บทที่ 460 ผู้หญิงที่จะทำอะไรในประเทศก็ได้ตามอำเภอใจ
“ช่วยให้จื๋อป๋ายสมหวัง?”
ส้าวส้วยชะงักอยู่ครู่ อยู่ๆ ก็เข้าใจความหมายของลุงเฉียน
ถ้าหากตอนนี้ยังไม่เข้าใจ งั้นส้าวส้วยก็คงจะโง่จริงๆ
แม้แต่หลี่ฝางที่อยู่ด้านข้าง ก็พอเข้าใจได้
“จื๋อป๋ายต้องการที่จะสละเพื่อนร่วมทีม เพื่อจะเข้าไปอยู่ภายในตระกูลซือถู” ลุงเฉียนถอนหายใจ แล้วพูด
“ไม่ว่าจะเป็นจื๋อป๋าย หรือว่าชิงฮัว พวกเขาเข้าไปสอดแนมตระกูลซือถูนานขนาดนั้น ข่าวสารสักนิดยังไม่มี แม้แต่คนที่เข้าไปในตระกูลมู่หรงพวกนั้น ก็เห็นได้ไม่กี่คน พวกเขาลึกลับกันมาก”
“เพราะงั้น จื๋อป๋ายจึงใช้วิธีนี้”
ลุงเฉียนพูด： “ความคิดสุดโต่งแบบนี้ ถ้าหากเป็นคนอื่น คงจะทำไม่ได้แน่ แต่จื๋อป๋าย เขาทำได้”
“ตั้งแต่เล็กจนโต จื๋อป๋ายเป็นคนประเภทเพื่อที่จะบรรลุเป้าหมายของตน ก็ไม่เลือกวิธีการ ดูๆ ไป ความคิดของเขาเหมือนจะเป็นอันตรายไปหน่อย แต่ว่า ลูกพี่ใหญ่สำหรับเขาแล้ว กลับจงรักภักดีเข้ากระดูกดำ เขาสามารถหักหลังคนอื่นได้ แต่ไม่มีทางหักหลังลูกพี่ใหญ่”
“หลังจากที่พวกเรากลับมา พวกเราก็ได้รับข่าวสารบางอย่างของสี่ตระกูลใหญ่มา ถึงแม้คนผู้นั้นจะไม่ได้เปิดเผยฐานะของตัวเอง แต่พวกเราก็พอเดาได้ ว่าเขาคือจื๋อป๋าย”
“เมื่อเทียบกับคนที่ตายไปแล้ว จื๋อป๋ายที่มีชีวิตอยู่ น่าจะทรมานยิ่งกว่า”
ลุงเฉียนพูดอย่างช่วยไม่ได้： “ตอนที่ฉันกับลูกพี่ใหญ่คาดการณ์ความจริงได้ พวกเราเสียใจด้วยซ้ำที่ส่งจื๋อป๋ายเข้าไปในหน่วยมืดไปเป็นสายลับ ถ้าไม่อย่างนั้น อะเหยาและคนอื่นๆ ก็คงไม่ตาย”
หลังจากที่ลุงเฉียนพูดไปทั้งหมด ก็ทำได้แค่ส่ายหน้าไปมาไม่หยุด
การตายของอะเหยาและคนอื่นๆ ในใจของลุงเฉียนนั้นเจ็บปวดอย่างหาที่เปรียบไม่ได้
เพราะว่าคนพวกนี้ ล้วนแต่เป็นคนที่ลุงเฉียนชุบเลี้ยงมากับมือ
“สี่ตระกูลใหญ่ไม่มีค่าพอให้พวกเราพลีชีพ”
ส้าวส้วยกัดฟันแล้วพูด： “ไอ้พวกเลว”
“สำหรับพวกเรานี้ตอนนี้ อาจจะไม่มีค่าพอ แต่ว่าเมื่อก่อนล่ะ? ส้าวส้วย อย่าลืมนะ เมื่อก่อนสี่ตระกูลใหญ่ทำจนพวกเราแพ้ยับเยิน”
“อย่าดูแคลนพวกเขา พวกเขาทำเอาพวกเราต้องหนีออกจากประเทศเลย”
“อำนาจของพวกเขา ใหญ่โตมากๆ ”
“หรือว่าจะยิ่งใหญ่กว่าสำนักหยิ่งซาอีกเหรอ?” ส้าวส้วยขมวดคิ้ว
“ไม่ขนาดนั้น” ลุงเฉียนส่ายหน้า： “แต่ว่าถึงยังไงที่นี่อยู่ในประเทศ หรือว่านายคิดจะฆ่าคนจริงๆ ?”
“เรื่องที่นายปล่อยมู่หรงฉางเฟิงไป นั้นทำถูกแล้ว” ลุงเฉียนพูด
หลี่ฝางได้ยินแบบนี้ ก็ตกใจเล็กน้อย
ด้านลุงเฉียน หูตากว้างไกล เรื่องอะไรก็รู้ไปหมด
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่มู่หรงฉางเฟิงลอบทำร้ายตน แล้วถูกส้าวส้วยปล่อยไป……
หรือว่าจะเป็นเรื่องของชิงฮัวเมื่อครู่
“จื๋อป๋าย…..ผมไม่ฆ่าแล้ว” ส้าวส้วยถอนหายใจเฮือกใหญ่ยาวๆ แล้วพูด
หน้าของลุงเฉียน ในที่สุดก็แสดงให้เห็นถึงความโล่งใจ
ก่อนที่ลุงเฉียนจะพูดให้ส้าวส้วยเข้าใจ ในใจของส้าวส้วย ก็ตัดสินใจจะฆ่าจื๋อป๋ายไปแล้ว
ภายในใจของทุกคน จะมีคนๆ นึงอยู่ในนั้น
ถ้าหากคนในดวงใจนั้นได้รับบาดเจ็บ ทุกคนล้วนแต่จะกลายเป็นปีศาจที่ไร้เหตุและผล
ชิงฮัวคือคนในดวงใจของส้าวส้วย
เมื่อเห็นชิงฮัวได้รับพิษ แล้วกลายเป็นอย่างในตอนนี้ ส้าวส้วยก็ได้สูญเสียความสามารถคิดวิเคราะห์ไปในทันที
ส้าวส้วยยิ้มอย่างลำบากใจ แล้วพูด： “ที่จริงผมควรจะคิดได้นานแล้ว”
“จื๋อป๋ายคือคนที่ลูกพี่ใหญ่ช่วยมา บนโลกนี้ เขาไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนแล้ว เขาไม่ได้สนใจเงินทอง ไม่สนใจตำแหน่ง และก็ไม่ได้สนใจผู้หญิง ทำไมเขาถึงจะต้องหักหลังด้วยล่ะ?”
“แต่แค่……”
ส้าวส้วยสูดหายใจเข้าลึก
จื๋อป๋ายทำเรื่องแบบนี้ ไม่ใช่แค่หลี่ต๋าคางกับลุงเฉียน แม้แต่ส้าวส้วย ในใจก็พวกเขาก็มีแต่ความรู้สึกซับซ้อน
จื๋อป๋ายฆ่าคนของตัวเองตาย แต่กลับสามารถทำหน้าที่ได้สำเร็จ
จะพูดว่าไม่โกรธ เมื่อเห็นคนของตนพูดจื๋อป๋ายฆ่าตาย ใครจะไม่โกรธกัน?
หลี่ต๋าคางแทบอยากจะตบจื๋อป๋ายให้เดี้ยงไปเลย……
แต่ลุงเฉียนกลับพูด เรื่องนี้ คนที่เจ็บที่สุด ที่จริงแล้วคือจื๋อป๋าย
คนบางคน มีชีวิตอยู่ทรมานกว่าคนที่ตายอีก
เห็นทีสามปีที่ผ่านมา จื๋อป๋ายใช้วิธีขายพวกตัวเอง เพื่อให้ได้ความก้าวหน้า แต่ภายในใจเขานั้นทุกข์ทรมาน จนคนอื่นไม่สามารถจินตนาการได้
“ใช่แล้ว เสี่ยวฝาง ยัยเด็กโก่เอ๋อนั่น นายก็รักษาความสัมพันธ์กับหล่อนไว้นะ จะสามารถกำจัดตระกูลซือถูได้หรือไม่ ประเด็นสำคัญก็อยู่ที่เธอแล้ว”
จู่ๆ ลุงเฉียนก็หันกลับมา แล้วพูดกับหลี่ฝาง
“ยัยผู้หญิงคนนั้นเป็นตัวแปรสำคัญ?” หลี่ฝางตกตะลึง
“ใช่แล้ว ตระกูลซือถูรู้ว่าพวกเรากลับมาแล้ว ดังนั้นจึงอยากจะเชื่อมความสัมพันธ์กับคนในเมืองหลวง และทางที่ดีที่สุด ก็คือแต่งงานเชื่อมความสัมพันธ์ ถ้าหากโก่เอ๋อแต่งงานกับซือถูเฟย ละก็……”
ลุงเฉียนเงียบอยู่ครู่ แล้วพูด： “ก็เท่ากับว่าตระกูลซือถูก็จะมียันต์ป้องกันตัวเพิ่มขึ้นมาอีก อยากจะต่อกรกับเขา เกรงว่าจะต้องใช้วิธีอ้อมกันหน่อยแล้ว”
“หึ เป็นคนฝั่งเมืองหลวงแล้วยังไง? ตระกูลซือถู ผมจะไม่ปล่อยมันไปสักคน” ส้าวส้วยส่งสายตาเย็นยะเยือกออกมา พูดพร้อมทำสีหน้าเย็นชา
“ส้าวส้วย อย่าใจร้อน จำไว้ ที่นี่คือบ้านของพวกเรา บ้านนี้ ก็มีกฎของบ้าน จะทำอะไรตามอำเภอใจไม่ได้ เข้าใจมั้ย?”
ลุงเฉียนมองส้าวส้วยอย่างโมโหเล็กน้อย： “หรือว่านายอยากจะให้พวกเราห่างบ้านไปเหรอ?”
“ห่างไกลบ้านเกิดก็ใช่ว่าจะไม่ดี ถึงยังไงที่ดูไบ พวกเราก็ตั้งหลักกันได้แล้ว” ส้าวส้วยพูดอย่างไม่พอใจ
“นายอยากจะล้างแค้นให้ชิงฮัวสินะ……เอาไปลงที่จื๋อป๋ายไม่ได้ ก็เลยเอาความแค้นทั้งหมด ไปลงที่ตระกูลซือถู ถึงแม้ตระกูลซือถูสมควรตาย แต่ก็จะฆ่าอย่างเปิดเผยไม่ได้ เข้าใจมั้ย?” ลุงเฉียนมองส้าวส้วย แล้วพูด： “คำพูดเมื่อกี้ ถ้าหากลูกพี่ใหญ่รู้เข้า ลูกพี่ใหญ่คงจะคุมขังนายแน่”
“เอาล่ะ นายกลับไปอยู่บนรถก่อน ฉันมีเรื่อง ต้องคุยกับเสี่ยวฝางเป็นการส่วนตัว” ลุงเฉียนมองบนใส่ส้าวส้วย
ส้าวส้วยพยักหน้า และไม่ได้พูดอะไร
เห็นได้ชัด ว่าชิงฮัวมีผลกระทบต่อส้าวส้วย เป็นอย่างมาก
หนึ่งชิงฮัวชอบซือถูเฟย แถมยังมีลูกกับเขาแล้ว
สองชิงฮัวถูกพิษ และอาจจะอยู่อีกได้ไม่นาน
ถูกตีสองครั้งในคืนเดียว ส้าวส้วยจึงกลายเป็นหุนหันพลันแล่นและไม่มีเหตุผล
หลังจากที่ส้าวส้วยเดินหลบไป ลุงเฉียนก็โอบไหล่หลี่ฝาง แล้วพาไปอีกฝั่งนึง
“ส้าวส้วยคนนั้นอ่านปากได้ พวกเราคุยกัน ให้เขารู้ไม่ได้” ลุงเฉียนพูด
หลี่ฝางหัวเราะเหอะๆ พลางมองลุงเฉียน： “ลุงเฉียน ลุงจะคุยอะไรกับผมเหรอ ถึงต้องมาคุยลับหลังส้าวส้วย?”
“ที่จริงก็ไม่มีอะไร ฉันแค่อยากให้นายแนะนำแฟนให้ส้าวส้วยสักคน……หลายปีที่ผ่านมา ในใจของส้าวส้วยมีแต่ชิงฮัวมาตลอด แต่ว่าชิงฮัว เฮ้อ”
ลุงเฉียนพูด พลางถอนหายใจ： “ฉันหวังจริงๆ ว่าซือถูเฟยนั่นไม่ได้หลอกเด็กคนนั้น ถ้าไม่อย่างนั้น เด็กคนนั้นคงนอนตายตาไม่หลับ”
หลี่ฝางไม่ได้พูดอะไร หัวใจมนุษย์เป็นสิ่งที่เข้าใจยากมากที่สุดในโลก
ใครก็ไม่สามารถมองได้ทะลุ
ไม่ว่าจะเป็นลุงเฉียน หรือว่าส้าวส้วย ล้วนแต่กังวลเรื่องแผนของซือถูเฟย
ในทางตรงกันข้ามหลี่ต๋าคาง ให้ส้าวส้วยหาโอกาส กำจัดซือถูเฟยทิ้ง
แต่ว่ากำจัดซือถูเฟยแล้วมีประโยชน์อะไร ถ้าหากซือถูเฟยถูกส้าวส้วยฆ่า ชิงฮัวไม่ใช่แค่เสียใจ แถมยังจะโกรธแค้นส้าวส้วยด้วยใช่มั้ย?
แน่นอน ที่จริงแล้วหลี่ต๋าคางให้ส้าวส้วยไปกำจัดซือถูเฟยทิ้ง ยังมีอีกความหมาย
นั่นก็คือการยับยั้งการแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์
ยับยั้งไม่ให้ซือถูเฟยกับโก่เอ๋อคบกัน ยับยั้งไม่ใช่ตระกูลซือถูเกาะตระกูลของโก่เอ๋อ
“ใช่แล้ว ลุงเฉียน ยัยโก่เอ๋อนั่นเป็นใครมาจากไหน ผมได้ยินส้าวส้วยพูด ว่าแม้แต่พวกเรายังสืบไม่ได้เลย” หลี่ฝางถามอย่างสงสัย
“สืบได้ความแล้ว พื้นเพนั้นใหญ่มาก นายก็น่าจะรู้ว่าน้ำให้เมืองหลวงลึกแค่ไหน มีบุคคลเก่งกาจมากมาย ไปก่อความวุ่นวายในเมืองหลวง ก็มีจุดจบที่น่ากลัว”
“แต่โก่เอ๋อคนนั้น ก็คือคนที่จะทำอะไรก็ได้ในเมืองหลวง” ลุงเฉียนพูด
“คนที่จะทำอะไรก็ได้ในเมืองหลวง?”
หลี่ฝางกลืนน้ำลาย จู่ๆ ก็รู้สึกตกใจสุดๆ
จะทำอะไรก็ได้ในเมืองหลวง สามารถบอกได้ว่าเขาจะทำอะไรก็ได้ในประเทศนี้
“แต่ถึงยังไง คุณปู่ของโก่เอ๋อมีฐานะที่สูงส่งมากๆ แต่เขาก็แก่แล้ว อาจจะอยู่ได้อีกไม่กี่ปี แต่ว่า ขอแค่คุณท่านคนนั้นมีชีวิตอยู่อีกวัน โก่เอ๋อคนนั้น จะทำอะไรก็ได้ที่ต้องการ”
“ยัยเด็กโก่เอ๋อคนนั้น ไม่รู้ว่าฝังศพคุณชายในเมืองหลวงไปกี่คนแล้ว”
“สี่คุณชายแห่งเมืองหลวงอะไรนั่น ก็แค่ตระกูลที่มีเงินแค่นั้น คนที่มีเบื้องหลังจริงๆ อย่างโก่เอ๋อ ล้วนแต่มีชื่อแต่ไม่แสดงความสามารถ ปีที่แล้วโก่เอ๋อถูกคุณชายคนนึงลวนลามอยู่ในบาร์แห่งนึง คุณชายคนนั้นรู้จักกับเจ้าของบาร์ และเป็นเจ้าของร่วมของบาร์นั้น เขารังแกเจ้านายของโก่เอ๋อไปที”
“นายลองเดาดูสุดท้ายแล้วเป็นยังไง?”
หลี่ฝางคิดในใจ ตนจะไปรู้ได้ยังไง?
แต่ว่าหลี่ฝางก็ลองเดาดู แล้วพูด： “โก่เอ๋อพาคนบุกไปพังบาร์นั้นทิ้ง?”
