บทที่441 ดูแลตระกูลฉินดีๆ อย่าให้ใครมองเป็นเรื่องตลก
หลังจากที่ฉินหมิงถามคำถามนี้ออกไป อาการที่ใบหน้าของหลิงหลง ก็เปลี่ยนเป็นตื่นเต้นขึ้นมา
หลิงหลงมีสีหน้าดุร้าย ในสายตามีความพร้อมฆ่าอย่างไม่สิ้นสุด
เหมือนว่า หลิงหลงจะทำการสังหารหมู่ทั้งตระกูลฉินจริงๆ
ฉินหมิงตกใจ ถามไปอย่างแปลกใจ“คุณ……ทำไมถึงเกลียดนายท่านฉินขนาดนี้？”
“แค่เพราะว่าเขาวาดรูปภาพนั่นเหรอ？”ฉินหมิงดูไม่ค่อยอยากจะเชื่อ
แค่ภาพๆเดียว ต้องทำให้หลิงหลงโกรธจนเป็นเช่นนี้เชียวเหรอ？
“ใช่ แค่เพราะภาพนั้น”หลิงหลงพยักหน้าอย่างเย็นชา
“เพราะว่าภาพนั้น คุณจึงฆ่านายท่านฉิน？”
ฉินหมิงกลืนน้ำลาย ดูเหลือเชื่ออย่างชัดเจน
“มันก็แค่ภาพวาดเท่านั้น”
ฉินหมิงมองไปที่หลิงหลง ทันใดนั้นก็โกรธเล็กน้อย“คุณฆ่านายท่านฉินยังไม่พอใจอีก แล้วยังอยากจะฆ่าสังหารหมู่คนของตระกูลฉินต่ออีก？”
ฉินหมิงเป็นนักรบพิเศษมาหลายปี เคยเห็นอันธพาลที่ชั่วช้าสามานย์อย่างสุดขีด
ถึงจะบอกว่าหลิงหลงนี้มองดูก็แค่ผู้หญิงอ่อนแอคนหนึ่ง แต่ตั้งแต่สายตาเมื่อกี๊ของหลิงหลง ฉินหมิงก็ตัดสินได้ทันทีว่า หลิงหลงต้องฆ่าคนจำนวนมากมาไม่น้อยแน่
หลิงหลงในตอนนี้ ทำให้ฉินหมิงรู้สึกถึงความกลัว
ถึงจะบอกว่าเมื่อกี๊หลิงหลงเล่นลูกไม้บางอย่าง เธอใช้ประโยชน์จากเสี่ยวชิงมาก่อน ทำให้อารมณ์ของฉินหมิงเปลี่ยนเป็นตื่นเต้นขึ้นมาก่อน พออารมณ์คนตื่นเต้น ก็จะเผยให้เห็นถึงข้อบกพร่อง
และจู่ๆหลิงหลงก็ยังปิดไฟ ทำการแอบโจมตี
ดูเหมือนหลิงหลงจะไม่ได้ใช้วิธีการที่ถูกต้องมาทำให้ชนะ
แต่ถึงแม้จะต่อสู้กันอย่างยุติธรรม ฉินหมิงก็คิดว่าตัวเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหลิงหลง
“ถ้าไม่ใช่เพราะว่าภาพนั้นของเขา หลอซ่าก็จะไม่ต้องพาพวกเราหนีไป พวกเราไม่หนี เสี่ยวชิงก็จะไม่ตาย ไม่ใช่แค่เสี่ยวชิง ยังมีคนอีกตั้งมากมาย”
“ทุกคน ต่างถูกเขาฆ่าตาย”
“ที่จริงการต่อสู้เมื่อสามปีก่อนนั้น จบไปแล้ว เพราะว่าภาพนั้นของเขา สี่ตระกูลใหญ่จึงไล่ล่าหลอซ่าอย่างไม่ปล่อย！”
หลิงหลงกัดฟันพูด“ถ้าไม่ใช่หลอซ่าพูดเมื่อกี๊ ให้พวกเราปล่อยตระกูลฉินไป คุณคิดว่า คุณจะมีชีวิตอยู่ไหม？สาวน้อยคนนั้น จะรอดไหม？”
“ฉันจะฆ่าตระกูลฉินทุกๆคน！”
หลิงหลงพูดอย่างเย็นชา
ในใจของหลิงหลง เต็มไปด้วยความเคียดแค้น
ด้านหนึ่งคือสี่ตระกูลใหญ่ อีกด้านคือตระกูลฉิน คนสองกลุ่มที่หลิงหลงเกลียดชังมากที่สุด
ฉินหมิงตกใจหลิงหลงจนไม่กล้าพูด
ยังไงผู้หญิงคนนี้ก็น่ากลัวมาก และอารมณ์ก็ไม่มั่นคงสุดๆ ฉินหมิงกลัวจะยั่วโมโหหลิงหลง ถูกหลิงหลงฆ่าตาย
พ่นลมหายใจยาวๆ สีหน้าของหลิงหลง ก็กลับมานิ่งอีกครั้ง
นอกจากพวกส้าวส้วย ก็ไม่มีใครรู้ว่าหลิงหลงผ่านอะไรมาบ้าง
เธอถูกจับไปอย่างทารุณถึงสองครั้ง และก็ถูกทรมานอย่างไร้มนุษยธรรม
ประสบการณ์บางอย่าง ก็น่ากลัวยิ่งกว่าความตาย
ดังนั้นพอกลับประเทศได้ หลี่ต๋าคางจึงเปิดร้านกาแฟให้หลิงหลง ให้เธอเรียนรู้การบดกาแฟ จุดประสงค์ก็เพื่อฝึกจิตใจ ปลอบประโลมความเคียดแค้นภายในใจของเธอ
ทั้งร้านกาแฟ ก็ปิดอย่างมิดชิด
เดิมทีฉินหมิงคิดจะฆ่าทำลาย
แต่ตอนนี้ เขากลับกลายเป็นหนูตัวเล็กในห้องทดลอง ตกอยู่ในจุดจบที่ใครก็ตามจะเข่นฆ่ารังแก
เขารู้สึกได้ว่า ถ้าหลิงหลงจะฆ่าเขา ก็ทำได้ง่ายเหมือนปอกกล้วยเข้าปาก
หลิงหลงค่อยๆมาตรงหน้าของฉินวี่เฟย มองเธอแวบหนึ่ง“คุณอยากฆ่าฉัน？”
ฉินวี่เฟยถูกสายตาของหลิงหลงจ้องเขม็ง ตกใจจนถอยหลัง
พูดยังไง ฉินวี่เฟยก็แค่เด็กสาวคนหนึ่ง
แม้จะถูกความเคียดแค้นปกคลุมไปทั้งสายตา เธอก็ไม่สามารถกลายเป็นปีศาจสาวที่ฆ่าคนโดยไม่ยี่หระได้
ส่วนหลิงหลง ได้รับการฝึกฝนมา
สามปีนี้ หลิงหลงรับการฝึกอบรม ได้รับความทรมานอย่างไร้มนุษยธรรม
พอเห็นความขี้ขลาดของฉินวี่เฟย หลิงหลงก็หัวเราะอย่างเหยียดหยาม“อยากแก้แค้น ก็ทำให้ตัวเองแข็งแกร่งขึ้นมาก่อนเถอะ”
“แต่ ปู่คุณน่ะสมควรตาย”
“ตอนที่เขาตาย น่าจะเตือนพวกคุณแล้ว ให้พวกคุณคนของตระกูลฉินไม่ต้องมาแก้แค้นฉันสินะ？”
หลิงหลงไม่ได้โง่ เธอทำการเตรียมพร้อมไปทั้งสองอย่างแล้ว
ถึงวิดีโอในอินเทอร์เน็ตจะพิสูจน์ว่านายท่านฉินฆ่าตัวตาย แต่ถ้าสืบจริงๆ ก็ต้องสืบเจอที่ตัวของหลิงหลง
ดังนั้น หลิงหลงเตรียมเส้นทางหลบหนีให้ตัวเองไปแล้ว
ก็แค่ การหลบหนีครั้งนี้ เธอก็แค่หลบอยู่ในมุมมืดชั่วคราว ไม่หนีไปที่ต่างประเทศ
“คุณชาย ให้ฉันทำแผลให้คุณเถอะ”
ตอนนี้เอง หลิงหลงหันหน้าไป มองหลี่ฝางอย่างนิ่งๆ
“โอเค”หลี่ฝางพยักหน้าตอบรับ
หลิงหลงเอาเสื้อผ้าที่พันบนตัวหลี่ฝางออกไปที่พื้น จากนั้นฆ่าเชื้อที่บาดแผลเสร็จ ก็ทำการพันแผล
“คุณเคยเรียนพยาบาล？”หลี่ฝางอดไม่ได้ที่จะถาม
“เมื่อก่อนฉันเป็นพยาบาลที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง”หลิงหลงพยักหน้า
พอพันแผลให้หลี่ฝางเสร็จ หลิงหลงก็มองมีดบนโต๊ะกาแฟ“ที่จริงคุณชายสามารถรับปากคำขอของผู้หญิงคนนี้ได้นะ”
“ฉันจะไม่ตอบโต้”หลิงหลงหัวเราะ แล้วพูด
หลี่ฝางส่ายหน้า“คุณคือคนของพ่อผม ผมฆ่าคุณ ก็เท่ากับว่าทรยศพ่อของฉัน”
“เรื่องเมื่อสามปีก่อน ผมก็รู้บางส่วน”
“ผมไม่เคยประสบมา และก็ไม่อยากไปพูดว่าใครผิดใครถูก กรรมตามทันคำพูดที่น่าขยะแขยงแบบนี้ ผมก็จะไม่พูด”
หลี่ฝางหัวเราะหึหึ พูดว่า“ผมรู้ว่าพ่อผมบอกคุณไปแล้ว ให้คนปล่อยคนตระกูลฉิน”
“แต่ถ้าคุณไม่อยากปล่อยจริงๆ ที่จริงก็ไม่มีใครขวางคุณได้”
“ก็แค่ถ้าคุณฆ่าฉินวี่เฟย ผมจะขัดขวาง ขวางด้วยชีวิต”หลี่ฝางกล่าวอย่างเด็ดเดี่ยว
“คุณไม่เผด็จการเท่าลูกพี่”
ได้ยินคำนี้ หลิงหลงก็หัวเราะเหอะเหอะ“ฆ่าคนก็ไม่ยากเลยที่จะรักษาบาดแผลในใจของฉัน”
หลิงหลงพูดจบ ก็หันหน้าไป
หลี่ฝางเคยได้ยินส้าวส้วยบอก ความทรมานที่หลิงหลงได้รับ หนักกว่าใครๆ
เพราะว่าเธอคือผู้หญิง
คนที่ชายแดน เห็นผู้หญิงก็จะจับมา
“เห้อ”
หลี่ฝางมองแผ่นหลังของหลิงหลง แล้วถอนหายใจ
หลี่ฝางก็ผ่านเรื่องราวที่ไม่ดี ตอนมัธยมปลายทั้งสามปี หลี่ฝางได้รับความทรมานมาไม่น้อย
หลายๆครั้ง หลี่ฝางเกือบจะกลายเป็นปีศาจ
เคยมีครั้งหนึ่ง หลี่ฝางซื้อมีดมา วางไว้ที่ใต้หมอนของตัวเอง เขาเคยคิดรอตอนดึกเกาเสิ้งกับจางเสี่ยวเฟิงและคนอื่นๆหลับแล้ว ก็จะเอามีดไปแทงพวกเขาให้ตาย
แต่ตอนที่หลี่ฝางถือมีดลงจากเตียง เขาก็ไม่กล้าแล้ว
โจรกลับใจ
มักจะมีคนกลุ่มหนึ่งชอบเอาคำนี้แขวนไว้กับตัวเองแล้วพูดว่า คนดีที่จะกลายเป็นพระนั้นยากเย็นแสนเข็ญ แต่คนเลวที่กลับใจก็แค่วางมีดในมือลง
ดังนั้น คนพวกนี้มักจะคิดว่าคนเลวที่กลับใจมักจะทำง่าย
ที่จริง คนเลวไม่ใช่ว่าใครๆก็เป็นได้ มากไปกว่านั้นคนเลวที่ถือมีดแล่เนื้อล่ะ？
ถ้าไม่ได้ถูกบังคับจนใจร้อนขึ้นมา ใครจะหยิบมีดแล่เนื้อออกมา！
หลี่ฝางคิดว่า ประสบการณ์พวกนั้นของตัวเองเมื่อเทียบกับหลิงหลงแล้ว เกรงว่าจะเทียบไม่ได้เลย？
หลิงหลงพันบาดแผลให้หลี่ฝางเสร็จ ก็เดินไปตรงหน้าของฉินหมิง แล้วถามว่า“คุณจะไปโรงพยาบาล หรือว่าให้ฉันพันแผลให้？”
ฉินหมิงตะลึงเล็กน้อย ไม่พูดอยู่นาน
หลิงหลงหยิบกรรไกรออกมา ตัดเสื้อของฉินหมิงทิ้ง
“บาดแผลไม่ลึก เพราะว่าฉันไม่อยากฆ่าคุณ ก่อนที่เสี่ยวชิงตาย ทิ้งจดหมายไว้ให้คุณด้วย เดี๋ยวฉันจะเอามาให้คุณ”
หลิงหลงพูดไป ก็พันแผลให้ฉินหมิงไปด้วย
“เสี่ยวชิง ตายแล้วจริงๆเหรอ？”ฉินหมิงยังคงไม่เชื่อเล็กน้อย
“ตายแล้ว”
ใบหน้าของหลิงหลงนิ่งมาก“ตายไปสองปีแล้ว”
“ฉันเอาขี้เถ้าเธอกลับมาประเทศ แล้วก็ตั้งหลุมศพให้เธอด้วย”หลิงหลงพูด
ใบหน้าของหลิงหลง นิ่งมาก มองความเสียใจไม่ออก
ฉินหมิงกลับร้องไห้ทันที“เธอตายได้ไง？ผมยังต้องพาเธอไปต้าหลี่อีกนะ”
สีหน้าหลิงหลงตะลึง ฉีกยิ้มออกมา“เธอเคยไปแล้ว”
“ตอนที่พวกเราหนี ก็ผ่านต้าหลี่”
หลิงหลงพันบาดแผลให้ฉินหมิงเสร็จ ก็ไปเอาจดหมายฉบับหนึ่งออกมา ยื่นให้ฉินหมิง“นี่ที่เสี่ยวชิงให้คุณ”
“จดหมายเลือด？”
ตอนที่เปิดจดหมายนั้น ทันใดนั้นมือฉินหมิงก็สั่น
“ตอนแรกคือเลือดของเสี่ยวชิง แต่เวลายิ่งผ่านไปนาน ลายมือแห้งหมดแล้ว ดังนั้นในทุกๆครั้ง ที่ฉันฆ่าคนๆหนึ่ง จากนั้นก็จะใช้เลือดเขา มาเขียนเนื้อหาในจดหมายใหม่อีกครั้ง”
“เลือดไม่ใช่ของเสี่ยวชิงแล้ว แต่เนื้อหาเป็นของเสี่ยวชิง”
หลิงหลงพูด“เธอชอบคุณมาก แต่ คุณกลับมองเธอเป็นแค่น้องสาว”
“เธอบอกว่าคุณมันโง่”
ฉินหมิงร้องไห้จนหมดสภาพ คุกเข่าลง บาดแผล ก็เปิดออกทันที
ทางนี้ หลี่ฝางหยิบสัญญาบนโต๊ะกาแฟมา ยื่นให้ฉินวี่เฟย“ผมเซ็นชื่อแล้ว ดูแลตระกูลฉินดีๆ อย่าให้ใครมองเป็นเรื่องตลก”
