บทที่ 464 เจ้านาย ผมมาสายแล้ว
และตอนนี้เอง ถังจิ้นก็ลุกขึ้นกะทันหัน เตะไปที่ขาเก้าอี้ของตู้เฟย
เสียงดังปัง ตู้เฟยล้มลงสองขาชี้ฟ้า
ตู้เฟยตบก้นลุกขึ้นมา สองตาแดงก่ำมองถังจิ้น
“เตะฉันทำไม อยากตายหรือไง”
ถังจิ้นมองตู้เฟยอย่างไม่พอใจ “ถ้าแกยังจ้องฉันอีกนะ ฉันจะควักดูตาแกออกมาคอยดู”
เดิมทีหลี่ฝางคิดว่า ตามนิสัยของตู้เฟยนั้น เขาคงต้องชกต่อยกับถังจิ้นแน่
แต่ใครจะไปรู้ ตู้เฟยก็เพียงแค่จับเก้าอี้กลับมาวาง แล้วนั่งลงใหม่
เหมือนไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น
นิ่งผิดปกติ นิ่งจนน่ารังแก
คนในห้อง ต่างก็นินทาซุบซิบว่าถังจิ้นนั้นรังแกคนอื่น
และทุกคนก็ดูออก ว่าตอนนี้ถังจิ้นนั้น เป็นหมารับใช้ของหลี่ฝาง
แค่เวลาสั้นๆ ความหวาดกลัวที่ทุกคนมีต่อหลี่ฝาง ก็มีมากขึ้น
แน่นอน หลี่ฝางก็ไม่ได้สนใจ
หลี่ฝางเพียงแต่รู้สึกว่า ตู้เฟยเปลี่ยนไป มากจริงๆ
มากจนไม่อยากจะเชื่อ
ตอนเลิกเรียน หลิวเฉินมาที่ห้องเรียนของหลี่ฝาง บอกกับหลี่ฝางว่า ให้เขาไปที่หน้าประตูมหาลัย
หลัวเฉินไปแล้ว หลี่ฝางก็กวักมือ เรียกถังจิ้นเข้ามา
ถั้งจิ้นเดินเข้าไป ถามอย่างนอบน้อมว่า “คุณชายหลี่ คุณเรียกผมมีเรื่องอะไร”
ถังจิ้นยังคงคิดว่าหลี่ฝางจะให้เขาจัดการตู้เฟย จึงถูกหมัดไปมาพูดว่า“เดี๋ยวหลังเลิกเรียน ผมจะช่วยคุณสั่งสอนมันสักตั้ง”
“ตู้เฟยเหรอ ช่างเถอะ”
หลี่ฝางถามถังจิ้น “พ่อของหลิวเฉินชื่ออะไร”
“หลิวต้าหนึง เป็นคนโหดเหี้ยมอำมหิต ตอนนี้เขาอยู่กับหวางเห้า ยิ่งกร่างเข้าไปใหญ่ แม้ต่พี่ซินปาเขายังไม่มองอยู่ในสายตา ”ถังจิ้นพูดอย่างอารมณ์ไม่ดี
หลี่ฝางอืมหนึ่งเสียง ควักมือถือออกมา โทรหาหวางเห้า “เจ้านาย คุณหาผมเหรอ”พอรับโทรศัพท์ หวางเห้าก็พูดขึ้นอย่างเคารพ
“ลูกน้องของนาย มีคนที่ชื่อหลิวต้าหนึงด้วยใช่ไหม”หลี่ฝางเลิกคิ้ว
ถามตรงๆไม่อ้อมค้อม
“เจ้านาย คุณรู้ได้ยังไง อย่าว่าอย่างงั้นอย่างงี้เลย หลิวต้าหนึงคนนี้ความสามารถไม่เบาเชียว ลงมือโหดเหี้ยม มีหูตาเพียบ……”หวางเห้าเริ่มอวยขึ้นมา
แต่หวางเห้ายังอวยได้ไม่กี่คำ ก็ถูกหลี่ฝางตัดบทซะก่อน “โหดก็จริง เมื่อกี้ลูกชายเขามาขู่ฉัน อีกเดี๋ยวหลิวต้าหนึงคงได้ตีขาฉันหักแน่”
“หวางเห้า ทำได้ดีนี่ คิดอยากจะหักหลังกันหรือไง”
“ลูกน้องนาย จะกำจัดฉัน”หลี่ฝางพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาแกมประชด ไม่ช้า หวางเห้าก็พูดว่า “เรื่องอย่างนี้ ทำไมผมไม่รู้”
“เจ้านาย คุณไม่ได้เข้าใจผิดใช่ไหม ไอ้หลิวต้าหนึงถึงมันจะกล้าแค่ไหน ก็คงไม่กล้าลงมือกับคุณแน่ ”หวางเห้าเอ่ยอย่างสงสัย
หลี่ฝางหัวเราะหึหึ “เอาล่ะ มาดูด้วยตาตัวเองที่หน้าประตูมหาลัยเถอะ”
“ภายในสิบนาที ฉันจะไปถึงหน้าประตูมหาลัย ถ้าหากนายมาไม่ได้ หลังจากนี้ ก็ไม่ต้องมาทำงานให้ฉันอีก”หลี่ฝางพูดจบ ก็กดวางสายทันที
วางสายโทรศัพท์แล้ว หลี่ฝางพูดอย่างผิดหวังอยู่บ้าง “หวางเห้าคนนี้ ใช้คนไปมั่วจริงๆ”หลี่ฝางถอนหายใจในใจ เห็นที หวางเห้าจะขาดคนจริงๆ หากเป็นเมื่อก่อน คนที่ไม่ซื่อสัตย์อย่างหลิวต้าหนึง หวางเห้าคงไม่ใช้งานแน่นอน
แต่ตอนนี้ หวางเห้าคุมพื้นที่ใหญ่ขึ้น เขาต้องการคน ก็เลยทำให้หาคนในเวลาสั้นๆไม่ได้ เรื่องนี้หลี่ฝางก็ไม่โทษเขา
หลี่ฝางมองไปที่ถังจิ้น ถามขึ้น “ใช่แล้ว ถังจิ้น ช่วงนี้พี่ซินปาเป็นยังไงบ้าง กำลังยุ่งเรื่องอะไรอยู่”
“ช่วงนี้พี่ซินปาทำธุรกิจนิดหน่อย ช่วยคนอื่นดูแลร้าน ก็แค่ไนต์คลับธรรมดา นี่ก็จะเจ๊งอยู่รอมร่อแล้ว”ถังจิ้นพูด
“ให้เขาไปหาหวางเห้า”หลี่ฝางพูด “บอกว่าฉันเป็นคนแนะนำ”
“ขอบคุณคุณชายหลี่ ขอบคุณคุณชายหลี่”ถังจิ้นมองหลี่ฝางด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความซาบซึ้ง
ในใจเต็มไปด้วยความซาบซึ้งและตื้นตัน
ถ้าซินปาตกอับ ถังจิ้นก็ไม่มีหลักให้ยึด อีกหน่อยออกไปเที่ยว ก็ไม่มีความมั่นใจ ไม่มีหน้าอะไรแล้ว
ถ้าหากซินปามีอำนาจขึ้นมาอีกครั้ง ถ้าอย่างนั้นถังจิ้นเขา ก็ย่อมผงาดขึ้นมาอีกครั้ง
และตอนนี้ คนที่ทรงอิทธิพลที่สุดในเมืองเอก ก็คงเป็นหวางเห้า
ไปอยู่กับหวางเห้า น่าจะมีอนาคตมากที่สุดแล้ว
ถังจิ้นวิ่งไปอีกฝาก อดใจรอไม่ไหวที่จะส่งข่าว บอกกล่าวกับซินปา
และหลี่ฝาง ก็เริ่มเดินไปยังนอกมหาลัย
หลี่ฝางจงใจเดินช้าๆ เพราะฝั่งหวางเห้า ต้องเร่งมาให้ทันใหนสิบนาทีก็หนักเอาการอยู่
เห็นหลี่ฝางเดินออกจากตึกเรียน หลิวเฉินก็หัวเราะขึ้น “ไอ้นี่ นายนี่มันกล้าดีนี่ ฉันยังนึกว่านายไม่กล้าลงมาซะอีก”
“มีอะไรต้องกลัวด้วย”
“ไม่กลัวเหรอ เหอะๆ อีกเดี๋ยวนายได้กลัวแน่”หลิวเฉินพูด พลางพลักหลี่ฝาง “ไปเถอะ พ่อฉันรอนายข้างนอกนั่นนานแล้ว”
ระหว่างทาง หลี่ฝางเดินอย่างเชื่องช้า
หลิวเฉินพูดอย่างหงุดหงิด “นี่ขานายเป๋หรือไง ถึงได้เดินช้าขนาดนี้”
“เร็วเข้า ถ้านายกลัว ก็รีบคุกเข่าคงเรียกฉันว่าคุณปู่ ถึงเวลาฉันอาจจะปล่อยขาแกไปข้างหนึ่งก็ได้ ”หลิวเฉินพูดอย่างอวดดี
หลี่ฝางหัวเราะ มองเวลา เกือบจะผ่านไปสิบนาทีแล้ว
แต่หวางเห้ายังไม่โทรมา หลี่ฝางรู้สึกร้อนใจขึ้นมาบ้างแล้ว
ถ้ารู้แต่แรก เรียกส้าวส้วยมาด้วยก็ดี
แต่หลี่ฝางก็รู้สึกว่าหากส้าวส้วยลงมือเอง คงไม่เจ็บใจ เท่ากับให้หวางเห้าลงมือ
ตอนที่เกือบจะไปถึงหน้าประตู ที่สุดหลี่ฝางก็ได้รับโทรศัพท์จากหวางเห้า หลี่ฝางรับโทรศัพท์ “นายถึงแล้วเหรอ”
“เจ้านาย รถติดมาก ให้เวลาผมอีกสองนาทีนะ”
“ได้ อีกสองนาทีถ้ายังมาไม่ถึง ฉันจะทำให้แกไม่เหลืออะไรเลย”หลี่ฝางพูดเสียงเย็น
“จำไว้ ฉันไม่ได้ล้อเล่น”
หลี่ฝางพูดจบ ก็หยิบเอาลิปสติกออกมาจากกระเป๋า ซ่อนไว้ในแขนเสื้อของตัวเอง ถ้าหากหวางเห้ามาไม่ทันเวลา แล้วหลัวต้าหนึงก็ลงมือกับตนขึ้นมาจริงๆ ถ้าอย่างนั้นหลี่ฝางก็คงต้องใช้ลิปสติกแท่งนี้
เดินไปจนถึงหน้าประตูมหาลัย หลี่ฝางมองเห็นชายหน้าเหี้ยมคนหนึ่ง
ด้านหลังเขา ยังมีชายรูปร่างสูงใหญ่อีกหลายคน
“พ่อ ”ห่างกันยังไกล หลิวเฉินก็ร้องตะโกนขึ้น
หลิวต้าหนึงพยักหน้า มองหลี่ฝาง เผยแววตาเย็นชา “ไอ้หนู แกเหรอที่ตีลูกฉันน่ะ”
หลิวต้าหนึงเดินมาข้างหน้าหลายก้าว ตรงไปตรงหน้าของหลี่ฝาง
หลี่ฝางพยักหน้า “ใช่ฉันเอง”
“พ่อ อย่าพูดมากเลย ตีขามันให้หักเลยเถอะ”หลิวเฉินพูด
หลิวต้าหนึงหันไปมอง กลอกตาให้ลูกชาย “นี่แกโง่หรือเปล่า ที่นี่มีกล้องวงจรปิดเต็มไปหมด แล้วยังเป็นหน้าประตูมหาลัย ฉันตีขามันหัก ฉันไม่ต้องไปกินข้าวคุกหรือไง”
“ทำไม อยากให้พ่อแกตายหรือไง ใช่มั้ย”หลิวต้าหนึงจ้องลูกชายด้วยสายตาเหี้ยม
“โธ่เอ๊ย คนฉลาดอย่างฉัน ทำไมต้องมีลูกโง่อย่างนี้ด้วยเนี่ย”หลิวต้าหนึงถอนหายใจ พูดขึ้น
หลังจากหลิวเฉินถูกด่า ก็ไม่กล้าพูดอะไรไปพักหนึ่ง
หลิวต้าหนึงมองหลี่ฝาง พูดขึ้นว่า “นายจะไปกับฉัน หรือจะให้ฉันหาคนสักสองคน มาอุ้มนายไป”
“ถ้านายมีปัญญา ก็อุ้มฉันไปสิ”หลี่ฝางหัวเราะหึหึ
“พูดดีๆไม่ชอบชอบให้ใช้กำลัง ลงมือ”หลิวต้าหนึงหันกลับไป ส่งสายตาให้กับลูกน้อง ที่เขาพามาด้วย
ทั้งสองคนรีบเดินเข้ามา จับตัวหลี่ฝาง “ไอ้หนู ไปกับพวกเราซะดีๆ จะได้ไม่เจ็บ เข้าใจมั้ย”
“พวกนายไม่กลัวฉันร้องขอความช่วยเหลือเหรอ ”หลี่ฝางขมวดคิ้ว
“จะกลัวทำแป๊ะอะไร รู้หรือเปล่าว่าลูกพี่ฉันเป็นใคร หวางเห้า แล้วรู้หรือเปล่าว่าเจ้านายของเจ้านายพวกเราเป็นใคร เป็นถึงตระกูลหลี่เจ้าของสถานตากอากาศ หึหึ มีตระกูลหลี่คุ้มหัวพวกเรา แม้พวกเราจะฆ่านาย ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เข้าใจไหม”
ได้ยินคำพูดโอ้อวดแบบนี้ หลี่ฝางสีหน้าขรึมลงอย่างช่วยไม่ได้
เจ้าหวางเห้า นี่มันรวบรวมลูกน้องอะไรไว้
ถึงกล้าอ้างชื่อของเขา เพื่อทำเรื่องชั่วข้างนอกนี่
“ไปเถอะ”
“ถ้ายังไม่ไปอีก พวกเราจะลงมือจริงๆละนะ”อีกฝ่ายข่มขู่เสียงเย็น
และหลิวต้าหนึงก็ยกขาข้างหนึ่งขึ้น เตะเข้าไปที่ท้องของหลี่ฝาง “แม่งเอ้ย อายุแค่นี้ ทำไมถึงไม่เชื่อฟังกันบ้าง”
เจ้าหลิวต้าหนึง ปกติก็สั่งสอนนักศึกษามาไม่น้อย นักศึกษาปกติทั่วไป แค่ขู่ก็หงอแล้ว
แต่หลี่ฝาง เขารู้สึกว่าต้องสั่งสอนสักตั้งถึงจะได้
หลี่ฝางถูกเตะหนึ่งที กำลังเตรียมจะใช้ลิปสติก รถคันหนึ่งก็แล่นเข้ามาพอดี
หวางเห้าเปิดประตูออกมา รีบวิ่งเข้ามาทันที
เห็นหลี่ฝางถูกเตะ บนหน้าของหวางเห้า ก็มีเหงื่อเย็นๆผุดขึ้น
“เจ้านาย ผมมาสายแล้ว”หวางเห้ามองหลี่ฝาง สีหน้าตื่นตระหนก
