บทที่440 ทุกคนของตระกูลฉินสมควรตาย
สีหน้าของฉินวี่เฟย เปลี่ยนทันที
ฉินวี่เฟยคิดไม่ถึงว่าหลี่ฝางจะปฏิเสธคำขอร้องของเธอ
ฉินวี่เฟยมีใบหน้าโหดร้าย น้ำเสียงเต็มไปด้วยความโกรธ“เธอก็แค่เป็นลูกน้องของตระกูลหลี่ของพวกคุณเท่านั้น ทำไมคุณไม่ยอมฆ่าเธอ？”
“หรือว่าในใจของคุณ แม้แต่ลูกน้องคนหนึ่งของตระกูลหลี่ของพวกคุณฉันก็สู้ไม่ได้เหรอ？”
หลี่ฝางส่ายหน้า พูดด้วยใบหน้าดุดัน“ตระกูลหลี่ของพวกเราไม่มีลูกน้อง มีแค่พี่น้องที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขไปด้วยกัน”
“แต่เธอฆ่าคุณปู่ของฉัน！”ฉินวี่เฟยยืนขึ้นมา ตะโกนเสียงดัง
หลี่ฝางพ่นลมออกมา ทันใดนั้นก็เปลี่ยนเป็นพูดไม่ออก
ฉินวี่เฟยจะแก้แค้น ไม่ผิด แต่เธอจะให้ตัวเองไปฆ่าหลิงหลง นี่ไม่ได้ไร้สาระหรอกเหรอ？
“ขอโทษนะ ผมจะไปแล้ว”หลี่ฝางลุกขึ้นพูด“เรื่องนี้ ผมไม่อยากยุ่ง”
“หลี่ฝาง คุณยังจำได้ไหม ตอนนั้นเพื่อช่วยคุณ แม้แต่ชีวิตของฉันก็เกือบจะเสียไปแล้ว”ฉินวี่เฟยถามเสียงดัง
หลี่ฝางได้ยินคำนี้จบ จู่ๆก็โมโหหน่อยๆ
ประโยคนี้ของฉินวี่เฟย เหมือนว่าเป็นการทวงบุญคุณ
หลี่ฝางขมวดคิ้ว หยิบมีดออกมา ถอดเสื้อผ้าตัวเองออก
“คุณถอดเสื้อผ้าทำไม？”ฉินวี่เฟยมองหลี่ฝางด้วยใบหน้าไม่เข้าใจ
“คุณคิดว่าผมเป็นหนี้คุณใช่ไหม ฉินวี่เฟย？”
“งั้นผมคืนคุณละกัน”
หลี่ฝางพูดจบ ก็แทงมีดลงไป ที่หน้าอกของตัวเอง
เลือดเป็นหยดๆ ไหลออกมา
หลี่ฝางก็ไม่รู้ทำไม เขาก็ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองต้องโกรธเช่นนี้
โกรธจนเสียสติ
แต่หลี่ฝางก็คิดว่า คำพูดฉินวี่เฟยเมื่อกี๊ เหมือนกับอ้างหลักศีลธรรมมาบังคับให้ตัวเองทำตามที่ตนเองต้องการ
เหมือนกำลังบอกว่า ตอนแรกฉันทำเพื่อช่วยคุณ แม้แต่ชีวิตก็เกือบจะเสียไป ทำไมตอนนี้ให้คุณช่วยฆ่าคนให้หน่อย คุณถึงไม่ฆ่า？
แม้จะเป็นความเข้าใจผิด แต่หลี่ฝางก็ทนความโกรธไม่ไหว
โกรธจนเอามีดแทงตัวเอง
ฉินวี่เฟยตกใจ เธอตะลึงทันที จากนั้นก็วิ่งอย่างตื่นตระหนก ฉีกเสื้อของตัวเอง พูดอย่างตื่นตระหนก“คุณทำอะไร？บ้าแล้วเหรอ เอามีดมาแทงตัวเองทำไม”
“คุณไม่ยอมก็ล้มเลิกไป ทำไมต้องแทงตัวเองด้วย”ที่ใบหน้าของฉินวี่เฟยเจ็บปวดสุดๆ
เธอฉีกเสื้อผ้าของตัวเองออก ฉีกเป็นชิ้นๆ จากนั้นก็พันไว้ที่ตัวของหลี่ฝาง
และก็ไม่รู้ว่ายัยฉินวี่เฟยสาวน้อยคนนี้เอาแรงอันมากมายนี้มาจากไหน
หลี่ฝางรุ้สึกว่าหน้าอกตัวเองเย็นเฉียบก่อน จากนั้น ความเจ็บปวดถึงในใจก็ค่อยๆเข้ามา เจ็บจนเหงื่อเย็นๆของหลี่ฝางไหลออกมา
“ผมก็แค่ไม่อยากติดอะไรคุณ”หลี่ฝางมองฉินวี่เฟย แล้วพูดเบาๆ
มุมปากฉินวี่เฟยสั่น สุดท้ายก็พูด“ฉัน……ฉันผิดเอง”
“เมื่อกี๊ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น”ฉินวี่เฟยส่ายหน้า ที่ใบหน้ามีความตื่นตระหนกและเสียใจ
พอเธอช่วยหลี่ฝางพันแผล ก็เงยหน้ามองหลี่ฝาง กัดปาก พูดอย่างลังเล“ในใจของฉันขัดแย้งกันมาก”
“ฉันฝันก็ยังคิดไม่ถึงว่า คนที่ฉันชอบ จะกลายเป็นศัตรูของฉันซะได้”
“ฉันไม่อยากไปจากคุณ แต่ก็โน้มน้าวให้อยู่ข้างกายคุณต่อไปไม่ได้”น้ำเสียงของฉินวี่เฟยซับซ้อนสุดๆ
หลี่ฝางพยักหน้า ที่จริงเขาเข้าใจความสับสนของฉินวี่เฟย
หลี่ฝางยิ้มแห้งใส่“ดังนั้น คุณอยากให้ผมฆ่าหลิงหลง แก้แค้นแทนปู่คุณ แบบนี้ คุณถึงจะอภัยให้ผม？และก็สามารถคบกับผมได้อย่างสบายใจ ใช่ไหม？”
“ใช่ หรือว่าในใจของคุณ ฉันเทียบหลิงหลงไม่ได้เหรอ？”ฉินวี่เฟยขมวดคิ้ว พูดว่า“คุณกับเธอ ก็เพิ่งรู้จักไม่นานสินะ”
น้ำเสียงของฉินวี่เฟย เต็มไปด้วยความไม่พอใจ
“นั่นเทียบกับอะไรล่ะ คุณต้องการชีวิตของหลิงหลง ผมรับปากได้เหรอ？”หลี่ฝางกลอกตาใส่ฉินวี่เฟย
แผลของหลี่ฝาง เลือดไหลอย่างหนัก
ในเวลาไม่นาน เสื้อผ้าที่พันไว้ ก็ถูกชุ่มไปด้วยเลือดสด
“คุณหนูใหญ่ อย่าเหลวไหลกับเขาเลย”
ฉินหมิงขมวดคิ้ว พูดกับฉินวี่เฟย“ในเมื่อเจ้าเด็กนี่ไม่รับปาก งั้นก็ให้ผมแก้แค้นแทนนายท่านฉินเถอะ”
เป้าหมายของฉินหมิงไม่ใช่หลี่ฝาง แต่เป็นหลิงหลง
ฉินหมิงมองไปที่หลิงหลง หัวเราะอย่างเย็นชา“หลิงหลง คุณจำผมได้ไหม？”
“พวกเราเคยเจอกันครั้งหนึ่ง”ฉินหมิงพูด
หลิงหลงชงกาแฟอย่างไม่มีกะจิตกะใจ พูดโดยไม่เงยหน้า“สามปีก่อน ความโหดของคุณไม่ได้หนักขนาดนั้น”
“สามปีก่อน คุณก็ยังเป็นแค่สาวน้อยที่ปฏิบัติรับใช้คน ตอนนนี้รู้จักฆ่าคนแล้ว”
ฉินหมิงทำเสียงฮึดฮัดอย่างเย็นชา“การเปลี่ยนแปลงของคุณ นั้นมากจริงๆ”
หลิงหลงขมวดคิ้ว ไม่พูดอะไร
การเปลี่ยนแปลงของหลิงหลง เยอะมากพอจริงๆ
แต่เธอก็ไม่อยาก ถ้าได้ล่ะก็ หลิงหลงแค่อยากเป็นสาวน้อยคนนั้นที่อยู่ข้างกายลุงเฉียน ไม่อยากเรียนรู้เทคนิคการฆ่าอะไรคน
หลิงหลงส่ายหน้า“ถ้าคุณจะแก้แค้นแทนนายท่านฉิน ก็มาสิ”
“ได้ ก่อนตาย คุณอยากพูดอะไรไหม？”ฉินหมิงถามครั้งสุดท้าย
หลิงหลงส่ายหน้า“ขอบคุณ”
“ขอบคุณ？”ฉินหมิงขมวดคิ้ว มองหลิงหลงอย่างงุนงง
จากนั้นฉินหมิงก็หัวเราะฮ่าฮ่าเสียงดัง“หลิงหลง คุณโง่ใช่ไหม？ผมจะฆ่าคุณ คุณยังจะมาบอกขอบคุณผมเนี่ยนะ！”
“ถ้าคุณฆ่าฉันได้ ฉันขอบคุณจริงๆ”
“ชีวิตของฉันนี้ เป็นเสี่ยวชิงที่ยอมสละตัวเองเพื่อแลกกับมันมา”
“ผมอยากเจอเธอ”
“เสี่ยวชิงตายแล้ว？”ร่างของฉินหมิง ตะลึงอย่างเห็นได้ชัด
ฉินหมิงกับเสี่ยวชิง เติบโตมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่เดียวกัน
ก็แค่ ตอนที่ถูกรับออกมา เสี่ยวชิงไปกับลุงเฉียน ส่วนฉินหมิง กลับถูกฉินเฟิงรับมา
ตอนเด็กๆ ทั้งสองพึ่งพากันและกัน ดังนั้นจึงเกิดมิตรภาพที่ลึกซึ้ง
ถึงแม้ไม่เกี่ยวข้องกันทางสายเลือด แต่ความมิตรภาพระหว่างพวกเขา กลับลึกยิ่งกว่าพี่ชายน้องสาวแท้ๆ
“ตายแล้ว”หลิงหลงพยักหน้าเบาๆ
ฟันของฉินหมิงเกือบแตก“ใครฆ่าเสี่ยวชิง？บอกผมมา！”
“บอกคุณไปก็ไม่มีประโยชน์ คุณไม่มีทางแก้แค้นให้เสี่ยวชิงได้”หลิงหลงพูดดูถูกเล็กน้อย
“เหลวไหล สามปีนี้ ผมเรียนกังฟูตั้งมากมายจากกองกำลังพิเศษของผม คุณบอกผมมาว่าใครฆ่าเสี่ยวชิง พอฆ่าคุณเสร็จ ผมจะไปแก้แค้นให้เสี่ยวชิง”ฉินหมิงกัดฟันพูด
“คนพวกนั้นไม่ใช่คนที่คุณจะแตะต้องได้”
“อีกอย่าง คุณก็ไม่มีโอกาสนี้”หลิงหลงส่ายหน้า พูดเบาๆกับฉินหมิง
“เดี๋ยวผมจะเหลือลมหายใจให้คุณ บีบให้คุณพูดออกมา”
ตาทั้งคู่ของฉินหมิงแดงก่ำ เหมือนเสียสติไป
ในมือเขาถือมีด พุ่งเข้าไปที่หลิงหลง
ตอนที่ฉินหมิงใกล้จะวิ่งไปถึงตรงหน้าของหลิงหลง จู่ๆหลิงหลงก็เอากาแฟในมือสาดใส่ออกไป
ฉินหมิงยื่นมือไปกันไว้ ในตอนนี้เอง ไฟในร้านกาแฟ จู่ๆก็ดับลง
ตอนที่ไฟสว่างขึ้นมา ที่ท้องของฉินหมิง ก็เสียบด้วยมีดสองเล่ม
ส่วนหลิงหลง ก็ยืนอยู่ข้างๆ
“เห็นแก่หน้าของเสี่ยวชิง ฉันไม่อยากฆ่าคุณ คุณไปเถอะ”
หลิงหลงพูดเบาๆ“คุณฆ่าฉันไม่ได้ และก็ไม่มีความสามารถที่จะไปแค้นแทนเสี่ยวชิงด้วย”
“ทำตัวเป็นคนธรรมของคุณให้ดีๆเถอะ”
“ที่จริงเป็นคนธรรมดา นั้นดีมาก แค้นของนายท่านฉิน คุณแก้แค้นไม่ได้หรอก แค้นของเสี่ยวชิง ฉันจะไปแก้แค้นแทนให้คุณเอง รอแก้แค้นให้เสี่ยวชิงเสร็จ ฉันก็จะไปหาคุณ”
“ให้คุณฆ่าฉัน”หลิงหลงพูดไป ก็หันหลังให้ เดินเข้าไปในร้านกาแฟ
ถึงแม้สีหน้าของฉินหมิงไม่เต็มใจ แต่มีดสองเล่มที่ท้อง ก็พอจะอธิบายทุกอย่าง
แม้แต่ว่าหลิงหลงลงมืออย่างไรฉินหมิงก็ไม่ได้มอง เพราะวินาทีที่หลิงหลงลงมือ ก็ปิดไฟแล้ว
แต่ความเร็วของหลิงหลง นั้นไวมากจริงๆ
เพราะเวลาที่เปิดไฟและดับไฟ ห่างกันไม่กี่วินาที ในไม่กี่วินาทีนี้ เข้ามาแทงฉินหมิงได้ด้วยมีดสองเล่ม มันไม่ง่ายเลย
เมื่อกี๊ฉินหมิงไม่รู้สึกเลยว่ามีคนเข้าใกล้ รู้สึกแค่ว่าท้องของตัวเองเย็นๆ
หลังจากเปิดไฟ ก็พบว่าที่ท้องของตัวเองมีมีดอยู่สองเล่ม
มีดสองเล่มนี้แทงไม่ลึก ฉินหมิงรู้ว่า ถ้าหลิงหลงจะเอาชีวิตของเขา เขาก็ตายไปนานแล้ว
ไม่นานนัก หลิงหลงก็เดินออกมาจากในห้องของร้านกาแฟ ในมือของเธอ ถือกล่องยาไว้
“คุณไม่ฆ่าผม？”มองหลิงหลง ฉินหมิงก็ถามอย่างแปลกใจ
“ทำไมฉันต้องฆ่าคุณ？”หลิงหลงคิดเหตุผลที่จะฆ่าฉินหมิงไม่ออก
“แต่เมื่อกี๊ผมจะฆ่าคุณ”
“คุณจะฆ่าฉัน ฉันก็ต้องฆ่าคุณเหรอ？”หลิงหลงส่ายหน้า
“แต่ทำไมคุณต้องฆ่านายท่านฉิน？เขาทำผิดอะไร！”ฉินหมิงถามอย่างไม่เข้าใจ
หลังจากถามคำถามนี้ไป ในสายตาของหลิงหลง ก็เต็มไปด้วยความแค้นกับความโกรธ น้ำเสียงของเธอเย็นชา“เขาสมควรตาย ทุกคนในตระกูลฉิน ต่างสมควรตาย！
