บทที่ 329 เรื่องตลกครั้งใหญ่
วินาทีที่โหจื่อชักปืนออกมา สีหน้าของทุกคนก็เปลี่ยนไปทันที
นี่คือปืน แค่เหนี่ยวไก ชีวิตก็จบลงแล้ว
ใครบ้างที่ไม่กลัว?
สีหน้าของหมาทิเบตันก็เปลี่ยนไปเล็กน้อยเช่นกัน แต่เขากลับไม่ได้กังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของมู่เสี่ยวไป๋ คนอย่างมู่เสี่ยวไป๋ ตายก็ตายไป ในใจของหมาทิเบตันไม่เกิดคลื่นลมอะไรสักนิด
หมาทิเบตันแค่ประหลาดใจ ว่าบนตัวของโหจื่อ สามารถพกปืนไปไหนมาไหนได้ยังไง!
นี่คือในประเทศ ไม่ใช่ต่างประเทศ ที่ต่างประเทศ ปืน AK47 เอย ปืน Gatlinเอย พวกนั้นก็เป็นแค่ของเล่นธรรมดาทั่วไป แต่การควบคุมปืนในประเทศนั้นเข้มงวดมากขนาดนี้ ใครกันจะกล้าพกไปมาทุกวัน?
หากตำรวจเกิดตรวจค้นขึ้นมา หรือต้องผ่านสถานที่ที่มีการตรวจสอบความปลอดภัย อย่างนั้นไม่ยุ่งยากขึ้นมาหรอกหรือ?
โหจื่อมีปืนหมาทิเบตันไม่ได้กลัวอะไร แต่ปัญหาคือ บนตัวโหจื่อมี แล้วจะรับประกันได้หรือว่าส้าวส้วยไม่มี?
เชี่ยเอ๊ย!
ทันใดนั้นหมาทิเบตันก็รู้สึกถึงวิกฤตขึ้นมา
โหจื่อถือปืนชี้ไปที่หัวของมู่เสี่ยวไป๋ แล้วพูดว่า “มาสิ นายลองกดโทรออกให้ฉันดู ฉันก็อยากจะดูสักหน่อย ว่านายโทรออกเร็วกว่า หรือฉันยิงเร็วกว่า…”
โหจื่อไม่กี่ก้าวก็มาถึงตรงหน้ามู่เสี่ยวไป๋ ส่วนเจ้าหัวแบนที่อยู่ด้านข้างก็ไม่ได้เข้ามาห้าม
หนึ่งคือไม่อยากทำ สองคือไม่มีกำลังมากพอที่จะทำ
โหจื่อมีปืน ใครกันจะกล้าเข้าไป?
คู่ต่อสู้ที่แต่เดิมสู้กันอย่างยุติธรรม ใครจะไปรู้ว่าโหจื่อจะยังมีเครื่องมือฆ่าฟันอันยิ่งใหญ่นั่นอยู่ด้วย
หมาทิเบตันที่เป็นคนมีกำลังมากพอเองก็ไม่อยากจะเข้าไปเสี่ยงเช่นกัน
มู่เสี่ยวไป๋ตกใจจนนิ้วสั่น มือถือในมือเขาก็สั่นขึ้นไปด้วย
“ลูกพี่…. นาย..นายอย่าเข้ามามั่วซั่ว ที่นี่….เป็นในรีสอร์ต ที่นี่เป็นเขตของพวกนายนะ ถ้านายยิงปืน ทุกๆ คนจะได้ยินทั้งหมด…” มู่เสี่ยวไป๋กลัวจนพูดติดอ่าง
โหจื่อหัวเราะเบา ๆ เผยให้เห็นแนวฟันที่ไม่เป็นระเบียบ เขาแสยะยิ้มเอ่ย “นายยังคงคิดรอบคอบเหมือนเคย”
“ก็ใช่ เสียงปืนดังขึ้น คงดึงดูดคนไม่น้อย ถึงตอนนั้น ฉันก็จะฆ่าคนท่ามกลางสายตาทุกคน แถมยังส่งผลกระทบที่ไม่ดีต่อรีสอร์ตด้วย…”
มู่เสี่ยวไป๋เช็ดเหงื่อเย็นเฉียบบนใบหน้า เขาพูดด้วยรอยยิ้ม “ใช่ พี่ชาย เหตุผลนี้แหละ”
“บวกอันนี้เข้าไป ก็คงไม่มีเรื่องแล้วมั้ง?”
โหจื่อหยิบท่อเก็บเสียงออกมาจากกระเป๋าและวางไว้บนปากกระบอกปืน
สีหน้าของหลี่ฝางชะงักค้างไป บนตัวของโหจื่อใส่ของเล่นพวกนี้ไปเยอะขนาดไหนเนี่ย ทั้งปืน ทั้งกระบอกเก็บเสียง อีกทั้งยังมีผ้าขนหนูสีขาวสำหรับการยอมจำนน…
“มา เมื่อกี้นายเก่งนักไม่ใช่หรือไง? มา นายจะโทรศัพท์ไม่ใช่หรือไง? เอาเลย นายโทรสิ”
“ไอ้เสียงโหวกเหวกโวยวายเมื่อกี้ไปไหนแล้ว? ไอ้คนที่ใจเหี้ยมที่ขู่คนอื่นเมื่อกี้อยู่ไหนล่ะ?”
“นายจะให้พี่โจวจัดการให้ฉันพิการไม่ใช่หรือไง?”
“เอาเลย นายเล่นต่อ มาแสดงโชว์ของนายต่อไปสิ.”
โหจื่อเล็งปืนไปที่หัวของมู่เสี่ยวไป๋ เขาเอ่ยถาม “ทำไม ไม่เก่งแล้ว?”
โหจื่อเองก็เอะอะพอตัว เขาใช้ปืนเล็งที่คนอื่น แล้วคนเขาจะกล้าทำเก่งกับโหจื่ออีกได้ยังไง
“ทำไมไม่พูดแล้วล่ะ ทำไม เป็นใบ้ไปแล้ว?”
มู่เสี่ยวไป๋นิ่งเงียบ ไม่รู้จะพูดอะไรดีแล้ว
“พี่ชาย เมื่อครู่ฉันก็แค่ล้อเล่น” หลังเงียบไปครู่หนึ่ง มู่เสี่ยวไป๋ก็ได้แต่ต้องพูดขึ้นมา
เขาคิดไม่ออกจริงๆ ว่าจะจัดการกับโหจื่ออย่างไร
เขาเหลือบมองไปที่หมาทิเบตัน แต่หมาทิเบตันกลับเขาไม่สนใจเขา
หมาทิเบตันไม่ได้โง่ โหจื่อมีปืน แถมตรงนี้ยังมีส้าวส้วยที่กำลังจับตามองเขาอยู่ ถ้าเขาลงมือ เห็นทีคงต้องเป็นศัตรูอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
“ที่แท้ก็แค่เรื่องล้อเล่น นายก็พูดแต่แรกสิ ฉันยังคิดว่านายต้องการให้เสี่ยวโจวทุบฉันจนพิการจริงๆ ซะอีก”
มือข้างหนึ่งของเขาถือปืนเล็งไปที่หัวของมู่เสี่ยวไป๋ ส่วนอีกข้างหนึ่งตบลงบนไหล่ของมู่เสี่ยวไป๋ โหจื่อหัวเราะและพูดขึ้น “ฉันว่านะคุณชายใหญ่ตระกูลมู่ เรื่องล้อเล่นแบบนี้อย่าได้พูดไปมั่วๆ ซั่วๆ นายรู้รึเปล่า เมื่อครู่ฉันถูกนายทำให้ตกใจจนแทบแย่”
“ฉันเกือบจะฉี่ราดด้วยซ้ำ รู้รึเปล่า?”
โหจื่อถอนหายใจเฮือกใหญ่ สีหน้าหมดคำพูด
“พี่ชาย นายช่วยเอาปืนออกจากหัวฉันก่อนได้ไหม ถ้านายยังไม่เอามันออกไปอีก ฉันนี่แหละที่ถูกนายทำให้ตกใจจนฉี่แทบราด หรือไม่อย่างนั้นเอาอย่างนี้ไหม เมื่อกี้ฉันทำให้นายตกใจ ฉันจะชดเชยค่าทำขวัญให้ เป็นไง?” มู่เสี่ยวไป๋เม้มปาก เขาก้มตัวลงและเงยหน้าขึ้นถามโหจ่อ
โหจื่อส่ายหัวและเอ่ย “อันที่จริงฉันไม่ได้ขาดเงินสามร้อยล้าน ห้าร้อยล้านอะไร แต่ถ้านายจ่ายไหว ฉันก็ยินดีที่จะรับ”
“สามร้อยร้าน ห้าร้อยล้าน ……” มู่เสี่ยวไป๋สูดอากาศอย่างหนาวเหน็บ
คนอื่นยอมเอ่ยปากอย่างใจกว้าง แต่โหจื่อกลัวเปิดปากก็คิดจะตกปลาใหญ่ คิดจะกินตระกูลมู่ลงไปทั้งตระกูล
สามร้อย ห้าร้อยล้าน หากต้องการเป็นเงินสด
เกรงว่าทั่วทั้งเมืองหลวงนอกจากสี่ตระกูลใหญ่ที่ซ่อนตัวอยู่แล้ว คงไม่มีใครควักออกมาได้อีก
แน่นอนว่า ตระกูลหลี่เองก็สามารถควักออกมาได้
มู่เสี่ยวไป๋ส่ายหัว เขาเอ่ย “พี่ชาย นายชอบล้อเล่นเสียจริง สามร้อยห้าร้อยล้าน นั่นออกจะมากเกินไปหน่อย”
“ฉันรู้ว่าคนตัวเล็กๆ อย่างนายคงไม่มีเงินให้ได้มากขนาดนั้น ครอบครัวจนๆ อย่างพวกนาย ฉันไปอยากได้ค่าทำขวัญฉันก็คิดว่าออกจะไม่ค่อยเหมาะสมอยู่หน่อย ดังนั้น พวกเรามาเล่นเกมกันแทนดีกว่าเป็นไง?”
โหจื่อกล่าวด้วยรอยยิ้มร่า
“เล่นเกม เกมอะไร?” มู่เสี่ยวไป๋รีบถามทันที
“ไม่งั้น พวกเรามาเป่ายิ้งฉุบกัน หากฉันชนะ ฉันจะยิงตัวเอง ถ้าฉันแพ้ ฉันยิงนายนัดนึง เป็นไง?” โหจื่อหัวเราะ
มู่เสี่ยวไป๋มีสีหน้าขมขื่น “พี่ชาย คุณไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหม มีที่ไหนกันที่จะมายิงตัวเองแบบนี้”
“พูดไปก็ถูก อย่างนั้นถ้าฉันแพ้ ฉันไม่สู้ต่อแล้วเป็นไง”
โหจื่อพยักหน้าและพูดขึ้น “มา เริ่มเกมกันเถอะ”
“เป่ายิ้งฉุบ…”
ทันทีที่โหจื่อพูดจบ มู่เสี่ยวไป๋ก็ตัวสั่นสะท้านขึ้นมาทันที
“ทำไม นายไม่ชอบเล่นเกมกับฉันหรือไง” โหจื่อมีสีหน้าเย็นชา เขาหันปากกระบอกปืนเข้าจ่อระหว่างคิ้วของมู่เสี่ยวไป๋ “ฉันอุตส่าห์ไว้หน้านายแล้ว ยอมให้นายมาเล่นเกมกันฉัน แต่นายยังปฏิเสธ?”
“ไม่เล่นใช่ไหม?”
โหจื่อพูดอย่างเย็นชา “ถ้านายไม่เล่น ฉันจะถือว่านายแพ้แล้ว”
เสียง ปัง ดังขึ้น
เสียงดังขึ้น พร้อมกับมู่เสี่ยวไป๋ที่ก้มตัวลงไป
เป็นการเลียนเสียง
เสียงนี้ เหมือนกระสุนปืน แต่กลับเป็นเสียงที่ออกมาจากปากของโหจื่อ
โหจื่อไม่ได้ยิงออกไป แต่กลับทำให้มู่เสี่ยวไป๋ตกใจขั้นสุด
กางเกงของมู่เสี่ยวไป๋เปียกชื้น ถ้าเมื่อครู่เขายิงออกไปจริงๆ ตอนนี้มู่เสี่ยวไป๋เกรงว่าจะลงนรกไปแล้ว
มู่เสี่ยวไป๋อ้าปากค้าง เขาหมอบลงกับพื้น ผ่านไปเนิ่นนานจึงพูดพึมพำกับตัวเอง “ฉันไม่ตาย…ฉันไม่ตายจริงๆ”
มู่เสี่ยวไป๋หัวเราะขึ้นมา
“เมื่อกี้ฉันแค่พูดเล่น ๆ กับนาย ไม่ได้ยิงออกไปสักหน่อย คุณชายมู่ ดูนายสิ ตกใจเสียจนสภาพเป็นแบบนี้ไปแล้ว” “โหจื่อเอื้อมมือไปคว้าปกคอเสื้อของมู่เสี่ยวไป๋แล้วดึงเขาขึ้นมา
จากนั้น ปากกระบอกปืนก็เล็งไปที่มู่เสี่ยวไป๋อีกครั้ง
โหจื่อเอ่ยปาก “เมื่อกี้ก็แค่ล้อเล่น แต่ครั้งนี้ไม่เล่นกับนายแล้ว มา เป่ายิ้งฉุบ ชนะสามในสามเกม ถ้านายชนะ ฉันจะปล่อยนายไป แต่ถ้านายแพ้ ฉันจะระเบิดสมองนายซะ”
“มาเถอะ”
หัวใจของมู่เสี่ยวไป๋เต้นแรงขึ้น คนทั้งคนตัวอ่อนยวบขึ้นมาทันที
“พี่ชาย ไม่ถูกสิ คุณชาย นายช่วยละเว้นฉันเถอะ ฉันคำนับให้นายสองทีก็ได้?” มู่เสี่ยวไป๋ยังไม่อยากตาย
คนที่ยิ่งรวย ก็ยิ่งกลัวตาย
พูดจบ มู่เสี่ยวไป๋ก็คุกเข่าลงบนพื้น จากนั้นจึงแล้วกระแทกหัวตัวเองไปทางโหจื่อสองที
หลี่ฝางเห็นฉากนี้ เขากลับไม่ได้ดูหมิ่นมู่เสี่ยวไป๋ ในเมื่อท้ายที่สุดแล้ว ในช่วงวิธีแห่งความเป็นความตาย อะไรก็ล้วนเข้าใจได้ทั้งนั้น
เทียบกับความตายแล้ว แค่คุกเข่าคำนับจะนับเป็นอะไรได้
“คุณชายมู่ นายทำอะไรน่ะ ฉันรับไว้ไม่ไหวหรอก มา รีบลุกขึ้นเถอะ”
โหจื่อรีบพยุงมู่เสี่ยวไป๋ขึ้นมา อันที่จริงในตอนนี้ มู่เสี่ยวไป๋คำนับให้โหจื่อไปมากกว่าห้าหรือหกครั้งแล้ว
มู่เสี่ยวไป๋ดึงสีหน้าเกรี้ยวกราด “คุณชาย ฉันคำนับให้นายไปแล้ว ตอนนี้นายปล่อยฉันไปสักครั้งได้รึเปล่า?”
“นายดูนายสิ คุณชายมู่อันใหญ่โต ทำไมถึงได้ไม่เคารพตัวเองขนาดนี้ สถานะของนายออกจะสูงขนาดนั้น ถึงกับมาก้มหัวให้กับคนตระกูลหลี่คนหนึ่งอย่างฉัน หากเรื่องนี้ถูกแพร่ออกไป หึหึ ฉันจะมีหน้ามีตาขนาดไหนกัน” โหจื่อพูดออกมาอย่างไม่อายปาก
มู่เสี่ยวไป๋หน้าดำคร่ำเครียด ตอนนี้มันเวลาไหนแล้ว ใครจะมาสนใจเรื่องพวกนี้กัน
“ฉันถามนาย แม่ของพี่โจว นายยังจะคิดเอาเธอไปโยนทิ้งข้างถนนอยู่หรือไม่?” โหจื่อถาม
“ไม่แล้ว ไม่แล้ว” มู่เสี่ยวไป๋รีบส่ายหัว
“อืม แบบนี้ถึงจะถูก พี่โจวอุทิศตัวเองให้กับตระกูลมู่ของพวกนายไปตั้งเท่าไหร่ เขาใช้หยาดเหงื่อไปไม่น้อยกว่าที่ตระกูลมู่ของพวกนายจะตั้งตัวขึ้นมาได้ จะมาเสร็จทำตัวเสร็จนาฆ่าโคถึก เสร็จศึกฆ่าขุนพลแบบนี้ไม่ได้ เข้าใจไหม?” โหจื่อจับไหล่มู่เสี่ยวไป๋และเอ่ยสั่งสอน
มู่เสี่ยวไป๋พยักหน้าและตกปากรับคำทันที “คุณชาย นายวางใจได้ ฉันรับประกันว่าจะดูแลแม่ของเสี่ยวโจวเป็นอย่างดี ไม่ให้เธอต้องทุกข์ทนเลยแม้แต่น้อย”
“อืม แบบนี้ถึงจะถูก ดูแลให้เหมือนแม่ตัวเอง เข้าใจรึเปล่า?”
โหจื่อยิ้มและเอ่ย “เอาเถอะ นายไปเถอะ”
“ขอบคุณคุณชาย ขอบคุณ” ในที่สุดมู่เสี่ยวไป๋ก็โล่งใจ
หลี่ฝางเองก็รู้สึกโล่งใจเหมือนกัน อันที่จริงหลี่ฝางก็กลัวอยู่บ้าง เกิดเจ้าโหจื่อหน้าเลือดขึ้นมากะทันหัน และยิงมู่เสี่ยวไป๋ไปจริงๆ อย่างนั้นทั้งรีสอร์ตคงต้องแบกรับความผิดนี้ไว้แล้ว
เมื่อครู่หลี่ฝางได้ยินส้าวส้วยเอ่ย โหจื่อคนนี้ ก่อนหน้านี้คร่าชีวิตคนไปแล้วเจ็ดแปดคน ที่ตงไห่
แม้ว่าหลี่ฝางจะยังไม่รู้แน่ชัดว่าแท้จริงแล้วเกิดเรื่องอะไรขึ้น
แต่หลี่ฝางก็รู้ชัดอย่างหนึ่งว่า เจ้าโหจื่อนี่ เป็นปีศาจกระหายเลือด
เรื่องที่ทำ ไม่มียั้งมือเลยแม้แต่น้อย
มู่เสี่ยวไป๋ หมาทิเบตัน และเจ้าหัวแบนเพิ่งจะเดินไปได้ไม่กี่ก้าว จู่ๆ โหจื่อก็ร้องขึ้นมา “หยุด!” ”
“คุณชาย ยังมีอะไรอีก?” มู่เสี่ยวไป๋หันหน้ามา เขามองไปที่โหจื่อด้วยความหวาดกลัว
“ไปตายซะ”
โหจื่อยืนอยู่ข้างหลังมู่เสี่ยวไป๋ และเหนี่ยวไกเล็งไปที่ศีรษะโดยตรง
ฉึก สายน้ำพุ่งออกมา และฉีดพ่นลงบนใบหน้าของมู่เสี่ยวไป๋ทันที
วินาทีที่เหนี่ยวไก หลี่ฝางตกใจอย่างยิ่ง ส่วนมู่เสี่ยวไป๋นั้นตกใจจนวิญญาณหลุดลอยไปแล้ว จากนั้นเขาถึงค่อยเข้าใจขึ้นมา
ที่แท้ปืนในมือของโหจื่อ คือปืนฉีดน้ำ
มันไม่ใช่ปืนจริง
ในตอนนี้ มู่เสี่ยวไป๋ถึงค่อยตระหนักได้ว่าเขาถูกเล่นงานเข้าแล้ว
ปืนฉีดน้ำอันหนึ่ง ตนเองถึงกับต้องคุกเข่าให้คนอื่นจริงหรือ?
พูดตามตรง โหจื่อไม่เพียงแต่หลอกมู่เสี่ยวไป๋ เขาหลอกทุกคนด้วย แม้กระทั่งส้าวส้วยและหมาทิเบตันก็ยังหลงกล
สีหน้าของมู่เสี่ยวไป๋เปลี่ยนเป็นดุร้ายขึ้นมา
เขากัดฟันแน่น ดวงตาจับจ้องไปที่โหจื่ออย่างแน่นิ่ง เขาเอ่ยสั่งเสี่ยวโจวและหมาทิเบตัน “ฆ่ามันซะ!”
