บทที่ 361 ถ้าหากฉันคือคุณชายตระกูลหลี่ล่ะ?
“คุณชายหลี่ รอสักครู่ ไว้ฉันจัดการเสร็จแล้วจะโทรไปหา”
เมื่อซือถูเฟยพูดจบ ก็กดวางสายไป
ที่ร้านเกิดเรื่องเหรอ?
หลี่ฝางเบิกตากว้าง และนึกถึงชุนเซิงทันที
หลี่ฝางมองส้าวส้วย แล้วพูด： “ฝั่งชุนเซิงน่าจะเกิดเรื่องแล้ว ไป เข้าได้ดูสิ”
หลี่ฝางตื่นตระหนก แล้วรีบก้าวเท้า วิ่งไปทางสโมสรเจียงหนาน
พนักงานหุ่นล่ำที่ทำหน้าที่ตรวจตั๋วมองหลี่ฝาง： “ช่างเถอะ เข้าไปเถอะ นายก็เป็นคนที่น่าสงสารคนนึง”
หลี่ฝางชะงักอยู่ครู่ เพราะไม่เข้าใจความหมายที่ชายหุ่นล่ำต้องการจะสื่อ
ทำไมตนถึงกลายเป็นคนน่าสงสารล่ะ?
แต่ว่าหลี่ฝางก็ไม่ได้ได้คิดอะไรมาก จึงวิ่งเข้าไปในสโมสร
เมื่อมาถึงด้านบน หลี่ฝางก็ขมวดคิ้ว ชุนเซิงเกิดเรื่องขึ้นในห้องนี้อย่างที่คิด
ด้านหน้าห้อง มีคนยื่นอยู่หลายคน
หลี่ฝางเดินเข้าไป เมื่อกำลังจะผลักประตูเข้าไป ก็ถูกห้ามไว้ก่อน
“คุณชายหลี่ กรุณารอด้านนอกดีกว่าครับ”
ขณะนั้น ส้าวส้วยกับเฉินฝูเซิงก็วิ่งเข้ามา
“ถ้าหากฉันดึงดันจะเข้าไปล่ะ?” หลี่ฝางพูดเสียงเย็นชา
ชุนเซิงอยู่ด้านในนั้น ถึงยังไงหลี่ฝางก็จะต้องเข้าไปดูให้เห็นกับตา
“คงต้องรบกวนคุณชายกรุณารออยู่ด้านนอกสักครู่ รอให้คุณชายของพวกเราทำธุระเสร็จ คุณชายจะต้องไปหาท่านอย่างแน่นอนครับ” คนที่ยืนอยู่หน้าประตูพูดต่อ
หลี่ฝางส่งสายตาให้ส้าวส้วย ส่วนส้าวส้วยก็ตบไปที่บ่าของเฉินฝูเซิง
“พี่ชาย เจ้าสองคนนี้ ไม่ต้องเหลือถึงผมนะ”
เฉินฝูเซิงหัวเราะฮี่ๆ แล้วพุ่งเข้าไปปะทะกับ คนที่ยื่นอยู่หน้าประตูสองคนนั้นทันที
เฉินฝูเซิงราวกับลูกวัวแรกเกิด คึกซะไม่มี
ถึงแม้จะไม่ชนะ แต่ก็จับสองคนนั้นมัดไว้ได้
ส้าวส้วยเดินเข้ามา แล้วถีบประตูห้องให้เปิดออก
ในห้องส่วนตัวเวลานี้ บนแขนของสวีเถิงเฟย ถูกแทงด้วยมีด และเลือดกำลังค่อยๆ ไหลลงมา
ส่วนหวางเฉินไม่ได้เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อย
หลี่ฝางรีบมองไปรอบห้อง ก็พบว่าที่มุมห้อง มีชุนเซิงนอน หายใจรวยรินอยู่
ซือถูเฟยยืนอยู่ที่เดิม และขมวดคิ้วเข้ม
“หลี่ฝาง? นายมาได้ไง?” เมื่อหวางเฉินเห็นหลี่ฝาง นัยน์ตาก็แสดงถึงความอาฆาต
หลี่ฝางไม่ได้สนใจหวางเฉิน และวิ่งเข้าไปดูชุนเซิงทันที แล้วถามว่า： “ไม่เป็นไรนะ?”
