บทที่529 ชางสู่ใกล้กลับมาแล้ว
“หมาจื่อไม่มีอะไรน่ากลัว แต่คนที่อยู่เบื้องหลังเขานั้น คุณว่าคุณแตะต้องเขาได้เหรอ？”ลูกพี่หลินเลิกคิ้วขึ้น มองชายผมยาว
ชายผมยาวพ่นลมออกมา สักพักจึงพูดว่า：“ลูกพี่ ผมจะไปจัดการให้คุณ”
หลังจากชายผมยาวเข้าไปในห้องเล็กๆ หลี่ฝางก็มองลูกพี่หลินแล้วพูด：“ลูกพี่หลิน คุณจะไปจริงๆเหรอ”
“ใช่ ถ้าผมไม่ไป ก็ไม่มีทางรอดแน่”
“ผมไม่ตาย หมาจื่อก็ไม่สามารถขึ้นตำแหน่งได้จริงๆ รับถิ่นของผมไปดูแล ผมไม่ตาย ผู้ชายคนนั้นที่อยู่เบื้องหลังหมาจื่อ ก็ไม่ปล่อยผม ถึงแม้ผมจะขุดหลุมลึกลงไปสามนิ้ว พวกเขาก็จะจับผมออกมาให้ได้”
“สถานที่นี้ ซ่อนได้ไม่นาน อย่างมากก็สองวัน พวกเขาจะต้องมาหาถึงที่ ถึงตอนนั้น ไม่ใช่แค่ไม่มีชีวิต แม้แต่ฉางเหมาก็จะต้องเสียชีวิตไปกับผมด้วย”
ลูกพี่หลินพูดอย่างทำอะไรไม่ได้：“ผมก็ไม่อยากไปจากบ้านเกิด พลัดจากที่อยู่ไปอย่างคนสิ้นเนื้อประดาตัว ผมเองก็อยากอยู่ที่นี่ ……เห้อ ชีวิตผมไม่อาจควบคุมได้”
“หมาจื่อคือคนที่คุณเชื่อใจที่สุด เขาจะทรยศคุณได้ไง？”หลี่ฝางไม่อยากจะเชื่อหน่อยๆ
หลี่ฝางเคยได้ยินเรื่องหมาจื่อ มาจากหลินชิงชิงกับจางกงหมิง ไม่ใช่แค่ลูกพี่หลินเชื่อใจเขา แม้แต่คนที่จางกงหมิงกับหลินชิงชิงเชื่อใจที่สุด ก็คือเขา
พูดได้ว่าหลังจากที่จางกงหมิงจากไป ตำแหน่งของลูกพี่หลิน ไม่ช้าก็เร็วก็จะตกไปอยู่ที่หมาจื่อ
แต่จู่ๆหมาจื่อก็พลิกกลับ นี่มันไม่สมเหตุสมผลเลย
“หลี่ฝางใช่ไหม？ผมเรียกคุณว่าเสี่ยวฝางได้ไหม”ลูกพี่หลินถาม
“ได้สิ”หลี่ฝางพยักหน้า เห็นด้วย
“เสี่ยวฝาง ผมบอกคุณให้นะ สังคมนี้ โดยเฉพาะเรื่องที่ยุทธภพ ไม่เคยมีความภักดี หมาจื่อติดตามผม ก็เพื่อว่าวันหนึ่งจะได้ใช้ชีวิตอย่างมั่งคั่ง และตอนนี้ ตอนนี้มีคนให้ความมั่งคั่งแก่เขาได้ คุณว่าหมาจื่อจะปฏิเสธไหม？”ลูกพี่หลินมองหลี่ฝางแล้วถาม
หลี่ฝางส่ายหน้า：“แต่คุณดีกับเขาขนาดนั้น ตำแหน่งของเขาในตอนนี้ ก็แค่เป็นรองคุณ หรือว่าเขาไม่พอใจอีก？”
