บทที่395คุณชายหลี่ที่เรียบง่าย
“ห่า นี่หมายความว่าไง？”
“ในเมื่อไม่สนใจพี่เลี่ยงผม ทำไมไม่รีบพูดล่ะ？หมายความว่าไง แล้วยังทิ้งสามร้อยหยวนให้พวกเรา เหอะเหอะ นี่เธอดูถูกใครเนี่ย？”
ถึงแม้สีหน้าจางเลี่ยงเลี่ยงดูแย่ แต่ไม่พูดอะไร แต่ผู้ชายที่เขาพามาด้วยไม่พอใจนัก ยืนขึ้นมาดังฟุ่บ ตบโต๊ะแรงๆ ถามไปที่พวกเหมิงเหมิง
สีหน้าของเหมิงเหมิง ก็ดูแย่มาก
ลู่หลุ่ยทำแบบนี้ ทำให้ทุกคนอับอายจริงๆ
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเหมิงเหมิง
อาหารวันนี้ เป็นเหมิงเหมิงที่วางแผนคนเดียว ที่จริง ก่อนลู่หลุ่ยมาเคเอฟซี เดิมทีไม่รู้ว่ามีผู้ชายอยู่ และก็ไม่รู้ด้วยว่าเหมิงเหมิงกำลังจับคู่ให้เธอ
ไม่อย่างนั้น ก็คงเกิดเรื่องน่าอึดอัดเช่นนี้
โดยเฉพาะอย่างยิ่งการกระทำที่ลู่หลุ่ยทิ้งไว้ให้สามร้อยหยวนนี้ หักหน้ามาก
เหมิงเหมิงหัวเราะอย่างอึดอัด：“ขอโทษนะ พี่เฉิน หลุ่ยหลุ่ยเพิ่งอกหัก น่าจะยังไม่หายเศร้าจากอกหัก ไม่งั้น รออีกสองสามวันหลุ่ยหลุ่ยอารมณ์ดี พวกเราค่อยนัดกัน”
“ครับ”จางเลี่ยงเลี่ยงพยักหน้าอย่างสุภาพบุรุษ
ถึงแม้ในใจจางเลี่ยงเลี่ยงจะโมโห แต่ก็สนใจลู่หลุ่ย แล้วก็ใจเต้นแล้ว
“ผมยอมรอ ยังไงก็ยังอีกหลายปีถึงเรียนจบ？”จางเลี่ยงเลี่ยงยิ้ม ดูอดทนอย่างมาก
ได้ยินคำนี้ ใบหน้าที่กระอักกระอ่วนของเหมิงเหมิง ก็ดูสบายใจขึ้น
แต่ ผู้ชายที่ชื่อพี่เฉิน ดูเหมือนจะไม่ยอมรับนัก
“แม่เอ๊ย ของเสียที่คนอื่นเล่นไปแล้ว ดีตรงไหน”
“พี่เลี่ยง คุณก็ไม่ใช่ไม่มีคนจีบ เล่นบาสก็เก่ง แล้วยังเข้าไปในสโมสรนักศึกษา จะกลัวหาแฟนสวยๆไม่ได้ทำไม？ให้ยัยแพศยานั่นไสหัวไปไกลๆเถอะ แล้วยังทิ้งให้สามร้อย เธอเลี้ยง คิดว่ารวยนักเหรอไง？”
“หลายวันก่อนเริ่มเป็นพิธีกรได้ยินว่าทำเงินได้หลายล้าน ใช่เธอไหม？ห่า พวกคนรวยฟุ่มเฟือยนั่นรูดเงินให้เยอะขนาด ผู้หญิงคนนี้คงถวายตัวให้คนพวกนั้นแล้วด้วยซ้ำมั้ง？”
