บทที่351 ห้าหกสิบล้าน เงินเล็กๆน้อยๆ…
“หยุด”พอเข้าใกล้ส้าวส้วย ตำรวจที่หน้าประตูก็เรียกเขาไว้ด้วยเสียงคมกริบ
“ทำอะไรน่ะ？”ตำรวจถาม
ส้าวส้วยหัวเราะแห้งๆ：“เจ้าหน้าที่ตำรวจ ผมคือเพื่อนของมู่เสี่ยวไป๋ มาเยี่ยมเขาน่ะ”
ในตอนที่พูดไปนั้นเอง ในมือของส้าวส้วยก็มีลูกแก้วขึ้นมาอันหนึ่ง เปิดประตูห้องคนไข้ของมู่เสี่ยวไป๋ออก
ในห้องคนไข้ ตรงกลางมีโต๊ะเล่นไพ่นกกระจอกตัวหนึ่ง มู่เสี่ยวไป๋กำลังเล่นไพ่นกกระจอกอย่างสนุกสนาน กับผู้ชายคนหนึ่งและผู้หญิงอีกสองคน
“เจ้าหน้าที่ตำรวจ การเฝ้ายามของพวกคุณมีปัญหานะ！”ส้าวส้วยยิ้มอย่างร้ายกาจ
สีหน้าตำรวจสองคนลำบากใจหน่อยๆ หันหน้าไป พูดกับในห้องคนไข้ว่า：“นี่ทำอะไรเนี่ย ที่นี่คือโรงพยาบาล ทำไมถูกพวกคุณทำเป็นสถานที่เล่นไพ่นกกระจอกได้？”
ที่นี่คือห้องคนไข้ส่วนตัว ด้านในมีแอร์ โทรทัศน์ ห้องน้ำส่วนตัว และก็คอมพิวเตอร์กับเก้าอี้นั่งเล่นเกม
หลี่ฝางเห็นฉากนี้ ก็ทำเสียงฮึดฮัดอย่างเย็นชา：“นี่รักษาอาการบาดเจ็บ หรือว่าพักร้อนกันเนี่ย？”
สีหน้ามู่เสี่ยวไป๋เปลี่ยนไป จับไม้ค้ำยืนขึ้น：“ไม่เล่นแล้ว เก็บไพ่นกกระจอกเถอะ”
จากนั้น มู่เสี่ยวไป๋ก็เอนไปที่เตียงคนไข้ พูดกับผู้หญิงคนหนึ่ง：“เสี่ยวเหลียน มาปอกกล้วยให้ผม”
หลี่ฝางเดินเข้าไปทันที และก็ไม่สนการห้ามของตำรวจ：“รีบเอ็นจอยหน่อยละกัน อีกไม่กี่วันเข้าคุก คุณก็ไม่สบายอย่างนั้นแล้ว”
“หลี่ฝาง คุณนี่ใสซื่อจริงๆ”มู่เสี่ยวไป๋หัวเราะเหอะๆ มองหลี่ฝางอย่างเหยียดหยาม：“คุณคิดว่าจะเอาผมเข้าคุกได้จริงๆเหรอ？”
หลี่ฝางพยักหน้า：“จุดนี้ ผมเชื่ออย่างไม่สงสัย”
“โอเค งั้นผมจะพูดตรงนี้ ถ้าผมถูกคุณเอาเข้าคุกจริงๆ อย่าลืมไปเยี่ยมผมนะ ถึงตอนนั้น ผมจะก้มหัวให้คุณสองที”มู่เสี่ยวไป๋ส่ายหน้าให้หลี่ฝางอย่างเหยียดหยาม
เวลานี้ เสี่ยวเหลียนก็ปอกเปลือกกล้วยเสร็จ
“ป้อนผมกินหน่อย”มู่เสี่ยวไป๋เลิกคิ้วขึ้น
“พี่เสี่ยวไป๋นี่เอ็นจอยจริงๆ ตอนดึกก็ให้เสี่ยวเหลียนกินกล้วยของพี่ ตอนกลางวันคุณกินกล้วยของเสี่ยวเหลียน”ผู้ชายที่เมื่อกี๊เล่นไพ่นกกระจอกกับมู่เสี่ยวไป๋ พูดล้อเล่นกับมู่เสี่ยวไป๋
“วันนี้ พี่นี่ช่างสบายเสียจริง น้องชายอิจฉา”
“ไอ้หมอนี่ ถ้าคุณอิจฉา กลับไปก็หักขาของตัวเองซะ แค่นี้ก็ไม่เหมือนผมแล้วเหรอไง”มู่เสี่ยวไป๋กลอกตาใส่ผู้ชายคนนี้
“ช่างเถอะ ใช่สิ พี่เสี่ยวไป๋ สองคนนี้คือ？”ผู้ชายคนนี้มองส้าวส้วยกับหลี่ฝาง
“หลี่ฝาง หลานชายของหลี่เจียเฉิน ขาของผมนี่ ก็ต้องขอบคุณเขา”
มองไปที่หลี่ฝาง มู่เสี่ยวไป๋ก็หัวเราะอย่างเย็นชา：“ฝูเซิง ดูสิเขาเจ๋งแค่ไหน ทำขาผมซะหัก แต่ผมก็ยังไม่สบอารมณ์สักนิด คุณนับถือไหมล่ะ？”
“นับถือ นับถือสุดๆไปเลย แต่พี่เสี่ยวไป๋อย่าบ่นเลย ก็ตัวคุณเองที่หาเรื่อง รู้ว่านั่นคือถิ่นรังโจร ก็ยังจะไปอีก”รังโจรที่ผู้ชายคนนี้พูดถึง นั่นก็คือสถานตากอากาศ
“คุณคือเฉินฝูเซิง？”หลี่ฝางมองผู้ชายคนนี้
“คุณชายหลี่รู้จักผม？”เฉินฝูเซิงแปลกใจหน่อยๆ
“ท่านอ๋องแห่งภาคตะวันออกเฉียงเหนือ มีใครบ้างไม่รู้จัก？”หลี่ฝางประจบไปหน่อย ไม่อยากสร้างศัตรูกับเฉินฝูเซิง
กษัตริย์ภาคตะวันออกเฉียงเหนือมีภรรยาหลายคน มีลูกสิบคน ส่วนเฉินฝูเซิง คือหนึ่งในนั้น
หลี่ฝางส่งคนไปถามไถ่ ปืนของมู่เสี่ยวไป๋ ก็เอามาจากเฉินฝูเซิง
จากการพูดคุยเมื่อกี๊ หลี่ฝางก็ฟังออกว่า ความสัมพันธ์ของมู่เสี่ยวไป๋กับเฉินฝูเซิง สนิทกันมาก เหมือนว่าจะนับถือกันเป็นพี่น้องแล้ว
“คุณชายหลี่ คุณอยากทำร้ายผมเหรอ ภาคตะวันออกเฉียงเหนือของพวกเราไม่ใช่ว่าไม่ได้ปลดปล่อยให้เป็นอิสระ เป็นท่านอ๋องอะไรกันล่ะ ผมก็เป็นแค่ลูกเสือ คุณอย่ามาตั้งชื่อมั่วๆให้ผมเลย……”ชัดเจนว่า เฉินฝูเซิงไม่แคร์ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความไม่เกรงใจ
มู่เสี่ยวไป๋มองหลี่ฝาง มีใบหน้าเย็นชา：“หลี่ฝาง คุณน่ะทำเป็นอีเห็นมาอวยพรปีใหม่ไก่ ไม่หวังดี ต่อหน้าทำเป็นรักใคร่ห่วงใย แต่ใจจริงมุ่งร้ายไม่หวังดี พูดมาตรงๆเถอะ มาทำอะไร？”
“มู่เสี่ยวไป๋ คุณยอมให้ตัวเองเป็นไก่ แต่อย่าเอาผมเป็นอีเห็นสิ ……”หลี่ฝางหัวเราะ มองส้าวส้วย
หลี่ฝางก็ไม่รู้ว่ามาทำอะไร หรือว่ามาดูมู่เสี่ยวไป๋มีความสุข？
เวลานี้เอง ส้าวส้วยก็หยิบโทรศัพท์ออกมา โทรหาเบอร์หนึ่ง：“ใช่ เข้ามาสิ”
หลี่ฝางมองส้าวส้วย ไม่รู้ว่าเขาจะมาไม้ไหน
“ใช่สิ พี่เสี่ยวไป๋ เขาคือใคร？คุณยังไม่แนะนำให้ผมเลย”จ้องส้าวส้วย เฉินฝูเซิงก็ถาม
มู่เสี่ยวไป๋ทำเสียงฮึดฮัด พูด：“ก็แค่ลูกน้องคนหนึ่ง ไม่มีอะไรให้แนะนำ”
“เหอะเหอะ ที่แท้ก็แค่ลูกน้อง”เฉินฝูเซิงได้ยิน สายตาที่มองส้าวส้วย ก็เต็มไปด้วยความดูถูก
หลี่ฝางโกรธหน่อยๆ ในใจของหลี่ฝาง ส้าวส้วยก็เหมือนพี่น้องของตัวเอง จะไปเป็นลูกน้อยได้ไง？
ตอนที่หลี่ฝางจะพูดนั่นเอง จู่ๆประตูก็เปิดออก
ผู้อำนวยการโรงพยาบาลก็พาคนมากลุ่มหนึ่ง เดินเข้ามาจากนอกห้องคนไข้
“ผู้อำนวยการโรงพยาบาล คุณทำอะไร？”มองเห็นกลุ่มคน มู่เสี่ยวไป๋ก็รีบนั่งขึ้นมาจากเตียงคนไข้
“คุณชายมู่ ขาและเท้าของคุณไม่ดี อย่าลงจากเตียง”ผู้อำนวยการโรงพยาบาลพูดยิ้มๆให้มู่เสี่ยวไป๋
“แม่เอ๊ย คุณน่ะสิที่ขาและเท้าไม่ดี ผมถามคุณนะ นี่คุณจะทำอะไร？พังห้อง？”มู่เสี่ยวไป๋ขมวดคิ้วอย่างเยือกเย็น
คนที่ผู้อำนวยการโรงพยาบาลพามา ไม่ใช่หมอ แต่เป็นทีมงานก่อสร้าง
ในมือของพวกเขาถือเครื่องเจาะรูอะไรพวกนั้น
ผู้อำนวยการโรงพยาบาลหัวเราะเหอะเหอะ พูดว่า：“คุณชายมู่ อย่าเข้าใจผิด สถานะของคุณตอนนี้ค่อนข้างพิเศษ ดังนั้นผมก็เลยมาติดกล้องวงจรปิดให้คุณโดยเฉพาะ วางใจเถอะ พวกเขาต่างเป็นช่างชำนาญ อย่างมากหนึ่งชั่วโมง ก็ติดตั้งให้คุณเสร็จแล้ว”
“แล้วก็ เดี๋ยวผมจะจัดการพยาบาลส่วนตัวให้คุณ ไม่เก็บเงินด้วย”ผู้อำนวยการโรงพยาบาลพูดยิ้มๆ
“ผมไม่มีเงินเหรอไง？ที่สำคัญคือแม่เอ๊ยคุณหมายความว่าไง ผมมีคนดูแลแล้ว ไม่ต้องให้ใครมาดูแล ให้คนของคุณไสหัวไป แล้วก็คนกลุ่มนี้ด้านหลังคุณด้วย ให้ผมรีบไปไกลๆจากผม ถ้าคุณกล้าติดกล้องในห้องผม ผมจะทุบทันที”มู่เสี่ยวไป๋พูดอย่างเย็นชา
มู่เสี่ยวไป๋ใกล้จะบ้าแล้ว ติดกล้องในห้องคนไข้ของตัวเอง ไม่ใช่ว่าจะสอดส่องตัวเองเหรอ？
ถ้าแบบนั้น ตัวเองจะเล่นไพ่นกกระจอกได้ไง ตอนดึกจะมีอะไรกับเสี่ยวเหลียนได้ไง หากเป็นแบบนั้น ความเป็นส่วนตัวของตัวเองก็ไม่เหลือ
สีหน้าผู้อำนวยการโรงพยาบาลอึดอัดหน่อยๆ แต่ก็หันไปพูดกับคนด้านหลัง：“ไม่ต้องตะลึง รีบไปทำสิ”
“ห่า แม่เอ๊ย ไม่ฟังที่ผมพูดใช่ไหม？”
