บทที่391 ตกใจจนบุหรี่ตก
พอหลี่ฝางออกไปจากห้องเรียนกับพวกนักเรียนคนอื่นๆ หยูเถิงก็หันหน้าไปมองถังจิ้น ตำหนิว่า：“ถังจิ้น คุณดูสิคุณทำอะไรไป？ทำน้องชายผมจนเป็นแบบนี้เนี่ยนะ？ผมกลับไปจะรายงานอาผมยังไง？”
ถังจิ้นถอนหายใจ พูดว่า：“ไม่ต้องพูดถึงแล้ว คุณคิดว่าผมอยากเหรอ？”
“ในมือหลี่ฝางมีจุดอ่อนของผม ไม่อย่างนั้น ผมจะถูกเขาจูงจมูกเล่นแบบนี้เหรอ？”ที่ใบหน้าถังจิ้น เต็มไปด้วยความเศร้า
เมื่อกี๊หยูเถิงก็รู้สึกแปลกๆ
ยังไง ที่ถังจิ้นแสดงออกเมื่อกี๊ ก็ไม่ใช่แค่กลัว แต่ยังขี้ขลาดเป็นอย่างมาก
ถูกด่าจนไม่กล้าด่ากลับ แล้วยังถูกทำร้ายจนไม่กล้าเอาคืน แล้วยังพูดต่อหน้าทั้งห้องอีกว่าตัวเองตาบอด
สุดท้าย ก็ยังเข้ามาทำร้ายน้องชายฝ่ายแม่ของตัวเองอีก
เหมือนกับถูกด่าแช่งอย่างนั้น
หยูเถิงถามอย่างแปลกใจ：“ในมือเขามีจุดอ่อนอะไรของคุณ？”
สีหน้าถังจิ้นดูลำบากใจ ความลับนี้ ถังจิ้นพูดได้ไหม？
ถ้าพูดไป คงทำให้หยูเถิงก็คว้าเรื่องสำคัญนี้ของตัวเองไว้ด้วยหรอกเหรอ？
หยูเถิงหัวเราะเหอะๆ：“ทำไม แม้แต่ผมยังไม่กล้าบอกเหรอ”
ถังจิ้นพยักหน้า ตอนนี้ โทรศัพท์เขาก็ดังขึ้นมา
“พี่ซินปา คุณถึงแล้วเหรอ โอเค ครับ ผมไม่ลงไปนะ ผมจะให้คุณชายหยูลงไป แล้วจะเอาไง ก็ให้คุณชายหยูบอกคุณ”
พอวางสาย ถังจิ้นก็มองหยูเถิงแล้วพูด：“หยูเถิง พี่ซินปามาแล้ว จะจัดการยังไงบ้าง คุณก็ไปหาเขา”
“ผมไม่ไปออกหน้าแล้ว ไม่สะดวก”ถังจิ้นพูด
หยูเถิงพยักหน้า ดูเข้าใจ：“ขอบใจ รับปากว่าผลประโยชน์ของคุณ ต้องขาดไม่ได้แน่นอน”
“เราสองคนคบกันมานานแค่ไหนแล้ว ผมเชื่อใจคุณไม่ได้เหรอไง ฮ่าฮ่า”ถังจิ้นหัวเราะ แล้วพูด
จากนั้น ถังจิ้นก็มองตู้เฟยอีกที：“น้องชาย ขอโทษนะ หมดหนทางจริงๆ ผมก็ไม่อยาก ผมรู้ว่าคุณโมโห อีกสองสามวัน ผมเลี้ยงเหล้าคุณ แน่นอนว่า คุณก็จัดการผมได้เหมือนกัน ผมรับรองว่าจะไม่เอาคืน แค่คุณระบายความโกรธออกมาก็พอ”
“พี่ถัง นี่คุณพูดอะไรเนี่ย ผมจะทำคุณได้ไงกัน”
มุมปากตู้เฟยยิ้ม แต่ในใจกลับโกรธ
ยังไงเมื่อกี๊ตู้เฟยก็ถูกถังจิ้นทำร้ายจนน่าอนาถ เตะไปที่หน้าตั้งหลายที จนตอนนี้ที่หน้าตู้เฟยยังเจ็บอยู่เลย
“อย่าพูดเหลวไหลน่า พวกคุณรีบไปหาพี่ซินปาที่หน้าโรงเรียนเถอะ ถ้าหลี่ฝางไอ้หมอนั่นออกไปจากโรงเรียนก่อนพวกคุณ พวกคุณก็ได้แต่รอโอกาสหน้าแล้วนะ”ถังจิ้นพูด
หยูเถิงพยักหน้า ก้าวออกไปทันที ตามไปที่หลี่ฝาง
หยูเถิงกับตู้เฟย ลงจากตึกด้วยความเร็วสุดๆ ในที่สุดก็มาที่หน้าโรงเรียนก่อนสองนาที มาหาพี่ซินปา
พี่ซินปาสูงร้อยเก้าสิบ เป็นผู้ชายที่ร่างกายกำยำ
