บทที่373 ความสงสัยของหลินชิงชิง
มองLamborghiniที่ระเบิดอยู่ที่เดิม คนที่อยู่ในห้อง ต่างช็อกสุดขีด
โดยเฉพาะอย่างยิ่งใบหน้าของหูเสี่ยวน่าวกับหลิวจินหยาง เต็มไปด้วยความเจ็บปวด
ส่วนไอ้รองทรงและคนอื่นๆ ที่ใบหน้ากลับเต็มไปด้วยความสุขบนความทุกข์คนอื่น
หลิวจินหยางตะโกนอย่างสุดกำลังไป ก็ดิ้นรนอย่างสุดกำลังไปด้วย
ต้องพูดว่า แรงของหลิวจินหยางนี้ เยอะมากจริงๆ สามคนกดเขาไว้ ก็เกือบทำให้เขาพลิกตัวขึ้นมาได้
“กดไว้แน่นๆให้ผม！”ไอ้รองทรงพูดอย่างเย็นชา
จากนั้น ทั้งสามก็เพิ่มแรงไป สองคนจับแขน อีกคนนั่งบนขาของหลิวจินหยาง
ส้าวส้วยแสยะยิ้ม มองไอ้รองทรง：“ทำไม ยังไม่ลงมืออีกเหรอ？หรือจะให้ผมใช้หูของคุณ สาธิตให้คุณดูสักครั้ง？”
ไอ้รองทรงส่ายหน้าแรงๆ：“พี่ใหญ่ เมื่อก่อนผมเคยฆ่าหมู ตัดหูสำหรับผมแล้ว เป็นเรื่องปกติ ไม่ต้องสอน หึหึ”
ที่หัวของไอ้รองทรง ตอนนี้โล้นเรียบ
เมื่อกี๊ไอ้รองทรงลูบดู เกือบจะตกใจแทบตาย
นี่มันเป็นการใช้มีดอย่างไรกัน แค่ทำลายผม แต่กลับไม่ได้สร้างความรุนแรงอะไรสักนิดต่อตัวเอง
ไอ้รองทรงรู้ว่า ส้าวส้วยตรงหน้านี้ จะต้องเป็นคนที่ใช้มีดได้ชำนาญแน่นอน
และยังเป็นคนโหดเหี้ยมในยุทธภพคนหนึ่ง
เผชิญหน้ากับคนโหดเหี้ยมเช่นนี้ ไอ้รองทรง ได้แต่ทำตามที่เขาพูดอย่างเชื่อฟัง。
ถ้าคนโหดโกรธขึ้นมา งั้นผลลัพธ์ ……
ไอ้รองทรงไม่อยากจะคิดต่อป……
“ภรรยา ภรรยา”หลิวจินหยางตะโกนไปที่หูเสี่ยวน่าว：“ช่วยผมด้วย ภรรยา”
หลิวจินหยางในตอนนี้ น่าสงสารมาก
หูเสี่ยวน่าวปวดใจทันที เธอพูดกับไอ้รองทรง：“พี่เลี่ยง พี่อย่าทำอะไรมั่วๆสิ ถ้าพี่กล้าทำอะไรมั่วๆ ฉันจะ ……”
“ฉันจะโทรหาพี่ชายฉัน”หูเสี่ยวน่าวใช้ท่าไม้ตายของตัวเองออกมา
“เสี่ยวน่าว หมายความว่าไง หลายปีมานี้ ผมตามล้างตามเช็ดให้คุณตั้งมากมาย ตอนนี้คุณกลับจะให้พี่ชายคุณมาจัดการผมเหรอ？เหอะเหอะ ได้ โทรหาเขาสิ ผมจะได้บอกเขาด้วย หลายปีมานี้น้องสาวของเขา ทำเรื่องร้ายแรงอำมหิตตั้งมากมาย”
“หูเสี่ยวน่าว พวกเราลงเรือลำเดียวกันแล้ว ถ้าผมถูกพี่ชายคุณจับ คุณก็ต้องตามเข้าไปด้วย”ไอ้รองทรงหัวเราะอย่างเย็นชา พูดอย่างดูถูก
