NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – บทที่521 ไม้ตายมาทีละอย่าง

บทที่521 ไม้ตายมาทีละอย่าง

บทที่521 ไม้ตายมาทีละอย่าง

เฉินฝูเซิงใช้แท่งไม้ชี้ใส่จมูกของหลิวเหล่าซาน พูดไปตรงๆว่า:“ถ้าไม่ส่งคนมา ผมจะเอาไพ่นกกระจอกนี้ ยัดใส่ปากของคุณให้หมด”

“น้องชาย ทำไมคุณท้าทายได้ขนาดนี้ล่ะ”

“มา คุณลองยัดให้ผมดูสิ ไม่ต้องยัดใส่ลูกพี่ของผมหรอก ยัดใส่ผมเนี่ยแหละ!”

ไอ้หัวล้านเดินหน้าไปสองก้าว ตาจ้องไปที่เฉินฝูเซิง

ยังไม่ทันรอให้เฉินฝูเซิงอาละวาด หลิวเหล่าซานก็ใช้มือดันไอ้หัวล้านออก หลิวเหล่าซานจึงเปิดปากถามว่า:“น้องชาย คุณชื่ออะไร”

“เฉินฝูเซิง”เฉินฝูเซิงหัวเราะเบาๆ

“อายุเท่าไหร่แล้ว?”หลิวเหล่าซานถามต่อ

“เกี่ยวอะไรกับคุณล่ะ!”เฉินฝูเซิงด่าไปตรงๆ

“เหอะเหอะ คุณรู้ไหมว่าผมคือใคร?”หลิวเหล่าซานไม่เคยได้ยินชื่อของเฉินฝูเซิง ที่ใบหน้าก็ไม่กังวลมากขึ้น

เมื่อกี๊หลิวเหล่าซานยังกังวลว่า เฉินฝูเซิงคงไม่ใช่ลูกชายของนักเลงสักคนหรอกมั้ง

ตอนนี้ดูเหมือนว่า น่าจะเป็นตัวเองที่คิดมากไป

“ผมไม่สนคุณหรอก เราสองคนไม่ได้เป็นพี่น้องร่วมสาบานกันซะหน่อย จะพูดเรื่องนี้ทำไม”เฉินฝูเซิงพูดอย่างทนไม่ไหว:“ผมจะถามคุณนะ ว่าคุณจะส่งคนนี้มา หรือว่าไม่ส่ง?”

“เหอะเหอะ พวกหนุ่มสาว ผมแนะนำคุณอย่าบ้าระห่ำเกินไป”

“อย่าคิดว่าข้างกายมีคน ก็จะมาบุกมั่วๆได้ คุณรู้ไหมว่าผมจมปลักอยู่ที่นี่มานานแค่ไหนแล้ว?”

“ผมเป็นจมปลักอยู่ที่นี่มาห้าปีกว่าแล้ว ห้าปี ไม่มีใครทำอะไรผมได้ คุณคิดว่าคุณทำได้เหรอ?”หลิวเหล่าซานมองเหยียดหยามเฉินฝูเซิง

“ได้หรือไม่ ลองดูก็รู้ไม่ใช่เหรอ?”เฉินฝูเซิงหัวเราะเหอะเหอะ

“พรรคพวกของคุณต่างโดนผมฟาดเรียบหมดแล้ว ตอนนี้ก็เหลือแค่คุณสองคนที่ยืนอยู่ ไม่งั้น ให้ผมกำจัดคุณสองคนให้ราบเรียบไปด้วยกันเลยเอาไหม?”เฉินฝูเซิงเลิกคิ้วขึ้น แล้วถาม

หลิวเหล่าซานขมวดคิ้ว คำพูดของเฉินฝูเซิง ทำให้เขาเสียหน้าหน่อยๆ

เงียบไปไม่นาน เสียงของหลิวเหล่าซานก็พูดขึ้นมาอย่างเย็นชา:“สังคมนี้ ไม่ใช่ยุคที่เอาแต่ฆ่าฟันกันแล้ว อย่างคุณเมื่อสิบปีก่อน แค่คุณโหดพอ ก็สามารถสู้จนได้ถิ่นของตัวเอง สังคมในตอนนี้ เปลี่ยนไปนานแล้ว มีแต่เรื่องเงิน”

“งั้นคุณมีเงินเท่าไหร่ล่ะ?”

เวลานี้หลี่ฝางก็พาส้าวส้วยเดินเข้ามา มองหลิวเหล่าซานแล้วหัวเราะ:“หลิวเหล่าซาน พวกเราเจอกันอีกแล้ว”

“หลี่ฝาง ใช่ ครั้งที่แล้วเรื่องของหลานชายผมนั้น ผมไม่คิดบัญชีกับคุณแล้ว คุณยังจะมาหาเรื่องผมอีก”หลิวเหล่าซานกลอกตาใส่หลี่ฝาง:“นี่คุณไม่เกินไปหน่อยเหรอ?”

“หลิวเหล่าซาน ผมไม่ได้มาหาเรื่องคุณ แต่ผู้หญิงคนนั้นมาขัดใจผม จึงหนีมาที่ห้องเล่นไพ่ของคุณในตอนนี้”

สีหน้าหลี่ฝางหม่นลง พูดว่า:“หลิวเหล่าซาน พวกเราพูดกันตรงๆดีกว่า เอาเธอออกมา แล้วค่าชดใช้ทุกอย่างในวันนี้ของคุณ ผมจะให้ครบทุกบาททุกสตางค์ และยังให้ซองแดงคุณอีก”

“เป็นไป?”หลี่ฝางถาม

หลิวเหล่าซานหัวเราะในลำคอ:“คุณเอาเงินนี่ให้ผม แล้วผมจะมีหน้าต่อไปยังไง?”

“ทำไม ไม่เห็นแก่หน้าแก่ๆของผมนี้แล้วเหรอ คุณทำร้ายพรรคพวกของผมไปแล้ว ทุบตีถิ่นของผมไปแล้ว ไล่ลูกค้าของผมหนีไปแล้ว คุณคิดว่าบัญชีนี้ จะเอาเงินมาแก้ไขได้เหรอ?”

หลิวเหล่าซานพูดอย่างเย็นชา:“บอกคุณให้นะ ไอ้หมอนี่ เดี๋ยวตำรวจก็มาแล้ว”

“ถึงแม้ผมจะเริ่มมาจากความไม่เที่ยงธรรม แต่สังคมที่มีกฎหมายนี้ ผมไม่สู้กับพวกคุณหรอก ผมจะพูดกับพวกคุณด้วยเหตุผลและกฎหมาย”

“ผมทำงานถูกต้องตามกฎหมาย แล้วพวกคุณกลับบุกเข้ามา……”

หลิวเหล่าซานยิ้มอย่างชั่วร้าย หูของเขานั้นดีมาก ตอนนี้ เขาได้ยินเสียงไซเรนของตำรวจ

ถึงแม้เสียงฝีเท้าดังปังปังปัง หูเฟยก็พาคนเดินขึ้นมา

“หลิวเหล่าซาน เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ดูคนของคุณสิ ล้มลงที่หน้าประตูหมดเลย หมดสภาพไปกันหมด”หูเฟยขึ้นมา ก็สั่งสอนหลิวเหล่าซานไปดอกหนึ่ง

หลิวเหล่าซานเห็นหูเฟย ก็เหมือนกับเห็นผู้ช่วยชีวิต

“ตำรวจหู ในที่สุดคุณก็มาแล้ว คุณดูแก๊งพวกนี้สิ ไม่ใช่แค่ทำร้ายคนของผม แต่ยังไล่ลูกค้าของผมอีก”

“คุณรีบพาคนมาจับพวกเขาสิ”หลิวเหล่าซานพูดเร่งหูเฟย

หูเฟยพยักหน้า หันหน้าไป มองเฉินฝูเซิงแวบหนึ่ง

ตอนที่หูเฟยจะเอากุญแจมือออกมา เขาก็เห็นหลี่ฝาง

หลี่ฝางส่งสายตาให้หูเฟย แล้วพูด:“ตำรวจหู ผมจะแจ้งความ”

“ที่นี่ของหลิวเหล่าซานไม่ใช่แค่เปิดห้องเล่นไพ่ธรรมดาๆ ผมสงสัยว่าเขามีส่วนเกี่ยวข้องกับการพนัน และก็ เขายังปล่อยเงินกู้นอกระบบอีกด้วย”หลี่ฝางหัวเราะขึ้นมา

“หลิวเหล่าซาน คุณปฏิเสธได้”

“แต่ ผมมีพยานหลายคน”

หลี่ฝางหยิบโทรศัพท์ออกมา โทรหาเบอร์หนึ่ง

ลู่เชาได้รับสายของหลี่ฝาง ก็พาพวกชายวัยกลางคนมาสองสามคน แล้วเดินขึ้นมาที่ห้องเล่นไพ่

หลังจากเข้ามา หลี่ฝางก็พูด:“พวกนี้คือคนที่เล่นเสียที่ห้องเล่นไพ่ของคุณ จากนั้นก็กู้เงินกู้นอกระบบของคุณ”

“มานี่ให้หมดสิ”หลี่ฝางพูดกับคนพวกนี้

“ไอ้หนุ่ม ล้อเล่นหรือไง?จะคืนเงินแทนพวกเราจริงๆเหรอ”ชายวัยกลางคนพวกนี้มองลู่เชากับหลี่ฝางอย่างไม่อยากจะเชื่อ

“แน่นอน”หลี่ฝางหัวเราะ ส่งสายตาให้ลู่เชา

ลู่เชาหยิบกล่องออกมา จากนั้นก็เปิด ข้างในกล่องคือเงินทั้งหมด

“เห็นยัง?”ลู่เชาพูด:“ตอนนี้เชื่อพวกเราแล้วสินะ?”

“เชื่อแล้ว เชื่อแล้ว”

หลิวเหล่าซานมองคนพวกนี้ สายตามีความอาฆาต:“พวกคุณมาทำอะไร บัญชีของพวกคุณยังไม่ถึงกำหนดวันเลย ทำไมต้องรีบคืน รีบไสหัวกลับไปซะ”

“ซานเย่ พวกเราคืนเงินล่วงหน้า”

ชายวัยกลางคนพวกนี้ หยิบเงินจากในกล่องของลู่เชา มาตรงหน้าของหลิวเหล่าซาน:“ซานเย่ นี่คือเงินที่ติดคุณ คืนคุณแล้วนะ คุณเอาสัญญาหนี้มาคืนผมเถอะ”

พวกชายวัยกลางคนเหล่านี้เบียดกันเข้ามาทันที หลิวเหล่าซานจึงขมวดคิ้ว

“ไม่เห็นเหรอว่ามีคนอยู่ เดี๋ยวค่อยว่ากันสิ”หลิวเหล่าซานจ้องคนพวกนี้เขม็ง

หลี่ฝางหัวเราะเหอะเหอะ เดินเข้าไป:“ตำรวจหู คุณดูสิเปิดบ่อน แล้วยังปล่อยเงินกู้นอกระบบ คนแบบนี้ คุณจับไหม”

“จับ นั่นต้องจับแน่อยู่แล้ว”

หูเฟยพยักหน้า เข้าใจความหมายของหลี่ฝาง

“จับพวกเขาให้หมด”หูเฟยชี้ไปที่หลิวเหล่าซานกับไอ้หัวล้าน แล้วพูด

“ค้นให้ทั่วห้องเล่นไพ่ ดูว่ามีของที่น่าสงสัยหรือไม่”

เรื่องที่หลิวเหล่าซานเล่นยา หูเฟยก็ได้ยินมาบ้าง แต่ไม่มีหลักฐานมาตลอด

เลยไม่ได้จับเขา

แต่ตอนนี้ หลิวเหล่าซานไปขัดใจหลี่ฝาง

ตอนนี้หูเฟยจะเอาใจหลิวเหล่าซานต่อไปไม่ได้แล้ว

หลิวเหล่าซานได้ยินคำนี้ ก็ตะลึงทันที

“ตำรวจหู คุณมั่วหรือเปล่า ผมที่แจ้งความนะ ผมให้คุณมาช่วยผม ทำไมคุณมาจับผมล่ะ”

“คนพวกนี้มาก่อเรื่องที่ถิ่นของผม แล้วยังทำร้ายคนของผม คุณจับพวกเขาสิ”

หลิวเหล่าซานป้องกันตัวเอง

หลี่ฝางส่งสายตาให้เฉินฝูเซิง เฉินฝูเซิงพยักหน้าทันที เดินมาตรงหน้าของหูเฟย:“ไม่ต้องจับ พวกเรายอมมอบตัวก็จบแล้ว ก็ไม่ใช่แค่ทะเลาะเบาะแว้งหรือไง?”

“และก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร อย่างมากก็ติดคุกไม่กี่วันเท่านั้น”

“คุณไม่เหมือนกัน เขาสูบยา เปิดบ่อน ปล่อยเงินกู้นอกระบบ แล้วยังแอบทำธุรกิจการค้าประเวณี ข้อกล่าวหามากมายรวมกันแล้ว ชาติหน้าคุณถึงจะได้ออกมา”

เฉินฝูเซิงมองหลิวเหล่าซาน แล้วหัวเราะเหอะเหอะ

“พูดเหลวไหล คุณพูดออกมา คุณมีหลักฐานเหรอ?”หลิวเหล่าซานจ้องเฉินฝูเซิงตาเขม็ง

“ผมเตือนคุณนะ ไอ้หมอนี่ คุณพูดเหลวไหลก็ต้องรับผิดชอบด้วย”หลิวเหล่าซานพูดอย่างเย็นชา

เฉินฝูเซิงทำปากจู๋แล้วหัวเราะ:“ถ้าผมไม่มีหลักฐาน จะกล้าพูดไร้สาระต่อหน้าตำรวจเหรอ?คุณว่าไหม”

ที่จริงในใจหลิวเหล่าซานไม่ได้กังวลมาก ยังไงปล่อยเงินกู้นอกระบบนี้ ก็ไม่ใช่ความผิดใหญ่อะไร

เขามองกวนจื่อแวบหนึ่ง กวนจื่อก็พยักหน้าทันที:“เงินกู้นอกระบบนี้ผมแอบปล่อยเอง ไม่เกี่ยวอะไรกับลูกพี่พวกเรา”

“เยี่ยมมาก ไอ้น้อง คุณนี่ภักดีจริงๆ”

เฉินฝูเซิงมองไอ้หัวล้านอย่างชื่นชม พูดว่า:“ผมไม่รู้นะว่า ความภักดีของคุณจะมากแค่ไหน”

เฉินฝูเซิงพูดจบ ก็ปรบมือ

“แบกเจ้านั่นขึ้นมาให้หน่อย”เฉินฝูเซิงพูด ลูกน้องของเขาก็วิ่งลงไปข้างล่าง

ไม่นานนัก ชายหนุ่มคนหนึ่งที่ขาพิการ ก็ถูกประคองมาตรงหน้าของหลิวเหล่าซาน

หลิวเหล่าซานเห็นชายหนุ่มคนนี้ ก็ตะลึงทันที

ชายวัยหนุ่มคนนี้ ก็คือหลิวเสี่ยวเทา หลานชายแท้ๆของหลิวเหล่าซาน

วินาทีที่เห็นหลิวเสี่ยวเทา สีหน้าของหลิวเหล่าซาน ก็ตื่นตระหนกทันที ตื่นตระหนกอย่างสิ้นเชิง โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลิวเสี่ยวเทา แต่เฉินฝูเซิงพาเข้ามา

“ตำรวจ ผมจะแจ้งความคนหนึ่งด้วยชื่อจริงของผม”เวลานี้ หลิวเสี่ยวเทาชูมือขึ้นพูด

NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง

NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง

ยามค่ำคืนดึกๆ ในหอพักแห่งหนึ่งที่ตงไห่

“หลี่ฝาง รีบเอาน้ำล้างเท้ามาให้ฉันเร็วๆ ”

ได้ยินเสียงตะโกนเรียก หลี่ฝางไม่รีรอเลยสักนิด รีบไปยกน้ำล้างเท้าของเจ้าอ้วนมาให้

“รอเดี๋ยว ถุงเท้าก็ช่วยซักด้วยเลย ไม่ซักมาหลายวันแล้ว เหม็นตายห่า” หลี่ฝางยกกะละมังล้างเท้าขึ้นมา เจ้าอ้วนก็พูดขึ้นมาอีกทันที

หยิบถุงเท้าที่เหม็นเน่าของเจ้าอ้วนแล้ว หลี่ฝางก็เดินเข้าไปในห้องน้ำของหอพัก จากนั้นเริ่มยุ่งๆ

เขาไม่เพียงแค่ซักถุงเท้าของเจ้าอ้วน ยังต้องซักเสื้อนักเรียนของเพื่อนร่วมห้องคนอื่นอีกด้วย รองเท้า กางเกงใน……

“เกาเสิ้ง ช่วงนี้นายยิ่งอยู่ยิ่งเกินไปแล้วนะ นายเห็นหลี่ฝางเป็นอะไร เขาเป็นเพื่อนร่วมห้องของนาย ไม่ใช่คนใช้นะ”

หัวหน้าห้องโจวหยางทนดูต่อไปไม่ไหว จึงว่าเจ้าอ้วนสองสามคำ

“หัวหน้า ผมกำลังช่วยเขา เขาขาดเงินไม่ใช่เหรอ? ผมจ่ายเงินให้เขาอยู่” เจ้าอ้วนยิ้มๆ ไม่สนใจ

“ใช่ไหม หลี่ฝาง? ” เจ้าอ้วนตะโกนถามหลี่ฝางไปทางห้องน้ำ

“ใช่ ขอบใจนายที่ช่วยอุดหนุนธุรกิจของผม เกาเสิ้ง” หลี่ฝางหันหน้ามายิ้ม ตอบหนึ่งคำด้วยความทราบซึ้งน้ำใจ

เห็นเป็นเช่นนี้ โจวหยางได้แต่ส่ายหัวและถอนหายใจ

หลังจากที่พ่อแม่หายตัวไป หลี่ฝางได้แค่พึ่งการซักเสื้อผ้าให้คนอื่น ทำการบ้าน ช่วยวิ่งซื้อของเป็นต้น เพื่อหารายได้มาเป็นค่าใช้จ่ายและจ่ายค่าเทอม

ไม่นาน โจวหยางเดินเข้าไปในห้องน้ำ: “หลี่ฝาง ถ้านายไม่มีเงินจริงๆ ผมยืมให้นายได้”

“ไม่ต้องหรอกครับ ขอบคุณนะ” หลี่ฝางไม่อยากใช้ชีวิตด้วยการพึ่งพาความช่วยเหลือจากคนอื่น อีกอย่าง เงินที่ยืมมา สุดท้ายก็ต้องคืนอยู่ดีไม่ใช่หรือ?

โจวหยางมองความคิดของหลี่ฝางออก: “ไม่เป็นไร ไม่ต้องรียคืนครับ รอให้นายเรียนจบก่อนค่อยคืนก็ได้ครับ”

หลี่ฝางหัวเราะขมขื่น: “หัวหน้า อีกนานกว่าจะเรียนจบเลยนะ”

โจวหยางส่ายหัวอีกครั้ง แล้วกลับไปบนที่นอนของตนเอง

“ผมว่านะ หัวหน้าอย่ากังวลไปเลย ไม่ใช่ไม่รู้ว่าหลี่ฝางตอนนี้มีสถานการณ์อย่างไร นายช่วยไหวเหรอ? ” จางเสี่ยวเฟิงคนที่อายุโตกว่าทุกคนในห้องยิ้มและพูด

“ใช่ ถ้าไม่มีพวกเรา เรื่องกินของเขายังมีปัญหาเลย” เกาเสิ้งพูดด้วยความภูมิใจ

พอหลี่ฝางทำงานเสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว กำลังเตรียมจะเข้านอน จางเสี่ยวเฟิงก็พูดขึ้นมา: “หลี่ฝาง อาการอยากสูบบุหรี่กำเริบอีกแล้ว นายไปซื้อให้ฉันซองหนึ่งสิ เหมือนเดิม”

สีหน้าของหลี่ฝางรู้สึกลำบากใจ: “ตอนนี้ก็ห้าทุ่มแล้วนะ ประตูมหาวิทยาลัยก็ปิดแล้ว”

“อย่าพูดมาก กูเพิ่มเงินให้นายสิบหยวน ไปไม่ไป? ” จางเสี่ยวเฟิงโยนเงินลงบนพื้น พูดด้วยความโมโห

“งั้นผมปีนกำแพงออกไปซื้อให้”

หลี่ฝางเก็บเงินบนพื้นขึ้นมา แล้วเดินออกจากหอ

“หลี่ฝางคนนี้นี่ ขอแค่ให้เงินเท่านั้น แม้แต่ขี้ก็ยอมกิน” เพิ่งเดินออกจากห้อง หลี่ฝางก็ได้ยินเสียงหัวเราะเยาะของเกาเสิ้ง

“ก็นั่นสิ? ถ้าผมเป็นเขา ไปตายเสียดีกว่า จะอยู่ให้อายคนอีกทำไม” จางเสี่ยวเฟิงก็พูดเห็นด้วย

หลี่ฝางได้ยินแล้วกำมือแน่นๆ ด้วยความโมโหอย่างมาก

แต่หลังจากนั้นสักพัก หลี่ฝางก็ค่อยๆ ปล่อยวาง คนอื่นเค้าก็พูดไม่ผิดอะไรนี่ ตนเองก็เป็นแค่คนจนๆ ที่ไม่มีศักดิ์ศรีอยู่แล้ว

ปีนกำแพงไปถึงซูเปอร์มาร์เก็ตแห่งหนึ่งที่เปิดตลอด24ชั่วโมง หลี่ฝางซื้อบุหรี่เสร็จและเตรียมตัวจะกลับหอ มีชายหญิงคู่หนึ่งเดินเข้ามาในซูเปอร์มาร์เก็ต

หญิงคนนี้เหลือบไปมองหน้าหลี่ฝางหนึ่งครั้ง สายตาเหมือนมีอะไรบางอย่าง ลำคอของเธอขยับ จากนั้นก็หันหน้าไปอีกข้าง แกล้งทำเป็นมองไม่เห็นหลี่ฝางอย่างนั้น

ผู้หญิงคนนี้ชื่อเซี่ยลู่ เป็นเพื่อนบ้านของหลี่ฝาง ยังเป็นหนึ่งในดาวในโรงเรียนอีกด้วย

เมื่อก่อนสถานะทางบ้านของหลี่ฝางรวยมาก การเรียนก็ดี ตอนนั้นเซี่ยลู่วันๆ คอยตามหลังของเขาอยู่ทุกวัน ทั้งสองตระกูลเป็นมิตรที่ดีต่อกัน ยังมีการสัญญาหมั้นให้ทั้งสองคนตั้งแต่เด็กอีกด้วย

ส่วนชายที่อยู่ข้างๆ เซี่ยลู่ คือเพื่อนนักเรียนในห้องของหลี่ฝาง ชื่อตู้เฟย เป็นลูกเศรษฐี หน้าประตูซูเปอร์มาร์เก็ตมีรถBMWจอดอยู่ นั่นก็คือรถของเขา

“เถ้าแก่ เอาถุงยางให้ผมหนึ่งกล่อง” ตู้เฟยตะโกนบอก

เซี่ยลู่หน้าแดงขึ้นมาทันที ต่อหน้าหลี่ฝางมีความรู้สึกอาย: “พี่เฟย ท้องของฉันไม่ค่อยสบายหน่อย เราเอาไว้วันหลังละกันนะ”

“วันหลังห่าอะไร เป็นเพราะนายคนนี้ใช่ไหม? ” ตู้เฟยหันหน้าไปชี้หลี่ฝางแล้วถาม

“อย่าคิดว่าผมไม่รู้เรื่องระหว่างเธอสองคนนะ แต่นั่นมันเป็นอดีตไปแล้ว” ตู้เฟยสีหน้าเข้มขรึม ซักถามเซี่ยลู่ตรงๆ : “ทำไม คุณยังไม่ลืมเขาเหรอ? ”

เซี่ยลู่ส่ายหัวและรีบปฏิเสธ: “หนุ่มจนๆ แบบนี้ ฉันจะลืมเขาไม่ลงได้ไง? ”

“ฉันไม่สบายท้องจริงๆ ”

“พูดแล้วก็น่าแปลกใจ เมื่อกี้ยังดีๆ อยู่ คงจะเป็นเพราะเจอใครบางคน ท้องถึงได้สะอิดสะเอียน” เพื่อที่จะเอาใจตู้เฟย เซี่ยลู่พูดอย่างโหดร้าย

“ฮาฮา ผมเห็นเขาแล้วก็รู้สึกอยากอ้วกเหมือนกัน”

ตู้เฟยหัวเราะดังๆ ยื่นมือไปตบหน้าหลี่ฝางหนึ่งที: “ยังไม่รีบไสหัวไปอีก ไม่ได้ยินเหรอ? ว่าแฟนฉันเห็นแกแล้วรู้สึกสะอิดสะเอียน? ”

หลี่ฝางกัดฟันแน่นๆ จ้องหน้าตู้เฟยอย่างเย็นชา

สีหน้าของตู้เฟยตะลึงสักพัก จากนั้นก็ถีบที่ท้องของหลี่ฝางอีกครั้ง: “ยังกล้าจ้องฉันอีกเหรอ? แกไม่พอใจอะไร? ”

“พี่เฟย อย่าตีอีกเลย” เซี่ยลู่เข้าไปห้าม

“ทำไม? เห็นอกเห็นใจมัน? ”

“ไม่หรอก? ฉันแค่รู้สึกว่าเราไม่ควรไปถือสาและยุ่งเกี่ยวกับคนจนๆ แบบนี้หรอก” เซี่ยลู่รีบส่ายหัว

ตู้เฟยทำเสียงฮึ่ม แล้วยื่นมือไปรับกล่องถุงยางจากเถ้าแก่ร้าน และพูดว่า: “เซี่ยลู่ คืนนี้ฉันไม่สนว่าเธอจะประจำเดือนมาหรือว่าปวดท้อง แต่ว่าเธอปลุกไฟราคะของฉัน อย่าคิดหนีนะ? ”

“หลี่ฝาง แกจำไว้ หลังจากวันนี้อยู่ห่างๆ เซี่ยลู่ไว้ ไม่อย่างนั้นเห็นนายครั้งหนึ่ง เตะครั้งหนึ่ง” ก่อนจะไป ตู้เฟยเตือนหลี่ฝางด้วยถ้อยคำที่โหดเหี้ยม

เช็ดๆ รอยเท้าบนเสื้อ หลี่ฝางปีนกำแพงกลับไปถึงหอพัก

หลี่ฝางกลับมาดึกเกิน ยังถูกจางเสี่ยวเฟิงด่าอีกชุดใหญ่

หลี่ฝางทนไม่ไหว กัดฟันและแอบร้องไห้อยู่ใต้ผ้าห่มทั้งคืน

เช้าวันถัดมาตื่นมา หมอนของหลี่ฝางยังเปียกชื้นอยู่เลย ขณะนั้น เขาสังเกตเห็นในมือถือมีสายที่ไม่ได้รับสามสิบกว่าสาย

“ทำไมเป็นสายจากต่างประเทศทั้งหมดเลย? ”

หลี่ฝางเปิดดูสักพัก สงสัยว่าเป็นพวกนักต้มตุ๋นมืออาชีพโทรมา

“ยังมีข้อความ เลขที่บัญชีลงท้ายด้วย 911มีเงินโอนเข้าจำนวน 1,000,000.00 หยวน ยอดเงินคงเหลือ 1,000,325.00 หยวน” หลี่ฝางอ่านหนึ่งรอบ คิดว่าต้องเจอพวกนักต้มตุ๋นแน่ๆ

ในตอนนี้ หลี่ฝางรีบถอนเงินในวีแชทที่ได้ออกมา

มือถือดังขึ้นตึ้ดหนึ่งเสียง หลี่ฝางรู้สึกมึนงง

“ธนาคารABC วันที่ 12 เดือน 11 ปี x เวลา 07:14 น. เลขที่บัญชีลงท้ายด้วย 911มีเงินโอนเข้าจำนวน 300.00 หยวน ยอดเงินคงเหลือ 1,000,625.00 หยวน”

ข้อความที่มีเงินโอนเข้าหนึ่งล้าน กับข้อความที่มีเงินโอนเข้าสามร้อย เลขเหมือนกัน?

ถ้าเป็นนักต้มตุ๋น เขาจะรู้ยอดเงินคงเหลือของหลี่ฝางได้ไง

นั่นก็คือ เงินหนึ่งล้านที่โอนเข้ามานี้เป็นเรื่องจริง

นึกถึงตรงนี้แล้ว หลี่ฝางรีบลุกขึ้นมาเหมือนคนบ้าและวิ่งออกจากโรงเรียน

ไปถึงตู้เอทีเอ็มของธนาคารแห่งหนึ่ง หลี่ฝางใส่บัตรเอทีเอ็มของตนเองเข้าไป นิ้วมือกดรหัสเอทีเอ็ม

“ผมกำลังฝันไปแน่ๆ ” เห็นมียอดเงินในบัญชีหนึ่งล้านกว่า หลี่ฝางส่ายหัว เขาไม่กล้าเชื่อสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

เบอร์โทรแปลกๆ นั่นโทรมาอีกครั้ง ครั้งนี้หลี่ฝางไม่ลังเลเลยสักนิด รีบรับสายโทรศัพท์นั้น

“เสี่ยวฝาง……” ในสายโทรศัพท์ทางโน้นเป็นเสียงที่คุ้นหูดังขึ้นมา

“พ่อ? ใช่พ่อ…..ใช่พ่อไหม? ” สองมือของหลี่ฝางสั่นแรงขึ้น

“ใช่ พ่อเอง ฉันกับแม่แกไม่อยู่ หลายปีมานี้แกสบายดีไหม? ต้องลำบากมากแน่ๆ ใช่ไหม? เมื่อกี้พ่อโอนเงินหนึ่งล้านเข้าบัญชีให้แล้ว ใช้ไปก่อนนะ ถ้าไม่พอพ่อจะโอนให้อีก ใช่สิ ไม่ได้เจอกันมาหลายปี แกคงคิดถึงพวกเรามากใช่ไหม? ” พ่อของหลี่ฝางถามไถ่ติดกันหลายประโยค

หลี่ฝางแน่ใจว่าเขาคือพ่อตนเองแล้ว น้ำตาก็ไหลและนั่งร้องไห้ลงกับพื้นทันที เขาพิงตู้เอทีเอ็มไว้ มือข้างหนึ่งถือโทรศัพท์ มืออีกข้างก็เช็ดน้ำตาไปด้วย

“ผม……คิดถึง…..พวกท่านจะตายอยู่แล้ว”

“ดี ดีแล้วลูก หลายปีมานี้ลำบากแกมากพอแล้ว แต่ว่าอย่าเกลียดพ่อนะ ถ้าจะเกลียด ก็ไปเกลียดปู่ของแกโน่น เขาเป็นคนวางแผน……”

หลี่ฝางพูดแทรกขึ้นมา: “เดี๋ยว ปู่ของผมตายไปตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอครับ? ”

“ตายที่ไหน ตาเฒ่านั่น พ่อก็อยากให้ตายตั้งนานแล้ว พ่อแค่หลอกแกมาสามปี ตาเฒ่านั่นหลอกพ่อมานานสิบกว่าปี……สามปีก่อนตาเฒ่ามารับพ่อกลับบ้าน แล้วมาบอกพ่อว่าเขายังไม่ตาย ยังบอกกับพ่อว่าเขาเป็นมหาเศรษฐีที่รวยที่สุด แกว่าตาเฒ่าบ้านี่ยังมีคุณธรรมอยู่รึเปล่า หลอกว่าตัวเองตายแบบนี้ยังทำออกมาได้”

“มหาเศรษฐีที่รวยที่สุด? ”

“ไอ้ลูกอกตัญญู ว่าใครตาเฒ่า เดี๋ยวตีให้ตายเลย” ในโทรศัพท์ทางนั้นมีเสียงสั่นตะโกนมา แต่เสียงในนั้น หลี่ฝางได้ยินพ่อตนเองพูดคุยอยู่: หลี่เจียเฉิน ถ้าท่านยังกล้าตีผมอีก ผมจะตัดขาดความเป็นพ่อลูกกับท่าน

หลี่เจียเฉิน? เขาเป็นมหาเศรษฐีที่รวยที่สุดในภูมิภาคเอเชียไม่ใช่เหรอ?

เดี๋ยว! ปู่ของผมเป็นมหาเศรษฐีที่รวยที่สุด

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท