บทที่493 ทายาทของตระกูลจูเก่อ
“คุณพูดเหลวไหลอะไร？！”ซุนจิ้นเดินก้าวไป มาตรงหน้าของจูเก่อชิง แล้วตบหน้าเขาไปฉาด
“ผมพูดเหลวไหลเหรอ？”
ฉาดหนึ่งสำหรับจูเก่อชิงแล้ว ไม่หนักหนาอะไรนัก เขายิ่งหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
“ถ้าไม่พูดเหลวไหล งั้นในใจคุณเคยคิดบ้างไหมว่า？คุณโตขนาดนี้ น่าจะมีความสามารถในการคิดนะ？ปู่ผมอายุมากกว่าคุณกี่ปี？คุณน่าจะไม่เคยเห็นแม่ของคุณใช่ไหม？แล้วก็ คุณมีญาติไหม？คุณป้า คุณอาอะไรพวกนี้ ปู่ผมเคยพาคุณไปเจอสักคนไหม？”จูเก่อชิงถามแล้วหัวเราะอย่างเย็นชา
ได้ยินคำพูดพวกนี้ ซุนจิ้นก็หายใจไม่ออกทันที
ถึงแม้ท่านซุนจะบอกซุนจิ้นว่า ตอนที่แม่เขาคลอดเขาก็ตายแล้ว แต่ ซุนจิ้นไม่เคยเห็นป้ายวิญญาณของแม่ตัวเองเลย
แม่ของตัวเองตายไป ทุกปีใหม่ เขาในฐานะลูกชาย ควรจะต้องไปเคารพบูชาไหม？
แล้วก็ อย่างที่จูเก่อชิงพูด คุณอา คุณป้าพวกนั้น ตั้งแต่ซุนจิ้นเด็กจนโต ก็ไม่เคยเห็นสักคนจริงๆ
หรือว่า จูเก่อชิงนี้ ที่พูดเมื่อกี๊คือเรื่องจริง？
ซุนจิ้นสงสัยขึ้นมาทันที
“ผมไม่เชื่อ คุณกำลังพูดเหลวไหล！”ไม่นานนัก ซุนจิ้นก็ด่าจูเก่อชิงไปชุดใหญ่
ซุนจิ้นคิดว่า ท่านซุนดีกับตัวเองมาก เขาจะเป็นศัตรูที่ฆ่าพ่อตัวเองได้ไง？
ถ้าเป็นอย่างที่จูเก่อชิงพูดจริงๆ ว่าเป็นแผนการท่านซุนที่ทำร้ายทั้งครอบครัวของซุนจิ้น แล้วทำไมต้องรับเลี้ยงเขาล่ะ？เลี้ยงเขาจนโต？แล้วยังรักเขาขนาดนั้นเนี่ยนะ？
นี่ไม่ใช่สิ่งที่ขัดแย้งกันหรอกเหรอ？
“ไม่เชื่อ？”
“ถ้าผมเดาไม่ผิด ตอนคุณเล็กๆ มักจะใช้ยาต้มสีแดงอย่างหนึ่งอาบน้ำใช่ไหม？”จูเก่อชิงหัวเราะอย่างเย็นชา
“คุณรู้ได้ไง？”ซุนจิ้นแปลกใจหน่อยๆ
“นี่ไม่ง่ายหรอกเหรอ？เพราะว่าตอนผมเด็กๆก็อาบน้ำแบบนี้ มีแค่ทายาทของตระกูลจูเก่อ ถึงจะสามารถเข้าไปในถ้ำทั้งสามได้ และเข้าออกถ้ำนั้น จะต้องใช้ความสามารถในการรับรู้ทางผิวหนังที่ต่างกับคนทั่วไป นอกจากออกกำลังกายด้วยตัวเองแล้ว ก็ยังต้องใช้เคล็ดลับที่ไม่เหมือนใคร ไปแช่ผิวของคุณ”
“ก็แค่ หลายปีมานี้ ผมไม่สามารถเดินออกมาจากในถ้ำนั้นได้ด้วยตัวเอง”
มองซุนจิ้น จูเก่อชิงก็พูด：“แค่ตัวเองสามารถเดินออกมาจากถ้ำทั้งสามนี้ได้ งั้น ก็สามารถกลายเป็นเจ้าสำนักคนต่อไปของตระกูลจูเก่อได้แล้ว”
“ถึงแม้เขาไม่ใช่คนของตระกูลจูเก่อ ก็เป็นได้”เงียบไป จูเก่อชิงก็พูดเสริม
สีหน้าซุนจิ้นเปลี่ยนไป
พูดแบบนี้แล้ว ที่ท่านซุนรับเลี้ยงตัวเองไว้ ก็เพื่อให้เป็นทายาทของตระกูลจูเก่อ？
“ผมถามคุณนะ คุณได้ใช้ความสามารถของตัวคุณเอง เข้าออกถ้ำทั้งสามนี้หรือเปล่า？”จูเก่อชิงถามต่อ
ซุนจิ้นพยักหน้า：“เจ็ดปีก่อนผมทำได้”
“เจ็ดปีก่อน ผมเดินออกมาด้วยตัวเองจากถ้ำทั้งสามนี้ หลังจากครั้งนั้น พ่อผมก็ไม่พาผมมาอีก”ซุนจิ้นพูด
“จะเป็นไปได้ไง？เจ็ดปีก่อนคุณทำได้แล้ว？”
ที่ใบหน้าของจูเก่อชิง เต็มไปด้วยความตกใจ
จนกระทั่งตอนนี้ จูเก่อชิงยังเดินออกจากเส้นทางลับมาได้ ส่วนซุนจิ้น เมื่อเจ็ดปีก่อน ได้เดินออกมาจาก เส้นทางลับทั้งสามนี้นานแล้ว
นี่มันเปรียบเทียบกันชัดๆ น่าโมโหนัก
“โอเค ไม่ต้องพูดเหลวไหลแล้ว ไม่ใช่ว่าคุณจะพาพวกเราเข้าไปเหรอ？นำทางสิ！”
หลี่ต๋าคางคว้าจูเก่อชิง เข้าไปในด้านในของถ้ำชิงหลง
“ซุนจิ้น ในเมื่อคุณเดินออกไปจากถ้ำอีกสามที่ได้ งั้นเครื่องกลไกของทางเข้าถ้ำชิงหลงนี้ คุณก็น่าจะคลำหาออกมาได้ใช่ไหม？”จูเก่อชิงหันไปมองซุนจิ้น แล้วพูด
“ไม่ต้องคลำหา พ่อเคยบอกผม”
สีหน้าซุนจิ้นเย็นชา เดินไปด้านหน้าสิบก้าว สิบก้าวนี้ ในระยะทุกๆก้าวก็จะถูกซุนจิ้นทำให้เท่ากันหมด
“ใช่ที่นี่ไหม？”ซุนจิ้นมองจูเก่อชิงแล้วถาม
“คุณลูบกำแพงดู ที่กำแพงมีปุ่มกด”จูเก่อชิงพูดด้วยสีหน้าซับซ้อน
พอซุนจิ้นได้ยิน ก็ยื่นมือไปทันที แต่หลี่ฝางรีบห้ามไว้：“ระวังมีเล่ห์เหลี่ยม”
“เหอะเหอะ ผมจูเก่อชิงถึงแม้ไม่ใช่คนที่มีคุณธรรมนัก แต่กฎที่ปฏิบัติต่อตระกูลหยู ผมทำตามกฎมาตลอด ในเมื่อซุนจิ้นเดินออกมาจากเส้นทางลับอีกสามเส้นได้ งั้น เขาก็คือเจ้าสำนักคนต่อไปของตระกูลจูเก่อ”
“ผมไม่ทำร้ายคนกันเอง”
จูเก่อชิงพูดแล้วขำเบาๆ
เวลานี้ซุนจิ้นยื่นมือออกไป ใช้นิ้วสองนิ้วของตัวเอง ลูบไปที่ปุ่มกด จากนั้นก็กดลงไป
ตอนนี้ ส้าวส้วยกับหลี่ต๋าคางต่างระวังตัว
ยังไง ที่นี่ก็ไม่เคยมีใครมา และจูเก่อชิง ก็ดูเหมือนคนที่ไม่น่าเชื่อถือนัก
ดีที่ ครั้งนี้จูเก่อชิงไม่ได้หลอก
จริงๆด้วย หลังจากกดปุ่มกดลงไป ก็ปรากฏกรงลิฟต์ขึ้นมา
กรงลิฟต์ที่ว่านั้น เรียกได้ว่าเป็นลิฟต์ที่ค่อนข้างโบราณ
“ลงไป ก็จะเป็นตระกูลจูเก่อแล้ว”จูเก่อชิงพูดเบาๆ
หลี่ฝางยังคงไม่วางใจ
“เชื่อได้ไหม？”หลี่ฝางมองจูเก่อชิง แล้วถามส้าวส้วย：“ถ้าเด็กนี่หลอกเราล่ะ？”
“ลงไปเถอะ”
ส้าวส้วยไม่พูด กลับเป็นหลี่ต๋าคางที่พูด：“ไม่เข้าถ้ำเสือ มีรึจะได้ลูกเสือ”
“บัญชีนี้กับตระกูลจูเก่อ ไม่ช้าก็เร็วก็ต้องคิด ในเมื่อเจอซ่องโจรของพวกเขาแล้ว งั้นพ่อก็จะปล่อยไปแบบนี้ไม่ได้”หลี่ต๋าคางพูด：“ถ้าความกล้าที่จะลุยต่อไม่มี งั้นจะขอโทษบรรดาพี่น้องที่ตายไปได้ยังไงล่ะ？”
“ลูกพี่ ผมลงไปเองก็ได้ครับ”
ส้าวส้วยก็กระโดดลงไปเอง จะปิดประตูลง
แต่ซุนจิ้นกลับห้ามไว้ทันที：“ผมลงไปกับคุณ ผมจะไปแก้แค้น”
“ไม่มีผม คุณก็ยากที่จะออกมา”ซุนจิ้นพูด
หลี่ต๋าคางมองส้าวส้วยแวบหนึ่ง แล้วพูด：“ถ้าพรุ่งนี้เช้าคุณไม่ออกมา ผมจะใช้จอบจัดการภูเขาลูกนี้ ไปช่วยคุณ”
ส้าวส้วยหัวเราะ ไม่พูดอะไร
เขาเชื่อว่า หลี่ต๋าคางทำได้จริงๆ
“ซุนจิ้น พาเขาไปด้วย”
หลี่ต๋าคางเอามือจับจูเก่อชิงแล้วยื่นให้ซุนจิ้น
ตอนที่พวกซุนจิ้นจะลงไป จู่ๆ มุมปากของจูเก่อชิงก็ยิ้มแปลกๆ จากนั้นก็ยื่นมือออกไป จับหลี่ฝางไว้
ฟิ้วฟิ้วฟิ้ว ธนูทีละอัน ก็พุ่งออกมาจากกำแพง
และหลี่ฝางก็ถูกจูเก่อชิงจับเข้าไปในกรงลิฟต์
“คุณอยากตายเหรอ？”ส้าวส้วยมองจูเก่อชิง ตาเบิกโต
“อยากตาย？ผมกำลังช่วยเจ้าเด็กนี่เฉยๆ ตอนที่กรงลิฟต์นี้เปิด เครื่องกลไกที่กำแพง ก็จะรู้สึกได้ แล้วธนูร้อยกว่าอัน ก็จะยิงออกมาจากกำแพง”
“นี่คืออาวุธลับที่จูเก่อเหลียงบรรพบุรุษพวกเราพัฒนาออกมา”
“หลอซ่ากับลู่หลุ่ย คิดดูแล้วตอนนี้ก็น่าจะตายแล้วมั้ง？”
“คุณดูถูกลูกพี่พวกเราเกินไป”ส้าวส้วยทำเสียงฮึดฮัด
“คุณต่างหากที่ดูถูกเครื่องกลไกของพวกเราตระกูลจูเก่อ หัวธนูพวกนั้น ต่างอาบยาพิษไว้ ถึงแม้แค่โดนบาดแผล ก็จะเอาถึงชีวิตของหลอซ่า”
จูเก่อชิงเพิ่งพูดจบ หลี่ฝางก็บีบคอของจูเก่อชิงทันที：“ทำไมคุณไม่พูดให้เร็วกว่านี้？”
“ทำไมผมต้องพูดให้เร็วกว่านี้ด้วยล่ะ？”
“คุณชายหลี่ ผมเพิ่งช่วยคุณไปนะ”จูเก่อชิงหัวเราะอย่างเย็นชา：“คุณปฏิบัติต่อผู้มีพระคุณอย่างนี้เลยเหรอ？”
หลี่ฝางกัดฟันมองจูเก่อชิง：“ถ้าผมเป็นอะไรไป ผมฆ่าคุณแน่นอน”
“เหอะเหอะ ฆ่าผม？ตอนนี้อยู่ในถิ่นของผมด้วยซ้ำ พวกคุณจะมีชีวิตออกไปได้หรือไม่ ก็อยู่ที่อารมณ์ของผม”จูเก่อชิงพูดขำๆ
“แน่นอนว่า พวกคุณอยากฆ่าผมก็ได้”
“ฆ่าผมตอนนี้สิ”
“แต่พวกคุณคิดให้ดีๆนะ ฆ่าผมไป หลังจากพวกคุณลงไปแล้ว ตายอย่างไม่ต้องสงสัยแน่นอน”จูเก่อชิงพูดเบาๆ
“เอาผมคนเดียว มาแลกกับชีวิตของพวกคุณตั้งมากมาย ผมว่าคุ้มดี”
หลี่ฝางกัดฟัน แล้วปล่อยจูเก่อชิง
ใช้เวลาแค่นาทีเดียว กรงลิฟต์ก็ไปถึงส่วนที่ลึกสุด
หลี่ฝางได้ยินเสียงน้ำไหล ด้านล่างของเขาลูกนี้ คิดไม่ถึงว่าจะมีแม่น้ำใต้ดิน
หลี่ฝางและคนอื่น เพิ่งจะลงไป ก็เห็นกลุ่มคนจำนวนหนึ่ง
คนกลุ่มนี้ เห็นได้ชัดว่ากำลังรอพวกหลี่ฝางอยู่
“ปู่ครับ！”
จูเก่อชิงมองเห็นชายแก่ข้างหน้า ก็เรียกออกมาทันที
สีหน้าของจูเก่อเจิ้ง เปลี่ยนเป็นซีดขาว：“ชิงเอ๋อร์ เกิดอะไรขึ้น？ทำไมคุณพาคนนอกเข้ามา？”
ในสี่ตระกูลใหญ่ ตระกูลจูเก่อลึกลับที่สุด ซ่องโจรของพวกเขา นอกจากตระกูลจูเก่อแล้ว ใครก็หาไม่เจอ
และหลายปีมานี้ นอกจากคนของตระกูลจูเก่อ คนรับใช้บางส่วน ก็ไม่เคยมีคนนอกมา
“ชิงเอ๋อร์ คุณลืมไปเหรอ ไม่ว่าใครในตระกูล พาคนนอกเข้ามา ก็จะถูกประหารชีวิต ถึงแม้เป็นหัวหน้าครอบครัวของตระกูลจูเก่อ ก็ไม่เป็นที่ยกเว้น”จูเก่อเจิ้งขมวดคิ้วอย่างเย็นชา
“ปู่ ผมเปล่า”
จูเก่อชิงส่ายหน้า จากนั้นก็ชี้ไปที่ซุนจิ้นที่อยู่ข้างๆ พูดว่า：“เป็นคนนี้ที่พวกเขาเข้ามา เขาชื่อซุนจิ้น เป็นทายาท ตระกูลจูเก่อที่ปู่ใหญ่รับเลี้ยง
