บทที่526 ลูกพี่หลินเจอกับความยากลำบาก？
หลี่ฝางลังเลหน่อยๆ พูดว่า：“ช่างเถอะ พรุ่งนี้ค่อยว่ากันเถอะ คุยในโทรศัพท์ไม่ชัดเจนเท่าไหร่”
“รีบนอนเถอะ พี่ วันๆพี่เอาแต่อดหลับอดนอน ระวังจะแก่เร็วนะ”ก่อนวางสาย หลี่ฝางก็พูดล้อเล่น
“ไม่เป็นไร ถึงตอนนั้นคุณค่อยให้เครื่องสำอางฉันแพงๆ ก็ถือว่าชดเชยให้ฉันแล้ว”
ทั้งสองพูดคุยกันอีกสองสามคำ ก็วางสายไป
หลี่ฝางไม่ได้โง่ เขารู้สึกได้ว่า หลินชิงชิงน่าจะคิดถึงเขา
โทรมาหา ไม่มีอะไรไปกว่าไว้หน้าหลี่ฝาง
“หลี่ฝาง คุณมีบริษัทของคุณด้วยเหรอ”วางสายไป หลี่ซ่วยซ่วยก็ถาม
หลี่ฝางกลอกตาใส่หลี่ซ่วยซ่วย：“แอบฟังอะไรอีก”
“หลี่ฝาง รอพวกเราเรียนจบ พวกเราไปทำงานที่บริษัทคุณได้ไหม？”หลี่ซ่วยซ่วยหัวเราะหึหึ
หลี่ฝางคิดมาตลอดว่าหลี่ซ่วยซ่วยเจียมตัวมาตลอด วันนี้เป็นอะไรไป
“ถึงแม้มหาวิทยาลัยสุ่ยมู่เป็นมหาวิทยาลัยที่สำคัญ แต่ตอนนี้ก็หางานยาก อยากจะเข้าบริษัทห้าร้อยอันดับของโลกได้ ก็ต้องเรียนจบโท และถึงแม้เรียนปอโท ก็ไม่แน่ว่าจะเข้าได้ เห้อ ผมไม่คิดจะเรียนปริญญาโทหรอก อย่างมากพ่อแม่ผมก็ให้ผมเรียนจบปอตรีได้ ผมกลัวว่าจะหางานไม่ได้ หลี่ฝาง คุณช่วยผมได้ไหม ให้ความมั่นใจผมหน่อย”หลี่ซ่วยซ่วยมองหลี่ฝาอย่างมีความหวัง
หลี่ฝางพยักหน้า：“กว่าจะเรียนจบอีกนาน ผมให้สัญญาคุณไปตอนนี้จะมีประโยชน์อะไร แต่ผมรับประกันนะ แค่สามปีต่อจากนี้พวกเราไม่มีปัญหากัน ผมทำให้คุณอยู่สุขสบายได้”
“มีคุณพูดแบบนี้ผมก็โล่งอก ส่วนเรื่องมีปัญหานั้น ไม่มีทางแน่นอน”
“คุณทำเพื่อผม แม้แต่คุณชายแห่งต้าหัว กรุ๊ปก็ยังกล้าทำร้าย ผมไม่มีทางทะเลาะกับคุณแน่”หลี่ซ่วยซ่วยพูด
ตอนที่เดินไปหน้าหอ หลี่ซ่วยซ่วยก็หยุดฝีเท้าลง มองหลี่ฝาง：“หลี่ฝาง ผมรู้ว่าคนรวยอย่างพวกคุณไม่หยุดแค่ผู้หญิงคนเดียวหรอก แต่ผมรู้สึกว่าตอนนี้แฟนของคุณนั้นดีมาก”
“เธอรักคุณมาก คุณก็รักเธอมาก”
“ผมพูดบางคำที่คุณไม่อยากฟังหรอก ก็คือไปจีบผู้หญิงข้างนอก นั่นไม่มีความหมายหรอก ผู้หญิงน่ะ คนเดียวก็พอแล้ว จะเอาไปเยอะทำไม”
