บทที่491 ขอแต่งงาน
หลี่ฝางก็ไม่ปิดบังลู่หลุ่ย พยักหน้าพูดอย่างตรงไปตรงมา：“อือ ผมฆ่าตู้เฟย”
“คุณดูสิ คุณดู หลุ่ยหลุ่ย เพื่อคุณ ไอ้หมอนี่ถึงกลับฆ่าคน ถ้าคุณไม่คืนดีกับเจ้าเด็กนี่อีก ก็หมดคำพูดแล้ว”หลี่ต๋าคางเข้ามาพูด
ลู่หลุ่ยมองหลี่ฝางอย่างเป็นห่วง：“งั้นคุณจะหนีไหม？”
“วางใจเถอะ ผมไม่เป็นไร ไม่มีใครเห็นผมฆ่าคน”หลี่ฝางส่ายหน้า พูด
“อีกอย่าง ไม่มีใครแจ้งความด้วย ไม่มีใครรู้ว่าผมฆ่าคน ทำไมผมต้องหนีล่ะ”หลี่ฝางพูดยิ้มๆ
เวลานี้ หลี่ฝางรู้สึกว่าตลกหน่อยๆ
ใช่ เมื่อไม่นานมานี้ หลี่ฝางกับลู่หลุ่ยใสซื่อเหมือนกัน คิดว่าฆ่าคน จะต้องหนี ถ้าไม่หนี ก็จะถูกตำรวจจับไป จากนั้นก็เอาไปยิงเป้า
แต่ตอนนี้ หลี่ฝางได้เห็นสังคมในด้านที่ต่างกัน
หลี่ฝางรู้จักกับสังคมนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว
อย่างส้าวส้วย คนอย่างนี้ ไม่รู้ว่ามีคดีฆาตกรรมอยู่ในเงื้อมมือมากแค่ไหนแล้ว แต่ เขายังไม่เป็นไรเลยไม่ใช่เหรอ？
แค่อย่าฆ่าคนอย่างโล่งโจ้งมากไปก็พอแล้ว
อย่างหลี่ฝาง ตอนที่เขาฆ่าคน ไม่มีใครเห็นสักคน
และซุนจิ้นก็ทำลายหลักฐานทั้งหมดแล้ว แค่หลี่ฝางไม่ไปมองตัว ไม่ไปพูด ใครจะพิสูจน์ได้ว่าหลี่ฝางฆ่าคนล่ะ？
หลี่ต๋าคางส่งสายตาให้หลี่ฝาง หมายถึงว่าให้หลี่ฝางรีบทำให้ก้าวหน้ามากขึ้น
แต่หลี่ฝางในตอนนี้ กลับไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อไป
มือจับแล้ว แล้วขั้นต่อไปจะทำไง？
กอดหรือว่าจูบ？
หลี่ฝางปฏิบัติต่อลู่หลุ่ย ยังคงมีความให้เกียรติอยู่ แค่ลู่หลุ่ยไม่ยอม หลี่ฝางก็จะไม่บังคับมั่วๆ
“ลู่หลุ่ย คุณไม่ยอมให้อภัยผมล่ะก็ งั้นผมก็คุกเข่าก้มหัวให้คุณ”หลี่ฝางพูดไป ก็โค้งเอวลง เตรียมจะคุกเข่าให้ลู่หลุ่ย
ลู่หลุ่ยตกใจทันที ดึงแขนของหลี่ฝางไว้แล้วพูด：“คุณอย่าคุกเข่า คนตั้งเยอะมองอยู่ คุณลุงก็อยู่ นี่คุณทำอะไรเนี่ย”
“โอเค โอเค ฉันให้อภัยคุณ พวกเราคืนดีกัน”ลู่หลุ่ยไม่ลังเลอีกต่อไป ได้แต่พยักหน้าตอบรับ
ใจของหลี่ฝาง ก็รู้สึกมีความสุขทันที ตอนที่เขารีบจะลุกขึ้นมานั้น กลับถูกหลี่ต๋าคางจับที่ไหล่ไว้ทันทีทันใด
เสียงดึงฟุ่บ หลี่ฝางคุกเข่าให้ลู่หลุ่ย
แค่กแค่ก
หลี่ต๋าคางไอออกมา แล้วแอบเอากล่องเล็กๆ ยัดใส่ในมือของหลี่ฝาง
“ไอ้หมอนี่ นี่ลูกเตรียมขอแต่งงานเหรอ？แหวนเตรียมไว้หรือยัง？ถ้าขอแต่งงาน ไม่มีแหวนไม่ได้นะ”หลี่ต๋าคางมองหลี่ฝางแล้วพูดอย่างซีเรียส
ขอแต่งงาน？
หลี่ฝางบ่นอุบอิบ ตัวเองกับลู่หลุ่ยคบกันไม่กี่วัน ขอแต่งงานเลย？นี่มันเร็วเกินไปไหม？
มากไปกว่านั้นตอนนี้ตัวเองเพิ่งเข้าเรียน เรื่องแต่งงานยังห่างตัวเองอีกไกล
ในใจของหลี่ฝางไม่ได้เตรียมจะขอลู่หลุ่ยแต่งงาน
แต่หลี่ฝางไม่ได้โง่ พ่อของตัวเองบังคับให้ตัวเองขอลู่หลุ่ยแต่งงานนี่
และตัวเองก็คุกเข่าลงแล้ว ถ้าไม่ขอแต่งงาน ก็จะน่าอาย
นี่มันเป็นการบีบให้ทำเรื่องที่ทำไม่ได้เลยจริงๆ หลี่ฝางหมดหนทางกับพ่อของตัวเองจริงๆ
หลี่ฝางทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ฉีกยิ้มออกไป เปิดกล่องเล็กๆ ข้างในกล้องเล็กๆนั้น มีแหวนเพชรใส่อยู่
แหวนเพชรนั้น ใหญ่ขนาดเท่าก้อนกรวด
หลี่ฝางเอาแหวนเพชรขึ้นมา วางไว้ตรงหัวของตัวเอง จากนั้นก็มองลู่หลุ่ยอย่างจริงใจ：“ลู่หลุ่ย ขอร้องล่ะแต่งงานกับผมเถอะ”
“พวกเรา……พวกเราเพิ่งคืนดีกัน”
ลู่หลุ่ยก็คิดว่านี่เร็วเกินไป จึงปฏิเสธอย่างมีชั้นเชิง：“เรื่องขอแต่งงาน รออีกหน่อยได้ไหม？พวกเรายังไม่แต่งงานกันเลย ไม่งั้นรอเรียนจบค่อยว่ากันอีกทีไหม？”
“พวกเราคบกัน ถ้าหลังเรียนจบพวกเรายังคบกันอยู่ ฉันจะตอบตกลง โอเคไหมหลี่ฝาง？”ลู่หลุ่ยพูดอย่างระมัดระวัง
ในใจของลู่หลุ่ย นั้นรักหลี่ฝาง แสดงความเห็นอย่างยุติธรรม ข้างในใจของเธอ อยากตอบตกลง
กระทั่งว่า ลู่หลุ่ยเห็นการขอแต่งงานของหลี่ฝาง ข้างในใจนั้นเต็มไปด้วยความตื่นเต้น
ก็แค่ ตัวเองยังเรียนไม่จบ บวกกับเรื่องแต่งงานคือเรื่องใหญ่ ตัวเองต้องบอกที่บ้านก่อน
สรุปคือ ในใจของลู่หลุ่ยนั้นกังวลอย่างมาก
“โอเค……งั้น……”
หลี่ฝางจะลุกขึ้น ตอนที่เตรียมจะยอมแพ้นั้นเอง มือข้างหนึ่งของหลี่ต๋าคางกดไหล่ของหลี่ฝาง จับเขาไว้แน่นๆอีกครั้ง
