก้อเขิน ก็เลยถามต่อว่า “ถ้าแพงขึ้นมาหน่อยเท่าไหร่ครับ”
“588 ขึ้นค่ะ”
หวางเสี่ยวโก๋สูดหายใจเข้าอย่างแรง พร้อมพูดด้วยเสียงเบาว่า “พวกคุณปล้นกันหรือไงเนี่ย”
“ขอโทษนะคะ คุณผู้ชาย ฉันก็ขายตามราคาที่กำหนด” พนักงานขายตอบด้วยความเกรงใจ
เวลานี้ หลี่ฝางเดินเข้ามา “แพงสุดเท่าไหร่”
“แพงสุดเหรอคะ”
“1000-2000 ก็มีค่ะ” พนักงานขายเห็นว่าหลี่ฝางไม่ได้ดูดีอะไร จึงยิ้มตอบ “ที่แพงสุด จะราคา 3 พันกว่าหยวน เป็นชุดว่ายน้ำนาโนซิลเวอร์ จะไม่ได้รับผลกระทบกับเชื้อโรคค่ะ”
“งั้นเอามา 6 ชุดที่แพงสุด” หลี่ฝางตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ พร้อมหยิบบัตร VIP ของตัวเองออกมา
“บัตรนี่รูดได้ไหม” หลี่ฝางทำเป็นลองถามไป
พอเห็นบัตรนั้น พนักงานขายคนนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนทันที
เธอมองไปที่หลี่ฝาง สายตาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น
“คุณชาย…นี่คือชุดว่ายน้ำของคุณค่ะ”
พนักงานขายคนนั้นรีบหยิบชุดว่ายน้ำนาโนซิลเวอร์ที่ราคาแพงที่สุดออกมาทันที พร้อมพูดกับเขาด้วยความนอบน้อม
หวางเสี่ยวโก๋ชะงักไป มองไปที่หลี่ฝางแล้วถามว่า “หลี่ฝาง นี่มันบัตรอะไรเหรอ”
“เพื่อนฉันให้มา ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน” หลี่ฝางตอบแบบขอไปที
“ใช่ เอากระเป๋ากันน้ำเข้ามือถือมาให้ผมอีก 6 อัน”หลี่ฝางพูดกับพนักงานขาย
พนักงานขายไม่กล้าที่จะช้าเลย เธอรีบไปเอากระเป๋ากันน้ำเข้ามือถือ 6 อันมาให้หลี่ฝางทันที
หลังจากทุกคนรับชุดว่ายน้ำไปคนละชุด ก็พากันแยกกันเข้าไปห้องน้ำ
เวลานี้ หวางเสี่ยวโก๋มองหลี่ฝาง มองด้วยความตกใจ “หลี่ฝาง ทำไมเมื่อกี้พนักงานขายถึงเรียกนายว่าคุณชายล่ะ”
หลี่ฝางหยิบบัตร VIP ของตัวเองออกมา พร้อมพูดว่า “ก็เพราะบัตรนี้ไง”
“ความจริง เพื่อนของฉันเป็นคุณชายของสถานตากอากาศนี่ เขาบอกฉันว่า บัตรนี้ก็บ่งบอกถึงฐานะของเขา” หลี่ฝางยิ้มแล้วพูดต่อว่า “ก็หมายความว่า ใครถือบัตรนี้ก็เท่ากับว่าเป็นคุณชายของสถานตากอากาศนี่”
หวางเสี่ยวโก๋ตาลุกวาว ถามต่อว่า “หลี่ฝาง นายเอาบัตรนี่ให้ฉันยืมบ้างได้ไหม ให้ฉันใช้หน่อยสิ ฉันก็อยากไปอวดบ้าง”
