NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – ตอนที่ 480

ตอนที่ 480

บทที่480 หลุมศพของหลี่ฝางกับลู่หลุ่ย

หลี่ฝางเหยียบคันเร่งทันที ขณะเดียวกันก็ถามตู้เฟย:“พวกเราจะไปไหน?”

“ไปไห่ถังเบย์ก่อน”

ตู้เฟยหัวเราะ:“คุณรู้ไหมไห่ถังเบย์อยู่ที่ไหน?ถ้าไม่รู้ล่ะก็ ผมสามารถเปิดแอพนำทางในโทรศัพท์ได้”

“เอ๋ หน้าจอโทรศัพท์แตกได้ไงล่ะ?ถึงแม้จะเลือนลางหน่อยๆ แต่ก็ยังใช้งานได้”

ตู้เฟยกดฟังก์ชันของโทรศัพท์ แล้วหลี่ฝางก็เรียกตำแหน่งที่ไห่ถังเบย์ในแอพนำทางอีกครั้ง

“ระยะทางสามสิบนาที?”

หลี่ฝางขมวดคิ้ว ในเวลานี้ หลี่ฝางทนไม่ไหวหน่อยๆแล้ว

แค่หนึ่งนาทีไม่เจอลู่หลุ่ย หัวใจของหลี่ฝาง ก็กลัวและไม่สบายใจมากขึ้น

“คุณเหยียบคันเร่งได้ไหม”

“ผมได้ยินว่า ราชานักแข่งรถคนใหม่แห่งเขาหมาป่าคนนั้น ที่จริงก็คือส้าวส้วย?”

ตู้เฟยเม้มปาก พูดว่า:“เขาสุดยอดไปแล้ว หน้าตาก็ดี กังฟูก็เก่ง แล้วยังขับรถเป็นอีก ฮี่ฮี่”

“คุณชายหลี่โชคดีจริงๆ รอบกายมีคนที่มีความสามารถเต็มเปี่ยมเช่นนี้”

หลี่ฝางไม่มีอารมณ์ฟังตู้เฟยไร้สาระ ได้แต่เหยียบคันเร่ง ขับรถให้เร็วขึ้น

“ห่า คุณชายหลี่ คุณบ้าหรือเปล่า ที่นี่เป็นเขตโรงเรียน!”

ตู้เฟยตกใจก่อน จากนั้นก็ร้องเสียงดัง:“เร็วอีกหน่อย เร็วอีก”

ตู้เฟยผู้ชายคนนี้ แทบอยากจะประสบอุบัติเหตุ พินาศไปกับหลี่ฝางด้วยกัน

รถขับออกจากเขตโรงเรียนไม่นานนัก ตู้เฟยก็มองซ้าย มองขวา

“แปลกจัง ด้านหลังทำไมไม่มีรถตามมาล่ะ?”ตู้เฟยส่ายหน้า พูดอย่างผิดหวังหน่อยๆ

จากนั้น ตู้เฟยก็ชี้ไปทางขวา พูดสั่งหลี่ฝาง:“เลี้ยวโค้งสิ”

“ไม่ได้ไปไห่ถังเบย์เหรอ?”หลี่ฝางขมวดคิ้ว ตามเส้นทางแล้ว ไห่ถังเบย์ต้องขับตรงไปตลอด

อีกอย่างรถของหลี่ฝางก็เร็วมาก และก็ยังผ่าไฟแดงบนถนนด้วย

อย่างมากระยะทางอีกห้านาที หลี่ฝางก็ขับถึงแล้ว

“ให้คุณเลี้ยวขวาก็เลี้ยวขวาสิ จะพูดเหลวไหลอะไร”

ตู้เฟยหัวเราะอย่างเย็นชา พูดว่า:“ตอนนี้ผมคือเจ้านาย เข้าใจไหม?”

หลี่ฝางกัดฟัน รีบเลี้ยวรถทันที ตู้เฟยถูกกระแทก ที่หัวไปชนบนรถ จากนั้นเขาก็สบถด่า:“แม่เอ๊ยคุณไม่พอใจใช่ไหม?”