หูเสี่ยวน่าว จู่ๆก็ตกใจไม่กล้าพูดอีก
เดิมที ไอ้รองทรงทำงานที่โรงฆ่าสัตว์ เป็นคนขายเนื้อธรรมดาๆ
แค่โอกาสบังเอิญครั้งหนึ่ง ไอ้รองทรงรู้จักหูเสี่ยวน่าว แล้วก็มีอะไรกัน
จากนั้น ไอ้รองทรงก็พึ่งพาหูเสี่ยวน่าว จึงรู้จักคอนเนคชั่นมากมาย
ในคุก ต่างมีการค้าขายพวกเนื้อ และเนื้อในตลาด สูงถึงห้าร้อยกรัมละเจ็ดแปดหยวน แต่ไอ้รองทรง กลับเสนอให้พวกเขาห้าร้อยกรัมสามถึงสี่หยวน
หนึ่งในนั้น ในทุกห้าร้อยกรัม ไอ้รองทรงก็ยังหาเงินได้ไม่น้อย
หูเสี่ยวน่าวใช้สถานะของพี่ชายเธอ ไปแอบอ้างต้มตุ๋นข้างนอกกับไอ้รองทรง ก็ทำเงินได้ไม่น้อย
ไอ้รองทรงใช้สมอง หูเสี่ยวน่าวใช้อิทธิพล ร่วมมือกันไปโดยปริยาย
จนกระทั่งว่า หลายปีนี้ ไอ้รองทรงทำเรื่องยา ส่วนหูเสี่ยวน่าว ก็ช่วยเรื่องขนส่ง
เรื่องอื่นๆต่างเป็นเรื่องเล็ก แต่เรื่องนี้ถ้าเผยออกมา งั้นหูเสี่ยวน่าว ก็เกรงว่าจะเกิดปัญหาใหญ่โต
ถึงพี่ชายเธอหูเฟยก็ช่วยเธอไม่ได้
เขาสองคนลงเรือลำเดียวกันแล้ว หูเสี่ยวน่าวจะไปกล้าฟ้องไอ้รองทรงได้ไง？
มองหูเสี่ยวน่าว ไอ้รองทรงก็หัวเราะเหอะๆ：“ทำไม หรือว่าลืมเบอร์โทรพี่ชายคุณแล้ว？ให้ผมส่งให้คุณไหมล่ะ？”
“เมื่อก่อนตอนที่พวกเราคบกัน พวกเราทิ้งช่องทางติดต่อไว้”
ได้ยินคำนี้ สีหน้าหลิวจินหยางที่นอนอยู่ที่พื้นก็หม่นลง：“พวกคุณ……แม่เอ๊ย หูเสี่ยวน่าว คุณไม่ได้บอกเหรอพี่เลี่ยงเป็นพี่บุญธรรมคุณน่ะ？”
“นั่นเป็นเรื่องเมื่อหลายปีแล้ว คุณยังจะพูดถึงอีกเหรอ”หูเสี่ยวน่าวกลอกตาใส่ไอ้รองทรงอย่างเย็นชา โกรธจนกระทืบเท้า
ไอ้รองทรงยิ้มอย่างร้ายกาจ พอเขามีเงิน ก็ไม่สนหูเสี่ยวน่าวอีก จากนั้นทั้งสองก็เลิกกันด้วยดี หาเงินร่วมกันและแบ่งกัน
แต่บางครั้ง ไอ้รองทรงเหงา ก็จะระบายใส่หูเสี่ยวน่าว
ก็เหมือนกับเมื่อหลายวันก่อนที่แบ่งเงิน ทั้งสองก็ทำไปรอบหนึ่ง
“เมื่อก่อนคุณสองคนเป็นคู่รักกันนี่เอง ถึงว่าวันนั้นคุณสองคนอยู่ในห้อง ไม่ออกมาตั้งนาน ……ห่าเอ๊ย คุณสองคน ……”หลิวจินหยางเข้าใจทันที จากนั้นสีหน้าก็ดูดุร้ายขึ้นมา
“ใช่ พวกเราสองคนทำกัน”
ไอ้รองทรงตบหน้าหลิวจินหยาง พูดว่า：“คุณคิดว่าเธอรักคุณจริงเหรอ”
“เสี่ยวน่าวก็แค่รู้สึกโลภที่คุณมีLamborghini ตอนนี้Lamborghiniก็ระเบิดแล้ว คุณจะเหลืออะไรอีก？ใบหน้าคุณนี้ คุณคิดว่าหล่อมากเหรอ”
“ใช่ แต่หล่อกว่าผมเล็กน้อย แต่แป๊บเดียว คุณก็จะหล่อน้อยกว่าผมแล้ว”
ไอ้รองทรงหัวเราะอย่างร้ายกาจ：“ไม่มีLamborghini สำหรับผมในที่นี้แล้ว คุณก็ไม่มีประโยชน์อีก”
พูดจบ ไอ้รองทรงลูบไปที่ใบหน้าของหลิวจินหยาง
“คุณ ไอ้สารเลว！”หลิวจินหยางจ้องไอ้รองทรงเขม็ง：“คุณ……”
“คุณนี่มันยังไงกัน？แม่เอ๊ย ถึงผมกับเสี่ยวน่าวเลิกกันแล้ว ก็ไม่ถึงมือคนกระจอกอย่างคุณหรอกที่จะมารับช่วงต่อ”ไอ้รองทรงพูดอย่างดูถูก：“คุณคิดว่าคุณเป็นใคร แค่มีLamborghini ก็คิดว่าตัวเองเป็นคุณชาย？”
“พอแล้วน่า อย่าเหลวไหลให้มากนัก ตำรวจจะมาอยู่แล้ว รีบลงมือ”ส้าวส้วยเร่งอยู่ข้างๆ
“ครับ พี่ใหญ่”ไอ้รองทรงพยักหน้า จากนั้นเอามีดหั่นลงไป
หลิวจินหยางก็ร้องอย่างสุดชีวิต
เขาเจ็บเจียนตาย
“พี่ใหญ่ คุณจะกินยำหูจริงๆเหรอ？”ในมือไอ้รองทรงถือหูของหลิวจินหยาง แล้วถาม
ส้าวส้วยหัวเราะเหอะๆ：“คุณว่าไง？”
จากนั้น ส้าวส้วยหันหน้าไป กอดหลี่ฝางในอ้อมแขน
“โอเค เสียงระเบิดเดี๋ยวก็จะเรียกตำรวจมา ร้านอาหารผิดก่อนละกัน”ส้าวส้วยพูดไป ก็เอาบัตรออกมาจากกระเป๋า：“ในนี้มีเงินสองหมื่น ถือว่าเป็นรายได้ของร้านคืนนี้”
“จำไว้ว่า อย่าคิดอุบายกับเงินนี้ เข้าใจไหม？”ส้าวส้วยเตือนไอ้รองทรง
ไอ้รองทรงพยักหน้า มองส้าวส้วย：“พี่ใหญ่ เงินของคุณ ผมจะกล้าแตะต้องได้ไง”
“ร้านนี้ จำไว้ว่าลบกล้องวงจรปิดซะ คุณก็ไม่อยากให้เกิดปัญหา ใช่ไหม？”ส้าวส้วยมองเจ้าของร้าน
“ใช่ใช่ใช่”เจ้าของร้านเอาบัตรเอทีเอ็มไว้ในมือ：“รหัส？”
“ด้านหลังเขียนอยู่น่ะ”ส้าวส้วยพูดจบ ก็ออกไปจากร้านอาหาร
“แม่เอ๊ย ถือว่าคุณโชคดี คืนนี้ได้ตั้งสามหมื่น เดือนหนึ่งเกรงว่าคุณยังได้ไม่ถึงเท่านี้เลยมั้ง！”ไอ้รองทรงมองเจ้าของร้านอย่างอิจฉา
“หึหึ”เจ้าของร้านหัวเราะออกมาอย่างโง่เง่า
“โอเค ไม่ต้องหัวเราะแล้ว ไปหลังครัวทำอาหารดีๆมาให้ผมหน่อย จากนั้นก็ให้ภรรยาคุณ พันแผลให้เจ้าเด็กนี่”ไอ้รองทรงพูดกับเจ้าของร้านเสร็จ ก็ลุกขึ้นล็อกประตูร้านอาหารจากด้านใน
“อีกเดี๋ยว ใครเรียกก็อย่าเปิดล่ะ”ไอ้รองทรงพูด
หูเสี่ยวน่าวสงสารหลิวจินหยาง ไอ้รองทรงจ้องสายตาของหูเสี่ยวน่าว：“ทำไม ดูสายตาคุณแล้ว คงไม่รักไอ้เด็กนี่หรอกใช่ไหม？”
“เขาดีต่อฉันมาก”หูเสี่ยวน่าวเบะปากพูด：“อย่างน้อย ก็ดีกว่าที่คุณปฏิบัติต่อฉัน”
“ทำไม เขาพาคุณไปหาเงินได้เหรอ？เขาดีต่อคุณมากกว่าผม เหลวไหล ถ้าไม่ใช่ผม วันๆคุณจะแต่งตัวแบนด์เนมได้เหรอ？ถือกระเป๋าแบนด์เนม เที่ยวกลางคืนทุกวันได้หรือไง？บ้านสองหลัง ก็เป็นชื่อคุณ ต่างไม่ใช่ผมช่วยคุณหาเงินเหรอ？”
“รู้ไหมทำไมผมข่วนหน้าเขาไป？เพราะว่าคุณเพิ่งขู่ผม”
“แม่เอ๊ย เพื่อไอ้หมอนี่ คุณมาขู่ผมเหรอ”ไอ้รองทรงทำเสียงฮึดฮัดอย่างไม่แสดงท่าทีใดๆ
ส้าวส้วยขับรถ พาหลินชิงชิงกับหลี่ฝางออกไป
ข้างมหาวิทยาลัยสุ่ยมู่ ส้าวส้วยหาโรงแรมแห่งหนึ่ง แล้วจอดที่นี่
“คืนนี้คุณว่างไหม？ถ้าว่าง คุณก็ช่วยผมดูแลเจ้านายผมหน่อย คืนนี้เขาดื่มไปเยอะเลย”ส้าวส้วยมองหลินชิงชิงแล้วพูด
หลินชิงชิงพยักหน้า：“ได้ แต่ฉันอยากถามคุณอย่างหนึ่ง”
“คุณอยากถามอะไร？”ส้าวส้วยมีใบหน้านิ่งเฉย
“ฉันรู้ว่าพ่อของฉัน มีปัญหากับที่ผับพวกคุณ ดังนั้นฉันจึงอยากถามคุณ เรื่องครั้งนี้ คุณแอบมีลับลมคมในอยู่เบื้องหลังใช่ไหม？”
หลินชิงชิงมองส้าวส้วย สายตาเด็ดเดี่ยว
“เหอะๆ ทำไมสงสัยผมล่ะ？”ส้าวส้วยหัวเราะเหอะเหอะ
“เซ้นส์ของผู้หญิงน่ะ”
หลินชิงชิงมองส้าวส้วย พูดว่า：“ดูเหมือนฉันจะเดาถูกนะ พวกคุณมีลับลมคมในจริงๆด้วย”
ส้าวส้วยหัวเราะ：“โอเค ลงจากรถเถอะ”
“อย่าทำร้ายชีวิตพ่อฉันได้ไหม ที่ตัวเขามีเงิน ก็ให้เขาใช้ชีวิตบั้นปลายอย่างสงบสุขหมดห่วงแบบนี้ก็ดีแล้ว”หลินชิงชิงพูด
“ผมก็คิดแบบนี้”
ส้าวส้วยพยักหน้า ตอนที่หลินชิงชิงประคองหลี่ฝางลงจากรถ จู่ๆส้าวส้วยก็เรียกหลินชิงชิงไว้ แล้วพูด：“อยากรู้ว่าพ่อคุณอยู่ไหนล่ะก็ ถามผมได้”
“ผมว่า เขาคิดถึงคุณมาก”ส้าวส้วยหัวเราะไปพูดไป
หลินชิงชิงมองส้าวส้วยอย่างหวาดกลัว เธอคิดไม่ถึงว่า แม้แต่ที่ซ่อนตัวของพ่อตัวเองส้าวส้วยก็จะรู้
ประคองหลี่ฝางเข้าไปในโรงแรม เปิดห้องให้ แล้วก็เพิ่งเข้ามาในห้อง
โทรศัพท์ของหลี่ฝางดัง เป็นเจ้าหัวแบนโทรมา