หลี่ฝางพยักหน้า เอาบัตรวีไอพีนั่นยื่นให้เขาทันที
หวางเสี่ยวโก๋กุมไว้ในมือของตัวเอง เหมือนเป็นของมีค่า “หลี่ฝาง พอมีบัตรนี้ ก็หมายความว่าฉันเดินกร่างอยู่ในสถานตากอากาศนี่ได้ใช่ไหม”
“ความจริง มันก็แบบนี้แหละ” หลี่ฝางพยักหน้าตอบ
เลี่ยวข่ายหลังจากอาบน้ำเสร็จก็รอไม่ไหวแล้ว
สีหน้าตื่นเต้น “เดี๋ยวอีกซักพัก ก็จะเห็นดาวมหาลัยอย่างฉินวี่เฟยใส่ชุดว่ายน้ำแล้ว”
พูดไปเขาก็เคลิบเคลิ้มไป
หวางเสี่ยวโก๋เองก็รอคอยไม่แพ้กัน
มีเพียงหลี่ฝาง ที่ไม่ได้รู้สึกอะไร
เพราะในเมื่อ ตอนที่ตื่นขึ้นมาเมื่อเช้า เขาก็เคยเห็นไปแล้ว
ไม่เพียงเท่านั้น ตัวเองยังมีอะไรกับฉินวี่เฟยไปแล้วด้วย…
แม้ว่าตอนนั้นตัวเองจะสติเลอะเลือน แค่ก็พอจะนึกภาพเหตุการณ์ออกบ้างบางตอน
เหมือนว่าความฝันในฤดูใบไม้ผลิยังไงอย่างงั้น
หลังจากอาบน้ำ เปลี่ยนชุดว่ายน้ำเสร็จ ผู้ชายทั้ง 3 คนก็เดินออกมา
ชุดว่ายน้ำของผู้ชาย มีเพียงกางเกงตัวเดียวเท่านั้น
หวางเสี่ยวโก๋อดไม่ได้ที่จะบ่น “นายว่าสถานตากอากาศนี่มันเอาเปรียบคนจริงๆ เลย แค่ชุดว่ายน้ำชุดเดียว ก็ตั้ง 2 พันกว่า นี่มันขโมยเงินกันชัดๆ”
“มีอะไรให้บ่นอีก ไม่ได้ให้นายเสียงตังค์ซะหน่อย อีกอย่าง บ่อน้ำพ่อร้อนของเขาก็สร้างบนหน้าผา นายคิดว่าตอนสร้างมันง่ายหรือไง”
เลี่ยวข่ายกรอกตาใส่หวางเสี่ยวโก๋ พร้อมพูดต่อว่า “ฝีมือที่ชาญฉลาดขนาดนี้ ที่จีนคงมีไม่กี่ที่สินะ”
“ก็จริง”
หวางเสี่ยวโก๋คิดในใจ เลี่ยวข่ายพูดมีเหตุผล ตัวเองไม่ได้ใช้เงิน มีอะไรให้น่าบ่น
เพิ่งจะเดินออกมา ทั้งสามก็มองเห็นฉินวี่เฟยยืนอยู่ตรงนั้น
ชุดเปิดหลังเปิดให้เห็นเส้นโค้งบนตัวเธอได้อย่างเพอร์เฟค สายสีแดงพันรอบตั้งแต่คอจนถึงตัว ไม่ว่าผู้ชายคนไหนมอง เป็นต้องอดไม่ได้ที่จะคิดไปในทางอื่น
ยิ่งเป็นพวกอ้วนติดบ้านอย่างเลี่ยวข่ายด้วย
หวางเสี่ยวโก๋มองไปที่เลี่ยวข่าย พร้อมชี้บอกเขา “เลี่ยวข่าย นายนี่มันไม่ได้เรื่องจริงๆ เลย…”
“รีบหยุดเลยนะ ถ้าให้ผู้หญิงพวกนั้นเห็นสายตาแบบนี้ จะได้รังเกียจนายให้”
เลี่ยวข่ายกระดกก้นไปข้างหลัง สีหน้าเต็มไปด้วยความเก้อเขินและความอึดอัด
