บทที่333 หลี่ฝางแก้แค้นให้จางกงหมิง
มู่เสี่ยวไป๋ไม่ได้โง่ โหจื่อเป็นคนยังไง มู่เสี่ยวไป๋รับรู้ได้ดี
ตอนนี้ที่จ่อหัว เป็นปืนอันใหม่อีกอัน
บวกกับปืนฉีดน้ำนั้น นี่ถือว่าเป็นปืนที่ห้าแล้ว
มู่เสี่ยวไป๋ใกล้จะพูดไม่ออกแล้ว ผู้ชายคนนี้ เป็นคนหรือว่าเป็นโรงเก็บปืนนะ
พกปืนติดตัวมากขนาดนี้？
จับคอเสื้อมู่เสี่ยวไป๋ขึ้นมา โหจื่อหัวเราะหึหึ：“ไปเถอะ ผมจะหาที่เย็นๆให้ ให้คุณรู้สึกเย็นขึ้นมาหน่อย ดูสิทำคุณร้อนไปหมด เหงื่อเต็มหน้าเลย”
มู่เสี่ยวไป๋มีใบหน้าหวาดกลัว：“รออยู่นี่ไม่ได้เหรอ？”
“ในนี้เย็นมากๆ”
มู่เสี่ยวไป๋แอบรู้สึกว่า สถานที่ที่โหจื่อจะพาเขาไปนี้ ต้องไม่ใช่สถานที่ดีๆแน่
“เหอะๆ คุณชายมู่ คุณบอกว่าคุณเป็นคุณชายผู้สง่างาม ทำไมคุณหามีแววไม่ขนาดนั้นเลยนะ สถานที่นี้ถึงจะลับตาผู้คน แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่มีคนผ่านไปมา ผมจับตัวคุณขู่กรรโชกนะ เห้อ ยื่นเงินมาแล้วส่งคนไปให้ในสถานที่แบบนี้ คุณอยากให้ผมตายเหรอไง？”
“อีกอย่าง ตอนนี้คุณคือตัวประกันของผม ผมจะให้คุณไปไหน คุณก็ต้องไป คุณคิดว่าคุณยังมีสิทธิมนุษยชนอยู่หรือไง ถ้าคุณมีสิทธิมนุษยชนคุณจะไม่ถูกเรียกว่าเป็นตัวประกัน”
โหจื่อดึงคอเสื้อของมู่เสี่ยวไป๋ คว้าออกไป
ตอนที่เดินไป เขาชี้ไปที่หมาทิเบตันแล้วพูดเตือน：“หมาทิเบตัน พี่เสี่ยวโจว คุณสองคนก็ไปหาที่เย็นๆเถอะ เลี้ยวไปทางซ้ายมีร้านกาแฟร้านหนึ่ง ที่นั่นมีกาแฟอร่อยมาก”
เสี่ยวโจวขมวดคิ้ว อยากตามไปโหจื่อ มองโหจื่อจะพามู่เสี่ยวไป๋ไปที่นั่น หมาทิเบตันกลับห้ามเขาไว้：“คุณชายมู่ไม่น่าจะมีอันตรายใดๆ พวกเราอย่าไปเลย”
“แต่……”เสี่ยวโจวลำบากใจหน่อยๆ
“แต่อะไรล่ะ ที่นี่คือถิ่นของผม คุณคิดว่าสถานตากอากาศนี้ธรรมดามากเหรอ？ผมบอกคุณให้นะ ชั้นใต้ดินที่คุณเหยียบอยู่นี้ ถูกคนขุดเจาะเป็นโพรงไปแล้ว”
“พวกเราตามไปอย่างสะเพร่าๆ มีความเป็นไปได้ที่จะลากตัวเองเข้าไปเกี่ยวข้อง”
“พูดถึงตรงนี้แล้ว ถ้าคุณยังอยากไปส่งลา ผมก็ไม่ห้าม”หมาทิเบตันพูดจบ ก็หมุนตัวไปที่ร้านกาแฟตามที่โหจื่อพูด
ในร้านกาแฟ ที่จริงแล้วคนเยอะมาก
หมาทิเบตันชอบอยู่ในที่ที่มีคนเยอะๆ
แค่ส้าวส้วย ไม่พอที่จะทำให้หมาทิเบตันหวาดกลัว ถ้าหากเพิ่มเทพมือปืนไปด้วย หมาทิเบตันก็ต้องพิจารณาอย่างดี
เสี่ยวโจวไม่ได้ตามโหจื่อไป และก็ไม่ได้ตามหมาทิเบตันด้วย แต่เดินไปทางหลี่ฝาง
“ขอโทษนะ เมื่อกี๊ทำพวกเพื่อนๆคุณเกินไป”เสี่ยวโจวเดินเข้ามา พูดกับหลี่ฝางอย่างรู้สึกผิด
“มู่เสี่ยวไป๋สั่งมาเหรอ？”ถึงแม้ตอนนั้นหลี่ฝางเห็นแล้วจะโกรธหน่อย แต่ต่อมาหลี่ฝางก็เปลี่ยนความคิด เสี่ยวโจวไม่ใช่คนแบบนั้นแน่นอน เขาลงมือหนักขนาดนั้น จะต้องเป็นมู่เสี่ยวไป๋สั่งมาเป็นพิเศษแน่
เสี่ยวโจวพยักหน้า ใบหน้าเต็มไปด้วยความขอโทษ：“ขอโทษพวกเขาแทนผมด้วย ไม่ว่าคำสั่งของมู่เสี่ยวไป๋หรือไม่ แต่ยังไงผมก็ลงมือ หนีความผิดนี้ไปไม่ได้”
“โอเค ผมจะขอโทษแทนคุณให้”
หลี่ฝางจับจมูกเบาๆ พูดกับเจ้าหัวแบน：“เอ่อ เจ้าหัวแบน คุณคิดจะช่วยคนชั่วทำชั่วต่อไปจริงๆเหรอ？ที่จริงถ้าคุณยอม ผมพูดโน้มน้าวโหจื่อได้ ห้าร้อยล้านพวกเราไม่เอาแล้ว เอาห้าร้อยล้านแลกกับแม่คุณออกมา ผมเชื่อว่า แลกเปลี่ยนแบบนี้ ตระกูลมู่ต้องเห็นด้วยแน่”
คำพูดหลี่ฝางนี้ ทำให้เสี่ยวโจวประทับใจมาก
ถึงแม้มิตรภาพทั้งสองไม่เลว แต่ห้าร้อยล้านสื่อถึงอะไรนั้น ถึงเสี่ยวโจวจะมีความสามารถแค่ไหน ก็ไม่คู่ควรถึงห้าร้อยล้าน
แต่เสี่ยวโจวยังคงส่ายหน้า พูดว่า：“ช่างเถอะ ไม่มีประโยชน์ หลายปีนี้ ผมก็อยากหลบหนีเงื้อมมือของตระกูลมู่ แต่ไม่มีหนทาง โรคของแม่ผม กลัวว่าทั้งโลกนี้มีเพียงแค่มู่เจิ้งถังคนเดียวที่สามารถรักษาได้ ดังนั้น”
“คนอื่นๆรักษาไม่ได้เหรอ？”หลี่ฝางตกใจหน่อยๆ ทักษะทางการแพทย์ของมู่เจิ้งถังนี้ สูงถึงระดับโลกเลยเหรอ？
“หนึ่งคือมู่เจิ้งถังไม่อนุญาตให้ผมพาแม่ไปหาหมอที่อื่น สองคือเพื่อควบคุมผม มู่เจิ้งถัง ทำอะไรสักอย่างกับยาของแม่ผม ถ้าในหนึ่งอาทิตย์ แม่ผมไม่ได้ดื่มยาน้ำที่มู่เจิ้งถังต้มเอง แม่ผมก็จะเหมือนโดนยาพิษ ตายอย่างรุนแรง ดังนั้น ก่อนที่แม่ผมยังไม่ตาย กลัวว่า ผมต้องภักดีไปกับตระกูลมู่ทั้งชีวิต”
พูดไป เจ้าหัวแบนก็ถอนหายใจ：“รับปากผมมา เสี่ยวฝาง อย่าออมมือกับผมเด็ดขาด”
“ผมคือมีดเล่มหนึ่งของตระกูลมู่ ตอนนี้ดูแล้ว พวกคุณตระกูลหลี่กับตระกูลมู่ กลายเป็นศัตรูกันแล้ว หมายความว่า แค่วินาทีต่อไปเราสองคนก็อาจจะกลายเป็นศัตรูได้”
“ถึงตอนนั้น อย่าใจอ่อนกับผมเด็ดขาด เพราะว่าผมก็ไม่ใจอ่อนให้คุณ เข้าใจไหม？”เจ้าหัวแบนตบไหล่ของหลี่ฝาง พูดเตือน
ไม่รอให้หลี่ฝางตอบ ส้าวส้วยก็เดินหน้าเข้าไปที่เจ้าหัวแบน พูด：“คุณวางใจเถอะ แค่คุณฆ่าเจ้านายผม ผมต้องฆ่าคุณแน่”
ที่ใบหน้าของส้าวส้วย ปรากฏความพร้อมฆ่า
หลี่ฝางมีเมตตา แต่ส้าวส้วยไม่
เมื่อกี๊ส้าวส้วยเห็นความบ้าคลั่งของเสี่ยวโจวไปแล้ว แม่ของเสี่ยวโจวถูกตระกูลมู่คุมตัวไว้ บางทีอาจจะมีสักวันจริงๆ ที่เสี่ยวโจวต้องต่อสู้กับหลี่ฝางเพื่อแก้ปัญหานี้
หลี่ฝางถอนหายใจ ไม่รู้จะพูดอย่างไรดี ถ้าวันหนึ่งส้าวส้วยฆ่าเสี่ยวโจวจริงๆ แล้วตัวเองจะโทษส้าวส้วยไหม？
หลี่ฝางก็ไม่รู้
แต่ถ้าเสี่ยวโจวตายจริงๆ หลี่ฝางคิดว่าตัวเองจะต้องเจ็บปวดแน่ๆ
ยังไงก่อนที่ยังไม่มาเมืองเอก ก็เป็นเสี่ยวโจว จางกงหมิง และหลินชิงชิงปกป้องตัวเองทั้งนั้น
ถ้าไม่มีพวกเขา ตัวเองก็ไม่รู้ว่าต้องล้มลุกคุกคลานแค่ไหน
และตอนนี้ จางกงหมิงกับเสี่ยวโจว ต่างตกอยู่ในอำนาจของมู่เสี่ยวไป๋ ขายชีวิตไปให้มู่เสี่ยวไป๋แล้ว
คิดถึงตรงนี้ หลี่ฝางก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ โชคชะตากลั่นแกล้งคนจริงๆ
“เจ้าหัวแบน จางกงหมิงเป็นอะไรไป？เมื่อกี๊เขาแอบโทรหาผม บอกว่ามู่เสี่ยวไป๋ซื้อปืนมาหลายอัน เตรียมจะจัดการผม”หลี่ฝางคิดถึงจางกงหมิง ถามออกไป
“ปืนไม่กี่เล่มพวกนั้น ไม่ได้เอามาจัดการคุณ แต่เอามาจัดการคนข้างๆคุณ”
เจ้าหัวแบนหันหน้าไปมองส้าวส้วย：“หมาทิเบตันมาที่นี่สำหรับคุณโดยเฉพาะ เขารู้ว่าคุณคือใคร รู้จักตัวตนของคุณดีผิดปกติ เขามา เพื่อ เอาปืนกับมู่เสี่ยวไป๋โดยเฉพาะ เขาต้องการปืน หมายความว่าไม่มีปืน ก็ไม่มีทางเอาชนะคุณได้”
“ฝีมือของหมาทิเบตันผมเห็นมาแล้ว เขาคือคนที่สุดยอดที่สุดที่ผมเคยเห็น ดูเหมือน คุณจะสุดยอดเหมือนเขา และยังเจ๋งกว่าเขาด้วย”
“คิดมาตลอดว่าคุณเป็นคนฝีมือดี คิดไม่ถึงว่า ผมจะประเมินคุณต่ำเกินไป”เจ้าหัวแบนมองส้าวส้วย ยิ้มบางๆ ในแววตา เต็มไปด้วยความชื่นชม
คนที่ฝึกกำลังภายใน จึงนับถือพลังแห่งวิทยายุทธ์กันเอง
ส้าวส้วยหัวเราะเหอะๆ：“ผมกับหมาทิเบตันพอๆกัน แต่สุดท้ายคนที่ตายยังไงก็เป็นเขา”
เจ้าหัวแบนหัวเราะตาม ไม่ได้พูดพล่อยกับส้าวส้วยต่อ
“จางกงหมิงเกิดเรื่องแล้ว”เจ้าหัวแบนหันหน้าไป พูดกับหลี่ฝาง
สีหน้าของเจ้าหัวแบน จริงจังหน่อยๆ：“จางกงหมิงกำชับผมมา ให้ผมอย่าบอกพวกคุณ แต่ผมว่าเรื่องนี้ ไม่ช้าก็เร็วคุณก็จะรู้”
“หมาทิเบตันเกือบทำจางกงหมิงตาย เหลือแค่ลมหายใจให้เขา เห้อ เพราะผมเอง เดิมทีมู่เสี่ยวไป๋จะให้ผมลงมือ แต่ผมทำใจไม่ค่อยได้ ลังเลอยู่หน่อยๆ จากนั้น มู่เสี่ยวไป๋จึงอาหน้าที่นี้ให้หมาทิเบตัน ถ้าไม่ใช่มู่เสี่ยวไป๋ที่ห้ามไว้ทัน เกรงว่า จางกงหมิงก็คงจะตายแล้ว”
“อะไรนะ！”หลี่ฝางกัดฟัน ใบหน้าดูโหดร้ายขึ้นมา：“หมาทิเบตันไอ้ระยำนี่……”
“เห้อ ไม่มีทาง เสือคือคนที่มู่เสี่ยวไป๋สร้างขึ้นมาด้วยมือเดียว ไม่รู้ว่ามู่เสี่ยวไป๋หมดพลังและเลือดเนื้อไปเท่าไหร่แล้วกับเสือ สุดท้าย มู่เสี่ยวไป๋ต้องนอนที่โรงพยาบาลหลายวัน พอออกมาเสือแทบดันพิการเกือบตายไปแล้ว คุณว่า มู่เสี่ยวไป๋จะไม่โกรธได้เหรอ？”เจ้าหัวแบนพูดนิ่งๆ
“เสือโดนหวางเห้าทำพิการ แล้วเกี่ยวอะไรกับจางกงหมิง？”หลี่ฝางขมวดคิ้วรู้สึกไม่ยุติธรรมต่อจางกงหมิง
“ใช่ แต่จางกงหมิงกับหวางเห้า เคยเสเพลกับพวกคุณ ตรงนี้ มู่เสี่ยวไป๋รู้ดี คุณว่า มู่เสี่ยวไป๋จะไม่โมโหได้ไง？”
“ที่จริงมู่เสี่ยวไป๋ฉลาดมาก เขารู้ทุกอย่าง เขารู้ว่าเสือร่วมมือกับห้าวหนาน แอบซุ่มโจมตีเรื่องของจางกงหมิง และก็รู้เรื่องที่เสือจะเอาจางกงหมิงให้ตาย แต่มู่เสี่ยวไป๋ไม่พูดอะไร ในเมื่อไม่ได้ห้ามเสือ และไม่ได้เตือนจางกงหมิง จุดประสงค์ที่แท้จริงของเขา ก็คือหยั่งเชิงจางกงหมิง เขาอยากดูว่าถ้าจางกงหมิงถูกบีบจนหมดหนทาง จะไปขอใครช่วย”
“ถ้าจางกงหมิงโทรหาผมกับมู่เสี่ยวไป๋ เขาก็ไม่เป็นไรแล้ว แต่สุดท้ายเขาเลือกพวกคุณ”
หลี่ฝางได้ยิน ก็ขมวดคิ้วแน่น มู่เสี่ยวไป๋นี้ น่าสงสัยจริงๆ
“แต่คุณอย่ากังวลไปเลย ในเมื่อครั้งนี้จางกงหมิงไม่ตาย พอเขาออกจากโรงพยาบาล จะต้องได้อยู่ในตำแหน่งสำคัญแน่”เจ้าหัวแบนพูดปลอบใจหลี่ฝาง
หลี่ฝางจะทนฟังต่อไปได้ไง เขาก้าวไปข้างหน้า โทรหาโหจื่อ
“คุณอยู่ไหน？โหจื่อ”หลี่ฝางถามอย่างเย็นชา
“ทำไม เจ้านายน้อย ฟังจากน้ำเสียงคุณแล้ว เหมือนจะโมโห？”โหจื่อถามที่ปลายสาย
หลี่ฝางพูดตรงๆ：“โหจื่อ ผมอารมณ์ไม่ดี อยากไประบายมู่เสี่ยวไป๋หน่อย okไหม？”
“คุณคือเจ้านายผม คุณว่าไงก็ว่างั้นแหละ ตอนนี้ผมไม่ได้อยู่กับมู่เสี่ยวไป๋ คุณลงไปหาเขาที่คุกใต้ดินเถอะ”โหจื่อพูดจบ ก็วางสาย
ห้านาทีถัดมา หลี่ฝางกับส้าวส้วยมาตรงทางเข้าห้องคุกใต้ดิน
เสี่ยวโจวไม่ได้ตามมา เขาไปหาหมาทิเบตันที่ร้านกาแฟ
ส้าวส้วยใส่รหัส หลี่ฝางเข้าไปในคุกใต้ดิน ตอนนั้นมู่เสี่ยวไป๋กำลังพยายามร้องตะโกนขอชีวิตอย่างสุดพลัง มือเท้าของเขา ก็ถูกโซ่เหล็กมัดไว้
มองเห็นหลี่ฝาง สีหน้าของมู่เสี่ยวไป๋ดูไม่ดีมาก
“พวกคุณมาได้ไง？”มู่เสี่ยวไป๋มองหลี่ฝางแล้วถาม：“หรือว่าปู่ผมมาแล้ว ก็เลยมาปล่อยผมไป？”
“หลี่ฝาง ขอร้องล่ะ รีบปล่อยผมไปเถอะ ผมเป็นโรคกลัวที่แคบ อยู่นี่ ผมได้ตายแน่”
หลี่ฝางไม่ได้พูด หยิบกระบองมาจากที่พื้นอันหนึ่ง เดินไปที่มู่เสี่ยวไป๋
“หลี่ฝาง คุณจะทำอะไร？”เห็นหลี่ฝางท่าทางน่ากลัว หน้าของมู่เสี่ยวไป๋ก็ซีด
“มู่เสี่ยวไป๋ ไอ้บัดซบเอ๊ย！”
หลี่ฝางมาตรงหน้าของมู่เสี่ยวไป๋ ไม่พูดอะไร ก็เตะไปที่ท้องของมู่เสี่ยวไป๋ ปักกระบองใส่เข้าไป
เสียงดังปักขึ้นมา ในปากของมู่เสี่ยวไป๋ ก็ส่งเสียงกรีดร้องโหยหวนออกมา
“สบายไหม？มู่เสี่ยวไป๋ เอาอีกรอบไหมล่ะ？”หลี่ฝางจ้องมู่เสี่ยวไป๋ เผยรอยยิ้มชั่วร้าย
