บทที่340 คุณกำลังดูถูกผมเหรอ？
“ยัยสาวน้อยตระกูลฉิน หน้าตาดูมีน้ำมีนวลมาก”
“รีบมานี่ ให้ปู่ดูหน่อยสิ”
มู่เจิ้งถังลุกขึ้น แสดงสีหน้าเมตตาต่อฉินวี่เฟย
ถ้าหากเป็นเมื่อก่อน มู่เจิ้งถังจะเป็นมิตรกับรุ่นน้องแบบนี้ได้ไงกัน？
“สาวน้อย หน้าคุณเป็นอะไรไป？”ใบหน้าของมู่เจิ้งถังเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เขามองฉินวี่เฟยอย่างรักทะนุถนอม น้ำเสียงจู่ๆก็เย็นชา：“นี่ใครทำคุณล่ะ？”
“นอกจากหลานชายคุณ จะมีใครได้？”หลี่ฝางหัวเราะอย่างเยือกเย็น
“พูดอะไรไร้สาระ สาวน้อยคนนี้เป็นถึงคู่หมั้นของหลานชายผม หลานชายผมจะทำเรื่องระยำเช่นนี้ได้ไง？”มู่เจิ้งถังไม่ค่อยเชื่อนัก รีบหันไปมองมู่เสี่ยวไป๋
ในตอนนี้มู่เสี่ยวไป๋ รีบก้มหน้าอย่างร้อนตัว
มู่เจิ้งถังขมวดคิ้ว：“ไอ้หมอนี่ แผลที่หน้าของสาวน้อยคนนี้ คุณทำจริงๆเหรอ？”
มู่เสี่ยวไป๋ไม่กล้าพูด ได้แต่พยักหน้าเบาๆ
“ไอ้สัตว์เดรัจฉานนี่ ทำไมถึงได้ลงมือทำเรื่องที่บ้าคลั่งได้ขนาดนี้？สาวน้อยคนนี้ทำอะไรผิด？ทำไมคุณต้องลงมือได้อำมหิตขนาดนี้？”
มู่เจิ้งถังโมโหมาก ยกไม้เท้าขึ้นมา ตีไปที่หลานชายของตัวเองแรงๆ
ถ้าหากเป็นปกติ มู่เจิ้งถังไม่ลงมือกับหลานชายตัวเองรุนแรงขนาดนี้
แต่ครั้งนี้ มู่เจิ้งถังมีจุดประสงค์อื่น
เขาต้องการระงับความโมโหในใจของฉินวี่เฟย ก็ต้องตีให้แรงหน่อย
หัวใจของหญิงสาว ต่างทำมาด้วยน้ำ ง่ายที่จะรู้สึกเห็นอกเห็นใจ
หลังจากตบตีไอย่างรุนแรง ไม่ว่ามู่เสี่ยวไป๋ทำผิดอะไร ฉินวี่เฟยก็ให้อภัยเขา
มู่เสี่ยวไป๋ก็ให้ความร่วมมือมาก ทุกครั้งที่มู่เจิ้งถังเอากระบองลงใส่ เขาก็จะกรีดร้องเหมือนหมูถูกฆ่า น่าเวทนาสุดๆ ทำให้ทุกคนในห้อง ต่างหัวเราะออกมา
ไม่ผิด นอกจากมู่เจิ้งถังแล้ว ทุกคนต่างหัวเราะ
ตีไปสักพัก มู่เจิ้งถังก็มองมู่เสี่ยวไป๋ต่อไปไม่ไหว จึงหยุดลง พูด：“สาวน้อย ไม่ว่าเหตุผลใดๆ ผู้ชายคนนี้ก็ทำผู้หญิงของตัวเองไม่ได้ ดังนั้น เรื่องนี้ คือความผิดของเสี่ยวไป๋”
“ก็หวังว่าสาวน้อยจะเห็นแก่หน้าปู่ ให้อภัยเสี่ยวไป๋ครั้งนี้ ผมรับประกันเลย ต่อไปเสี่ยวไป๋จะไม่ทำร้ายคุณอีก”มู่เจิ้งถังรับประกันแทนมู่เสี่ยวไป๋หลานชายตัวเอง
“ไอ้แก่สมควรตาย อย่าเจ้าเล่ห์ให้มันมากนัก ทำไม ต่อหน้าคุณหนูฉิน จึงตีหลานชาย อยากให้คุณหนูฉินยกโทษหลานชายคุณเหรอ？มีเหตุผลนี้ด้วยเหรอ？”