เวลานี้ เหยนเสี่ยวน่าและโก่เอ๋อก็เดินออกจากห้องน้ำ
เหยนเสี่ยวน่ารูปร่างไม่เลวเลย
เพียงแต่ว่าเมื่อเทียบกันฉินวี่เฟย เธอสู้ไม่ได้เลย
แต่โก๋เอ๋อกลับหน้าเด็ก ดูเหมือนยังไม่บรรลุนิติภาวะด้วยซ้ำ
แต่เธอกลับเจริญเติบโตได้ดีทีเดียว
หลังจากหวางเสี่ยวโก๋เห็น ก็พูดยั่วเย้าว่า “หลี่ฝาง นี่ถือว่าเป็นหน้าเด็ก ใหญ่…”
หวางเสี่ยวโก๋ยังพูดไม่จบ ก็โดนโก่เอ๋อได้ยินเข้าให้
โก่เอ๋อวิ่งมาด้วยความไม่พอใจ ยกเท้าขึ้นมาเตะเข้าไปตรงเป้าของเขาทันที
หวางเสี่ยวโก๋นั่งลงด้วยความเจ็บปวดพร้อมสูดอากาศหายใจอย่างแรง
“ฉันเกลียดคนบอกว่าฉันหน้าเด็ก แต่…พกวนั้นที่สุดแล้ว ถ้านายยังกล้าพูดอีก ระวังฉันจะตัดลิ้นนายออกซะ” โก่เอ๋อพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
หวางเสี่ยวโก๋เงยหน้าขึ้นมาดูโก่เอ๋อนิดนึง ฉัน…ฉันไม่ได้พูดชื่อเธอเลยไม่ใช่เหรอ”
“งั้นนายหมายถึงใคร” โก่เอ๋อขมวดคิ้วถาม
ทางนั้น มีแค่ผู้หญิง 3 คน
ฉินวี่เหยยืนหันหนัง ไม่ได้หันหน้ามาเลยสักนิด
แล้วเหยนเสี่ยวน่า ก็เป็นลูกพี่ลูกน้องของหวางเสี่ยวโก๋…
“ฉันหมายถึงหลี่ฝาง” หวางเสี่ยวโก๋ชี้ไปที่หลี่ฝาง
โก่เอ๋อ ยกขาขึ้นถึงหวางเขาลงสระน้ำทันที “กล้าพูดไม่กล้ารับ แล้วยังจะมาปลิ้นปล้อนอีก เป็นผู้ชายภาษาอะไร!”
เธอสบถใส่เขาทนึง โก๋เอ๋อก็เดินไปหาเหยนเสี่ยวน่า แล้วพูดว่า “พี่เสี่ยวน่า เราไม่ต้องไปเล่นกับไอ้พวกผู้ชายบ้านี่หรอกเนอะ เราไปแช่ทางนู้นดีกว่า”
“ทำไมเหรอ” เหยนเสี่วน่าถาม
“พี่ดูเขาสิ” โก่เอ๋อชี้ไปที่กางเกงว่ายน้ำของเลี่ยวข่าย พูดอย่างไม่เคอะเขินว่า “บ้าบอมากเลยพี่ ไม่รู้ว่าในสมองเขาคิดอะไรบ้าง”
“ถ้าอยู่ในที่ของฉันนะ ฉันจะ…หาคนมาจัดทิ้งไปเลย!” โก่เอ๋อกัดฟันพูด
เหยนเสี่ยวน่ามองไปที่กางเกงว่ายน้ำของเลี่ยวข่าย สีหน้าแดงขึ้นมา
“โก่เอ๋อ วี่เฟย เราไปเล่นอีกทางเถอะ” เหยนเสี่ยน่ากล่าว
“พวกเธอไปก่อนเลย”
ฉินวี่เฟยส่ายหน้า พร้อมพูดว่า “ฉันคุยกับหลี่ฝางก่อน”
พอพูด เธอก็หันไปหาหลี่ฝาง ชี้ไปทางมุมที่ไม่มีคนอยู่ “เราไปแช่น้ำกันตรงนั้นเถอะ”
หลี่ฝางลังเลเล็กน้อย แต่ก็พยักหน้ารับปาก
