บทที่ 271 ผู้มีพระคุณช่วยชีวิตหลี่ฝาง
หลี่ฝางทำอะไรไม่ถูก
เขาไม่คิดเลย ว่าอีกฝ่ายต้องการที่จะฆ่าเขา
หลี่ฝางใช้แรงที่มีทั้งหมด ดิ้นรนสุดชีวิต
แต่พี่น้องของเสี่ยวเซิงทั้งสองคน ก็จับหลี่ฝางเอาไว้แน่นมากๆ
“แม่งเอ๊ย！”
หลี่ฝางตะโกนใส่หน้า เสี่ยวเซิงไปหนึ่งที
“ฉันไปทำอะไรให้นายห้ะ นายถึงอยากจะฆ่าฉัน！” หลี่ฝางจ้องเสี่ยวเซิงตาเขม็ง แล้วถามขึ้น
เสี่ยวเซิงไม่ได้พูดอะไร แม้แต่ฝีก้าวก็ยังไม่มีการหยุด
เสี่ยวเซิงที่อยู่เบื้องหน้าเริ่มเข้าประชิดตัวเขามากขึ้นเรื่อยๆ นัยน์ตาของหลี่ฝาง แสดงให้เห็นถึงความสิ้นหวัง
ตัวเขาจะโดนฆ่าแล้วเหรอ?
ทำใจไม่ได้จริงๆ นะ！
คุณปู่ของตน เป็นมหาเศรษฐีนะ！
ตัวเขามีเงินที่ใช้ยังไงก็ใช้ไม่หมด ต้องมาตายแบบนี้เหรอ?
ไม่ได้！
ฉันจะตายไม่ได้！
แค่เพียงเสี้ยววินาที ในใจของหลี่ฝาง โวยวายออกมาสุดชีวิต
หลี่ฝางฮึดสู้ขึ้นอีกครั้ง ครั้งนี้ พละกำลังของเขา จู่ๆ ก็รุนแรงขึ้น
หลี่ฝางคลั่ง เขาใช้มือข้างหนึ่งสะบัดคนหนึ่งคนจนตกลงไปในน้ำ
“จับตัวมันไว้แน่นๆ ！” เสี่ยวเซิงตะคอกขึ้น
มีดเข้ามาใกล้ขึ้นอีก หลี่ฝางบ้าคลั่งขึ้นอีกครั้ง หันหลังสะบัดคนอีกคนจนล้มลง
เวลานั้น เสี่ยวเซิงก็เข้าประชิดตัวหลี่ฝางแล้ว
หลี่ฝางหันกลับมา ก็เห็นว่ามีดเล่มนั้นพุ่งเข้ามาแล้ว
จู่ๆ ก็มีเงาร่างหนึ่งพุ่งเข้ามา
ฉินวี่เฟยวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว จนมาถึงเบื้องหน้าของหลี่ฝาง
มีดเล่มนั้น ก็ได้แทงลงไปที่ไหล่ด้านหลังของฉินวี่เฟย
“วิ่ง！” ฉินวี่เฟยมองไปที่หลี่ฝาง แล้วพูดพลางกลั้นความเจ็บปวด： “รีบวิ่ง！”
หลี่ฝางขมวดคิ้ว สีหน้าเกิดความลังเล
เพียงพริบตาเดียว หลี่ฝางก็เข้าประชิดตัวเสี่ยวเซิง
เสี่ยวเซิงดึงมีด ออกมาจากร่างของฉินวี่เฟย แล้วแทงไปทางหลี่ฝาง
แต่หลี่ฝาง กลับเร็วกว่าหนึ่งก้าว เขาชกเข้าไปที่เบ้าตาของเสี่ยวเซิงเต็มๆ
ต่อมา หลี่ฝางก็ลงมืออย่างรวดเร็ว ออกหมัด ชกไปที่ขมับ และก้านคอ ของเสี่ยวเซิง
สุดท้าย หลี่ฝางก็แย่งมีดมาได้ แล้วแทงมันลงไปที่ท้องของเสี่ยวเซิง
ในตอนนั้น หลี่ฝางก็ราวกับผีเข้า ในใจคิดแค่ว่า ต้องฆ่าไอ้หมาเน่าที่อยู่ตรงหน้าเขาให้ได้
ไม่นาน เสี่ยวจางก็พาเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองนายเข้ามา
เสี่ยวจางมองไปที่หลี่ฝาง แล้วถามขึ้นอย่างตกใจ： “คุณชาย เกิดอะไรขึ้นครับ?”