“ว่าไง คุณชายหยู ผมได้ยินว่ามีนักเลงมาสร้างปัญหาให้คุณกับถังจิ้นเหรอ？ใครกันกล้าขนาดนี้ ไม่ใช่คนในพื้นที่เหรอ？”
ซินปาหัวเราะเหอะๆ ถามว่า：“ถ้าเป็นคนในพื้นที่ ใครจะไปกล้ายุ่งกับคุณชายหยูอย่างคุณ？”
“ก็ไม่อะไรหรอก ก็แค่เด็กเมื่อวานซืนจากที่อื่น ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง”หยูเถิงพยักหน้า พูด
มองแผลที่หน้าตู้เฟย ซินปาก็ขมวดคิ้ว：“นี่ไอ้เด็กเปรตนั่นทำเหรอ？แม่เอ๊ย ลงมือได้โหดมาก”
สีหน้าของหยูเถิงอึดอัด เขาพูดว่าถังจิ้นทำไม่ได้
หากแบบนั้น ไม่รู้ว่าต้องอธิบายถึงเมื่อไหร่
หยูเถิงพยักหน้า พูด：“ช่างเถอะ นี่คือน้องชายฝ่ายแม่ผม ตู้เฟย แนะนำให้คุณรู้จัก นี่คือพี่ซินปา คือคนที่มีชื่อในเส้นทางนี้”
“มีชื่อเสียงอะไรกัน พี่ห้าวหนานหมดอำนาจไป ผมก็กลายเป็นหมาข้างถนน ไม่มีใครเอาแล้ว”
“ต่อไปต้องพึ่งคุณชายหยูในการกินอาหารแล้ว ผมได้ยินว่าที่ศูนย์การค้าต้องวางแผนใหม่ ไม่รู้ว่าตระกูลหยูพวกคุณร่วมประมูลหรือไม่？ถ้าประมูลได้ คุณชายหยูต้องดูแลผมดีๆนะ”
“ผมกับพวกเพื่อนๆผม หิวจะตายแล้ว”พี่ซินปายื่นบุหรี่ให้หยูเถิง แล้วก็ยื่นให้ตู้เฟยมวนหนึ่ง
ตู้เฟยไม่สูบ เพราะว่าปากเขาถูกถังจิ้นถีบจนบวม
หยูเถิงสูบบุหรี่ สูดเข้าอย่างแรง：“พูดได้ดี แค่วันนี้พี่ซินปาช่วยผมจัดการเรื่องให้เรียบร้อย ผมรับประกันว่าต่อไปพวกคุณกับเพื่อนๆไม่ต้องทนหิวกันแล้ว”
“ฮ่าฮ่า คุณชายหยูพูดแบบนี้ งั้นเดี๋ยวเด็กเปรต ผมจัดการเขาให้ตายเลย อย่างน้อยก็ต้องนอนบนเตียงสักสามเดือน ลงจากเตียงได้เมื่อไหร่ ผมจะจัดการเขาให้นอนบนเตียงอีก โอเคไหม？คุณชายหยู”ซินปามองหยูเถิง ถามอย่างเคารพ
หยูเถิงพยักหน้า ปรากฏรอยยิ้มพึงพอใจ：“ได้”
ไม่นานนัก หลี่ฝางกับส้าวส้วยและคนอื่นๆ ก็ออกมา
ข้างกายหลี่ฝาง ล้อมรอบไปด้วยฝูงคน
“พี่ซินปา เด็กเปรตนั่นออกมาแล้ว ผมไปเรียกเขาก่อนนะ”หยูเถิงเห็นหลี่ฝาง ก็พูดอย่างตื่นเต้น
ซินปาพยักหน้า พูดว่า：“เสี่ยวเจ๋ คุณพาสักสองสามคน ไปกับคุณชายหยู”
“อย่าให้คุณชายหยูเสียเปรียบ”
ทันใดนั้น คนสามคนก็ออกมา ตามหยูเถิง มาที่หน้าโรงเรียน
เห็นหยูเถิงที่ดูโหดๆ พวกนักเรียนต่างตกใจกลัว
“หลี่ฝาง ดูเหมือนคุณชายหยูจะเอาคนมาแก้แค้นคุณ”
“คุณรีบกลับไปดีไหม ไปแอบในโรงเรียน คนพวกนี้ ไม่กล้าไปทำอะไรคุณในโรงเรียนแน่”
“ใช่ หลี่ฝาง คุณรีบกลับไปเร็ว ไม่งั้น พวกเราไปกับคุณเอาไหม ข้าวเย็นมื้อนี้ พวกเรากินที่โรงอาหารได้ ไปโรงแรมว่างโก๋อะไรกัน ไม่เห็นน่าสนใจ”
คนพวกนี้รู้สึกถึงพระคุณหลี่ฝาง จึงพูดกับหลี่ฝางด้วยความเต็มใจ
หลี่ฝางส่ายหน้า พูดอย่างไม่พอใจ：“ไม่เป็นไร ผมรอพวกเขานานแล้ว”
ตอนนี้เอง หยูเถิงก็มาตรงหน้าหลี่ฝาง หัวเราะ：“ไม่โง่หน่อยเหรอ กล้ามากเลยนะ เมื่อกี๊ผมคิดว่าคุณจะหนีซะอีก”
“หนี？ทำไมผมต้องหนีล่ะ？ถ้าหนีไปยังไงสักวันก็ต้องหนีไม่พ้น หรือว่าผมต้องหลบหนีไปทั้งชีวิตหรือไง”หลี่ฝางพูด
“รู้ดีนี่”
“ไปเถอะ หลี่ฝาง ไปกับผม ผมจะแนะนำพี่ชายคนหนึ่งให้รู้จัก”หยูเถิงหัวเราะ โอบไหล่ของหลี่ฝาง
“หัวหน้า ยังไงหลี่ฝางก็อยู่ห้องเดียวกับพวกเรา คุณอย่าทำเกินไปเลย”
“ใช่ ทุกคนต้องเจอกันบ่อยๆ แค่ความเข้าใจผิดเล็กๆ ทำไมคุณต้องเอาคนมาจัดการด้วย”
มองเห็นรถเป็นแถว แล้วก็คนท่าทางโหดๆพวกนั้น พวกเพื่อนๆต่างเหงื่อตกเพราะหลี่ฝาง
พวกที่กล้าหน่อยๆ ก็ยืนออกมาพูดเพื่อหลี่ฝาง
ได้ยินคำพวกนี้ ในใจหลี่ฝางก็รู้สึกอบอุ่น
ทำให้หลี่ฝางคิดได้ทันทีว่า เจ็ดแสนนั้นไม่ได้ให้ไปฟรีๆ
หยูเถิงหันหน้าไป มองพวกที่พูดอย่างเย็นชา ทำเสียงฮึดฮัด：“ยุ่งอะไรด้วย？”
“แม่เอ๊ย พวกคุณไม่อยากอยู่แล้วใช่ไหม ถึงพูดเพื่อหลี่ฝาง”
“อยากตายสินะ”
“พาพวกเขาไปด้วยเลย”
มองนักเลงที่ชื่อเสี่ยวเจ๋ หยูเถิงก็พูดออกคำสั่ง
ทันใดนั้น เสี่ยวเจ๋ก็พาไป จับคอเสื้อพวกเขาคนที่พูดเมื่อกี๊ เดินไปที่ซินปา
“ขอโทษนะ ทำพวกคุณเหนื่อยแล้ว”
ระหว่างทาง หลี่ฝางมองคนพวกนี้อย่างรู้สึกผิดหน่อยๆ
คนพวกนี้กลับใจกว้างมาก：“ไม่เป็นไร ก็แค่ถูกตีไหม？พวกเราเอาเงินคุณไปสองหมื่นฟรีๆ ถูกตีหน่อยจะเป็นไรไป？”
แต่ จากใบหน้าของคนพวกนี้ หลี่ฝางจับได้ถึงความกลัว
พวกเขาก็แค่กำลังฝืนยิ้ม
ซินปาตบไหล่ตู้เฟย ถามว่า：“วันนี้ตอนที่ถังจิ้นโทรมา ผมได้ยินถังจิ้นพูดว่า อีกฝ่ายมีผู้ชายที่สู้เก่ง แม้แต่ครูฝึกทหารของพวกคุณก็ยังสู้เขาไม่ได้ จริงเปล่า？”
ตู้เฟยพยักหน้า：“ผู้ชายคนนั้นสุดยอดมาก”
นึกถึงฝีมือของส้าวส้วย ตู้เฟยก็กลัวแปลกๆ
แต่เห็นลูกน้องที่พี่ซินปาพามาเยอะแยะ ทันใดนั้นในใจตู้เฟยก็รู้สึกมั่นใจ
ตู้เฟยไม่เชื่อ ส้าวส้วยคนเดียว จะจัดการพวกนี้ได้
ตู้เฟยเห็นคนกับรถตั้งมากมาย ก็ยิ้มให้ซินปา
ซินปาตบอกอย่างภูมิใจ：“เป็นไงบ้าง น้องชาย มีหน้ามีตาพอไหม？”
“พอแล้ว พอแล้ว”ตู้เฟยพยักหน้า หัวเราะออกมา：“พี่ซินปา เจ๋งจริงๆเลยนะ”
“ใช่ แค่จัดการเด็กเปรตนั่นไม่มีคนก็ทำได้ แต่ผมพาคนมาตั้งเยอะ ก็เพื่อกู้หน้าให้พวกคุณ ต่อไป ผมจะดูสิว่ามีใครไม่มีแวว มาหาเรื่องพวกคุณได้อีก”ซินปาพูดเสียงดัง
เวลานี้ ส้าวส้วยกับหลี่ฝาง ก็ถูกหยูเถิงพามา
ตอนที่เห็นส้าวส้วย บุหรี่ที่มุมปากซินปาก็ร่วงลง
