บทที่413 ถ่ายรูปของฆาตกรได้แล้ว
หวางเหยาตกใจจนหลับตาลง แต่หลี่ฝางกลับหน้านิ่ง
เป็นไปตามคาดของหลี่ฝาง ผู้ชายคนนี้ยังไม่มาเข้าใกล้หลี่ฝาง ก็ถูกส้าวส้วยบีบคอ ทิ้งไปตรงหน้าไอ้หน้ายาวเลย
ไอ้หน้ายาวตะลึง เขาจะไปคิดได้ไงว่าส้าวส้วยโหดขนาดนี้
ส้าวส้วยพูดอย่างเย็นชา：“รถคันนี้เป็นมายังไง คุณรู้ดีกว่าผม ถ้าแจ้งความได้ คุณก็คงแจ้งความไปนานแล้ว”
“นี่คือหนึ่งพัน ถือเป็นค่าซ่อมรถ อีกอย่าง น้ำมันก็เติมให้คุณเต็มแล้ว ถ้าคุณยังไม่ยอมวางมือ งั้นก็มาประลองดู ผมจะตามด้วย”
“แจ้งความหรือว่าเรียกคนมาแก้แค้นต่อ ก็แล้วแต่”
ส้าวส้วยพูดดูถูกจบ ก็ตบไหล่หลี่ฝาง พูดว่า：“เจ้านาย พวกเราไปกันเถอะ”
มาตรงหน้าเบนซ์G-Class แล้วก็ขึ้นรถไป ไอ้หน้ายาวก็ตะลึง
“แม่เอ๊ย ขาดทุนมหาศาลแล้ว！”
“ไอ้หมอนี่เป็นคนรวย！”
ไอ้หน้ายาวตบน่องแรงๆ พูดอย่างเสียใจ：“ทำไมผมมองไม่ออกนะ ถ้าเมื่อกี๊รับปากไป รถนี้ก็ขายออกแล้วนี่？”
……
ออกไปจากโรงรถ หลี่ฝางก็มองส้าวส้วย ถามอย่างแปลกใจ：“ส้าวส้วย ผู้ชายคนนั้นทำไมไม่กล้าแจ้งความ？”
ว่าตามเหตุผลแล้ว ถ้าอีกฝ่ายแจ้งความ หลี่ฝางก็จะลำบากเล็กน้อย
อีกอย่างว่าตามปกติแล้วนั้น อีกฝ่ายต้องแจ้งความแน่นอน
นอกจาก……รถที่ได้มาจะไม่สะอาด
ส้าวส้วยหัวเราะเหอะเหอะ：“รถนั้น ขโมยมา”
“ตอนนั้นผมแค่มองรถคันนี้ก็รู้แล้ว หนังรถของรถนี้ ก็ถูกพลิกกลับไปรอบหนึ่ง อีกอย่างระบบตำแหน่งข้างใน ก็ถูกแกะออกหมด ดังนั้นถึงเจ้าของรถแจ้งความ ก็ไม่มีใครหาพวกเราเจอ”ส้าวส้วยพูด
“อีกอย่าง ตัวรถเองก็มีกลิ่นคาว เจ้าของรถจะเอาความกล้าจากไหนกล้าแจ้งความ？”
หลี่ฝางพยักหน้า จึงเข้าใจ
พอส่งหวางเหยาเสร็จ จากนั้นหลี่ฝางกับส้าวส้วยก็กลับไปที่สุ่ยมู่
หลี่ฝางกลับไปที่ห้องสอน ก็สร้างความฮือฮาอย่างมาก
“หลี่ฝาง คุณไม่เป็นไรนะ？”
“เมื่อกลางดึก ตำรวจมาตรวจดูหอพักชายของพวกเรา สอบถามพวกเราทั้งหมด แล้วก็ยังบอกว่าสงสัยว่าคุณฆ่าคน ……”
“ตำรวจบอก หยูเถิงตายแล้ว นี่จริงหรือเปล่า？”
เผชิญหน้ากับคำถามของพวกนักเรียน หลี่ฝางได้แต่หัวเราะ：“พวกคุณคิดว่าไง？”
“ถ้าผมฆ่าหยูเถิง งั้นตอนนี้ ผมยังจะกล้ามามหาวิทยาลัยอีกไหม？”
“ฆ่าคนถึงชีวิต ผมจะมีความกล้าขนาดนี้เลยเหรอ”
ได้ยินคำพูดหลี่ฝาง ทุกคนคิดในใจ ก็ต้องเป็นเหตุผลนี้แน่นอน
“ก็แบบนี้แหละ ถ้าหลี่ฝางฆ่าคน ก็คงหนีไปนานแล้ว ยังจะกล้ามาเข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยอีกเหรอ？เขาไม่ได้โง่นะ”
“แต่หยูเถิงไปไหนล่ะ？ทำไมวันนี้เขาไม่มา”
พวกนักเรียนต่างถกเถียงกันอีกครั้ง
“ผมได้ยินว่าตระกูลหยูล้มละลายนะ ไม่รู้ว่าจริงเปล่า ……”
“จริงแน่นอน ไม่เห็นเหรอเมื่อคืนหยูเถิงแค่จ่ายบิลยังจ่ายไม่ไหว？ต้องใช้บัตรของหลี่ฝาง”
“พวกคุณว่าหลี่ฝางเป็นใครกันแน่ มือหนักขนาดนี้ ทั้งให้เงินพวกเรา แล้วยังเลี้ยงข้าวพวกเราอีก รวมกันแล้วก็ล้านกว่า……การกระทำนี้ ทำไมเหมือนกับคุณชายอันดับหนึ่งนั่นเลยล่ะ？”
“คุณหมายถึงคุณชายหลี่ที่เลี้ยงทั้งงานในสโมสรเจียงหนานเหรอ？”
“ใช่ไง คืนหนึ่งจ่ายไปกว่าสิบสามล้าน ถูกเรียกว่า‘คุณชายอันดับหนึ่งในเมืองเอก’เขานามสกุลหลี่ หลี่ฝางก็นามสกุลหลี่ ……”
ผ่านการเตือนเช่นนี้ ทุกคนก็ค่อยๆแน่ใจว่า หลี่ฝางก็คือคุณชายอันดับหนึ่งนั่น
แต่เมื่อคืนลู่เชาเตือนพวกเขาไปแล้ว ให้พวกเขาอย่าพูดเหลวไหล
ดังนั้น เพื่อนในห้องต่างเดาตัวตนของหลี่ฝาง แต่ไม่เอาไปพูด
“หลี่ฝาง หยูเถิงตายแล้วจริงๆเหรอ？”กลับไปที่นั่งของตัวเอง หวางเสี่ยวโก๋แนบไปที่ตัวของหลี่ฝาง ถามเบาๆ
หลี่ฝางตอบอืมไป：“ตายแล้ว”
“ตายแล้วจริงๆเหรอ？”หวางเสี่ยวโก๋กลืนน้ำลาย มองหลี่ฝางอย่างไม่ค่อยอยากจะเชื่อ：“งั้นใช่คุณฆ่าหรือเปล่า？”
“นี่ไม่ไร้สาระไปเหรอ？”
“แค้นของผมกับหยูเถิง ฝังลึกขนาดนั้นที่ไหนกัน ทำบ้านเขาล้มละลายก็พอแล้ว ทำไมต้องฆ่า？”หลี่ฝางพูดเบาๆ
หวางเสี่ยวโก๋มีสีหน้าตะลึง：“งั้นถ้าพูดแบบนี้ ถึงแม้เขาไม่ได้ถูกคุณฆ่า แต่ตระกูลหยูถูกคุณทำให้ล้มละลาย？”
“ก็ถือว่าใช่”หลี่ฝางพยักหน้า
หวางเสี่ยวโก๋กลับสูดหายใจ：“ตระกูลหยูมีธุรกิจใหญ่โตขนาดนั้น ยังถูกคุณ……บอกจะทำให้ย่อยยับก็ย่อยยับ”
“ไม่ง่ายอย่างที่คุณคิดหรอก ช่องโหว่หลักในธุรกิจที่ตระกูลหยูมีอยู่ ……”หลี่ฝางพูดอธิบาย
ตอนที่เข้าเรียน อาจารย์ก็บอกแล้ว
พ่อของหยูเถิง เพิ่งทำเรื่องลาออกให้หยูเถิง
และตัวหยูเถิงเอง ก็ถูกส่งไปที่ต่างประเทศ ไปเรียนต่างประเทศ
คำนี้พูดออกไป ก็เท่ากับบอกทุกคนว่า การตายของหยูเถิง ทางสถานีตำรวจนั้นทำผิดพลาด ส่วนหลี่ฝาง ก็บริสุทธิ์ขึ้นมา
หวางเสี่ยวโก๋มองหลี่ฝาง เบะปาก：“คุณไม่ได้บอกว่าหยูเถิงตายแล้วเหรอ？”
“ตายแล้ว”หลี่ฝางหัวเราะเหอะเหอะ：“นี่คือข่าวปลอมที่ตระกูลหยูปล่อยออกมา”
“คุณรู้เองก็พอ”
ตอนนี้ ถังจิ้นกำลังนั่งด้านหลังสุดในห้อง สีหน้าหม่นลง ฝ่ามือของเขา ค่อยๆมีเหงื่อออกมา
ถังจิ้นเห็นศพของหยูเถิงแล้ว ดังนั้นจึงรู้ความจริง
เรื่องที่หลี่ฝางทำตระกูลหยูล้มละลาย ถังจิ้นก็รู้
เมื่อคืน ซินปาเรียกถังจิ้นไปที่รถของตัวเอง คุยกับเขาอยู่นาน เนื้อหาที่คุย ก็เกี่ยวกับหลี่ฝาง
สรุปคือ หลี่ฝางไม่ใช่แค่ยุ่งไม่ได้ แต่ยังต้องทำดีด้วย
ดังนั้นเลิกเรียน ถังจิ้นก็มาตรงหน้าหลี่ฝาง
ตอนนั้นหวางเสี่ยวโก๋เห็นถังจิ้น ก็ยืนขึ้นทันที：“ทำไม ยังคิดจะก่อเรื่อง？”
“ทำไม เมื่อวานโดนทำร้ายไม่พอหรือว่ายังไง？”
หวางเสี่ยวโก๋มองถังจิ้นอย่างเย็นชา ขยับไปขวางตรงหน้าหลี่ฝาง
หลี่ฝางก็หยิบโทรศัพท์ออกมา เตรียมโทรหาส้าวส้วย
“อย่าเข้าใจผิด ผมไม่ได้มาหาเรื่อง”ถังจิ้นรีบพูด：“ผมมาเพื่อขอโทษพวกคุณ เรื่องเมื่อวาน เป็นความผิดผมเอง”
“ขอโทษ”ถังจิ้นโค้งตัวลงให้หลี่ฝาง ก้มหัวขอโทษ
หลี่ฝางยิ้มนิ่งๆ โบกมือแล้วพูด：“ช่างเถอะ เรื่องผ่านไปหมดแล้ว ผมไม่เอามาใส่ใจ”
“ทุกคนล้วนแต่เป็นเพื่อนในห้องกัน ต่อไปทุกคนดีต่อกันก็พอ”หลี่ฝางพูดอย่างไม่แคร์
พูดตรงๆ คนตัวเล็กๆอย่างถังจิ้นนี้ หลี่ฝางดูถูกในใจ
ถ้าเขาจะหาเรื่องจริงๆ จุดจบของเขา ก็ไม่ต่างอะไรกับหยูเถิงนัก
“เมื่อคืน พี่ซินปามาคุยกับผม บอกตัวตนของคุณให้ผมฟัง ผมมีตาหามีแววไม่เอง คุณชายหลี่ คุณอย่าได้ถือสาเลย”ถังจิ้นพูดเสียงทุ้มเบา
“ไม่ต้องเรียกผมว่าคุณชายหลี่ เรียกว่าหลี่ฝางก็พอ ผมแค่เป็นนักเรียนธรรมดาๆที่สุ่ยมู่ เข้าใจไหม？”หลี่ฝางดุเบาๆ
“เข้าใจครับ คุณชายหลี่ ผมรู้ว่าคุณคือคนที่ยิ่งใหญ่มีหนทางแยบยล หยูเถิงตายแล้ว ผมเคยเห็นศพของเขา ตระกูลหยูบอกว่าหยูเถิงยังไม่ตาย บอกว่าเขาไปเรียนที่ต่างประเทศ ผมรู้ว่าก็เพื่อคุณชายหลี่หลุดจากข้อสงสัยว่าเป็นฆาตกร”
“คุณอยากขู่ผม？”หลี่ฝางขมวดคิ้ว มองถังจิ้นแล้วพูดอย่างเย็นชา
“ไม่ คุณเข้าใจผิดแล้ว คุณชายหลี่ ผมแค่จะพูดว่า ฆาตกรที่ฆ่าคนที่แท้จริง ผมเห็นแล้ว”ถังจิ้นรีบพูด：“มีคนจงใจใส่ร้ายคุณ อีกอย่าง ผมยังถ่ายรูปได้ด้วย”
หลี่ฝางขมวดคิ้ว มองถังจิ้น：“โอเค ที่นี่คือห้องเรียน อย่าพูดเหลวไหล เดี๋ยวเลิกเรียน พวกเราหาที่ที่ไม่มีคน ไปคุยกัน”
ถังจิ้นตอบอืม แล้วก็ถอยกลับไป
หลี่ฝางคิดไม่ถึงว่า ถังจิ้นไม่ใช่แค่เห็นว่าใครฆ่าหยูเถิง แต่ยังถ่ายรูปไว้ ซึ่งทำให้หลี่ฝางแปลกใจหน่อยๆ
“หลี่ฝาง ถังจิ้นหมายความว่าไง？”ถังจิ้นกลับไปที่นั่งของตัวเอง หวางเสี่ยวโก๋ก็ถามอย่างแปลกใจ
หลี่ฝางส่ายหน้า หัวเราะเหอะเหอะ：“เขาต้องไม่เอารูปภาพให้ผมฟรีๆแน่ น่าจะต้องการเงินจากผม ผมกลับชอบคนแบบนี้มาก แค่ได้เงินมาก็จัดการอย่างเรียบร้อยได้”
หลี่ฝางไม่ได้ขาดเงิน บนโลกนี้ คนหรือเรื่องส่วนมาก ก็มักจะใช้เงินมาแก้ไข
แน่นอน และก็มีเงินที่ใช้จัดการไม่ได้ นั่นก็คือความรู้สึก เช่นลู่หลุ่ย
ถึงตัวเองจะเอาทรัพย์สินของตัวเองให้ลู่หลุ่ย ก็เหลือทนที่จะทำให้ลู่หลุ่ยประทับใจ
ตอนที่ใกล้เลิกเรียน หน้าห้องเรียนของหลี่ฝาง ก็มีกลุ่มคนปรากฏ
ท่าทางดุร้ายในเวลานี้ แค่มองก็รู้ว่าหาเรื่อง
หลี่ฝางยืนขึ้น ตอนที่เตรียมออกไป คนกลุ่มนี้ จู่ๆก็ล้อมรอบหลี่ฝางไว้
และในกลุ่มนี้ ก็ปรากฏใบหน้าที่คุ้นเคย
ผู้ชายคนนั้นที่เมื่อวานตัวเองทุบตีที่เคเอฟซี！
“คุณเอง？”หลี่ฝางขมวดคิ้ว