ชุนเซิงลืมตาขึ้นอย่างไร้เรี่ยวแรง และค่อยๆ พูดขึ้น： “เจ้านาย ผมขอโทษ”
“เจ้านาย? ที่แท้เป็นนายที่อยู่เบื้องหลังสั่งให้ชุนเซิง ลอบฆ่าคุณชายสวี！”
หวางเฉินลุกขึ้นยืนทันที แล้วเดินไปทางหลี่ฝาง： “คิดไม่ถึงว่านายจะกล้าขนาดนี้ แม้แต่คุณชายสวียังกล้าฆ่า！”
“และยิ่งคิดไม่ถึงว่านายจะโง่ ที่ออกมารับผิดเอง ฮ่าฮ่า ถ้านายไม่เสนอหน้าออกมา เกรงว่าถึงชีวิตนี้ฉันคงไม่มีวันสงสัยนาย”
หวางเฉินมองชุนเซิง และทำสีหน้าเย็นชา： “ชุนเซิง นายติดตามฉันมาตั้งหลายปี ฉันทำอะไรผิดต่อนายเหรอ? หากไม่มีฉัน นายจะมีวันนี้มั้ย?”
“เหอะ นายไม่รู้จักบุญคุณก็ช่าง แต่ยังจะคิดทำร้ายฉัน แอบเล่นตุกติก ใส่อะไรลงไปในยาฉัน ถ้าฉันไม่ไหวตัวทัน เกรงว่าชีวิตฉันกับคุณชายสวี คงถูกนายเอาไปแล้วสินะ?”
“หลี่ฝาง ฉันล่ะอยากจะถามนายจริงๆ ว่าสรุปแล้วนายใช้วิธีไหน ถึงทำให้ชุนเซิงไม่ยอมปริปากเลยแม้แต่น้อย เมื่อกี้ฉันอัดมันจนเกือบตาย มันก็ไม่ยอมเอ่ยปากพูดเลยว่าใครส่งมันมา ชุนเซิงคนนี้ ซื่อสัตย์กับนายจริงๆ เลยนะ！”
“ฉันล่ะยอมใจจริงๆ ฉันเลี้ยงหมาตัวนี้มาตั้งหลายปี แต่ไม่กี่วันก็กลับโดนซื้อไปซะได้”
“แม่งเอ๊ย ตายซะเถอะ！”
หวางเฉินพูด พลางเปลี่ยนสีหน้า เป็นโหดเหี้ยมทันที
หวางเฉินยกขาขึ้น แล้วเตะอัดเข้าไปที่ท้องน้อยของชุนเซิง
ส่วนชุนเซิงที่หายใจรวยรินอยู่ก่อนหน้านี้ เขารับความเจ็บปวดไม่ไหวอีกแล้ว
หวางเฉินก็นับว่าเป็นคนที่มีทักษะ ลูกเตะของเขา มันหนักมากๆ อยู่แล้ว หากชุนเซิงโดนลูกเตะนี้ โอกาสที่จะทำให้เขาตายมีแปดส่วนเลยทีเดียว
หลี่ฝางขมวดคิ้ว แล้วรีบขยับตัวเข้าไป บังชุนเซิงทันที
“ฮ่าฮ่า เคยได้ยินแต่หมาปกป้องเจ้าของ ไม่เคยได้ยินว่าเจ้าของปกป้องหมานะ หลี่ฝาง นายนี่มีความเมตตาจริงๆ นะ” หวางเฉินยิ้มอย่างน่ากลัว： “ถ้างั้น นายรับแทนไอ้ชุนเซิงอีกสักทีสองทีเป็นไง?”
