บทที่415 การไปตำหนิถึงที่ของเหมิงเหมิง
“ไป” หลิวเฉินพูดด้วยใบหน้าไม่พอใจ
ถึงห้าวหนานจะพิการ แต่ยังไม่ตาย
ชื่อเสียงของผู้คน นั้นสำคัญมาก แค่ห้าวหนานโมโห คนธรรมดาๆ ก็ไม่มีใครไม่กลัวเขา
และถังจิ้นในฐานะหลานชายของห้าวหนาน สมาชิกทีมกีฬา ใครจะไปกล้าแตะต้องเขาแม้แต่ปลายเล็บ？
ไม่มีใครกล้า！
ดังนั้นไม่ใช่หลิวเฉินขี้ขลาด แต่สมาชิกของทีมกีฬา ไม่มีใครกล้าลงมือกับถังจิ้น
ถังจิ้นเมื่อกี๊ก็พูดแล้ว ถ้าก่อเรื่องต่อไป เขาจะพาคนไปทำลายนักกีฬา ……
“อยากจะมาก็มา อยากจะไปก็ไป？เห็นผมเป็นตลาดขายผักเหรอไง！”
หลี่ฝางยกเก้าอี้นั่งขึ้น เขวี้ยงใส่หนังหัวของหลิวเฉิน
เก้าอี้นั่งก็แตกทันที จะเห็นว่าเก้าอี้นั่งที่หลี่ฝางเขวี้ยงใส่นี้โหดแค่ไหน
หลิวเฉินร้องโอดครวญ หันไปมองหลี่ฝาง：“แม่เอ๊ยอยากตายเหรอ！”
“กล้าทำพี่เฉินผม ดูซิว่าผมจะเล่นงานคุณให้ตายไม่ได้เหรอ”รุ่นพี่ที่สูงใหญ่คนหนึ่งพูด
ตอนที่เขาจะลงมือ ถังจิ้นก็ยกกระบองเหล็กยืดหดชี้ไปที่เขา：“คุณลองขยับดูสิ！”
คนสูงใหญ่คนนี้ตกใจจนไม่กล้าขยับ
ถังจิ้นเอากระบองเหล็กยืดหดตีไปที่หลังเขา：“ไสหัวไป ได้ยินไหม？”
“เล่นบาสดีๆไม่เอา ออกกำลังกายก็ไม่ฝึก มาทำตัวถ่อยกับพวกเราปีหนึ่ง ทำไม คิดว่าพวกเรานักเรียนใหม่ปีหนึ่งรังแกง่ายเหรอ？”ถังจิ้นตะโกนใส่
“พี่จิ้น ทำไมต้องทำลายมิตรภาพของพวกเราเพราะคนนอกนี้ด้วย”ผู้ชายคนหนึ่งที่ดูสนิทกับถังจิ้นเดินเข้ามา
เขาจะไปตรงหน้าถังจิ้น ถังจิ้นก็ยกเท้าขึ้น เตะไปที่ท้องของผู้ชายคนนั้น：“ไสหัวไปไอ้ระยำ พูดเอาดีเข้าตัวกับผมให้มันน้อยๆหน่อย คุณเป็นห่าอะไร มาพูดมิตรภาพกับผม？ผมต้องไปพูดมิตรภาพกับแม่คุณเหรอไง”
“ไสหัวไปให้หมด ได้ยินไหม？อย่าคิดว่าลุงผมแย่แล้วก็จะไม่เห็นหัวผมได้ ลุงผมยังไม่ตาย งั้นตอนนี้ให้ผมโทร เรียกพี่ซินปามาไหม มาคุยปรัชญากับพวกคุณหน่อย？”
ถังจิ้นใช้ไม้ตายของตัวเอง
ซินปาคือลูกน้องมือหนึ่งของห้าวหนาน และก็เป็นคนที่มีชื่อเสียงในเมืองเอก
คนอย่างหลิวเหล่าซาน เห็นซินปายังต้องก้มหัวให้ ยิ่งอย่าไปพูดถึงพวกนักเรียนนี่
นักเรียนพวกนี้นอกจากจะทำตัวเบ่งใหญ่กว่าคนอื่นแล้ว ก็ไม่ได้มีพื้นฐานครอบครัวที่ดีนัก
ถ้าจะเล่นงานคนอย่างซินปาจริงๆ ก็มีแต่ตาย
“พี่จิ้น คุณเป็นอะไรกันแน่เนี่ย，？”คนที่ถูกถังจิ้นเตะล้มไปรีบคลานขึ้นมา：“แค่คนนอกคนหนึ่ง……”
“หลี่ฝางไม่ใช่คนนอก รีบไสหัวไป”ถังจิ้นตัดบทเขาอย่างเย็นชา จากนั้นก็ส่งสายตาให้
คนๆนี้ดูเหมือนเป็นเพื่อนของถังจิ้น เขาเข้าใจความหมายของถังจิ้น
“พวกเราไป”คนๆนี้พูด แล้วห็หมุนตัวออกไป
พวกผู้ชายทีมกีฬานี้ ก็เริ่มทยอยออกไป มีสองสามคนมองหลิวเฉิน แล้วก็เข้ามาดึงไป
“ลากทำห่าไร！”
“ให้พวกคุณไป แต่ไม่ได้ให้เขาไป！”
ถังจิ้นเข้ามาถีบ จนเขาล้มลงพื้น
เห็นถังจิ้นโกรธ ทุกคนก็ทิ้งหลิวเฉิน เริ่มหนี
สีหน้าของหลิวเฉิน ก็หม่นลงทันที：“ถังจิ้น คุณอย่ายโสหน่อยเลย ตอนนี้พ่อผม……”
“ได้ อย่าพูดถึงพ่อคุณกับผม พ่อคุณก็แค่สุนัขรับใช้ เอาสุนัขรับใช้มาขู่ผม ทำเอาผมตกใจจัง！”ถังจิ้นใช้เท้าเตะไปที่ท้องของหลิวเฉิน จนเขากรีดร้องออกมา จนน้ำในท้องแทบจะอ้วกออกมา
“หลี่ฝาง คุณคิดจะจัดการเขายังไง？”ถังจิ้นหันไปมองหลี่ฝาง แล้วถาม
หลี่ฝางพูดอย่างไม่แคร์：“ก็แค่สั่งสอนไปหน่อย”
ที่นี่คือหน้าห้องเรียน หลี่ฝางไม่อยากทำให้เรื่องวุ่นวายมาก ถึงแม้ทำจนเกิดเรื่อง หลี่ฝางก็สามารถจัดการให้เรียบได้
“เจ้านาย เกิดอะไรขึ้น？”ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ ส้าวส้วยก็มาข้างๆหลี่ฝาง
“คนนั้นที่ผมทำร้ายเมื่อวาน วิ่งมาแก้แค้นผม”หลี่ฝางหัวเราะเหอะเหอะ พูดอย่างไม่แคร์
พอเอาหลิวเฉินส่งต่อให้ถังจิ้นจัดการ หลี่ฝางก็ไปที่โรงอาหารกับส้าวส้วย
พูดตรงๆแล้ว จางเลี่ยงเลี่ยงไม่เข้ามา ทำให้ในใจของหลี่ฝางไม่ค่อยสบายใจนัก
นั่นต่างหากถึงเป็นคนที่หลี่ฝางอยากทำร้ายที่สุด กล้าทำลายความคิดของลู่หลุ่ย อยากตายจริงๆ
จางเลี่ยงเลี่ยงไม่ยั่วยุก่อน หลี่ฝางก็ไม่มีกะจิตกะใจจะไปรังแกเขาก่อน
หลี่ฝางออกไปจากอาคารเรียนไม่นาน ก็เจอกับเหมิงเหมิง
เหมิงเหมิงวิ่งเข้ามาที่หลี่ฝาง：“เหอะเหอะ ในที่สุดก็เจอคุณแล้ว”
“ฉันว่านะผู้ชายเลวอย่างคุณ ทำไมไม่ถูกตำรวจจับนะ！”เหมิงเหมิงมองหลี่ฝาง พูดอย่างเซ็งๆ
“ผมไปทำอะไรให้คุณอีก？คุณเป็นหมาบ้าเหรอ？เห็นผมแล้วจะกัด？”หลี่ฝางขมวดคิ้ว พูดอย่างไม่เกรงใจ
“ไม่ว่าจะพูดยังไง ผมก็เคยช่วยคุณหลายครั้ง ผมไม่ทวงบุญคุณคุณก็พอแล้ว ……ทำไมต้องคอยรังควานผมตลอด？เพราะว่าผมกับลู่หลุ่ยเลิกกัน？ปัญหาความรักของเราสองคน คุณจะมายุ่งเรื่องคนอื่นทำไม？”หลี่ฝางโกรธหน่อยๆ
“ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันเหรอ แต่ฉันไม่ชิน คุณบอกว่าคุณเลิกกันแล้ว แล้วทำไมต้องโทรกลับหาลู่หลุ่ย เมื่อคืนลู่หลุ่ยร้องไห้ทั้งคืน ตอนเช้าตื่นมา ไม่แค่หมอนที่เปียก ตาก็บวมเป็นอย่างมาก！”
“ฉันให้เธอไปโรงพยาบาล เธอก็ไม่ไป”
“ดูคุณสิไม่เป็นไรจะยุ่งกับลู่หลุ่ยไปทำไม ฉันแนะนำแฟนให้ลู่หลุ่ยคุณยังจะตามไป？”เหมิงเหมิงพูดเสียงเย็นชา：“คุณจะเอาไงกันแน่ เลิกกันแล้ว ยังจะไม่ปล่อยลู่หลุ่ยอีก？”
“เรื่องของผมกับลู่หลุ่ย ไม่เกี่ยวกับคุณ”หลี่ฝางพูดอย่างเย็นชา
“ไม่เกี่ยวกับฉัน？ฉันคือเพื่อนของลู่หลุ่ย เรียกว่าไม่เกี่ยวกับฉันได้ไง？คุณรู้ไหม วันนี้ตอนที่ฉันเปลี่ยนหมอนให้เธอ ก็พบใต้หมอนของเธอ ซ่อนยานอนหลับขวดใหญ่ ……”เหมิงเหมิงมองหลี่ฝางอย่างโกรธจัด
หลี่ฝางได้ยินคำนี้ จู่ๆในใจก็สั่น：“ลู่หลุ่ยซื้อยานอนหลับมากมายขนาดนี้ทำไม？”
“ฉันจะรู้ได้ไง น่าจะนอนไม่หลับ หรืออาจจะคิดฆ่าตัวตาย！”
เหมิงเหมิงกลอกตาใส่หลี่ฝาง：“แต่ยังไงก็เป็นคุณที่ทำร้าย”
หลี่ฝางสีหน้าลำบากใจ เงียบไปหลายวินาที หลี่ฝางก็ใช้สายตาร้องขอมองที่เหมิงเหมิง：“ช่วยผมดูลู่หลุ่ยหน่อยได้ไหม อย่าให้เธอเป็นอะไร？”
หลี่ฝางกลัวจริงๆว่าลู่หลุ่ยจะคิดสั้น
เหมิงเหมิงพยักหน้าลง：“ถึงคุณไม่พูด ฉันกับเพื่อนรูมเมทของฉันก็จับตาดูเธอน่ะ”
“คุณกลับดี สำมะเลเทเมาไปทุกที่ ได้ยินว่าเมื่อคืนคุณเที่ยวที่โรงแรมว่างโก๋อย่างสนุกสนาน เมื่อวานตอนบ่ายลู่หลุ่ยออกมาจากเคเอฟซี ก็วิ่งไปที่ข้างทะเลสาบคนเดียว ได้ยินคนบนฝั่งพูดว่า เธอจะกระโดดลงไปตั้งหลายครั้ง”
เหมิงเหมิงส่ายหน้า：“เห้อ ไม่รู้จริงๆว่าที่ตัวคุณมีอะไรดี”
“คุณมีเงินสกปรกไม่ใช่เหรอ？ไม่สิ ลู่หลุ่ยก็ไม่ได้ชอบเงิน คุณว่าลู่หลุ่ยชอบคุณตรงไหนกันแน่？”เหมิงเหมิงถามด้วยใบหน้างุนงง
หลี่ฝางส่ายหน้า และตอบคำถามนี้ไม่ได้
“ช่วยผมดูเธอดีๆ”หลี่ฝางกำชับอีกครั้ง เดินผ่านเหมิงเหมิงไป เตรียมไปกินข้าวที่โรงอาหาร
หลี่ฝางเดินไปได้ไม่ไกล เหมิงเหมิงก็ตามเข้าไป
“คุณเดินไปทางนั้นหน่อยได้ไหม？”เหมิงเหมิงมองส้าวส้วย พูดว่า：“ฉันมีเรื่องส่วนตัวจะถามหลี่ฝาง”
ส้าวส้วยมองหลี่ฝางแวบหนึ่ง
หลี่ฝางพยักหน้า：“คุณไปสูบบุหรี่เถอะ”
พอส้าวส้วยไป เหมิงเหมิงก็มองหลี่ฝาง ลังเลเล็กน้อย
หลี่ฝางหัวเราะเหอะเหอะ：“ทำไม คุณก็มีเรื่องยากเย็นเหรอ พูดมาสิ เรื่องอะไร？เรื่องนี้ น่าจะไม่เกี่ยวกับลู่หลุ่ยสินะ”
เหมิงเหมิงส่ายหน้า เงยหน้ามองหลี่ฝาง：“ฉันอยากถามคุณ หลังจากออกมาจากสถานตากอากาศ คุณได้เจอแฟนเก่าฉันไหม？”
“คุณหมายถึงหลิวจินหยางไหม？”หลี่ฝางถามต่อ
“ใช่”
“เจอ ทำไมเหรอ？”หลี่ฝางหัวเราะเหอะเหอะ：“เขาให้คนมาแก้แค้นผม แต่ไม่สำเร็จ”
“งั้นพูดแบบนี้ แผลที่ตัวของหลิวจินหยาง ก็เป็นคุณทำสินะ？”ตาของเหมิงเหมิง ทันใดนั้นก็ปรากฏความเยือกเย็น
สายตานี้ เหมือนกับคนที่จ้องศัตรูตัวเอง
หลี่ฝางพยักหน้าลง：“ก็ใช่แหละ ทำไม？”
เหมิงเหมิงกัดฟัน มองหลี่ฝาง ท่าทางดูดุร้าย：“ทำไมคุณลงมือได้แรงขนาดนั้น ถึงหลิวจินหยางแย่แค่ไหนก็ไม่ควรถูกคุณลงมืออย่างเหี้ยมโหดขนาดนี้หรอก？！”
“ลงมืออย่างเหี้ยมโหด？”หลี่ฝางขมวดคิ้ว：“เดี๋ยว หลิวจินหยางเป็นอะไร？”
“เล็บของหลิวจินหยางถูกเลาะออก เอ็นมือและเท้า ก็ถูกเลาะออก มีแค่ตา และก็ถูกทำจนตาบอด เขาในตอนนี้ ก็แค่คนพิการที่ไม่เหลืออะไร”
“หูเสี่ยวน่าวนั่นก็ไม่ต้องการเขา ฉันเคยเห็นเขา ตอนนี้เขากำลังขอทานที่ถนนใหญ่”
เหมิงเหมิงเงยหน้าขึ้น มองหลี่ฝางอย่างงุนงง：“ทำไม ไม่ใช่คุณที่ทำเหรอ？”