“ไปทางไหน?”หลี่ฝางถึงทางแยก แล้วก็ไม่รู้ว่าต้องไปทางไหน

เวลานี้ตู้เฟยมองเห็นกล่องบุหรี่ในรถ ก็ถือไว้ในมือ:“มีไฟไหม?”

“วางอยู่ในกล่องบุหรี่”

ตู้เฟยจุดบุหรี่ให้ตัวเองมวนหนึ่ง ค่อยๆสูบเข้าไป

หลี่ฝางขมวดคิ้ว ถามอย่างเย็นชา:“คุณหูหนวกหรือไง?ผมถามคุณว่าไปทางไหน?”

หลี่ฝางรู้ว่าตัวเองถูกหลอก ลู่หลุ่ยไม่อยู่ที่ไห่ถังเบย์อะไรหรอก

ไห่ถังเบย์เป็นสถานที่ที่ตู้เฟยพูดมางั้นๆ จุดประสงค์ของเขา ที่จริงคืออยากดูว่ามีคนสะกดรอยตามมาไหม

ตู้เฟยไม่พูด ได้แต่พ่นควันจากปากช้าๆ

“รีบร้อนอะไรกัน รอผมสูบบุหรี่นี้เสร็จก่อนค่อยพูด”ตู้เฟยพูดเบาๆ

หลี่ฝางในตอนนี้ อยากถีบใส่ตู้เฟยสักที

“ลู่หลุ่ยอยู่ไหนกันแน่?”หลี่ฝางขมวดคิ้วแน่น แล้วถาม

“ผมบอกแล้วไง รอผมสูบบุหรี่เสร็จค่อยพูด”ตู้เฟยพูดพลางยิ้มไป

หลี่ฝางทนไม่ไหวอีกแล้ว ดับไฟลง จากนั้นก็กำหมัดขึ้นมา ต่อยไปที่หน้าของตู้เฟย

“แม่เอ๊ย ไม่ใช่ว่าคุณอยากสูบบุหรี่เหรอ?ผมจะให้คุณสูบให้พอเลย”

หลี่ฝางพูดไป ก็คว้าบุหรี่มา ใส่เข้าไปในปากของตู้เฟยทีละมวนๆ

ทันใดนั้น ในปากของตู้เฟยก็เต็มไปด้วยบุหรี่

หลี่ฝางยืนมือไปคว้าขวดน้ำมาขวดหนึ่ง จากนั้นก็เปิดฝา ยัดใส่ในปากของตู้เฟย

“ดื่มสิ!”

มือหนึ่งของหลี่ฝางกดตู้เฟยไว้ อีกมือเอาน้ำดื่มกลอกใส่ปากของตู้เฟย

ตู้เฟยกระอักกระอ่วน พยายามดิ้นรนสุดๆ

หลี่ฝางก็ไม่รู้ว่าเอาแรงมาจากไหน กดตู้เฟยไว้จนแน่น

ไม่ว่าตู้เฟยจะดิ้นรนอย่างไร ก็สลัดไม่ออก

สุดท้าย ตู้เฟยถูกสำลักจนเกือบตาย จึงพูดว่า:“ทางซ้าย……ไปทางซ้าย!”

ถึงแม้ตู้เฟยไม่กลัวตาย แต่เขาก็หนีสัญชาตญาณของชีวิตได้

เขาพูดจบ ก็เสียใจ

หลี่ฝางสตาร์ทรถใหม่ เลี้ยวไปทางซ้าย

ขับไปไม่กี่นาที หลี่ฝางกลับพบสิ่งผิดปกติหน่อยๆ เพราะว่าถนนสายนี้ นำไปทางสุสาน

“ลู่หลุ่ยอยู่นี่?”

หลี่ฝางขมวดคิ้วถาม

ตู้เฟยยังคงอ้วกไม่หยุด พยายามพ่นควันออกจากท้อง อ้วกออกมาให้หมด

“ผมถามคุณอยู่นะ คุณอยากโดนอีกรอบใช่ไหม?”

หลี่ฝางพูดไป ก็หยิบซองบุหรี่ออกมาจากกระเป๋า และถือน้ำขวดหนึ่งวางไว้ตรงหน้าตู้เฟย

“หลี่ฝาง คุณว่าลู่หลุ่ยเป็นไปได้เหรอที่จะอยู่นี่?”

“คุณลองดูดีๆ แค่มองก็เห็นแล้ว รอบๆนี้มีคนไหม?”

ตู้เฟยยิ้มอย่างน่ากลัว:“ไม่มีเลยสักคนใช่ไหม?”

ตู้เฟยพูดจบ จากนั้นจึงลงจากรถ รีบตามไปติดๆทันที

“ไม่มีคนแล้วคุณพาผมมาที่นี่ทำไม?”หลี่ฝางตามไปถาม

ตู้เฟยพาหลี่ฝาง มาตรงหน้าหลุมศพหลุมหนึ่ง

และหลุมศพนั้น เป็นของตู้ต้าไห่

“คุกเข่าลง!”ตู้เฟยเหลือบมองหลี่ฝาง พูดอย่างเย็นชา

“ถ้าคุณยังอยากเจอลู่หลุ่ยล่ะก็”

ตู้เฟยพูดอย่างเย็นชา

หลี่ฝางมองตู้เฟยแวบหนึ่ง หลังจากลังเลเล็กน้อย ก็มาตรงหน้าหลุมศพของตู้ต้าไห่

คิดดูแล้ว หลี่ฝางก็ยอมคุกเข่าลง

อย่างแรก ตู้ต้าไห่คือผู้อาวุโส

อย่างที่สอง ตู้ต้าไห่ตายแล้ว

ตัวเองคุกเข่าให้คนตาย ไม่มีอะไรน่าขายขี้หน้า

ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้มันเวลาไหนแล้ว ความปลอดภัยของลู่หลุ่ยสำคัญมากกว่า

อย่าว่าแต่คุกเข่าให้ตู้ต้าไห่เลย ถ้าตู้เฟยพูด แค่ปล่อยลู่หลุ่ยได้ หลี่ฝางก็ยอมคุกเข่าให้ตู้เฟย อย่างไม่ลังเลใดๆ

“โอเคไหม?”

พอหลี่ฝางคุกเข่าลง ก้มหัวลงไปให้ตู้ต้าไห่ก่อนเอง

พอตู้เฟยเห็น สีหน้าก็ตะลึงไป ชัดเจนว่า ตู้เฟยคิดไม่ถึงว่าหลี่ฝางจะให้ความร่วมมือเช่นนี้

“ก้มหัวลงอีกสิ”

ตู้เฟยพูดด้วยเสียงเย็นชา

หลี่ฝางก้มหัวลงไปดังปังปัง:“พอยัง ไม่พอให้ผมทำอีกไหม?”

ตู้เฟยไม่พูด พ่นลมออกมา แล้วก็คุกเข่าให้ตู้ต้าไห่

หลังจากก้มหัวลงไปดังปังปัง ตู้เฟยก็ลุกขึ้น พูดกับหลี่ฝาง:“คุณก็ลุกขึ้นเถอะ ผมจะพาคุณไปหาลู่หลุ่ย”

“ขอบคุณ”

หลี่ฝางพยักหน้า

“ผมคิดไม่ถึงว่า คุณจะชอบลู่หลุ่ยขนาดนี้”ตู้เฟยส่ายหน้าพร้อมกับหัวเราะ แล้วพูด:“ก่อนหน้านี้ ผมยังคิดว่าคนที่คุณชอบคือเซี่ยลู่ซะอีก”

“ดูเหมือนผมจะเข้าใจผิดแล้ว”

หลังจากตู้เฟยเห็นอาการของหลี่ฝาง ก็พูด:“คุณก็เป็นคนคลั่งรักเหมือนกันนะ”

หลี่ฝางไม่พูดอะไร ได้แต่เร่งฝีเท้า เดินไปที่รถ

“แต่ความหลงใหลมากไปจะทำร้ายคุณ”เดินอยู่บนถนน ตู้เฟยก็หัวเราะแล้วพูดอย่างเย็นชา

ทันใดนั้น ตอนที่หลี่ฝางผ่านสองหลุมศพ ก็หยุดฝีเท้าลง

เพราะว่าสองหลุมศพนี้ไม่ใช่แค่ใหม่ แต่ภาพด้านบน ดันเป็นตัวเองกับลู่หลุ่ย

หลี่ฝางก็ตัวสั่นอย่างเยือกเย็น ตัวเองยังมีชีวิตอยู่ ทำไมมีคนตั้งหลุมศพให้ตัวเองล่ะ?

