บทที่380 เลิกกันอย่างเป็นทางการ
“เข้าใจภาษาปากนั้นสะดวกจริงๆ ถ้าว่าง ผมล่ะอยากเรียนรู้ภาษาปากกับคุณจริงๆ”หลี่ฝางมองส้าวส้วย พูดอย่างนับถือ
ส้าวส้วยอายุยังไม่มาก แต่ความสามารถเยอะ
อีกอย่างความสามารถพวกนี้ ก็มีประโยชน์มาก
เช่นอยู่ไกลขนาดนี้ อย่างมากหลี่ฝางก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ส้าวส้วยล่ะ กลับรู้ว่าพวกเขาคุยอะไรกัน แล้วเมื่อกี๊ก็ยังแปลให้หลี่ฝางฟังอีก
พอหยูเถิงไป ลู่เชาก็วิ่งมาตรงหน้าหลี่ฝาง
ลู่เชาในตอนนี้ มีใบหน้ากังวลหน่อยๆ：“คุณชายหลี่ งานเลี้ยงคืนนี้ คุณไปกับผมไหม？”
“เอ๋？”
หลี่ฝางคิด แล้วพูด：“ดูสถานการณ์ก่อน ว่างจะไปด้วยกับคุณ แต่พวกเขาไม่ต้อนรับผมแน่”
“ใช่สิ เมื่อกี๊คุณทำได้ไม่เลวเลย”หลี่ฝางตบไหล่ของลู่เชา ชื่นชมไป
“ขอบคุณที่คุณชายหลี่ชม”ลู่เชาลังเลหน่อยๆ จึงพูด：“คุณชายหลี่ ผมอยากติดตามท่าน”
“หมายความว่าไง？”
“ก็ช่วยคุณทำเรื่องนั่นเรื่องนี่ ถึงแม้เป็นลูกสมุนเล็กๆก็เอา ได้ไหมครับ？”ลู่เชามองหลี่ฝางอย่างขอร้อง ถามไป
หลี่ฝางแปลกใจหน่อยๆ คิดไม่ถึงว่าลู่เชาจะมีความคิดแบบนี้
หลี่ฝางยิ้ม แล้วมองลู่เชา：“ผมแค่นักเรียนธรรมดา ไม่ต้องการลูกสมุน แต่พวกเราเป็นเพื่อนกัน มีอะไรให้ผมช่วย ก็มาหาผมได้ตลอด”
“คุณชายหลี่ ผมรู้ว่าคุณสูงส่ง แต่ไม่อยากเปิดเผยตัวตนของตัวเอง ดังนั้น ชีวิตคุณในรั้วโรงเรียน ยากที่จะเลี่ยงเจอเรื่องที่ไม่สะดวก เรื่องแบบนี้ ผมทำให้คุณได้”ลู่เชาพูดด้วยใบหน้าเด็ดเดี่ยว
“คุณพูดไม่ผิด แต่ คุณอยากติดตามผม มีความสามารถไหม？ถึงคุณจะรู้ตัวตนสูงส่งของผม แต่ก็น่าจะเข้าใจนะ เงื่อนไขที่ผมใช้คน ก็จะสูงด้วย ถ้าคุณไม่มีอะไรพิเศษ ก็ช่างเถอะ”
หลี่ฝางส่ายหน้า ไม่สนใจลู่เชา
ยังไงข้างกายตัวเอง ก็มีส้าวส้วยแล้ว
“ผม……”ลู่เชายังไม่ทันพูดจบ
เขาไม่มีความสามารถพิเศษอะไรแน่ชัด แต่ก็มีค่าพอให้คุณชายมอง
“ทำไมคุณอยากติดตามคุณชายหลี่”จู่ๆส้าวส้วยก็ถาม
“ผมอยากรวยสูงส่ง พูดตรงๆนะ ผมแค่คนจนคนหนึ่ง วันๆทำงานอยู่ข้างนอก ได้เงินไม่เท่าไหร่ เมื่อคืน ที่จริงผมก็อยู่ที่สโมสรเจียงหนาน แต่ผมไปทำงาน ไม่ได้ไปใช้เงินที่นั่น เมื่อคืนคุณชายหลี่ที่จ่ายเงินนั่น น่าจะเป็นคุณสินะ？คุณชายหลี่”
“ตอนนั้นแสงไฟส่องไปที่คุณก็มองดู ถึงตอนนั้นจะจำไม่ได้ ตอนนี้มาคิดๆดู น่าจะเป็นคุณ”
ลู่เชาหัวเราะเหอะๆออกมา：“คุณชายหลี่ ผมเข้าใจกฎ ทำงานให้คุณ ทำงานหนักมาก็ได้รับมาก”
“ดังนั้น ถ้าไม่มีอะไรให้ผมทำ ผมไม่มีทางเอาเงินจากคุณ ถึงผมจน แต่ไม่ใช่ขอทาน”