มู่เสี่ยวไป๋หยิบแก้วน้ำข้างๆตัว ทุบใส่ที่ตัวของผู้อำนวยการโรงพยาบาล：“ผมพวกคุณไสหัวไป ไม่ได้ยินเหรอ？”
“คุณชายมู่ กรุณาเคารพผมหน่อย ยังไง ผมก็เป็นผู้อำนวยการโรงพยาบาลของโรงพยาบาลนี้ โรงพยาบาลนี้ ผมว่ายังไงก็ตามนั้น อีกอย่าง สถานะของคุณตอนนี้ คุณน่าจะเข้าใจดี”
“ผมเพิ่งจ้างผู้เชี่ยวชาญด้านกระดูกและข้อเฉพาะทางเพื่อคุณ ขาของคุณ แค่เคล็ดผิดไป ไม่ได้แตกหัก ดังนั้นไม่กี่วัน ก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วครับ”ผู้อำนวยการโรงพยาบาลหัวเราะฮ่าฮ่า
“เหลวไหล ขาของผมหัก กระดูกที่บาดเจ็บนี้ก็ต้องใช้เวลาถึงร้อยวัน ผมจะนอนที่โรงพยาบาลของคุณสามเดือน คุณได้ยินไหม？ทำไม กลัวผมจ่ายค่าพยาบาลไม่ไหวเหรอ ทำไมรีบไล่ผมไปจัง คุณหมายความว่าไง ผู้อำนวยการโรงพยาบาล！”มู่เสี่ยวไป๋กัดฟันพูด
“คุณชายมู่ เตียงที่โรงพยาบาลนี้แน่นมาก คุณก็เห็นแล้ว จะเพราะบ้านคุณรวย แล้วคิดจะอยู่ที่นี่นานๆไม่ได้？ที่นี่ไม่ใช่โรงแรม ที่นี่คือโรงพยาบาล คุณนอนอยู่นี่ จะไปถ่วงคนไข้คนอื่นของพวกเราเอา แล้วก็นะ ห้องชุดข้างๆสองห้อง คุณก็จะจองต่อไปไม่ได้ ตระกูลมู่จองเตียงคนไข้ไว้ แต่ไม่มีคนไข้มา นี่ไม่ใช่หมาหวงก้างหรอกเหรอ？”
“โอเค ผมยังมีธุระต่อ ไม่พูดมากแล้ว”
“พวกคุณรีบทำงาน ติดกล้องเสร็จ ไปรับเงินที่ฝ่ายบัญชี”ผู้อำนวยการโรงพยาบาลพูดกับคนด้านหลัง
มอบงานเสร็จ ผู้อำนวยการโรงพยาบาลก็เดินมาทางส้าวส้วย：“พี่ส้าว ขอบคุณคุณมากจริงๆ”
“คุณเป็นพระโพธิสัตว์ที่มีชีวิตอยู่จริงๆเลย แค่คราวเดียวก็บริจาคอุปกรณ์ขั้นสูงมากมายให้กับโรงพยาบาลพวกเรา โหย ผมเพิ่งไปดูมา อุปกรณ์พวกนี้ ในจีนยังไม่ได้นำเข้า เอามาจากต่างประเทศเหรอ？”
ผู้อำนวยการโรงพยาบาลจับมือของส้าวส้วย พูดอย่างตื่นเต้น：“ผมเพิ่งโทรถาม อุปกรณ์พวกนี้ ราคาอย่างน้อยก็ห้าหกสิบล้านเอง คุณให้ของขวัญโรงพยาบาลพวกเราชิ้นใหญ่ขนาดนี้ ผมปลาบปลื้มอย่างคาดไม่ถึงจริงๆ”
“ห้าหกสิบล้าน แค่เงินเล็กๆน้อยๆ”ส้าวส้วยพูดอย่างไม่แคร์
“พี่ส้าวใจกว้างจริงๆ……ฮ่าฮ่า พี่ส้าว ผมยังมีธุระ ไปก่อนละ มีเรื่องอะไร ก็โทรหาผมเลย ผมจะทำให้พอใจที่สุด คุณวางใจได้”ผู้อำนวยการโรงพยาบาลตบมือของส้าวส้วย แล้วพูด