หวางเฉินพูด พลางยกเท้าขึ้นมา แล้วเตะไปทาง หลังของหลี่ฝาง
วินาทีนั้น ส้าวส้วยที่อยู่ตรงหน้าประตู ก็เคลื่อนไหวทันที
ต่อมาก็เกิดเสียงดังโครมคราม
ร่างของหวางเฉิน ถูกส้าวส้วยเตะจนกระแทกกำแพง และลงไปกองกับพื้น
ลูกเตะของหวางเฉินเมื่อกี้ เตะไปทางชุนเซิง เพราะงั้นส้าวส้วยเลยไม่สนใจ
สำหรับส้าวส้วยแล้ว การที่ชุนเซิงตาย มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขา ถึงยังไง เขาก็เคยคิดจะฆ่าหลี่ฝาง
อีกอย่าง ชุนเซิงตอนนี้ โอกาสที่จะช่วยให้รอดน้อยมาก
ถ้าหากถูกหวางเฉินซ้อมจนตาย ถึงแม้ส้าวส้วยจะไม่ลงมือ หวางเฉินคนนี้ ก็ต้องเจอปัญหาใหญ่แน่ๆ
แม้แต่พ่อของเขาเหยสง ก็ต้องถูกลากเข้าไปเกี่ยวด้วย
ไม่ได้หมายถึงในด้านกฎหมาย แต่หมายถึงฝั่งสโมสรเจียงหนาน
ฆ่าคนตายในสโมสรเจียงหนาน เป็นข้อห้ามใหญ่ เบื้องหลังสโมสรเจียงหนานคือตระกูลซือมู่ จะปล่อยหวางเฉินไปง่ายๆ ได้ไง?
แน่นอนว่าต้องจัดการขั้นเด็ดขาดกับหวางเฉินแน่ๆ ให้เขาชดใช้อย่างสาสม
ส้าวส้วยแค่คิดไม่ถึง ว่าหลี่ฝางจะเข้าไปรับลูกเตะแทนชุนเซิง
หลี่ฝางหันกลับไป พูดกับส้าวส้วย： “โทรไปเรียกรถพยาบาลจากโรงพยาบาลเรามาเถอะ”
ส้าวส้วยตอบรับ
ในตอนนั้น สวีเถิงเฟยก็ลุกขึ้นจากโซฟา แล้วเดินมาทางหลี่ฝาง
หลี่ฝางขมวดคิ้ว แล้วมองสวีเถิงเฟยอย่างเย็นชา แล้วคิดว่าสวีเถิงเฟยจะทำอะไร
ใครจะรู้ เมื่อสวีเถิงเฟยเดินเข้ามา ก็คุกเข่าลงต่อหน้าหลี่ฝาง
“หลี่ฝาง ขอร้องปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันแค่หน้ามืดตามัวไปชั่วขณะ เลยทำเรื่องโง่ๆ แบบนั้นลงไป”
“ฉันไม่เคยคิดจะส่งคนไปฆ่านายเลยจริงๆ นะ ทั้งหมดเป็นเพราะฉันแค่เล่นตลกกับชุนเซิงแค่นั้น ฉันก็คิดไม่ถึง ว่าชุนเซิงจะไปฆ่านายจริงๆ”
สวีเถิงเฟยคุกเข่าต่อหน้าหลี่ฝาง แล้วพูดขอความเมตตา
หลี่ฝางหัวเราะเหอะๆ พลางมองสวีเถิงเฟย แล้วส่ายหัว： “สวีเถิงเฟย นายคิดว่าที่นายพูดมาทั้งหมดนี้ ฉันจะเชื่อเหรอ?”
“เห็นฉันเป็นเด็กสามขวบหรือไง！” หัวคิ้วของหลี่ฝาง เลิกขึ้น
เมื่อเห็นสวีเถิงเฟยคุกเข่าให้หลี่ฝางแล้ว หวางเฉินก็ถึงกับช็อก
หวางเฉินขยี้ตาตัวเอง เพราะคิดว่าตัวเองมองผิดไป
“บ้าน่า น่ามันอะไรกันเหนี่ย? ฉันฝันไปเหรอ? ฉันยังไม่ได้หลับเลย ทำไมถึงฝันได้ล่ะ！”
หวางเฉินถามเองตอบเองอย่างงงๆ
เสียงดังเพี๊ยะ หวางเฉินตบไปที่หน้า ของตัวเองหนึ่งที
