บทที่ 291 คุณชายสองท่าน
ไห่เย่นโดนตบหนึ่งที ก็อึ้งอยู่กับที่
หยิ่นเหล่ยที่อยู่บนพื้น เมื่อเห็นฉากนี้ ก็โมโหขึ้นมาทันที
ไม่ว่ายังไง ไห่เย่นก็เป็นแฟนสาวของเขา
แฟนสาวของตัวเอง อยู่ต่อหน้าตัวเอง โดนคนอื่นตบ?
นี่มันเกินไปหรือเปล่า?
หยิ่นเหล่ยลุกขึ้นจากพื้นอย่างรวดเร็ว และดึงคอเสื้อของหลี่ฝาง “นายกล้าตบแฟนสาวของฉันเหรอ?”
“ตบแฟนสาวนายแล้วทำไม?”
ขณะพูด หลี่ฝางก็ดึงผมของหยิ่นเหล่ย จากนั้นยกเท้าขึ้น ใช้เข่าข้างหนึ่งกดลงท้องของไห่เย่น
“ถ้าฉันจะตีนายด้วย แล้วจะทำไม?”
หยิ่นเหล่ยไว้ผมยาว เพื่อที่จะมาร่วมงานปาร์ตี้ ยังจัดแต่งทรงผมเป็นพิเศษ
เพียงแต่ว่า โดนหลี่ฝางดึงเช่นนี้ ผมเผ้ากระเซอะกระเซิงไปหมด
หลี่ฝางดึงผมของหยิ่นเหล่ย อย่างดุเดือด ตีเข่าติดต่อกันหลายครั้ง
หยิ่นเหล่ยไม่คาดคิดมาก่อน หลี่ฝางและคนอื่นๆจะฮึกเหิมขนาดนี้ กล้าทุบตีผู้คนในงานปาร์ตี้ของสถานตากอากาศ!
เมื่อเห็นคนตีกัน มีคุณชายหลายคน ต่างเข้ามาล้อมอยู่รอบๆ
“นั่นคือคุณชายเหล่ยไม่ใช่เหรอ?”
“คุณชายเหล่ย?” มีคนไม่รู้จักเขา จึงถามว่า “คุณชายเหล่ยคือใคร?”
“เขาเป็นคุณชายของต้าหัวกรุ๊ป แม้ว่าอุตสาหกรรมของตระกูลพวกเขา ไม่อยู่ในเมืองเอก แต่เครื่องสำอางของตระกูลเขา มีชื่อเสียงมาก คุณเคยได้ยินชื่อโอย่าไหม? ตระกูลพวกเขาเป็นผู้ผลิต”
“โอย่า?”
แบรนด์โอย่านี้ ถ้าจะบอกว่าใหญ่ก็ไม่ใหญ่มาก ถ้าจะบอกว่าเล็ก มันก็ไม่เล็ก
แม้ว่าจะเทียบไม่ได้กับแบรนด์ต่างประเทศที่ดังๆ แต่อยู่ภายในประเทศ ก็เป็นที่นิยมอย่างมาก
โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาธุรกิจออนไลน์ที่เติบโตอย่างรวดเร็ว โอย่าได้คัดเลือกคนมาเป็นตัวแทนธุรกิจออนไลน์และทำเงินได้มากมาย
อาศัยโอย่า ต้าหัวกรุ๊ป กลายเป็นกลุ่มชั้นนำโดยตรงในเป่ยไห่
“ที่แท้ก็เป็นหยิ่นเหล่ยแห่งต้าหัวกรุ๊ป… … ว้าว ถ้างั้นคนที่ต่อยเขาเป็นใคร? ทำไมฉันไม่เคยเห็นเขามาก่อน?”
“คนนั้นเหรอ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”
เมื่อมองไปที่หลี่ฝาง หลายคนก็ส่ายหัว รู้สึกแปลกหน้ามาก
แต่ว่า ก็มีหลายคนที่จำหลี่ฝางได้
เขาเป็นคนที่ครั้งก่อนที่ต่อยมู่เสี่ยวไป๋หรือเปล่า?”
“ดูเหมือนว่าจะเป็นเขาจริงๆ ไม่คาดคิด เขาต่อยคุณชายใหญ่ตระกูลมู่แล้ว… …ยังปลอดภัยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น? ฉันคิดว่าหนุ่มคนนี้ คงจะนอนอยู่ในโรงพยาบาล และพิการไปแล้ว”
“แม้จะไม่รู้ที่มาของหนุ่มคนนี้ แต่ฉันคิดว่า สามารถหลบหนีจากการไล่ฆ่าของมู่เสี่ยวไป๋ เบื้องหลังนั้นไม่ธรรมดาแน่นอน”
… …
งานปาร์ตี้แบบนี้เดิมเป็นการพบปะของชนชั้นสูง
โดยทั่วไป จะไม่มีการทะเลาะวิวาทชกต่อยกัน
คนที่มาที่นี่ ส่วนใหญ่ต้องทำให้ตัวเองมีคุณภาพ และมีความอ่อนโยนสง่างาม… …
แน่นอนว่า แม้ลับหลังพวกเขาจะเป็นคนที่ใจสกปรก หยาบคาย และน่ารังเกียจแค่ไหน ก็ไม่มีใครสามารถรับรู้ได้
พวกเขาอยู่ในสถานที่แบบนี้ จะพยายามควบคุมอารมณ์ไม่ให้ฉุนเฉียว เพื่อไม่ให้กระทบต่อชื่อเสียงของตัวเอง… …
จะไม่ทำให้ตัวเองและตระกูล ธุรกิจ มีผลกระทบทางลบ
แต่หลี่ฝางไม่แคร์
แม้ว่าหลี่ฝางจะเป็นคนในแวดวงชนชั้นสูง แต่อยู่ในแวดวงนี้ เขาไม่มีความสนใจเลยสักนิด
หลังจากถูกตีเข่าแล้วหลายครั้ง หลี่ฝางผลักหยิ่นเหล่ยออกไป และด่าไปคำหนึ่ง “สำหรับฉัน นายก็คือสวะ”
ในขณะนี้หยิ่นเหล่ยรู้สึกเจ็บปวด ก้มตัวและมีอาการอยากอาเจียน
สีหน้าของเขา เจ็บปวดมาก
หลังจากนั้นไม่นาน หยิ่นเหล่ยก็เงยหน้าขึ้น และจ้องมองหลี่ฝางโดยความแค้น
“ฉันจะไม่ปล่อยนายไปแน่”
หยิ่นเหล่ยกัดฟันพูด
เขาไม่พูดคำนี้ยังดีหน่อย แต่ทันที่เขาพูดจบ หลี่ฝางก็ลงมืออีก
หลี่ฝางเรียนท่านี้มาจากซุนจิ้น วิ่งตรงมา และเมื่อเข้าใกล้หยิ่นเหล่ย เขาก็กระโดดขึ้นตรงๆ ตีเข่าที่คางของหยิ่นเหล่ย
แน่นอนว่า การเตะของซุนจิ้น คือหน้าอกของหลี่ฝาง
ปากของหยิ่นเหล่ย ส่งเสียงกรีดร้องออกมา แล้วรีบถอยหลังหลายก้าว และล้มลงกับพื้นทันที
หยิ่นเหล่ยล้มลงกับพื้น เจ็บจนหายใจแผ่วเบา
ในฝูงชน มีหลายคนวิ่งออกมาหลายคน มาอยู่ต่อหน้าหยิ่นเหล่ยอย่างรวดเร็ว
“คุณชายเหล่ย คุณเป็นยังไงบ้าง?”
“คุณชายเหล่ย ผมพยุงคุณขึ้นมา”
หลังจากพยุงหยิ่นเหล่ย กลุ่มคนเหล่านี้ก็มองไปที่หลี่ฝางอย่างเย็นชา และถามอย่างไม่เกรงใจ “นายเป็นใคร?”
“ทำไมต้องต่อยคุณชายเหล่ย?”
หลี่ฝางไม่พูดอะไรสักคำ
“มันไร้เหตุผลจริงๆ!”
“รปภ. รปภ. รปภ.ของสถานตากอากาศนี้อยู่ที่ไหน?”
เพื่อนของหยิ่นเหล่ยหลายคน ตะโกนออกมาอย่างรวดเร็ว
และหันหัวไปมองหลี่ซ่วยซ่วย สีหน้าของหลี่ซ่วยซ่วยนั้น หวาดกลัวมาก
“หลี่ฝาง พวกเราก่อเรื่องแล้วใช่ไหม?” หลี่ซ่วยซ่วยถามด้วยความกังวล
หลี่ฝางพูดอย่างไม่แยแส “ผมเคยบอกนายแล้วไง? ผมเป็นเจ้าของสถานตากอากาศแห่งนี้”
หลี่ซ่วยซ่วยไม่พูดอะไรสักคำ คิดในใจ แม้จะเป็นเจ้าของ ก็ไม่สมควรตีแขกตามอำเภอใจเช่นนี้มั้ง?”
นอกจากนี้ ไม่ได้หมายความว่า นายเป็นเจ้าของ นายก็จะใหญ่ที่สุด
ภูมิหลังของแขกหลายคน ยิ่งใหญ่กว่าเจ้านายไม่ใช่เหรอ?
ในใจของหลี่ซ่วยซ่วย เต็มไปด้วยความกังวล
กลัวจะทำให้หลี่ฝางเดือดร้อน
ในตอนนี้หลี่ซ่วยซ่วย พูดด้วยใบหน้าตำหนิตัวเอง “ถ้ารู้แต่แรก ฉันจะไม่มา ดูสิเพราะฉันก่อเรื่อง เป็นงานเลี้ยงที่ดี เพราะฉัน ทำให้มันวุ่นวายไปหมด!”
“นายพูดผิด ไม่ใช่เพราะนายหรอก ที่ทำให้งานเลี้ยงวุ่นวาย แต่เป็นเพราะคนเหล่านั้นไม่มีคุณภาพ ชอบดูถูกคน เลยทำให้เกิดความวุ่นวาย” หลี่ฝางพูดแก้ไข
ในเวลานี้ รปภ.ก็มาถึง
และคนที่เป็นผู้นำ ไม่ใช่เสี่ยวจาง เสี่ยวจางนอกจากรับผิดชอบวิลล่า ห้องพักวีไอพีของแขก ที่พัก อาหาร… …ทางด้านนี้
ภายในวิลล่า ก็มีคนอื่นรับผิดชอบ
หลี่ฝางไม่รู้จักคนๆนี้ เห็นเขาสวมแว่นตาขอบทอง ดูอ่อนโยนสุภาพเรียบร้อย รูปร่างสูงโปร่ง เป็นคนเก่งมีพรสวรรค์
เขาเข้ามาและกวาดสายตามองไปรอบๆ เห็นเลือดที่มุมปากของหยิ่นเหล่ย ทั้งตัวดูน่าสมเพช สีหน้า แสดงความตื่นตระหนกทันที
“คุณชาย… …”
เขารีบวิ่งไปหาหยิ่นเหล่ย และถามอย่างเป็นกังวล “คุณชาย เกิดเรื่องอะไร?”
มีเสียงตบทีหนึ่ง หยิ่นเหล่ยยื่นแขนออกไป ตบไปที่ใบหน้าของชายสุภาพอ่อนโยนคนนี้อย่างแรง
“ทำไมแกพึ่งจะมา?”
“กูถูกต่อย แกพึ่งจะมา แม่งเอ้ยมัวไปทำอะไร?”
“ไอ้คนไร้ประโยชน์ ไอ้สวะ!”
หยิ่นเหล่ยจ้องมองชายสุภาพอ่อนโยนคนนี้ และดุด่าเยาะเย้ย
สีหน้าของชายสุภาพอ่อนโยนคนนี้ ขรึมขึ้นมาทันที ไม่แสดงอาการโกรธเลย
แม้จะอยู่ต่อหน้าคนมากมาย โดนหยิ่นเหล่ยตบหน้าแรงๆทีหนึ่ง
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น? รปภ.ตรงนี้ ทำไมเรียกเขาว่าคุณชาย?”
“ใช่สิ นี่มันเรื่องอะไร” หวางเสี่ยวโก๋ถามออกมาด้วยความแปลกใจ
เมื่อเห็นฉากนี้ ไม่ว่าจะเป็นหวางเสี่ยวโก๋ หรือเลี่ยวข่าย ใบหน้าต่างตื่นตระหนก
หรือเป็นเพราะว่าได้ตีคนใหญ่คนโต
“หลี่ฝาง ไหนนายบอกว่ารู้จักคุณชายสถานตากอากาศตรงนี้? หยิ่นเหล่ยคนนี้ คงไม่ใช่คุณชายสถานตากอากาศแห่งนี้” หวางเสี่ยวโก๋ถามอย่างหวาดกลัว
ถึงอย่างไร หวางเสี่ยวโก๋และคนอื่นๆ ไม่มีภูมิหลังอะไรเลย
ถ้าทำให้ผู้มีอำนาจขุ่นเคือง ทุกอย่างก็แย่
โดนทำร้ายอย่างรุนแรง เป็นเรื่องเล็ก ถ้ากระทบกระเทือนต่อคนในครอบครัว มันจะเป็นเรื่องใหญ่ทันที
พูดตามตรง หลี่ฝางไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
ทำไมรปภ.สถานตากอากาศ ถึงเรียกหยิ่นเหล่ยว่าคุณชาย!”
คุณชายควรเป็นตนเองไม่ใช่หรือ?
ไหเย่นที่อยู่ด้านข้าง มือกอดอก มองหลี่ฝางและคนอื่นๆด้วยสายตาเหยียดหยาม และพูดว่า “ขอบอกพวกนาย พวกนายตายแน่นอน รปภ.บริษัทรักษาความปลอดภัยของสถานตากอากาศแห่งนี้ มากกว่าครึ่งหนึ่ง เป็นคนของต้าหัวกรุ๊ป”
“พวกนายตีคุณชายเหล่ย ก็รอตายได้เลย!”
หลังจากที่ไห่เย่นพูดจบ ก็เดินไปที่ด้านข้างของหยิ่นเหล่ย
แต่หลี่ฝาง หลังจากรู้ความจริง ก็หัวเราะเบาๆ
“ก็เป็นแค่บริษัทรักษาความปลอดภัย? มีอะไรน่าอวด?” หลี่ฝางมองไปที่หยิ่นเหล่ย และส่ายหัวด้วยความเหยียดหยาม
พูดตามตรง พวกเขาก็แค่มาทำงานให้สถานตากอากาศแห่งนี้?
ชายสุภาพอ่อนโยนและคนอื่นๆ มาทำงานรักษาความปลอดภัยให้กับสถานตากอากาศ พูดตามหลัก ก็เหมือนมาทำงานให้กับหลี่ฝาง
ในขณะนี้ หลี่ฝางนั้นแหละที่เป็นเจ้านายของพวกเขา
ดังนั้น ทำไมหลี่ฝางต้องกลัวพวกเขา?
หลังจากดุด่าชายสุภาพอ่อนโยนคนนั้นแล้ว ชายสุภาพอ่อนโยนก็เริ่มอธิบายว่า “คุณชาย ขอโทษจริงๆ เมื่อกี้ประธานโจวมา เพื่อช่วยประธานโจวเคลียร์คนในพื้นที่ ก็เลยไม่อยู่ตรงนี้”
“ประธานโจว? ใครคือประธานโจว? ทำไม เขาสำคัญกว่าฉันเหรอ?”หยิ่นเหล่ยถามอย่างเย็นชา
“ประธานโจว? เป็นไปได้ไหมที่เป็นโจวเจ๋หลุนมาอยู่ที่นี่… …ฮ่าฮ่า” โกเอ๋อกำกำปั้นเล็กๆของตัวเอง และกระโดดขึ้นด้วยความตื่นเต้น
“คือโจวเจ๋หลุน ซูเปอร์สตาร์นักดนตรีคนนั้น”
“พอแล้ว ฉันไม่สนว่าเขาจะเป็นซูเปอร์สตาร์อะไร นายรีบไปหาไอ้หนุ่มคนนั้น ต่อยมันให้หนัก จากนั้นก็โยนมันออกไปจากสถานตากอากาศแห่งนี้” ชี้ไปที่หลี่ฝาง หยิ่นเหล่ยพูดอย่างเย็นชา
“ไม่ใช่ ต้องพวกเขาทุกคน ชกต่อยทั้งหมด และโยนออกไป” หยิ่นเหล่ยพูดเสริม
