บทที่ 363 ไล่คนออกหลี่ต๋าคาง
“คุณชายหลี่ นี่หมายความว่ายังไง?”
สีหน้าของหวางเฉิน ซีดลงไปในเสี้ยววินาที เขากัดฟันแล้วถามขึ้น： “นายปั่นหัวฉัน?”
หลี่ฝางยักไหล่： “ทำไม ที่ฉันพูดมันไม่ตรงพอ หรือว่า สมองนายโง่เกิน?”
“แค่นี้ก็ฟังไม่เข้าใจ?” หลี่ฝางส่ายหน้า แล้วพูด： “งั้นฉันจะค่อยๆ อธิบายให้นายฟังนะ”
“นายน่ะ ก็แค่นักเลงข้างถนน ธุรกิจที่ทำ ก็เพิ่งการหลอกลวงคนอื่น แล้วก็เรียกเก็บค่าคุ้มครอง ต่อยตีแทนคนอื่น พูดตามตรงนายมันก็แค่คนรวยทางลัด ส่วนฉัน คือคุณชายตระกูลหลี่ บนตัวมีหลายแสนล้าน ธุรกิจของตระกูล กำไรอย่างต่ำก็หลายร้อยล้านแล้ว”
หลี่ฝางยกมือขึ้น จัดระเบียบคอเสื้อของหวางเฉิน แล้วพูด： “นายอย่าเข้าใจผิด หวางเฉิน ฉันไม่ได้เหยียดหยามนาย และยิ่งไม่ได้ดูแคลนนาย”
“เพราะว่านายไม่มีค่าพอแต่แรก ทำให้ฉันไม่ได้สนใจนาย” ปากของหลี่ฝาง ยกยิ้มอย่างเย็นชา
พูดจบ หลี่ฝางก็เดินผ่าน ออกไปทางประตู
ส้าวส้วยหัวเราะและส่ายหน้า แล้วก็พยุงชุนเซิงที่อยู่มุมห้องขึ้นมา
“อดทนไว้”
ในตอนนั้น ชุนเซิงไม่มีเรี่ยวแรงเหลือแล้ว
ตอนที่ส้าวส้วยพยุงเขาขึ้น ตอนนั้นชุนเซิงก็แทบจะลืมตาไม่ขึ้น
“คิดถึงย่าของนายไว้ ท่านยังต้องให้นายดูแลนะ” ส้าวส้วยพูดกับชุนเซิง
หวางเฉินยืนอยู่กับที่ ชะงักไปหลายวินาที
สีหน้าของเขา ย่ำแย่ลงไปทุกที
เขาโดนปั่นหัว ถูกหลี่ฝางปั่นหัวจนตาย
เขาคิดว่าถ้ายิงสวีเถิงเฟยจนพิการ แล้วจะได้เป็นเพื่อนกับคุณชายหลี่
แต่ใครจะรู้ ว่ามันเป็นแค่กับดัก
ตนทำร้ายสวีเถิงเฟยแล้วไม่เท่าไหร่ แต่ยังถูกส้าวส้วยถ่ายคลิปเป็นหลักฐานไว้อีก
ตนคิดอะไรไม่ออก หลังจากวันนี้ จะต้องถูกตระกูลสวีแก้แค้น
สวีเถิงเฟยพิการแล้ว เขาพิการโดยสิ้นเชิง นอกจากจะเกิดปาฏิหาริย์ ไม่งั้น สวีเถิงเฟยก็จะไม่มีทางลุกขึ้นมายืนได้อีกต่อไป
“ไอ้หลี่ฝาง ฉันจะฆ่าแก”
หวางเฉินถือได้ว่าถูกหลี่ฝางทำร้ายจนพังยับเยิน ในหัวเขาจึงเกิดความแค้น เขาคว้ามือไปหยิบมีดที่ปักอยู่บนร่างของสวีเถิงเฟย แล้วแทงไปทางหลี่ฝาง
ไม่ต้องรอให้ส้าวส้วยลงมือ เฉินฝูเซิงคนนั้นก็ก้าวเท้าขึ้นมา และเตะหวางเฉินลงไปกองกับพื้น
“แม่มึง เล่นมีดต่อหน้าฉันเหรอ เกรงว่านายจะไม่รู้สินะ? ว่าฉันคือนักดาบมือหนึ่งของภาคตะวันออกเฉียงเหนือ！” เฉินฝูเซิงวิ่งเข้าไป และแย่งมีดจากมือหวางเฉิน จากนั้นก็แทงลงไปบนร่างเขา
“แม่งเอ๊ย เกลียดที่สุดก็คือมีคนมาเล่นมีดต่อหน้า”
“นี่มันทำกร่างต่อหน้ามืออาชีพไม่ใช่เหรอ?”
