บทที่ 315 คู่ชายหญิงหน้าไม่อาย
ชายหญิงหน้าไม่อายคู่นี้ไม่ใช่ใครอื่น เป็นหลิวจินหยาง แฟนเก่าของเหมิงเหมิง และน้องสาวของหูเฟย
หลิวจินหยางหลังทุกขลาภได้รับแลมโบกินี่คันนั้นมาครอบครองโดยไม่คาดฝัน เขาจึงอวดเบ่งขึ้นมา ในมือยังหนีบกระเป๋า LV เข็มขัดคาดของ Gucci แบรนด์เนมไปทั้งตัว แต่กลับเชยอย่างมาก ดูแล้วคล้ายกับลูกชายหน้าโง่ของเจ้าของที่ดิน
“รีบยกเข้ามา ฉันเดินตั้งครึ่งวัน จนคอแห้งหมดแล้ว”
หลิวจินหยางนั่งลง ก่อนตบโต๊ะอย่างโมโหใส่เจ้าของร้าน
ภายในร้านถือว่าไม่ยุ่งมาก แต่ยังมีแขกหลายโต๊ะที่มาถึงก่อนหลิวจินหยาง เมื่อเจ้าของร้านยกโจ๊กเย็น ไปให้กับแขกคนอื่น หลิวจินหยางโมโหอย่างหนักขึ้น “แม่งมันเถอะ ไม่สนใจคำพูดของฉันหรือไง?”
“ฉันคอแห้งจะตายแล้ว ไม่ได้ยินหรือไง?”
“เอาโจ๊กเย็นในมือแกยกมาให้ฉัน ไม่งั้นฉันจะล้มโต๊ะของแก”
หลิวจินหยางก็บ้าพอตัว ไม่ดูว่าที่นี่คือถิ่นของใคร กล้าพูดจาโอหัง
เถ้าแก่ร้านกลับซื่อสัตย์ เขาเผยสีหน้าหนักใจออกมา ก่อนรีบเอ่ยขอโทษหลิวจินหยาง “เถ้าแก่ คุณโปรดรออีกไม่กี่นาทีนะครับ โจ๊กเย็นของเรา จะถูกยกมาให้คุณเร็วที่สุดครับ”
“ส่วนโจ๊กเย็นในมือผม เป็นของแขกสองท่านนั้น พวกเรามาก่อนคุณ ขอโทษด้วยนะครับ”
เถ้าแก่ร้านยิ่งเกรงใจ หลิวจินหยางนั้นยิ่งดูแคลน
“อย่ามาเพ้อเจ้อ ฉันไม่สนว่าเรื่องหลักการมาก่อนมาหลังอะไรนั้น ฉันรู้เพียง ฉันคอแห้ง ต้องการดื่มโจ๊กเย็นสองถ้วยในมือแกนั้น เข้าใจไหม?”
หลิวจินหยางเอ่ยจบ กำหมัดแน่น เสียงดังกร๊อบแกรบ
“เฮ้ เอาโจ๊กเย็นมาให้ฉัน พวกแกรอไปก่อน ได้ยินไหม?” หลิวจินหยางมองแขกสองคนนั้นด้วยสีหน้าร้ายกาจ พร้อมเอ่ยขึ้น
แขกสองคนนั้นเห็นหลิวจินหยางโอหังขนาดนี้ ไม่กล้ายุ่ง จึงเอ่ยยอมถอย “เอาให้พวกเขาก่อนเถิด พวกเราไม่ได้คอแห้งขนาดนั้น”
“ฮ่าๆ ดูเขาสิมีเหตุผลขนาดไหน อย่ามัวนิ่งอยู่นั้น รีบยกโจ๊กเย็นมา” หลิวจินหยางหัวเราะอย่างภูมิใจ
เถ้าแก่ร้านจึงขยับฝีเท้า ยกโจ๊กเย็นมาให้หลิวจินหยาง
หลี่ฝางทนดูไม่ไหว กำลังจะลุกขึ้น กลับถูกลู่หลุ่ยดึงไว้ ลู่หลุ่ยส่ายหน้าให้หลี่ฝาง พร้อมเอ่ยว่า “อย่ายุ่งเลย ไม่ใช่เรื่องของเรา”
หลี่ฝางจึงล้มเลิก
“แม่งมันเถอะ ทำไมโจ๊กเย็นหวานขนาดนี้ คิดให้ฉันเป็นโรคเบาหวานหรือไง?” หลังดื่มไปสองคำ หลิวจินหยางด่าทออย่างรุนแรงขึ้น
เถ้าแก่ร้านเพียงเข้ามาอธิบาย “ขอโทษครับ เมื่อครู่แขกสั่งเป็นพิเศษ ชอบทานหวาน จึงให้ทางเราเพิ่มน้ำตาล”
“น้ำตาลไม่คิดเงินหรือไง แม่งมันเถอะ หวานขนาดนี้ ฉันจะทานยังไง”
หลิวจินหยางขมวดคิ้ว ยกโจ๊กเย็นคืนให้กลับแขกคนนั้น “ฉันไม่ติดความใจดีของแก โจ๊กเย็นถ้วยนี้คืนให้แก”
“แต่คุณดื่มไปแล้ว”
“ดื่มแล้วยังไง ทำไม แกรังเกียจว่าฉันสกปรกเหรอ รีบดื่มเข้า ไม่ดื่มฉันจะยัดเข้าปากแก” หลิวจินหยางมองคนนี้อย่างร้ายกาจ เอ่ยด้วยน้ำเสียงดุดันอย่างยิ่ง
“เอามาให้พวกเราใหม่สองถ้วย เร็วๆ ด้วยล่ะ”
“แม่มันเถอะ เสียอารมณ์จริงๆ หวานขนาดนั้น คิดฆ่าฉันหรือไง ฉันมาดื่มแก้กระหาย ไม่ได้มาทานของหวาน”
“ใช่ไหม พี่เสี่ยวน่าว?”
ยามเอ่ย หลิวจินหยางเปลี่ยนสีหน้า มองหูเสี่ยวน่าว น้องสาวหูเฟยอย่างอ่อนโยนเอาใจ
ต่อหน้าหูเสี่ยวน่าว หลิวจินหยางคนนี้ไม่กล้าเหิมเกริม
ก่อนหน้านี้ หลิวจินหยางทำตัวลอยชายมาตลอด นอนกับคนหนึ่งเหยียบอีกคนหนึ่ง แต่สุดท้ายเมื่อพบกับหูเสี่ยวน่าว หลิวจินหยางไม่กล้าเหิมเกริม
หูเสี่ยวน่าวหน้าตาไม่ดี รูปร่างอวบอ้วนเล็กน้อย และบนใบหน้ายังมีปานสองแห่ง
ความจริงเทียบกับเหมิงเหมิงเพื่อนสนิทของลู่หลุ่ยไม่ติด เพียงหน้าอกใหญ่กว่า นอกจากข้อดีจุดนี้ ไม่มีอะไร
ตอนแรกที่หลิวจินหยางต้องตาหูเสี่ยวน่าว เพราะถูกใจหน้าอกคู่นี้ ความจริงคิดเพียงลิ้มลอง ใครจะรู้ ลิ้มลองครั้งเดียว ตนถูกผลักลงไปในหลุมแล้ว
หากหลิวจินหยางกล้าทิ้งหูเสี่ยวน่าว หูเฟยต้องจัดการเขาจนตายแน่
แต่หลิวจินหยางคิดแล้ว เหมิงเหมิงแม้จะสวย แต่ไม่มีหัวนอนปลายเท้า แตกต่างจากหูเสี่ยวน่าว แม้จะหน้าตาธรรมดา แต่มีพี่ชายที่เก่งกาจ พี่สะใภ้ยังเป็นคนในตระกูลสวี
อาศัยความสัมพันธ์ที่มีกับหูเสี่ยวน่าว หลิวจินหยางรู้สึกว่าหลังแต่งงาน อย่างน้อยตนไม่ต้องดิ้นรนถึงยี่สิบสามสิบปี
และด้วยสถานะของพี่ชายภรรยา หลิวจินหยางนับวันยิ่งบ้าคลั่ง ไม่เห็นใครอยู่ในสายตา
แขกคนนั้นขมวดคิ้วอย่างรังเกียจ ก่อนยกโจ๊กเย็นที่หลิวจินหยางดื่มไปแล้ว เทลงถังขยะ
เมื่อเป็นมนุษย์ย่อมโมโห
ฉันให้แกดื่มก่อนไม่เป็นไร อย่างมากฉันรอนานอีกหน่อย
แต่แกให้ฉันดื่มของเหลือจากแก นั่นคือการดูหมิ่นฉัน
แขกคนนี้สีหน้าขรึมลง และเตรียมรับมือกับความโมโหของหลิวจินหยาง ไม่งั้นเขาคงไม่เทโจ๊กเย็นทิ้งต่อหน้าหลิวจินหยาง
แขกคนนี้เป็นวัยกลางคน ไอ้รองทรง ดูตรงไปตรงมาอย่างมาก
แต่คนตรงไปตรงมาผู้นี้ กลับถูกหลิวจินหยางบีบบังคับ
ฉันไม่ได้ล่วงเกินแก ทำไมแกต้องรังแกกันขนาดนี้? ชิบหาย
“นายรนหาที่ตายแล้ว เด็กน้อย เทโจ๊กที่ฉันกินลงขยะ แกรังเกียจฉันมากเหรอ?” หลิวจินหยางสีหน้าขรึมลง พร้อมมองไอ้รองทรง “ไม่รู้จักห้ามกินทิ้งกินขว้าง?”
“โจ๊กเย็นถ้วยเดียวเท่านั้น ฉันไม่เสียดาย อย่างมากโจ๊กเย็นถ้วยนี้ฉันจะจ่ายเงินเอง นี่ฉันขอเตือนแกประโยคหนึ่ง เราไม่ได้บาดหมางกัน แกอย่ารังแกคนอื่นเกินไปนัก”
“รังแกแกแล้วจะทำไม ดูท่าทางของแก ราวกับพวกคนทรยศ ยังชอบทานหวานขนาดนั้น เหมือนผู้หญิงแก่จริงๆ” หลิวจินหยางฮึมฮัมเอ่ยจบ ชี้หน้าของไอ้รองทรง ก่อนเอ่ยว่า “ฉันให้โอกาสแกไถ่โทษ โดยการกินโจ๊กเย็นถ้วยของเมียฉันให้หมด ไม่งั้นฉันจะให้แกกินจากในถังขยะ”
“อย่ายุ่งกับเขาเลย พวกเราไปกันเถอะ” แฟนสาวของไอ้รองทรงลุกขึ้น เพราะกลัวไอ้รองทรงจะชกต่อยกับหลิวจินหยาง จึงลากไอ้รองทรงจากไป
แต่หลิวจินหยางจะยอมหรือ?
เขาลุกขึ้น จับแขนของไอ้รองทรงไว้ ก่อนเอ่ยว่า “ไอ้หน้าอ่อน ไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรือไง?”
“ฉันให้แกกินโจ๊กเย็นของเมียฉันให้หมด ได้ยินไหม?”
ไอ้รองทรงขมวดคิ้ว มองหูเสี่ยวน่าวแวบหนึ่ง ทันใดนั้น หูเสี่ยวน่าวเหิมเกริมมากขึ้น เธอยิ้มเย็นชาที่มุมปาก จากนั้นถุยโจ๊กเย็นในปากออกมา
สีหน้าของไอ้รองทรง นั้นจึงย่ำแย่มากขึ้น
เป็นคนแบบไหนก็คบคนแบบนั้นจริงๆ หลิวจินหยางเลวทรามก็ช่างเถอะ คิดไม่ถึงหูเสี่ยวน่าวคนนี้เลวทรามยิ่งกว่า
หูเสี่ยวน่าวยิ้มอย่างร้ายกาจ ก่อนผลักโจ๊กเย็นไปทางไอ้รองทรง “พ่อรูปหล่อ รีบดื่มสิ หากนายไม่ดื่ม แฟนฉันจะโมโหเอานะ”
“คนนุ่มนิ่มแบบแก แค่มองรู้ว่าต่อสู้ไม่เป็น”
“อาจไม่ใช่ก็ได้ ฉันว่าแค่หมัดเดียวมันร้องขอชีวิตแล้ว” หลิวจินหยางชูกำปั้นขึ้น พร้อมยิ้มอย่างเย็นชา
สีหน้าของไอ้รองทรงนั้น เคร่งขรึมลงอย่างที่สุด
“ฉันไม่อยากมีเรื่อง แกอย่าบังคับฉัน” ไอ้รองทรงข่มกลั้นมานาน พ่อคำพูดนี้ออกมา
“เฮอะ ฉันจะบังคับแก ทำไม?” หลิวจินหยางเอ่ยอย่างโอหัง
ทันใดนั้นเถ้าแก่ร้านเข้ามาเกลี้ยกล่อมหลายประโยค แต่ถูกหลิวจินหยางด่าทอกลับไป “ไสหัวไป ไม่ใช่เรื่องของแก อย่ายุ่งดีกว่า อีกเดี๋ยวของในร้านแกพัง ฉันจะชดใช้คืนให้”
เอ่ยจบ หลิวจินหยางยกโจ๊กเย็นที่หูเสี่ยวน่าวถุยออกมา วางจ่อที่ริมฝีปากของไอ้รองทรง “มา อ้าปาก ฉันจะป้อนแกเอง”
“ดูการต้อนรับที่มีให้แกสิ แทบจะเหมือนฮ่องเต้ในอดีตแล้ว มีคนคอยปรนนิบัติพัดวี” หลิวจินหยางเอ่ยค่อนแคะตนเอง
ประโยคนี้ของหลิวจินหยาง ไม่ใช่ด่าว่าตนเองเป็นขันทีเหรอ?
ทุกคนหัวเราะ หลิวจินหยางพลันรู้ตัวว่าตนพูดผิด
“หัวเราะอะไร หุบปากเดี๋ยวนี้” หลิวจินหยางด่าคนในร้านอาหาร
หลังจากนั้น เขายื่นมือกดไหล่ของไอ้รองทรง “รีบหน่อย อย่าให้ฉันต้องป้อนนาย!”
ไอ้รองทรงกัดฟัน ช่างอ่อนแอ ในสถานการณ์เช่นนี้ กลับยังไม่กล้าลงมือ
“ไม่ดื่มของจากปากเมียฉัน งั้นก็ดื่มจากในถังขยะแล้วกัน!” หลิวจินหยางนำโจ๊กเย็นคว่ำลงบนศีรษะของไอ้รองทรง จากนั้นกดคอเขาลงไปในถังขยะ
“ไอ้เด็กเปรต พูดดีๆ ไม่ชอบ ชอบให้บังคับ ให้กินของเมียฉันไม่ยอม จะกินของในถังขยะ” หลิวจินหยางยิ้มมุมปากอย่างชั่วร้าย
เพื่อนของไอ้รองทรงกำลังจะเข้ามา ถูกหลิวจินหยางเตะขาล้มลงบนพื้น