“หอใจ？เหอะเหอะ จิตใจคนมีคำว่าพอใจด้วยเหรอ ตอนคุณมีแค่นิดเดียว จะไม่คิดถึงชีวิตที่มีมากกว่านั้นเหรอ ตอนเด็กๆหมาจื่อก็แค่นักเลงตัวเล็กๆ แม้แต่กินข้าวมื้อหนึ่ง ก็จะกลัดกลุ้ม หลังจากติดตามผมมา แต่ละมื้อจะต้องอุดมสมบูรณ์ด้วยอาหาร พอกินข้าวเสร็จ ก็ต้องหาผู้หญิงมาช่วยระบาย คุณภาพของผู้หญิงก็สูงขึ้นเรื่อยๆ ถ้าไม่ใช่ว่าผมที่รีบเอาชิงชิงไปหมั้นกับมู่เสี่ยวไป๋ กลัวว่าหมาจื่อ ก็จะคิดไม่ดีต่อชิงชิง”
“แต่นี่ก็ไม่อะไร ผู้ชายไหมล่ะ ลามกกันทั้งนั้น นี่มันปกติมาก ที่ทำให้หมาจื่อทรยศจริงๆ ก็เพราะว่าเขาไปยุ่งกับยา คนเราถ้าหากไปยุ่งกับสิ่งนี้แล้ว ก็จะค่อยๆเสียความเป็นตัวเองไป”
“อีกอย่าง หมาจื่อก็ยังเล่นการพนันด้วย เขาเป็นหนี้พนันไปหลายล้าน ล้วนแต่เป็นเงินกู้นอกระบบของบ่อนพนัน คุณว่า ในเมื่อคนพวกนี้กล้าปล่อยเงินให้เขาแล้ว จะไม่ใช้วิธีการสักหน่อยเพื่อเอาคืนมาเหรอ？”
“คนพวกนี้ที่ปล่อยเงินกู้นอกระบบ ล้วนแต่ไม่ใช่คนที่ขี้ขลาด ผมเองก็ไม่ไหวแล้ว ผมช่วยเขาไปตั้งหลายครั้ง แต่ยังไงเขาก็ไม่ใช่ลูกชายแท้ๆของผม ผมจะตามใจเขาทุกๆครั้งแบบนี้ไม่ได้หรอกใช่ไหมล่ะ？”
“สิ่งเล็กๆน้อยๆพวกนี้ ล้วนแต่เป็นส่วนสำคัญที่เอาชนะความทรยศของเขา มีคนมาหาเขา คืนเงินแทนเขา เอายาให้เขากิน และยังสนับสนุนเขาให้เขามาแทนที่ผมอีก ถึงตอนนั้น เขาก็ไม่ต้องเป็นคนที่ถูกคนอื่นคอยสั่งอีกต่อไป”
“มาเป็นนักเลงแบบนี้ ใครบ้างไม่อยากเป็นลูกพี่ล่ะ เป็นลูกน้อง ถ้าลูกพี่พูดอะไร ก็ต้องทำอย่างนั้น ดังนั้นคนที่อยู่ต่ำกว่า ต่างมีความคิดที่จะขึ้นมาทั้งนั้น แต่คนพวกนี้ไม่คิดว่า เป็นลูกพี่ยากแค่ไหน เป็นลูกพี่นี้ ทำอะไรเลอะเลือนไม่ได้ ไม่ว่าสถานการณ์ไหนๆ ก็ต้องมีสติตลอดเวลา เพราะถ้าคุณเกิดมั่วขึ้นมา พวกลูกน้องนั้น ก็จะมั่วตาม ศัตรูก็จะมีโอกาสฉวยโอกาส”
“บวกกับทางผมนั้นค่อนข้างซับซ้อน เพื่อเงิน ก็ทำการซื้อขายที่ผิดกฎหมายมานานตั้งหลายปีแล้ว ตอนนี้ทำเงินได้เยอะแล้ว ก็ติดเข้าไปด้วย ออกมาไม่ได้ อยากออกมาน่ะได้ เอาชีวิตทิ้งไว้ เห้อ เสียใจก็ช้าไปแล้ว”
“หมาจื่อดีกว่าผม เขาไม่มีอะไรผูกมัดไว้ ไม่มีครอบครัว อยู่ตัวคนเดียว จึงกล้าสู้กล้าบุก เขาคือคนที่ถูกเลือดคนต้นๆของคนพวกนั้น ที่จริงผมก็ฝึกฝนเขามาตลอด ให้เขาค่อยๆสัมผัสกับคนพวกนั้น แผนเดิมของผม ให้เขาค่อยๆมาแทนที่ผม แล้วตัวเองก็จะเดินจากไป แต่ใครจะไปรู้ คนพวกนั้นอ่านความคิดของผมออก หมาจื่อก็รีบร้อนไป ไปฟังคำพูดคนพวกนั้น จะฆ่าผมจริงๆ”
“เห้อ ที่จริงวันนี้ผม ถือว่าเอาชีวิตกลับคืนมาได้”
ตอนที่ลูกพี่หลินพูดคำนี้ ทั้งใบหน้าก็เต็มไปด้วยความที่ผ่านโลกมาอย่างโชกโชน
หลี่ฝางมองลูกพี่หลิน สีหน้าซับซ้อน：“ลูกพี่หลิน ทำไมคุณพูดกับผมตั้งมากมาย？”
“พอเถอะ ไอ้น้อง ยังจะมาเสแสร้งกับผมอีก ถิ่นของเหยสง ถูกคุณแย่งไปหมดแล้ว ตอนนี้คุณก็คือลูกพี่แล้ว เลยถ่ายทอดประสบการณ์กับคุณหน่อย ไม่ดีหรือไง？คำพูดพวกนั้นเมื่อกี๊ คุณฟังได้แค่ไหน ก็รับไปแค่นั้นเถอะ”
“การเรียนรู้ผิดถูกจากคนอื่น เหตุผลนี้คุณน่าจะเข้าใจดีนะ หรือพูดอีกอย่างว่า ถึงผมพูดมาก ก็มักจะมีอยู่ประโยคหนึ่ง ที่จะช่วยให้วันข้างหน้าคุณล้มลุกคลุกคลานน้อยลง”
ลูกพี่หลินมองหลี่ฝาง สายตานั้นเร่าร้อน：“เป็นลูกพี่นี้ ต้องมีทางถอยให้ตัวเองด้วย ผมมี ตอนนั้นพ่อคุณก็มี แค่เสียดายที่ทางถอยของพ่อคุณ ถอยออกมาไม่ได้”
“ทางถอยของผม เกือบจะทำไปฟรีๆ ต้องขอบคุณคุณ”
ลูกพี่หลินนิ่งไป แล้วพูดไปว่า：“เทน้ำให้ผมหน่อย แล้วก็เอาบุหรี่มาให้ผมอีก ผมจะคุยจ้อกับคุณสักหน่อย”
หลี่ฝางมองไปรอบๆ เทน้ำให้ลูกพี่หลิน หยิบบุหรี่ออกมาจากกระเป๋าของตัวเอง จุดให้ลูกพี่หลิน：“ก็หวังว่าลูกพี่หลินจะชี้แนะ”
“ยังเรียกลูกพี่หลินอีก？”ลูกพี่หลินมองหลี่ฝาง ก็โมโหหน่อยๆ
“คุณลุงหลิน”หลี่ฝางเปลี่ยนทันที
“ช่างเถอะ ผมเหนื่อยแล้ว ไม่พูดแล้ว”ลูกพี่หลินหลับตาลง เตรียมนอน
“พ่อตาครับ พ่อตา อีกเดี๋ยวคุณค่อยไปนอนเถอะ”หลี่ฝางไม่ได้โง่ ลูกพี่หลินจะต้องไม่ได้เหนื่อยจริงๆจนอยากพักผ่อนแน่ แต่ต้องการให้หลี่ฝางเปลี่ยนคำพูด
หลี่ฝางคิดในใจ ยังไงซะลูกพี่หลินนี้ก็ใกล้จะหนีแล้ว เปลี่ยนคำพูดแล้วจะเป็นไร？
“เด็กอย่างคุณนี่ฉลาดมาก มีความเป็นลูกพี่อยู่”
ลูกพี่หลินหัวเราะ สูบบุหรี่ไปพูดไป：“วัยรุ่นอย่างคุณนี้ ปากต้องหวานอยู่แล้ว เข้าใจไหม？โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับผู้อาวุโส ถ้าคุณปากหวาน ความสัมพันธ์ของพ่อคุณ คุณก็ยังมีเหลืออยู่บ้าง ถ้าคุณปากเสีย ไม่มีความปากหวาน ความสัมพันธ์พวกนี้ก็จะจบเห่”
หลี่ฝางได้ยินคำนี้ ก็ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ
ลูกพี่หลินมองออกว่าหลี่ฝางโกรธ รีบหัวเราะแล้วพูด：“ผมเป็นคนแข็งกระด้าง มีอะไรก็พูดอย่างนั้น ปากของผมนี้ ถ้าพูดอะไรผิดไปคุณอย่าถือสาเลย ฉันไม่ได้ตั้งใจจะด่าพ่อคุณ ก็แค่เดินบนเส้นทางนี้ ก็เท่ากับว่าอันตรายมากๆ ความอันตรายสูง”
“ตอนนี้ในมือของคุณมีสามคนใช่ไหม？คนหนึ่งคือหวางเสี่ยวหยวน อีกคนหนึ่งคือเฉินฝูเซิง และอีกคนคือหวางเห้า”ลูกพี่หลินมองหลี่ฝาง แล้วพูดต่อ
สีหน้าของหลี่ฝาง ตะลึงไป：“ลุง ลุงรู้ได้ไง？”
หลี่ฝางแปลกใจหน่อยๆ ยังไงลูกพี่หลินก็เป็นนักเลงที่ตงไห่ แต่ทำไมถึงเข้าใจดี กับการกระจายอำนาจของเมืองเอก
“คุณเรียกผมว่าไงนะ？”ลูกพี่หลินจ้องหลี่ฝาง
“พ่อตา พ่อตา เพิ่งเปลี่ยนคำพูด จึงไม่ค่อยชินน่ะ”หลี่ฝางหัวเราะหึหึ
“ก็เรียกเยอะๆ เรียกต่อไปอีกสามนาที ผมรับประกันเลยเดี๋ยวคุณก็ชิน มา เรียกสิ”ลูกพี่หลินหยิบแก้วน้ำขึ้นมา โดยที่ไม่เงยหน้า
หลี่ฝางหมดหนทาง เพิ่งเป็นลูกพี่ เขาเลยไม่มีประสบการณ์นัก ส่วนลูกพี่หลิน เป็นลูกพี่มาทั้งชีวิต ไม่รับประสบการณ์จากเขา งั้นชีวิตในวันนี้ ก็คงช่วยไปฟรีๆสิ
“พ่อตา พ่อตา……พ่อตา”
หลี่ฝางเรียกติดกันประมาณสามนาที เรียกจนปากแห้งไปหมด ที่หน้าของลูกพี่หลิน ก็เบิกบานสุดๆ：“โอเค ผมได้ยินเยอะแล้ว”
“พ่อตา คุณรู้จักสามคนนี้ได้ไง？”หลี่ฝางมองลูกพี่หลินแล้วถาม
“ได้ยินมาจากมู่เสี่ยวไป๋ พูดอีกอย่างคือ นี่ไม่ใช่ความลับอะไร เรื่องที่แค่สอบถามแล้วก็รู้มาเลย ต้องทำเป็นกระต่ายตื่นตูมด้วยเหรอ？”ลูกพี่หลินกลอกตาใส่หลี่ฝาง：“แต่สามคนนี้ คุณควบคุมไม่ได้เลย เข้าใจไหม？”
“หวางเห้านี้ ถึงแม้เขาจะไม่มีความทะเยอทะยาน แต่เขามีเพื่อนที่ชื่อว่าชางสู่ ผู้ชายคนนั้นมีความทะเยอทะยานมาก ตามที่ผมรู้มา เขาใกล้กลับมาแล้ว คุณระวังตัวหน่อย เขากลับมาที่ข้างกายของหวางเห้า สำหรับคุณแล้ว เป็นดาบสองคม ถ้าใช้ได้ดี เขาสามารถช่วยคุณจัดการมู่เสี่ยวไป๋ ถ้าใช้ไม่ดี มีดของเขาก็จะแทงเข้าไปในท้องของคุณเอง”
