บทที่393 ตอนนี้เป็นหลี่ฝางที่พูดอะไรก็ว่าตามนั้น
“น้องชาย ความหมายคุณคือ？”มองหลี่ฝาง ซินปาก็ถามอย่างสงสัย
หลี่ฝางหัวเราะเหอะเหอะ เอานิ้วชี้ไปที่ตู้เฟย พูดกับซินปา：“เมื่อกี๊ผมก็ได้ยิน คุณจะเอาแสนหนึ่งซื้อกับขาของผมไป ตลกจริงๆ พี่ซินปา คุณบอกคุณไม่ใช่นักเลง ทำเรื่องพวกนี้ได้ไง？นี่มันผิดกฎหมายนะ”
“เขาล้อเล่นน่ะ”ซินปาไกล่เกลี่ยแทนตู้เฟย
“ล้อเล่น？เห็นผมโง่เหรอ หรือว่าหูหนวก พอเถอะ ผมไม่ใช่เด็กสามขวบ ฟังออกว่าคำไหนจริง คำไหนปลอม”หลี่ฝางหัวเราะเหอะเหอะ หยิบหมื่นหนึ่งมาจากกระเป๋าสะพายข้าง
เงินพวกนี้ ก็คือเงินที่ตู้เฟยแอบยัดใส่ในกระเป๋าของหลี่ฝาง
เดิมที ตู้เฟยอยากเอาเงินนี้มาใส่ร้ายหลี่ฝาง แต่น่าเสียดายไม่สำเร็จ
หลี่ฝางเอาเงินพวกนี้ให้ซินปา ซินปาถามอย่างไม่เข้าใจ：“คุณหมายความว่าไง？”
“ผมไม่ได้บอกเหรอ？พี่ซินปาอุตส่าห์มาแล้ว จะมาให้เปล่าประโยชน์ไม่ได้ ไม่งั้น พวกคุณจัดการเขาแทนผมได้ไหม？เงินพวกนี้จะให้คุณ ถือว่าผมเลี้ยงข้าวพวกคุณ เป็นไง？”หลี่ฝางเลิกคิ้วให้ซินปา แล้วพูด
สีหน้าของซินปา หม่นลงทันที
“น้องชาย ผมมานั่งรถเล่นเฉยๆ ……”ซินปาปฏิเสธ
ซินปาไม่ได้โง่ ตู้เฟยเป็นน้องชายฝ่ายแม่ของหยูเถิง ตบตู้เฟยไป ไม่เท่ากับว่าขัดใจตระกูลหยูเหรอไง？
เพื่อเงินหมื่นกว่าบาท ก็ไปขัดใจตระกูลหยูได้ ไม่คุ้มเลย
สีหน้าของหลี่ฝาง เย็นชาทันที：“ได้ไงกัน เงินน้อยไปหรือว่าอะไร？ผมมีแค่นี้แหละ มากกว่านี้ก็ไม่มีแล้ว”
หลี่ฝางพูดจบ ส่งสายตาให้ส้าวส้วย
ส้าวส้วยเดินหน้าเข้าไป มาตรงหน้าซินปา
“ทำไม คุณอยากเหมือนพี่ใหญ่ห้าวหนาน พิการตลอดชีวิต？”ส้าวส้วยเอามือกดที่ไหล่ซินปา พูดขู่
ถึงเสียงส้าวส้วยจะนิ่ง แต่ตีซินปาจนตกใจตัวสั่น
ซินปารู้ ส้าวส้วยไม่ได้กำลังล้อเล่นกับตัวเอง
ส้าวส้วยมีความสามารถ และแรงก็โหดมาก
ซินปาจำได้ดี ฉากที่เสือถูกส้าวส้วยทุบตีไม่ยั้งมือจนสิ้นซาก
ซินปากลืนน้ำลาย กลัวขึ้นมา
เขาไม่อยากกลายเป็นเสือคนที่สองนะ
“ทำไม ยังไม่ยอมเห็นด้วยอีก？”
“คิดว่าผมกำลังขู่คุณ？”
ส้าวส้วยพูดจบ สีหน้าเย็นชาลงทันที ขณะเดียวกัน มือที่เขากดไหล่ของซินปา ก็ออกแรงทันที
ซินปากัดฟัน กลับสูดหายใจ
ส้าวส้วยลงมือ เกือบจะทำให้แขนของซินปาหัก
“พี่ใหญ่ ผมเห็นด้วย ผมเห็นด้วย”ซินปารีบพยักหน้า
เห็นซินปารับปากแล้ว ตู้เฟยก็กลัวทันที
ตู้เฟยอดกลั้นสุดๆ ทำไมทุกครั้งที่ถูกตี ถึงเป็นตัวเองนะ？
ทำไมไม่จัดการพี่ชายฝั่งแม่ตัวเอง？
ตู้เฟยเตรียมยกขาจะวิ่ง แต่ซินปากลับทำน้ำเสียงเย็นชา ชี้ไปที่ตู้เฟยแล้วตะคอก：“เด็กเปรต หยุดเดี๋ยวนี้！”
“เสี่ยวเจ๋ จับเขา”
ประโยคเดียวของซินปา ลูกน้องของตัวเอง ก็ขยับทันที
ตู้เฟยถูกผู้ชายตัวใหญ่สองคน จับแขนไว้แน่นๆ
“น้องชาย ไม่ได้ยินพี่ใหญ่ผมเรียกให้คุณหยุดเหรอ หูหนวกหรือไง？”เสี่ยวเจ๋จับตู้เฟยไปไว้ตรงหน้าซินปา
ตู้เฟยถูกจับไป ใบหน้าก็ตื่นตระหนก เขาหันหน้า มองไปที่หยูเถิง：“พี่ ช่วยผมด้วย”
สีหน้าของหยูเถิง ก็รู้สึกอึดอัด
นี่ครั้งที่สองแล้ว ที่ยกก้อนหินมา กระแทกใส่เท้าตัวเอง！
หยูเถิงก็หดหู่ เขาขมวดคิ้ว มองไปที่ซินปา：“เขาคือน้องชายผม เป็นครึ่งหนึ่งของตระกูลหยู พี่ซินปา พี่จะทำเขาจริงๆเหรอ？”
“พี่ซินปา คุณต้องรู้ว่า พวกเราตระกูลหยู ไม่ได้ถูกรังแกง่ายๆที่เมืองเอก”
“ทำร้ายน้องชายผม……”
หยูเถิงยังพูดไม่จบ ซินปาก็ถีบไปที่ท้องตู้เฟย จนล้มลงพื้น
ยังไง ซินปาก็ถือเป็นคนมีชื่อที่ยุทธภพ จะตกใจกลัวหยูเถิงง่ายๆได้ไง？
ในเมื่อเขาตัดสินใจลงมือ ก็ต้องคิดถึงผลลัพธ์ดีแล้ว
ขัดใจตระกูลหยู งั้นต่อไปรับงานใดๆ ก็ยากแล้ว
เมืองเอกก็ไม่ถือว่าใหญ่ มากไปกว่านั้น วงการธุรกิจ ก็ช่วยเหลือกันอยู่แล้ว
ขัดใจตระกูลหยู ใครยังจะกล้าเอาโครงการให้พวกซินปา？
แต่ เทียบกับตัวเองต้องพิการแล้ว ไม่มีงานทำ แล้วจะทำไมล่ะ？
คิดถึงสภาพอนาถของพี่ใหญ่ห้าวหนานตัวเอง คิดถึงเสือในตอนนี้ ในใจของซินปา ก็รู้สึกสั่น
ถ้าตัวเองถูกส้าวส้วยทำร้ายจนพิการ งั้นชีวิตครึ่งหลังของตัวเอง เกรงว่าแม้แต่ผู้หญิงก็ร่วมหลับนอนไม่ได้สินะ？
ซินปาลงมือได้โหดมาก ไม่ทันรอให้ตู้เฟยยืนออกมา ซินปาก็เอาเท้า เหยียบไปที่ท้องของตู้เฟย
มุมปากตู้เฟยส่งเสียงร้องอวดครวญ ความเจ็บปวดในท้องถูกเตะออกมา
“พอแล้ว พอแล้ว”
หลี่ฝางรีบเข้าไปดึงซินปาไว้ จากนั้นก็หัวเราะเหอะเหอะ：“ทำไมต้องลงมือโหดขนาดนี้ คุณไม่ได้แค้นกับเขาซะหน่อย”
“นี่ไม่ใช่เพื่อให้น้องชายมีความสุขหรือไงกันล่ะ？”ซินปารู้สึกโล่งใจ ที่จริงเขาก็กลัวทำร้ายตู้เฟยจนเป็นอะไรขึ้นมา
ถ้าตู้เฟยเกิดเรื่อง ตระกูลหยูไม่ปล่อยตัวเองแน่
ซินปามองสายตาหลี่ฝาง อดไม่ได้ที่จะดูถูกหน่อยๆ หลี่ฝางเข้ามาห้าม บอกได้อย่างหนึ่งว่า ก็คือหลี่ฝางไม่ค่อยกล้า กลัวตู้เฟยเกิดเรื่อง
หลี่ฝางหัวเราะเหอะเหอะ พูดอย่างพอใจ：“พอแล้ว ผมมีความสุขมากแล้ว”
ตู้เฟยเงยหน้า มองหลี่ฝาง พูดอย่างขอบคุณ：“หลี่ฝาง ขอบคุณนะ”
พูดตรงๆแล้ว ตู้เฟยฝันก็คิดไม่ถึงว่า หลี่ฝาง จะปล่อยตัวเองได้
หลี่ฝางหัวเราะเหอะเหอะ พูดกับตู้เฟย：“ทุกคนล้วนแต่เป็นเพื่อน จะเกรงใจอะไร”
“โอเค ต่อไป”หลี่ฝางเวลานี้กระแอมออกมา
“ต่อไป？”
“ต่อไป？”
ประโยคของหลี่ฝาง ทำให้สีหน้าทุกคนเปลี่ยนไป คำว่า‘ต่อไป’นี้หมายความว่าไง？
ซินปามองหลี่ฝางอย่างสงสัย：“น้องชาย หมายความว่าไง？”
“พี่ซินปา คุณบอกคุณคือพี่ใหญ่ จะลงมือเองกับมือได้ไง นี่มีลูกน้องตั้งเยอะไม่ใช่เหรอ เรื่องทำร้ายคน ส่งให้ลูกน้องเถอะ”
หลี่ฝางมองอาเจ๋ที่อยู่ใกล้สุด ก็หัวเราะ พูดว่า：“พี่ๆ เห็นแล้วใช่ไหมพี่ซินปาจัดการคนยังไง？”
“เอาแรงแบบนี้แหละ มา ทำร้ายเจ้าหมอนี่ ให้ผมทำ”
หลี่ฝางยิ้มอย่างชั่วร้าย หันไปมองพี่ซินปา：“พี่ซินปา ความหมายของผมคือ ให้เพื่อนๆของพี่ ผลัดกัน ทำร้ายเจ้าหมอนี่”
“เมื่อกี๊ถือว่าคุณทำให้ลูกน้องคุณดูแล้ว ต้องบอกว่า มันเยี่ยมมาก”
หลี่ฝางหัวเราะหึหึ มองอาเจ๋ พูดว่า：“ตาคุณแล้ว พี่ๆ ลุย”
อาเจ๋มองซินปา ลังเลหน่อยๆ
สีหน้าของหลี่ฝาง เย็นชาทันที：“พี่ซินปา เหมือนคำพูดผมจะใช้ไม่ได้นะ”
“ฟังน้องชายคนนี้”ซินปาพูดด้วยสีหน้าบูดบึ้ง
ซินปาจึงรู้ว่า ในใจหลี่ฝางโหดเหี้ยมได้ขนาดนี้
เมื่อกี๊เขายังคิดว่าหลี่ฝางขี้ขลาด กลัวทำร้ายแล้วจะเกิดปัญหา แต่ตอนนี้ดูแล้ว หลี่ฝาง ก็เป็นคนโหด
ครั้งนี้ซินปาพาลูกน้องมายี่สิบกว่าคน ลูกน้องเยอะขนาดนี้ ผลัดกันทุบตีตู้เฟย สันนิษฐานว่าถึงตู้เฟยจะไม่ถูกทำร้ายจนตาย ชีวิตครึ่งหลังนี้ ก็คงไม่มีแล้ว
หลี่ฝางจุดบุหรี่ให้ตัวเอง สูบไป ก็ชื่นชมภาพฉากนี้ที่สวยงามไป
“ตู้เฟย ทำไมคุณไม่ขอบคุณผมล่ะ？”หลี่ฝางมองตู้เฟยที่พื้น ยิ้มอย่างชั่วร้าย
หยูเถิงมองน้องชายตัวเอง ถูกทำร้ายจนหายใจไม่ปกติ รีบมาตรงหน้าหลี่ฝาง พูดว่า：“หลี่ฝาง คุณอย่าทำเกินไป”
“หมายความว่าไง ผมทำเกินไป？แม่เอ๊ย คนพวกนี้คุณเรียกมา ถ้าไม่ใช่ว่าเมื่อก่อนผมซินปา เกรงว่าผมหลี่ฝาง ตอนนี้คงลงไปหอบที่พื้นแล้วใช่ไหม？”หลี่ฝางมองหยูเถิงด้วยใบหน้าเย็นชา
สีหน้าหยูเถิงบูดเบี้ยว：“คุณปล่อยน้องชายผมเถอะ ความคับข้องใจก่อนหน้านี้ เราจะหายกัน”
หลี่ฝางหัวเราะเหอะเหอะ ไม่สนใจหยูเถิง สูบบุหรี่ต่อ
หายกัน？
ช่างมันแบบนี้ หลี่ฝางไม่พอใจ
“พี่ซินปา รีบหยุดลงมือน้องชายผมได้แล้ว ทำร้ายต่อไป น้องชายผมตายแน่”หยูเถิงพูดอย่างร้อนใจ
ซินปาเอาคางชี้ไปที่หลี่ฝาง พูด：“คุณชายหยู ตอนนี้ไม่ได้อยู่ที่ผมพูดอะไรแล้ว อยู่ที่น้องชายคนนี้ต่างหากพูดอะไรก็ตามนั้น”
หยูเถิงกัดฟัน หยิบโทรศัพท์มา：“ไม่หยุดลงมืออีกผมจะแจ้งความ”
หยูเถิงก็หมดหนทาง หยิบโทรศัพท์ออกมา เตรียมแจ้งความ
คุณชายที่สง่างามแห่งตระกูลหยู ถูกบีบถึงทางตันแล้วจริงๆ