“หลิวเฉิน คุณหุบปาก……คำพูดคุณ เกินไปแล้ว”จางเลี่ยงเลี่ยงสั่งสอนเพื่อนตัวเอง
สีหน้าพวกเหมิงเหมิง ก็ดูอึดอัดทันที
“พี่เลี่ยง ผมไม่ได้พูดอะไรผิด ถ้าไม่ได้ถูกพวกเขาเคลมโดยใช้เส้นสาย เขาจะให้เธอเป็นล้านเหรอ？”
หลิวเฉินหัวเราะเหอะเหอะ พูดด้วยเสียงเย็นชา：“ผมว่าพวกคุณ เห็นพี่เลี่ยงผมซื่อๆ เลยอยากให้พี่เลี่ยงรับของเหลือเดนต่อจากคนอื่นสินะ”
“หลิวเฉิน ปากคุณไปกินขี้มาเหรอ ทำไมพูดจาได้น่าเกลียดขนาดนี้！”เหมิงเหมิงได้ยินคำนี้ สีหน้าหม่นลงทันที
“ผมพูดจาน่าเกลียด？ผมแค่พูดความจริงเฉยๆ”
“ใช่สิ เหมิงเหมิง ผมได้ยินว่าคุณถูกหลิวจินหยางทิ้ง？ฮ่าฮ่า”หลิวเฉินหัวเราะอย่างสะใจขึ้นมา
คำนี้ เรียกได้ว่าสะกิดลึกลงไปในใจของเหมิงเหมิง เหมิงเหมิงยกนมขึ้นมา สาดไปที่หน้าหลิวเฉิน
เวลานี้ สายตาทุกคนในเคเอฟซี สนใจไปที่หลิวเฉิน
สีหน้าของหลิวเฉิน ดูโหดขึ้นมาทันที เขาใช้มือเช็ดหน้า กำหมัดไว้：“แม่เอ๊ย ไอ้ระยำ กล้าสาดผมเหรอ！”
พูดจบ หลิวเฉินยกแขนขึ้นมา ปล่อยหมัดไปที่หน้าเหมิงเหมิงจะต่อยไป
เหมิงเหมิงก็ตกใจหน้าเสีย รีบหลับตา
ตอนนี้เอง แขนของหลิวเฉินถูกคนคว้าไว้กลางอากาศ
“คุณเป็นใคร？เป็นฮีโร่มาช่วยคนสวยเหรอ？”
หลิวเฉินหันหน้าไป หัวเราะเหอะเหอะ มองหลี่ฝางอย่างติดตลก
หลี่ฝางไม่อยากสนใจมากนัก หลังจากลู่หลุ่ยไป หลี่ฝางก็เตรียมจะออกไป
ใครจะไปรู้ว่าหลิวเฉินนี้ ยิ่งพูดเกินไปมากขึ้น ตอนนี้ก็เริ่มลงมือด้วย
หลี่ฝางก็ต้องยืนออกมา
“พี่ชาย ปล่อยได้ไหม？”หลี่ฝางขมวดคิ้ว มองที่หลิวเฉิน
“ปล่อยไม่ปล่อยแล้วเกี่ยวห่าอะไรกับแม่คุณ ไสหัวไป ได้ยินไหม？ไม่อย่างนั้นผมจะต่อยคุณไปด้วย！”
หลิวเฉินพูดจบ หลี่ฝางก็ปล่อยหมัดไปที่หน้าหลิวเฉิน
จางเลี่ยงเลี่ยงมองเห็นน้องชายตัวเองถูกกระทำ ก็ทนนั่งเฉยๆไม่ได้ ก่อนที่จางเลี่ยงเลี่ยงจะปรากฏตัว ส้าวส้วยกลับจับหน้าของจางเลี่ยงเลี่ยงไปกดทับกับแฮมเบอร์เกอร์
แฮมเบอร์เกอร์ถูกบดขยี้ ที่หน้าส้าวส้วย ก็ปรากฏความเจ็บปวด
หลี่ฝางกดหลิวเฉินไว้ที่พื้น ที่มุมปากด่าก็ตะโกนด่าแม่เอ๊ย พร้อมกับกำหมัดแรงๆ
“พอแล้ว ไม่ต้องทำแล้ว”เวลานี้เหมิงเหมิงก็วิ่งเข้ามา ดึงหลี่ฝาง
หลี่ฝางจึงโบกมือ
เหมิงเหมิงพูดขอบคุณอย่างไม่เต็มใจ：“ขอบใจ”
“ไม่ต้องเกรงใจ ถ้าไม่มีอะไร ผมไปละ”หลี่ฝางยิ้มบางๆ จากนั้นก็ออกไปเท่ๆ
ออกมาจากเคเอฟซี หลี่ฝางก็มองเห็นลู่หลุ่ยที่อยู่ไม่ไกล
ลู่หลุ่ยไม่ได้ไปไหน แต่ยืนอยู่ตรงข้ามถนน จ้องหน้าประตูเคเอฟซี
พอหลี่ฝางออกมา ลู่หลุ่ยรีบยื่นแขนไป โบกเรียกรถ ไปแล้ว และก็ไม่รู้ไปไหน
“เจ้านาย ในใจเธอยังคิดถึงคุณอยู่ชัดๆ ที่จริงเมื่อกี๊ที่เธอวิ่งออกไป คุณควรตามไป”ส้าวส้วยพูดขึ้นข้างๆ
หลี่ฝางส่ายหน้า ในใจซับซ้อนอย่างมาก：“ผมไม่รู้ว่าตามไปจะพูดอะไรกับเธอ รอผมคิดดีแล้ว ค่อยว่ากัน”
“ไปเถอะ ถึงเวลาไปโรงแรมว่างโก๋แล้ว”
“ทางลุงเฉียน ก้าวหน้าไปถึงไหน？”เดินอยู่นั้น หลี่ฝางก็ถามส้าวส้วย
ส้าวส้วยหัวเราะเหอะเหอะ：“ความสามารถของลุงเฉียนคุณไม่ต้องสงสัยเลย”
หลี่ฝางพยักหน้า ขับรถไปที่โรงแรมว่างโก๋
เข้ามาที่โรงแรมว่างโก๋ หลี่ฝางเข้าประตูไป สายตาเจ้าหน้าที่ทั้งโรงแรมก็มองมาที่นี่
ผู้ชายที่เอาไวน์แดงราคาหมื่นขึ้นมาเป็นน้ำยาบ้วนปาก ทำให้คนยากที่จะลืมจริงๆ
แล้วยังมีข้าวมื้อหนึ่งของเขาที่กินไปเกือบล้าน พอคิดดูทั้งตงไห่ ก็คงหาใครแบบนี้ไม่ได้แล้ว？
“คุณชายหลี่ ท่านมาแล้ว”ผู้จัดการที่ล็อบบี้เข้ามาต้อนรับก่อน ปฏิบัติด้วยตนเอง
ถึงไม่มีเรื่องก่อนหน้านี้ ผู้จัดการล็อบบี้นี้ ก็ไม่กล้าละเลยต่อหลี่ฝาง
แม้แต่หวงว่างโก๋ก็ยังเคารพหลี่ฝางเช่นนี้ เขาแค่ผู้จัดการล็อบบี้ตัวเล็กๆ จะกล้าปล่อยปละละเลยได้ไง？
“ไม่ต้องเรียกผมคุณชายหลี่ กำชับไป ทำผมเป็นคนธรรมดาก็พอ”หลี่ฝางพูดนิ่งๆ：“พาผมไปห้องที่หยูเถิงจอง”
“ครับ”
ผู้จัดการล็อบบี้นำหลี่ฝาง มาที่ห้องวีไอพี ที่หน้าห้องวีไอพี หลี่ฝางก็หยุด：“หยูเถิงจองไว้กี่ห้อง？”