“ถ้าตีแล้วปล่อยเรื่องนี้ไปได้ งั้นจะมีลุงตำรวจไว้ทำไม？มีกฎหมายไว้ทำไม？”
“ไอ้แก่สารเลว ยังจะคิดแผนการได้จริงๆ”
โหจื่อกลอกตาใส่มู่เจิ้งถัง พูดกับฉินวี่เฟย：“คุณหนูฉิน คุณอย่าใจอ่อนเด็ดขาด”
ฉินวี่เฟยไม่พูดอะไร ได้แต่มองสายตาของมู่เสี่ยวไป๋ เต็มไปด้วยความเป็นศัตรู
มู่เจิ้งถังใช้ชีวิตมาตั้งนานหลายปี จากการสังเกตโดยธรรมชาติ ก็เข้าใจขึ้นมาทันที กลยุทธ์ทุกข์กายของตัวเองเมื่อกี๊ แค่มองก็รู้แล้วว่าชนะใจของฉินวี่เฟยไม่ได้
ในใจของมู่เจิ้งถังหม่นลง ใบหน้ายังคงมีรอยยิ้ม：“สาวน้อย เสี่ยวไป๋น่าจะร้อนใจไปหน่อย คุณอย่าไปทะเลาะกับคนความคิดต่ำกว่าเลยนะ ……”
“ร้อนใจ？นั่นร้อนใจไปหน่อยเหรอ？ทั้งจับมัดทำร้ายร่างกาย นี่มันทารุณกรรมชัดๆแม่เอ๊ย！”โหจื่อพูดอย่างเยือกเย็น
มู่เจิ้งถังจ้องโหจื่อเขม็ง：“ผมถามยัยสาวน้อย คุณมายุ่งอะไรด้วย？”
“เอาแต่พูดสาวน้อยๆ ทำไมคุณเสี่ยวได้ขนาดนี้！คุณหนูฉินเกี่ยวข้องอะไรกับคุณสักแดงไหม？ผมบอกคุณให้นะ ไอ้แก่สารเลว เมื่อกี๊ผมเห็นผู้บัญชาการตำรวจหูอยู่ข้างนอกประตูแหละ ไม่งั้น ให้ผมเรียกเขามาไหม？”
โหจื่อหัวเราะหึๆ มองฉินวี่เฟย：“คุณหนูฉิน คุณแจ้งความเหรอ？”
“ไม่ใช่”ฉินวี่เฟยส่ายหน้า ไม่อยากพูดมากเท่าไหร่นัก
นี่คือหลังจากที่ฉินวี่เฟยเข้าไปในห้องประชุม ก็พูดครั้งแรก
นี่คือสิ่งที่หลี่ฝางกำชับฉินวี่เฟย อย่าได้เปิดปากพูดจนกระทั่งไม่มีทางเลือก
มู่เจิ้งถังคือคนที่มีคุณธรรมและบารมีสูงส่งในเมืองเอก เป็นคนที่ถือว่าเป็นตัวแปรสำคัญ แม้แต่คุณท่านฉินก็ต้องไว้หน้าเขา ฉินวี่เฟยที่เป็นรุ่นน้อง จึงไม่กล้าพูดอะไร
ดังนั้น เรื่องที่ทำให้ขุ่นเคือง ก็ส่งให้หลี่ฝางจัดการ
แต่ใครจะไปรู้ โหจื่อกลับชิงแย่งไปก่อน เขาทำให้มู่เจิ้งถังโมโหสุดๆ
“เป็นตำรวจที่ผมแจ้งมาเอง พวกคุณจับตัวหลานชายของผม ขู่กรรโชกผมห้าร้อยล้าน หรือว่าผมไม่ควรแจ้งความ ปล่อยให้พวกคุณทำเรื่องเลวๆแบบนี้เหรอ？”มู่เจิ้งถังมองโหจื่อ พูดอย่างเย็นชา
“ไอ้แก่สารเลว ผมว่าคุณพูดจามั่วนิ่มอะไรหรือเปล่า ไม่ใช่บอกคุณไปแล้วเหรอไง ล้อเล่น ล้อเล่นน่ะ พวกเรากำลังล้อเล่นคุณ ตลกจริง คุณยังจะแจ้งความอีก？พวกเราไปจับตัวหลานชายคุณเมื่อไหร่กัน？แล้วคุณให้ห้าร้อยล้านพวกเราเมื่อไหร่เหรอ”โหจื่อกลอกตาใส่ มองมู่เจิ้งถังอย่างหมดคำพูด
“เอาแต่พูดไอ้แก่สารเลว ท่านหลี่ คุณอบรมสั่งสอนคนพวกนี้อย่างนี้เหรอ？”
มู่เจิ้งถังหันหน้าไป มองหลี่ต๋าคาง ส่วนหลี่ต๋าคางในตอนนี้ ฟุบนอนลงไปที่โต๊ะประชุม นอนกรนอยู่เรื่อยๆ
“ใช่สิ ห้าร้อยล้าน”
มู่เจิ้งถังสติฟั่นเฟือนจริงๆ เวลานี้เขาถึงนึกเรื่องห้าร้อยล้านขึ้นได้
เดี๋ยวก็หลานชายตัวเองถูกหักขา เดี๋ยวก็หลานชายตัวเองเผชิญหน้ากับจำเลย ทันใดนั้นก็ทำให้มู่เจิ้งถังที่นิ่งมาตลอดเสียความรู้สึก
ถ้าไม่ใช่ว่าโหจื่อเตือนว่าหูเฟยมาแล้ว มู่เจิ้งถังคงลืมเรื่องห้าร้อยล้านไปแล้ว
มู่เจิ้งถังหยิบโทรศัพท์ออกมา โทรหาคนพวกนั้นที่รถบรรทุก แต่โทรไปสี่ห้าครั้งก็ยังไม่มีคนรับสักคน
เวลานี้ ในใจของมู่เจิ้งถังก็รู้สึกไม่สบายใจ
ตอนนี้เอง รถบรรทุกก็น่าจะมาถึงสถานตากอากาศแล้ว
ถึงยังไม่ถึง ก็ไม่ใช่ว่าควรรับสายหรอกเหรอ？
มู่เจิ้งถังรีบโทรหาหูเฟย พอโทรติด ไม่ทันรอให้มู่เจิ้งถังพูด หูเฟยก็พูดก่อน：“ท่านมู่ ผมเพิ่งได้รับข่าวว่า ที่เนินเขาแอปริคอทมีไฟลุกไหม้ เกิดเรื่องขึ้น มีรถพลิกคว่ำคันหนึ่ง แล้วก็คนบนรถหลายคันนั้น ก็ได้รับบาดเจ็บทั้งรุนแรงสาหัสและเล็กน้อยต่างกัน”
“รถบรรทุกของผมเหรอ？”สีหน้าของมู่เจิ้งถัง ซีดขาวทันที
“ดูเหมือนจะใช่นะครับ……”หูเฟยพูดอย่างไม่ค่อยมั่นใจนัก：“แต่ เงินที่อยู่ในรถ ไม่เห็นสักสตางค์”
“อีกอย่าง สิบกว่านาทีก่อนหน้านี้ ในเมือง ชานเมือง แล้วก็อีกหลายๆที่ของเมืองเอก มีเงินโปรยลงมา จากปากของพยาน เหมือนจะเป็นเครื่องบินส่วนตัวทิ้งลงมา”
“ท่านมู่ นี่คงไม่ใช่เงินคุณใช่ไหมครับ？”หูเฟยพูดเสียงเบา ไม่กล้าส่งเสียงดัง
ห้าร้อยล้าน ถ้ามู่เจิ้งถังหายไปห้าร้อยล้านจริงๆ จะต้องโกรธมากแน่
มู่เจิ้งถังตะลึงนิ่งไปหมด หลายปีนี้ มู่เจิ้งถังไม่เคยตื่นตระหนกมาก่อน แต่ตอนนี้ เขากลับกังวล
ห้าร้อยล้านนี่ ปีหนึ่งตระกูลมู่หาได้แค่ไหน？
ตอนนี้ พูดว่าไม่มีก็คือไม่มี？
“สืบได้ยังว่าใครทำ？”แป๊บเดียว ใบหน้าของมู่เจิ้งถังก็ดูคมกริบ เสียงดูดุดันขึ้นมา
“กำลังสืบครับ ท่านมู่ โปรดวางใจเถอะ เรื่องนี้ผมจะทุ่มเทสุดๆ จับโจรมาให้คุณได้อย่างไว”หูเฟยพูดเสียงหนักแน่น
ห้าร้อยล้านถูกปล้นไป ต่างเป็นคดีสุดช็อกไปทั้งประเทศ
แต่ที่สำคัญ โจรปล้นก็ทำตัวตามอำเภอใจมากๆ
ปล้นเงินไป ดันขับเครื่องบินส่วนตัวเอาเงินไปโปรย
หมายความว่าไง？
อย่างแรกบอกได้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้ไม่มีเงิน ถ้าไม่มีเงิน คงไม่เอาห้าร้อยล้านไปเททิ้ง และก็คงไม่ใช้เครื่องบินส่วนตัว
อย่างที่สอง โจรปล้นไม่ได้ทิ้งหลักฐานที่ก่ออาชญากรรมใดๆไว้
ตามที่คนบนรถบรรทุกให้การ คนกลุ่มนี้ ต่างปิดหน้า พูดด้วยสำเนียงต่างถิ่น
เบาะแสกลับมีก็คือ เครื่องบินส่วนตัวสองลำนั้นคือเบาะแสที่ดีที่สุด
ก็แค่ คนที่มีเครื่องบินส่วนตัว สถานะธรรมดาเหรอ？
ถึงหูเฟยโง่แค่ไหน ก็ไม่กล้าไปจับเจ้าของของเครื่องบินส่วนตัวโดยไม่มีหลักฐาน
ถึงจะรู้อยู่แล้วว่าเจ้าของเครื่องบินส่วนตัวทำ แต่ยังไม่มีหลักฐาน หูเฟยก็ไม่กล้าลงมือมั่วๆ
เอาเครื่องบินส่วนตัวไปสืบได้ดี แต่ที่สำคัญคือ เขาจะยอมรับเหรอว่าเป็นตัวเองปล้นมา？
ถ้าเขาบอกว่าของตัวเอง คุณจะทำไรได้？
ดังนั้น หูเฟยปวดหัวมากๆ สำหรับเขาแล้ว นี่เป็นคดีที่ยุ่งยากมาก
เวลานี้เอง โหจื่อจึงแย่งโทรศัพท์มาจากมือของมู่เจิ้งถัง：“ผู้บัญชาการตำรวจหู ใช่ไหม？ที่นี่มีคดีข่มขืน ต้องการให้ท่านมาจัดการหน่อยครับ”
“คุณอยู่หน้าประตูสถานตากอากาศใช่ไหม？คดีนี้เกิดขึ้นในสถานตากอากาศ”
สีหน้าของมู่เจิ้งถัง หม่นลงขั้นสุดทันที เขามองโหจื่อ สายตาเย็นชา：“เป็นพวกคุณที่ปล้นเงินผมไปเหรอ？”
“ตั้งแต่แรกแล้วที่พวกคุณไม่ได้จับตัวมาเรียกกรรโชก แต่ให้ผมเอาเงินออกมาจากเซฟ จากนั้นพวกคุณก็ถือโอกาสปล้นไป”
เวลานี้มู่เจิ้งถังจึงเข้าใจความตั้งใจที่แท้จริงของโหจื่อ
แต่น่าเสียดาย ที่สายไปแล้ว
โหจื่อหัวเราะหึๆ：“ท่านมู่ คุณพูดอะไรทางที่ดีควรมีหลักฐาน นี่ไม่มีหลักฐาน คุณก็แค่โจมตีใส่ร้ายคนอื่น เป็นการปรักปรำ เข้าใจไหม？”
“อย่าคิดว่าเห็นแก่อายุคุณ ผมจะไม่คิดบัญชีกับคุณ ถ้าคุณพูดมั่วซั่ว ผมก็จะแจ้งตำรวจฟ้องคุณซะ”
โหจื่อเลิกคิ้วขึ้นพูดยิ้มๆ：“ผมจะโทรหาตำรวจบอกเลยตอนนี้”
โหจื่อก้มลงมองโทรศัพท์ พูดอย่างหดหู่เล็กน้อย：“ทำไมวางสายใส่ผมล่ะ ผมจะแจ้งความนะ เห้อ”
มู่เจิ้งถังไม่รีบร้อนขอมือถือ พอมองโหจื่อ ก็ไปตรงหน้าหลี่ต๋าคาง ตบโต๊ะแรงๆ：“ท่านหลี่ คุณจะแกล้งหลับไปถึงไหน？”
เวลานี้ มู่เจิ้งถังโมโหแล้วจริงๆ โมโหจนอยากจะฉีกหน้าหลี่ต๋าคาง
หลังจากตบโต๊ะไปสองสามที หลี่ต๋าคางจึงค่อยๆเงยหน้าขึ้น ขยี้ตาที่หรี่ลงของตัวเอง
“ท่านมู่ เกิดอะไรขึ้นเหรอ？”หลี่ต๋าคางลืมตา มองมู่เจิ้งถังอย่างไร้เดียงสา ถามว่า：“ท่านมู่ ใบหน้าของคุณนี้ ถูกใครทำให้โกรธเข้าล่ะ โกรธจนหน้าแบบนี้เลย？”
“โหจื่อ มานี่！”
หลี่ต๋าคางมองโหจื่อ พูดอย่างเย็นชา：“ผมถามคุณ คุณไปแหย่อะไรท่านมู่ใช่ไหม？”
“ลูกพี่ จะเป็นไปได้ไงล่ะ？ผมนับถือท่านมู่เหมือนแม่น้ำเหลือง พูดเป็นต่อยหอย ……ใช่ไหม ท่านมู่？”โหจื่อยิ้มอย่างถ่อมตัว
“ไม่ใช่คุณ งั้นเป็นใคร ส้าวส้วยเหรอ？”หลี่ต๋าคางมองไปที่ส้าวส้วยอีกครั้ง
“ลูกพี่ ผมไม่ได้พูดอะไรสักคำ”ส้าวส้วยยักไหล่
มู่เจิ้งถังหรี่ตาหน่อยๆ มองหลี่ต๋าคาง เขาทำเสียงฮึดฮัด：“ทำไม เห็นผมมู่เจิ้งถังเป็นโหจื่อ ที่เล่นด้วยได้เหรอไง？”
“ท่านมู่ คุณแย่งชื่อผมไปได้ไง ผมต่างหากโหจื่อ”โหจื่อพูด
“เหอะๆ ท่านหลี่ ผมได้ยินว่าท่านมีเครื่องบินส่วนตัวสองลำที่อยู่ในนาม ใช่ไหม？”มู่เจิ้งถังมองแล้วถามหลี่ต๋าคาง
“ใช่สิ ทำไม ท่านมู่อยากนั่งเหรอ？ถ้าอยาก ผมก็จะให้พวกเขาขับมา ให้คุณนั่ง”หลี่ต๋าคางพูดทันที
“เครื่องบินผมไม่นั่งหรอก ผมกลัวความสูง ก็แค่ ท่านหลี่ บนฟ้าของเมืองเอกวันนี้ มีเครื่องบินส่วนตัวสองลำปรากฏ และเครื่องบินส่วนตัวก็ปล่อยเงินมานับไม่ถ้วน รวมแล้วประมาณหลายร้อยล้าน และก็พอดีเลย ในเวลานั้น ผมถูกคนปล้นไปห้าร้อยล้าน ที่เนินเขาแอปริคอท”
“ท่านหลี่ คุณว่าเรื่องนี้บังเอิญไปหน่อยไหม”มู่เจิ้งถังมองหลี่ต๋าคาง ท่าทางค่อยๆเย็นชาลง
“ท่านหลี่ คุณอย่าพูดล่ะว่าเรื่องนี้คุณไม่รู้ เครื่องบินส่วนตัวนี้ ไม่ใช่คำสั่งคุณ ลูกน้องคุณ ก็น่าจะไม่มีอำนาจใช้สินะ？”
หลี่ต๋าคางพยักหน้า พูด：“บังเอิญขนาดนี้เชียว วันนี้ไม่ใช่วันเปิดสถานตากอากาศอย่างเป็นทางการเหรอ？ผมเลยกดมาห้าร้อยล้าน เตรียมเฉลิมฉลองไปกับทุกคน จึงโปรยเงินเป็นสายฝน ให้ทุกคนมีความสุข คุณก็รู้ ตระกูลหลี่ของพวกเราไม่ขาดเงินมากที่สุดแล้ว สำหรับเงินแล้ว ก็เหมือนสายฝนที่ตกพรำๆ”
“ท่านมู่ คุณคงไม่คิดว่าเป็นพวกเราตระกูลหลี่ปล้นเงินคุณไปหรอกนะ？”
หลี่ต๋าคางขมวดคิ้ว ตบโต๊ะ พูดด้วยสีหน้าโกรธๆ：“ท่านมู่ คุณกำลังดูถูกผมเหรอ？ ตระกูลหลี่ของพวกเรา ไม่มีห้าร้อยล้าน？