เรื่องที่ต้องเจอ ยังไงก็ต้องเจอ จะหลบไปไหนก็ไม่พ้นอยู่ดี
ยิ่งไปกว่านั้น เขายังไม่รู้ว่าเป้าหมายของฉินวี่เฟยคืออะไร ในใจเขารู้สึกว่าเหมือนมีก้อนหินใหญ่ทับอยู่ ทรมานมากเหลือเกิน
พูดให้มันชัดเจนก็ดีเหมือนกัน
เมื่อฉินวี่เฟยและหลี่ฝางเดินไปพร้อมกัน ทุกคนต่างก็มีสีหน้าชะงักไปในทันที
หวางเสี่ยวโก๋เสียอารมณ์ “นี่มันอะไรกันเนี่ย คุณดาวมหาลัยฉินวี่เหยไปอยู่กับเขาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”
“เขาคบกันตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอ” สีหน้าเลี่ยวข่ายแสงดออกด้วยถึงทรมานจากความเสียใจ เหมือนว่าตัวเองอกหักไปแล้ว
เหยนเสียวน่าเองก็ตกใจไม่น้อย
รู้จักฉินวี่เฟยมาตั้งหลายปี ไม่เคยเห็นเธอไปประจบผู้ชายคนไหน
อย่าว่าแต่ไปเอาใจผู้ชายเลย…
หลายปีมานี้ มีผู้ชายคนแล้วคนเล่าตามจีบฉินวี่เฟย ฉินวี่เฟยเคยสนด้วยเหรอ? ไม่เคย
แม้แต่สนใจก็ไม่สนใจ
เหยนเสี่ยวน่าไม่เข้าใจ หลี่ฝางมีอะไรพลังอะไรกันแน่ ทำไมฉินวี่เหยถึงได้ยอมเข้าไปหา
มีเงินเหรอ
คนที่มาจีนฉินวี่เฟย เป็นเศรษฐีก็ไม่น้อย
เหยนเสี่ยวน่าคิดไม่ออกว่าทำไม เธอโดนโก่เอ๋อดึงไปข้างๆ
สุดท้ายเหลือแค่หวางเสี่ยวโก๋กับเลี่ยวข่ายสองคนยืนอยู่ตรงนั้น
เขาสองคนงงไปหมดแล้ว
ไม่ใช่นัดกันมาแช่น้ำร้อนเหรอ
พวกนายไปกันเป็นคู่แล้ว แล้วพวกเราจะทำไง
ทิ้งผู้ชายอย่างเราสองคนไว้ แล้วแช่น้ำนี่มันจะสนุกยังไง ต่างอะไรกับการอาบน้ำร้อนเนี่ย
หลี่ฝางกับฉินวี่เฟยมาที่มุมๆ นึง แล้วพากันนอนลง
ทั้งสองเงียบไปสักพัก เป็นหลี่ฝางเองที่เริ่มเอ่ยปากพูด
“เธอมีเรื่องอยากคุยกับฉันไม่ใช่เหรอ ใช่ไหม”
ฉินวี่เฟยกำลังจะพูด หลี่ฝางก็พูดต่อว่า “แต่ก่อนจะพูด ฉันจะเตือนเธอก่อนว่า ฉันไม่ใช่คนโง่ เธออย่ามาให้ฉันเป็นแพะรับปากเด็ดขาด”
“เธอเคยเรียนเทควันโด แล้วก็เก่งมากด้วย ถึงจะสู้คนที่เก่งมากๆ อย่างจ้าวเสี่ยวตาวไม่ได้ แต่แค่สู้กับไอ้โรคจิต นักเลง อย่างแบบฉันเนี่ย จิ๊บๆ มาก เพราะงั้นไม่มีทางที่ฉันจะเป็นคนขืนใจเธอ ถ้าเธอไม่ยินยอม เมื่อวานเรามีอะไรกันไม่ได้แน่”
“แล้วอีกอย่าง เมื่อคืนฉันไม่ได้ดื่มเหล้า…แค่ไวน์ครึ่งขวดแค่นั้น จะเมาจนไม่รู้เรื่องแบบนั้นได้ยังไง มันไม่แปลกไปหน่อยเหรอ”