ส้าวส้วยหัวเราะ หันไปพูดกับหลี่ฝาง：“เจ้านาย รับเขาไว้เถอะ”
“จำเป็นเหรอ？”หลี่ฝางถามนิ่งๆ
หลี่ฝางรวย ส่วนลู่เชา ไม่ต้องการอะไรเกินตัว ที่จริงเลี้ยงลูกสมุนแบบนี้ไว้กับตัว ไม่มีผลกระทบมากนักต่อหลี่ฝาง
“เจ้าเด็กนี่มีแววจริงๆ”ส้าวส้วยมองลู่เชา แล้วพูด：“อีกอย่าง ที่ตัวไม่มีความอ่อนไหว”
“ไม่มีความอ่อนไหว？”
“ใช่ ที่ตัวชุนเซิงมีความอ่อนไหว แต่เขาไม่มี”ส้าวส้วยหัวเราะ：“อยู่ข้างกายคุณได้”
หลี่ฝางพยักหน้า พูดกับลู่เชา：“โอเค ตั้งแต่นี้ไป คุณคือคนของผม”
“ขอบคุณครับคุณชายหลี่ ขอบคุณคุณชายหลี่”ลู่เชาไม่หยุดซาบซึ้งใจ ดีใจหมด
ทุกคน ต่างมีโอกาสที่จะรวยครั้งสองครั้ง แค่คุณต้องใช้สมองของคุณไปเอามา
โอกาสนี้ของลู่เชา แย่งมาจากสายตาอันเฉียบคมของตัวเอง และความไร้ยางอายของตัวเอง
พอลู่เชาออกไป หลี่ฝางถามส้าวส้วยอย่างแปลกใจ：“ทำไมบอกว่าชุนเซิงมีความอ่อนไหว？”
“ประสบการณ์ต่างกัน นิสัยคนก็เปลี่ยนไปไม่เหมือนกัน ชุนเซิงติดตามหวางเฉินมาหกปี หกปีนี้ ชุนเซิงเอาหวางเฉินเป็นลูกพี่ เป็นพี่น้อง เป็นคนมีพระคุณของตัวเอง แต่สุดท้ายล่ะ？สุดท้ายชุนเซิงจึงเข้าใจว่า หวางเฉินหลอกเขามาตลอด ให้เขาขายยา แต่ให้เงินเขาไม่กี่ร้อย ให้เขาไปฆ่าคน แต่สุดท้ายกลับเอาเงินก้อนสำคัญของตัวเองไป คุณลองคิดดู ความไว้ใจคนๆหนึ่งหกปีถูกทำลาย คนๆนี้ จะเชื่อคนอื่นไหม？”
“ถ้าชุนเซิงรู้ความจริง โกรธจนฆ่าลูกคนรวยจำนวนมาก ……คนแบบนี้ ที่จริงน่ากลัวมาก”
“ชีวิตของย่าชุนเซิงอยู่ไม่ได้นานแล้ว ตอนนี้ย่าเขาอยู่ในมือพวกเรา ดังนั้น เขาจึงขายชีวิตให้พวกเรา ถ้าย่าเขาตาย ที่ตัวชุนเซิง ก็ไม่มีจุดอ่อนอะไรอีก เขาหักหลังพวกเราได้ตลอด”
“เขาถูกหวางเฉินทำร้ายอย่างเจ็บลึก เขาไม่เชื่อคนอื่นอีกแล้ว ไม่ว่าคุณดีกับเขาแค่ไหน ในใจเขาก็คิดว่าคุณกกำลังหลอกใช้เขาอยู่ทั้งนั้น”
“แน่นอน พวกเรากำลังหลอกใช้เขา”
ส้าวส้วยพูดจบ ลู่หลุ่ยก็เดินเข้ามา
เดิมทีหลี่ฝางอ้อม หลีกเลี่ยงจากลู่หลุ่ย ใครจะไปรู้ ลู่หลุ่ยกลับเรียกไว้：“หลี่ฝาง เดี๋ยวก่อน”
เพิ่งเลิกกับลู่หลุ่ย หลี่ฝางไม่สามารถเผชิญหน้ากับเธอได้เท่าไหร่นัก
พูดตรงๆแล้ว หลี่ฝางไม่โกรธลู่หลุ่ยแล้ว ความโกรธที่ควรระบาย ก็ระบายมาหมดแล้ว
“คุณออกจากโรงพยาบาลได้ไง？แขนของคุณดีแล้ว？”หลี่ฝางขมวดคิ้ว น้ำเสียงต่อว่าหน่อยๆ
“กระสุนแค่เฉียดๆ ไม่ได้ยิงเข้าร่างกายฉัน ดังนั้นฉันไม่ได้เป็นอะไรอันตราย แค่ไปฆ่าเชื้อที่โรงพยาบาลประจำ เปลี่ยนผ้าก๊อซก็พอแล้ว”
ลู่หลุ่ยยิ้มบางๆ：“ห้องเดี่ยวดีๆอย่างนั้น ฉันพักไม่ไหวหรอก”
