บทที่446 หมาทิเบตัน ช่วยผมเคลื่อนไหวกล้ามเนื้อหน่อย
หลี่ฝางหันไปมองอย่างตระหนักได้ ก็เป็นหมาทิเบตันตามขึ้นมาจริงๆ
หัวใจของหลี่ฝาง สั่นทันที
แต่หลี่ฝางคิดๆดู หมาทิเบตันน่าจะไม่กล้าขนาดนั้นหรอกนะ？
ข้างกายตัวเองไม่ใช่แค่มีผู้บัญชาการตำรวจอยู่ ด้านหน้าของตระกูลฉิน ก็ยังมีคนจำนวนมากอยู่ด้วย
ถ้าหมาทิเบตันกล้าฆ่าคนในสถานการณ์เช่นนี้ ก็ไม่มีกฎหมายของบ้านเมืองแล้วจริงๆ
หลี่ฝางมองหมาทิเบตันแวบหนึ่ง จึงหันไปอย่างกะทันหัน
“วางใจเถอะ มีผมคุ้มกันคุณ เขาไม่ทำอะไรแน่”หูเฟยมองความกลัวของหลี่ฝางออก จึงปลอบใจหลี่ฝาง
หลี่ฝางพยักหน้า พูด“ยังไงคุณก็มีปืน ผมจะกลัวอะไร？ใช่ไหม！”
พูดคำนี้จบ ทันใดนั้นหลี่ฝางก็ขมวดคิ้ว
ปืน！
ทำไมถึงลืมเรื่องนี้ได้
หูเฟยมีปืน！
หมาทิเบตันก็มีปืนนี่！
“เอาปืนของคุณออกมา！”หลี่ฝางพูดเบาๆ
“เอาปืนมาทำอะไร？เขาก็ไม่กล้าทำอะไรซี้ซั้วหรอก”
หูเฟยกลับมีใบหน้าไม่แคร์“คุณกลัวอะไร มีผมอยู่ คุณวางใจเถอะ”
“ผมไปส่งคุณขึ้นรถ รอคุณขึ้นรถแล้ว คุณก็จะปลอดภัยแล้ว”
“ผมยังต้องกลับไป ยังไงผมก็เป็นตัวแทนตระกูลสวีมาที่นี่ จะไปแบบนี้ไม่ได้”
หูเฟยพูด“พวกเราตระกูลสวีกับตระกูลฉินมีการไปมาค้าสู่ของธุรกิจ นายท่านฉินจากไปแล้ว ก็ไม่รู้ว่าใครจะมารับต่อ”
“เห้อ คุณว่าเมืองเอกนี้ ทำไมจู่ๆก็ไม่ยุติธรรมนะ สวีส้าวชิวเพิ่งตายไม่กี่วันเอง นายท่านฉินก็กระโดดน้ำอีก เห้อ ……”
หูเฟยถอนหายใจอย่างไม่รู้ความจริง
ส่วนในใจของหลี่ฝางกลับรู้เป็นอย่างดี ไม่ว่าจะเป็นสวีส้าวชิว หรือว่าฉินเฟิง การตายของพวกเขา ต่างเกี่ยวข้องกับตระกูลหลี่อย่างสลัดไม่ออก
แต่ความลับนี้ ไม่สามารถให้โลกภายนอกรู้ได้
ถ้าให้โลกภายนอกรู้ว่าหัวหน้าครอบครัวสองตระกูลนี้ต่างถูกตระกูลหลี่ฆ่าตาย งั้นทุกครอบครัว ก็จะหวาดกลัวตระกูลหลี่ เกิดความเป็นศัตรูกัน
สถานการณ์เช่นนี้ หลี่ฝางไม่อยากเห็น
ตามองเห็นว่าจะเดินไปถึงตรงหน้ารถแล้ว หลี่ฝางก็หยิบกุญแจออกมา เตรียมจะเปิดประตูรถ
หลี่ฝางก็ถอนหายใจในเวลานี้
แต่ตอนที่หลี่ฝางเอามือไปวางไว้ที่ประตูรถ หมาทิเบตันก็ปรากฏตัว
มือข้างหนึ่งของหมาทิเบตันจับมือของหลี่ฝาง หัวเราะหึหึ“คุณชายหลี่ ทำไมต้องรีบไปขนาดนี้ล่ะ？”
“คุณ……คุณมาอยู่ข้างๆผมตั้งแต่เมื่อไหร่？”
หลี่ฝางกังวลจนเกือบจะพูดไม่ออก
หลี่ฝางกับหูเฟย ไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าเลย
แต่หมาทิเบตัน ที่จริงตามหลังพวกเขามาอยู่
“นี่ไม่ใช่รถของคุณสินะ？ผมจำได้ว่านี่คือรถของตระกูลฉิน ทำไมคุณขับรถของคนอื่นล่ะ คุณชายหลี่？”หมาทิเบตันยื่นมือออกไป แย่งกุญแจในมือของหลี่ฝางไป
“เกี่ยวอะไรกับคุณ เอากุญแจมาคืนผม！”หลี่ฝางพูดอย่างเซ็งๆ
หูเฟยในตอนนี้ก็เอาปืนออกมา“ผู้ชายคนนี้อย่าทำอะไรมั่วๆนะ”
“เอาบัตรประชาชนมาให้ผมดู ผมสงสัยว่าคุณคือผู้ร้ายที่ต้องการตัว”หูเฟยเอาปืนจ่อไปที่หมาทิเบตัน
หมาทิเบตันหัวเราะเบาๆ“ผู้ร้ายที่ต้องการตัว？เจ้าหน้าที่ตำรวจ จะเป็นไปได้ไง ผมคือพลเมืองดี”
“ถึงผมจะดูโหด แต่ไม่ใช่ผู้ร้ายที่เป็นที่ต้องการตัวอะไรทั้งนั้น”
หมาทิเบตันยื่นมือออกไป หยิบบัตรประชาชนยื่นไป ตอนที่หูเฟยรับไป หลี่ฝางก็ตะโกนออกมาจากจิตใต้สำนึก“ระวัง！”
สัมผัสที่หกของหลี่ฝางบอกตัวเองว่า หมาทิเบตันจะลงมือแล้ว
เป็นอย่างที่คาดไว้ ตอนที่หูเฟยยื่นออกไปรับบัตรประชาชนนั้น หมาทิเบตันก็คว้าข้อมือของหูเฟย จากนั้นก็ออกแรงบิด
เสียงร้องโอ๊ยออกมา ออกมาจากปากของหูเฟย
ที่มุมปากของหมาทิเบตันหัวเราะ แย่งปืนไปจากมือของหูเฟย ได้อย่างง่ายดาย“หึหึ ผมว่าผู้บัญชาการตำรวจอย่างคุณนี่ไร้ความสามารถจริงๆ แม้แต่ปืนของตัวเองก็ถือไว้ไม่มั่นคง ”
“ผมถือแทนคุณเองละกัน”
หมาทิเบตันถือปืนไว้ ถือไว้ในกำมือ แต่เขาไม่ได้จะเหนี่ยวไก ก็แค่เปิดออก แล้วเอากระสุนทั้งหมดออกมา
“คุณชายหลี่ คิดไม่ถึงว่าการตอบสนองของคุณจะดีขนาดนี้”
“คุณรู้ได้ไงว่าผมจะลงมือน่ะ？”
หมาทิเบตันมองไปที่หลี่ฝาง ถามอย่างแปลกใจ
การลงมือของหมาทิเบตันนั้นไวมาก ไวจนถึงรู้ว่าเขาจะลงมือ การกระทำของคุณ ก็ยังไม่ได้สติคืนมา
“เดาน่ะ”หลี่ฝางพูดอย่างซื่อสัตย์
“คุณเดาได้ตรงมาก”
หมาทิเบตันหัวเราะเหอะเหอะ มองไปที่หลี่ฝาง พูดว่า“งั้นคุณเดาอีกครั้งสิ”
“เดาว่าผมจะฆ่าคุณไหม？”
หมาทิเบตันมองไปที่หลี่ฝาง หรี่ตาลงหัวเราะออกมา
ในสายตาของหมาทิเบตัน หลี่ฝางก็เหมือนมดอ่อนแอตัวหนึ่ง
หมาทิเบตันอยากจะขย้ำให้ตาย ก็สามารถขย้ำให้ตายได้เลย
หลี่ฝางขมวดคิ้ว มองไปที่หมาทิเบตัน“ผมเดาว่าคุณไม่ฆ่าผมหรอก”
“ทำไม？”หมาทิเบตันถามเบาๆ
“เพราะว่าคุณไม่โง่ขนาดนั้น ฆ่าผมไม่มีประโยชน์ใดๆกับคุณ กลับกันยังไปยั่วโมโหตระกูลหลี่ของพวกเราอีก แบบนั้น ตระกูลหลี่ก็จะไล่ฆ่าคุณ”
“ผมรู้ว่าคุณไม่ได้ขายชีวิตเพื่อตระกูลมู่ แต่ไม่ว่าคุณจะขายชีวิตเพื่อใคร ผมจะแนะนำคุณอย่าง รักษาชีวิตของตัวเองไว้ดีๆ”หลี่ฝางพูด
“ความหมายของคุณ ก็คือผมไม่กล้าฆ่าคุณ？”มุมปากของหมาทิเบตัน ทันใดนั้นก็เย็นชาทันที
“ไม่ใช่ไม่กล้า แต่ไม่คุ้มค่า ฆ่าผมไป นอกจากจะมีความแค้นกับพวกเราตระกูลหลี่แล้ว คุณยังจะได้อะไรอีกล่ะ？”หลี่ฝางถามย้อน
หลี่ฝางในตอนนี้ ตกใจแทบตาย แต่ยังจงใจทำนิ่งๆ
“คุณชายหลี่ คุณเดาไม่ผิด ผมไม่ได้ขายชีวิตให้ตระกูลมู่จริงๆ”
“ที่จริงแล้ว ผมไม่ได้ทำงานให้ตระกูลไหนทั้งนั้น”
“ผมมาที่เมืองเอกด้วยตัวเอง จากต่างประเทศ เป็นหมื่นกิโลเพื่อมาถึงที่นี่”
หมาทิเบตันพูดเบาๆ“จุดประสงค์ที่ผมมา ก็เพื่อแก้แค้น”
“แก้แค้น？”หลี่ฝางขมวดคิ้ว
“ใช่ บอดี้การ์ดข้างกายคุณคนนั้น ผู้ชายคนนั้นที่ชื่อส้าวส้วย ผมเคยเป็นบอดี้การ์ดให้คนสำคัญคนหนึ่ง แต่ส้าวส้วย กลับถือเวลาที่ผมไม่ทันสังเกต ฆ่าเขาตาย”
“นี่สำหรับผมแล้ว เป็นเรื่องน่าละอายทั้งชีวิต และก็เป็นรอยด่างในชีวิตของผมด้วย”
“ดังนั้น ผมอยากฆ่าคุณ บีบให้เขาลงมือกับผม”
“หรือว่า คุณจะโทรเรียกเขามา ……”
หมาทิเบตันหรี่ตาลงแล้วหัวเราะ“คุณเรียกเขามา ผมจะฆ่าคุณต่อหน้าเขา ให้เขาได้ลิ้มลองรสชาติแห่งความแพ้พ่ายในการคุ้มครองเจ้านาย”
“ไม่ต้องหรอก ผมมาแล้ว”
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ ส้าวส้วยก็ปรากฏตัวที่หน้ารถแล้ว
หลี่ฝางเห็นส้าวส้วย เดิมทีหัวใจที่หมดหวัง จู่ๆก็มีความหวังเพิ่มเข้ามา
หลี่ฝางหมดคำพูดหน่อยๆ คนฝีมือดีพวกนี้ ทำไมถึงผีเข้าผีออกกันหมด
เห็นได้ชัดว่า ส้าวส้วยมาตั้งนานแล้วแน่ๆ
ก็แค่ไม่ได้ปรากฏตัวเท่านั้น
ส้าวส้วยเดินไปทางหมาทิเบตัน มาตรงหน้าเขา
ที่จริงหมาทิเบตันสามารถใช้กังฟูในตอนที่ส้าวส้วยเดินมา ฆ่าหลี่ฝางได้
ยังไงคนอย่างหลี่ฝางที่เล่นกังฟูไม่ได้ หมาทิเบตันสามารถฆ่าได้แน่นอน
ก็แค่ เวลานี้หมาทิเบตันนั้นตะลึงงัน
เขาคิดไม่ถึงว่า ส้าวส้วยจะอยู่ตรงหน้าเขา
หมาทิเบตันไม่รู้ว่าส้าวส้วยมาเมื่อไหร่ คนฝีมือดีอย่างส้าวส้วย มาตรงหน้าหมาทิเบตัน หมาทิเบตันกลับไม่รู้สึกใดๆ
นี่มันน่ากลัวมาก
หมายความว่า ส้าวส้วยสามารถแอบโจมตีหมาทิเบตันได้ตลอดเวลา ถือโอกาสที่หมาทิเบตันไม่ทันสังเกต
ดังนั้นเวลานี้ ที่ใบหน้าของหมาทิเบตัน ก็ปรากฏความกังวล
“ลูกพี่ไม่ให้ผมแตะต้องคุณ”
ส้าวส้วยมองไปที่หมาทิเบตัน พูดว่า“ไม่อย่างนั้น ผมก็จัดการไปนานแล้ว”
“หมาทิเบตัน คุณคือคู่ต่อสู้ที่ฝีมือไม่เลว”
ส้าวส้วยหยิบบุหรี่ออก ยื่นให้หมาทิเบตัน“ตั้งแต่กลับมา ที่ผมเจอล้วนแต่เป็นพวกขยะ ไม่มีใครเคยให้ผมจัดการดีๆสักคน”
“ช่วยผมหน่อย ให้ผมได้เคลื่อนไหวกล้ามเนื้อดีๆ ได้ไหม？”
ส้าวส้วยเลิกคิ้วใส่หมาทิเบตัน ด้วยท่าทางนิ่งๆ
หมาทิเบตันไม่ได้รับบุหรี่ในมือของส้าวส้วย แต่มองเขาด้วยใบหน้าซีเรียส“คุณ……น่ากลัวเหมือนที่เล่ากันมา”
เวลานี้หมาทิเบตันเสียใจเล็กน้อย
ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงคุ้มกันเจ้านายอย่างแพ้พ่าย
คนอย่างส้าวส้วยนี้ เขาเอาไม่อยู่โดยสิ้นเชิง ดีที่ส้าวส้วยถือโอกาสตอนที่หมาทิเบตันไม่สังเกตแล้วแอบโจมตีเจ้านายเขา
นี่ถ้าหากหมาทิเบตันอยู่ในตอนที่ส้าวส้วยลงมือ เกรงว่าหมาทิเบตันคงเสียชีวิตไปนานแล้ว
เวลานี้ ทันใดนั้นหมาทิเบตันก็ตระหนักได้ ส้าวส้วยตรงหน้าคนนี้ ฝีมือไกลเกินตัวเองมาก
“ทำไม กลัวเหรอ？”
ส้าวส้วยหัวเราะเหอะเหอะ มองที่หมาทิเบตันแล้วหัวเราะ“เมื่อกี๊คุณไม่ได้บอกเหรอว่าจะฆ่าเจ้านายของผม ต่อหน้าผมน่ะ？”
“มาสิ คุณฆ่าให้ผมดู”
พูดไป ส้าวส้วยก็จุดบุหรี่ให้ตัวเอง
วินาทีที่ส้าวส้วยจุดบุหรี่นั้น หมาทิเบตันก็ลงมือ
หมาทิเบตันคิดว่า นี่คือโอกาสแอบโจมตีเพียงอย่างเดียวของเขา
และมุมปากของส้าวส้วย ก็ปรากฏรอยยิ้มที่ขี้เล่น
เวลานี้ ส้าวส้วยรอมานานมากแล้ว
