บทที่513 จิตใจที่เกลียดชังคนรวยของหลี่ฝาง
“อย่า คุณชายหลี่ พ่อผมมีผมเป็นลูกชายคนเดียว ถ้าคุณตัดน้องชายผม ลูกหลานที่สืบทอดตระกูลหยิ่นของพวกเราก็ไม่มีอีกแล้ว……”
หยิ่นเหล่ยพูดจบ กลัวจนน้ำตาไหลออกมา
“ข้อร้องล่ะ คุณชายหลี่ ปล่อยผมไปนะ ผมสำนึกผิดแล้ว”หยิ่นเหล่ยร้องไห้ไป ขอร้องหลี่ฝางไป
หลี่ฝางมีใบหน้าราบเรียบ ได้แต่พยักหน้าให้ลูกน้องของตัวเอง：“ลงมือเถอะ”
“หลี่ฝาง แม่เอ๊ยคุณบ้าไปแล้วเหรอ เพื่อหลี่ซ่วยซ่วยคนเดียว คุณจะมาทำร้ายผมเนี่ยนะ！”
“ถึงแม้ต้าหัว กรุ๊ปของพวกเราเทียบกับตระกูลหลี่ของพวกคุณไม่ได้ แต่ก็เป็นบริษัทใหญ่ที่มีมูลค่าหุ้มกว่าหลายพันล้าน คุณคิดดีแล้วเหรอ？”
หยิ่นเหล่ยเช็ดน้ำตา พูดอย่างเยือกเย็น：“พ่อผมเดินทางไปทั่วมาหลายปี มีคอนเนคชั่นไม่น้อย ถ้าคุณจัการผมจริงๆ พ่อผมไม่ปล่อยไปง่ายๆแน่ ถึงตอนนั้น……”
หยิ่นเหล่ยยังไม่ทันพูดจบ หลี่ฝางก็ตบเข้าไปที่หน้าของลูกน้องตัวเอง：“ทำไม ไม่ได้ยินที่ผมพูดเหรอ？”
“ผมว่าพวกคุณลงมือเถอะ พวกคุณจะยืนโง่ทำบ้าอะไร！”
คนพวกนี้ คือลูกน้องของซินปา
พวกเขาก็ไม่โง่ ถ้าตัวเองตัดน้องชายของลูกคนรวยคนนี้จริงๆ งั้นต่อไปได้นำหายนะมาแน่ๆ
พวกนักเลง แต่ละคนล้วนแต่มีไหวพริบ ไม่มีประโยชน์พวกเขาก็ไม่ทำ
นี่ไม่มีประโยชน์อะไร ใครจะไปเสี่ยงล่ะ？
“เจ้านาย ทำสิ่งนี้คุณจะให้เท่าไหร่？”ผู้ชายตัวใหญ่หยิบมีดออกมาแล้วเลิกคิ้วขึ้น
หลี่ฝางตะลึงไปก่อน จากนั้นก็หัวเราะเหอะเหอะ：“ผมลืมเรื่องนี้ไปแล้วนะเนี่ย”
ไม่น่าล่ะที่พวกเขาชักช้าไม่ลงมือ ที่แท้ตัวเองไม่ได้ให้เงิน
ก็ถูก ถ้าก่อนลงมือยังไม่ตกลงเรื่องเงิน แล้วถ้าหลี่ฝางให้แค่ไม่กี่พันหยวน นั่นไม่ขาดทุนเหรอ？
หลี่ฝางเหยียดนิ้วออกไป คนๆนี้ขมวดคิ้ว：“หมื่นหนึ่ง？”
“พวกคุณอย่าเข้ามา ผมบอกให้นะ ผมเป็นถึงคุณชายแห่งต้าหัว กรุ๊ป ถ้าทำอะไรผมจริงๆ พ่อผมไม่ปล่อยพวกคุณแน่นอน”
“เจ้านาย หมื่นหนึ่งน้อยไป ราคาคนทั่วไป หมื่นหนึ่ง ……”
หลี่ฝางหัวเราะ แล้วตัดบทเขา：“ผมไม่ได้บอกหมื่นหนึ่ง”
