บทที่409 ลุงของหยูเถิง
เสียงของลู่หลุ่ยไม่ดัง แต่หลี่ฝางกลับรู้สึกถึงความห่วงใยอย่างล้นเหลือ
ตอนนี้ ในใจของหลี่ฝางรู้สึกอบอุ่น
“ผมไม่เป็นไร”หลี่ฝางหัวเราะไปพูดไป：“ผมไม่ได้ฆ่าคน ก็แค่ความเข้าใจผิดเท่านั้น”
“อ้อ……”
หลังจากลู่หลุ่ยตอบอ้อไป ก็เข้าสู่ความเงียบ น่าจะสามสิบวิผ่านไป เสียงของลู่หลุ่ย เหมือนจะนิ่งลงไปเยอะ：“ไม่เป็นไรก็ดี”
“งั้นถ้าไม่มีอะไร วางแล้วนะ”ลู่หลุ่ยพูดเบาๆ
“อย่าเพิ่งวาง……”หลี่ฝางพูดอย่างรีบร้อน
“ยังมีอะไรอีกไหม？”เสียงของลู่หลุ่ย เริ่มเย็นชาลง
หลี่ฝางถอนหายใจ แล้วพูด：“ผมคิดถึงคุณ”
ตู๊ดตู๊ด……
สายถูกวางไป หลี่ฝางหัวเราะอย่างขมขื่น ไม่พูดอะไร ก็วางสายลง
“ไม่โทรหาหลินชิงชิงเหรอ？”ส้าวส้วยมองหลี่ฝาง หัวเราะแล้วถาม
หลี่ฝางส่ายหน้า：“ส้าวส้วย ไปดื่มกับผมหน่อย”
“ได้สิ”ส้าวส้วยรับปากทันที
ถึงแม้ตอนนี้ที่สถานีตำรวจกำลังยุ่ง แต่หลี่ฝางก็ไม่อยากทำตัวผยองไปนัก ดังนั้นจึงหาร้านเล็กๆ ซื้อเบียร์สองขวด ถั่วลิสง ไส้กรอก และก็พวกน่องไก่ ไปดื่มในรถกับส้าวส้วย
ดื่มไปได้พอเมา หลี่ฝางถามส้าวส้วย：“ส้าวส้วย คุณว่าผมยังมีโอกาสไหม？”
“เจ้านายพูดถึงลู่หลุ่ย？”ส้าวส้วยกลับมีสติรู้ดี
“อือ”หลี่ฝางพยักหน้าลงแรงๆ
“เรื่องของความรู้สึก ผมไม่ค่อยเข้าใจหรอก แต่ผมรู้สึกว่าในใจของลู่หลุ่ยยังมีคุณอยู่ ก็แค่ครั้งที่แล้ว ปฏิกิริยาของคุณแรงไป ทำให้เธอผิดหวัง”
“ถ้าคุณอยากคืนดี น่าจะลำบากหน่อย”ส้าวส้วยพูด
หลี่ฝางพูดอย่างเด็ดขาด：“ผมไม่กลัวลำบาก”
ส้าวส้วยหัวเราะไม่พูดอะไร เวลานี้โทรศัพท์ของส้าวส้วยดังขึ้น เป็นลุงเฉียนที่โทรมา
“ผมเพิ่งส่งคนขโมยศพของหยูเถิงออกมา”ส้าวส้วยเปิดลำโพง พอหลี่ฝางได้ยิน ร่างกายอดไม่ได้ที่จะหนาวสั่น：“หยูเถิง ตายแล้วจริงๆเหรอ？”
หลี่ฝางรับความจริงนี้ไม่ได้หน่อยๆ
ถึงเขากับหยูเถิงจะไม่มีมิตรภาพอะไรต่อกัน แต่ในหัวของหลี่ฝาง ก็ปรากฏสายตาสุดท้ายที่หยูเถิงมองตัวเอง ความไม่เต็มใจนั้น ความโมโหนั้น ……
หลี่ฝางมักรู้สึกว่า ถ้าหยูเถิงกลายเป็นผี จะต้องมาแก้แค้นตัวเองแน่
คิดถึงตรงนี้ ร่างของหลี่ฝางก็สั่น
“พวกคุณจะมาหน่อยไหม？”ลุงเฉียนถาม
ไม่รอให้ส้าวส้วยตอบ หลี่ฝางก็ตอบทันที：“ไม่ไป”
“มาหน่อยเถอะ”ลุงเฉียนส่งตำแหน่งให้：“ที่ตรงนี้ปลอดภัยมาก ไม่มีตำรวจมาแน่”
ลุงเฉียนพูดจบ ก็วางสายเลย
หลี่ฝางไม่ได้กลัวตำรวจ แต่กลัวศพของหยูเถิง
“พวกเราต้องไปจริงๆเหรอ？”หลี่ฝางดื่มเบียร์ไปอึกใหญ่ มองส้าวส้วย สายตานั้นถามอย่างลังเลเล็กน้อย