หลี่ซ่วยซ่วยเลิกคิ้วขึ้นมองหลี่ฝาง ถามว่า：“คุณว่าไหม？”
หลี่ฝางหัวเราะเหอะเหอะ ก็ไม่พูดอะไร
เมื่อก่อน ความคิดของหลี่ฝางเหมือนกับหลี่ซ่วยซ่วย แต่ตอนนี้ หลี่ฝางกลับโลภหน่อยๆ
ถึงตอนนี้เขาจะมีลู่หลุ่ยแล้ว แต่ถ้าหลินชิงชิงยอมคบกับตัวเอง งั้นหลี่ฝางก็จะไม่ปฏิเสธเธอแน่
ก็แค่ถึงตอนนั้น……
ลู่หลุ่ยใจแคบขนาดนั้น ไม่ยอมเห็นด้วยแน่
สำหรับหลี่ฝางแล้ว เป็นคำถามที่ยาก
กลับไปที่เตียง หลี่ฝางกำลังจะนอนลงนั้น จู่ๆ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น
“ฉันคิดถึงคุณ”
เปิดวีแชทออกมา หลี่ฝางก็ได้ข้อความของหลินชิงชิง
แต่จากนั้น ข้อความนี้ก็ถูกเรียกคืน
หลี่ฝางตั้งใจลังเลอยู่หลายนาที จึงตอบกลับไป：“พี่ พี่ส่งอะไรให้ผม ทำไมเรียกคืนล่ะ”
ทันใดนั้นหลี่ฝางก็รู้สึกในใจนั้นอบอุ่น หนึ่งคือในที่สุดหลินชิงชิงก็เลิกบล็อกตัวเอง สองคือคำว่าฉันคิดถึงคุณนั้น ฟังแล้วในใจของหลี่ฝางชาๆ อย่าพูดว่าฟินแค่ไหนเลย
“พรุ่งนี้เก้าโมงเช้า เอาเนื้อลาย่างสองที่มาให้ฉัน ฉันจะส่งที่อยู่ร้านไปให้ ฉันกินร้านนั้น ทำให้ได้？”หลินชิงชิงถาม
“ได้”
หลังจากหลี่ฝางตอบไป หลินชิงชิงก็ส่งข้อความไปให้
“ห่า พี่ นี่ไม่ได้หางานยากให้ผมเหรอ？พี่จะให้ผมกลับไปที่ตงไห่เพื่อซื้อเนื้อลาย่างสองที่ให้พี่เนี่ยนะ？”หน้าของหลี่ฝาง ขมขื่นทันที
“ขอโทษก็ต้องจริงใจหน่อย ถ้าคุณทำไม่ได้ พรุ่งนี้มาก็ไม่อยากจะเจอหน้าคุณ”หลินชิงชิงพูดจบ ก็ส่งมาว่าฝันดี แล้วก็ออฟไลน์ หลี่ฝางส่งข้อความอะไรไป ฝ่ายนั้นก็ไม่ตอบ
“ไอ้ห่าหมาเอ๊ย！”
หลี่ฝางบ่นหน่อยๆ จากนั้นก็สวมเสื้อผ้า
“หลี่ฝาง คุณจะไปไหน”หลี่ซ่วยซ่วยเพิ่งเข้าไปในผ้าห่ม ก็เห็นหลี่ฝางนั่งขึ้นมา
“ไปซื้ออาหารเช้า”
กลับตงไห่ แล้วค่อยมาจากตงไห่มาที่คฤหาสน์บ้านซาน นี่อย่างน้อยก็ต้องเดินทางสี่ชั่วโมง แน่นอนว่า ตอนนี้ยังอีกนาน กว่าจะเก้าโมง หลี่ฝางนอนได้อีกสองชั่วโมง
แต่หลี่ฝางกลัวว่าจะนอนมากไป เฉยเมยกับหลินชิงชิงมาตั้งนาน ถ้าครั้งนี้ไม่แสดงออกมาให้ดีอีก งั้นความสัมพันธ์ของตัวเองกับหลินชิงชิง ก็กลัวว่าจะจบแล้วจริงๆ
ดังนั้นหลี่ฝางตัดสินใจไม่นอน
ที่จริงหลี่ฝางอยากเรียกหลี่ซ่วยซ่วยไปกับตัวเอง แต่เห็นโก่เอ๋ออัปโหลดวีแชทพอดี ว่านอนไม่หลับ มีคนคุยเป็นเพื่อนได้ไหม？
หลี่ฝางจึงส่งข้อความไป：“ห่า โทรศัพท์คุณไม่ใช่รุ่นเก่าเหรอ？”
“เพิ่งซื้อมา ทำไม ไม่ได้เหรอ”แป๊บเดียวโก่เอ๋อก็ตอบกลับ แล้วก็ส่งอิโมติคอนน่ากลัวมา พร้อมกับถาม หลี่ฝาง ดึกขนาดนี้ยังไม่นอนอีกเหรอ คงไม่ใช่ว่าเพิ่งสนุกมากับแฟนของคุณหรอกใช่ไหม？
สีหน้าหลี่ฝางหม่นลง ยัยนี่ในหัวคิดแต่เรื่องบ้าอะไร
“ออกมาไหม？ผมจะพาคุณไปกินของดีๆ”หลี่ฝางถาม
“ได้สิ กำลังหิวพอดี คุณอยู่ไหนล่ะ”
หลี่ฝางส่งไปว่า：“ผมรอคุณที่ลานจอดรถ”
สิบนาทีต่อมา หลี่ฝางก็เห็นโก่เอ๋อที่ลานจอดรถ โก่เอ๋อสวมเสื้อผ้าบางๆสบายๆ หนาวจนสั่น
นาทีที่เห็นหลี่ฝาง สีหน้าของโก่เอ๋อเต็มไปด้วยความระวังตัว：“ห่า แค่คุณเองเหรอ？แฟนคุณล่ะ？”
“มีแค่ผมเนี่ยล่ะ”
“หญิงสาวชายหนุ่มสองต่อสองในยามดึกดื่นๆแบบนี้ คุณนัดฉันออกมา คงไม่ได้คิดอะไรไม่ดีกับฉันใช่ไหม？”โก่เอ๋อปกป้องหน้าอกไว้ แล้วมองหลี่ฝางอย่างหวาดกลัว
“ไอ้โง่ ผมเลวแค่ไหน ก็ไม่ลงมือกับผู้เยาว์อย่างคุณหรอก”หลี่ฝางกลอกตาใส่โก่เอ๋อ แล้วเดินไปที่รถของตัวเอง
“คุณน่ะสิที่ยังเป็นผู้เยาว์ แต่ฉันว่าคุณไม่กล้าทำอะไรฉันหรอก”โก่เอ๋อมองหลี่ฝาง ด้วยท่าทางเหยียดหยาม：“ไม่อย่างนั้น พี่ชายฉันต้องเอาคุณตายแน่”
“ถึงพี่ชายฉันไม่เอาคุณตาย ซือถูเฟยก็ไม่ปล่อยคุณแน่”
หลี่ฝางได้ยินก็หัวเราะออกมา：“คุณว่าซือถูเฟยคือคู่ต่อสู้ผมเหรอ？”
“งั้นพี่ฉันล่ะ？”โก่เอ๋อถาม
“พี่ชายคุณไม่ใช่คนเก่งอะไรนักหรอก เขามันคนโง่ เขาน่าจะคิดจริงๆว่าตัวเองไร้คู่ต่อกร ใครก็สู้เขาไม่ได้ พูดความจริงกับคุณนะ วันนั้นเป็นส้าวส้วยที่ยอมอ่อนให้เขา ไม่อย่างนั้น ส้าวส้วยแค่ทีเดียว ก็ทำพี่ชายคุณไปเกิดใหม่ได้อีกรอบได้เลย คุณเชื่อไหม？”หลี่ฝางหัวเราะเหอะเหอะมองโก่เอ๋อ พูดกับเธอ
โก่เอ๋อไม่เชื่ออยู่แล้ว แล้วยังหัวเราะเหอะเหอะ：“พี่ชายฉันเป็นถึงแชมป์ต่อสู้ที่ยอดเยี่ยมของทั้งเมืองหลวง หนุ่มไปทั้งชีวิต พูดถึงการสู้ตัวต่อตัว มีไม่กี่คนที่เอาชนะพี่ชายฉันได้”
“คุณบอกว่าส้าวส้วยจัดการทีเดียวก็ล้มพี่ชายฉันได้แล้ว นั่นไม่ไร้สาระไปหน่อยเหรอ？ตอนที่ขาสองคนสู้กัน พี่ชายฉันชนะเห็นๆโอเคไหม？”
“แล้วก็คุณ คุณก็ถูกพี่ชายฉันโจมตีจนต้องถอยไม่ใช่เหรอ？”โก่เอ๋อทำเสียงหึ พูดว่า：“วันไหนฉันให้พี่ชายฉันสอนฉันสักหน่อย เตรียมตัวเอาคืนคนลามกอย่างคุณ”
“คุณพูดอะไรระวังหน่อย ดึกๆดื่นๆที่ลานจอดรถไม่มีใคร ถ้าคุณยังบอกว่าผมคือคนลามกอีก เชื่อไหมว่าเดี๋ยวตอนนี้ผมจะจัดการคุณให้ดูเลย”
หลี่ฝางขู่แบบนี้ โก่เอ๋อก็กลัวขึ้นมาจริงๆ
“ดูสิทำคุณตกใจกลัว เมื่อกี๊ผมพูดแล้ว ผมไม่สนใจเด็กน้อย ……เทียบคุณกับติดคุกสามปีแล้ว เสียเปรียบไปหน่อย เข้าใจไหม？”
หลี่ฝางพูดจบแล้วหัวเราะเหอะเหอะ แล้วจึงออกรถไป
หลังจากรถขับออกไปจากมหาวิทยาลัยสุ่ยมู่สิบกว่านาที โก่เอ๋อหันไปมองหลี่ฝาง：“นี่คุณจะพาฉันไปไหน？”
“ไม่ได้บอกแล้วเหรอว่า พาคุณไปกินของอร่อย”
“ทำไมฉันรู้สึกว่าคุณพาฉันไปหรอกล่ะ ถนนเส้นนี้มืดมาก มีร้านของกินที่ไหนกัน นี่มันขึ้นทางด่วนชัดๆ แม่เอ๊ย หลี่ฝาง คุณถูกพี่ชายฉันข่มขู่ของ ให้พาฉันไปเมืองหลวงเหรอ？”
“เมืองหลวงไปทางเหนือ นี่จะไปทางตะวันออก คุณนี่โง่จริงๆ”
หลี่ฝางหัวเราะหึหึ：“ผมจะพาคุณไปกินเนื้อลาย่างที่อร่อยที่สุดในโลก อีกสองชั่วโมงถึง คุณหลับก่อนได้”
“สองชั่วโมง……คุณล้อเล่นเหรอ”โก่เอ๋อตาเบิกโต แทบจะจ้องหลี่ฝางเขม็ง
“ผมไม่ได้ล้อเล่น คุณนอนก่อนเถอะ”
โก่เอ๋อเริ่มด่าขึ้นมา หลังจากด่าไปได้ประมาณครึ่งชั่วโมง เธอก็ค่อยๆไม่ด่า หรืออาจจะด่าจนเหนื่อย จากนั้นจึงหลับไป
หลี่ฝางมองแวบหนึ่ง โก่เอ๋อในตอนนี้ เอนตัวลง ที่คอเปิดกว้าง ทำให้หลี่ฝางเห็นอย่างชัดเจน
“ใหญ่จริงๆ”
หลี่ฝางไม่กล้ามองอีก กลัวควบคุมตัวเองไม่ได้
หลังจากที่หลี่ฝางเข้าไปในตงไห่ ทันใดนั้นก็เจอคนหนึ่ง คลานอยู่ที่ถนน
ตอนนั้นหลี่ฝางเหมือนกับเห็นผี รีบหยุดรถลง เรียกโก่เอ๋อไว้
“ตื่น ตื่น”
หลี่ฝางผลักโก่เอ๋อให้ตื่น กลับพบคนที่พื้น หน้าคุ้นสุดๆ นี่ไม่ใช่ลูกพี่หลินเหรอ？