หลังจากที่หวางเฉินรู้สึกถึงความเจ็บ สีหน้าก็ช็อกมากขึ้นไปอีก เขาคลานขึ้นมา แล้วเดินไปทางสวีเถิงเฟย： “สวีเถิงเฟย นายบ้ากินยาผิดไปหรือไง นายจะไปคุกเข่าให้ไอ้โง่นี่ทำไม！”
“เชี่ย ไม่ใช่แค่คุกเข่า แถมยังขอโทษ ยอมใจเลยจริงๆ นายไปกลัวอะไรมันห้ะ！” หวางเฉินพูดอย่างหมดคำจะพูด
หวางเฉินพูดจบ ก็ลากสวีเถิงเฟยขึ้นมา： “รีบลุกขึ้นมา อย่าทำตัวขายขี้หน้าที่นี่”
“ฉันละสงสัยจริงๆ นายนี่แอบไปเล่นยามาหรือไง ถึงได้ไปคุกเข่าให้มันแบบนี้?” หวางเฉินเงยหน้ามองหลี่ฝาง แล้วพูดอย่างดูถูก
สวีเถิงเฟยปัดมือของหวางเฉินออก แล้วผลักเขาออกไปอีกทาง
ปั้กปั้กปั้ก！
สวีเถิงเฟยรีบโขกหัวไปทางหลี่ฝางทันที แล้วพูด： “หลี่ฝาง นายปล่อยฉันไปเถอะนะ เป็นหวางเฉินที่เสนอความคิดให้ฉัน”
เมื่อเห็นสีหน้าของหลี่ฝางไม่เปลี่ยน ในใจของสวีเถิงเฟย ก็รู้สึกหวาดกลัวยิ่งกว่าเดิม
ถึงแม้ฐานะของตระกูลสวีในเมืองเอกจะฝังลึก แต่ก็ห่างไกลจากตระกูลมู่
ตัวของสวีเถิงเฟย เทียบไม่ได้กับมู่เสี่ยวไป๋แม้แต่เสี้ยวเดียว
แต่ว่า จากข่าวที่สวีเถิงเฟยได้รับ หัวหน้าตระกูลมู่มู่เจิ้งถัง ไม่ใช่แค่ถูกตระกูลหลี่ยึดเงินไปห้าร้อยล้าน ยังถูกเหยียดหยามที่บ้านพักตากอากาศด้วย
ส่วนมู่เสี่ยวไป๋ นั้นก็หนักยิ่งกว่า ถูกทำจนเข้าไปหลบอยู่ในโรงพยาบาล จนไม่กล้าออกจากโรงพยาบาลเลย
แม้แต่ตระกูลมู่ ยังแพ้ให้ตระกูลหลี่จนย่ำแย่แบบนี้
งั้นตระกูลสวีของตนล่ะ?
สวีเถิงเฟยไม่กล้าจะนึกถึง！
เกรงว่าสิ่งที่คุณปู่สร้างขึ้นมา จะโดนทำให้สลายหายไปเลยน่ะสิ?
สวีเถิงเฟยอยากจะไปขอโทษหลี่ฝางตั้งนานแล้ว คิดไม่ถึง ว่าจะมาเจอที่สโมสรเจียงหนาน
เมื่อตอนที่ชุนเซิงจะฆ่าสวีเถิงเฟย สวีเถิงเฟยก็เข้าใจแล้วว่า หลี่ฝางจะต้องรู้ความจริงทั้งหมดแล้วแน่ๆ รวมไปถึงเรื่องที่ตนว่าจ้างนักฆ่าไปฆ่าเขา
“เป็นเพราะเขาทั้งหมด หลี่ฝาง เป็นเพราะเขายุยงฉัน” สวีเถิงเฟยชี้ไปทางหวางเฉิน
หวางเฉินเดินเข้ามา แล้วถีบสวีเถิงเฟยลงไปกองกับพื้น： “แม่นายสิ เป็นนายที่อยากจะฆ่าคน ตอนนี้เรื่องแดงแล้ว ทำไมโยนมาให้ฉัน”
“จะให้พูด นายจะกลัวอะไร พวกมันไม่มีหลักฐานอะไรสักหน่อย พี่เขยนายก็เป็นถึงผู้บัญชาการกองตำรวจ”
“ไหนนายบอกสิ นายจะไปกลัวมันทำไม?”
หวางเฉินมองสวีเถิงเฟย แล้วพูดด้วยท่าทีรังเกียจ
หลี่ฝางหัวเราะเหอะๆ พลางมองหวางเฉิน： “ถ้าหากฉันเป็นแค่คนธรรมดา สวีเถิงเฟยคงไม่กลัวฉันหรอก”
“แต่ถ้าฉันบอกว่าฉันคือคุณชายของบ้านพักตากอากาศล่ะ?”