หลี่ฝางมองไปที่ฉินวี่เหย พร้อมถามด้วยความสงสัยว่า “เธอทำอะไรกับแก้วของฉันหรือเปล่า”
“ฉันไม่ได้ทำอะไรกับแก้วของนาย นายอย่าลืมนะว่าเมื่อคืนเราดื่มเหล้าอันเดียวกัน
“แน่นอนว่ากลังจากพวกเหยนเสี่ยวน่าไป ฉันเอาอะไรใส่ไปในแก้วทุกแก้ว ยกเว้นแก้วตัวเอง ที่ไม่มีปัญหาอะไร”
“เพราะงั้นเมื่อคืนไม่ว่านายจะใช้แก้วไหน ก็โดนกับดักของฉันอยู่ดี”
หลี่ฝางเห็นฉินวี่เฟยเปิดเผยขนาดนี้ ก็ไม่ค่อยกล้าที่จะเชื่อนัก
“ถ้าพูดแบบนี้ แสดงว่าเธอตั้งใจมีอะไรกับฉันเหรอ”
หลี่ฝางขมวดคิ้ว แล้วถามต่อ “เธอต้องการอะไรกันแน่ จะให้ฉันรับผิดชอบเธอ แต่งงานกับเธอเหรอ”
“ฉันจะบอกให้นะ ฉันไม่มีทางแต่งงานกับเธอแน่นอน เธอเลิกล้มความคิดนี้ไปได้เลย”
ฉินวี่เหยส่ายหน้า พร้อมพูดว่า “ฉันรู้ว่านายไม่แต่งแน่นอน ฉันเองก็ไม่ได้คิดว่าเราจะต้องแต่งงานกัน”
“งั้นเธอยัง…” เขาเริ่มรู้สึกแปลกๆ ขึ้นมา
“เมื่อคืนเป็นครั้งแรกของเธอใช่ไหม ถ้าเธอไม่อยากให้ฉันแต่งงานกับเธอ เรื่องนี้น่าจะสำคัญกับเธอมากไม่ใช่เหรอ” เขาถาม
ฉินวี่เฟยยิ้มอย่างเยือกเย็น “ฉันมอบครั้งแรกให้นาย ไม่ใช่เพราะว่าฉันไม่รักตัวเอง”
“เพียงแค่ว่านอกจากนาย ฉันให้คนอื่นไปไม่ได้แล้ว”
“อีกไม่กี่วัน ฉันกับมู่เสี่ยวไป๋ก็จะประกาศหมั้นกันแล้ว พอถึงตอนนั้น ผู้ชายในวงทุกคนต่างก็รู้แล้วว่าฉันคือคู่หมั้นของมู่เสี่ยวไป๋ พอถึงตอนนั้น ใครจะกล้ามาแตะต้องฉันกัน”
“ฉันคงจะไปหานักเลง หรือคนธรรมดาอย่างหวางเสี่ยวโก๋หรอกนะ” ฉินวี่เฟยตอบ “ถ้าเป็นแบบนั้น ก็เท่ากับฉันไปทำร้ายพวกเขา”
“ไม่ว่าฉันจะมอบตัวเองให้ใคร เขาต้องรับแรงโกรธแค้นจากทั้งตระกูลมู่และก็ตระกูลฉิน”
“ทั้งเมืองเอก นอกจากนาย ไม่มีใครรับไหวทั้งนั้น”
หลี่ฝางเบ้ปาก ฉินวี่เฟยกำลังทำร้ายเขาชัดๆ
พอหยุดไปสักพัก ฉินวี่เหยก็พูดต่อว่า “มู่เจิ้งถังปู่ของมู่เสี่ยวไป๋ เป็นคนหัวโบราณมาก ตระกูลของเขา ไม่มีทางรับผู้หญิงที่ไม่บริสุทธิ์เข้าบ้านเด็ดขาด”
“เพราะงั้น ไม่ว่าผู้หญิงคนไหนที่จะเข้าแต่งงานกับลูกหลานเขา คืนวันก่อนแต่ง จะต้องโดนตรวจร่างกายก่อนทั้งนั้น”
“ตรวจร่างกายเหรอ” พอได้ยินคำนี้ หลี่ฝางก็ขมวดคิ้วขึ้น “มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ”
“นี่มันดูถูกคนอื่นชัดๆ ตระกูลฉินของเธอก็ยอมให้ทำแบบนี้เหรอ” หลี่ฝางถามด้วยความไม่อยากเชื่อ
“ไม่ใช่อย่างที่นายคิด…คุณปู่มู่เป็นแพทย์จีนที่เก่งมากๆ เขามีวิธีตรวจรางกายพิเศษของเขา แบบที่ไม่ต้องถอดเสื้อผ้า แค่เอาเข็มมาจิ้มบนตัวฉัน เขาก็รู้ได้เลยว่าฉันเป็นผู้หญิงที่บริสุทธิ์ไหม”
“ถ้าใช่ การแต่งงานก็ดำเนินการตามกำหนด ถ้าไม่ใช่ก็…”
หลี่ฝางพูดแทรกขึ้นมาว่า “ถ้าไม่ใช่ มันไม่ใช่แค่การยกเลิกงานหมั้น แต่ตระกูลมู่ยังต้องโกรธแค้นตระกูลฉินของเธอด้วย”
“ฉินวี่เหย เธอกำลังทำตระกูลฉินมีศัตรูนะ แล้วศัตรูนี่ก็เป็นศัตรูใหญ่ด้วย” เขามองไปที่ฉินวี่เฟย สูดหายใจอย่างแรง
ฉินวี่เฟยในฐานะคนของตระกูลฉิน แต่กลับจะทำร้ายตระกูลตัวเอง
เรื่องนี้เขาไม่อยากจะเชื่อนัก
“ใช่ ฉันกำลังแก้แค้นตระกูลฉิน เพื่อพี่สาวฉัน แล้วก็เพื่อตัวฉันเองด้วย พวกเขามีสิทธิ์อะไรที่จะเอาเรื่องแต่งงานของเราเป็นเครื่องมือในแลกเปลี่ยนผลประโยชน์กัน”
หลี่ฝางหัวเราะ ผู้หญิงใจร้ายที่สุดแล้วจริงๆ
“วางใจเถอะ ต่อให้ฉันบอกว่าเป็นนาย ตระกูลฉินของเราก็ไม่ทำอะไรนายหรอก สำหรับตระกูลฉิน ตระกูลหลี่ของนายแกร่งกว่าตระกูลมู่อยู่แล้ว แค่สถานตากอากาศนี่ ฉันคิดว่าตระกูลมู่คงสร้างไม่ได้แน่นอน”
“สำหรับตระกูลมู่…นายกล้าแทงมู่เสี่ยวไป๋จนเข้าห้องวีไอพี เรื่องแบบนี้ที่นายทำ นายกังวลว่าคนอื่นจะมองว่านายทำเพื่อเอาตัวภรรยากลับมาเหรอ”
หลี่ฝางมองไปที่หลี่เฟย ชมเธอว่า “ฉินวี่เฟย เธอฉลาดมาก”
“ฉันกลายเป็นหมากรุกของเธอซะงั้น…ใช่เพื่อให้เธอเอามาเป็นตัวจัดการกับตระกูลฉินและตระกูลมู่…”
หลี่ฝางพูดไป ก็โอบฉินวี่เฟยเข้ามาหาตัวเอง “แต่เธอ ไม่คิดจะตอบแทนอะไรหน่อยเหรอ…”
“ฉันก็ให้ไปแล้วไง”
ฉินวี่เฟยหอบหายใจหนัก เธอเริ่มตึงเครียดขึ้นมาทันที
“เธอหมายถึงเมื่อคืนเหรอ” หลี่ฝางยิ้มร้ายถามเธอ
“ใช่ เมื่อคืนฉันให้นายไปแล้ว จะว่าไปฉันก็เป็นคนของนายแล้ว” เธอมองหลี่ฝางด้วยความกลัว แล้วถามเขาต่อว่า “นายจะทำอะไรฉันอีก”