แม่เอ๊ยนี่หลอนหรือเปล่าเนี่ย?

ตู้เฟยหัวเราะในลำคอ พูดว่า:“ไม่ต้องดูแล้ว เป็นผมเองที่หาคนมาสร้างให้คุณ”

“แม่เอ๊ย……”

หลี่ฝางกัดฟัน มองตู้เฟย ทันใดนั้นก็รู้สึกถึงความเยือกเย็น

ตู้เฟยผู้ชายคนนี้ ตั้งหลุมศพให้ตัวเองกับลู่หลุ่ย หมายความว่า เขาอยากฆ่าตัวเองกับลู่หลุ่ยตาย!

“แล้วก็มีผมด้วย”

“พวกเราอยู่ด้วยกันหมดเลย”

ตู้เฟยหัวเราะ พูดว่า:“เห็นหรือยัง?แม้แต่รูปผมก็ยังแขวนไปด้วย ส่วนที่ว่างนี้ ผมเตรียมไว้ให้เซี่ยลู่ หลุมศพนี้ก็แพงมากด้วย ผมซื้อล่วงหน้าให้เซี่ยลู่ รอตอนที่เธอตาย พวกเราก็มารวมตัวกัน”

“แม่เอ๊ยคุณมันบ้า”หลี่ฝางพูดอย่างเย็นชา

“ใช่ ผมมันบ้า”

ตู้เฟยกลอกตาใส่หลี่ฝาง:“ความบ้าของผม ต่างถูกคุณบังคับออกมาหมด”

ตู้เฟยมาถึงจุดนี้ในวันนี้ แน่นอนว่าเกี่ยวข้องอย่างมากกับหลี่ฝาง

เห็นตู้เฟยที่เปลี่ยนไปอย่างบ้าคลั่งและโรคจิตเช่นนี้ ในใจของ ก็รู้สึกไม่ดีหน่อยๆ

หลี่ฝางคิดว่า ตัวเองควรจะให้ความสุขจริงๆต่อตู้เฟย แบบนี้ ตู้เฟยก็จะไม่กลายเป็นแบบนี้ในวันนี้

ลู่หลุ่ยก็จะไม่ถูกจับไป

ในใจของหลี่ฝาง รู้สึกแย่สุดๆ ในเมื่อทั้งหมดนี้ล้วนแต่เป็นแผนของตู้เฟย งั้นก็จากแผนของเขาแล้ว ตัวเองกับลู่หลุ่ย จะต้องตายแน่นอน

ไม่อย่างนั้น หลุมศพของนี้ ก็คงไม่สร้างขึ้นมาเปล่าๆ?

หลี่ฝางไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรในทันที ได้แต่เร่งฝีเท้า ตามตู้เฟยไป

ไม่นานนัก หลี่ฝางกับตู้เฟยกลับไปที่รถ หลี่ฝางกำลังจะจุดไฟ ทันใดนั้น รถอีกคันก็เข้าขับมา ขวางทางไปของหลี่ฝาง

บนรถนั้น นั่งโดยส้าวส้วยกับผู้หญิงที่แต่งงานแล้วคนหนึ่ง…

NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง

NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง

ยามค่ำคืนดึกๆ ในหอพักแห่งหนึ่งที่ตงไห่

“หลี่ฝาง รีบเอาน้ำล้างเท้ามาให้ฉันเร็วๆ ”

ได้ยินเสียงตะโกนเรียก หลี่ฝางไม่รีรอเลยสักนิด รีบไปยกน้ำล้างเท้าของเจ้าอ้วนมาให้

“รอเดี๋ยว ถุงเท้าก็ช่วยซักด้วยเลย ไม่ซักมาหลายวันแล้ว เหม็นตายห่า” หลี่ฝางยกกะละมังล้างเท้าขึ้นมา เจ้าอ้วนก็พูดขึ้นมาอีกทันที

หยิบถุงเท้าที่เหม็นเน่าของเจ้าอ้วนแล้ว หลี่ฝางก็เดินเข้าไปในห้องน้ำของหอพัก จากนั้นเริ่มยุ่งๆ