หลี่ฝางพูดขึ้นอย่างเย็นชา： “พวกมันจะฆ่าฉัน”
“อะไรนะ?”
เสี่ยวจางตกใจ น้ำเสียงก็สั่นขึ้น： “พวกมัน……จะฆ่าคุณ?”
“รีบจับพวกมันเอาไว้！”
เสี่ยวจางมองไปที่เสี่ยวเซิงและพวก นัยน์ตาเต็มไปด้วยความเย็นชาที่อาฆาต
รปภ.ที่บ้านพักตากอากาศ แต่ละคนล้วนเป็นทหารผ่านศึก ถึงแม้จะไม่ใช่มือดี แต่จัดการกับพวกนักเลงแบบนี้ ไม่ใช่ปัญหาเลย
มาถึงด้านหน้าของฉินวี่เฟย หลี่ฝางก็ช่วยพยุงเธอขึ้น แล้วพูด： “ฉันพาเธอไปทำแผล”
“คุณชาย ที่บ้านพักตากอากาศมีหมอและคลินิกเฉพาะทางอยู่” เสี่ยวจางรีบพูดขึ้น： “ผมจะนำทางให้ครับ”
หลี่ฝางมองเสี่ยวจางอย่างเย็นชา แล้วถาม： “ทำไม เรียกเขามาไม่ได้เหรอ?”
หลี่ฝางไม่ค่อยได้ใช้น้ำเสียงออกคำสั่งแบบนี้ คุยกับพวกลูกน้อง
บางที ในตอนนี้ หลี่ฝางเพิ่งจะทำตัวเป็นคุณชายคนนึง
“ขอโทษครับ คุณชาย ผมจะไปตามหมอมาครับ”
เสี่ยวจางกลัวสุดๆ ทันใดนั้นก็ควักโทรศัพท์ขึ้นมาทันที แล้วโทรหาหมอประจำบ้านพักตากอากาศ
หลังจากวางสาย เสี่ยวจางก็พูดขึ้น： “คุณชาย อีกแป๊บหมอก็ถึงแล้วครับ เชิญคุณชายไปพักในห้องก่อนครับ！”
หลี่ฝางพยักหน้า แล้วพยุงฉินวี่เฟย เข้าไปในห้องพัก
แผลที่ไหล่ด้านหลังของฉินวี่เฟยนั้นลึกมาก จากปากแผลสามารถมองเห็นกระดูก เห็นแล้วน่ากลัวมากๆ
ในใจของหลี่ฝาง รู้สึกผิดมากๆ
ยังไงก็ตาม มีดเล่มนี้ ที่จริงมันควรจะแทงถูกตัวเขา
เป็นฉินวี่เฟย ที่เอาตัวเองเข้ามาบังในเวลาที่อันตรายแบบนี้
ไม่งั้น หลี่ฝางนั้นตอนนี้ อาจจะต้องขึ้นไปเจอบรรพบุรุษแล้ว
ไม่นาน คุณหมอก็มาถึงอย่างรีบร้อน แล้วฆ่าเชื้อที่แผลตรงไหล่ด้านหลัง ของฉินวี่เฟย และทำการปิดแผล……
จากนั้น ร่างของฉินวี่เฟย ก็ถูกผ้าพันแผล พันรอบตัวอยู่หลายรอบ
“เพื่อนฉันไม่เป็นไรใช่มั้ย?” หลี่ฝางถามหมอ
“ไม่ได้เป็นอันตรายมากครับ ถึงแม้บาดแผลจะลึก แต่ว่ายังดีที่เป็นไหล่ด้านหลัง ไม่ได้กระทบต่ออวัยวะภายใน……ถ้าหากโดนแทงจากด้านหน้า นั่นก็เป็นปัญหาใหญ่แล้วครับ”
“แต่ว่า หลังจากที่แผลสมานแล้ว ก็จะทิ้งรอยแผลเป็นไว้ นั่นเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้”
“เกรงว่าหลังจากนี้เธอจะใส่ชุดที่โชว์หลัง……หรือว่าบิกินี่ไม่ได้แล้ว”
หมอมองไปที่ฉินวี่เฟย แล้วส่ายหน้า