ในใจหลี่ฝางก็หดหู่ขึ้นมา：“ไม่ได้ให้คุณออกเงินสักหน่อย ทำไมต้องพักไหวพักไม่ไหวด้วย？”
ลู่หลุ่ยหัวเราะ ไม่พูดอะไร แค่เอากระเป๋าสะพายใบหนึ่งยื่นให้หลี่ฝาง：“นี่เงินคุณ ฉันเอามันมาคืน”
“หมายความว่าไง？”
“ครั้งที่แล้วฉันกับเฉียนเฟิงสู้เพื่อของขวัญในห้องถ่ายทอดสดนั้น ฉันทำเงินได้มาได้หนี่งล้านในพริบตา คืนที่เป็นหนี้คุณ ก็ยังเหลืออีกตั้งเจ็ดแสน”
“ให้คุณหมดเลย”
“แบบนี้ ฉันก็ไม่ติดอะไรคุณแล้ว”ลู่หลุ่ยเดินหน้าเข้าไป เอากระเป๋าสะพายข้างไปไว้ที่มือหลี่ฝาง
จากนั้น สองมือของลู่หลุ่ยก็กอดหลี่ฝางไว้แน่น ทำให้หลี่ฝางทำตัวไม่ถูกหน่อยๆ
“ผมไปสูบบุหรี่ก่อน”
เห็นฉากนี้ ส้าวส้วยก็ออกไปอย่างตระหนักได้
หลี่ฝางใจเต้นแรง คบกับลู่หลุ่ยมาตั้งนาน ที่จริงหลี่ฝางไม่เคยสัมผัสใกล้ชิดสนิทสนมกับลู่หลุ่ยเลย
นี่คือครั้งแรก
กลัวว่าจะเป็นครั้งสุดท้ายด้วย
หลี่ฝางต้องยอมรับว่า ครั้งนี้เขาใจเต้นแล้ว ใจอ่อนด้วย จู่ๆเขาก็ไม่อยากเลิกกัน แต่หลี่ฝางจะพูดนั้นเอง ลู่หลุ่ยกลับชิงพูดก่อน：“เลิกกันแล้ว”
“ฉันอยากมีวิธีเลิกกันที่ดีขึ้นมาหน่อย เลิกราด้วยอ้อมกอด อบอุ่นกว่าเลิกกันที่โรงพยาบาลตั้งเยอะ”ลู่หลุ่ยปล่อยหลี่ฝาง สูดหายใจลึกๆ จากนั้นก็เงยหน้ามองพระอาทิตย์ รับแสงของอาทิตย์
น้ำตาแต่ละหยด คลอที่เบ้าตาลู่หลุ่ย เพราะเงยหน้าไว้ กลับไม่ไหลลงมาสักหยด
“หลี่ฝาง พระอาทิตย์วันนี้ดีจัง”ลู่หลุ่ยปรากฏรอยยิ้มที่สดใส
หลี่ฝางเม้มปาก ไม่รู้ควรพูดอย่างไร
จากสภาพของลู่หลุ่ย หลี่ฝางคิดว่า ผู้หญิงคนนี้ ลืมตัวเองลงแล้ว
จู่ๆหลี่ฝางก็อยากร้องไห้ ตัวเองขอเลิกไม่ผิด แต่ลู่หลุ่ยทำไมไม่รักได้แล้ว？
“ลู่หลุ่ย……”
หลี่ฝางเรียกลู่หลุ่ยไป ลู่หลุ่ยกลับชิงพูดก่อน：“ใช่สิ ฉันติดของคุณเหมือนกัน”
“นี่พ่อคุณให้ฉัน”
มือข้างหนึ่งของลู่หลุ่ยถอดจี้หยกเขียวมรกตที่คอ ยื่นให้หลี่ฝาง：“เฉียนเฟิงบอกฉันว่า จี้หยกนี้ราคาหลายสิบล้าน”
“ตอนแรกฉันไม่เชื่อ เขาพาฉันไปตรวจดู เหอะเหอะ ของดี คุณลุงใจกว้างมาก เจอกันก็ให้ของขวัญราคาแพงเลย”
“คอของฉันแทบจะเบี้ยวแล้ว ตั้งหลายสิบล้าน พระเจ้า หลายสิบล้านแขวนที่คอฉัน แขวนไว้ตั้งหลายเดือน”
“ดีที่ฉันไม่ได้ทำมันหาย หรือทำมันพัง”ลู่หลุ่ยพูดอย่างกลัวๆ
“แต่ผมทำคุณหายไปแล้ว”หลี่ฝางพูดด้วยเสียงเบา ไม่รู้ว่าลู่หลุ่ยได้ยินหรือไม่
จากนั้น หลี่ฝางส่ายหน้าให้ลู่หลุ่ย：“นี่คือสิ่งที่พ่อผมให้คุณ คุณจะคืน ก็คืนเขา”
“คุณช่วยฉันไม่ได้เหรอ？”ลู่หลุ่ยเบะปาก
“ไม่ได้”หลี่ฝางกลั้นน้ำตา พูดเสียงดังดุดัน
หลี่ฝางก็ไม่รู้ ทำไมตัวเองโมโหอย่างห้ามไม่อยู่
