บทที่511 ศัตรูที่คุ้นเคย
หยิ่นเหล่ยลังเลไม่กี่วินาที แล้วหยิบเบียร์ขึ้นมา แล้วจึงพูด：“โอเค”
รายการนี้ถ้าเอามาได้ งั้นปีหนึ่งตัวเองก็ทำได้ถึงห้าล้าน
ห้าล้านเมื่อเทียบกับเบียร์ขวดหนึ่งแล้ว คุ้มค่าห่าอะไรล่ะ
หยิ่นเหล่ยเงยหน้าขึ้น เริ่มทำการแสดงยกกระดกขวด
ยกกระดกขวดเบียร์นี้ ต้องการเทคนิค โดยเฉพาะอย่างยิ่งยิ่งไปถึงด้านหลัง แรงดันในขวดก็จะยิ่งมาก และก็ยากที่จะดื่มลงไป
ไม่ง่ายเลยที่หยิ่นเหล่ยยกกระดกขวดเสร็จ เพิ่งเอาขวดเหล้าวางลง หลี่ฝางก็ยื่นขวดที่สองให้ทันที ไม่ได้โอกาสหยิ่นเหล่ยได้พักหายใจเลย
“การแสดงเมื่อกี๊ของคุณชายเหล่ยเจ๋งจริงๆ ทำให้เผมดูอีกทีสิ”หลี่ฝางเลิกคิ้วขึ้นหัวเราะ
หยิ่นเหล่ยมองหลี่ฝางด้วยสีหน้าหมองหม่น กัดฟันพูด：“โอเค ในเมื่อคุณชายหลี่อยากดู งั้นผมก็จะสละชีวิตเพื่อแสดง”
หยิ่นเหล่ยรู้อยู่แล้วว่า ทำงานเซลล์ มักจะเจอความยากลำบากหลากหลายรูปแบบ
เช่นถูกมอมเหล้า เช่นถูกเหยียดหยาม……
เซลล์ผู้หญิงก็ยังถูกเอาเปรียบ แม้กระทั่งว่าถูกลากเข้าห้อง ……
ก็แค่ หยิ่นเหล่ยในฐานะคุณชายแห่งต้าหัว กรุ๊ป ไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งตัวเองจะได้รับการทรมานแบบนี้
เบียร์ขวดที่สอง หยิ่นเหล่ยเกือบจะอ้วก
ดีที่คอเขาแข็งมาก จึงฝืนดื่มต่อไปอย่างไม่เต็มใจ
“คุณชายเหล่ยคอแข็งมาก มาอีกขวดละกัน”หลี่ฝางพูดนิ่งๆ
หยิ่นเหล่ยไปต่อไม่ได้แล้ว ในกล่องนี้ยังมีอีกแปดขวดเต็มๆ มาทีละขวดทีละขวด เห็นได้ชัดว่าหลี่ฝางจะเอาเขาให้ตาย
“คุณชายหลี่ ผมดื่มต่อไม่ไหวแล้ว ให้ผมพักก่อนแล้วค่อยดื่มได้ไหม？”หยิ่นเหล่ยมองหลี่ฝางด้วยตาแดงๆ พูดขอร้อง
“ได้สิ คุณชายเหล่ยไม่อยากดื่มก็ไม่ต้องดื่ม ใครจะกล้าบังคับคุณล่ะ？”
หลี่ฝางพูดไป ก็เอาสัญญาทิ้งกลับไปที่ไห่เย่น：“บริษัทรักษาความปลอดภัยในเมืองเอก ไม่ต่ำกว่าสิบแห่ง พวกเขาให้เงื่อนไขผมมาแล้ว ไม่ได้แย่ไปกว่าพวกคุณเลย ความสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์กับธุรกิจอยู่คนละส่วนกัน จะยอมทิ้งหลักการเพราะเรื่องส่วนตัวไม่ได้ ผมว่าความร่วมมือของพวกเรา ช่างมันเถอะ”
“อย่า คุณชายหลี่ ผมดื่มอีกขวดก็ได้”