ในตอนนั้น ส้าวส้วยก็เดินมาถึงด้านหน้าของเฉินฝูเซิง เฉินฝูเซิงมองส้าวส้วย และพูดขึ้นทันที： “พี่ชายนอกจากพี่ ผมคือนักดาบมือหนึ่งของภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ส่วนท่านคือนักดาบมือหนึ่งของประเทศ ไม่สิ เป็นนักดาบมือหนึ่งของโลก”
“เอาละ ไม่ต้องเยินยอแล้ว พวกเราไปกันเถอะ”
เมื่อเห็นสวีเถิงเฟยกับหวางเฉินที่อยู่บนพื้น ส้าวส้วยก็หัวเราะ： “พวกนายอยากแจ้งความก็แจ้ง ไม่อยากผ่านกระบวนกฎหมายก็ทำ”
“ถึงยังไง หลักฐานที่พวกนายเสพยาก็อยู่ในมือฉัน”
“โดยเฉพาะนาย หวางเฉิน ยิงปืน โทษนี้คงไม่เบานะ”
ส้าวส้วยมองหวางเฉิน แล้วหัวเราะอย่างสนุก： “นายคิดว่าฉันควรเอาคลิปนี้ส่งให้ตำรวจดี หรือว่าส่งให้ตระกูลสวีดีล่ะ?”
พูดจบ ก็ไม่รอให้หวางเฉินตอบ ส้าวส้วยก็เดินออกไป
ชุนเซิงจะเสียเวลามากไม่ได้ ส้าวส้วยต้องรีบพาเขาไปส่งโรงพยาบาล
ที่จริงแล้ว หวางเฉินก็ตอบคำถามนี้ไม่ได้ คลิปวิดีโอนี้ ไม่ว่าจะส่งให้ใคร เขาก็ตายสถานเดียว
เมื่อเดินออกจากห้องมา หลี่ฝางก็เห็นซือถูเฟย
ซือถูเฟยยิ้มให้หลี่ฝาง แล้วพูด： “ไม่ได้เล่นจนคนตายใช่มั้ย?”
“เป็นไปได้เหรอ? ฉันเป็นคนดีนะ จะฆ่าคนได้ยังไง” หลี่ฝางพูดพลางหัวเราะ
“นั่นคงไม่ใช่ เมื่อกี้ฉันเพิ่งได้รับข่าว คุณชายตระกูลเฉียน เฉียนเฟิง ถูกคนยิง ที่ขา และตรงส่วนที่สำคัญที่สุดของผู้ชาย……เป็นนายใช่มั้ย?” ซือถูเฟยมองหลี่ฝาง พลางถาม
หลี่ฝางพยักหน้า： “ฉันทำเอง”
“คุณชายหลี่ นายนี่เหี้ยมจริงๆ นายเล่นแบบนี้ ก็เท่ากับตัดทางตระกูลเฉียนไม่ให้มีทายาทไม่ใช่เหรอ? ดีที่ตระกูลเฉียนไม่ได้มีแค่เฉียนเฟิงที่เป็นลูกผู้ชาย ไม่อย่างนั้น พอคุณท่านเฉียนได้ยินข่าวนี้ คงโกรธจนตดออกปาก นายเชื่อมั้ย?”
สีหน้าของหลี่ฝาง เข้มขึ้นทันที： “มันแย่งแฟนฉันไป”
ซือถูเฟยสีหน้าชะงักอยู่ชั่วครู่ ต่อมาก็ยิ้มแล้วตบไปที่บ่าของหลี่ฝาง： “งั้นฉันต้องขอบใจนาย ขอบใจนายที่ไม่ฆ่าเขา ถ้าหากคุณชายตระกูลเฉียนมาตายในที่ของฉัน นั้นพวกเราตระกูลซือถู คงจะวุ่นวายไม่น้อย”
หลี่ฝางหัวเราะเหอะๆ และไม่ได้พูดอะไร
ก็จริงที่หลี่ฝางอยากจะฆ่าเฉียนเฟิงให้ตาย แต่ใครจะคิดว่าลู่หลุ่ยจะวิ่งเข้ามารับกระสุนแทนเขา?
ในตอนนั้นหลี่ฝางรีบเบนปากกระบอกปืน แต่สุดท้ายแล้วก็ยิงไปที่ไหล่ของลู่หลุ่ยอยู่ดี
เมื่อนึกถึงภาพนั้น หลี่ฝางก็ใช้มือกดไปที่หน้าอกของตน
ความเจ็บแปล๊บๆ ที่หัวใจ ทำให้หลี่ฝางอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว
“คุณชายหลี่ นายเป็นอะไร?” ซือถูเฟยที่อยู่ด้านข้างเห็นแบบนี้ นึกว่าหลี่ฝางโรคหัวใจกำเริบ
หลี่ฝางส่ายหน้า： “ฉันไม่เป็นไร ไปเถอะ ไปหาที่กินเหล้ากัน”
หลี่ฝางโอบไหล่ซือถูเฟย แล้วพูด： “คืนนี้ดื่มเป็นเพื่อนฉันไม่เมาไม่กลับ”
“ไม่เมาไม่กลับไม่มีปัญหา แต่พวกเราออกประตูหน้าไม่ได้แล้ว” ซือถูเฟยพูดขึ้น
“ทำไม?” หลี่ฝางถาม
“ประตูหน้ามีตำรวจ เฉียนเฟิงมันแจ้งความแล้ว” ซือถูเฟยพูดด้วยสีหน้าเข้ม
“แม่งเอ๊ย”
หลี่ฝางกำหมัดแน่น และพูดอย่างโมโห： “รู้งี้ยิงไอ้โง่นั่นทิ้งก็ดี”
หลี่ฝางเสียดายเล็กน้อย ถ้าหากยิงเฉียนเฟิงตาย ก็จบแล้ว อย่างมากก็แค่หาคนมารับผิดแทน
แต่ตอนนี้ล่ะ?
เฉียนเฟิงแจ้งความแล้ว นั่นก็ลำบากแล้ว
ยิงคน คดีนี้ไม่ใช่เล็กๆ ถึงแม้หลี่ฝางจะมีเงินหลายแสนล้าน ถ้าไม่ดี ก็คงต้องเข้าคุก
หลี่ฝางขมวดคิ้ว ใบหน้ามีความเศร้าเกิดขึ้นทันที
“คุณชายหลี่ นายกังวลมากเลยเหรอ?” ซือถูเฟยถาม
“ไม่กังวลได้ด้วยเหรอ? ฉันยิงคนนะ ถ้าหากเฉียนเฟิงมันกัดไม่ปล่อย เกรงว่าจะคงจะรอดยาก” หลี่ฝางขมวดคิ้วแน่นพลางพูด
ส้าวส้วยที่อยู่ด้านข้าง ก็พูดแทรกขึ้น： “เจ้านาย ไม่ต้องกังวลเรื่องนี้”
“เจ้านายไม่ติดคุกหรอกครับ”
ส้าวส้วยพูดจบ ก็มองซือถูเฟย： “คุณชายซือถู ประตูหลังอยู่ไหนครับ? ผมมีคนบาดเจ็บ”
ซือถูเฟยเดินไปพูดไป： “ตามฉันมา”
ตามซือถูเฟยไป คนที่เหลือไม่นานก็ออกมาจากสโมสรเจียงหนาน
นี่คือทางออกลับ
ไม่รู้ทำไม ใบหน้าของหลี่ฝางกับส้าวส้วย ไม่มีความกังวลเลยแม้แต่น้อย
ซือถูเฟยไม่กังวลเรื่องตน นั่นก็ช่างเถอะ ส้าวส้วยก็ไม่กังวล นั่นเพราะเหตุผลอะไร?
อีกอย่างเมื่อกี้ส้าวส้วยพูดว่า ตนไม่ติดคุกหรอก?
หลี่ฝางไม่ค่อยเข้าใจ หรือว่าตนจะอยู่เหนือกฎหมายหรือไง?
หลังจากออกมา ส้าวส้วยก็พูดขึ้น： “มีรถมั้ย?”
“คันข้างหน้า ของฉันเอง” ซือถูเฟยล้วงกุญแจออกมา แล้วส่งให้ส้าวส้วย
คันนั้นคือFerrariรุ่นลิมิเต็ด
ส้าวส้วยรับกุญแจมา และอุ้มชุนเซิง ขึ้นรถ
“รถหรูเยอะจัง ของนายหมดเลยเหรอ?” หลี่ฝางมองรถหรูทีละคันๆ และตะลึงเล็กน้อย
“นับว่าใช่มั้ง” ซือถูเฟยยิ้มนิ่งๆ ： “ฉันชอบสะสมรถสปอร์ต”
ซือถูเฟยมองเงาหลังของส้าวส้วย แล้วก็หัวเราะ： “ฉันชอบบอดี้การ์ดของนายมาก เขาเป็นนักแข่งรถมือดี ถ้ามีโอกาส ฉันก็อยากจะแข่งกับเขาสักตาจริงๆ นายช่วยฉันบอกเขาที”
“เอ่อ?” สีหน้าของหลี่ฝาง จู่ๆ ก็เปลี่ยนไปทันที
“ไม่ต้องปิดบังฉัน เขาคือเจ้าพ่อซิ่งรถคนใหม่ของภูเขาหมาป่าใช่มั้ย? ฉันเคยดูเขาแข่งรถ เก่งมากจริงๆ”
“อีกอย่างฉันก็รู้ว่า เขาคือคนที่ชนมู่เหวินตงจนพิการ”
ซือถูเฟยยิ้มพลางพูด： “เทคนิคการขับรถของเขา ไม่ใช่แค่เท่ แต่ยังสุดยอดมากอีกด้วย”
หลี่ฝางขมวดคิ้ว เทคนิคนี้มันน่าอวดมั้ยเหนี่ย?
ความลับใหญ่ขนาดนี้ ซือถูเฟยคนนี้รู้ได้ยังไง?
แม้แต่ตระกูลมู่ ก็เพิ่งจะตรวจสอบเจอนี่?
หลี่ฝางมองซือถูเฟย ด้วยสีหน้าประหลาดใจเล็กน้อย： “ซือถูเฟย นายเป็นใครกันแน่?”
“นายเคยได้ยินเรื่องสี่ตระกูลใหญ่มั้ย?” ซือถูเฟยมองหลี่ฝาง แล้วก็หัวเราะหึ： “ฉันก็คือคนของสี่ตระกูลใหญ่”
“จะให้พูด พวกเรายังเป็นศัตรูกันอีกนะ”
“หมายความว่าไง?” หลี่ฝางไม่เข้าใจ
เรื่องของสี่ตระกูลใหญ่ ความลึกลับของพวกเขา หลี่ฝางก็พอจะได้ยินมาบ้าง แต่ข่าวที่ได้รับ เป็นเรื่องที่ยากมาก
และในตอนนั้น ซือถูเฟยก็พูดขึ้น： “ทำไม หรือว่าพ่อนายไม่ได้บอกนายเหรอ?”
“ในตอนนั้นคนที่ไล่เขาไป ก็คือพวกเราสี่ตระกูลใหญ่”