ส้าวส้วยพยักหน้า：“ในเมื่อลุงเฉียนให้พวกเราไป งั้นพวกเราก็ไปเถอะ”
“พวกเราดื่มเหล้าไปกันแล้ว ดื่มแล้วขับไม่ปลอดภัยนะ งั้นพวกเราอย่าไปเลยดีกว่า อีกอย่าง นี่ดึกมากแล้ว ไปดูศพ ผมรู้สึกว่าตื่นตระหนกหน่อยๆ”หลี่ฝางไม่อยากคิดต่อไป ยิ่งคิด ก็ยิ่งรู้สึกเย็นวูบข้างๆ
“คนตายมีอะไรน่ากลัว”
ส้าวส้วยหัวเราะเหอะเหอะ มองหลี่ฝางอย่างสนุก：“ตอนมีชีวิตอยู่ล่ะไม่กลัว พอเขาตายดันกลัวเนี่ยนะ？”
“ไร้เดียงสาหรือเปล่า เจ้านาย”
“ห่า ไปก็ไป ขับรถนะ ผมแค่กังวลว่าดื่มแล้วขับจะไม่ปลอดภัย”หลี่ฝางพูดอย่างกล้าหาญ
ระหว่างทาง หลี่ฝางกรอกเหล้าใส่ตัวเองทีละคำๆ เดิมทีหลี่ฝางอยากใช้ความเมามาปกปิดความเศร้าในใจตัวเอง ตอนนี้กลายเป็นใช้แอลกอฮอล์มาระงับความตกใจ
น่าตลกจริงๆเลย
หลี่ฝางก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็นศพ แต่ไม่รู้ทำไม ครั้งนี้รู้สึกกลัวหน่อยๆ
“ใช่สิ ลุงเฉียนเขาขโมยศพของหยูเถิงทำไม？”หลี่ฝางถามอย่างไม่เข้าใจ
ศพนี้มีอะไรให้ขโมย？
ส้าวส้วยส่ายหน้า：“ผมก็ไม่รู้ เดี๋ยวคุณเจอลุงเฉียน ถามเขากลับตัวละกัน”
หลี่ฝางไม่พูด หลับตาหรี่ลงสักพัก
ตำแหน่งที่ลุงเฉียนอยู่ ระยะทางห่างจากตรงนี้ครึ่งชั่วโมง
เหนื่อยมาทั้งคืน จู่ๆหลี่ฝางก็เหนื่อยหน่อยๆ เพิ่งหลับไป หลี่ฝางก็ฝันร้าย
ในฝัน หยูเถิงแยกเขี้ยวยิงฟันเข้ามาคว้าที่ตัวเอง และในตาของเขา ในจมูก ก็มีเลือดไหล เรียกได้ว่าน่าตกใจมากแค่ไหนก็ตกใจมากเท่านั้น
ตอนนั้นหลี่ฝางตกใจตื่น
“เหอะเหอะ ฝันร้ายเหรอ？”ส้าวส้วยหัวเราะ ยื่นกระดาษทิชชู่ให้หลี่ฝางสองแผ่น
“คุณรู้ได้ไง？”หลี่ฝางถาม
“คุณนั่งที่นั่งข้างคนขับ ไม่หยุดร้องตะโกน อย่าเข้ามา อย่าเข้ามา ผมไม่ได้ฆ่าคุณ จากนั้นคุณก็ขัดขืนสุดชีวิต ……ดูที่หน้าคุณสิ เต็มไปด้วยเหงื่อ”
ส้าวส้วยกล่าวอย่างติดตลก：“ทำไม？ฝันถึงหยูเถิงเหรอ？”
“ใช่ เมื่อกี๊ผมฝัน ฝันว่าหยูเถิงต้องการชีวิตผม บอกว่าผมทำเขาตาย”หลี่ฝางขมวดคิ้ว เบะปากพูด：“บ้าจริงๆ ไม่ใช่ว่าเขาควรจะไปเอาชีวิตกับหมาทิเบตันเหรอ？หมาทิเบตันฆ่าเขา ไม่ใช่ผม”
ส้าวส้วยหัวเราะอย่างพูดไม่ออก：“เจ้านาย คุณต่างหากที่บ้า มีเอาชีวิตที่ไหนกัน”
“ถ้ามีผีมาเอาชีวิตจริงๆ ชีวิตของผม ก็คงถูกเอาไปนานแล้ว”ส้าวส้วยหัวเราะเบาๆ
หลี่ฝางรู้ว่าส้าวส้วยเคยฆ่าคนมามากมาย
หลี่ฝางมองส้าวส้วย พูดด้วยความชื่นชม：“ส้าวส้วย ผมถามคุณอย่างหนึ่ง ครั้งแรกที่คุณฆ่าคน ฝันร้ายไหม？”
“ไม่”ส้าวส้วยส่ายหน้า
หลี่ฝางไม่ค่อยเชื่อ คุณภาพจิตใจของส้าวส้วย แข็งแกร่งขนาดนี้เลยเหรอ？
หลี่ฝางรู้ ตำรวจยิงนักเลงตาย ก็ต้องไปพบหมอจิตแพทย์
“พูดตรงๆ ผมไม่หัวเราะเยาะคุณหรอก”หลี่ฝางถามอย่างสงสัย
“ไม่มีจริงๆ……ตอนที่ผมฆ่าคน ผมเคยเห็นสิ่งนองเลือดมามากมายแล้ว ดังนั้นจึงเตรียมจิตเตรียมใจไว้แล้ว”
“ลูกพี่บอก ผมเป็นนักฆ่าโดยกำเนิด แต่โหจื่อไม่ใช่ ตอนที่โหจื่อเพิ่งฆ่าคน ก็เหมือนคุณ ฝันร้าย แม้แต่ตอนดึกเข้าห้องน้ำก็ยังเรียกผมเข้าไปด้วย แต่ฆ่าคนมากขึ้นเรื่อยๆ ในใจก็ยิ่งเข้มแข็งขึ้นมา”
“เจ้านาย คุณยังจำชุนเซิงได้ไหม？คุณดู ชุนเซิงฆ่าคนตั้งมากมาย สีหน้าไม่เปลี่ยนเลย”
ทันใดนั้น หลี่ฝางก็รู้สึกว่าส้าวส้วยพูดไม่ผิด ชุนเซิงนี้ ดูเหมือนเป็นคนที่ว่านอนสอนง่าย แต่ความจริง เขาคือคนโหดเหี้ยม
เขาฆ่าคนมาตั้งมากมาย ทำได้แบบหน้านิ่ง จุดๆนี้ ช่างยากจริงๆ
หลี่ฝางสูดหายใจยาวๆ หมดคำพูดกับตัวเอง：“ดูเหมือนในใจของผม จะอ่อนแอเกินไป พูดตรงๆ การตายของหยูเถิง ไม่เกี่ยวอะไรกับผมเลย ทำไมผมต้องกลัว？”
“ก็ไม่ยังไงหรอก？”
ส้าวส้วยหัวเราะ เพิ่มความเร็วรถ
ไม่นานนัก ส้าวส้วยก็ขับรถเข้าไปในห้องเย็น ในห้องเย็น หนาวไปหมด
พอหลี่ฝางเข้ามา ก็ไม่หยุดสั่น ตอนที่เจอลุงเฉียน ลุงเฉียนกำลังนั่งสูบบุหรี่ข้างศพของหยูเถิง
เห็นหลี่ฝางเข้ามา ลุงเฉียนก็ยืนขึ้นต้อนรับ ถามหลี่ฝาง：“หนาวไหม ถ้าหนาวลุงเอาเสื้อคลุมให้คุณสวม”
“ไม่ต้อง ลุงเฉียน ผมยังหนุ่ม ทนหนาวได้”หลี่ฝางโบกมือปฏิเสธ
“ว่าลุงเฉียนแก่เหรอ”ลุงเฉียนทำเป็นโกรธ
หลี่ฝางหัวเราะอย่างร้ายกาจ：“งั้นลุงเฉียนอาเสื้อคลุมมาให้ผม”
“เจ้าหมอนี่ เอาไป”ลุงเฉียนถอดเสื้อคลุมออก เผยให้เห็นกล้ามเนื้อที่ชัด
หลี่ฝางตกใจหน่อยๆ ยังไงลุงเฉียนก็อายุมากแล้ว ไม่คิดว่ากล้ามเนื้อหน้าท้องจะดีขนาดนี้
“เจ้าหมอนี่ ลุงเฉียนออกกำลังกายน่ะ”ลุงเฉียนหัวเราะ มุมปากเต็มไปด้วยความภูมิใจ
“ใช่สิ ลุงเฉียน ทำไมคุณต้องขโมยศพของหยูเถิงล่ะ？ขโมยสิ่งนี้ทำไม”หลี่ฝางเหลือบมองศพของหยูเถิง ก็รู้สึกเยือกเย็นทันที
สีหน้าลุงเฉียนหม่นลง พูดว่า：“หนึ่งเพราะอยากดูว่าหยูเถิงตายยังไง สองเพื่อช่วยล้างความผิดให้คุณ”
“ศพหนึ่งศพช่วยผมล้างความผิดได้？”หลี่ฝางไม่ค่อยอยากจะเชื่อ
เวลานี้เอง จู่ๆประตูห้องเย็นก็ถูกเปิด ด้านนอกมีผู้ชายวัยกลางคนเดินเข้ามา คนนี้ร่างกายท้วมหน่อยๆ สวมสูทสบายๆ ที่ใบหน้าดูเจ้าเล่ห์
“สวัสดีครับ คุณชายหลี่”
“ไม่สิ ควรเรียกคุณว่าเจ้านายถึงจะถูก”
“ผมชื่อหยูเต๋อส่วย เป็นลุงแท้ๆของหยูเถิง”หยูเต๋อส่วยเดินเข้ามา ยื่นมือไปที่หลี่ฝาง