หยิ่นเหล่ยฝืนตัวเอง ถือขวดเบียร์ขึ้นมา แล้วดื่มไปทีเดียวรวดอีกครั้ง แต่ดื่มหมดครั้งนี้ หยิ่นเหล่ยรับไม่ไหวแล้วจริงๆ วิ่งออกไปแล้วอ้วกออกมา
“จะอ้วกจริงๆ อาหารยังไม่มาก็ไปอ้วกแล้ว”เลี่ยวข่ายขมวดคิ้วพูด
“ใช่ ความอยากที่จะกินอาหารไม่มีแล้ว”หลี่ฝางก็พูดตาม
ไห่เย่นมองหลี่ฝางอย่างกลัวๆเล็กน้อย
ชีวิตของหยิ่นเหล่ยนี้ ไม่เคยต้องเลียแข้งเลียขาใคร แต่กลับต้องมาเลียแข้งเลียขาหลี่ฝางถึงสองครั้ง ครั้งหนึ่งถึงกับต้องคุกเข่าให้ ส่วนครั้งนี้ต้องดื่มจนอ้วก
ผ่านไปไม่นาน หยิ่นเหล่ยก็กลับมา
สีหน้าของหยิ่นเหล่ย แย่กว่าเมื่อกี๊เยอะเลย
“ขอโทษนะ คุณชายหลี่ คอไม่แข็งเท่าไหร่ ทำให้คุณชายหลี่ต้องเห็นเป็นเรื่องน่าขันเลย”หยิ่นเหล่ยขอโทษหลี่ฝาง
หลี่ฝางหัวเราะ มองหยิ่นเหล่ยอย่างชื่นชม
ต้องบอกว่า หยิ่นเหล่ยนี้อดทนได้เยี่ยมมาก แม้แต่คนโง่ยังมองออกว่า หลี่ฝางจงใจเล่นงานหยิ่นเหล่ย ส่วนหยิ่นเหล่ยก็หันไปมองหลี่ฝางแล้วขอโทษ นี่มันเหมือนกับชาวนากับงูเห่าเลยชัดๆ
“งั้นก็ต่อเถอะ”
แต่หลี่ฝางไม่สามารถปล่อยหยิ่นเหล่ยได้ เบียร์ขวดหนึ่ง ไปวางตรงหน้าของหยิ่นเหล่ย
“คุณชายหลี่ ผมดื่มต่อไปไม่ได้แล้วจริงๆ”หยิ่นเหล่ยขมวดคิ้ว ด้วยใบหน้าลำบากใจ
“คุณชายหลี่ ผมดื่มแทนเขาโอเคไหม？ผมดื่มไปแล้วพอดี”ไห่เย่นจึงพูดขึ้นมาในตอนนี้
หลี่ฝางมองไห่เย่น แล้วใบหน้าก็เย็นชา：“คุณกลัวอะไรถึงต้องดื่มแทนเขา？”
“เขาคือเจ้านายผม”ไห่เย่นพูดด้วยใบหน้าราบเรียบ
“ผมจัดการเหล้าพวกนี้แทนเจ้านายผม นี่ไม่แปลกใช่ไหม？”ไห่เย่นพูด
ได้ยินคำนี้ หยิ่นเหล่ยก็มองไห่เย่นอย่างขอบใจ
หลี่ฝางพยักหน้า：“ในเมื่อคุณยอม งั้นก็ดื่มเถอะ”
ไห่เย่นดื่มรวดเดียวหมดอย่างสบายๆ สีหน้าก็ไม่เปลี่ยนใดๆ แค่ดื่มเสร็จแล้วเรอออกมาเท่านั้น
ตอนนี้พอ ร้านก็เอาอาหารมาเสิร์ฟ หลี่ซ่วยซ่วยคีบเนื้อสองสามชิ้นให้ไห่เย่นอย่างสงสาร：“รีบกินสิ”
หลี่ซ่วยซ่วยไอ้โง่นี่ ไม่รู้ว่ามองไม่ออกจริงๆหรือว่าแกล้งทำเป็นมองไม่ออก ไห่เย่นไอ้ระยำนี่ ปกป้องหยิ่นเหล่ยอย่างเห็นได้ชัด
“หลี่ฝาง ถ้าสัญญาไม่มีปัญหาอะไร พวกเราก็คุยกันดีๆเถอะ ให้พวกเขาเอากำไรให้คุณหน่อยๆ แล้วคุณก็เซ็น”
หลี่ซ่วยซ่วยมองหลี่ฝาง แล้วพูด
“ช่างเถอะ ไม่ต้องแบ่งกำไรมาหรอก”หลี่ฝางมองหลี่ซ่วยซ่วย แล้วพูด：“ให้คุณหมดเลย”
“ขอบคุณนะ หลี่ฝาง”
หลี่ซ่วยซ่วยรู้สึกขอบคุณ จึงดื่มเบียร์ตามไปขวดหนึ่ง
หลี่ฝางไม่ได้ห้าม แค่ตำหนิไปอย่างโกรธๆ：“คุณแพ้แอลกอฮอล์ ต่อไปก็ไม่ต้องดื่มแล้ว”
“ขอบคุณครับ คุณชายหลี่”
ไห่เย่นกับหยิ่นเหล่ย มองมาด้วยสายตาคู่นั้นที่ขอบคุณและตื่นเต้น
หลี่ฝางเงียบไม่พูดอะไร เริ่มกินข้าว
หยิ่นเหล่ยกับไห่เย่นต่างคิดไม่ถึง ว่าจะเซ็นสัญญาได้ไวขนาดนี้ พวกเขายังคิดว่า ได้โครงการนี้ไป อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาหลายวัน
แต่ใครจะไปคิดว่าหลี่ฝางทำได้เร็วขนาดนี้ แค่ประโยคเดียวของหลี่ซ่วยซ่วย หลี่ฝางก็ลงชื่อเลย
ที่จริงหลี่ฝางแค่ทำให้ไห่เย่นดู พิสูจน์ว่าหลี่ซ่วยซ่วยอยู่ข้างกายของตัวเอง ไม่ใช่เพื่อนธรรมดาๆทั่วไป
แค่เพื่อนทั่วไป หลี่ฝางจะเซ็นสัญญาลงไปแค่เพราะคำพูดเดียวของเขาได้อย่างไรกัน？
กินข้าวแล้ว เดิมทีหยิ่นเหล่ยอยากเชิญหลี่ฝางร้องเพลง แต่ถูกหลี่ฝางปฏิเสธ
สิบนาทีถัดมา หลี่ฝางก็ปรากฏตัวที่ก็ปรากฏตัวที่ย่านไนต์คลับ
ตอนนี้ย่านไนต์คลับมีหวางเห้าดูแล
ตอนที่หลี่ฝางเจอหวางเห้า ซินปาก็อยู่ หลี่ฝางทักทาย ซินปากับหวางเห้าก็ยืนขึ้นมาพร้อมกัน
“เจ้านาย คุณมาแล้ว”ทั้งสองพูดพร้อมกัน
หลี่ฝางพยักหน้า ถาม：“ช่วงนี้ย่านไนต์คลับสงบดีใช่ไหม？”
“ใช่ สงบมาก ดูเหมือนจะไม่มีใครก่อเรื่อง แต่มีคนกลุ่มหนึ่ง แอบขายพวกยาในถิ่นของเรา ไม่ได้บอกผมเลย และก็ไม่ได้เข้าหาผมด้วย”
“ผมยังไม่จัดการพวกเขา”หวางเห้าพูด
“ทำไมไม่จัดการพวกเขา？”หลี่ฝางขมวดคิ้ว
“ผมกลัวจะแหวกหญ้าให้งูตื่น……ผมส่งคนแอบติดตามคนพวกนี้ สืบเจ้านายที่อยู่เบื้องหลังได้แล้ว เจ้านายนั้น คุณลองเดาสิคนร้ายที่อยู่เบื้องหลังยานี้คือใคร”หวางเห้ามองหลี่ฝาง แล้วหยุดตอนสำคัญไว้
“ผมไม่มีอารมณ์มาเดา พูดมาเถอะว่าใคร”หลี่ฝางเทเหล้าให้ตัวเอง
“ที่เสนอยานั้น คือหมาจื่อ หมาจื่อคือคนของลูกพี่หลิน หมายความว่า คนร้ายที่อยู่เบื้องหลัง น่าจะเป็นลูกพี่หลิน และคนที่ขายยาพวกนี้ ต่างเป็นคนงานชั่วคราว เป็นจางกงหมิงที่ช่วยผม”
หวางเห้าถอนหายใจ：“นี่ก็คือสาเหตุที่ผมไม่ได้จัดการพวกเขา”
“เจ้านาย คุณว่า……”
หลี่ฝางขมวดคิ้ว ไม่ว่าจะเป็นจางกงหมิงหรือว่าลูกพี่หลิน ก็ล้วนแต่มีความสัมพันธ์ที่เชื่อมโยงกับพวกตัวเอง
หลี่ฝางก็ลำบากใจ
ครั้งที่แล้วหลังจากชุนเซิงทำร้ายพวกลูกคนรวยไปกลุ่มหนึ่งแล้ว ลูกพี่หลินก็หนีหายไปอย่างไร้การติดต่อ เดิมทีคิดว่าเพราะเหตุนี้เขาจะเจียมตัวขึ้นมา คิดไม่ถึงว่า เขากลับยิ่งแย่ลงไปอีก
จู่ๆลูกพี่หลินก็เอาธุรกิจจากตงไห่ มาทำที่เมืองเอก
“ห้ามได้ก็ห้ามเถอะ อย่าออมมือ ไม่งั้นจะถูกตำรวจสืบเจอได้ ถิ่นของพวกเราก็จะเป็นไปได้ที่จะถูกปิด”หลี่ฝางพูดเสียงทุ้ม
ถึงจะบอกว่าหูเฟยคือคนของตัวเอง แต่ที่สถานีตำรวจนั้น ก็ไม่ใช่ว่าหูเฟยพูดอะไรก็ว่าตามนั้น
มู่เสี่ยวไป๋ สี่ตระกูลใหญ่ แต่ละคนต่างมีคนของตัวเองที่มีความสัมพันธ์อยู่ในนั้น
ถ้าพวกเขาส่งคนมาตรวจสอบ หลี่ฝางจะเกิดเรื่องใหญ่ได้
“โอเค รหัสลับที่เชื่อมต่อของคนพวกนี้ผมรู้มาเรียบร้อยหมดแล้ว อยากจะจับพวกเขา ก็แค่พูดไป”หวางเห้าพยักหน้า แล้วพูด
“แต่ ถ้าแบบนั้น จางกงหมิงก็จะเสียหายไม่น้อย”
“เสียหายโดยตรงก็ว่าไปอย่าง ถ้าพวกเราลงมือขึ้นมา แล้วเขายังจะมาค้ายาที่ถิ่นของพวกเราอีก ก็ยากแล้ว……ผมได้ยินว่า จางกงหมิงกับลูกพี่หลิน ในมือนั้นถือสินค้าไว้ตั้งมาก ถ้าขายไม่ออก เขาสองคนก็อาจจะมาเล่นงานได้”
หวางเห้าพูดอย่างลำบากใจหน่อยๆ
หลังจากที่หุ้นส่วนจัดการเสือ หวางเห้าก็เกิดความรู้สึกดีขึ้นมาต่อจางกงหมิง
หวางเห้าในตอนนี้ ถ้าหลี่ฝางไม่เตือน หวางเห้าก็ไม่อยากเป็นศัตรูด้วย
หวางเห้ามองหลี่ฝาง ถามลองเชิง：“เจ้านาย ที่จริงกำไรของสิ่งนี้นั้นเยอะมาก ถ้าจางกงหมิงแบ่งให้พวกเรา ผมว่า พวกเราทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นได้”
ได้ยินคำนี้ คิ้วของหลี่ฝาง ก็ขมวดทันที
“ทำไม คุณไม่มีเงินเลยหรือไง？”หลี่ฝางมองหวางเห้าอย่างเย็นชา แล้วถาม
หวางเห้าส่ายหน้า：“ผมมีเงิน แค่อยากหาเงินให้ได้มากกว่านี้”
“เงินบางอย่างหาได้ เงินบางอย่างก็หาไม่ได้ ในใจของคุณต้องมีเส้นตายของตัวเอง”หลี่ฝางมองหวางเห้า พูดสั่งสอน：“ถ้าคุณแตะต้องเส้นตายนี้ ผมไม่ใช่แค่ไม่ปล่อยคุณแน่ แต่ยัง……”
“ช่างเถอะ อย่าแตะต้องละกัน