เขาไม่เพียงแค่ซักถุงเท้าของเจ้าอ้วน ยังต้องซักเสื้อนักเรียนของเพื่อนร่วมห้องคนอื่นอีกด้วย รองเท้า กางเกงใน……

“เกาเสิ้ง ช่วงนี้นายยิ่งอยู่ยิ่งเกินไปแล้วนะ นายเห็นหลี่ฝางเป็นอะไร เขาเป็นเพื่อนร่วมห้องของนาย ไม่ใช่คนใช้นะ”

หัวหน้าห้องโจวหยางทนดูต่อไปไม่ไหว จึงว่าเจ้าอ้วนสองสามคำ

“หัวหน้า ผมกำลังช่วยเขา เขาขาดเงินไม่ใช่เหรอ? ผมจ่ายเงินให้เขาอยู่” เจ้าอ้วนยิ้มๆ ไม่สนใจ

“ใช่ไหม หลี่ฝาง? ” เจ้าอ้วนตะโกนถามหลี่ฝางไปทางห้องน้ำ

“ใช่ ขอบใจนายที่ช่วยอุดหนุนธุรกิจของผม เกาเสิ้ง” หลี่ฝางหันหน้ามายิ้ม ตอบหนึ่งคำด้วยความทราบซึ้งน้ำใจ

เห็นเป็นเช่นนี้ โจวหยางได้แต่ส่ายหัวและถอนหายใจ

หลังจากที่พ่อแม่หายตัวไป หลี่ฝางได้แค่พึ่งการซักเสื้อผ้าให้คนอื่น ทำการบ้าน ช่วยวิ่งซื้อของเป็นต้น เพื่อหารายได้มาเป็นค่าใช้จ่ายและจ่ายค่าเทอม

ไม่นาน โจวหยางเดินเข้าไปในห้องน้ำ: “หลี่ฝาง ถ้านายไม่มีเงินจริงๆ ผมยืมให้นายได้”

“ไม่ต้องหรอกครับ ขอบคุณนะ” หลี่ฝางไม่อยากใช้ชีวิตด้วยการพึ่งพาความช่วยเหลือจากคนอื่น อีกอย่าง เงินที่ยืมมา สุดท้ายก็ต้องคืนอยู่ดีไม่ใช่หรือ?

โจวหยางมองความคิดของหลี่ฝางออก: “ไม่เป็นไร ไม่ต้องรียคืนครับ รอให้นายเรียนจบก่อนค่อยคืนก็ได้ครับ”

หลี่ฝางหัวเราะขมขื่น: “หัวหน้า อีกนานกว่าจะเรียนจบเลยนะ”

โจวหยางส่ายหัวอีกครั้ง แล้วกลับไปบนที่นอนของตนเอง

“ผมว่านะ หัวหน้าอย่ากังวลไปเลย ไม่ใช่ไม่รู้ว่าหลี่ฝางตอนนี้มีสถานการณ์อย่างไร นายช่วยไหวเหรอ? ” จางเสี่ยวเฟิงคนที่อายุโตกว่าทุกคนในห้องยิ้มและพูด

“ใช่ ถ้าไม่มีพวกเรา เรื่องกินของเขายังมีปัญหาเลย” เกาเสิ้งพูดด้วยความภูมิใจ

พอหลี่ฝางทำงานเสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว กำลังเตรียมจะเข้านอน จางเสี่ยวเฟิงก็พูดขึ้นมา: “หลี่ฝาง อาการอยากสูบบุหรี่กำเริบอีกแล้ว นายไปซื้อให้ฉันซองหนึ่งสิ เหมือนเดิม”

สีหน้าของหลี่ฝางรู้สึกลำบากใจ: “ตอนนี้ก็ห้าทุ่มแล้วนะ ประตูมหาวิทยาลัยก็ปิดแล้ว”

“อย่าพูดมาก กูเพิ่มเงินให้นายสิบหยวน ไปไม่ไป? ” จางเสี่ยวเฟิงโยนเงินลงบนพื้น พูดด้วยความโมโห

“งั้นผมปีนกำแพงออกไปซื้อให้”

หลี่ฝางเก็บเงินบนพื้นขึ้นมา แล้วเดินออกจากหอ

“หลี่ฝางคนนี้นี่ ขอแค่ให้เงินเท่านั้น แม้แต่ขี้ก็ยอมกิน” เพิ่งเดินออกจากห้อง หลี่ฝางก็ได้ยินเสียงหัวเราะเยาะของเกาเสิ้ง

“ก็นั่นสิ? ถ้าผมเป็นเขา ไปตายเสียดีกว่า จะอยู่ให้อายคนอีกทำไม” จางเสี่ยวเฟิงก็พูดเห็นด้วย

หลี่ฝางได้ยินแล้วกำมือแน่นๆ ด้วยความโมโหอย่างมาก

แต่หลังจากนั้นสักพัก หลี่ฝางก็ค่อยๆ ปล่อยวาง คนอื่นเค้าก็พูดไม่ผิดอะไรนี่ ตนเองก็เป็นแค่คนจนๆ ที่ไม่มีศักดิ์ศรีอยู่แล้ว

ปีนกำแพงไปถึงซูเปอร์มาร์เก็ตแห่งหนึ่งที่เปิดตลอด24ชั่วโมง หลี่ฝางซื้อบุหรี่เสร็จและเตรียมตัวจะกลับหอ มีชายหญิงคู่หนึ่งเดินเข้ามาในซูเปอร์มาร์เก็ต

หญิงคนนี้เหลือบไปมองหน้าหลี่ฝางหนึ่งครั้ง สายตาเหมือนมีอะไรบางอย่าง ลำคอของเธอขยับ จากนั้นก็หันหน้าไปอีกข้าง แกล้งทำเป็นมองไม่เห็นหลี่ฝางอย่างนั้น

ผู้หญิงคนนี้ชื่อเซี่ยลู่ เป็นเพื่อนบ้านของหลี่ฝาง ยังเป็นหนึ่งในดาวในโรงเรียนอีกด้วย

เมื่อก่อนสถานะทางบ้านของหลี่ฝางรวยมาก การเรียนก็ดี ตอนนั้นเซี่ยลู่วันๆ คอยตามหลังของเขาอยู่ทุกวัน ทั้งสองตระกูลเป็นมิตรที่ดีต่อกัน ยังมีการสัญญาหมั้นให้ทั้งสองคนตั้งแต่เด็กอีกด้วย

ส่วนชายที่อยู่ข้างๆ เซี่ยลู่ คือเพื่อนนักเรียนในห้องของหลี่ฝาง ชื่อตู้เฟย เป็นลูกเศรษฐี หน้าประตูซูเปอร์มาร์เก็ตมีรถBMWจอดอยู่ นั่นก็คือรถของเขา

“เถ้าแก่ เอาถุงยางให้ผมหนึ่งกล่อง” ตู้เฟยตะโกนบอก

เซี่ยลู่หน้าแดงขึ้นมาทันที ต่อหน้าหลี่ฝางมีความรู้สึกอาย: “พี่เฟย ท้องของฉันไม่ค่อยสบายหน่อย เราเอาไว้วันหลังละกันนะ”

“วันหลังห่าอะไร เป็นเพราะนายคนนี้ใช่ไหม? ” ตู้เฟยหันหน้าไปชี้หลี่ฝางแล้วถาม

“อย่าคิดว่าผมไม่รู้เรื่องระหว่างเธอสองคนนะ แต่นั่นมันเป็นอดีตไปแล้ว” ตู้เฟยสีหน้าเข้มขรึม ซักถามเซี่ยลู่ตรงๆ : “ทำไม คุณยังไม่ลืมเขาเหรอ? ”

เซี่ยลู่ส่ายหัวและรีบปฏิเสธ: “หนุ่มจนๆ แบบนี้ ฉันจะลืมเขาไม่ลงได้ไง? ”

“ฉันไม่สบายท้องจริงๆ ”

“พูดแล้วก็น่าแปลกใจ เมื่อกี้ยังดีๆ อยู่ คงจะเป็นเพราะเจอใครบางคน ท้องถึงได้สะอิดสะเอียน” เพื่อที่จะเอาใจตู้เฟย เซี่ยลู่พูดอย่างโหดร้าย

“ฮาฮา ผมเห็นเขาแล้วก็รู้สึกอยากอ้วกเหมือนกัน”

ตู้เฟยหัวเราะดังๆ ยื่นมือไปตบหน้าหลี่ฝางหนึ่งที: “ยังไม่รีบไสหัวไปอีก ไม่ได้ยินเหรอ? ว่าแฟนฉันเห็นแกแล้วรู้สึกสะอิดสะเอียน? ”

หลี่ฝางกัดฟันแน่นๆ จ้องหน้าตู้เฟยอย่างเย็นชา

สีหน้าของตู้เฟยตะลึงสักพัก จากนั้นก็ถีบที่ท้องของหลี่ฝางอีกครั้ง: “ยังกล้าจ้องฉันอีกเหรอ? แกไม่พอใจอะไร? ”

“พี่เฟย อย่าตีอีกเลย” เซี่ยลู่เข้าไปห้าม

“ทำไม? เห็นอกเห็นใจมัน? ”

“ไม่หรอก? ฉันแค่รู้สึกว่าเราไม่ควรไปถือสาและยุ่งเกี่ยวกับคนจนๆ แบบนี้หรอก” เซี่ยลู่รีบส่ายหัว

ตู้เฟยทำเสียงฮึ่ม แล้วยื่นมือไปรับกล่องถุงยางจากเถ้าแก่ร้าน และพูดว่า: “เซี่ยลู่ คืนนี้ฉันไม่สนว่าเธอจะประจำเดือนมาหรือว่าปวดท้อง แต่ว่าเธอปลุกไฟราคะของฉัน อย่าคิดหนีนะ? ”

“หลี่ฝาง แกจำไว้ หลังจากวันนี้อยู่ห่างๆ เซี่ยลู่ไว้ ไม่อย่างนั้นเห็นนายครั้งหนึ่ง เตะครั้งหนึ่ง” ก่อนจะไป ตู้เฟยเตือนหลี่ฝางด้วยถ้อยคำที่โหดเหี้ยม

เช็ดๆ รอยเท้าบนเสื้อ หลี่ฝางปีนกำแพงกลับไปถึงหอพัก

หลี่ฝางกลับมาดึกเกิน ยังถูกจางเสี่ยวเฟิงด่าอีกชุดใหญ่

หลี่ฝางทนไม่ไหว กัดฟันและแอบร้องไห้อยู่ใต้ผ้าห่มทั้งคืน

เช้าวันถัดมาตื่นมา หมอนของหลี่ฝางยังเปียกชื้นอยู่เลย ขณะนั้น เขาสังเกตเห็นในมือถือมีสายที่ไม่ได้รับสามสิบกว่าสาย

“ทำไมเป็นสายจากต่างประเทศทั้งหมดเลย? ”

หลี่ฝางเปิดดูสักพัก สงสัยว่าเป็นพวกนักต้มตุ๋นมืออาชีพโทรมา

“ยังมีข้อความ เลขที่บัญชีลงท้ายด้วย 911มีเงินโอนเข้าจำนวน 1,000,000.00 หยวน ยอดเงินคงเหลือ 1,000,325.00 หยวน” หลี่ฝางอ่านหนึ่งรอบ คิดว่าต้องเจอพวกนักต้มตุ๋นแน่ๆ

ในตอนนี้ หลี่ฝางรีบถอนเงินในวีแชทที่ได้ออกมา

มือถือดังขึ้นตึ้ดหนึ่งเสียง หลี่ฝางรู้สึกมึนงง

“ธนาคารABC วันที่ 12 เดือน 11 ปี x เวลา 07:14 น. เลขที่บัญชีลงท้ายด้วย 911มีเงินโอนเข้าจำนวน 300.00 หยวน ยอดเงินคงเหลือ 1,000,625.00 หยวน”

ข้อความที่มีเงินโอนเข้าหนึ่งล้าน กับข้อความที่มีเงินโอนเข้าสามร้อย เลขเหมือนกัน?

ถ้าเป็นนักต้มตุ๋น เขาจะรู้ยอดเงินคงเหลือของหลี่ฝางได้ไง

นั่นก็คือ เงินหนึ่งล้านที่โอนเข้ามานี้เป็นเรื่องจริง

นึกถึงตรงนี้แล้ว หลี่ฝางรีบลุกขึ้นมาเหมือนคนบ้าและวิ่งออกจากโรงเรียน

ไปถึงตู้เอทีเอ็มของธนาคารแห่งหนึ่ง หลี่ฝางใส่บัตรเอทีเอ็มของตนเองเข้าไป นิ้วมือกดรหัสเอทีเอ็ม

“ผมกำลังฝันไปแน่ๆ ” เห็นมียอดเงินในบัญชีหนึ่งล้านกว่า หลี่ฝางส่ายหัว เขาไม่กล้าเชื่อสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

เบอร์โทรแปลกๆ นั่นโทรมาอีกครั้ง ครั้งนี้หลี่ฝางไม่ลังเลเลยสักนิด รีบรับสายโทรศัพท์นั้น

“เสี่ยวฝาง……” ในสายโทรศัพท์ทางโน้นเป็นเสียงที่คุ้นหูดังขึ้นมา

“พ่อ? ใช่พ่อ…..ใช่พ่อไหม? ” สองมือของหลี่ฝางสั่นแรงขึ้น

“ใช่ พ่อเอง ฉันกับแม่แกไม่อยู่ หลายปีมานี้แกสบายดีไหม? ต้องลำบากมากแน่ๆ ใช่ไหม? เมื่อกี้พ่อโอนเงินหนึ่งล้านเข้าบัญชีให้แล้ว ใช้ไปก่อนนะ ถ้าไม่พอพ่อจะโอนให้อีก ใช่สิ ไม่ได้เจอกันมาหลายปี แกคงคิดถึงพวกเรามากใช่ไหม? ” พ่อของหลี่ฝางถามไถ่ติดกันหลายประโยค

หลี่ฝางแน่ใจว่าเขาคือพ่อตนเองแล้ว น้ำตาก็ไหลและนั่งร้องไห้ลงกับพื้นทันที เขาพิงตู้เอทีเอ็มไว้ มือข้างหนึ่งถือโทรศัพท์ มืออีกข้างก็เช็ดน้ำตาไปด้วย

“ผม……คิดถึง…..พวกท่านจะตายอยู่แล้ว”

“ดี ดีแล้วลูก หลายปีมานี้ลำบากแกมากพอแล้ว แต่ว่าอย่าเกลียดพ่อนะ ถ้าจะเกลียด ก็ไปเกลียดปู่ของแกโน่น เขาเป็นคนวางแผน……”

หลี่ฝางพูดแทรกขึ้นมา: “เดี๋ยว ปู่ของผมตายไปตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอครับ? ”

“ตายที่ไหน ตาเฒ่านั่น พ่อก็อยากให้ตายตั้งนานแล้ว พ่อแค่หลอกแกมาสามปี ตาเฒ่านั่นหลอกพ่อมานานสิบกว่าปี……สามปีก่อนตาเฒ่ามารับพ่อกลับบ้าน แล้วมาบอกพ่อว่าเขายังไม่ตาย ยังบอกกับพ่อว่าเขาเป็นมหาเศรษฐีที่รวยที่สุด แกว่าตาเฒ่าบ้านี่ยังมีคุณธรรมอยู่รึเปล่า หลอกว่าตัวเองตายแบบนี้ยังทำออกมาได้”

“มหาเศรษฐีที่รวยที่สุด? ”

“ไอ้ลูกอกตัญญู ว่าใครตาเฒ่า เดี๋ยวตีให้ตายเลย” ในโทรศัพท์ทางนั้นมีเสียงสั่นตะโกนมา แต่เสียงในนั้น หลี่ฝางได้ยินพ่อตนเองพูดคุยอยู่: หลี่เจียเฉิน ถ้าท่านยังกล้าตีผมอีก ผมจะตัดขาดความเป็นพ่อลูกกับท่าน

หลี่เจียเฉิน? เขาเป็นมหาเศรษฐีที่รวยที่สุดในภูมิภาคเอเชียไม่ใช่เหรอ?

เดี๋ยว! ปู่ของผมเป็นมหาเศรษฐีที่รวยที่สุด

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท