บทที่444 มาคนหนึ่งผมก็จะฆ่าคนหนึ่ง
ฉินวี่เฟยเม้มปาก อยากพูดแต่พูดไม่ออก
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่หลี่ฝางถาม
หลี่ฝางย้ำไปอีกครั้งว่า“ผมอยากรู้จริงๆว่า คุณเห็นอะไรกันแน่？”
“อะไรกันแน่ที่ทำให้ความเคียดแค้นในใจของคุณสงบลง？”หลี่ฝางถามอย่างแปลกใจ
ตอนที่หลี่ฝางเอาหุ้นมูลค่าสองสามพันล้านคืนแก่ฉินวี่เฟย ฉินวี่เฟยก็ไม่ได้ทิ้งความแค้นลง
แต่เข้าไปในห้องกับหลิงหลง อยู่แค่แป๊บเดียว จู่ๆฉินวี่เฟยก็ยกโทษให้หลิงหลง
หลิงหลงเป็นฆาตกรที่ฆ่านายท่านฉินเชียว
หลี่ฝางยังคิดว่า ชีวิตนี้ฉินวี่เฟยจะไม่ยอมทิ้งความแค้นนี้ซะอีก
ใครจะไปรู้ว่า……
ฉินวี่เฟยสูดหายใจ“ถ้าฉันเป็นหลิงหลง ไม่มีทางใช้ชีวิตอยู่ต่อแน่”
“ไม่ใช่แค่ฉัน ผู้หญิงทั่วไป ก็ไม่น่าจะมีชีวิตต่อไปได้”
สองตาของฉินวี่เฟย เต็มไปด้วยความช็อก
“หลิงหลงพาฉันเข้าไปในห้อง แล้วถอดเสื้อผ้าของเธอออก ฉันเห็นร่างของเธอ ก็ตกใจทันที ร่างกายนั้น เหมือนผีเลย”
“หน้าอกเธอถูกคนทำร้ายไปครึ่งหนึ่ง ฉันไม่สามารถจินตนาการได้เลยว่าเธอผ่านอะไรมา”
“แล้วก็ด้านล่างของเธอ ก็ไม่เหมือนคนแล้ว”
“เธอบอกฉันว่า ตอนที่เธอหนี ถูกคนกลุ่มหนึ่งจับไว้ ทิ้งไปในหลุมดำมืดมิดที่หนึ่ง ด้านในเต็มไปด้วยทาสที่ถูกเลี้ยง”
“ปกติทาสพวกนั้นจะทำงานให้ทั้งวันทั้งคืน พวกเขากินไม่อิ่ม ใส่เสื้อผ้าอย่างไม่อบอุ่น ป่วยก็ถูกยิงทันที”
“เหล่าบรรดาทาสที่ใช้ชีวิตโดยมีสวัสดิการอย่างเดียวก็คือผู้หญิง ในทุกๆคืน จะส่งผู้หญิงไปคนหนึ่ง”
“และผู้หญิงพวกนี้ มีไม่มากนักที่ออกไปได้ทั้งที่มีชีวิตอยู่”
“ส่วนมากก็จะถูกพวกทาสทรมานจนตาย”
พูดถึงตรงนี้ น้ำเสียงของฉินวี่เฟยก็สำลัก“ที่จริงฉันไม่สามารถจินตนาการภาพนั้นได้เลย”
“หลิงหลงหลบหนีออกมาจากข้างในได้ เป็นเรื่องมหัศจรรย์มาก”
“ผู้หญิงหลายคน สุดท้ายก็ถูกกินเรียบ”
“ที่แท้ต่างประเทศก็ยังมีสถานที่แบบนี้”
ฉินวี่เฟยขมวดคิ้ว พูดว่า“หลิงหลงพูด ทั้งหมดนี้ ล้วนแต่เป็นปู่ฉันทำ”
“สี่ตระกูลใหญ่เอาภาพเหมือนที่ปู่ฉันวาดมา จากนั้นก็ไล่ล่าพวกเขาตลอด”
ทันใดนั้นฉินวี่เฟยก็ถอนหายใจ พูดว่า“เธอบอก นี่ยังไม่เท่าไหร่”
“จากนั้น เธอก็ยังเคยประสบผ่านอีกครั้ง”
“ตอนที่เธอเล่าเรื่องพวกนี้จบ จู่ๆฉันก็รู้สึกว่า ความตายไม่ใช่เรื่องที่น่ากลัวที่สุดบนโลกใบนี้”
“ถึงคุณปู่จะตายแล้ว แต่ก็แก่แล้ว ถึงไม่มีหลิงหลง คุณปู่ก็อยู่ได้อีกไม่กี่ปี และหลายปีนี้ คุณปู่ก็มีความสุขไปกับความรุ่งโรจน์มั่งคั่งแล้ว แต่พวกหลิงหลง กลับได้รับความทรมานอย่างไร้มนุษยธรรม”
“เปรียบเทียบกันแล้ว คุณปู่ของฉันก็ทำบาปจริงๆ”
ทันใดนั้นฉินวี่เฟยก็เข้าใจขึ้นมา
“ความเสียใจยากที่จะเลี่ยง ถึงแม้ฉันเจ็บปวดมากที่คุณปู่เสียไป แต่พอเห็นสิ่งที่หลิงหลงเจอ ฉันก็ยิ่งสงสารหลิงหลง หลิงหลงพูดว่า ชีวิตของเธอ เป็นเพื่อนสองคนของเธอที่เสียสละ แลกกลับมา”
“เธอมีชีวิตอยู่ ก็เพื่อแก้แค้น”
“ที่จริงเธออยากฆ่าตระกูลฉินทุกคน เพื่อระบายความเกลียดชังในใจ แต่คิดไม่ถึงว่า พวกเราสองคนกลับเกิดความคลุมเครือที่ไม่ชัดเจน”
“หลี่ฝาง ถ้าไม่ใช่ความสัมพันธ์ของฉันกับคุณ คิดดูแล้วตอนนี้ฉันคงถูกหลิงหลงฆ่าตายนานแล้ว”
ฉินวี่เฟยมองหลี่ฝาง ทันใดนั้นก็แสดงแววตาขอบคุณ“ดังนั้น จู่ๆฉันก็ไม่เกลียดชังคุณ”
“ที่จริงเป็นคุณที่ช่วยฉันไว้ ช่วยพวกเราทั้งตระกูลฉิน”
“คุณปู่ของฉันบอกในพินัยกรรมว่า ให้พวกเราอย่าไปสืบหาสาเหตุที่เขาตายอีก พวกเราคนของตระกูลฉิน ควรปฏิบัติตามคำสอนที่ปู่กำชับ”
“คุณปู่ดูแลตระกูลเฉียนมาโดยตลอด มักจะยื่นมือมาช่วยตลอด เมื่อก่อนพ่อของฉันเคยถามฉัน ว่าทำไมช่วยตระกูลเฉียนสุดแรงขนาดนี้ เขาบอกว่าติดหนี้คนแก่ตระกูลเฉียนท่านหนึ่ง”
“พอคิดถึงคนแก่คนนั้น ก็น่าจะลุงเฉียนสินะ”
ฉินวี่เฟยส่ายหน้า“สามปีก่อนเกิดอะไรขึ้นนั้น ฉันไม่รู้แน่ชัด แต่คุณปู่คือคนที่ไม่มีเหตุผลมาก ถ้าไม่สมเหตุสมผลจริงๆ เขาไม่ไปกระโดดลงแม่น้ำแน่”
หลี่ฝางไม่พูดอะไร ฉินเฟิงกระโดดลงแม่น้ำ จุดประสงค์เพื่อรักษาทั้งตระกูลฉิน
หลี่ฝางฟังคำตอบของฉินวี่เฟยเสร็จ ในใจก็รับไม่ได้
ถึงจะบอกว่าสิ่งที่พบเจอของหลิงหลง เป็นนายท่านฉินที่ทำร้าย
แต่ถ้าสืบหาจริงๆ ก็เป็นความรับผิดชอบของพ่อของตัวเองส่วนหนึ่ง
ถ้าตอนนั้นหลิงหลงไม่ตาพ่อของตัวเองหนีไป ก็คงไม่เจอการข่มเหงเช่นนี้สินะ？
ตอนนั้นคนที่สี่ตระกูลใหญ่จะฆ่า คือหลอซ่า นั่นก็คือพ่อของหลี่ฝาง
หลิงหลงก็แค่สาวน้อยที่ติดตามข้างกายลุงเฉียน เธอสามารถหาสถานที่เพื่อปกปิดชื่อได้ สี่ตระกูลใหญ่ไม่จำเป็นต้องกำจัดสาวน้อยคนหนึ่งให้สิ้นซาก
คิดถึงพวกนี้ หัวใจหลี่ฝางก็กระอักกระอ่วน จากนั้นเขาก็พูดเสียงทุ้มเบา“ไปเถอะ ผมจะส่งคุณกลับไปตระกูลฉิน”
“ถึงคุณจะทิ้งความแค้น แต่ไม่ได้หมายความว่าทุกคนในตระกูลฉินจะยอมทิ้ง”
“เดี๋ยวคุณกลับไปที่ตระกูลฉิน ฝากบอกพวกคุณตระกูลฉินแทนผมด้วย ใครกล้าไปก่อกวนหลิงหลง มาคนหนึ่งผมก็จะฆ่าคนหนึ่ง”
“ถ้าคิดว่าหลุมศพของนายท่านฉินนั้นเหงาไป ก็มาลองดูได้”
หลี่ฝางพูดอย่างเย็นชา
ฉินวี่เฟยตกใจ แต่ไหนแต่ไรไม่เคยเห็นหลี่ฝางที่จะเผด็จการเช่นนี้
“คุณสงสารเธอเหรอ？”หลายวินาทีผ่านไป ฉินวี่เฟยก็ถาม
“ใช่สิ เธอหนีก็เพราะพ่อของผม พวกเราตระกูลหลี่เป็นหนี้เธอ ดังนั้น ไม่ว่าต่อไปเธอจะทำอะไร ผลที่ตามมาทุกอย่าง ก็ให้พวกเราตระกูลหลี่รับผิดชอบ”
หลี่ฝางพูด“กลับไปโน้มน้าวคนตระกูลฉินของพวกคุณ สิ่งชดเชยที่สมควรทำ ตระกูลหลี่จะทำให้ไม่น้อยเลย แต่อย่าไปสร้างปัญหาให้หลิงหลงเด็ดขาด ที่คือเส้นตาย”
เงียบไป หลี่ฝางก็คิดว่าคำพูดตัวเองไม่เหมาะสม จึงพูดเสริม“ผมรู้ว่าชดเชยแค่ไหนก็เอาชีวิตนายท่านฉินกลับคืนมาไม่ได้ แต่ที่พวกเราตระกูลหลี่ทำได้ ก็มีอีกมากมาย”
ฉินวี่เฟยไม่พูด ได้แต่พยักหน้า
หลี่ฝางเปิดรถ ฉินวี่เฟยนั่งที่นั่งข้างคนขับ ทันใดนั้น บรรยากาศในรถ ก็ดูอึดอัดขึ้นมา
ทั้งสองต่างไม่พูด เหมือนไม่มีหัวข้อที่ไปด้วยกันได้
แน่นอนว่า ฉินวี่เฟยเพิ่งเสียปู่ไป อารมณ์ก็ไม่ดีเท่าไหร่นัก
แต่ก็เป็นฉินวี่เฟยที่ทำลายความเงียบก่อน“หลี่ฝาง ฉันอยากถามคุณหนึ่งคำถาม”
“ถามสิ”หลี่ฝางตอบรับ
“ก่อนหน้านี้คุณตอบรับฉันไว้ นับไหม？”ทันใดนั้นฉินวี่เฟยก็ถาม
“คุณหมายถึง เรื่องที่เสแสร้งทำเป็นแฟนคุณเหรอ？”หลี่ฝางถาม
ฉินวี่เฟยพยักหน้าอย่างขี้ขลาด“ไม่ได้เสแสร้ง แต่เป็นอย่างทางการ”
ทันใดนั้นหน้าของฉินวี่เฟยก็แดง“ฉันรู้ว่าพูดตอนนี้ไม่เหมาะสม แต่ฉันก็ยังอยากถาม”
“ฉันอยากรู้คำตอบเป็นอย่างมาก อยากรู้ตำแหน่งที่ตัวเองอยู่ในหัวใจของคุณ”
“ถ้าคุณยังปฏิเสธ ฉันก็จะเตรียมเลิกเรียน ไปเรียนรู้การทำธุรกิจกับพ่อฉันแล้ว……”ฉินวี่เฟยพูด
หลี่ฝางเข้าใจความหมายของฉินวี่เฟย คำตอบของตัวเอง เป็นตัวตัดสินอนาคตของฉินวี่เฟยจะเดินไปทางไหน
หลี่ฝางส่ายหน้า พูดว่า“ช่วยเรื่องคุณปู่ของคุณเสร็จ ผมค่อยตอบคำถามนี้ของคุณละกัน”
หลี่ฝางต้องการเวลาพิจารณา
ที่จริงหลี่ฝางเข้าใจแล้วว่า ฉินวี่เฟยมีพื้นที่ อยู่ข้างในใจของตัวเองแล้ว
แต่หลี่ฝาง ในเวลานั้น ก็ยังลืมลู่หลุ่ยไม่ลง
ถ้าตอบรับฉินวี่เฟยไป งั้นตัวเองกับลู่หลุ่ย ก็ไม่มีความเป็นไปได้อีกแล้ว
ลู่หลุ่ยเคยเจอตัวเองกับฉินวี่เฟยครั้งหนึ่งแล้ว ถ้าคบกันอย่างเป็นทางการ จะต้องเป็นคู่รักในโรงเรียนอย่างเลี่ยงไม่ได้ แบบนั้น ลู่หลุ่ยจะต้องเสียใจมากแน่ๆ
หลี่ฝางไม่อยากทำร้ายลู่หลุ่ยอีก
เพิ่งเลิกกัน ก็ไปมีความรักแล้ว ไม่ค่อยให้เกียรติแฟนเก่าของตัวเองอย่างมาก
ไม่นานนัก รถก็ขับเข้าไปที่ข้างหน้าคฤหาสน์ของตระกูลฉิน คฤหาสน์ของตระกูลฉินในตอนนี้ มีคนยืนอยู่ที่หน้าประตูไม่น้อย
มีผู้บริหารระดับสูงของตระกูลฉิน หุ้นส่วน และก็มีคนใหญ่โตบางคนของเมืองเอก รุ่นพี่ที่เป็นมิตรกับนายท่านฉินก่อนตาย
หลี่ฝางจอดรถลง ฉินวี่เฟยจึงถาม“คุณจะลงไปไหม？ถ้าไม่ลงไป คุณก็ขับรถไปเถอะ”
“ที่นี่เรียกรถยาก”ฉินวี่เฟยพูด
หลี่ฝางคิดอยู่สักพัก จึงพูด“ผมกลับไปด้วยกันกับคุณละกัน”
“ผมอยากไปคำนับนายท่านฉิน ยังไงก็มาแล้ว”
พูดไป หลี่ฝางก็ลงจากรถ ฝีเท้าของเขาหนักหน่อยๆ ยังไงการตายของนายท่านฉิน ก็เกี่ยวข้องกับตัวเองอย่างมาก
ถ้าถูกจำได้ กลัวว่าจะเกิดปัญหาใหญ่
แต่หลี่ฝางก็ยังเดินเข้าไป แต่เข้าไปได้ไม่นาน หลี่ฝางก็มองเห็นเหล่าใบหน้าที่คุ้นเคย
มองเห็นคนพวกนี้ ทันใดนั้นหลี่ฝางก็หยุดฝีเท้า อยากจะออกไป
