บทที่ 293 ฉันคือหนีเตีย
ชายผู้สง่างามคนนี้ กำหมัดแน่น เมื่อใกล้เข้าไปก็เตรียมชก… …
รองเท้าหนังคู่หนึ่ง บินมาจากไม่ไกล พุ่งไปที่หัว ฟาดใส่ทันที
ความเร็วของรองเท้าหนังนี้ เร็วกว่าความเร็วหมัด ที่ผู้ชายคนนี้ชกออกไป
ชายคนนี้ถูกรองเท้าหนังฟาดลงกับพื้น และไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้
“แม้งเอ้ย ใครโยนรองเท้า!”
หยิ่นเหล่ยมองไปข้างหลัง ก็ดุด่าต่อหน้าฝูงชน
หลังจากด่าเสร็จ รองเท้าหนังอีกข้างหนึ่ง พุ่งตรงมาที่ใบหน้าหยิ่นเหล่ย ฟาดไปหนึ่งที
หยิ่นเหล่ยถูกรองเท้าหนังฟาดเข้าที่ใบหน้า ถอยหลังไปหลายก้าว กว่าจะพยุงตัวเองไม่ให้ล้มลง
แต่ว่า ใบหน้าของหยิ่นเหล่ย มีร่องรอยของรองเท้า
จากนั้น ใบหน้าของหยิ่นเหล่ย ดูน่าเกลียดมาก
“ใครฟาดฉัน เดินออกมา!” หยิ่นเหล่ยถามอย่างเย็นชา
“คุณปู่ของนายฟาดเอง ทำไม?”
ส้าวส้วยค่อยๆเดินออกมา และเดินเข้าหาหยิ่นเหล่ยช้าๆ
“แก… …แกกำลังหาที่ตายเหรอ!”
ชี้ไปที่จมูกของส้าวส้วย หยิ่นเหล่ยด่าอย่างเย็นชา “แม่งเอ้ย แกกล้าขว้างรองเท้าหนังเหม็นๆใส่หน้าฉัน!”
“พวกแก… … พวกแกยืนโง่อยู่ทำไม รีบไปจัดการมัน!”
สำหรับรปภ.ของต้าหัวกรุ๊ป หยิ่นเหล่ยออกคำสั่งเสียงดัง
นี่คือคุณชายเหล่ย ลูกชายของท่านประธานต้าหัวกรุ๊ป !
คำพูดของเขา รปภ.กลุ่มนี้ จะกล้าขัดขืนเหรอ?
พวกเขามุ่งไปทางส้าวส้วย ตอบโต้ทันที
สำหรับส้าวส้วย ก้มตัวลง เก็บรองเท้าของเขาตัวเองขึ้นมา เมื่อเผชิญหน้ากับกลุ่มรปภ.เพี๊ยะๆๆ เอารองเท้าฟาดทีละคน ทุกคนล้มลงบนพื้น
เมื่อหยิ่นเหล่ยเห็นฉากนี้ ตกตะลึงจนอึ้งไปเลย
ไอ้ผู้ชายคนนี้ ยังเป็นมนุษย์อยู่หรือเปล่า?”
แค่รองเท้าหนังเพียงข้างเดียว สามารถเอาชนะรปภ.มากมายขนาดนี้?
“จอมยุทธ์รองเท้า?”
ในเวลานี้ โก่เอ๋อกรีดร้องออกมา
“จอมยุทธ์รองเท้า?”
เมื่อโก่เอ๋อตะโกนอย่างนั้น หลายคนก็ร้องตาม
“จอมยุทธ์รองเท้า จอมยุทธ์รองเท้า” ทุกคนตะโกนเช่นนี้
จุดสำคัญ คือการลงมือของส้าวส้วย เท่ห์เกินไป
ด้วยรองเท้าเพียงข้างเดียว เอาชนะผู้คนจำนวนมาก จนทำให้คุณชายทั้งหลาย ต่างตกตะลึง
ส้าวส้วยขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่า เขาไม่ชอบชื่อเล่นนี้
ทำอะไรไม่ได้เพราะโก่เอ๋อเป็นคนริเริ่ม ทุกคนเริ่มโห่ร้อง เรียกจอมยุทธ์รองเท้า และดังขึ้นเรื่อยๆ
โดยเฉพาะอย่างยิ่งในงานปาร์ตี้ สาวน้อยหลายคน เริ่มหลงใหลในตัวส้าวส้วย
แต่เดิมส้าวส้วยนั้นก็หล่อเหลา ใบหน้าคมเข้ม และระหว่างคิ้ว แฝงไว้ด้วยความสง่าผ่าเผยของชายหนุ่ม
บวกกับฝีมือของเขา หนักแน่นแม่นยำ ไม่มีการลังเลใจ
ทำให้คนอื่นรู้สึกว่าเขาหล่อเท่ห์สุดๆ
แม้แต่ผู้กำกับหลายคน มองไปที่ส้าวส้วย ก็อึ้งจนไม่ขยับตัว
ด้วยทักษะเช่นนี้ หน้าตาเช่นนี้ ถ้าไม่เข้าวงการบันเทิงเป็นดาราแอ็คชั่น มันน่าเสียดายแย่!
ขณะที่ส้าวส้วยเดินบีบเข้ามาทีละก้าว หยิ่นเหล่ยตกใจจนหน้าซีด
“ฉันเป็นถึงลูกชายแท้ๆของท่านประธานต้าหัวกรุ๊ป หยิ่นเหล่ย พวกแก… …พวกแกทำร้ายฉันไม่ได้” หยิ่นเหล่ยพูดด้วยสีหน้าลุกลี้ลุกลน
ในเวลานี้ ลุงเฉียนมาถึงตรงหน้าชายสุภาพอ่อนโยน และถามเขาว่า “เกิดอะไรขึ้น?”
“คุณชายของบริษัทผม กับคุณชายของสถานตากอากาศแห่งนี้ ดูเหมือนจะมีความเข้าใจผิดบางอย่าง… …” ชายสุภาพอ่อนโยนรีบพูดอย่างรวดเร็ว
“ที่แท้ก็แบบนี้… …”
ลุงเฉียนพยักหน้า จากนั้นพูดว่า “ทุกคนแยกย้ายกันไปแล้ว”
“เป็นแค่เรื่องเข้าใจผิด”
“ส้าวส้วย พาคุณชายเหล่ย ไปที่ห้องรักษาความปลอดภัย”
หลังจากที่ทุกคนแยกย้ายกันไปแล้ว ลุงเฉียนก็เหลือบมองไปที่หลี่ฝาง และพูดว่า “คุณชาย ท่านก็ตามมาด้วย”
“คุณชาย?”
เมื่อลุงเฉียนเรียกหลี่ฝางว่าคุณชาย ทุกคนต่างตกใจ
หวางเสี่ยวโก๋ เลี่ยวข่าย ต่างนิ่งอึ้งไปเลย
“หลี่ฝาง เมื่อกี้ลุงเฉียนเรียกนายว่าอะไร?” หวางเสี่ยวโก๋กลืนน้ำลาย และถามด้วยสีหน้าตกใจ
“เขาเรียกฉันว่าคุณชาย มีอะไรเหรอ?” หลี่ฝางหัวเราะเบาๆ
“คุณชาย… … ที่แท้นายก็คือคุณชายสถานตากอากาศแห่งนี้ โอ้พระเจ้า ถ้าเช่นนั้น นายก็คือหลานชายของหลี่เจียเฉินคนนั้นหรือ?”
“ว้าว นายก็คือทายาทเศรษฐีรุ่นที่สองที่มีค่าตัวแสนล้าน?”
“แพลตฟอร์มถู่โต้ว นายเป็นคนซื้อใช่ไหม?”
“วิลล่าหมายเลข1 นายเป็นคนซื้อเหรอ?”
“แม้แต่บาร์ที่พวกเราไปเที่ยวเมื่อคืน ก็ยังเป็นของนาย?”
เมื่อมองไปที่หลี่ฝาง หวางเสี่ยวโก๋ก็ตกตะลึง
หลี่ฝางพยักหน้า และพูดว่า “ใช่สิ ข่าวของนาย ค่อนข้างแม่นยำนี่”
หลังจากได้รับการยืนยันจากหลี่ฝาง หวางเสี่ยวโก๋ก็หายใจหอบ และเกือบจะเป็นลมด้วยความตกใจ
“ฉันได้ติดตามทายาทเศรษฐีรุ่นที่สองที่มีค่าตัวหลายแสนล้าน และเป็นเพื่อนร่วมห้อง… …” หวางเสี่ยวโก๋ไม่อยากจะเชื่อ
หลังจากนั้นไม่นาน หวางเสี่ยวโก๋ก็ขมวดคิ้วทันที มองไปที่หลี่ฝางและถามว่า “ไม่ใช่นี่ เขาเรียกหนีเตียไม่ใช่เหรอ?”
“ใช่สิ ฉันก็คือหนีเตีย!” หลี่ฝางพยักหน้า
“นายก็คือหนีเตีย?” หวางเสี่ยวโก๋พูดซ้ำ
“ฉันก็คือหนีเตีย!” หลี่ฝางตอบอีกครั้ง
“ชื่อหนีเตียนี้ เป็นชื่อที่ฉันตั้งขึ้นมาเอง” หลี่ฝางยิ้มและพูดว่า “มันเป็นตัวปลอมๆของฉัน!”
“แม่ง!”
หวางเสี่ยวโก๋พึ่งตั้งสติขึ้นมาได้
“ไอ้บ้า นายเอาเปรียบฉัน!” หวางเสี่ยวโก๋พุ่งไปข้างหน้า และบีบคอของหลี่ฝางโดยตรง
… …
หลังจากผ่านการทะเลาะวิวาท หลี่ฝางและคนอื่นๆ ก็มาที่บ้านหลังเล็กๆ
นั่นคือห้องรักษาความปลอดภัย
ห้องรักษาความปลอดภัย อยู่ห่างจากวิลล่า เพียงสิบเมตร
หลังจากเข้าไปแล้ว ใบหน้าของหยิ่นเหล่ย ในที่สุดก็ไม่มีความเย่อหยิ่งปรากฏ
ตั้งแต่ตอนที่เขารู้ถึงตัวตนของหลี่ฝาง หยิ่นเหล่ยก็รู้ว่าเขาแพ้แล้ว
ต้าหัวกรุ๊ปของตัวเอง เมื่อเทียบกับอุตสาหกรรมของหลี่เจียเฉิน อีกอันเหมือนอยู่บนฟ้า อีกอันอยู่บนพื้นดิน
มันเทียบกันไม่ได้เลย
“ผมขอโทษ… …”
ทันทีที่ลุงเฉียนกำลังจะพูด หยิ่นเหล่ยก็พูดขึ้นมาทันที “ผมขอโทษคุณชายหลี่”
“ฉันคือหนีเตีย!” หลี่ฝางพูดแก้ไข
“คุณคือพ่อของฉัน!” หยิ่นเหล่ยรู้สึกตกตะลึง จนในเวลานั้นพูดอย่างเลอะๆเลือนๆ
เมื่อไห่เย่นเห็นฉากนี้ ก็ขมวดคิ้วด้วยความรังเกียจ
แฟนหนุ่มของฉัน ช่างต่ำต้อยเหลือเกิน… …
ไห่เย่นไม่เคยเห็นหยิ่นเหล่ยแสดงด้านที่น่าอับอายเช่นนี้ และอดไม่ได้ที่จะสงสัยว่า ตัวตนของหลี่ฝาง มีพลังอำนาจเพียงใด? ถึงกับทำให้หยิ่นเหล่ยหวาดกลัวเช่นนี้
หยิ่นเหล่ยเดินเข้ามา โค้งคำนับและขอโทษหลี่ฝาง “คุณชาย ขอโทษ เป็นเพราะผมมีตาหามีแวว ทำให้ท่านขุ่นเคือง หวังว่าท่านจะเป็นผู้ยิ่งใหญ่ที่ใจกว้าง ครั้งนี้ก็ยกโทษให้ผม”
“ฮ่าฮ่า นายไม่ใช่ด่าพวกเราว่าสวะไม่ใช่เหรอ?” หลี่ฝางหัวเราะ และถามด้วยความเย่อหยิ่ง
“ผมเป็นสวะ พวกเราเป็นสวะ ท่านจะเป็นสวะได้อย่างไร?” หยิ่นเหล่ยรีบก้มหัวและยิ้มทันที
ต้องบอกว่า หยิ่นเหล่ยคนนี้ เป็นปรมาจารย์ที่สามารถพลิกแพลงสถานการณ์ได้
สิ่งที่เรียกว่าไม่ทำร้ายคนที่สำนึกผิด ในเมื่อหยิ่นเหล่ยคนนี้ทั้งก้มหัว ทั้งขอโทษ หลี่ฝางจึงไม่สามารถทำอะไรเขาได้
หลี่ฝางมองไปที่หยิ่นเหล่ย และพูดว่า “นายควรจะขอโทษหลี่ซ่วยซ่วย”
“หลี่ซ่วยซ่วย ผมขอโทษ ก่อนหน้านี้มันเป็นความผิดของผมทั้งหมด ผมไม่ดีเอง… …”
ในขณะพูด หยิ่นเหล่ยก็เงยหน้าขึ้น และหันไปมองไห่เย่น “อันที่จริง ต้องโทษผู้หญิงคนนี้ เพราะผู้หญิงคนนี้ที่อยู่ข้างกายผม ยุยงให้ผิดใจกัน พูดกับผมตลอด ยุให้เรื่องใหญ่โต และสิ่งนี้ทำให้สร้างความเข้าใจผิดต่อกัน”
ในขณะที่พูด หยิ่นเหล่ยก้าวไปสองสามก้าวอย่างรวดเร็ว ดึงผมของไห่เย่น และลากไปที่ด้านหน้าของหลี่ซ่วยซ่วย “นางแพศยา ยังไม่รีบขอโทษหลี่ซ่วยซ่วย!”
“คุณชายเหล่ย คุณทำฉันเจ็บ!” ไห่เย่นสีหน้าเจ็บปวด และดิ้นรนเสียงดัง
“นางแพศยา เธอไม่ได้ยินที่ฉันพูดเหรอ? รีบขอโทษหลี่ซ่วยซ่วย!” หยิ่นเหล่ยใบหน้าเย็นชา และพูดซ้ำ
“ขอโทษเขา… … หยิ่นเหล่ย คุณบ้าหรือเปล่า?”
ไห่เย่นมองไปที่หลี่ซ่วยซ่วย พูดอย่างหมดปัญญา
“นางแพศยา!”
มีเสียงเพี๊ยะทีหนึ่ง หยิ่นเหล่ยยกแขนขึ้น และตบลงหน้าเธอ ตบหน้าเธอหนึ่งครั้ง “ถ้าไม่ใช่เธอ ฉันจะไปหาเรื่องหลี่ซ่วยซ่วยได้อย่างไร!”
“ฉันให้เธอขอโทษ ได้ยินหรือเปล่า?” หยิ่นเหล่ยพูด พร้อมกับยกแขนขึ้น และจะตบไห่เย่นอีกครั้ง
ในเวลานี้ หลี่ซ่วยซ่วยยื่นมือออกไปจับแขนของหยิ่นเหล่ย และพูดว่า “พอแล้ว หยิ่นเหล่ย เธอเป็นแฟนของนาย ไม่ใช่คนที่ต้องมารับโทษแทนนาย!”
“ยิ่งไปกว่านั้น ฉันไม่ต้องการคำขอโทษของเธอ” หลี่ซ่วยซ่วยพูด
หลี่ซ่วยซ่วยมองไปที่หยิ่นเหล่ยอย่างเหยียดหยาม “ไห่เย่นคบนาย เหมือนคนตาบอดจริงๆ”
“ใช่ๆๆ ไห่เย่นเป็นผู้หญิงที่สวยเช่นนี้ เหมาะกับคุณมากกว่า”
“หรือว่า ผมจะเอาเธอคืนให้กับคุณ” หยิ่นเหล่ยดึงมือของไห่เย่น ลากไปด้านหน้าหลี่ซ่วยซ่วย
สีหน้าของหลี่ซ่วยซ่วยซับซ้อนเล็กน้อย แต่ไม่ได้จับมือของไห่เย่น
“ช่างมันเถอะ พวกเราไปกันเถอะ”
หลี่ฝางยิ้มอย่างเหยียดหยาม ตบไหล่หลี่ซ่วยซ่วย และพูด