“แสนหนึ่ง？แสนหนึ่งก็พอได้”ในที่สุดผู้ชายตัวใหญ่ก็ใจเต้น
“พี่ชาย ปล่อยผมไปเถอะ ผมให้คุณห้าแสน！”หยิ่นเหล่ยเงยหน้าขึ้น มองผู้ชายตัวใหญ่นี้ด้วยความหวาดกลัว
หลี่ฝางหัวเราะหึหึ：“ความหมายของผมคือ สิบล้าน”
“อะไรนะ！”
“อะไรนะ！”
เสียงหลี่ฝางพูดจบ หยิ่นเหล่ยกับผู้ชายตัวใหญ่ก็ตะลึงพร้อมกัน
“เจ้านาย คุณพูดอะไร สิบล้าน？”
ผู้ชายตัวใหญ่คนนี้กลืนน้ำลายลง มองหลี่ฝาง：“หยวนหรือเปล่า？”
ผู้ชายตัวใหญ่สงสัยหน่อยๆ ยังไง นี่ก็แค่ตัดทิ้ง ถึงจะเยอะแค่ไหน หลักแสนก็ถือว่าเยอะแล้ว
ตัวตนของหยิ่นเหล่ยที่พิเศษขึ้นมาหน่อยๆ แค่ล้านหนึ่งก็ได้แล้ว
แต่หลี่ฝางพูดว่าให้สิบล้าน จนผู้ชายตัวใหญ่ไม่อยากจะเชื่อ
แม้แต่หยิ่นเหล่ยก็ตะลึงไปทันที
สิบล้าน เขาอยากจะเพิ่มราคาไปก็เพิ่มไม่ไหว
ถึงเอารถของตัวเองไปขาย เอาบ้านของตัวเองไปขาย ภายใต้เงื้อมมือของตัวเอง ก็มีเงินไม่มากเท่านั้น
“ใช่ สิบล้าน”
หลี่ฝางเลิกคิ้วขึ้น พูดว่า：“ทำไม คุณว่ามันไม่พอเหรอ？”
“ไม่ใช่ไม่ใช่ แค่ไม่ค่อยอยากจะเชื่อ เจ้านาย คุณใจกว้างไปแล้ว？แค่เรื่องเล็กๆ คุณให้ตั้งสิบล้าน ผมไม่ค่อยอยากจะเชื่อเลย”ผู้ชายตัวใหญ่รู้อยู่แล้วว่าเบื้องหลังเจ้านายของตัวเองรวย แต่ไม่คิดว่า จะรวยได้ถึงจุดนี้
“สิบล้านไม่มากนัก เขาคือคุณชายแห่งต้าหัว กรุ๊ป คุณทำร้ายเขาไป ก็ทำให้ตระกูลหยิ่นไม่สามารถสืบทอดได้อีก พ่อของหยิ่นเหล่ย จะต้องมาหาเรื่องคุณหลังจบเรื่องแน่ เขาแก้แค้นผมไม่ได้ ก็ต้องแก้แค้นคุณ ถ้าให้เขาจับคุณไปได้ เกรงว่าคุณจะไม่มีผู้สืบทอดสกุลธรรมดาๆแบบนั้นแน่ ดังนั้นผมให้คุณสิบล้าน เพื่อให้คุณไปจากเมืองเอก ไปที่ไหนก็ได้ที่ทำให้ใครก็ตามหาคุณไม่เจอ”
“ครับ เจ้านาย”
พอผู้ชายตัวใหญ่คนนี้ได้ยิน ใบหน้าก็มีความยินดีขึ้นมาทันที
เขาไม่มีความลังเลใดๆ เอามือยกมีดขึ้นมาทันที
จากนั้นก็ตามด้วยเสียงกรีดร้องของหยิ่นเหล่ย หลี่ฝางหัวเราะอย่างพอใจ พูดว่า：“ทำได้ไม่เลว เรียบร้อยดีมาก”
“ในบัตรนี้มีสิบล้าน ตอนนี้คุณเอาไปพาคนในครอบครัวหนีไปเถอะ”หลี่ฝางพูดนิ่งๆ
“ผมไม่มีภรรยาไม่มีลูก อยู่ตัวคนเดียว ปกติแล้วเรื่องความต้องการนั้น ผมก็ใช้บริการพวกโสเภณี ผมมีแค่พ่อคนเดียว และก็เป็นนักเลงที่ไม่ได้ทำอาชีพสุจริตด้วย แม่ผมรับพ่อผมไม่ได้ หนีไปอยู่กับคนอื่นนานแล้ว”
ผู้ชายตัวใหญ่พูดขำๆเสร็จ：“ผมไม่มีภาระใดๆ ภาระอย่างเดียวก็คือพ่อผม ตอนนี้ผมจะโทรหาเขา ถามว่าเขาจะหนีหรือไม่ ถ้าเขาไม่หนี ผมก็ไม่สนเขาแล้ว ถ้าเขารู้ ไม่แน่ดึกๆดื่นๆอาจจะฆ่าผม เอาเงินของผมหนีไปก็ได้”
หลี่ฝางไม่แสดงความเห็นใดๆ：“คุณจัดการเอาเองละกัน”
หัวใจคนไม่อาจคาดเดาได้ คนบนเส้นทางนี้ บางครั้งแม้แต่พ่อลูกต่างก็ไม่เชื่อใจกัน
หลังจากผู้ชายตัวใหญ่คนนี้จากไป ก็มีหมอคนหนึ่งมา หมอพันแผลให้หยิ่นเหล่ย ระหว่างนั้นหยิ่นเหล่ยก็ร้องไห้โหยหวน ไม่หยุดด่าหลี่ฝาง
ผ่านไปประมาณสิบกว่านาที หลี่ฝางยื่นบุหรี่มวนหนึ่งให้หยิ่นเหล่ย พูดว่า：“หยิ่นเหล่ย คุณพูดไม่ผิด ผมไม่ควรที่จะตัดน้องชายของคุณ แค่เพราะหลี่ซ่วยซ่วยคนเดียว”
“นี่เป็นเรื่องไร้เหตุผลเกินไป และก็ไม่คุ้มค่าอย่างมาก”
“แต่ที่ตัวของหลี่ซ่วยซ่วย มีเงาของผม ก่อนหน้านี้ ผมก็ถูกคนรังแกแบบนี้ ทำแบบนี้ ดังนั้นคุณทำให้ผมคิดถึงคนหนึ่ง คนนั้นชื่อตู้เฟย”
หลี่ฝางหัวเราะอย่างเย็นชา：“ตู้เฟยเคยเอานางนกต่อมาหักหลังผม ส่วนคุณ ไม่ต่างอะไรกับเขานัก คุณหลอกใช้ความรู้สึกที่เขามีต่อไห่เย่น มาหลอกเอาความร่วมมือของพวกเรา ซึ่งนี่ทำให้รู้สึกขยะแขยงหน่อยๆ”
“หลี่ฝาง ผมไม่ปล่อยคุณแน่”หยิ่นเหล่ยกัดฟันพูด
หลี่ฝางได้ยินคำนี้ คิ้วขมวดเข้าหากันทันที：“คุณพูดอะไร？”
ส้าวส้วยยื่นปืนกระบอกหนึ่งให้หลี่ฝาง หลี่ฝางเอาปืนจ่อไปที่หัวของหยิ่นเหล่ย：“คุณพูดอีกทีสิ”
“หลี่ฝาง คุณทำอะไร ถ้าคุณฆ่าผม คุณก็ต้องรับผิดทางกฎหมาย”หยิ่นเหล่ยกลืนน้ำลายด้วยความกลัว
หลี่ฝางหัวเราะเหอะเหอะ：“หยิ่นเหล่ย รู้ไหมว่าเราสองคนต่างกันตรงไหน？”
“ครอบครัวคุณทำธุรกิจ ทำธุรกิจอย่างถูกกฎหมาย แต่พวกเราไม่เหมือนกัน ครอบครัวของพวกเรานั้น พึ่งพาอุตสาหกรรมด้านมืด ดังนั้นวิธีการ จึงสกปรกกว่าพวกคุณเล็กน้อย คุณคิดว่าผมทำร้ายคุณไป จะถูกยิงเป้าได้เหรอ？ไร้เดียงสาไปแล้ว คนในห้องนี้ ล้วนแต่เป็นคนของผม คุณตายไป ใครจะมาพิสูจน์ได้ว่าผมฆ่าคุณ？”
“ผมก็แค่หาคนสักคนมาเป็นแพะแทนผมก็พอ”
หลี่ฝางพยักหน้า พูดว่า：“หยิ่นเหล่ย จุดที่คุณไม่ควรเลยจริงๆ คือเห็นผมโง่ หลอกใช้ไห่เย่นกับหลี่ซ่วยซ่วย อยากเอาเปรียบผม คุณคิดอะไรอยู่เหรอ？”
“คิดจริงๆเหรอว่าตัวเองฉลาดมากน่ะ？”
“หรือว่าคิดว่าผมโง่เง่า คือคนโง่ที่โดนหลอกง่าย？”
หลี่ฝางหัวเราะเหอะเหอะ พูดด้วยเสียงเย็นชา：“บอกคุณให้นะ ผมคือพ่อที่คุณแตะต้องไม่ได้ ถ้าคุณอยากแก้แค้น ก็มาสิ”
“แต่ ถ้าแพ้ คุณก็ต้องยอมรับผลที่ตามมา”
หลี่ฝางพูดจบ เก็บปืนไป ส่วนสีหน้าของหยิ่นเหล่ย ก็เหงื่อตกทันที
“ถ้าคุณไปยุ่งกับสิ่งไหนบ่อยๆ ไม่ช้าก็เร็วคุณก็จะประสบปัญหากับมัน หยิ่นเหล่ย คุณคงคิดไม่ถึงว่าตัวเองจะมีวันนี้สินะ”หลี่ฝางหัวเราะอย่างดูถูก จากนั้นก็ลุกขึ้นออกไป
หยิ่นเหล่ยกลัว ตอนที่หลี่ฝางหยิบปืนออกมา หยิ่นเหล่ยก็ขี้ขลาดโดยสิ้นเชิง
หยิ่นเหล่ยคือลูกคนรวย เห็นหลายเหตุการณ์มามากแล้ว แต่ไม่เคยเจอฉากแบบนี้มาก่อนเพียงอย่างเดียว
ถูกคนเอาปืนจ่อหัว ความกลัวอย่างนั้น มาจากส่วนลึกลงในจิตใจ
เพราะแค่หลี่ฝางเหนี่ยวไก เขาก็จะไปเจอยมบาลทันที
“ส้าวส้วย ผมทำเกินไปหรือไม่？”หลังจากออกมา หลี่ฝางถามส้าวส้วย
หลี่ฝางในตอนนี้ อยากจะรีบเปลี่ยนตัวเอง
ส้าวส้วยพยักหน้า แล้วพูด：“หลายๆเรื่องไม่มีถูกมีผิดหรอก เจ้านาย คุณไม่ได้ทำผิดอะไร”
“แต่ว่า เหมือนว่าคุณจะไม่ชอบแวดวงนี้”
หลี่ฝางขมวดคิ้ว ถามว่า：“แวดวงอะไร”
“แวดวงลูกคนรวย โลกภายในของคุณ เป็นความเกลียดชังคนรวย ดังนั้นคุณจึงลงโทษต่อพวกลูกคนรวย อย่างรุนแรงเป็นพิเศษ”ส้าวส้วยหัวเราะ พูด：“หรือว่าเจ้านายไม่รู้สึกด้วยตัวเองเหรอ？”
หลี่ฝางตะลึงเล็กน้อย จากนั้นก็ปรากฏรอยยิ้มที่ขมขื่น：“ใช่ น่าจะเป็นเพราะว่าชีวิตนี้ คนที่รังแกผม ต่างเป็นลูกคนรวยที่มีเงินทั้งนั้นมั้ง ดังนั้นผมจึงไม่เข้าใจคนพวกนี้”
“ต่อไปผมจะพยายามเปลี่ยนละกัน”