“เหมือนว่าห้องธรรมดาสี่ห้อง ห้องวีไอพีหนึ่งห้อง คุณชายหลี่ คุณน่าจะกินที่ห้องวีไอพีนะ”ผู้จัดการล็อบบี้พูดอย่างงุนงง
“ห้องธรรมดา”
หลี่ฝางหัวเราะอย่างสนุกสนาน：“ผมไม่ใช่คุณชายหลี่อะไร”
ผู้จัดการที่ล็อบบี้ตะลึง จากนั้นจึงพูด：“ผมผิดเอง ตอนนี้ผมจะพาคุณชายหลี่ไปที่ห้องธรรมดา ไป เชิญลงครับ”
“ไม่ต้อง ผู้จัดการ คุณบอกเลขห้องผมมา ผมไปเองได้”
หลี่ฝางถามเลขห้อง ตบไหล่ของผู้จัดการล็อบบี้ พูดว่า：“ผมไม่อยากเตือนคุณอีก ต่อไปอย่าเรียกผมว่าคุณชายหลี่อะไรอีก”
“ครับ คุณผู้ชาย”สีหน้าผู้จัดการที่ล็อบบี้ดูซับซ้อน
เป็นคุณชายชัดๆ ทำไมไม่ให้เรียก
ผู้จัดการที่ล็อบบี้ไม่ค่อยเข้าใจ
หลี่ฝางหันหน้าไป ลงไปด้านล่าง ไปที่ห้องธรรมดา
แต่ตอนที่ลงไป หลี่ฝางกลับเจอใบหน้าที่คุ้นเคย
“คุณชายหลี่……บังเอิญจัง เจอคุณอีกแล้ว”
ส้งเคอ เฝิงจื่อหลินและคนอื่นๆเดินเข้ามาต้อนรับ เห็นหลี่ฝาง ต่างปรากฏรอยยิ้มตื่นเต้น
ที่สถานตากอากาศ พวกเขาต่างสอบถามเบาะแสของหลี่ฝาง แต่ โทรไปไม่รับ ส่งวีแชทไปก็ไม่ตอบ เอาแต่ทำให้พวกส้งเคอ เฝิงจื่อหลินเศร้าสุดๆ
“พวกคุณก็มาเหรอ”หลี่ฝางหัวเราะเหอะเหอะ มองคนพวกนี้
คนพวกนี้ ต่างเป็นคนที่หยูเถิงเชิญมา หลี่ฝางรู้นานแล้ว
แต่หลี่ฝางก็ยังจงใจถามไป：“ใช่สิ พวกคุณอยู่ห้องไหน？”
“666 คุณชายหลี่ ท่านล่ะ？”
“ถ้าคุณชายหลี่ไม่ได้จองห้อง งั้นพวกเรากินด้วยกัน เป็นไงครับ？”เฝิงจื่อหลินพูดเชิญ
“ทำไม คุณชายเฝิงจะเลี้ยง？”หลี่ฝางหัวเราะเหอะเหอะ ถามไป
สีหน้าเฝิงจื่อหลินอึดอัดหน่อยๆ แต่ก็เปลี่ยนทันที：“ถึงไม่ใช่ผมที่เลี้ยง แต่ตัวตนอย่างคุณชายหลี่เช่นนี้ คุณไปแล้ว ใครจะกล้าไม่ต้อนรับล่ะ？”
“เหรอ？”
หลี่ฝางยิ้มอย่างมีเลศนัย：“ไม่จำเป็น”
“โอเค ผมกินที่ห้องธรรมดา เดี๋ยวถ้าว่าง ผมจะขึ้นไปหาพวกคุณ”หลี่ฝางพูด แล้วก็เดินลงไป
“คุณชายหลี่เรียบง่ายจริงๆเลย ตัวตนสูงส่งมาก แต่กินข้าวห้องธรรมดาๆ ……”มองเห็นฉากนี้ ส้งเคอ เฝิงจื่อหลินและคนอื่นๆ ก็ถอนหายใจ
“น่าละอายใจจริงๆ …