“ผมจำได้ว่ามีคนยิ่งใหญ่คนหนึ่งเคยพูดว่า คบกันโดยไม่มีเป้าหมายว่าจะแต่งงานกัน ต่างเป็นคนไม่ดีทั้งนั้น ลุงไม่อยากให้ลูกชายของตัวเองกลายเป็นคนไม่ดี ดังนั้น ในเมื่อพวกคุณจะคบกัน งั้นก็ต้องมีเป้าหมายแต่งงานกัน เรื่องแต่งงานเป็นเรื่องไม่ช้าก็เร็วยังไงก็ต้องแต่ง”
“อีกอย่าง ไอ้หมอนี่ก็ซื้อแหวนเพชรไว้เรียบร้อยแล้ว หลุ่ยหลุ่ย ถ้าคุณไม่ตอบตกลง ไม่ใช่ว่าทำให้ไอ้หมอนี่ผิดหวังเหรอ？คุณว่าไหมล่ะ？”
“ถ้าคุณไม่รับไว้ ผมว่าหลังจากเจ้าเด็กนี่กลับไป ต้องกลับไปร้องห่มร้องไห้ทั้งคืนอีกแน่”
“หลายวันก่อนผมยังแปลกใจเลย เจ้าเด็กนี่ทำไมกลับบ้านมาถึงมีสีหน้าไม่ดี เหมือนกับทำเงินหาย กลับไปห้องนอนของตัวเอง ก็แอบร้องไห้ ที่จริงคุณสองคนทะเลาะจนเลิกกันนี่เอง”
“ลุงแค่เป็นคนผ่านมา เรื่องความรัก แฟนกันทะเลาะกันเป็นเรื่องปกติ แต่อย่าเอาแต่เลิกกันมั่วๆ เข้าใจไหม？”
“โอเค หลุ่ยหลุ่ย ไว้หน้าลุงหน่อย รับแหวนเพชรไปก่อน”หลี่ต๋าคางพูด
หน้าของลู่หลุ่ย ยังลำบากใจหน่อยๆ
“คุณลุงคะ แหวนเพชรนี้ใหญ่ไปหน่อยไหมคะ？”ลู่หลุ่ยขมวดคิ้วหน่อยๆ
“ใหญ่？ถ้าลุงไม่ดูดีๆ ก็ไม่เห็นเพชรบนแหวนเลย ดูเหมือนว่าลุงจะเอาเงินให้เจ้านี่ใช้น้อยไปหน่อย ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่เตรียมให้คุณเล็กขนาดนี้หรอก อย่าเล็กเกินไป รอพวกคุณแต่งงานกัน เดี๋ยวลุงให้เจ้าเด็กนี่เปลี่ยนอันใหญ่ให้คุณ”
“พอดีว่าบ้านพวกเราที่แอฟริกาใต้มีเหมืองอยู่ที่หนึ่ง เป็นเหมืองเพชร”
หลี่ต๋าคางพูดยิ้มๆ
คำนี้อย่างว่าแต่ลู่หลุ่ยไม่เชื่อเลย แม้แต่หลี่ฝางก็ไม่เชื่อ
พ่อตัวเองโม้เก่งเกินไปแล้ว ถ้าโม้อีกหน่อย ทั้งโลกนี้ก็เป็นของเขาแล้ว
หลี่ฝางกลอกตาใส่พ่อตัวเอง：“พ่อ ต่อหน้าคนนอก พ่อจริงจังหน่อยได้ไหม”
“ไอ้หมอนี่ ใครไม่จริงจังล่ะ？”แล้วเตะเข้าไปที่ก้นของหลี่ฝางทีหนึ่งโดยตรง
“มา หลุ่ยหลุ่ย ลุงสวมให้คุณ”
หลี่ต๋าคางแกะแหวนเพชรออกมา จากกล่องเล็ก แล้วสวมให้ลู่หลุ่ย และก็ไม่สนว่าลู่หลุ่ยจะเห็นด้วยหรือไม่
“พ่อ เรื่องนี้ไม่ใช่ว่าผมควรทำเหรอ？”หลี่ฝางพูดอย่างไม่พอใจหน่อยๆ
“ใครทำก็เหมือนกัน ที่สำคัญคือ หลุ่ยหลุ่ยรับคำขอแต่งงานลูกแล้ว”หลี่ต๋าคางหัวเราะออกมา
“ฉัน……ฉันยังไม่รับปากเลยค่ะ”
ลู่หลุ่ยพูดด้วยสีหน้าซับซ้อน：“เรื่องแบบนี้ ฉันต้องคุยกับพ่อ”
“นี่มันยุคไหนแล้ว นี่มันยุคที่มีความรักอย่างอิสระแล้ว คนแก่อย่างพวกเรา ไปยุ่งไม่ได้”หลี่ต๋าคางชักสีหน้าพูด
ทันใดนั้นหลี่ฝางก็พบว่า พ่อของตัวเอง หน้าด้านมาก
คนแก่ไปยุ่งไม่ได้ แต่นี่เป็นพ่อที่เตรียมแผนการไว้หมดล่วงหน้าชัดๆ！
หลี่ฝางปัดดินที่เข่าออก ยืนขึ้นมาจากพื้น จากนั้นก็มองลู่หลุ่ยแล้วพูด：“แหวนเพชรนี้ใส่ที่นิ้วคุณ พอดีเลย”
“คุณซื้อแหวนเพชรมาเมื่อไหร่เหรอ”ลู่หลุ่ยมองหลี่ฝาง ในดวงตาซ่อนความยินดีไว้ไม่อยู่
ลู่หลุ่ยถามอย่างนี้ หลี่ฝางก็ร้อนตัวหน่อยๆ：“เอ่อ……”
“ไอ้หมอนี่ซื้อมานานแล้วแน่นอน”หลี่ต๋าคางโกหกแทนหลี่ฝาง
ลู่หลุ่ยมองที่หลี่ฝาง อยากจะจูบ แต่หลี่ต๋าคางอยู่ข้างหน้า ลู่หลุ่ยก็อึดอัดหน่อยๆ
หลี่ต๋าคางเป็นคนที่มีไหวพริบอยู่แล้ว ก็พบทันทีว่าใบหน้าลู่หลุ่ยนั้นแดงหน่อยๆ
หลี่ต๋าคางก็เหมือนเครื่องอ่านใจได้ อ่านความคิดของลู่หลุ่ยออก จึงไอแล้วพูดออกมา：“หลุ่ยหลุ่ย ตอนที่ลุงดูทีวี หลังจากที่ผู้หญิงรับปากตกลงแต่งงาน ก็จะแสดงออกเล็กน้อย”
“ลุงจะหันหน้าหนี คุณแสดงให้ไอ้หมอนี่ของลุงละกัน”
หลี่ต๋าคางพูดไป ก็หันหลังให้ แล้วพูดกับส้าวส้วยกับซุนจิ้น：“คุณสองคนก็รีบหันหลังสิ”
หลังจากทุกคนหันหลังให้ หลี่ฝางก็เดินหน้าเข้าไป มาตรงหน้าของลู่หลุ่ย
หน้าของลู่หลุ่ย ยังคงร้อนผ่าวหน่อยๆ
“ไม่ใช่ครั้งแรกซะหน่อย ยังตื่นเต้นอีกเหรอ”หลี่ฝางเยาะเย้ยลู่หลุ่ยไปหนึ่งคำ
จูบครั้งที่แล้ว คือเลิกรากัน
แต่ครั้งนี้ กลับเป็นการคืนดีและขอแต่งงาน
อารมณ์ครั้งนี้ ต่างกัน ไม่ว่าจะเป็นลู่หลุ่ยหรือว่าหลี่ฝาง ในใจต่างมีความสุขอย่างมาก
ลู่หลุ่ยหลับตาลง เอาหน้าไปที่ตัวของหลี่ฝางเล็กน้อย
“ไอ้โง่ ผู้หญิงหลับตาแล้ว ก็คือจะให้ลูกจูบเธอไง”หลี่ต๋าคางหันหน้าไป จ้องหลี่ฝาง：“เร็วสิ”