ฉินวี่เฟยสวยแบบนี้ ถ้าหากใส่บิกินี่ กับเสื้อโชว์หลังไม่ได้……แม้แต่คุณหมอก็รู้สึกเสียดาย
ฉินวี่เฟยได้ยินแบบนี้ สีหน้าก็ดูเสียใจเล็กน้อย
พอหลี่ฝางได้ยิน ความรู้สึกผิดในใจ ก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น
“ขอโทษ”
หลี่ฝางมองไปที่ฉินวี่เฟย แล้วพูดด้วยสีหน้ารู้สึกผิดสุดๆ
“ไม่เป็นไร……” มุมปากของฉินวี่เฟย ก็ฝืนยิ้มออกมา： “ยังไงฉันก็ไม่ชอบใส่เสื้อโชว์หลังอยู่แล้ว”
ถึงแม้ปากฉินวี่เฟยจะพูดแบบนี้ แต่ว่าหลี่ฝางรู้ ฉินวี่เฟยเป็นผู้หญิง ขอแค่เป็นผู้หญิง ล้วนแต่รักสวยรักงามกันทั้งนั้น
มีผู้หญิงคนไหนที่ร่างกายมีรอยแผลเป็น แล้วไม่เสียใจบ้าง?
หลังจากรอให้หมอออกไป หลี่ฝางก็มองฉินวี่เฟยแล้วถามขึ้น： “เธอเข้ามาช่วยฉันทำไม?”
พูดตามจริง หลี่ฝางคิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าฉินวี่เฟยจะยื่นตัว เข้ามารับมีดแทนเขาแบบนี้
การเอาตัวเข้ามารับมีดแทนคนอื่นแบบนี้ ต้องมีความกล้าหาญอย่างมาก และต้องมีมิตรภาพที่ยิ่งใหญ่
แต่ระหว่างหลี่ฝางกับฉินวี่เฟย เห็นได้ชัดว่าไม่ได้มีมิตรภาพที่ดีอะไรมากมาย
หนึ่งเดียวที่มี ก็คือความสัมพันธ์ของคนใช้ประโยชน์กับคนถูกใช้ประโยชน์แค่นั้น
ฉินวี่เฟยส่ายหน้า แล้วพูด： “ฉันก็ไม่รู้”
“ในตอนนั้นฉันเห็นแค่ไอ้หมอนั่นมันกำลังจะแทงนายตาย จากนั้นสมองก็โล่ง รู้ตัวอีกทีก็พุ่งเข้าไปแล้ว”
หลี่ฝางจำได้อย่างชัดเจน
ตอนที่ตนพูดมัดอยู่ เขาเห็นฉินวี่เฟยแว๊บนึง
ตอนนั้นฉินวี่เฟย หนึ่งต่อสองรับมือ ไม่มีโอกาสเอาเวลามาช่วยเขาได้เลย
แต่สุดท้ายแล้ว จู่ๆ ฉินวี่เฟยก็วิ่งพุ่งเข้ามา
หรือว่า นี่เป็นปฏิกิริยาตอบสนองของฉินวี่เฟย?
“นายอย่าคิดมากเลย ฉันแค่กลัวนายจะตาย……”
ฉินวี่เฟยกลัวว่าหลี่ฝางจะเข้าใจผิด จึงรีบอธิบาย： “ถ้าหากนายตาย ฉันจะทำยังไงล่ะ?”
“รอให้คุณปู่ของมู่เสี่ยวไป๋มู่เจิ้งถังรู้ว่าฉันไม่บริสุทธิ์แล้ว คงจะโกรธตระกูลฉินของฉันแน่ๆ เมื่อถึงตอนนั้น คุณปู่ คุณพ่อของฉัน……คนในตระกูลฉินทั้งหมด ก็คงรุมยิงคำถามฉันแน่ๆ”
“ถามว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร……ฉันคงบอกพวกเขาไม่ได้ว่า เป็นคนที่ตายไปแล้วคนนึงหรอกนะ?”
“พวกเขาจะเชื่อเหรอ?”
ฉินวี่เฟยมองบนใส่หลี่ฝาง แล้วพูด： “นายต้องมีชีวิตอยู่สิ”
“ถ้านายอยู่ ฉันถึงบอกพวกเขาได้ ว่าฉันคบกับคุณชายตระกูลหลี่ แล้วก็มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันแล้ว พอตอนนั้น ถึงแม้คุณปู่จะโกรธฉันที่ไม่รักนวลสงวนตัว แต่ก็คงไม่ทำให้ฉันลำบากใจมากขึ้น กลับกันคงจะสนับสนุนให้ฉันคบกับนายต่อ”
“อย่างไรก็ตาม พวกเราอายุยังน้อย……ในเร็วๆ นี้ ก็ยังไม่สามารถแต่งงานได้”
“รอให้จบมหาลัย ฉันค่อยบอกกับคุณปู่ ว่าพวกเราเลิกกันแล้ว……ถึงตอนนั้น ฉันจะไม่ให้นายรับผิดชอบ แล้วฉันก็สามารถรอดตัวจากมู่เสี่ยวไป๋”
ฉินวี่เฟย พูดพลางหัวเราะขึ้นมา： “นายว่า นี่เป็นการยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวมั้ย?”
หลี่ฝางลูบหัวฉินวี่เฟย แล้วพูด： “คิดไม่ถึงว่าเธอจะฉลาดแบบนี้”
“ไม่ว่าจะพูดยังไง ฉันก็ติดหนี้ชีวิตเธออยู่”
หลี่ฝางสูดหายใจเข้าลึก พูดพลางทำสีหน้าซับซ้อน： “เมื่อก่อน ฉันเคยทำร้ายเธอ คิดมาตลอดว่าที่เธอเข้าหาฉันเพราะมีเป้าหมาย เพราะงั้นฉันถึงได้ทำกับเธอแบบนั้น”
หลี่ฝางนึกถึงวันนั้น ที่รังแกฉินวี่เฟยบนดาดฟ้า……
และเมื่อกี้ ที่ฝืนใจฉินวี่เฟยจูบเธอ……
ในตอนนี้ หลี่ฝางรู้สึกว่าใบหน้าของตน ร้อนฉ่า
นี่คือผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตตนไว้นะ ทำไมเมื่อก่อนตนถึงได้เลวนักนะ！
“เมื่อก่อนฉันเข้าหานายเพราะมีเป้าหมาย นายรู้สึกถูกต้องแล้ว” ฉินวี่เฟยพูด
“เอาเถอะ เรื่องที่ผ่านไปแล้ว ไม่ต้องพูดถึงแล้ว”
หลี่ฝางหัวเราะ แล้วพูดสัญญากับฉินวี่เฟย： “ฉันรับประกัน ฉันจะไม่ให้เธอต้องแต่งงานกับมู่เสี่ยวไป๋แน่ๆ”
“นายพูดเป็นคำพูดมั้ย?” ฉินวี่เฟยมองหลี่ฝาง แล้วถามอย่างสงสัย
“แน่นอนว่าเป็น”
หลี่ฝางเพิ่งพูดจบ เสี่ยวจางก็มาถึงหน้าประตูห้องพัก
หลี่ฝางพูดกับฉินวี่เฟย： “เธอนอนพักสักหน่อยเถอะ อย่าเพิ่งขยับ ฉันออกไปข้างนอกแป๊บนึง เดี๋ยวกลับมา”
ฉินวี่เฟยพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง
หลี่ฝางหันหลัง เดินไปอยู่ด้านหน้าของเสี่ยวจาง แล้วพูดขึ้นอย่างเย็นชา： “เค้นถามออกมาได้หรือยัง? ว่าใครเป็นคนอยู่เบื้องหลังพวกมัน?”
เสี่ยวจางพยักหน้า แล้วพูด： “ถามได้ความแล้วครับ”
“เป็นสวีเถิงเฟยบริษัทสวีซื่อครับ”
